Josephine's POV

Ανοίγω δειλά δειλά τα μάτια μου, καθώς οι αισθήσεις μου αρχίζουν να επανέρχονται. Οι ακτίνες του ήλιου εισχωρούν στο δωμάτιο, μέσω του μισάνοιχτου παραθύρου. Ακούω τα πουλιά που κελαηδούν και τους διάφορους ήχους που προκαλεί η κίνηση του αγαπημένου μου Λος Άντζελες. Θα πρέπει να είναι για όλους μια ακόμα συνηθισμένη μέρα με νεύρα και καθυστέρηση, καθώς οι κόρνες δεν αργούν να φτάσουν επίσης στα αυτιά μου.... Είχα ξεσυνηθίσει, μιας και πλέον ζω έξω από την πόλη και κάθε πρωΐ, αφουγκράζομαι την φύση και όχι την αστική ζωή... Αλλά έχει νόημα, αφού ξυπνάω στο σπίτι του αγαπημένου μου.

Το χέρι μου τον αναζητά στην άλλη πλευρά του κρεβατιού, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Παραξενεμένη, ανακάθομαι πάνω στο στρώμα και διώχνω τα σκεπάσματα από πάνω μου, κατεβάζοντας τα πόδια μου από το κρεβάτι. Φοράω τις παντόφλες μου και αφού σταθώ όρθια, βλέπω τα ρούχα μου διπλωμένα και τοποθετημένα πάνω σε μια καρέκλα. Μου κάνει εντύπωση και αντιλαμβάνομαι ότι φοράω ένα από τα πουκάμισα του... Παραμένει αρκετά μακρύ, αλλά μου αρέσει ακόμα πολύ.

Βγαίνω από το δωμάτιο, με προορισμό το μπάνιο, για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Ευτυχώς θυμήθηκα βέβαια να στείλω μήνυμα στην Μαργαρίτα πως θα καθυστερήσω να πάω... Μετά από μια τέτοια νύχτα, δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στην ώρα μου.θα χρειαστώ και λίγο χρόνο άλλωστε, για να φτιάξω την εμφάνιση μου πριν πάω στην δουλειά.

Πλησιάζοντας το μπάνιο, περνάω έξω από το σαλόνι και εκπλήσσομαι που βλέπω ότι τα σπασμένα και τα αποφάγια μας από το δείπνο έχουν εξαφανιστεί... Δεν ξέρω καν τι σκεφτόμουν και τα πέταξα κάτω, προκειμένου να φτάσω στον Αλεξάντερ. Βέβαια, είχαμε πιεί αρκετά και δεν ελέγχαμε το τι κάναμε... Αλλά όχι τόσο, ώστε να μην θυμόμαστε την ζωώδη περίπτυξη που βιώσαμε, τουλάχιστον από την δεύτερη φορά και μετά. Νομίζω έχει γίνει καλύτερος από τότε. Ή απλώς εμένα μου έλειψε πάρα πολύ να κάνουμε έρωτα.

Ξαφνικά, μια έντονη μυρωδιά εισχωρεί στα ρουθούνια και καταλαβαίνω αμέσως πως προέρχεται από την κουζίνα, όμως δεν ακούω τα σκεύη να χτυπούν μεταξύ τους, ούτε την προετοιμασία του πρωϊνού μέσω αυτών... Συγγνώμη, τι ώρα είναι; Και ο Αλεξάντερ που βρίσκεται;

Από το πουθενά, δύο χέρια με αγκαλιάζουν από τη μέσα, σηκώνοντας με ψηλά, στροβιλίζοντας με στον αέρα.

"Αλεξάντερ!" φωνάζω γελώντας "Άσε με κάτω!"

Το κάνει, όμως τα χέρια του δεν απομακρύνονται από το σώμα μου. Με γυρνάει από την άλλη και χωρίς προειδοποίηση, ενώνει τα χείλη του με τα δικά του. Μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του και τον αφήνω να ξεσπάσει όλα τα συναισθήματα του πάνω μου. Αφήνω την γλώσσα του να εισβάλει στο στόμα μου και αρχίζει να χορεύει μαζί με την δική μου. Ο εαυτός μου χάνει κάθε έλεγχο, καθώς του επιτρέπω να κάνει οποιαδήποτε κίνηση θέλει πάνω μου. Με σπρώχνει και με ακουμπάει απαλά πάνω στον τοίχο. Αισθάνομαι το άγγιγμα του μέσα από το πουκάμισο και το κορμί μου ηλεκτρίζεται. Οι χτύποι της καρδιάς μου, καλύπτουν οποιονδήποτε άλλον ήχο. Και διαισθάνομαι και τους δικούς του.

Σπάει το φιλί αργά και το κεφάλι του τώρα, βρίσκεται μόνο λίγα εκατοστά μακριά από το δικό μου. Οι αναπνοές μας μπλέκονται μεταξύ τους, ζεσταίνοντας την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα μας. Οι ματιές μας κλειδώνουν και οι άκρες των χειλιών του ανασηκώνονται, σχηματίζοντας το χαμόγελο που με έκανε να τον ερωτευτώ παράφορα και στην συνέχεια να τον αγαπήσω.

"Καλημέρα Ζόζι μου" μου λέει σε τρυφερό τόνο, κρύβοντας μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Αλεξάντερ... Καλημέρα. Έτσι θα με υποδέχεσαι κάθε πρωΐ που θα περνάμε μαζί"

"Ακριβώς αγάπη μου. Και σε περιμένουν ακόμα περισσότερο μαζί μου... Πάμε να πάρουμε πρωϊνό;" με ρωτάει, οδηγώντας με από το χέρι στην κουζίνα.

Περνάμε το κατώφλι του δωματίου και το μάτι πέφτει κατευθείαν στο στρωμένο από διάφορες νοστιμιές τραπέζι. Υπάρχουν δύο κούπες, που περιέχουν αχνιστό καφέ, δύο ποτήρια χυμό και νερό. Το τραπέζι είναι αρκετά μεγάλο για να χωράει όλο αυτά, όχι τόσο, ώστε να μας εμποδίσει από το να κάτσουμε απέναντι ο ένας από τον άλλον. Ήθελα να 'ξερα, τί ώρα σηκώθηκε, ώστε να καταφέρει να τα ετοιμάσει όλα αυτά; Ποτέ κανείς... Δεν με έχει φροντίσει με αυτόν τον τρόπο. Ο Αλεξάντερ έχει σίγουρα αλλάξει μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια.

Τραβάει την καρέκλα, κάνοντας μου νόημα να κάτσω. Υπακούω σιωπηλά και αφού την ξανασπρώξει, βολεύεται σε αυτήν απέναντι μου, κάνοντας τις ίδιες ακριβώς κινήσεις.

"Καλή μας όρεξη" λέμε ταυτόχρονα και γελώντας, ξεκινάμε να παίρνουμε το πρωϊνό μας.

Παρόλο που για τα επόμενα λεπτά απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα του κόπου του, χωρίς να συζητάμε, ξέρω ότι η ησυχία που επικρατεί, δεν είναι αμήχανη. Ενώ δεν έχουμε πολλά να πούμε, δεν αγχωνόμαστε ότι δεν θα βρεθεί κάποιο θέμα ή ότι εξαρτάται από κάποια κουβέντα η σχέση μας. Συνυπάρχουμε αρμονικά, μέσω των κλεφτών ματιών που ρίχνουμε ο ένας τον άλλον. Η μητέρα μου, μου έλεγε πάντα ότι τα μάτια είναι τα παράθυρα της καρδιάς ενός ανθρώπου. Λένε όλα όσα δεν τολμά να εκφράσουν τα στόματα μας. Νόμιζα ότι αυτό ισχύει μόνο για εκείνους που φοβούνται να παραδεχτούν τα αληθινά τους συναισθήματα. Τελικά, συνειδητοποιώ ότι είναι ένα μέσο επικοινωνίας και για αυτούς που έχουν ήδη αγαπηθεί αρκετά... Ίσως και περισσότερο από ότι μπορεί να αγαπήσει κάποιος.

"Αλεξάντερ... Είναι όλα υπέροχα! Ειλικρινά, μπορώ να πω ότι μαγειρεύεις καλύτερα και από εμένα! Πώς κατάφερες να μάθεις ό,τι άλλοι προσπαθούν μετά από χρόνια;"

"Όταν έφυγες, αποφάσισα να απομακρυνθώ όσο γινόταν από τον κόσμο της δημοσιότητας. Δεν το πέτυχα εντελώς, αλλά καθώς εξασφάλισα πολύ χρόνο για τον εαυτό... Συνειδητοποίησα πως ήθελα να τον ξοδέψω, κάνοντας κι' άλλες αλλαγές στην ζωή μου. Εξού και το νέο σπίτι. Δώρισα την έπαυλη σε ένα άνθρωπο που την έχει μετατρέψει σε σπίτι για τους άστεγους και προσφέρω κάθε μήνα από τότε εκεί ένα ποσό ανώνυμα, μαζί και σε άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Η Άλις ξέρει περισσότερα, μιας και της ζήτησα βοήθεια. Και είμαι καλά. Αισθάνομαι πραγματικά ευτυχισμένος, Ζοζεφίνα. Από όταν μπήκες στην ζωή μου, κατάλαβα πως η αξία της ζωής κρύβεται στις μικρές ομορφιές και στην απλότητα της. Ήξερα ότι δεν θα κάλυπτε απόλυτα το κενό που είχε δημιουργήσει η απουσία σου μέσα μου... Αλλά τουλάχιστον ήμουν καλά. Συγχωρέθηκαν κατά κάποιον τρόπο οι αμαρτίες μου. Και ήλπιζα πως θα το έκανες και εσύ κάποτε. Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενος είναι που επιτέλους το έκανες. Που με ξαναγάπησες" μου απαντάει και κλείνει τα χέρια μου στα δικά μου, φιλώντας τα και ένα κύμα ζέστης απλώνεται στο κορμί μου.

"Άλεξ μου... Ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπώ. Ούτε για μια στιγμή. Και αυτό που ένιωθα, δεν ήταν μίσος, αλλά προδομένη αγάπη. Με πλήγωσες πάρα πολύ Αλεξάντερ. Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ, γι' αυτό εξαφανίστηκα. Φέρθηκα εγωϊστικά από όλες τις απόψεις. Αλλά και εγώ χαίρομαι που με συγχώρεσες για αυτά τα λάθη" λέω και πίνω μια γουλιά από τον καφέ... Πολύ καλύτερος από αυτόν που είχαν φτιάξει εγώ σε αυτόν πριν λίγες ημέρες!

"Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, Ζόζι μου. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Και τώρα, που ανακάλυψα ποιός είμαι πραγματικά, χωρίς να ξέρω ότι αυτό ήθελα όλη μου την ζωή, έχω σκποπ να σου δώσω τα πάντα. Κυριολεκτικά, όλον τον κόσμο"

"Μα, αγάπη μου, το έκανες και όταν τα φτιάξαμε. Δεν μαγείρευες, δεν καθάριζες, αλλά ήσουν δίπλα μου" του λέω γλυκά και ξαφνικά, το ύφος του σοβαρεύει, καθώς σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μου, γονατίζοντας στο ένα παιδί. Κάνω στροφή ενενήντα μοιρών με το σώμα μου, ώστε να είμαστε αντικριστά.

"Ναι, το έκανα.... Αλλά όχι όπως έπρεπε. Όχι όπως σου άξιζε, Ζόζι μου. Σε λάτρευα και σε αγαπούσα πιο πολύ και από την ζωή μου. Ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για εσένα. Αλλά ζούσα παράλληλα με τον φόβο πως θα μάθαινες για τις παρανομίες που έκανα. Η αγωνία αυτή, δεν άφηνε να ζήσω το παρόν μαζί σου. Γιατί ξέρω πόσο ηθικός άνθρωπος είσαι και δεν θα ήθελες να είμαστε πια μαζί, εάν ήξερες. Δεν θα άντεχα να σε χάσω, οπότε αναγκαστικά σου έκρυβα κομμάτια του εαυτού μου, σκεπτόμενος πως διαφορετικά, θα με χώριζες. Εν τέλη, αυτό έγινε. Όμως δεν σκοπεύω να ξανακάνω τα ίδια λάθη. Πλέον είμαι ειλικρινής..." ψελλίζει και για ένα δευτερόλεπτο, η ματιά του στρέφεται αλλού και διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του, αλλά εξαφανίζεται τόσο γρήγορα, που ξεφυσάει από ανακούφιση, νομίζοντας ότι δεν το πρόσεξα "Και ξέρω ότι κανείς δεν θα μας κυνηγήσει, για τον οποιονδήποτε λόγο. Ο Έντουαρντ θα φροντίσει για αυτό" μου ξεφεύγει ένα χαχανητό στο άκουσμα αυτού του ονόματος... Νιώθω ότι χρωστάω σε αυτόν τον άνθρωπο κατά κάποιον τρόπο.

Αχ, γιατί νιώθω πως μου λείπει η παρουσία του τώρα; Είχε και χιούμορ ο άτιμος! Φαντάζομαι το γέλιο που θα έριχνα, εάν έμενα μαζί του λίγη παραπάνω ώρα.

"Για να το λες εσύ"

"Μου χρωστάει χάρη, Ζοζεφίνα. Τον έσωσα από βέβαιο θάνατο κάποτε. Ήμασταν φίλοι και του στάθηκα στα πρώτα του βήματα. Όσο παράξενο κι αν ακουστεί, τον εμπιστεύομαι. Είναι αρχηγός της αμερικανικής μαφίας, οπότε ότι πει, είναι νόμος στον υπόκοσμο. Και δεν είναι συνετό να παραβαίνεις τους νόμους της νύχτας. Γι' αυτό, από την στιγμή που λέει ούτε δεν θα βλάψει κανείς τους ανθρώπους που νοιάζομαι, τότε δεν θα γίνει. Μου υποσχέθηκε πως δεν θα πάθω κακό. Και μαζί με εμένα, συνεπάγεται η οικογένεια μου" μου λέει και το μέτωπο του, αγγίζει το δικό μου.

"Μιλάς για αυτόν με τόσο ωραίο τρόπο... Σαν να μην έχει σημασία το ότι σκοτώνει"

"Έχεις δίκιο αυτό... Μα να θυμάσαι πως η νύχτα δεν πειράζει ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Και ο ίδιος δεν σκοτώσει ποτέ του. Άλλοι αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο. Αλλά πίστεψε με όταν σου λέω πως δεν έκανε κακό σε αθώους. Είναι καλός αρχηγός, σε σύγκριση με άλλους. Δεν τον δικαιολογώ, απλώς σου εξηγώ" αποκρίνεται, χαϊδεύοντας το μάγουλο μου με τον αντίχειρα του.

"Μπορεί... Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι..."

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να πω, πέρα από το γεγονός είναι λάθος να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή. Δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευτώ τον Έντουαρντ... Αλλά μπορώ να εμπιστευτώ τον Αλεξάντερ. Δεν θα πάψω να πιστεύω ποτέ στα λόγια του και αν λέει ότι Ο Έντουαρντ είναι ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος καταβάθος, παρά την δουλειά που κάνει, οφείλω να του δώσω μια ευκαιρία. Ο Αλεξάντερ τον θέλει στην ζωή του, αλλά είναι ικανός να διακόψει κάθε επαφή μαζί του, μόνο για χάρη μου. Και εγώ δεν το θέλω αυτό. Δηλαδή, σίγουρα θα προτιμούσα οι φίλοι να έκαναν μια πιο τίμια δουλειά, αλλά θέλει το συγκεκριμένο άτομο στην ζωή του... Και εγώ αυτό δεν μπορώ να το προσπεράσω έτσι απλά.

"Αν δεν νιώθεις καλά, θα φροντίσω να–"

"Θέλω να βρεθούμε ξανά μαζί του. Και δύο. Για βόλτα, φαγητό, δεν ξέρω. Απλώς θέλω να γνωριστούμε καλύτερα"

"Δεν θέλω να σε υποβάλλω σε αυτό... Έχεις περάσει πολλά εξαιτίας του υποκόσμου. Νοιάζομαι για τον Έντουαρντ, αλλά η ψυχική σου υγεία είναι πιο σημαντική για εμένα. Φταίω και εγώ για πολλά, οπότε–" τον διακόπτω, ακουμπώντας το δάχτυλο πάνω στα χείλη του.

"Μία φορά και έναν καιρό, άνηκες στον κόσμο της νύχτας. Ήσουν κομμάτι του. Για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω, πρέπει να συμφιλιωθώ με το παρελθόν σου. Πρέπει να αγκαλιάσω και αυτήν την πλευρά του εαυτού σου Αλεξάντερ, έστω κι αν καταλάγιασε. Αγαπώ όλες τις εκδοχές σου, ακόμα και αυτές που δεν μου αρέσουν τόσο. Δεν χρειάζεται ο Έντουαρντ να φύγει από την ζωή σου. Και είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω να τον αφήσω στην δική μου. Δεν γίνεται και αλλιώς, αφού είμαστε ζευγάρι. Και να σου και κάτι; Μπορεί να έγινα πολλά λάθη, αλλά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Γιατί μπορεί τώρα να μην υπήρχε αυτή η στιγμή αγάπη μου" του εξηγώ με απόλυτη ψυχραιμία και σιγουριά στον τόνο μου. Εννοώ κάθε λέξη.

"Ζοζεφίνα μου... Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Και είμαι περήφανος να σε αποκαλώ σύντροφο μου. Κάθε πλευρά σου, αντιπροσωπεύει και έναν λόγο που σε ερωτεύτηκα. Σε αγαπώ πάρα πολύ" μου λέει και με φιλάει ξανά, με τρυφερότητα.

Αχ μαμά μου... Μακάρι να ήσουν εδώ. Θα ένιωθες χαρά, βλέποντας με τόσο ευτυχισμένη. Αν και έχω την διαίσθηση πως ήδη το κάνεις, αλλιώς δεν θα είχα την δύναμη να κάνω όλα αυτά τα βήματα στην ζωή μου. Ξέρω πως έκανα λάθη... Αλλά παλεύω να τα διορθώσω. Όπως έκανες εσύ και πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος. Ο Αλεξάντερ το καταλαβαίνει και είναι δίπλα μου... Άραγε θα ήταν έτσι και προς εσένα ο βιολογικός μου πατέρας, εάν δεν σε είχε εγκαταλείψει στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου; Σε αγάπησε άραγε ποτέ πραγματικά;

"Είσαι καλά;" με ρωτάει μέσα από το φιλί μας και πριν προλάβω να του απαντήσω, το κινητό του χτυπάει και απομακρύνει το κεφάλι του. Ξεφυσάει αγανακτισμένος και επιστρέφει στην θέση του, αρπάζοντας το από το πάσο δίπλα μας.

"Έλα Κρις... Ναι, καλημέρα και σε εσένα. Συγγνώμη, με πήρες για να μάθεις πώς πήγε; Μήπως θες και λεπτομέρειες; Έχεις ιδέα από τι με διέκοψες;" ρωτάει, προσπαθώντας να ακουστεί θυμωμένος, αλλά δεν τα πάει και πολύ καλά.

"Καλημέρα αδερφούλη!" φωνάζω για να με ακούσει και η φωνή του που επαναλαμβάνει τον χαιρετισμό μου, αναγκάζει τον Αλεξάντερ να απομακρύνει το κινητό από το αυτί του.

"Κρις, ήθελες κάτι; Όχι, πλάκα μου κάνεις... Δεν με ρώτησες καν αν μπορώ! Είχα καλύτερα σχέδια για απόψε πάντως! Κρις... Τέλος πάντων. Τι ώρα πρέπει να είμαι εκεί; Εντάξει. Θα περάσω από το γραφείο για τις λεπτομέρειες. Εντάξει, ναι. Τα λέμε τότε. Γειά σας Κρις" τερματίζει την κλήση και απελευθερώνει μια ανάσα αγανάκτησης, μπλέκοντας τα δάχτυλα του πίσω από τον αυχένα του.

"Τί συνέβη αγάπη μου;" τον ρωτάω και τα μάτια του ταξιδεύουν μια σε εμένα και οποιοδήποτε αλλο σημείο του δωματίου.

Δείχνει σαν να μην μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να μου πει αυτό που σκέφτεται. Η έκφραση του παραμένει σκεπτική για αρκετή ώρα, κάνοντας με ανησυχήσω. Γιατί δεν μου μιλάει; Αχ, πόσο αγχώνομαι όταν το κάνει αυτό. Όταν τον απασχολούσε κάτι, το συζητούσαμε πάντα. Αλλά από τότε που τα ξαναβρήκαμε, είναι συνέχεια έτσι. Κάτι τον προβληματίζει, το γνωρίζω... Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί δεν το μοιράζεται μαζί μου.

"Αλεξάντερ, σε παρακαλώ, μην μου το κάνεις αυτό. Πες μου" του λέω, απλώνοντας το χέρι μου στο τραπέζι και εκείνος, το αγγίζει με την παλάμη του.

"Όλα καλά Ζόζι μου. Απλώς ο έξυπνος αδερφός μας, μου κανόνισε μια συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο, στον οποίο είχα υποσχεθεί μια συνέντευξη, αλλά δεν είχαμε πει πότε. Και από τότε, με ενοχλεί συνεχώς για να κανονίσουμε συνάντηση στο στούντιο. Μάλλον βρήκε τον αδερφό μου αυτήν την φορά και ο Κρις δεν ήξερε πώς να τον αποφύγει, οπότε απλά το κανόνισε... Και δεν έχω καμία όρεξη να πάω" μου απαντάει και συμπάσχω απόλυτα με την ενόχληση, σκεπτόμενη τον Οσμάν... Αν και ομολογώ πως έχει καιρό να εμφανιστεί.

"Σε νιώθω απόλυτα. Οι δημοσιογράφοι μπορούν να γίνουν πολύ ενοχλητικοί... Αλλά αυτή δεν είναι η πρώτη σου φορά σε συνέντευξη. Γιατί είσαι τόσο εκνευρισμένος;"

"Έχω καιρό να βγω στην τηλεόραση Ζοζεφίνα... Και εκτός από αυτό, δεν μου αρέσει ο συγκεκριμένος καθόλου" απαντάει και παραξενεύομαι.

"Τι εννοείς;"

Οι κόρες των ματιών του καρφώνονται πάνω μου και πάλι, σοβαρεύει απότομα. Μια ρυτίδα σχηματίζεται στο μέτωπο του, καθώς μου δίνει την εντύπωση πως καταβάλει τεράστια προσπάθεια να μην ξεσπάσει τα νεύρα του.

"Και μόνο ο τρόπος που σε κοιτούσε, καθώς σου έκανε ερωτήσεις... Που να τον πάρει και να τον σηκώσει. Ξέρεις ποιός είναι Ζοζεφίνα. Σε κυνηγάει τρία χρόνια, θέλοντας να σε ξεζουμίσει και φτιάξει το καλύτερο ρεπορτάζ, για να μην πω κάτι άλλο" μου λέει, με μια δόση θυμού στον τόνο του και ο νους μου καταλήγει αμέσως σε ένα άτομο.

Νιώθω το αίμα στις φλέβες μου να παγώνει και το στομάχι μου να δένεται κόμπος, καθώς όλες οι στιγμές που προσπάθησε να με στριμώξει, ώστε να μάθει πράγματα για εμένα ή να με πλησιάσει με ερωτικές διαθέσεις περνάνε από το μυαλό μου ταχύτατα. Πίνω νερό, θέλοντας συνέλθω... Τι στον διάολο θέλει από την ζωή μου και δεν με αφήνει ήσυχη;! Είδε ότι εγώ δεν μιλάω και τώρα τρέχει πίσω από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου;! Μέχρι που είναι ικανός να φτάσει ο... Ο αχρείος;! Μόνο ο Θεός του, ξέρει τους λόγους που επιδίωξε τόσο έντονα να βρεθεί με τον Αλεξάντερ! Και από τον γνωρίζω, δεν έχει καλές προθέσεις!

"Τον άθλιο... Τι ζητάει πια από εμένα;!" δεν είναι και πολύ εύκολο να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου αυτήν την στιγμή.

"Ζοζεφίνα μου, εσύ ήσουν ο μοναδικός λόγος που τον απέφευγα" μου λέει απολογητικά, λες και είναι δικό τους λάθος... Όχι, δεν κατηγορώ τον Αλεξάντερ. Ούτε και τον Κρις. Ο Οσμάν είναι ένα ύπουλο φίδι, που παλεύει να διεισδύσει στην προσωπική μου ζωή... Το χειρότερο είδος δημοσιογράφου που εργάζεται στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

"Δεν φέρεις καμία ευθύνη για το αποψινό... Πρέπει να πας, Αλεξάντερ;" τον ρωτάω, παρακαλώντας τον ουσιαστικά να μην το κάνει και προς μεγάλη μου απογοήτευση, γνέφει θετικά, κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε.

"Ναι, δυστυχώς. Αλλιώς θα φανεί πολύ ύποπτο και τότε θα του δώσω ακόμα έναν λόγο να μπλεχτεί στα πόδια μου. Πάω εκεί, απαντώ στις ερωτήσεις του και τέλος. Πόσο άσχημα μπορεί να πάει στην τελική;"

"Αχ Αλεξάντερ... Τον έχεις δει πως κάνει σε κάθε συνέντευξη μου. Είναι σίγουρα έξυπνος και πονηρός. Θα σκεφτεί χίλιους δυό τρόπους να πάει την κουβέντα εκεί που θέλει. Ξέρει πώς να χειραγωγεί. Μην κοιτάς που εγώ καταφέρνω να τον αποφύγω... Μην τον υποτιμάς" τον προειδοποιώ και σηκώνομαι όρθια, πηγαίνοντας τα πιάτα μας στον νεροχύτη.

Ακούω τα βήματα του που πλησιάζουν και βρισκόμενος πίσω, αγκαλιάζει την μέση μου, φιλώντας με στα μαλλιά.

"Δεν τον υποτιμώ. Αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα πολύ νέος και πολύ ανόητος, εάν νομίζει ότι μπορεί να με ξεγελάσει. Ανήκω στον χώρο του θεάματος περισσότερο καιρό από ότι εκείνος... Δεν έχεις λόγο να αγχώνεσαι λοιπόν. Τον φοβάσαι;" με ρωτάει και το σκέφτομαι λίγο πριν απαντήσω.

"Και ναι και όχι. Ξέρω πώς να τον αντιμετωπίσω όταν μου κάνει ερωτήσεις ή όταν προσπαθεί να βρεθεί μόνος μαζί μου... Αλλά τρέμω και μόνο στην σκέψη μήπως ανακαλύψει κάτι για την ζωή μου και να το εκμεταλλευτεί. Δεν έχω ιδέα γιατί έχει τόση εμμονή μαζί μου. Αλλά έχω κακό προαίσθημα για απόψε" αποκρίνομαι και με σφίγγει ακόμα περισσότερο στο κράτημα, λες ναι φοβάται πως αν φύγω από αυτό, μπορεί να μου συμβούν όλα τα άσχημα του κόσμου.

"Ό,τι κι αν συμβεί, θα βρούμε μαζί την λύση. Μην αγχώνεσαι, αγάπη μου. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μας πληγώσει" ψιθυρίζει στο αυτί μου αισθησιακά, κάνοντας τους παλμούς της καρδιάς μου να επιταχύνουν ακόμα πιο πολύ.

Πριν από μερικά δευτερόλεπτα, τρελενόμουν και μόνο στην ιδέα πως ίσως κάποιος μου πάρει μακριά αυτήν την ευτυχία που υπάρχει στην ζωή μου το τελευταίο διάστημα... Και όμως, όταν ο Αλεξάντερ βρέθηκε κοντά μου, εξαφανίστηκαν όλα. Κάθε αρνητικό συναίσθημα, καταλάγιασε και η αμφισβήτηση δεν κυριαρχεί πια μέσα μου. Αυτή η αίσθηση ηρεμίας, είχε πολύ καιρό να επικρατήσει μέσα μου και για να είμαι ειλικρινής, μόνο ο Αλεξάντερ μου την πρόσφερε. Αυτή η σιγουριά... Την είχα πολύ ανάγκη. Και επιτέλους την ξαναβρήκα. Αυτήν την φορά, το νιώθω πως θα τα καταφέρουμε. Δεν θα είναι εύκολο, καθώς γνωρίζουμε και οι δύο πως τα προβλήματα δεν σταματήσουν... Αλλά τώρα είμαστε έτοιμοι. Πιο έτοιμοι από πριν.

Με γυρνάει προς το μέρος του και τα δάχτυλα του πιάνουν τους γλουτούς, ανεβάζοντας με στον πάγκο της κουζίνας. Αρχίζει να με φιλάει στον λαιμό, ξεκουμπώντας παράλληλα τα κουμπιά από το πουκάμισο. Αναστεναγμοί ξεφεύγουν από το στόμα μου, με το άγγιγμα του να ηλεκτρίζει κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

"Αλεξάντερ... Πρέπει να πάω στην δουλειά..." ψελλίζω, χωρίς να θέλω να σταματήσει ωστόσο. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι που δίνουν λίγο αλατοπίπερο στην σχέση μας άλλωστε.

"Πρώτα θέλω να σε ακούσω να φωνάζεις από ευχαρίστηση το όνομα μου... Και μετά είσαι ελεύθερη να φύγεις" λέει, καθώς σφραγίζει τα χείλη του με τα δικά μου και τα χέρια μου κατεβάζουν αργά την φόρμα του.

[...]

Μπαίνω στο σπίτι, ύστερα από μια πολύ δύσκολη μέρα στην δουλειά. Ξεκινήσαμε σήμερα να φτιάχνουμε την καινούργια κολεξιόν για την εβδομάδα μόδας και φέτος έχουμε περισσότερη δουλειά από τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Διότι κατάφερα να φτάσω ως εδώ μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έχοντας χύσει πολύ ιδρώτα. Ο κόπος και ο χρόνος μου δεν πήγαν χαμένα. Και είμαι περήφανη που βλέπω πως αυτή η σκληρή δουλειά αποφέρει καρπούς.

Περίμενα πολλά χρόνια, ώστε να καταφέρω να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Και η μητέρα μου ονειρευόταν να δημιουργήσει τον δικό της οίκο μόδας... Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα περνούσε αυτές τις βαθιές επιθυμίες και μετά. Ένα μέρος αυτής της επιτυχίας, την οφείλω στον Αλεξάντερ μου. Πριν από εκείνον, δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνω αυτό το βήμα. Όχι μόνο από οικονομική άποψη. Φοβόμουν πολύ. Αλλά όπως μου είπε και ο ίδιος κάποτε... Τίποτα δεν είναι αδύνατον.

"Άντε ήρθες;! Σε λίγο θα βγει στην τηλεόραση ο Αλεξάντερ!" ακούω την Λούνα να φωνάζει, περνώντας από μπροστά μου τρέχοντας. Διάφορες φωνές προέρχονται από το σαλόνι και αφού κρεμάσω την καμπαρντίνα στον καλόγερο, κατευθύνομαι προς τα εκεί.

"Αδερφούλα ήρθες επιτέλους" μου λέει ο Κρις, παίζοντας ταυτόχρονα με τον Έντγκαρ. Αγαπώ το ποσό κοντά έρθουν μεταξύ τους, παρά το μικρό χρονικό διάστημα γνωριμίας τους.

Η Άλις και η Μαργαρίτα κάθονται από την άλλη μεριά του καναπέ, συζητώντας εύθυμα και τρώγωντας ποπ κορν. Μόλις ακούν τον Κρις να λέει το όνομα, στρέφουν την προσοχή τους σε εμένα και με χαιρετάνε. Ήξερα ότι Άλις θα πρόσεχε τον μικρό ώσπου να γυρίσω. Και η Μαργαρίτα δεν μου είχε πει πως θα πήγαινε, όταν ζήτησε να φύγει νωρίτερα... Συγγνώμη, πότε κανονίστηκε αυτή η συνάντηση και εγώ δεν ήμουν μπροστά;

"Πότε τα 'πατε, ένας Θεός ξέρει. Χαίρομαι πάντως που σας βλέπω" αποκρίνομαι και κάθομαι ανάμεσα στην αδερφή μου και τον Κρις, παίρνοντας τον γιό μου στην αγκαλιά μου.

"Πέρασες καλά με τον θείο σου, αγάπη μου;"

"Ναι... Είναι γ-γλυκούλης" απαντάει και βολεύεται στα πόδια μου, παίζοντας τα κρόσσια από το σάλι μου.

"Έχεις θαυμαστή Κρις από ότι βλέπω" τον πειράζει η Μαργαρίτα και εκείνος ετοιμάζεται να κάνει μια υβριστική κίνηση, αλλά η δολοφονική ματιά μου τον αποτρέπει... Όχι που θα δει τέτοια πράγματα ο Έντγκαρ μου σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία.

Καθώς περιμένουμε να ξεκινήσει η εκπομπή του Οσμάν, παρατηρώ τους υπόλοιπους στο δωμάτιο. Η Μαργαρίτα τώρα μιλάει με την Λούνα... Και η Άλις με τον αδερφό μου, ανταλλάζουν κλεφτές ματιές. Ο Κρις μάλλον δεν εμπνεύστηκε από τα λόγια τα δικά μου και του Αλεξάντερ. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φοβούνται και οι δύο. Αγαπούν και θέλουν ο ένας τον άλλον. Κατανοώ τις δεύτερες σκέψεις της Άλις και τους δισταγμούς της Κρις, μα θεωρώ πως η περίπτωση τους είναι απλά μια απόφαση. Βέβαια, από τον Κρις εξαρτάται κυρίως.

Ελπίζω πως την άλλη εβδομάδα, στην εκδήλωση για το Orphans Home, κάτι θα συμβεί και θα έρθουν ξανά κοντά... Να συζητήσουν έστω οι δυό τους. Έχω ένα προαίσθημα και ευελπιστώ να βγει αληθινό... Μα για την ώρα, μου αρέσει που όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί, συμπεριφέρονται τόσο άνετα, σαν να είναι φίλοι.

Συνεχίζουμε να μιλάμε για διάφορα θέματα, τρώγοντας παράλληλα κι άλλο ποπ κορν που έφτιαξες η Άλις, όταν οι διαφημίσεις τελειώνουν και πέφτει η μουσική που σηματοδοτεί την έναρξη για την εκπομπή, στην οποία εκφωνεί συχνά τις συνεντεύξεις του ο Οσμάν Γίλντιζ... Το σώμα μου ανατριχιάζει και αυθόρμητα, σφίγγω τον Έντγκαρ στην αγκαλιά μου, φιλώντας τον στα μαλλιά... Αν αυτός ο άντρας μάθαινε οτιδήποτε για την οικογένεια μου, τις συνέπειες θα την πλήρωνε ο γιός μου. Δεν το θέλω αυτό. Δεν πρέπει... Αν συνέβαινε οτιδήποτε στην αδερφή μου ή στον Έντγκαρ μου, θα πέθαινα την ίδια στιγμή.

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

"Καλησπέρα αγαπητό Λος Άντζελες! Ένα ακόμα επεισόδιο με ένα της εκπομπής που όλοι λατρεύουμε σε αυτήν την πόλη! Ανυπομονώ, γιατί όλα δείχνουν πως θα είναι ένα ενδιαφέρον επεισόδιο! Κοντά μας απόψε, για ακόμα μια φορά, έχουμε τον παγκοσμίου φήμης δημοσιογράφο Οσμάν Γίλντιζ, ο οποίος θα μιλήσει με έναν εκλεκτό καλεσμένο, ο οποίος εμφανίζεται μετά από τόσο καιρό! Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ καλωσορίστε τον έναν και μοναδικό Αλεξάντερ Σέργουντ!" ολοκλήρωσε τον λόγο του ο παρουσιαστής και καθώς ο Αλεξάντερ μπήκε στο πλατό, μπροστά από τις κάμερες, όπως του είχε υποδείξει μια γυναίκα λίγα λεπτά νωρίτερα, το παρευρισκόμενο κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Πριν από λίγα χρόνια, αυτή η αναγνώριση και η επιδοκιμασία, θα του ανύψωναν το ηθικό και θα απολάμβανε τους καρπούς των κόπων του, νιώθοντας υπερήφανος που είχε καταφέρει να τον σέβονται όλοι και να τον αγαπούν. Θα απολάμβανε όλη αυτήν την προσοχή, έχοντας γίνει το κέντρο της προσοχής. Γιατί αυτό αποζητούσε ο παλιός Αλεξάντερ. Δύναμη και

Ωστόσο, τώρα αισθανόταν διαφορετικά. Όλη αυτή η κατάσταση, τα στραμμένα πάνω του βλέμματα, η βαθιά αντιπάθεια που έτρεφε για τον Οσμάν... Ένιωθε να τον πνίγουν. Παρόλο που είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά και γνώριζε στο περίπου τις ερωτήσεις που θα άκουγε, ένα κακό προαίσθημα τον είχε καταβάλει. Το μυρμήγκιασμα που τον ενοχλούσε από την πρώτη στιγμή που κατέφτασε στο κτίριο, δεν τον είχε εγκαταλείψει.

Η αλήθεια είναι πως σκεφτόταν μήπως το άγχος του, τον εμπόδιζε από το διατηρήσει σταθερή την φωνή του και να παραμείνει συγκεντρωμένος στην συζήτηση. Από την άλλη όμως, δεν σκόπευε να επιτρέψει να πάει κάτι λάθος. Ήλπιζε απλώς να ξεμπερδέψει όσο πιο σύντομα γίνεται. Τί στην τελική, θα μπορούσε να πάει στραβά; Ο Οσμάν δεν ήξερε τίποτα και δεν θα μπορούσα να τον στριμώξει, όπως είχαν επιδιώξει πολλοί στο παρελθόν... Τώρα σκεφτόταν μόνο την αγαπημένη του Ζόζι και πόσο πρέπει να την βασανίζει η παρουσία αυτού του άντρα. Έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να τον βγάλει από την ζωή τους μια για πάντα. Θα το κουβέντιαζε μαζί της αργότερα, όταν θα τελείωνε όλο αυτό.

Έκατσε στην θέση που του έδειξε ο παρουσιαστής και πολύ ήρεμα, περίμενε να του δώσουν τον λόγο.

"Οσμάν, καιρό έχεις να καλέσεις κάποια σπουδαία προσωπικότητα. Πώς κατέληξες στον Αλεξάντερ Σέργουντ;"

"Λοιπόν, σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία, αυτήν την φορά, να μάθουμε νέα από τον κόσμο του θεάματος. Αν και, συγχώρεσε με που θα το πω, θα προτιμούσα εγώ να κάνω αυτήν την ανακοίνωση... Μου έκλεψες την ευκαιρία μου, Κρεγκ!" τον πείραξε, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο και αρκετοί από το κοινό, γέλασαν. Ο Αλεξάντερ πάλι, δεν είχε ιδέα που έβρισκαν το χιούμορ σε αυτήν την πρόταση.

"Αχ Οσμάν, σου αρέσει να κάνεις πλάκα! Για πες μας λοιπόν, τι έχεις ετοιμάσεις για σήμερα; Βλέπω εδώ χαρτιά και ζήτησες να ετοιμαστεί ο προτζέκτορας"

"Όλα στην ώρα τους Κρεγκ" του είπε, περιμένοντας το σήμα, ώστε να ξεκινήσει να μιλά με τον καλεσμένο του... Μιας και είχαν πολλά να πούνε.

"Μάλιστα... Χωρίς καμία καθυστέρηση, μιας και όλοι αδημονούμε να ακούσουμε τον διάλογο σας, μπορούμε να αρχίσουμε!" είπε και αφού καταλάγιασε ο σάλος που ξέσπασε ξανά, όλοι περίμεναν να ακούσουν.

"Κύριε Σέργουντ, καταρχάς σας ευχαριστώ που δεχτήκατε να γίνει αυτή η συνέντευξη. Είναι μεγάλη μου τιμή να σας έχω εδώ" αποκρίθηκε ο Οσμάν στον Αλεξάντερ και εκείνος πίεσε τον εαυτό του να χαμογελάσει... Δεν έπρεπε να δείξει το πόσο ήθελε να τρέξει μακριά από εκείνο το μέρος.

"Η χαρά όλη δική μου"

"Λοιπόν, για πείτε μας, σε ποιά φάση της ζωής σας βρίσκεστε;"

Θα ήθελε πολύ να απαντήσει 'στην καλύτερη', αλλά έτσι θα πρόδιδε την σχέση της με την Ζοζεφίνα. Και είχαν συμφωνήσει πως κάτι τέτοιο θα αργούσε ακόμα. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι έξυπνο, χωρίς να δώσει κάποιο στοιχείο, αλλά και χωρίς να φανεί ως ένας δυστυχισμένος, όπως τα τελευταία τρία χρόνια. Στο κάτω κάτω, πως θα μπορούσε να αποκρύψει την ευτυχία που γέμιζε την ψυχή του;

"Σε καλή. Η Sergud Studios πάει πολύ καλά και σύντομα, η νέα ταινία θα είναι διαθέσιμη στους κινηματογράφους. Είμαι περήφανος για αυτό το πρότζεκτ. Και ξέρω ότι θα πάει καλά" απάντησε, γνωρίζοντας πως αυτό, ήταν εν μέρη αλήθεια.

"Ενδιαφέρον... Και ποιά είναι η πλοκή αυτής της νέας ιστορίας;"

"Είναι ένα αισθηματικό δράμα. Ένας άντρα, ύστερα από χρόνια χωρισμού, αποφασίζει να διεκδικήσει ξανά την αγαπημένη, μέχρι που μαθαίνει ένα μυστικό που του κρατούσε κρυφό για όλο αυτό το διάστημα... Οι λεπτομέρειες, σε τρεις εβδομάδες από σήμερα" απανγησε και δεν μπόρεσε να μην χαρεί που είχε βάλει και αυτός λίγο το χεράκι του στο σενάριο αυτήν την φορά.

"Ανυπομονώ να την δω στην μεγάλη οθόνη την αποκάλυψη αυτή! Όμως πέρα από την δουλειά, η προσωπική σας ζωή; Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει!"

Δεν άρεσε καθόλου στον Αλεξάντερ η περιέργεια στα μάτια του συνομιλητή του. Βασικά, ήταν κάτι περισσότερο... Εμμονή. Εμμονή να μάθει και αντίστοιχα, να ανακαλύψει τι κρυβόταν πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιούσε για να απαντήσει. Οι κινήσεις του, οι εκφράσεις του, ο τρόπος μου μιλούσε... Όλα δήλωναν πως κάτι είχε ετοιμάσει. Πως αυτή εδώ η συνάντηση, δεν ήταν καθόλου τυχαία... Να το πάλι το προαίσθημα! Έπρεπε όμως να το αγνοήσει να πει κάτι πειστικό.

"Η προσωπική μου ζωή, δεν έχει αλλάξει. Αλλά δεν έχω πάψει να ελπίζω πως αυτό δεν θα ισχύει για πολύ" η ανακούφιση ότι δεν χρειαζόταν να περιμένει άλλο, ήταν πολύ μεγάλη.

"Μάλιστα... Πριν από λίγο, μιλήσατε για ένα μυστικό στην πλοκή. Φαντάζομαι ότι αυτό συνεπάγεται και με ένα ψέμα. Ποιά είναι η γνώμη σας για τα ψέματα;"

Δεν βιάστηκε να απαντήσει σε αυτό. Πήρε τον χρόνο του και το σκέφτηκα πάρα πολύ... Διότι είχε πει πάρα πολλά στην ζωή του και γνώριζε τον αντίκτυπο που είχαν. Πόσο κακό μπορούσαν να προκαλέσουν. Δεν ήταν κανένας άγιος, για να πει ότι ήταν ένα λάθος και πως η αλήθεια έπρεπε να καθοδηγεί πάντοτε τον άνθρωπο... Αλίμονο αν δεν αναγνώριζε πόσες φορές είχε διαστρεβλώσει την αλήθεια, προς όφελος του. Μετάνοιωνε πικρά τώρα για αυτό... Τουλάχιστον είχε εξιλεωθεί για τα λάθη του και του δινόταν η ευκαιρία να τα διορθώσει, κάτι που δεν αποκτούσαν όλοι στην διάρκεια της ζωής τους.

"Είναι λάθος να λέμε ψέματα, κατά την γνώμη μου. Μπορεί να έχουμε την δικαιολογία πως πολλές φορές, είναι για καλό, αλλά το ένα ψέμα, φέρνει το άλλο και χτίζεται ένας πύργος από αυτά... Που να γκρεμιστεί, χάνεται και η εμπιστοσύνη. Μετά από τόσα χρόνια, ξέρω πως τα μυστικά μόνο κακό μπορεί να προκαλέσουν και πλέον, είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και τους γύρω μου" απάντησε και σε αυτήν την ερώτηση, νιώθοντας πως το χτυποκάρδι είχε ηρεμήσει στο στήθος του.

"Πολύ ωραία το θέσατε, κύριε Σέργουντ. Όμως πριν προχωρήσουμε... Θέλω την άποψη σας για κάτι. Είπατε πως τα μυστικά έχουν άσχημες συνέπειες. Παρόλα αυτά, αυτές οι φωτογραφίες δείχνουν πόσα κρατάτε από τον κόσμο. Εσείς... Και η κυρία Ράινχαρτ" είπε και χωρίς να χάσει χρόνο, έκανε νόημα στον υπεύθυνο να ανοίξει τον προτζέκτορα.

Το φως άναψε και πέφτοντας πάνω στο κατάλευκο πανί, ξεκίνησε να παρουσιάζει δημοσίως φωτογραφίες.. Που δεν θα έπρεπε να δεις κανείς! Όχι ακόμα τουλάχιστον!

"Τι έχετε να μας πείτε για αυτό... Αλλά και για το μικρό αγοράκι;" τον ρώτησε χαιρέκακα ο Οσμάν, κερδίζοντας ένα δολοφονικό βλέμμα.

Ο Αλεξάντερ κοίταξε αθέλητα και διακριτικά το χέρι του, το οποίο άρχισε να τρέμει. Τα μάτια του άνοιξαμ διάπλατα, καθώς το χρώμα είχε χαθεί από το πρόσωπο του.

Φωτογραφίες με αυτόν και την Ζοζεφίνα, αλλά και τον Έντγκαρ στην παιδική χαρά, είχαν ξεπροβάλλει μπροστά του. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, το κυνηγητό με τον γιό του και τον Μάρλεϊ, τα τρυφερά λεπτά που είχε καταφέρει να ξοδέψει μόνος με την Ζοζεφίνα. Όλες οι στιγμές πέρασαν με μιας μπροστά από τα μάτια του... Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένιωσε κάτι να του σφίγγει το λαρύγγι, ένας κόμπος που δεν χαλάρωνε με τίποτα.

"Βασικά, για το αγοράκι ξέρω. Από έμπιστες πηγές, Κρεγκ, πληροφορήθηκα πως είναι γιός της Ζοζεφίνας Ράινχαρτ. Το ερώτημα είναι ένα... Μόνη της τον μεγάλωνε όλα αυτα τα χρόνια; Χώρισε με τον Αλεξάντερ Σέργουντ και του το έκρυψε; Ή μήπως... Το παιδί δεν είναι καν δικό του;!"

Οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε... Αποτέλεσαν την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η ψυχή του είχα αναστωθεί. Μόνο να φανταστεί μπορούσε πώς αισθανόταν η Ζοζεφίνα... Τώρα όλα τα σχέδια τους είχαν ανατραπεί. Πώς θα έλυναν αυτό το πρόβλημα;

Πάλευε αρκετή ώρα με τον εαυτό του. Δεν τον ένοιαζε καθόλου πόσο ωχρός έμοιαζε μπροστά στην κάμερα. Το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του, φούσκωνε όλο και περισσότερο, οδηγωνγας τον στα όρια του. Η καρδιά του χτυπούσε πιο γρήγορα από ποτέ... Το καθίκι, πώς τόλμησε;! Δεν έπρεπε ποτέ να συμφωνήσει σε όλο αυτό! Έπρεπε να είχε ακούσει την αγαπημένη του... Μα τώρα ήταν αργά για μετάνοιες.

"Αυτή η συνέντευξη τελειώνει εδώ. Αντίο" λέγοντας αυτά τα λόγια, έσπρωξε την καρέκλα προς τα πίσω και άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο.

Η φασαρία που είχε ξεσπάσει, καθόλου δεν τον απασχολούσε. Το μόνο που έκανε πριν εξαφανιστεί τελείως από το πλατό, ήταν να γυρίσει για κάποια δευτερόλεπτα προς τις κάμερες και να σχηματίσει με τα χείλη του την λέξη συγγνώμη, απευθυνόμενος στην γλυκιά του Ζόζι... Ένιωθε το βάρος της ευθύνης που πλάκωνε την ψυχή του. Εκείνος είχε πέσει στην παγίδα που του είχε σχεδιάσει αυτό το ύπουλο φίδι. Δεν τον ενδιέφερε για τον εαυτό του. Είχε συνηθίσει να πέφτουν όλοι πάνω του, θέλοντας να τον κατασπαράξουν από την κορυφή ως τα νύχια. Η Ζοζεφίνα όμως όχι. Ήταν ακόμα τόσο νέα σε αυτόν τον κόσμο. Αν και έδειχνε πως το διαχειριζόταν πολύ καλά, δεν είχε βιώσει πραγματικά τον πανικό που θα μπορούσε να προκαλέσει μια σοκαριστική αποκάλυψη στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τώρα, πρόκειται να δημιουργηθεί ένας πολύ μεγάλος πανικός... Και το μόνο που ήθελε, ήταν βρεθεί κοντά της για να την στηρίξει... Και να την επιβεβαιώσει πως όλα θα αντιμετώπιζαν μαζί.

Γειά σας αγαπητά μου δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πώς είστε;

Εγώ καλά θα έλεγα. Έχουν υπάρξει και χειρότερες μέρες ομολογώ🙃

Αλλά δεν σταματώ να σκέφτομαι πως όλος αυτός ο κόπος, δεν θα πάει χαμένος. Και αυτό θα έπρεπε να πιστεύουν όλοι. Αν θέλουμε να επιτύχουμε, πρέπει να σκεφτόμαστε τον στόχο και όχι πόσο δύσκολη είναι η διαδρομή για να φτάσουμε σε αυτόν✨

Αυτό σας συμβουλεύω😊

Τώρα, πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Ζοζεφίνα και ο Αλεξάντερ πέρασαν όμορφα το πρωϊνό τους... Δεν θα αργήσει αυτό να γίνει ξανά καθημερινότητα😍

Ωστόσο, κάποιος κατάφερε στο τέλος της ημέρας να φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή τους... Καταστρέφοντας τις ελπίδες της Ζοζεφίνας😕

Ο Οσμάν αποκάλυψε πράγματα που δεν έπρεπε, στην υποτιθέμενη συνέντευξη με τον Αλεξάντερ, ο οποίος σηκώθηκε και έφυγε... Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό;

Πώς θα αντιδράσει ο κόσμος;

Θα καταφέρει να ξεπεράσει τώρα το ζευγάρι τις νέες δυσκολίες; Τι θα επακολουθήσει τώρα... Γιατί σίγουρα, έρχονται και άλλες αποκαλύψεις😈👿

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️