Alexander's POV

1 εβδομάδα μετά...

Στρίβω σε μερικές διασταυρώσεις, συνεχίζοντας την κανονική πορεία για το σπίτι. Πριν από κάποιες εβδομάδες, έκανα ακριβώς την ίδια διαδρομή με την Ζοζεφίνα, καθώς επιστρέφαμε από τον γυναικολόγο. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Περιμέναμε το μωράκι μας και ετοιμαζόμασταν, για όταν θα έφτανε η ώρα να το υποδεχτούμε. Η Λούνα μας θα ξεκινούσε όπου να 'ναι το καινούργιο της σχολείο και ήταν ενθουσιασμένη για αυτό. Η αδερφή μου είχε κάνει το πρώτο της βήμα, για να σταθεί επιτέλους στα πόδια της -κάτι που ανυπομονούσα καιρό να συμβεί-, και ο αδερφός μου με την Άλις, επιτέλους άρχισαν να έρχονται κοντά και να τα βρίσκουν. Τα πάντα θα έπαιρναν τον δρόμο τους...

Τώρα όμως... Όλα τα σχέδια που κάναμε και τα όνειρα που μοιραζόμασταν, έχουν χαθεί. Μαζί και η σχέση μου με την Ζοζεφίνα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ πως χωρίσαμε. Δεν μπορώ να δεχτώ το ότι δεν θα την κρατήσω ξανά στην αγκαλιά μου και τα χείλη μου δεν θα ακουμπήσουν τα δικά της. Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν θα κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και ότι... Δεν θα έχουμε πια ένα κοινό μέλλον. Την έχασα και φταίω... Το ξέρω ότι φταίω. Δεν θα με συγχωρήσει ποτέ και δεν μπορώ να την αδικήσω. Ειδικά από την στιγμή που η Λούνα μας... Έμεινε ανάπηρη.

Όταν έμαθα πως δεν θα περπατήσει ξανά, τρελάθηκα. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Αυτό το μικρό και χαριτωμένο κοριτσάκι, με το χαμόγελο ενός αγγέλου, το μόνο που σίγουρα δεν της αρέσει να κάνει, είναι να κάθεται ήσυχη. Πάντα έβρισκε τρόπους για να περνάει καλά και να διασκεδάζει, εκμεταλλευόμενη τα πολλά ταλέντα της. Ακόμα και τότε που είχε συμβεί εκείνο το περιστατικό με το λεωφορείο... Δεν έχασε την αισιοδοξία της. Δεν την πήρε από κάτω. Συνέχισε να περνάει καλά, έχοντας αποδεχτεί αυτό που είναι και νιώθοντας καλά με τον εαυτό της.

Τώρα, έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν μιλάει, δεν σιγοτραγουδάει τους αγαπημένους της στίχους και δεν χαμογελάει... Πονάει η ψυχή μου να την βλέπω δυστυχισμένη. Και το χειρότερο; Δεν μπορώ να την βοηθήσω με κανέναν τρόπο. Η Ζοζεφίνα δεν με αφήνει να την πλησιάσω, όταν είναι μόνη της. Μου έχει απαγορεύσει ρητά να το κάνω. Με πληγώνει αυτό, μα δεν έχω κανένα δικαίωμα να παραπονεθώ. Αν της συμβεί κάτι χειρότερο από αυτό... Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Έχασα ήδη ήδη την μια μου κόρη από εκείνο το κάθαρμα... Δεν πρέπει να χάσω και την άλλη.

Και η Ζοζεφίνα δεν είναι σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Φοράει την δική της μάσκα όταν βρίσκεται μπροστά η Λούνα, επειδή δεν θέλει να την στεναχωρήσει περισσότερο και προτιμάει να σταθεί πλάι της, παρά να πενθίσει και να εκφραστεί όπως το έχει ανάγκη. Καταπιέζεται και αυτό με στεναχωρεί απερίγραπτα, αλλά με κάνει ταυτόχρονα να την θαυμάζω ακόμα περισσότερο από πριν. Βασικά, δεν ξέρω αν μπορώ να αισθανθώ πιο δυνατά από ότι αισθάνομαι ήδη. Την αγαπώ περισσότερο από όσο χρειάζεται ίσως... Αλλά δεν μετανιώνω που τότε το άφησα να συμβεί. Ήταν κατά πολύ, πάνω από τις δυνάμεις μου...

Ομολογώ πως δεν στεναχωρήθηκα καθόλου, όταν έμαθα πως ο πατέρας της αυτοκτόνησε. Δεν ένιωσα τίποτα βασικά. Η Ζοζεφίνα όμως επηρεάστηκε πολύ από αυτό. Φοβάται να μείνει μόνη της για πολύ ώρα. Όσο περίμενε στο νοσοκομείο αυτές τις μέρες, η Άλις της κρατούσε τις περισσότερες ώρες παρέα και κάποιες φορές η Μαργαρίτα. Εμένα και τον Κρις... Ούτε να μας φτύσει δεν θέλει. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να της μιλήσω... Τουλάχιστον να της ζητήσω ένα συγνώμη. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω αυτήν την στιγμή. Αν και γνωρίζω πως δεν είναι αρκετό για όσα πέρασαν και οι δύο.

Αλλά δεν θα έχουν πια αυτό το τέρας να τους βασανίζει σωματικά και ψυχικά. Όλα τελείωσαν. Δεν θα τον δουν ποτέ ξανά. Εκείνος... Δεν θα τους προκαλεί πια πόνο. Αυτό που με τρομάζει όμως, είναι οι άσχημες αναμνήσεις που προξένησε και η επίδραση που μπορεί αυτές να έχουν... Ειδικά στην μικρή μας Λούνα, που ακόμα πλάθει τον χαρακτήρα της και την προσωπικότητα της. Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Από ότι κατάλαβα, η Ζοζεφίνα σκέφτεται να την πάει σε κάποια ψυχολόγο. Θα λάβει όμως και την απαραίτητη στήριξη από εμένα... Ότι θέλει θα το έχει.

Παρκάρω το αμάξι έξω από το σπίτι και σβήνω την μηχανή. Κατεβαίνω από την θέση μου και πάω στο πορτ παγκάζ, για να βγάλω το καροτσάκι της Λούνας. Χαίρομαι που με άφησε να της φέρω εγώ σπίτι. Αυτό σημαίνει πως ακόμα... Μου διαθέτει κάποια εμπιστοσύνη. Έστω κι αν αυτή, είναι λίγη. Οι υπόλοιποι έμειναν πίσω, για να προετοιμάσουν. Όλοι μας, επιθυμούμε να έχει την πιο θερμή υποδοχή.

Η Ζοζεφίνα ανοίγει την πόρτα για τα πίσω καθίσματα και με προσεκτικές κινήσεις, την βοηθάει να κατέβει και να... Ακουμπήσει τα ποδαράκια της πάνω στον δρόμο. Η Ζοζεφίνα της ζητάει να ρίξει όλο της το βάρος πάνω της, ώστε να μην χρειαστεί να στηριχτεί από μόνη της. Πηγαίνω το καρότσι προς το μέρος τους και η Ζοζεφίνα την αφήνει στα χέρια μου, ώστε να την βάλω πάνω σε αυτό. Ανεβάζω τις πατούσες της στα ποδαράκια του αμαξιδίου και αφού κλειδώσω το αυτοκίνητο, κατευθυνόμαστε μέχρι το σπίτι.

"Αγαπούλα μου, πως αισθάνεσαι;" την ρωτάει η Ζοζεφίνα με ένα γλυκό χαμόγελο και η Λούνα υψώνει αργά το κεφάλι της προς τα πάνω, κοιτώντας την στα μάτια με ένα κενό βλέμμα. Κανένα συναίσθημα.... Όπως ήταν κάποτε.

"Θέλω να πάω στο δωμάτιο μου" της απαντάει και για πρώτη φορά, τα μάτια της Ζοζεφίνας αντικρίζουν τα δικά μου, αλλά χωρίς θυμό.

Διαισθάνομαι την απελπισία και την αγωνία της, γιατί έτσι νιώθω και εγώ. Δηλαδή όπως κάθε πατέρας για το παιδί του. Πονάει η ψυχή μου που την βλέπω σε αυτήν την κατάσταση. Και δεν μιλάω για την αναπηρία της, αν και αυτό είναι κάτι στενάχωρο από μόνο του, ειδικά από την στιγμή που φταίω εγώ. Μιλάω την στροφή στην διάθεση της. Συμπεριφέρεται σαν ρομπότ, ενώ μέσα της υποφέρει. Είναι χάλια ψυχολογικά, αλλά δεν το λέει... Για να μην στεναχωρήσει την αδερφή της, επειδή ξέρει πόσο άσχημα πέρασε. Αυτές τις μέρες. Από εκείνη το πήρε...

Βάζω το κλειδί στην πόρτα και την ανοίγω, κάνοντας τους χώρο για να περάσουν μέσα. Λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο, μας περιμένουν τα αδέρφια με την Άλις, έχοντας στολίσει τα πρόσωπα τους με πλατιά χαμόγελα.

"Λούνα μου, καλωσόρισες!" της λέει η Μαργαρίτα και την κάνει μια σφιχτή αγκαλιά, χωρίς όμως να περιμένει κάποια ιδιαίτερη ανταπόδοση.

"Πως είναι η μικρότερη αδερφή μου; Ευελπιστώ να έχει ακόμα όρεξη γαι βόλτες στον κήπο, τρώγωντας ξινά ζαχαρωτά" αστειεύεται ο Κρις, χαϊδεύοντας το χέρι της και η Ζοζεφίνα του ρίχνει ένα βλέμμα άγριο, σχεδόν απειλητικό και εκείνος μαζεύεται τρομαγμένος.

Τελευταία, αλλά χωρίς ίχνος δισταγμού, την πλησιάζει η Άλις και σκύβει στο ύψος της, βγάζοντας μερικές κόκκινες τούφες από το πρόσωπο της, με τα δάχτυλα της.

"Όλα θα πάνε καλά μικρή. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που βρέθηκαν στην θέση σου κι κατάφεραν να περπατήσουν ξανά. Μην φοβάσαι, δεν θα είσαι μόνη σου σε όλο αυτό" της λέει καθησυχαστικά λόγια, τα οποία πιστεύω πως σε άλλη περίπτωση, θα έπιαναν τόπο.

Τώρα η Λούνα, δεν είναι ακόμα σε θέση να δεχτεί την συμπόνια κανενός. Θεωρεί πως όλοι μας την λυπούμαστε, κάτι που σίγουρα δεν ισχύει. Η ίδια δεν το καταλαβαίνει και εκλαμβάνει αλλιώς την όλη προσοχή που της δίνουμε. Αλλά αυτό θα αλλάξει με τον καιρό. Τα τραύματα της είναι ακόμα πολύ νωπά και θα χρειαστεί χρόνος για να επουλωθούν... Όλοι μας, και ειδικά η Ζοζεφίνα, είμαστε εδώ, ώστε να φροντίσουμε να συμβεί αυτό.

"Ζοζεφίνα, μπορείς να με πας στο δωμάτιο μου; Νυστάζω" αποκρίνεται μονότονα και η Ζοζεφίνα, αφήνοντας μια ανάσα, σπρώχνει το καρότσι προς το ασανσέρ.

"Στο ίδρυμα, έχω αντιμετωπίσει παρόμοιες περιπτώσεις. Δεν είναι εύκολο για τα παιδιά αυτά, να ξεπεράσουν αυτό που τους συνέβη. Ακόμα βρίσκεται στην φάση της άρνησης. Μόλις φτάσει στο στάδιο της αποδοχής, θα είναι έτοιμη να προχωρήσει και να προσπαθήσει ξανά. Αλλά χρειάζεται χρόνος" μας εξηγεί περισσότερα η Άλις και νιώθω ευγνώμων που έχουμε μια ψυχολόγο ανάμεσα μας. Και από όσο ξέρω, η Λούνα ήταν άνετα μαζί της, οπότε δεν θα είναι τόσο πρόβλημα να την βοηθήσει.

"Θα έχει ότι επιθυμεί. Αλεξάντερ, φαντάζομαι είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα, έτσι; Από την στιγμή που και εσύ συνέβαλες σε αυτό"

Φτάνει πια! Για το όνομα του Θεού, νομίζει πως εγώ νιώθω καλύτερα;!

"Μαργαρίτα, φτάνει! Κουράστηκα να σε ακούω! Ξέρω ότι έχεις δίκιο σε όλα όσα μου όλες, αλλά δεν χρειάζομαι κάποιον άλλον να με στήνει στην γωνία και να με κατηγορεί! Είμαι χάλια από μόνους μου! Μην με κάνεις να αισθάνομαι χειρότερα! Ξέρω πως εγώ φταίω για όλα!" φωνάζω εκνευρισμένος και ανεβαίνω τα σκαλιά για το δωμάτιο μας- μου ήθελα να πω. Η Ζοζεφίνα τώρα θα έχει πάρει σίγουρα τα ρούχα της στον ξενώνα.

Την στιγμή που πάω να διασχίσω τον διάδρομο, την βλέπω να κλείνει την πόρτα από το δωμάτιο της Λούνας και να κάνει μερικά βήματα πίσω. Ακούω μερικούς λυγμούς να ξεφεύγουν από εκείνη και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά σε αυτό το θέαμα. Είναι λυπημένη και φοβισμένη... Δεν αντέχω να την βλέπω έτσι. Ξέρω ότι είναι δικό μου λάθος... Αλλά όχι αποκλειστικό, σωστά;

Φοράει μια μαύρη φόρμα και ένα μαύρο πουλόβερ με βολάν. Τα ατημέλητα μαλλιά της, φτάνουν λίγο πιο κάτω από τους ώμους της. Η εμφάνιση της... Είναι τόσο διαφορετική από ότι πριν λίγες μέρες. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το αν τα ρούχα της ταιριάζουν μεταξύ τους, αν τα χρώματα συνδυάζονται. Το στυλ της είναι πάρα πολύ... Απλό. Παρόλα αυτά, λάμπει και είναι πανέμορφη. Το μόνο που λείπει... Είναι το χαμόγελο να την φωτίσει. Αλλά το έχει χάσει, με αυτά που συνέβησαν... Θέλω τόσο πολύ να την βοηθήσω να το ξαναβρεί. Ζόζι μου... Να 'ξερες πόσο σε αγαπώ και πόσο θέλω να σου σταθώ, μα εσύ δεν θα με αφήσεις.

Πάει να απομακρυνθεί και σαν να μην μπορώ να ελέγξω το τι λέω ή το τι κάνω, αφήνω τα συναισθήματα μου να με καταλάβουν και ενώ θα έπρεπε να ακούσω την λογική μου και να μην της μιλήσω, αρχίζω να βηματίζω για να την πλησιάσω και το στόμα μου ανοίγει από μόνο του για να την φωνάξει σε χαμηλό τόνο.

"Ζοζεφίνα..." ψελλίζω απαλά και σταματάει, γυρνώντας προς το μέρος. Τα μπλε ματάκια της συναντούν τα δικά μου η καρδιά μου πάει να σπάσει... Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια της είναι πολύ έντονοι και δηλώνουν το πόσο κουρασμένη είναι.

"Τι θες Αλεξάντερ;" με ρωτάει απότομο και αγκαλιάζει τους ώμους της, για να εμποδίσει το κρύο όσο περισσότερο γίνεται.

"Ζοζεφίνα... Μπορούμε να μιλήσουμε ήρεμα; Σε παρακαλώ, μην με αποφεύγεις άλλο" της λέω και την πλησιάζω ακόμα περισσότερο.

"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα Αλεξάντερ. Σε λίγες μέρες, θα πάρω την Λούνα και θα φύγουμε. Δεν πρόκειται να είμαστε ξανά, αυτό ξέχασε το. Όχι μετά από τόσα ψέματα. Σου το είχα πει πως μέχρι και το κέρατο, θα το συγχωρούσα, αν ήσουν ειλικρινής μαζί μου. Εσύ όμως μου είπες ψέματα. Και όχι για κάτι απλό... Αλλά για εμπόριο όπλων. Η αδερφή μου κόντεψε να πεθάνει. Το μωρό μας... Η κόρη σου Αλεξάντερ χάθηκε. Πως πιστεύεις λοιπόν ότι θα είμαστε και πάλι μαζί; Αλεξάντερ... Παράτα με. Δεν θέλω το ψεύτικο ενδιαφέρον σου, χόρτασα από αυτό" μου λέει και πάει ξανά να φύγει, αλλά την αρπάζω από τον καρπό και την τραβάω κοντά μου.

Τα πρόσωπα μας βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και οι μύτες μας τρίβονται μεταξύ τους και οι ανάσες πέφτουν στο πρόσωπο του άλλου απαλά, σαν ένα καθημερινό, ωραίο αεράκι του καλοκαιριού, κι ας είναι χειμώνας. Το σώμα της τρέμει... Όπως τότε που ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί. Δεν μπορώ να το εννοεί λοιπόν αυτό που μόλις ξεστόμισε. Έκανα λάθη και το ξέρω. Αλλά δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αμφισβητεί την αγάπη μου για αυτήν την γυναίκα.

"Αλεξάντερ τι... Τι κάνεις;" με ρωτάει τραυλίζοντας και βάζω το χέρι της πάνω στην καρδιά μου, για να νιώσει τους χτύπους της.

"Αυτό το αποκαλείς ψεύτικο; Τα συναισθήματα μου πιστεύεις πως δεν είναι αληθινά;" την ρωτάω και ακουμπάω την παλάμη πάνω στο μάγουλο της. Θέλω τόσο πολύ να την φιλήσω γαμώτο... Αλλά κάτι με κρατάει από το να ενώσω τα χείλη μας.

Αποτραβιέται και τρέχει προς το δωμάτιο του ξενώνα, κλείνοντας την πόρτα βιαστικά και μένω ακίνητος να την παρατηρώ καθώς τα κάνει όλα αυτά... Πως τα έκανα έτσι; Γιατί την πλήγωσα; Δεν το πιστεύω ότι χάνω την μοναδική γυναίκα που αγάπησα αληθινά και ουσιαστικά σε ολόκληρη την ζωή μου.

[...]

Margarita's POV

Βάζω και τα τελευταία ρούχα στην βαλίτσα μου. Τραβάω το φερμουάρ και μετά την κατεβάζω κάτω στο πάτωμα, παίρνοντας της από το χερούλι. Δεν ξέχασα κάτι από τα είδη προσωπικής υγιεινής, προσωπικά αντικείμενα στον σάκο πλάτης... Τα πήρα όλα. Το μόνο που μένει, είναι να μαγειρέψω κάτι τελευταίο... Προτού αφήσω αυτό εδώ το σπίτι μια για πάντα.

Πέρασα είκοσι χρόνια από την ζωή μου εδώ. Πέρασα καλές και κακές στιγμές, μα ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα να φύγω. Δεν μπορούσε να ζήσω μακριά από τους αδερφούς μου. Η μοναδική οικογένεια που μου είχε απομείνει. Αλλά μετά από αυτήν την προδοσία... Πολλά έχουν αλλάξει. Ξέρω πως η Ζοζεφίνα και η Λούνα έχουν πονέσει περισσότερο, μα δεν είναι εύκολο και για εμένα. Προσπαθώ ουσιαστικά μόνη μου να το αντιμετωπίσω. Η Άλις μπορεί να είναι φίλη μου, μα δεν ξέρει και πολλά πράγματα για εμένα. Και πέρα από αυτό, συμπαραστέκεται στην Ζοζεφίνα... Και η Ζοζεφίνα έχει τα δικά της προβλήματα, τα οποία είναι πολύ σοβαρά.

Δεν νομίζω να υπάρχει πια χώρος για εμένα. Πρέπει να ανακαλύψω επιτέλους την αληθινή Μαργαρίτα... Και ίσως τότε επιστρέψω ξανά στους ανθρώπους που αγαπώ... Κι ας με πλήγωσαν.

Θα μου λείψει η μητέρα μου... Δεν θα πηγαίνω πια τόσο συχνά για να την βλέπω, μα θα της μιλάω κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Δεν θα χάσω επαφή μαζί της. Θέλω να μαθαίνω και τα νέα. Είμαι σίγουρη πως αν αυτήν την στιγμή ήταν εδώ, θα μου έλεγε να κάνω αυτό που θεωρώ εγώ πως είναι καλύτερο. Και ξέρω... Πως αυτή η απόσταση θα μου κάνει καλό. Να ξεκαθαρίσω και εγώ τι θέλω.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και πάω προς την κουζίνα, για να κάνω την συνηθισμένη δουλειά μου, για τελευταία φορά. Ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του σε αυτό το σπίτι. Μα το μοναδικό φαγητό που αγαπούν όλοι τους... Είναι το παστίτσιο. Ας τους αφήσω κάτι καλό και νόστιμο, πριν φύγω.

Είμαι έτοιμη να ξεκινήσω, όταν ακούω το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Στρέφω τα μάτια μου στην οθόνη, για να δω τον αριθμό που με καλεί... Αμάν, είναι από το ίδρυμα της μητέρας μου! Το σηκώνω αμέσως και βάζω το ακουστικό στο αυτί μου... Κάνε να μην της συνέβη κάτι.

"Η Μαργαρίτα Λέιν;"

"Η ίδια... Πείτε μου. Είναι για την μητέρα μου έτσι;" ρωτάω πανικόβλητη, αλλά απάντηση δεν παίρνω... Και αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο!

"Μιλήστε για όνομα του Θεού! Είναι καλά η Ορόρα Λέιν;!"

"Κυρία Λέιν... Η μητέρα σας... Έπαθε εγκεφαλικό. Προσπαθήσαμε να την σώσουμε, αλλά το μηχάνημα... Λυπούμαστε πολύ. Η μητέρα σας δεν τα κατάφερε" μου απαντάει και νιώθω σαν να μου έχει κόψει τα πόδια. Όλος ο κόσμος χάνεται!

Όχι... Όχι αυτό δεν μπορεί να συνέβη!

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Ο σαρανταπεντάχρονος άντρας, καθόταν μπροστά από το παράθυρο και έπινε το ποτό του, παρατηρώντας την ομορφιά της φύσης και αναπολώντας όλες τις όμορφες στιγμές με την γυναίκα που αγαπούσε. Οι πρώτες σταγόνες της βροχής είχαν αρχίσει να πέφτουν και στο τζάμι, είχαν σχηματιστεί μικρές, υγρές γραμμές, που έφταναν μέχρι κάτω και μετά, ξανά από την αρχή.

Θυμόταν την πρώτη συνάντηση... Δεν ήταν τόσο στο γραφείο του, τότε που απλώς έψαχνε για μια στυλίστρια. Αλλά στον δρόμο, μια βροχερή μέρα του φθινοπώρου. Εκείνη έκλαιγε και έδειχνε απελπισμένη. Σαν της είχε συμβεί κάτι, το οποίο ήταν και το τελειωτικό χτύπημα. Παρόλα αυτά, όσο μιλούσαν, εκείνη δεν έπαψε να χαμογελάει και να ακούγεται αισιόδοξη. Κάτι τον τράβηξε πάνω της από το πρώτο λεπτό... Ίσως και για αυτό μετά, την σκεφτόταν μέρες ολόκληρες. Το αρνιόταν σε όλους, εκτός από τον εαυτό του.

Τότε δεν ήξερε τα προβλήματα της. Ήξερε μόνο πως αυτή η γυναίκα θα κέρδιζε μια σημαντική θέση στην ζωή του, αλλά και στην καρδιά του. Γιατί την είχε ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή. Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Αυτά συνέβαιναν στους πιο νέους. Όμως δεν πέρασε πολύς καιρός από το να το κάνει. Στην αρχή υπήρχε έλξη, μετά την ερωτεύτηκε και αυτός ο έρωτας εξελίχθηκε σε μια αγάπη... Κάτι που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ του.

Του ήταν πολύ δύσκολο να δεχτεί τώρα πως αυτή η γυναίκα... Η πολυαγαπημένη του Ζοζεφίνα... Θα τον άφηνε. Μια ζωή, εκείνος εγκατέλειπε τις γυναίκες. Μια ζωή, εκείνος έφευγε από την σχέση, γιατί δεν ήθελε δέσμευση. Τώρα πια γνώριζε πολύ καλά, πως αυτό ήταν μόνο φόβος, μήπως εκείνη του φερόταν όπως και η μάνα του. Είχε άσχημες αναμνήσεις και δεν ήθελε να αποκτήσει μια σχέση, σαν κι αυτή των γονιών του. Θα ήταν άδικο και για τους δύο...

Μα ο κάθε άνθρωπος συναντάει αυτόν τον ένα και μοναδικό... Που θα του αλλάξει την ζωή. Ο Αλεξάντερ αναθεώρησε τα πάντα, για χάρη της Ζοζεφίνας. Φοβόταν να αγαπήσει, επειδή έβλεπε σε κάθε γυναίκα την κακιά της δικής του μητέρας. Μα η γλυκιά του Ζόζι, ήταν αφορμή για να καταφέρει να δει περισσότερα από ένα όμορφο σώμα... Άφησε τον εαυτό του να περάσει στην άλλη μεριά. Κι όπως κι αν εξελίσσοταν από εδώ και πέρα τα πράγματα... Δεν το μετάνιωνε.

Ήπιε την τελευταία γουλιά από το ποτό του και έκανε μια πλήρη στροφή με το σώμα του, για να επιστρέψει στο δωμάτιο, αλλά πρόλαβε να δει την Ζοζεφίνα, να βγαίνει από τον χώρο. Ξεφύσηξε απογοητευμένος... Ούτε γειά δεν θα έλεγαν πια;

"Ούτε γειά δεν θα μου πεις; Τόσο εχθρός σου έχω γίνει; Μόνο μίσος υπάρχει πια για εμένα στην καρδιά σου;" την ρώτησε, γελώντας σχεδόν ειρωνικά.

"Δεν έχει σημασία αυτό. Σου ξεκαθάρισα πως είναι τα πράγματα και το πως θα γίνουν από εδώ και πέρα. Δεν αλλάζω τις αποφάσεις μου. Και θα έπρεπε να το περιμένεις, μετά από όλα όσα μας έκανες"

"Ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας, έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Εγώ γιατί όχι; Ξέρω πως έκανα λάθη... Αλλά μην με αποκόβεις έτσι Ζοζεφίνα από την ζωή σου" της είπα και εκείνη τύλιξε πιο σφιχτά την ζακέτα γύρω από το σώμα της, ώστε να ζεστάνει λίγο παραπάνω το σώμα της.

"Εσύ το επέλεξες αυτό, Αλεξάντερ. Έχουμε τελειώσει, κατάλαβε το. Δεν θα είμαστε ξανά μαζί. Μην έχεις ελπίδες. Η αγάπη χαθ-"

"Η αγάπη μας παραμένει ζωντανή! Το ξέρεις και το ξέρω! Μην μου λες λοιπόν πως όλα χάθηκαν!" φώναξε και θέλησε να πετάξει το ποτήρι, αλλά συγκρατήθηκε. Μια τέτοια κίνηση, θα έκανε τα πράγματα χειρότερα.

"Αλεξάντερ, δεν έχει σημασία! Με πλήγωσες πολύ! Και δεν με νοιάζει για εμένα, αλλά για την αδερφή μου! Της έκανες κακό! Θα είναι καλύτερα μακριά σου!" φώναξε μέσα στο πρόσωπο του και πλησίασαν ακόμα περισσότερο ο ένας τον άλλον.

Το μίσος μέσα της φούντωνε όλο και περισσότερο, σαν μια φλόγα μου μόλις άναψε. Μα όσο μεγάλωνε αυτό, άλλο τόσο μεγάλωνε και ο έρωτας της για αυτόν τον άντρα. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της πως η αγάπη έχει πεθάνει, δεν τα κατάφερνε και βαθιά μέσα της το γνώριζε. Μα πως θα τα κατάφερνε να εξαφανίσει αυτό το συναίσθημα; Χρόνια έψαχνε για αυτό και τώρα που το βρήκε... Έπρεπε να το αποχωριστεί. Δεν το ήθελε... Μα δεν είχε και άλλη επιλογή.

"Κάθε μέρα πεθαίνω από ενοχές! Μισώ τον εαυτό μου για το κακό που προκάλεσα! Λες πως εγώ δεν λυπάμαι;! Σαν κόρη μου έχω την Λούνα!"

"Τι να το κάνω;! Μπορεί αυτό να αλλάξει το τι της συνέβη;! Το κακό έγινε Αλεξάντερ και εγώ αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ! Αν δηλαδή η αδερφή μου δεν περπατήσει ξανά;! Απάντησε μου, για όνομα του Θεού!"

"Ζοζεφίνα, λυπάμαι πολύ!!! Δεν έχεις ιδέα για την μάχη που δίνω μέσα μου!!! Θα κάνω όμως τα πάντα για να βοηθήσω την κόρη μου!!! Την αγαπώ πολύ!!! Όπως και εσένα!!!"

"Εγώ όμως όχι!!!" απάντησε, χωρίς να τον κοιτάζει στα μάτια... Ήξερε πως δεν θα μπορούσε να το ξεστομίσει αλλιώς.

Έβαλε τα χέρια του στο πιγούνι της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. Οι παλμοί και των δύο αυξήθηκαν αυτόματα...

"Πες το μου ξανά" απαίτησε σε ήρεμο τόνο και την στιγμή που ήταν έτοιμη να του μιλήσει, άκουσαν μερικά βήματα να πλησιάζουν και γύρισαν τα κεφάλια τους προς την είσοδο του σαλονιού, αντικρίζοντας την Μαργαρίτα...

Δάκρυα έτρεχαν ορμητικά από τα μάτια της, πλημμυρίζοντας τις προεκτάσεις των μαγούλων της. Όλο το σώμα της έτρεμε από φόβο και στο πρόσωπο της, είχε διαγραφεί η ανησυχία και η αγωνία. Τα πάντα στην εμφάνιση της, ήταν τελείως ατημέλητα. Δεν την ενδιέφερε όμως πλέον... Είχε χάσει ήδη τα πάντα! Δεν άντεχε πλέον να στέκεται όρθια! Ο αέρας γύρω της κοβόταν! Δεν μπορούσε να το πιστέψει αυτό που μόλις έμαθε! Δεν γίνεται να ήταν αλήθεια... Όχι η γλυκιά της μανούλα...

Όλη της την ζωή, είχε μόνο αυτήν για να στηρίζεται. Μπορεί να την αγαπούσαν πολλοί και να βρίσκονταν στο πλάι της, αλλά η ίδια γνώριζε πως ακόμα κι αν την εγκατέλειπαν, θα είχε πάντα κοντά της την γυναίκα που την γέννησε. Είχαν αυτό που λένε, την τέλεια σχέση μητέρας και κόρης. Φίλες και οικογένεια. Πως θα κατάφερνε να συνεχίσει την καθημερινότητα της... Χωρίς αυτήν; Χωρίς τις συμβουλές και τα χάδια της; Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που εμπιστευόταν για τα πάντα... Τώρα ποιόν θα είχε στην ζωή της;

"Μαργαρίτα τι έγινε;" την ρώτησε κατατρομαγμένος και έτρεξε προς το μέρος της, για να την συγκρατήσει από το να καταρρεύσει.

"Η... Η Ορόρα... Πέθανε Αλεξάντερ..." ψέλλισε μέσα από τους λυγμούς της και τα δύο άλλα άτομα μέσα στο δωμάτιο, σοκαρίστηκαν.

Ο Αλεξάντερ... Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Η Ορόρα... Η καλή του μητέρα... Είχε πεθάνει! Γιατί γιατί γιατί; Γιατί τώρα; Τα πάντα τόσο χάλια στην ζωή του! Αντιμετώπιζε προβλήματα, τα οποία μπορεί να αποκάλεσε ο ίδιος, και συνέβη και τούτο... Η αγαπημένη του Ορόρα είχε φύγει πια... Και αυτός δεν είχε προλάβει να την δει έστω για μια τελευταία φορά. Να ζητήσει συγνώμη για όλο τον πόνο που της προκάλεσε στο παρελθόν, αλλά και στο σήμερα. Είχε μάθει για το εμπόριο... Το πόσο θα είχε απογοητευτεί μαζί του... Αλλά ακόμα και αυτό, θα ήταν καλύτερο από αυτό που συνέβη! Δεν είχε πια την δυνατότητα να της ζητήσει συγνώμη, για την πικρία που της έφερε!

Είχε αναλάβει τον ρόλο της μητέρας του. Η γυναίκα που την γέννησε, δεν άξια να κουβαλάει αυτόν τον τίτλο. Αυτή του πρόσφερε το μητρικό χάδι. Αυτή του διάβαζε ιστορίες. Αυτή έτρεχε να τον μαλώσει όταν έκανε κάποια σκανταλιά. Αυτή του έδινε συμβουλές. Αυτή έτρεχε κάποτε στο τμήμα... Για τον γυρίσει σπίτι και μετά, χωρίς να του κάνει επίθεση, να συζητήσουν. Πρώτα έχασε τον πατέρα του... Και τώρα και την μητέρα του!

Η Ζοζεφίνα έκατσε στον καναπέ και κάλυψε το πρόσωπο της με τα χέρια της, απελευθερώνοντας τα δάκρυα που δήλωναν την θλίψη της και τον πόνο της... Δεν άντεχε αυτήν την δεύτερη απώλεια!

Τα συναισθήματα που ένιωθε για αυτήν την υπέροχη γυναίκα, ήταν απλετα. Δεν περίμενε ποτέ πως θα γνωρίσει μια γυναίκα και θα την αγαπούσε τόσο πολύ και μάλιστα θα έφτανα στο σημείο να την αποκαλεί... Μητέρα μου. Σε όλες τις επισκέψεις της, είχε μάθει απίστευτα πράγματα και ακούσει τις πιο παράξενες ιστορίες από τα χείλη της Ορόρας, από τότε που ήταν και η ίδια μικρό κοριτσάκι. Της είχε πειγια τον έρωτα της με τον πατέρα του Αλεξάντερ, για τους καυγάδες με την Ήρα και τις αξέχαστες στιγμές που βίωνε με τα τρία παιδιά... Γιατί πέρα από την ίδια της την κόρη, και τα αγόρια τα αγαπούσε σαν δικά της παιδιά. Άλλωστε, αυτή τους μεγάλωσε στην ουσία.

Μπήκε στην ζωή της.. Για να αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε στην τότε νέα και ευαίσθητη καρδιά της, όταν πέθανε τόσο νωρίς και άδικα η μητέρα της. Όταν την σκότωσε αυτό το κτήνος, που είχε την ατυχία να αποκαλεί πατέρα. Όταν έφυγε μαζί με τον πατριό της τόσο άδικα, αφήνοντας την ίδια και την Λούνα να παλέψουν μόνες...

Ο Κρις μπήκε εκείνη την στιγμή στο δωμάτιο, μαζί με την Άλις να τον ακολουθεί και του έκανε τεράστια εντύπωση που είδε τα αδέρφια του να κλαίνε. Μόλις όμως άκουσε τον λόγο της θλίψης τους... Λύγισε στο πάτωμα και ξέσπασε σε δυνατά κλάματα. Ούρλιαζε και χτυπιόταν πάνω κάτω, σαν ένα μικρό παιδί που έχασε το αγαπημένο του παιχνίδι. Η μαμά μου είχε πεθάνει... Ποτέ του δεν γνώριζε την βιολογική και αυτό τον στεναχωρούσε αφάνταστα, αλλά αυτό... Η Ορόρα ήταν η μητέρα του, όχι η Ήρα, η γυναίκα του πατέρα του. Εκείνη του έμαθε τα πάντα... Τώρα έχασε και αυτή την γυναίκα από την ζωή του...

Η Άλις έτρεξε προς την φίλη της και την έβαλε στην αγκαλιά της, χαϊδεύοντας την απαλά την πλάτη της. Έπρεπε να κάνει στην άκρη τα δικά της συναισθήματα και προβλήματα εκείνη την στιγμή, για να της σταθεί. Έτσι έκαναν οι φίλοι... Δεν χωρούσε ο δικός της πόνος για τον θάνατο της Ορόρας... Ευχόταν μόνο τώρα να έχει πάει σε ένα καλύτερο μέρος... Μόνο η ίδια και η ψυχή της, γνώριζαν πόσα καλά της είχε προσφέρει αυτή η γυναίκα. Κανείς δεν γνώριζε... Και ίσως να μην μάθαινε ποτέ.

Οι λυγμοί και ο πόνος γέμισαν την ατμόσφαιρα. Για ακόμα μια φορά, το μαύρο πέπλο της λύπης και της απώλειας σκέπασε της έπαυλη των Σέργουντ. Το πένθος που ξεκινούσε, θα διαρκούσε για πάρα πολύ καιρό, καθώς αυτό το γεγονός άλλαζε τα πάντα. Και αυτό ήταν το φυσιολογικό... Αφού ένα αγαπημένο σε όλους πρόσωπο... Πέθανε...

Γειά σας όμορφα δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Πλησιάζει το Πάσχα!

Ποιά τα σχέδια σας; Εμείς Αθήνα🤠😥

Αλλά δεν χάνω την ελπίδα μου🤩

Λοιπόν, πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Λούνα επέστρεψε στο σπίτι!

Αλλά η ψυχολογική της κατάσταση δεν είναι καλά...

Πιστεύετε πως θα καταφέρει να βρει ξανά τον παλιό της εαυτό; Σας λέω πως ναι, όμως θα πάρει πολύ χρόνο😞

Ο Αλεξάντερ διεκδικεί ακόμα την Ζοζεφίνα... Μπορούν να είναι ξανά μαζί μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί;

Εσείς θέλετε κάτι τέτοιο;

Κάτι άσχημο που έγινε...

Η Ορόρα που όλοι αγαπήσαμε... Απεβίωσε😭

Και όλοι τους έχουν ωραίες αναμνήσεις, για να θυμούνται💔

Θα δούμε την κηδεία της... Και εκεί θα συμβούν πολλά😳

Θα έχουμε καλό τέλος άραγε;😲

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️