Alexander's POV

Έχοντας ντυθεί με τα ρούχα που έφερα μαζί μου από την προηγούμενη μέρα, κατεβαίνω τα σκαλιά για το ισόγειο, κρατώντας τον Έντγκαρ στην αγκαλιά μου... Το γιό μου. Η Ζοζεφίνα μου είπε το πρωΐ, πως θα ξυπνήσω αυτή την μικρή Λούνα και να αναλάβω εγώ το παιδί μας.

Το έκανε σκόπιμα, μιας και ήθελε να περάσουμε χρόνο μαζί. Και όντως αυτό συνέβη. Αφότου καλημερίσαμε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που γνωρίζουμε μόνο εμείς ξέρουμε, φόρεσα μια φόρμα, ένα φούτερ από τον σάκο και ύστερα πήγα να τον ξυπνήσω. Αποδείχτηκε μια δύσκολη και μακρά διαδικασία, διότι κάνει αρκετά νάζια και το καθιστά δύσκολο, μέχρι να σε αφήσει να τον σηκώσεις από το κρεβατάκι του. Αλλά ευτυχώς κατάφερα να τον πάρω στην αγκαλιά, χωρίς να διαμαρτυρηθεί στο τέλος.

"Όμορφα μάτια" μου λέει με την παιδική φωνούλα του και με τα δαχτυλάκια του, χαϊδεύει το σημείο κάτω από τα μάτια μου.

"Όχι πιο πολύ από τα δικά σου μικρέ μου" ανταποδίδω το κοπλιμέντο και τον βάζω να κάτσει στους ώμους μου, μια κίνηση που τον κάνει να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια. Χωρίς καμία υπερβολή, αυτό το αγοράκι είναι η χαρά της ζωής.

Στεναχωριέμαι που πρέπει να συγκρατώ τον εαυτό μου από το να τον αποκαλέσει γιό, αλλά συμφωνήσαμε με την Ζοζεφίνα πως αυτό είναι το καλύτερο για την ώρα. Να έχει ο Έντγκαρ την ευκαιρία να με αγαπήσει και να με θέλει στην ζωή του, χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένος, επειδή εγώ είμαι ο μπαμπάς του. Και ένα κομμάτι μου, θεωρεί πως έτσι πρέπει να γίνει...

Ας είναι λοιπόν. Θέλω αυτήν την φορά να έχω μια υγιή σχέση με την Ζοζεφίνα. Πρέπει η εμπιστοσύνη να χτιστεί ξανά ανάμεσα μας. Να καταλάβουμε στα αλήθεια ο ένας τον άλλον και να είμαστε ειλικρινής, χωρίς να φοβόμαστε. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να προχωράμε δίπλα και να αποφασίζουμε από κοινού, χωρίς... Μυστικά.

Είμαι άραγε ο κατάλληλος για να λέει κάτι τέτοιο; Είμαστε ξανά μαζί μια εβδομάδα περίπου και ακόμα δεν της έχω μιλήσει για το λέμφωμα. Μια συνθήκη που με αφορά άμεσα και θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να... Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω, ειδικά τώρα, που η οικογένεια μου έχει αρχίσει να ξαναβρίσκει τον δρόμο της. Από την μία, δεν θέλω να της προκαλέσω αναστάτωση και πανικό... Από την άλλη όμως, τα μυστικά και τα ψέματα οδήγησαν σε αυτό το χρονικό κενό που βιώσαμε όλοι μας. Δεν θα αντέξω να την στερηθώ... Δεν θα μπορέσω να ζήσω χωρίς την Ζοζεφίνα μου, για δεύτερη φορά. Έκανα λάθος που δεν της αποκάλυψα την αρρώστια που με βασανίζει. Είπαμε πως κάνουμε μια νέα αρχή. Και το να την χάσω με τον ίδιο τρόπο δεύτερη φορά, είναι πολύ χειρότερο.

Το πήρα απόφαση. Θα της πως σήμερα τα πάντα. Μετά την συνάντηση μου με τον Απελίντο το βράδυ, θα της ζητήσω να περάσω από εδώ, για να συζητήσουμε κάτι πολύ σοβαρό... Θα μπορούσα να το κάνω και τώρα, μα είναι τα παιδιά στο σπίτι και δεν θα ήθελα να ειπωθεί κάτι μπροστά τους. Τουλάχιστον το βράδυ που θα έρθω, θα κοιμούνται. Τότε λοιπόν, θα της αποκαλύψω και εγώ τα πάντα. Αξίζει να ξέρει... Περίμενα τόσο καιρό, για να την έχω στο πλάι μου σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα. Είναι άδικο και για τους δυό μας να μην γνωρίζει... Θέλω να είναι έτοιμη για όλα τα ενδεχόμενα και θα το παλέψουμε. Όσο την έχω δίπλα μου, δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν... Ούτε καν τον θάνατο. Μαζί θα τον νικήσουμε.

Με το που μπαίνουμε στην κουζίνα, πολλές και διάφορες μυρωδιές, οι οποίες έχουν γεμίσει τον χώρο, εισχωρούν στα ρουθούνια μου και το γοργουρητό στην κοιλιά μου, μου υπενθυμίζει την πείνα που με βασάνιζε από τα μέσα της νύχτας.

Την βλέπω να κάθεται σε ένα από τα σκαμπό και να πίνει τον καφέ της... Δείχνοντας και σήμερα πανέμορφη. Φοράει ένα μακρύ, έως τους αστραγάλους φόρεμα, χρώματος γαλάζιο. Τα μαλλιά της, είναι πιασμένα πίσω σε ένα ατημέλητο κότσο και μερικές ξανθιές τούφες, πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο της. Οι μπλε χάντρες των ματιών της, στρέφονται πάνω μας, όταν αντιλαμβάνεται την παρουσία μας και ένα αστραφτερό χαμόγελο αποτυπώνεται στο πρόσωπο της, αποκαλύπτοντας την κατάλευκη οδοντοστοχία της.

"Καλημέρα στους δύο άντρες της ζωής μου" αποκρίνεται σε εύθυμο τόνο και την πλησιάζω, αφήνοντας ένα απαλό φιλί στα χείλη της και βολεύομαι σε μια θέση δίπλα της. Αφήνω τον Έντγκαρ στα χέρια της Ζοζεφίνας και πίνω μια γουλιά καφέ από την κούπα που μου πρόσφερε η ίδια.

"Αγαπούλα μου, πως κοιμήθηκες;" τον ρωτάει, καθώς τον ακουμπάει στα πόδια της και φέρνει μπροστά του ένα πιάτο με το πρωϊνό του και σπρώχνει προς το μέρος το πιάτο με το δικό μου.

"Καλά μανούλα... Ο φίλος είναι πολύ γλυκούλης" λέει ο μικρός και τον χαϊδεύω στα μαλλιά.

"Νομίζω πως εδώ θα διαφωνήσω. Ο γλυκός στο δωμάτιο είσαι εσύ και ξέρω καλά από που κληρονόμησες αυτό το χάρισμα..." αντιγυρίζω και η Τζένη, εμφανίζοντας ένα αδρό μειδίαμα, γέρνει προς το μέρος μου, φιλώντας με στο μάγουλο. Η σειρά μου να κοκκινίσω σαν ντομάτα.

"Από την επόμενη φορά, θα τρώμε στην τραπεζαρία. Θέλω να είμαστε άνετα"

"Ναι! Μου αρέσει να τρώμε στο μεγάλο τραπέζι" φωνάζει ενθουσιασμένα και εκείνη την στιγμή, η Λούνα εισβάλει τρέχοντας στην κουζίνα και αρχίζει να τρώει βιαστικά.

"Λούνα μου, ηρέμησε. Θα πνιγείς" της λέει η Ζοζεφίνα και η Λούνα την αγριοκοιτάζει, συνεχίζοντας ακάθεκτη.

"Δεν προλαβαίνω η Ζοζεφίνα. Άργησα να ξυπνήσω και σε λίγο, θα περάσει η μαμά της Λίλιαν να με πάρει. Απορώ πως κατάφερα να διαλέξω ρούχα σε χρόνο μηδέν, όπως εσύ"

Μου αρέσει που, ενώ απευθύνεται σε απότομο τόνο στην Ζοζεφίνα, δεν σταματάει να λέει πράγματα, τα οποία υποδηλώνουν τον θαυμασμό που αισθάνεται για αυτήν. Όσο κι αν αρνείται να το παραδεχτεί, κάτω από αυτό το στρώμα θυμού που έχει καλύψει τον γλυκύτατο χαρακτήρα της, κρύβεται η βαθιά αγάπη της για την αδερφή της. Όσο κι αν μικρή μας μεγαλώσει, ποτέ δεν θα πάψει μέσα της, να αποζητά την προσοχή της αδερφής της.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί ανάμεσα τους και η Λούνα κρατάει μια λίγο σκληρή στάση απέναντι της, μα είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρουν να τα βρουν. Τώρα που επέστρεψα για τα καλά και εγώ, θα συμβάλω στο να συμβεί αυτό. Η Λούνα, κατηγορεί την Ζοζεφίνα για την απομάκρυνση... Και αυτό, είναι το πρώτο συναίσθημα που θα πρέπει να εξαλείψω μέσα της. Ύστερα, θα κάνω μια σημαντική κουβέντα με την Ζοζεφίνα, ώστε να μάθω περισσότερα για τα αγκάθια που απειλούν να μεγαλώσουν κι' άλλο, την εμφανή πια απόσταση ανάμεσα τους.

Η Ζοζεφίνα, μου εξομολογήθηκε περιληπτικά την κατάσταση και με θλίβει αρκετά... Μα θα αλλάξουν τα πράγματα. Η αγαπημένη μου, με βοήθησε να έρθω ξανά κοντά με την οικογένεια μου και είναι η σειρά μου, να πράξω το ίδιο. Και αυτό απαιτεί και μια συζήτηση με την μικρή μας Λούνα... Την κόρη μου, την οποία υπεραγαπώ.

"Εντάξει αδερφή μου, μην ταράζεσαι" της λέει γλυκά η Ζοζεφίνα και ακουμπάω το χέρι μου πάνω στο δικό της, ως ένδειξη συμπαράστασης και αγάπης... Όλα θα πάρουν τον δρόμο τους, Ζόζι μου.

Η κόρνα ενός αμαξιού ακούγεται και η Λούνα πετάγεται όρθια, περνώντας την τσάντα στους ώμους της.

"Φεύγω! Θα τα πούμε αργότερα!"

Εξαφανίζεται και μένουμε πάλι οι τρεις μας, να απολαμβάνουμε το υπέροχο πρωϊνό, που η γλυκιά μου Ζόζι σηκώθηκε με τόση όρεξη για να μας ετοιμάσει... Αχ βρε Λούνα μου, ευελπιστώ σύντομα να καταλάβεις πόσο πολύ σε αγαπάει η μεγάλη σου αδερφή και να σταματήσεις να την πληγώνεις... Αλλά να βασανίζεις εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό. Εύχομαι να μπορέσω να σου σταθώ και εγώ, ως πατέρας σου και μαζί, να πετύχουμε αυτόν τον στόχο.

"Μαμά... Χόρτασα"

"Εντάξει αγαπούλα μου. Πήγαινε να παίξεις στο σαλόνι και θα έρθουμε και εμείς σε λίγο" τον αφήνει στο πάτωμα και μέσα σε δευτερόλεπτα, χάνεται από το οπτικό πεδίο και των δυό μας.

Τρέχει αρκετά γρήγορα αυτό το μικρό πλάσμα. Και για την ηλικία του, είναι γεμάτο ενέργεια. Φανερώνει την καλή του υγεία. Ή μπορεί να μην είναι φυσιολογικό αυτό... Βασικά δεν ξέρω. Όλα ήταν πιο εύκολα με την Λούνα, διότι εκείνη είχε ήδη μεγαλώσει και δεν... Δεν φοβόμουν. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μπορούσα πιο εύκολα να διαχειριστώ την κατάσταση. Με την Λούνα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, κι ας υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ηλικίας.

Μωρό όμως, μικρό παιδί... Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Αγαπώ τον Έντγκαρ. Εκείνος και η Λούνα είναι ότι πιο πολύτιμο έχω στην ζωή μου. Από την πρώτη στιγμή, ήξερα πως θα έκανα τα πάντα για αυτόν, ακόμα και να θυσιάσω την ίδια μου την μου την ζωή... Μα σε αντίθεση με τον πατέρα μου, δεν έχω την αυτοπεποίθηση... Τέλος πάντων.

Δεν θέλω να βασανίζω την Ζοζεφίνα με αυτούς τους φόβους. Αντιμετωπίζει ήδη τους δικούς της και οφείλω να της σταθώ, ως σύντροφος της. Δεν χρειάζεται να κουβαλά και το δικό μου βάρος... Τουλάχιστον όχι τώρα. Πρώτα θα φροντίσω εκείνη να είναι καλά. Της το χρωστάω άλλωστε.

"Πως είσαι αγάπη μου;" την ρωτάω και στρέφει το βλέμμα σε εμένα, χαμογελώντας αδρά.

"Σχετικά καλά. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι η Λούνα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από κοντά μου... Αλεξάντερ, δεν ξέρω πια τι να κάνω, για να δεθούμε. Νιώθω πως η επικοινωνία... Έχει χαθεί πλέον. Και φταίω εγώ για αυτό, μα μου το καθιστά αδύνατο να επανορθώσω. Αισθάνομαι άχρηστη" ψελλίζει ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο της, αλλά το σκουπίζω αμέσως με τον αντίχειρα μου.

"Όχι Ζοζεφίνα μου, δεν είναι δικό σου το λάθος. Σταμάτα να βρίσκεις παντού ελαττώματα. Που πήγε η Ζόζι μου, που δεν το έβαζε κάτι ότι κι αν γινόταν; Το ότι μπορεί να μην ήταν σωστές οι επιλογές σου σε ορισμένα θέματα, αυτό δεν κάνει άχρηστη. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο να πράξουμε λάθος... Γιατί από αυτό θα μάθουμε στο τέλος. Δεν θέλω λοιπόν να ξανακούσω αυτά τα λόγια από το στόμα σου. Είπαμε ότι προχωράμε μπροστά. Εντάξει;" κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και με αγκαλιάζει, παροτρύνοντας με να κάνω το ίδιο.

"Αλεξάντερ... Πιστεύεις πως η Λούνα με αγαπάει ακόμα; Ή ότι με μισεί... Επειδή σε κράτησα μακριά τόσα χρόνια; Και για αυτό, αλλά και γιατί ήθελα να είμαι δίπλα της, αλλά ουσιαστικά να μην τα κατάφερα όπως θα έπρεπε;"

"Ζοζεφίνα, πίστεψε με, αν η Λούνα γνώριζε τους λόγους που αποφάσισες να εξαφανιστείς, θα σε είχε καταλάβει. Είναι πανέξυπνη. Και όχι, δεν σε μισεί. Απλά θεωρώ ότι... Περνάει εφηβεία; Ή τέλος πάντων, κατά εκεί πηγαίνει. Το θέμα είναι, πως σε αγαπάει όσο τίποτα άλλο. Δώσε της λίγο χρόνο και όταν προσαρμοστούμε στα καινούργια δεδομένα, θα της μιλήσω εγώ και ύστερα, θα κάνουμε και οι δύο μια κουβέντα μαζί της. Μην ανησυχείς για τίποτα, αγάπη μου. Υπάρχουν λύσεις για όλα... Και είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι πίσω από αυτά τα τείχη που φαίνεται να έχει χτίσει, υπάρχει ακόμα η μικρή μας Λούνα. Θα έρθει πίσω... Με κάποιον τρόπο, που θα ανακαλύψουμε"

Αποτραβιέται ελάχιστα και τα πρόσωπα μας τώρα, απέχουν μονάχα λίγα εκατοστά. Ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό της και αυτό είναι αρκετά, για να διαλύσει κατά κάποιον τρόπο το κρύο που έχει κυριαρχήσει σήμερα, μια μέρα προς τα τέλη του Οκτώβρη. Κάτι τέτοιες μέρες, θυμάμαι πως πλησιάζει μια αγαπημένη μου γιορτή από τα παιδικά μου χρόνια και αυτή είναι το Χάλογουιν... Σκεπτόμενος κάτι που μου είχε πει ο Έντγκαρ εκείνη την ημέρα στην παιδική χαρά, έχω μια ιδέα που θεωρώ πως είναι και ο καλύτερος τρόπος για να μάθει ο γιός μου... Ελπίσω να συμφωνήσει και η Ζόζι μου.

"Τι θα έκανα χωρίς εσένα;"

"Νομίζω ότι και εγώ χωρίς εσένα" αποκρίνομαι και την φιλάω τρυφερά στα χείλη "Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένος είμαι που βρήκαμε ξανά ο ένας τον άλλον. Πιστεύεις στην μοίρα; Γιατί θεωρώ πως εκείνη μας έφερε κοντά" της λέω και γελάει, πίνοντας ακόμη μια γουλιά από τον καφέ της.

"Μπα, εγώ δεν πιστεύω στην μοίρα. Με επηρέασαν πολύ οι συζητήσεις με τον Ραφ και τον Έντουαρντ. Έτσι πήρα την απόφαση να σκεφτώ αλλιώς τα πράγματα και να-" σταματάει στην μέση της πρότασης και εγώ αφήνω κάτω το πιρούνι, κοιτώντας την παραξενεμένος... Συγγνώμη, ποιόν Έντουαρντ εννοεί;! Μακάρι όχι αυτό που φαντάζομαι...

Κλείνει το πρόσωπο στις παλάμες της και ακούω κάποια μουρμουρητά, αλλά το δεύτερο που ξεστόμισε, παραμένει στο μυαλό μου και χτυπάει πολλά καμπανάκια... Εγώ μόνο έναν Έντουαρντ ξέρω στην ζωή μου.

"Ποιό είναι αυτού του Έντουαρντ που λες;" ρωτάω, χωρίς να προσπαθώ να κάνω τον ανήξερο. Αν μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο... Τότε θα ξέρει και την σχέση που έχω μαζί του.

"Θεέ μου... Έντουαρντ Γουΐλσον. Δεν έχει νόημα να το αρνηθώ" μου απαντάει και γελάω.

"Το ερώτημα είναι γιατί δεν μου είπες ότι τον ξέρεις από την αρχή. Δεν το καταλαβαίνω"

"Μου είπε ότι... Θα φροντίσει, ως ο αρχηγός της αμερικάνικης μαφίας, να μην μας ενοχλήσουν ξανά πρόσωπα από το παρελθόν σου. Και δεν ήθελα να σου το πω... Γιατί μπορεί να νόμιζες ότι γύρισα κοντά για αυτόν τον λόγος. Και πέρα από αυτό... Το ότι τον πίστεψα, δεν σημαίνει ότι θέλω να γίνουμε και φίλοι. Δεν... Δεν ξέρω πως θα ταιριάξουμε σαν παρέα. Τι θα λέμε καταρχάς;" το ύφος και ο τόνος της, με κάνει γελάσω ακόμα πιο έντονα.

"Ρε αγάπη μου, για όνομα του Θεού! Πρώτα από όλα, αυτό δεν περνάει τώρα από το μυαλό μου. Ξέρω τους λόγους της επανένωσης και δεν χρειάζεται κανένας άλλος, για να προστεθεί. Με αγαπάς και σε αγαπώ. Και όποιος πρόβλημα..."

"Μπορεί να πάει στον διάολο" συμπληρώνει την φράση μου και ανταλλάζουμε ακόμα ένα φιλί, λίγο πιο παθιασμένο από το προηγούμενο... Όχι πως είναι το μοναδικό μας.

"Μίλησε μου για εκείνον. Θέλω πολύ να μάθω πως μπήκε στην ζωή σου ο Έντουαρντ" μου λέει και δίχως να το σκεφτώ, το στόμα του αρχίζει από μόνο του, να διηγείται.

Μιλάω κυριολεκτικά για τα πάντα. Από την γνωριμία μας, τότε που εγώ έκλεινα δεκαετία με την Sergud Studios και ο Έντουαρντ ήταν ένα παιδαρέλι, που είχε κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα στην αρχηγία της μαφίας. Ξεκίνησε από μια απλή συμμορία... Που τελικά απέκτησε τον έλεγχο του υποκόσμου στην Αμερική. Νέος, επιπόλαιος, αλλά πανέξυπνος με μια οξυδέρκεια που δεν είχα συναντήσει μέχρι τότε στην ζωή μου. Πάνω στο ανθός της ηλικίας του, κατάφερε να γίνει η ίδια η παρανομία... Το καλό με τον Έντουαρντ όμως είναι ότι, ένα χαρακτηριστικό του από πάντα, έχει ενσυναίσθηση και δεν αφήνει τους αθώους να πληρώνουν. Επωμίζεται πάντα τις συνέπειες των πράξεων του. Έχει ευαισθησίες και συναισθήματα.

Μα πάνω από όλα, είναι δίκαιος. Και αυτό με τράβηξε πολύ πάνω του, όταν γνωριστήκαμε τυχαία, σε μια συνάντηση με πελάτες. Ο τρόπο που μιλούσε και επιχειρηματολογούσε, έδειχνε πολλά. Και ήξερα από την πρώτη στιγμή που θα μπορούσα να τον εμπιστευτώ. Αργότερα βέβαια, που έφτασε πολύ ψηλά στην ιεραρχία, οι παραγγελίες του από εμένα αραιώθηκαν, μέχρι που αποφασίσαμε από κοινού να διαλύσουμε την συνεργασία. Εκείνος με ήθελε αποκλειστικό προμηθευτή και εγώ, έχοντας εκείνη την ακατανίκητη επιθυμία για χρήμα, ήθελα να έχω έσοδα από παντού. Δεν μου έφτανε το ένα... Παρόλα αυτά, δεν έπαψα να τον θαυμάζω και μου αρέσει που βρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια και μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε και πάλι παρέα. Αλλά όπως του ξεκαθάρισα, δεν επιστρέφω στο σκοτάδι αυτού του κόσμου... Τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή τα έχω πλέον και δεν αποζητάω τίποτε άλλο.

"Πω πω... Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω"

"Σε καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι ανάγκη να του συζητήσουμε περαιτέρω. Και επίσης κατανοώ ότι μπορεί να σε τρομάζει η επαφή που αποφάσισα να διατηρήσω μαζί του, οπότε αν το επιθυμείς, θα σε κρατήσω έξω από αυτήν"

"Ομολογώ πως έπαθα σοκ, όταν μου αποκάλυψε ποιός είναι, αλλά σχεδόν αμέσως, συνήθισα την παρουσία του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά αυτή η ευφράδεια στον λόγο του, η ψυχραιμία με την οποία παρουσιάζει τα γεγονότα... Με έκαναν να νιώθω ασφάλεια. Ήξερα ότι μπορώ να συζητήσω τα πάντα μαζί του. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσουμε να είμαστε φίλοι εγώ και αυτός. Μπορεί να μας βοήθησε με τον τρόπο του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνει και με άλλους ανθρώπους. Καο γνωρίζεις πως εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που... Τα αντέχουν αυτά" καταπίνει με μια φαινομενική ευκολία και την χαϊδεύω στην πλάτη.

Καταλαβαίνω γιατί αισθάνεται έτσι. Και όντως, το γεγονός ότι ο Έντουαρντ μας θεωρεί δικούς του ανθρώπους, δεν σημαίνει πως κάνει το ίδιο και με τον υπόλοιπο πληθυσμό της ηπείρου. Θα φοβόμουν εξίσου, εάν βρισκόμουν στην θέση της... Κάποτε, μόνο για μια στιγμή, με είχε τρομάξει και εμένα αυτή η κατάσταση. Αλλά συνήλθα γρήγορα και συνέχισα κανονικά την δουλειά μου... Ωωω Θεέ μου, ντρέπομαι τόσο πολύ που κάνω αυτές τις σκέψεις. Και ακόμα περισσότερο, ντρέπομαι όταν θυμάμαι τον εαυτό μου κάποτε... Και τον χαρακτήρα μου. Είμαι πραγματικά ανακουφισμένος που ξεφορτώθηκα αυτόν τον Αλεξάντερ... Και όλα χάρις την Ζοζεφίνα μου.

"Δεν χρειάζεται να κρατήσουμε επαφές, αν αυτό είναι που θες. Ο Έντουαρντ θα καταλάβει..."

"Δεν ξέρω... Θέλω να το σκεφτώ. Από την μία, είναι αυτός ο φόβος που σου εξήγησα και από την άλλη, νιώθω ότι χρωστάμε πολλά σε αυτόν τον άνθρωπο. Και μπορώ να καταλάβω από τον τόνο σου, ότι θες να παραμείνει στην ζωή σου. Οφείλω να τα λάβω όλα αυτά υπόψην μου, αγάπη μου. Αλλά μην ανησυχείς, θα το σκεφτώ σε βάθος, προτού αποφασίσω" μου απαντάει και αφού φιλήσει πεταχτά στο στόμα, μαζεύει τα πιάτα και σηκώνομαι με μεγάλη προθυμία για να την βοηθήσω.

"Έμαθες με πλένεις τα πιάτα; Εκπλήσσομαι"

"Πολλά άλλαξαν στην ζωή μου. Έγινα αυθεντίας στις δουλειές του σπιτιού. Αν δεις το διαμέρισμα μου, θα εκπλαγείς"

"Δεν ζεις πια στην έπαυλη;" με ρωτάει και χαμογελάω.

"Όχι. Έφυγα μια για πάντα από εκεί μέσα. Χωρίς εσένα... Μου φαινόταν τόσο άδεια. Έτσι, βολεύτηκα σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο, ρετιρέ συγκεκριμένα. Λατρεύω την θέα. Και να σου πω την αλήθεια, δεν έχω υπάρξει πιο άνετα στην ζωή μου. Τώρα καταλαβαίνω πόσο ωραίος είναι αυτός ο τρόπος ζωής και δεν μετανιώνω για την επιλογή μου" απαντώ, αποπνέοντας έναν αέρα υπερηφάνειας.

"Ουάου... Ο Αλεξάντερ Σέργουντ σε ένα ολόδικο του, απλό σπίτι. Ανυπομονώ να το δω"

"Σύντομα θα περάσεις εκεί την πρώτη σου νύχτα... Και θα είναι πολύ διαφορετική από αυτές που έχουμε ζήσει μαζί" ψιθυρίζω στο αυτί της και ένα ελαφρύ κοκκίνισμα καλύπτει τα μάγουλα της.

"Να σου πω, σήμερα δεν είναι το ραντεβού σου με εκείνον τον... Απελίντο;" με ρωτάει, αλλάζοντας το θέμα και γελάω πονηρά, ενώ παράλληλα ετοιμάζομαι να της απαντήσω.

"Ναι. Θα γίνει αργά το βράδυ, που θα έχουν φύγει όλοι. Θα βρω και μια δικαιολογία, για να μην φύγουμε μαζί με τον Κρις"

"Είναι σίγουρα καλή ιδέα που δεν θα του πεις κάτι;"

"Δεν θέλω να μαθευτεί κάτι, προτού μάθω τι ζητά αυτούς ο άντρας από εμένα. Έχω ένα περίεργο προαίσθημα... Χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω εάν είναι καλό ή κακό. Σε παρακαλώ πάντως, αν σε ρωτήσει κάποιος το οτιδήποτε, μην πεις" της ζητάω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι της, ξεφυσώντας.

"Όπως θες. Αλλά Αλεξάντερ, μην αρχίζεις πάλι με τα ψέματα. Γενικά σου το λέω. Δεν θα έχουμε καλά αποτελέσματα. Ότι είναι να κάνεις, κάνε το γρήγορα και μετά πες την αλήθεια. Δεν... Δεν θα αντέξω να ζήσουμε ξανά τα ίδια" ακουμπάει το κεφάλι στον ώμο και τα χείλη μου αγγίζουν τα μαλλιά της, αφήνοντας ένα φιλί.

"Δεν θα συμβεί αυτό ξανά αγάπη μου. Είπαμε πως θα τα λέμε από εδώ και πέρα. Τέλος με τα ψέματα" την διαβεβαιώνω, κατάβαλοντας τεράστια προσπάθεια να μην τραυλίσω.

Σκέφτομαι συνεχώς πως πρέπει να της μιλήσω για το βράδυ. Είναι λάθος να μιλώ για ειλικρίνεια και για εμπιστοσύνη, όταν αποκρύπτω από την γυναίκα που αγαπώ κάτι τόσο σοβαρό. Και όπως προείπα, αν συνεχίσω να αναβάλω την συζήτηση μας αυτή... Μπορώ να λήξει αυτό που προσπαθούμε να φτιάξουμε τώρα, πριν καν αρχίσει. Η καρδιά μου σκιρτίζει και μόνο στην σκέψη να την χάσω ξανά. Και αυτήν την φορά, δεν πρόκειται να επιστρέψει κοντά μου. Μου το ξεκαθάρισε κιόλας. Μπορεί να μου συγχωρέσει τα πάντα... Εκτός από το ψέμα.

"Το ξέρω. Σε εμπιστεύομαι Αλεξάντερ και ξέρω πως δεν θα έκανες κάτι για να αλλάξει αυτό. Κάλεσε με μόλις τελειώσει ραντεβού σας και πες μου τα πάντα" αποκρίνεται και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Βασικά... Σκεφτόμουν μήπως περνούσα ξανά την νύχτα, για να τα πούμε από κοντά. Νομίζω πως είναι αυτά που θα έχω να σου πω... Δεν λέγονται από το τηλέφωνο" της εξηγώ και μερικές σταγόνες παγωμένου νερού προσγειώνονται στα πρόσωπα μας, καθώς τινάζουμε τα χέρια μας.

"Απόψε δεν γίνεται. Έχω φτιάξει ένα χρονοδιάγραμμα και θέλω να μείνω σε αυτό, για να προλάβω την εβδομάδα μόδας τον Φεβρουάριο. Θα χρειαστεί να περάσω πολλές μέρες στον οίκο, ίσως και να κάνω υπερωρίες. Θέλω τα ρούχα να είναι έτοιμα μέχρι τις γιορτές και μετά θα είμαι λίγο πιο χαλαρή, μιας και τις άλλες λεπτομέρειες, τις αναλαμβάνει η Μαργαρίτα. Οπότε... Υπομονή μέχρι το επόμενο βράδυ που θα κοιμηθούμε αγκαλιά" μου λέει και την ίδια στιγμή, ακούγεται η φωνή του Έντγκαρ που την καλεί από το σαλόνι.

Με φιλάει πεταχτά και τρέχει προς τα μέσα, αφήνοντας με μόνο μου, πριν καν προλάβω να της απαντήσω πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα... Καλά, σχετικό είναι αυτό. Θα προτιμούσα η απάντηση της να ήταν θετική, ώστε να της έλεγα επιτέλους την αλήθεια, αλλά πάλι κάποιο εμπόδιο μπαίνει στην μέση, αποτρέποντας με... Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ακούγεται πιο πολύ σαν δικαιολογία αυτό. Από την αρχή έπρεπε να το είχα κάνει... Μα δεν είναι ποτέ αργά. Μπορεί απόψε να μην τα κατάφερα, αλλά με την επόμενη ευκαιρία, δεν θα κάνω πίσω.

Όταν βγάλω άκρη με τον Απελίντο και μάθω τι θέλει, θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα και με την Ζόζι μου... Προτού να είναι πολύ αργά και αναγκαστώ να βιώσω κι άλλη χρονική περίοδο μακριά της.

[...]

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

Προς:Ζόζι μου💙💜😍
Θα έρθει όπου να 'ναι. Μόλις τελειώσει η συνάντηση μας, θα σε πάρω τηλέφωνο για να σου τα πω. Καλή δουλειά και σε αγαπώ πολύ❤️

Απίθωσε το κινητό στην δρύινη επιφάνεια του γραφείου και πριν προλάβει να στρέψει το βλέμμα του ξανά στην πόρτα, ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος στο κινητό τον έκανε να το αρπάξει και πάλι.

Η ειδοποίηση έγραφε πως η αγαπημένη του, του είχε κιόλας απαντήσει. Ασυναίσθητα, τα μεγάλα, λεπτά του χείλη σχημάτισαν ένα χαμόγελο και με την καρδιά του να χτυπά ασταμάτητα, το άνοιξε για να το διαβάσει.

Από:Ζόζι💙💜😍
Αδημονώ να σε ακούσω. Ήδη αγωνιώ για την εξέλιξη της συζήτησης σας. Μωρό μου, πάρε με αμέσως ή έστω στείλε μου ότι είσαι καλά, αν δεν μπορείς να μιλήσεις εκείνη την στιγμή. Θα τα αναλύσουμε όλα λεπτομερώς αύριο που θα βρεθούμε. Να προσέχεις... Σε αγαπώ πολύ❤️

Με το χαμόγελο να μην υποχωρεί από το πρόσωπο του, της απάντησε με λίγα ακόμα λόγια αγάπης και ύστερα το άφησε στην ίδια θέση με πριν, ανάποδα και απενεργοποιώντας το εντελώς, για να μην μπει και πάλι στον πειρασμό. Όσο κι αν θα προτιμούσε να βρισκόταν δίπλα της και να την φιλάει, κρατώντας την στην αγκαλιά του, έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσει αυτόν τον άγνωστο άντρα και τις επιθυμίες του... Όποιες κι αν ήταν αυτές.

Είχε καταφέρει να σκεφτεί μια πολύ καλή δικαιολογία, για να πείσει τον Κρις να φύγει χωρίς αυτόν. Ο Κρις βέβαια φάνηκε δύσπιστος, αλλά είδε την αποφασιστηκότητα στο βλέμμα του αδερφού του και υποχώρησε σιωπηλά, χωρίς να έχει λήξει βέβαια η συζήτηση εκεί. Μάζεψε αργά τα πράγματα του καληνύχτισε στον ίδιο ρυθμό τον αδερφό, πιστεύοντας πως κάτι θα άλλαζε. Απογοητευμένος, επέστρεψε στο σπίτι. Γνώριζε πολύ καλά τον Αλεξάντερ και κατάλαβε πως κάτι ετοίμαζε πάλι... Θα του έδινε τον απαραίτητο χρόνο, για να μιλήσουν κάποια στιγμή και να μάθει.

Ο Αλεξάντερ γνώριζε πως μετά από αυτό, θα αναγκαζόταν να δώσει εξηγήσεις, μα για την ώρα, έπρεπε να όλα να μείνουν μυστικά. Ήδη έκανε δεύτερες σκέψεις που μίλησε στην Ζοζεφίνα, μα ήταν αργά πλέον και δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Για μια στιγμή, όταν είδε την απογοήτευση στα μάτια του αδερφού του, θέλησε να του πει, αλλά δεν το έκανε. Έπρεπε πρώτα ο ίδιος να ξέρει... Και μετά θα χειριζόταν τις καταστάσεις αναλόγως.

Το τικ τακ του ρολογιού στον τοίχο, ακουγόταν ασταμάτητα και τον ενοχλούσε αφάνταστα. Δεν τον βοηθούσε καθόλου να χαλαρώσει και τα νεύρα του είχαν ήδη ξεπεράσει το κόκκινο. Ούτε το ρυθμικό χτύπημα των δαχτύλων, δεν τον ηρεμούσε πια. Άγχος... Άγχος τον είχε καταβάλει. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και ακόμα να εμφανιστεί. Είχαν πει εκείνη την συγκεκριμένη ώρα... Γιατί δεν είχε έρθει ακόμα που να πάρει;! Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν κρίσιμο... Και όσο λιγόστευε ο χρόνος, τόσο περισσότερο πολλαπλασιάζονταν τα ερωτηματικά στο κεφάλι του. Έπρεπε επειγόντως να λυθεί αυτό το κουβάρι...

Που να 'ξερε βέβαια, ο γοητευτικός Αλεξάντερ Σέργουντ, πως αυτή η αναμονή δεν συγκρινόταν ούτε στο ελάχιστο με αυτά που θα άκουγε πολύ σύντομα.

Μερικά χτυπήματα στην πόρτα, επανέφεραν τον κουρασμένο μεσήλικα στην πραγματικότητα και πριν προλάβει να το σκεφτεί δεύτερη φορά, το στόμα του έδωσε αμέσως την απαιτούμενη άδεια.

Μέσα σε δευτερόλεπτα, στο γραφείο του εισέβαλε ένας άντρας, πολύ νεότερος από ότι είχε φανταστεί. Ήταν ψηλός με μαύρα, ατημέλητα μαλλιά, που όμως ήταν μια ωραία προσθήκη στην εμφάνιση του. Έμοιαζε γεροδεμένος και ο τρόπος που βάδιζε προς το μέρος του, έδειχνε ορθό ανάστημα. Από του λίγο που προερχόταν από την λάμπα στο γραφείο του, είδε πως φορούσε μαύρα και γκρι ρούχα. Ένα μαύρο τζιν με σκίσιμο στο ένα γόνατο, γκρι ζιβάγκο μπλούζα και για το κρύο, είχε διαλέξει μια μαύρη καμπαρντίνα. Πολύ εντυπωσιακό στυλ... Θα άρεσε στην Ζοζεφίνα ένας τόσο μοντέρνος άντρας. Μα σίγουρα δεν πήγε ώστε να μιλήσουν για τα ενδυματολογικά τους.

"Καλησπέρα, κύριε Σέργουντ... Νομίζω οι συστάσεις είναι περιττές" είπε ο νεαρός, έχοντας φτάσει μπροστά του και έτεινε το χέρι του προς το μέρος του μεσήλικα που είχε απέναντι του και φρόντισε να μην μπορεί να αντιληφθεί κανένα συναίσθημα εκείνος... Μέχρι να λάβει τέλος η έρευνα του, δεν έπρεπε να εκφράσει τίποτα, πέρα από την αλήθεια του.

Η αρκετά βαθιά φωνή του, ήχησε πολύ έντονα στα αυτιά του Αλεξάντερ και παρεξενεμένος, έπιασε το χέρι του και αντάλλαξαν μια χειραψία... Που να πάρει, του θύμιζε πολύ τον εαυτό του στα νιάτα του!

"Καλησπέρα και σε εσάς κύριε Απελίντο. Επιτέλους βρισκόμαστε από κοντά... Ομολογώ πως δεν σας φανταζόμουν τόσο-"

"Νέο; Οι περισσότεροι, όταν με βλέπουν πρώτη φορά, την ίδια παρατήρηση κάνουν. Το έχω συνηθίσει. Δεν με ενοχλεί άλλωστε να μου λένε πως ακούγομαι πάνω από εικοσιτέσσερα"

Ο Αλεξάντερ περίμενε πως θα έκανε χιούμορ σε αυτό το σημείο, αλλά κόντρα στις υποθέσεις του, ο νεαρός απέναντι, παρέμενε σοβαρός και τον κοιτούσε με απλανές βλέμμα, χωρίς καμία ένδειξη συναισθήματος. Τον προβλημάτισε λίγο αυτό. Ωστόσο, αποφάσισε πρώτα να ακούσει και ύστερα να βγάλει τα συμπεράσματα του... Ώστε εικοσιτέσσερα λοιπόν. Τι μπορεί να ζητούσε από αυτόν ένα τόσο νέο παιδί άραγε;

Ο Αλεξάντερ, έκανε νόημα στον συνομιλητή του να κάτσει. Εκείνος υπάκουσε σιωπηλά και βολεύτηκε σε μια από τις καρέκλες που είχε τοποθετήσει ο Αλεξάντερ. Ευτυχώς είχε θυμηθεί να τις αντικαταστήσει με μερικές πιο άνετες προ ολίγον ημερό, μιας και οι προηγούμενες είχαν αρχίσει να καταστρέφονται.

Τώρα πια, μπορούσε να αντικρίσει και το πρόσωπο του, που είχε βρεθεί κάτω από το φως της λάμπας. Για κάποιον περίεργο λόγο, του φάνηκε απίστευτα γνωστό. Ένιωσε πως το είχε ξαναδεί κάπου, αρκετά χρόνια πριν, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει το πότε ούτε το που. Θυμήθηκε όμως πως του είχε προκαλέσει την ίδια αίσθηση με τώρα.

"Τώρα κύριε Απελίντο, νομίζω πως δικαιούμαι να μάθω τον λόγο που επιμείνατε τόσο για αυτήν την συνάντηση"

"Συμφωνώ. Αλλά πρώτα, θα ήθελα να μου δώσετε ένα λεπτό, για να στείλω ένα πολύ σημαντικό μήνυμα" ζήτησε ευγενικά, αλλά ο τόνος της φωνής του παρέμενε άχρωμος.

Ο Αλεξάντερ του έγνεψε θετικά και περιμένοντας, αποφάσισε να αδράξει την ευκαιρία και να τον παρατηρήσει. Τα μαλλιά του μαύρα και κοντά, έφτανας έως τα αυτιά. Το σχήμα του προσώπου του, έκλεινε πιο πολύ σε ορθογώνιο και είχε έντονες γωνίες. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, δεν ήταν τόσο ιδιαίτερα... Αλλά αν κάτι ξεχώριζε πολύ, αυτό ήταν τα καταγάλανα μάτια του.

"Τώρα είμαστε έτοιμοι, κύριε Σέργουντ"

Τον κοίταξε κατάματα και ο Αλεξάντερ για μια στιγμή, αισθάνθηκε πως απέναντι του, καθόταν ο πατέρας του... Και εκείνος είχε ένα ζευγάρι μπλε μάτια, που σε παρακινούσαν να χαθείς μέσα σε αυτά. Να ταξιδέψεις σε έναν διαφορετικό κόσμο, να σκεφτείς πολλές φορές και να φιλοσοφήσεις το θέμα της συζήτησης. Αυτό το βλέμμα... Δεν σου άφηνε περιθώρια να πεις ψέματα ή έστω να σκεφτείς να αποκρύψεις την αλήθεια. Τόσο μεγάλη ήταν η ομοιότητα με τον πατέρα του, τουλάχιστον ως προς τα μάτια, αλλά δεν μοιράστηκε αυτήν την σκέψη. Σίγουρα ήταν τυχαίο το γεγονός, αφού αποκλείεται να ήταν ο μοναδικός γαλανομάτης του κόσμου... Άλλωστε, για εκείνον, είχε ήδη δίπλα του τον πιο όμορφο άγγελο του κόσμου με τα μπλε μάτια.

"Πείτε μου τότε"

"Λοιπόν... Πρόκειται για να πολύ λεπτό ζήτημα. Και επειδή δεν θέλω να μακρολογώ... Θα μιλήσω κατευθείαν για αυτό και μετά θα σας δώσω περαιτέρω εξηγήσεις" του είπε και ο Αλεξάντερ τον κοίταξε ακόμα πιο επίμονα.

Είχε την πλήρη προσοχή του και τίποτα δεν μπορούσε πια να την αποσπάσει. Το μυστήριο που τον βασάνιζε τόσες μέρες, επιτέλους θα λυνόταν.

"Πριν από λίγο καιρό, έλαβα μια πληροφορία, η οποία με ώθισε να έρθω στην Αμερική. Έφυγα από την Ισπανία και ήρθα εδώ, με την ελπίδα ότι θα βρω αυτό που έψαχνα"

"Μάλιστα... Και τι είναι αυτό ακριβώς;" τον ρώτησε παραξενεμένος.

Τι ακριβώς πήγε να συζητήσουν; Για ταξίδια και αναζητήσεις; Στην τελική, γιατί να ενδιέφεραν όλα αυτά τον ίδιο;

"Θα φτάσω αμέσως σε αυτό. Η πληροφορία μου, μου έλεγε ότι στο Λος Άντζελες, ζει... Ζει ο πατέρας μου. Ένας άντρας που δεν γνώρισα ποτέ. Και τώρα ήρθα για να μάθω την αλήθεια που δικαιούμαι να ξέρω"

Το ύφος του από ψυχρό, σοβάρεψε απότομα. Έγειρε μπροστά και τότε, από το μυαλό του Αλεξάντερ, πέρασε μια σκέψη, έχοντας ακούσει αυτά τα λόγια. Και εύχηθηκε ο νεαρός μπροστά, να μην ολοκλήρωνε τις σκέψεις του...

"Ήρθα εδώ... Γιατί οδήγησαν σε εσάς αυτά που ξέρω. Εσείς κατά πάσα πιθανότητα, είστε ο πατέρας μου"

Καμία αντίδραση. Ο Αλεξάντερ τον κοιτούσε αποσβολωμένος, προσπαθώντας να επεξεργαστεί την πληροφορία που μόλις είχε ακούσει. Για κάποια λεπτά, ο εγκέφαλος του αυτόματα είχε αποδιώξει κάθε περιττό ήχο και ο Αλεξάντερ είχε απομονωθεί στον δικό του κόσμο, ο οποίος επαναλάμβανε συνεχώς αυτό που μόλις είχε ακούσει.

Οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν, καθώς τα βλέφαρα του ανοιγόκλειναν ασταμάτητα. Αισθάνθηκε μια ζάλη και αν δεν καθόταν στην θέση του, πολύ πιθανόν να είχε λιποθυμήσει.

Πάνω που η ζωή του ήταν έτοιμη να μπει ξανά σε μια τάξη και μπορούμε να προχωρήσει την ζωή του ήρεμος και χαρούμενος... Ένα άγνωστο πρόσωπο εισβάλει στην ζωή του, αποκαλύπτοντας του το τελευταίο πράγμα που περίμενε να ακούσει... Και φοβόταν πάντοτε, οποιαδήποτε στιγμή. Παρόλο που ήταν προσεκτικός και φρόντιζε να μην ανοίγει τέτοια θέματα με τις γυναίκες που πήγαινε, η ανησυχία ότι κάτι που μπορεί να είχε πάει λάθος, δεν τον άφηνε ποτέ. Λοιπόν, μόλις αποδείχτηκε ότι ίσως τελικά... Να μην πρόσεχε όσο θα έπρεπε.

Δεν ήξερε τι να πρωτοσκεφτεία. Το σοκ ήταν μεγάλο. Ένιωθε για άλλη μια φορά τον κόσμο γύρω του, τον οποίο γνώριζε σαν την παλάμη του χεριού του, να καταρρέει... Και όπως πάντα, ο πανικός τον είχε καταβάλει και θα έπρεπε σύντομα, να βρει έναν τρόπο να τον ελέγξει. Αλλιώς μπορεί και αυτή η υπόθεση, να μην είχε καλά αποτελέσματα.

ΓΕΙΆ ΣΑΣ ΔΕΛΦΙΝΆΚΙΑ🐬🐬🐬🐬🐬

ΝΑΙ ΕΊΝΑΙ ΓΕΓΟΝΌΣ!!!

ΕΠΈΣΤΡΕΨΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΉΜΩΣ!!!

Τι μου κάνετε;

Παιδιά, ειλικρινά, δεν τα βγάζω πέρα. Είναι τεράστιος ο όγκος των εργασιών. Ευτυχώς καταφέρνω να ανταπεξέλθω... Τουλάχιστον στα περισσότερα που έχω να κάνω.

Σκέφτομαι όμως πως αν πετύχω τον στόχο μου, τότε θα αξίζει τον κόπο😍

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι σας ξεχνάω!

Μου έλειψε να είμαι ενεργή σε αυτό το βιβλίο και θα προσπαθήσω περισσότερο😉

Αλλά για πείτε μου, πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Μέχρι στιγμής, πως σας φαίνεται η σχέση του Αλεξάντερ και του Έντγκαρ;

Σαφώς έχουμε πολλά περισσότερα να δούμε για αυτήν, καθώς η ιστορία θα εξελίσσεται, αλλά θεωρώ πως ήδη πάει πολύ καλά🤗

Το ζευγάρι μας είχε μια πολύ... Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ειπώθηκαν πολλά πράγματα.

Λέτε να καταφέρουν να βρουν κι λύση σε όλα τους τα προβλήματα;

Η Λούνα θα βρει ξανά τον δρόμο της;

Νωρίς για να το μάθουμε!

Επιπλέον, αποκαλύφθηκε μια πληροφορία, η οποία σόκαρε αρκετά τον Αλεξάντερ...

Τώρα ξέρουμε τον πιθανό ρόλο του Άλεκ Απελίντο σε αυτήν την ιστορία😁

Την ιστορία του όμως και τους σκοπούς του... Ας πούμε ότι είναι πολύ νωρίς για να τους αποκαλύψω🤫

Μα όλα βγαίνουν στο φως κάποια στιγμή!

Είναι πράγματι ο γιός του Αλεξάντερ Σέργουντ;

Για να δούμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️

Υ.Σ. : Πριν από καμιά ώρα γύρισα από το Smile... Πόλη ανάμεικτα τα συναισθήματα μου για αυτήν την ταινία ομολογώ😶

Βέβαια το τέλος με απογοήτευσε λίγο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Φημολογείται ότι θα βγει και δεύτερο... Υπομονή λοιπόν😊

Δεν τρόμαξα ιδιαίτερα. Περίμενα κάτι πολύ χειρότερο.

Εσείς την έχετε δει; Κι αν ναι, πως σας φάνηκε;