Δεν μπορώ ούτε τα μάτια μου ανοίξω. Τα αισθάνομαι πολύ... Βαριά. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πόνο. Υποφέρω. Θεέ μου, δεν πρέπει να πιω τόσο ξανά. Αφού δεν το σηκώνω, γιατί να το κάνω.

Παρόλα αυτά... Το αισθάνομαι ότι είμαι στην αγκαλιά του. Εκεί που νιώθω εκατό τα εκατό ασφάλεια. Εκεί που ξέρω πως, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκομαι, πάντα θα με περιμένει ο άνθρωπος που αγαπώ.

Καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου αντικρίζω το μαύρο ύφασμα από το φόρεμα μου να κρέμεται στο κάθισμα και να είναι σκισμένο. Τα ρούχα μας γενικώς είναι πεταμένα σε όλο το αμάξι. Για μισό... Γιατί είμαστε μέσα στο αμάξι;! Τι κάναμε και τα ρούχα μου είναι σκορπισμένα σε όλο το αμάξι;!

Μην μου πεις πως...

"Αλεξάντερ;" του λέω ενώ τον σκουντάω, αλλά αντί για απάντηση, παίρνω ένα μουγκρητό.

Μούξινος! Εδώ έχουμε σοβαρό θέμα και αυτός κοιμάται!

"Αλεξάντερ ξύπνα"

Μουγκρίζει ξανά ως απάντηση και τα νεύρα μου με την αναισθησία τιτ ξεπερνάνε το κόκκινο.

"Ξύπνα γαμώ!" του σκουντάω με δύναμη και αυτός ανοίγει απότομα τα μάτια του, καθώς πετάγεται και κοπανάει το κεφάλια του στο εσωτερικό της οροφής. Βγάζει ένα επιφώνημα πόνου, τρίβοντας το κεφάλι του.

"Τι έγινε; Τι πάθαμε; Γιατί... Γιατί έχω φριχτό πονοκέφαλος;" με ρωτάει καθώς ανακαθεται στο κάθισμα.

"Για τον ίδιο λόγο που πονάει και το δικό μου" τον απαντώ και κατεβάζω τα πόδια μου από το κάθισμα, πατώντας πάνω στο μαύρο χαλάκι. Αυτά... Αυτά είναι τα παπούτσια μας και τα εσώρουχα μας.

"Γιατί δεν φοράμε τίποτα;" ρωτάει και κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να θυμηθώ την ακολουθία των συμβάντων χθες το βράδυ.

"Μισό! Βγήκαμε για φαγητό, συναντήσαμε τα παιδιά και μετά από λίγο... Αρχίσαμε να πίνουμε και-"

"Μάλλον... Το κάναμε στο αμάξι όσο ήμασταν μεθυσμένοι" διαπιστώνει αντί για εμένα, με απόλυτη χαλαρότητα στην φωνή και τεντώνει το κορμί του, βάζοντας την παλάμη του πάνω στον ώμο μου.

"Δεν το πιστεύω... Το κάναμε στο αμάξι;!" ψελλίζω μέσα από τα δόντια μου και με αγκαλιάζει, αφήνοντας πολλά και γεμάτα τρυφερότητα φιλιά στα μαλλιά μου.

"Αλήθεια τώρα; Δηλαδή, μετά από όλα τα δωμάτια στο σπίτι, το γραφείο, τις τουαλέτες του γραφείου και οποιουδήποτε άλλου μαγαζιού, το δάσος, το σκοτεινό δρομάκι... Περίμενες να μην το κάνουμε στο αυτοκίνητο;" ρωτάει έκπληκτος και με σηκωμένο το φρύδι, χαρίζοντας μου στο τέλος ένα στραβό χαμόγελο.

"Τώρα όμως δεν θα το θυμάμαι!" λέω αγανακτισμένη και τελικά σκάει στα γέλια.

"Μπορούμε να φτιάξουμε μια ανάμνηση από το αμάξι τώρα αν θες" ψιθυρίζει στο αυτί μου, ενώ έχει πάρει πάλι αυτό το πονηρό ύφος. Το κεφάλι του παίρνει θέση ανάμεσα στον λαιμό μου και τα χείλη του ταξιδεύουν κατά μήκος του.

Αχ, αυτό ο άνθρωπος... Αλλά δεν με χαλάει καθόλου μπορώ να πω. Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω ποθήσει τόσο πολύ έναν άντρα και ο συγκεκριμένος μπορεί να με ανάψει μέσα σε δευτερόλεπτα, χωρίς να κάνει κάτι το φοβερό. Όμως δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες. Αυτήν την στιγμή, προέχει να δούμε τι θα κάνουμε.

"Αλλη φορά. Τώρα πρέπει να φύγουμε από εδώ... Πως θα βγω έτσι έξω; Είμαι τελείως γυμνή!"

"Ψυχραιμία... Λοιπόν, ξέρω τι θα κάνουμε" λέει με σιγουριά στην φωνή του και αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκέφτηκε αυτό το ώριμο και ανώριμο ταυτόχρονα μυαλό.

[...]

Τώρα σοβαρά... Αυτή ήταν η καλύτερη ιδέα που είχε;

Βγαίνει από το μαγαζί και κοιτώντας δεξιά και αριστερά αρκετές φορές, φοράει τα γυαλιά του και έρχεται προς το αμάξι. Ανοίγει την πόρτα για τα πίσω καθίσματα και μπαίνει μέσα, δίνοντας μου μια σακούλα.

"Δώρο από εμένα. Και συγνώμη που σου έσκισα το φόρεμα χθες το βράδυ. Αν και θα το κάνω ξανά. Δεν μου την γλυτώνεις" μου λέει και χαϊδεύει το γυμνό μπούτι μου.

Δεν το πιστεύω πως εδώ και τόση ώρα είμαι εντελώς γυμνή. Έχω ρίξει από πάνω μου μόνο το μεγαλύτερο κομμάτι του υφάσματος που έμεινε και με καλύπτει ίσα ίσα, ώστε να μην φαίνομαι έξω. Και το σπίτι είναι πάρα πολύ μακριά, για να πάμε ως εκεί να πάρουμε ρούχα. Σκέφτηκε λοιπόν να μπει σε ένα μαγαζί με διάφορα ήδη θαλάσσης και ρούχα για την παραλία. Παρακολουθούσα από το παράθυρο και μπορούσα να δω και μέχρι το ταμείο. Η πωλήτρια δεν ξεκόλαγε από πάνω του. Κάποια στιγμή ήθελα να πάω εκεί και της τα πω ένα χεράκι. Τον αναγνώρισε πιθανόν, άρα ήξερε πως είναι σε σχέση και παρόλα αυτά...

Αχ, πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό. Έχω εμπιστοσύνη στον Αλεξάντερ. Με αγαπάει πολύ και το ξέρω. Δεν πρέπει να φοβάμαι, αλλά... Η ζήλια είναι κάτι που δεν μπορεί να σταματήσει έτσι απλά. Εξάλλου, είναι το αλατοπίπερο στην σχέση από όσο ξέρω.

Βγάζω μέσα από την σακούλα ένα πανέμορφο παρεό με τιράντες. Είναι αρκετά μακρύ, τουλάχιστον μέχρι τους αστραγάλους. Έχει πάνω του σχέδια λουλούδια και το χρώμα που κυριαρχεί είναι... Το μπλε. Συγκεκριμένα το θαλασσί. Έπρεπε να το περιμένω.

Μου αφήνει ένα φιλί στα χείλη και πηγαίνει στην θέση του οδηγού για να ξεκινήσει. Το αμάξι, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, αρχίζει να τρέχει στην άσφαλτο.

Καθώς φοράω το παρεό, τα βλέμματα διασταυρώνονται που και που μέσα από την μικρό καθρέφτη. Έτοιμη από το ντύσιμο, γέρνω μπροστά και τον φιλάω στο μάγουλο.

"Πάμε σπίτι να βάλουμε τα μαγιό μας; Και μετά για μπάνιο στην θάλασσα;" τον ρωτάω και μου χαμογελάει.

"Μαζί σου θα πήγαινα μέχρι και το τέλος του σύμπαντος" μου λέει και ανταποδίδω το χαμόγελο.

"Να σου πω, κοίτα μπροστά σου μην πάμε να συναντήσουμε τον Άγιο Πέτρο" του λέω και σκάει στα γέλια, συνεχίζοντας κανονικά την οδήγηση.

[...]

Μόλις φτάσαμε σε μια απομονωμένη παραλία. Ο Αλεξάντερ μου είπε πως είχε έρθει ξανά εδώ, μαζί με τον Χάντερ, την Τερέζα και την οικογένεια της. Δεν πατάει ψυχή εδώ. Είναι αρκετά ήσυχα και πολύ λίγοι ξέρουν για την ύπαρξη της. Καλύτερα κατά την γνώμη μου. Μόνο εγώ και ο Αλεξάντερ... Κοντά σε αυτά τα καταπληκτικά νερά, με την λευκή άμμο να γαργαλάει τις πατούσες μου. Ναι, ήρθαμε ξυπόλυτοι και οι δύο. Δεν υπάρχει σκιά, αλλά δεν μας νοιάζει.

Ο Αλεξάντερ στήνει τα πράγματα μας και βγάζει την μπλούζα του... Γιατί έπρεπε να είναι τόσο σεξυ;

"Μίλησα με τον Χάντερ. Θες να πάμε όλοι μαζί το βράδυ στα Χανιά για φαγητό; Θα είναι νομίζω και τα αδέρφια της Τερέζας" με ρωτάει κοιτώντας την θάλασσα.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη αν θελω. Εδώ καλά καλά δεν ξέρω τους άλλους δύο. Χαίρομαι που με ρωτάει. Χμ... Γιατί όχι; Στο κάτω κάτω, έχουμε άπλετες μέρες να τις περάσουμε μαζί. Θέλω να τους γνωρίσω και θα είναι καλό να ανοίξω τον κοινωνικό μου κύκλο.

"Πες ναι. Ωραία θα περάσουμε" του απαντώ και βάζει το χέρι του στην μέση μου απαλά, γυρνώντας με προς το μέρος σου.

"Οκ... Πρώτη φορά σε βλέπω με μαγιό" μου ψιθυρίζει και αρχίζει να με φιλάει στον λαιμό. Τα χέρια του χαϊδεύουν το πάνω μέρος του κορμιού μου, κατεβαίνοντας προς τα κάτω σταδιακά, αλλά τον σταματάω.

"Αν θες... Πιάσε με πρώτα!" αναφωνώ και αρχίζω να τρέχω κατά μήκος της παραλίας και με τον Αλεξάντερ να με ακολουθεί από πίσω.

"Θα σε πιάσω!" μου φωνάζει και αυξάνω ταχύτητα.

"Ναι σιγ–"

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω, τα χέρια του αγκαλιάζουν το σώμα μου και με σηκώνει ψηλά, βάζοντας με στους ώμους του. Προχωράει προς το νερό γελώντας.

"Αλεξάντερ Σέργουντ μην τολμήσεις!" ουρλιάζω και αγνοώντας με κανονικότατα, με πετάει μέσα στο νερό.

Η αλμύρα του νερού σκάει στο πρόσωπο μου και τα μάτια μου τσούζουν αρκετά. Το νερό εισβάλει μέσα μου από τα ρουθούνια και ανεβαίνω γρήγορα στην επιφάνεια, βήχοντας έντονα. Ο λαιμός μου τσούζει επίσης.

"Πας... Καλά;" τον ρωτάω ειρωνικά, βλέποντας πως έχει σκάσει στα γέλια.

Του ρίχνω, κάνοντας το μούσκεμα. Με κοιτάζει με τα μάτια γουρλωμένα και με το ύφος που λέει "την έβαψες".

Τρέχω μέσα στο νερό και το σώμα μου κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για να κολυμπήσει μακριά, όταν ένα χέρι με τραβάει πίσω και με κολλάει πάνω σε ένα σώμα.

"Που νομίζεις ότι πας;" ρωτάει δήθεν θυμωμένος και τα δάχτυλα του γαργαλάνε το σώμα μου. Βγάζω μερικά επιφωνήματα γέλιου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Είσαι σεξυ με το μαγιό σου το είπα;" του λέω και βγάζει τα βρεγμένα μαλλιά από το πρόσωπο μου, χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο.

"Όχι, αλλά μου αρέσει πολύ. Σε αγαπώ Ζόζι μου"

"Σε αγαπώ Αλεξ μου"

Ενώνω τα χείλη μας και μοιραζόμαστε ακόμα μια στιγμή πάθους, μέσα στο νερό της θάλασσας. Είχα τόσα χρόνια να μπω μέσα σε αυτήν, κι όμως νιώθω πως κολυμπώ από πάντα.

Έχουν περάσει μόνο δύο μέρες και ήδη νιώθω πως περνάω υπέροχα!

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε; Περνάτε καλά;

Αύριο έχω τρίωρο, οπότε θα προσπαθήσω να ανέβει κεφάλαιο εδώ🤗

Το σημερινό όμως πως σας φάνηκε;

Ξύπνησαν στο αμάξι μετά το βράδυ... Και έτρεχαν να βρούνε ρούχα για την Ζοζεφίνα😂

Όσο περνάει ο καιρός, ενθουσιάζομαι όλο και πιο πολύ με αυτό το ζευγάρι😍

Ετοιμαστείτε για ακόμα πολλές τρυφερές σκηνές ανάμεσα τους... Αλλά ταυτόχρονα και αστείες😻😹

Τώρα...

Για να δούμε τι φόρεσαν τα παιδιά στην παραλία😆😆😆

👇👇👇

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️