Josephine's POV

Δίνω στον Έντγκαρ ένα μπισκότο και εκείνος σαν αντάλλαγμα, με φιλάει στο μάγουλο, προτού τρέξει μαζί με τον Μάρλεϊ πίσω στην Λούνα και συνεχίσουν το παιχνίδι τους... Από την ώρα που ήρθαμε στην παιδική χαρά, παίζουν όλοι μαζί και δεν έχουν ξεκουραστεί ούτε για ένα λεπτό. Ο γιός μου κρατάει συνεχώς την μπάλα στα χέρια, ο Μάρλεϊ τρέχει πάνω κάτω, κουνώντας χαρούμενος την ουρά και η Λούνα...

Λοιπόν, ομολογώ πως πρώτη φορά την βλέπω να γελάει τόσο δυνατά και... Το χαμόγελο της, είναι γνήσιο. Δείχνει πραγματικά ευτυχισμένη. Όταν βρίσκεται με τον Έντγκαρ, πάντα βλέπω σημάδια από την μικρή αδερφή μου κάποτε. Εκείνο το καλό, γλυκό κοριτσάκι, με την ευγενική και καλοσυνάτη ψυχή, που έβλεπε το καλό στους άλλους, δείχνοντας συμπόνια... Ακόμα πιστεύω πως υπάρχει μέσα της αυτός ο υπέροχος χαρακτήρας. Απλώς έχουμε περάσει πολλά. Η ίδια έχει βιώσει καταστάσεις που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε. Όλα αυτά και η απομάκρυνση από μια πραγματικότητα που είχε συνηθίσει και λάτρευε. Η αδυναμία να περπατήσει για ένα διάστημα, το ότι της έλειπε ο Αλεξάντερ και δεν ήταν κοντά της αυτό το διάστημα... Σε αυτό φταίω εγώ. Σε πολλά βασικά φταίω εγώ... Και τώρα καταλήξαμε η αδερφή μου να μην με εμπιστεύεται, όπως έκανε παλιά. Και δεν ξέρω τι να κάνω για να αλλάξει αυτό. Ο Αλεξάντερ με διαβεβαιώνει βέβαια πως θα τα καταφέρουμε. Ελπίζω να συνεχίσει να μου μεταδίδει αυτήν την αισιοδοξία, γιατί παίρνω κουράγιο.

Εξεπλάγειν όταν η αδερφή μου δέχτηκε να έρθει μαζί μας. Συνέχεια κανονίζει με τις φίλες της, έτσι δεν περνάει χρόνο μαζί μας... Αλλά σήμερα, επέλεξε να περάσει χρόνο με τον ανιψιό της, τον οποίο υπεραγαπάει και είμαι πολύ χαρούμενη που συμπεριφέρεται με τόση αγάπη στα παιδιά μου. Όποια κι αν η σχέση μας αυτήν την στιγμή, το εκτιμώ πάρα πολύ το γεγονός ότι διαχωρίζει τα αισθήματα για εμένα από αυτά για τους υπόλοιπους. Είναι σημαντικό να μην αφήνουμε τα προβλήματα μας, να επηρεάζουν τις σχέσεις με τους γύρω μας.

Επιπλέον, είμαι απόλυτα σίγουρη πως την ίδια, τρυφερή στάση θα κρατήσει απέναντι και στα υπόλοιπα παιδιά που θα φέρω στον κόσμο. Αν αποφασίσουμε δηλαδή να κάνουν κι' άλλα.

Ξαφνικά, βλέπω τον Έντγκαρ να τρέχει με κατεύθυνση προς την είσοδο και έτοιμη να τρέξω κοντά του, μέχρι που βλέπω ποιός είναι και ανακουφίζομια πάρα πολύ. Η καρδιά μου ηρεμεί και επιστρέφω στην θέση, ξεφυσώντας. Γίνομαι υπερπροστατευτική μαζί του καμιά φορά και μπορεί να τρομάξω ακόμα και όταν εκείνος κάνει αυτά που αρμόζουν στην ηλικία του. Μόνο όταν είδα το συγκεκριμένο άτομο να στέκεται μέσα από τα κάγκελα με ανοιχτά χέρια, σιγουρεύτηκα πως δεν κινδυνεύει το παιδί μου.

Ο Αλεξάντερ τον σηκώνει στα χέρια του και στριφογυρίζει αρκετές φορές στον αέρα. Τα γέλια και των δύο, αντηχούν στα αυτιά μου σαν μια υπέροχη μελωδία και αδημονώ για την στιγμή που θα γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μου... Αλλά πρέπει να κάνω υπομονή. Το πάμε αργά με τον Αλεξάντερ και μου έχει πει πως θα περάσουμε στο επόμενο βήμα, δηλαδή στην συγκατοίκηση, μόνο όταν εγώ νιώθω έτοιμη από όλες τις απόψεις. Παρόλα αυτά, το θέαμα που αντικρίζω μου χαρίζει μια όμορφη στιγμή ευτυχίας. Είναι αυτό που ονειρεύομουν από όταν τα φτιάξαμε, έστω κι ο αγαπημένος μου είχε τις αμφιβολίες του.

"Αλεξάντερ! Μπαμπά!" φωνάζει η Λούνα και τρέχει και εκείνη στην αγκαλιά του.

"Μπαμπάς σου είναι, θεία;" ακούω τον Έντγκαρ να ρωτάει και οι δυό τους σκάνε στα γέλια, αγκαλιάζοντας τον σφιχτά.

Με συγκινεί τόσο πολύ το γεγονός ότι τα παιδιά μου θα λάβουν τόση μεγαλώνοντας... Από έναν πατέρα που τα λατρεύει και τα θέλει στην ζωή του. Ξέρω ότι ο Αλεξάντερ θα βρίσκεται πάντα εκεί, ανεξαρτήτως από το ποιά θα είναι η δική μας σχέση. Βέβαια, προφανώς και θέλω να παραμείνουμε μαζί σε όλο αυτό. Τώρα που ξαναβρήκαμε ο ένας τον άλλον και έχουμε συγχωρέσει ο ένας τον άλλον, είμαι απόλυτα σίγουρη τι ζητάω από αυτόν τον άντρα και επιθυμώ όσο τίποτα άλλο να γεράσουμε μαζί. Έχουμε περάσει τόσα πολλά... Αξίζει και στους δυό μας με ευτυχίσουμε.

Λίγα λεπτά αργότερα, αφήνει τα παιδιά να συνεχίσουν το παιχνίδι τους και έρχεται προς το μέρος, με ένα πλατύ χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του... Δείχνει ευδιάθετος, οπότε τα πράγματα χθες το βράδυ με τον Απελίντο πρέπει να εξελίχθηκαν καλά. Ανυπομονώ να ακούσω την όλη ιστορία, αφότου πρώτα τον αφήσω να με κρατήσει και εμένα στην αγκαλιά μου, φιλώντας με παντού στο πρόσωπο και ύστερα παθιασμένα στο στόμα. Να με αγγίξει ξανά στο σώμα μου... Θα του προτείνω να βρεθούμε μια από τις επόμενες νύχτες. Μόνο λίγες ώρες πέρασαν όσο την τελευταία μας συνάντησα και μου έχει λείψει ήδη. Τον θέλω πάρα πολύ... Αλλά πρέπει να συγκρατηθώ, λόγω των παιδιών. Όχι πως δεν μου αρέσει απλώς να καθόμαστε αγκαλιά και να βλέπουμε τους απογόνους μας να περνάνε καλά.

Σηκώνομαι ξανά όρθια και τα χέρια του τυλίγονται γύρω από την μέση μου, κολλώντας με πάνω του. Σφραγίζει τα χείλη του με τα δικά μου και ζητάει πρόσβαση στο στόμα μου, την οποία πρόθυμα του δίνω. Η γλώσσα μας ακουμπούν η μία την άλλη, ξεκινώντας τον δικό τους χορό. Νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνάει και οι παλμοί μου αυξάνονται. Μερικά βογγητά ξεφεύγουν, όχι ηθελημένα, από τα στόματα μας. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια τόσο απλή κίνηση, κάνει την καρδιά μου να φουσκώνει και να φτερουγίζει. Το φιλί μας είναι χαλαρό, αλλά ταυτόχρονα και πεινασμένο. Και οι δύο αποζητάμε πολλά περισσότερα. Σαν να προσπαθούμε με κάθε τρόπο, να αναπληρώσουμε τον χρόνο που χάσαμε. Νομίζω τα πάμε πολύ καλά μέχρι τώρα πάντως. Με κάνει να αισθάνομαι τόσο... Λατρεμένη.

Σταματάει να με φιλάει και με κοιτάζει στα μάτια, με την αγάπη να ξεχειλίζει από τα δικά του. Χαίρομαι τόσο που έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δείξουμε ο ένας τον άλλον πόσο αγαπιόμαστε. Το έχουμε ανάγκη στη τελική.

Χαϊδεύει τα χείλη μου με τον αντίχειρα του και με φιλάει πεταχτά για ακόμα μια φορά, προτού κάτσει στο παγκάκι. Κάνω το ίδιο, καθώς μπλέκω τα δάχτυλα μας μεταξύ τους. Περνάει το ελεύθερο χέρι του στους ώμους μου και μένουμε έτσι, παρατηρώντας τα παιδιά... Πόσο θα ήθελα να παγώσει εδώ ο χρόνος και να εξαφανιστούν όλα μας τα προβλήματα. Έχω αυτό που ήθελα πάντα... Μακάρι να το έβλεπε και η μητέρα μου αυτό. Θα ήταν εξαιρετική μητέρα για την Λούνα, όπως και για εμένα, αλλά και μια γλυκύτατη γιαγιά. Το πιστεύω ακράνδακτα.

"Μου έλειψες" μου ψιθυρίζει, σαν να έχει διαβάσει τις σκέψεις μου, γιατί ήμουν έτοιμη με πω ακριβώς το ίδιο.

"Και εμένα. Μου έχεις γίνει απαραίτητος. Και μετά από τόσα χρόνια απόστασης, νομίζω και σωματικά σε χρειάζομαι" του λέω στον ίδιο τόνο και χαμογελάει ξανά, αλλά πονηρά αυτήν την φορά και με φιλάει στα μαλλιά.

"Κάτι θα μπορώ και εγώ να κάνω γι αυτό..."

"Τώρα τίποτα. Δεν είμαστε μόνοι" του υπενθυμίζω και γνέφει θετικά.

Θέλω πολύ να τον ρωτήσω για εχθές το βράδυ. Να μάθω λεπτομέρειες για την εξέλιξη της συζήτησης τους. Αλλά δεν θα μου μιλούσε ο ίδιος, εάν ένιωθε άνετα; Θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανε, αφότου βρεθήκαμε προ ολίγων λεπτών. Από την λάμψη στα μάτια του, κατάλαβα πως δεν πρόκειται για κάτι κακό, αλλά μάλιστα το αντίθετο. Σαν να είναι χαρούμενος για κάτι, αλλά δεν θέλει να το εκφράσει. Είχαμε συμφωνήσει πως θα μιλάμε για τα πάντα, οτιδήποτε κι αν συμβαίνει.

Καταλαβαίνω πως τα άσχημα νέα, δύσκολα κάποιος τα εξομολογείται... Αλλά τα ευχάριστα γιατί; Θεέ μου, δεν θα αντέξω να μην ρωτήσω. Όχι από περιέργεια προφανώς, αλλά ενδιαφέρον. Αγωνιούσα πάρα πολύ, ώσπου ο Αλεξάντερ μου έστειλε μήνυμα μία ώρα περίπου μετά τις δώδεκα, λέγοντας μου πως είναι καλά και θα τα συζητήσουμε όλα κάποια στιγμή... Τέλος πάντων, μια ερώτηση είναι!

"Αλεξάντερ... Τι συνέβη χθες το βράδυ;"

Τον ακούω να ξεφυσάει και το χέρι του, σφίγγει ακόμα περισσότερο το δικό μου. Τα χείλη του ακουμπούν στο κεφάλι μου και μια ζεστασιά με κατακλύζει, κόντρα στο φθινοπωρινό κρύο, που αφήνει σιγά σιγά ενδείξεις για τον χειμώνα που πλησιάζει. Όλα δείχνουν πως ο χειμώνας θα είναι σκληρός φέτος και το κρύο θα μας συνοδεύει καθημερινά για τους τρεις μήνες αυτής της υπέροχης εποχής... Γιατί σημαίνει πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Τρία χρόνια έκανα γιορτές με τον Έντγκαρ και την αδερφή μου. Τα προηγούμενα.. Δεν θέλω να τα θυμάμαι. Όμως ξέρω πως για κάποιον λόγο έχουν συμβεί όλα. Και στο τέλος, εγώ και ο Αλεξάντερ παραμένουμε μαζί, ό,τι κι αν γίνει.

"Μην πιστέψεις έστω και για ένα λεπτό πως δεν θέλω να το συζητήσουμε. Στην πραγματικότητα, το έχω μεγάλη ανάγκη... Απλά όχι τώρα. Είναι τα παιδιά εδώ και δεν θέλω να μας διακόψει κανένας. Πρέπει να είμαστε μόνοι μας" μου απαντάει, καθώς τα χείλη του κατεβαίνουν στον ώμο μου.

Ομολογώ πως αυτή η σκέψη δεν είχε περάσει από το μυαλό μου. Αν είναι όντως κάτι τόσο σοβαρό, καλό θα ήταν να μην αγχωθούμε για την περίπτωση που τα παιδιά θα κουραστούν και θα κάτσουν μαζί μας. Φαντάζομαι πως δεν επιθυμεί να το μοιραστεί με κάποιον άλλον, εκτός από εμένα. Οπότε πρέπει να κάνω υπομονή... Τουλάχιστον ξέρω με σιγουριά πως δεν αφορά κάτι κακό. Είναι μια μεγάλη ανακούφιση αυτό...

"Εντάξει αγάπη μου. Πότε θες να έρθεις σπίτι μου; Ρωτάω, για να ρυθμίσω τα ωράρια των παιδιών, ώστε να είμαστε οι δυό μας"

"Λοιπόν... Σκεφτόμουν αυτήν την φορά, να έρθεις στο δικό μου σπίτι. Να περάσουμε την νύχτα μαζί, εκεί. Αύριο βράδυ. Θα μαγειρέψουμε παρέα, να μιλήσουμε..." τα χείλη του κατεβαίνουν στον λαιμό μου και καταπνίγω μια κραυγή που απειλούσε να ξεμυτίσει από το στόμα μου "και ύστερα να περάσουμε καλά όπως εμείς ξέρουμε" ολοκληρώνει τις σκέψεις και διάφορες φαντασιώσεις για το τι θα μπορούσε να συμβεί ανάμεσα μας, περνάνε από το μυαλό μου... Μου αρέσει τόσο πολύ σαν ιδέα.

"Αν δεν σταματήσεις τώρα, δεν νομίζω πως θα καταφέρω να συγκρατηθώ... Έλα, κόφτω. Θα μας δουν τα παιδιά" του λέω και γελάει δυνατά, επιστρέφοντας στην στάση που ήταν πριν. Κάνω και εγώ το ίδιο, θέλοντας ωστόσο να συνεχίσω την κουβέντα.

"Πώς σου φαίνεται η ιδέα;"

"Μου αρέσει. Πάρα πολύ. Έχω μεγάλη περιέργεια να δω πως είναι η ζωή μετά από μια τριετία. Ξέρω ότι έχει αλλάξει, αλλά με ποιόν τρόπο όχι. Ναι. Ναι, δέχομαι αύριο το βράδυ, να κοιμηθώ σπίτι σου" του απαντώ και στο πρόσωπο του, αστράφτει ένα ακόμα χαμόγελο, πιο μεγάλο από το προηγούμενο. Πόσο όμορφα με κάνει να νιώθω αυτό το θέαμα...

"Ωραία. Θα σου στείλω την διεύθυνση μου για να την έχει γενικώς, αλλά καλού κακού, θα συνεννοηθώ με τον Κρις να σε φέρει μυστικά, δίχως να σε αντιληφθεί κάποιος. Ξέρεις εκείνος τον τρόπο. Έχεις πρόβλημα με αυτό;"

"Όχι φυσικά. Οτιδήποτε, αρκεί να μην μας καταλάβουν. Δεν θέλω να αποκαλυφθεί η σχέση μας προτού το αποφασίσουμε. Ας γίνει ό,τι είναι απαραίτητο. Αρκεί να γίνει με τον τρόπο μας αυτήν την φορά... " ψελλίζω τις τελευταίες λέξεις και με κουρνιάζομαι στην αγκαλιά του, κλείνοντας τα μάτια μου.

"Σου το υπόσχομαι Ζόζι μου... Όλα θα πάνε όπως τα σχεδιάζουμε εμείς. Τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό" μου ψιθυρίζει και αφήνω το σώμα μου χαλαρώσει, σαν κι αυτόν.

Μένουμε έτσι για αρκετή ώρα, παρακουλουθώντας τα παιδιά μας να διασκεδάζουν αμέριμνα... Μας. Και των δυό μας. Περάσαμε τόσα πολλά, πληγωθήκαμε βαθιά, αλλά παρόλα αυτά, καταφέραμε να φτάσουμε στο σημείο να λέμε πως η οικογένεια μας είναι ενωμένη. Ξέρω πως αξίζει και στους δυό μας και το απολαμβάνω στο μέγιστο, δίχως τύψεις. Δυστυχώς όμως, η χρόνος δεν μπορεί να σταματήσει εδώ, όπως ανέφερα προηγουμένως. Πρέπει να σκεφτούμε πώς θα συνεχίσουμε από εδώ και πέρα και αυτός με αγχώνει, έως ένα βαθμό. Χωρίς να το θέλω, η διαίσθηση ότι κάτι θα συμβεί και θα αλλάξει τα ως τώρα δεδομένα, υπάρχει συνεχώς στο μυαλό μου. Ο Αλεξάντερ, μου υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά... Αλλά εγώ δεν μπορώ να πάψω να φοβάμαι. Έχει παραμείνει η ανατριχίλα και το τρέμουλο... Όχι τόσο για εμάς όσο για τον Έντγκαρ μου και την αδερφή μου...

"Αγάπη μου, γιατί τρέμεις; Κρυώνεις;"

"Όχι όχι, δεν είναι αυτό. Απλώς... Αλεξάντερ, δεν μπορώ να αποδιώξω την σκέψη ότι σύντομα να συμβεί κάτι κακό και θα πληγωθούμε όλοι. Μπορεί όσοι μας πόνεσαν κάποτε να βρίσκονται μακριά, αλλά η σκιά των αναμνήσεων με ακολουθεί ακόμα. Και φαντάζομαι ισχύει το ίδια και για εσένα. Τρέμω και μόνο στην σκέψη... Ότι μπορεί να πάθει κάτι ένας από εμάς" παραδέχομαι ανοιχτά τις σκέψεις μου στον αγαπημένο μου.

"Δεν έχεις άδικο γλυκιά μου. Πολλές δυσκολίες μας βασάνισαν μια φορά και έναν καιρό. Η Λούνα θα μπορούσε να μην περπατήσει ξανά.... Όμως μας απέδειξε το αντίθετο. Και εμείς, μετά από όλα αυτά, καθόμαστε σε αυτό το παγκάκι, στην παιδική χαρά και συζητάμε όπως παλιά, με τα παιδιά μας να αισθάνονται ευφορία. Αφού αντέξαμε τόσα βάρη... Τότε πιστεύω ακράδαντα πως θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε και ό,τι άλλο μας φέρει η ζωή. Αυτό να σκέφτεσαι, για να παίρνεις κουράγιο Ζόζι μου. Είμαστε και πάλι μαζί... Τίποτα και κανείς δεν θα το ανατρέψει ξανά αυτό"

Γυρνάω προς το μέρος του και χαμογελάω αμυδρά. Ακουμπάω τα χείλη μου πάνω στα δικά του, γνωρίζοντας πως αυτό σε συνδυασμό με τα λόγια του, θα με βοηθήσει να ηρεμήσω... Και μόνο η παρουσία του, με γεμίζει σιγουριά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχει αρχίσει να κερδίζει ξανά την εμπιστοσύνη μου. Μπορεί να έκανε λάθη στο παρελθόν, αλλά ποιός δεν έχει κάνει; Ποιός δεν έχει πληγώσει άθελα του πρόσωπα που λατρεύει; Το θέμα είναι να βρίσκουμε την δύναμη να συγχωρούμε. Άμα αγαπάμε κάποιον πραγματικά και νιώθουμε πως μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτήν την δυσκολία, τότε τίποτα δεν είναι αδύνατον.

Δεν ξέχασα... Αλλά αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία, που μου χτύπησε την πόρτα. Έτσι πρέπει να κάνουν όλοι... Είναι δύσκολο κάποια πράγματα να συγχωρεθούν και αυτά που έγιναν κάποτε... Δεν ξέρω πως βρήκα την δύναμη να τα προσπεράσω, αλλά η αγάπη είναι πιο δυνατή από το μίσος.

Όπως μου είχε πει ο Ραφ, η ζωή δεν είναι πίνακας και το μυαλό σφουγγάρι για να σβήσει τις αναμνήσεις, ειδικά τις άσχημες. Ήρθα αντιμέτωπη με εκείνες και είπα πως όχι... Δεν θα αφήσω ξανά κανέναν να μου καταστρέψει την ζωή. Ούτε να μου δώσει αφορμή για να φοβάμαι. Ξέρω μου επιφυλάσσονται αμέτρητες δοκιμασίες, αλλά είμαι έτοιμη να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, έχοντας στο πλάι τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Κανένας πατέρας για να τρομάξει και κανένα παρελθόν για να κρατήσει πίσω. Κοιτάζω μπροστά, με τον άντρα που αγαπώ.

"Σε αγαπώ τόσο πολύ..." ψελλίζω καθώς τα χείλη μας χωρίζονται, δίχως να απομακρυνθεί εκατοστό από κοντά μου.

"Εγώ περισσότερο Ζόζι μου"

Τα αυτιά μου δεν θα βαρεθούν ποτέ να ακούν αυτήν την λέξη και η ψυχή μου δεν θα την χορτάσει αρκετά... Και είμαι σίγουρη πως θα με αποκαλεί έτσι για όλη την υπόλοιπη, κοινή ζωή μας.

Margarita's POV

Η Άλις επιστρέφει στο γραφείο, κρατώντας στα χέρια της δύο κούπες αχνιστού καφέ. Μου προσφέρει την μία και πρόθυμο την παίρνω στα χέρια μου, πίνοντας μια γερή γουλιά, καθώς εκείνη επιστρέφει στην θέση της, κάνοντας ακριβώς το ίδιο, προτού στρέψει το βλέμμα της πάνω μου.

"Χαίρομαι που πέρασες και σήμερα από εδώ. Έχουμε πολλά τρεχάματα τώρα με την επέτειο των εκατό χρόνων του ιδρύματος και λίγος χρόνος έξω από τις προετοιμασίες, μου είναι αναγκαίος" μου λέει και χαμογελάω, σκεπτόμενη πόσο όμορφα θα περάσουν τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, λόγω αυτής της γιορτής.

"Άλις, θέλω αν χρειαστείς βοήθεια στην οργάνωση, να μου το πεις. Ξέρω να διοργανώνω τέτοιου είδους γιορτές"

"Είναι πολύ γλυκό εκ μέρους σου Μαργαρίτα μου, αλλά για την ώρα είμαστε εντάξει. Το μόνο που θέλω, είναι να παρευρεθείς σε δύο εβδομάδες που θα γίνει" αποκρίνεται και ομολογώ πως το είχα ξεχάσει...

"Έχω πάρα πολύ δουλειά αυτήν την περίοδο. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω"

"Μαργαρίτα, κουράζεσαι ήδη αρκετά. Νομίζω πως η γιορτή είναι ένας ωραίος τρόπος να χαλαρώσεις και να περάσεις καλά"

Ξέρω πως έχει δίκιο. Και η αλήθεια είναι πως πλέον, έχω έναν παραπάνω λόγο να επισκέπτομαι τον Orphans Home περισσότερες φορές από ότι συνήθως. Επιτέλους, άρχισα να ανακαλύπτω ποιός είναι ο σκοπός και τι οφείλω να κάνω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν χρειάζομαι κανέναν άντρα για να το πετύχω αυτό. Η ερωτική αγάπη, δεν είναι η μοναδική που μπορεί να επικρατήσει στην καρδιά ενός ανθρώπου. Μπορεί να το συνειδητοποίησα με επώδυνο τρόπο, αλλά πλέον ξέρω.

"Έχεις δίκιο. Θα έρθω. Σου το υπόσχομαι"

"Τέλεια! Δεν ξέρεις πόσο ενθουσιασμένη είμαι που φέτος θα έρθετε όλοι. Μπορώ να έχω τους φίλους μου μαζί μου σε αυτό" μια πονηρή σκέψη περνάει από το μυαλό καθώς ακούω αυτά τα λόγια.

"Είναι και ο Κρις φίλος σου;" την ρωτάω και κοκκινίζει τόσο πολύ, που φαίνεται, όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει.

"Είναι αδερφός της κολλητής μου και δικός σου, άρα ναι" μου απαντάει και με το ζόρι συγκρατώ τον εαυτό μου από το να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια.

Είναι τόσο αστεία η συμπεριφορά και των δύο. Αποφεύγουν να τα βρουν μεταξύ τους –κυρίως από μεριά της Άλις συμβαίνει αυτό–, αλλά ταυτόχρονα, κάθε φορά που βρίσκονται στον ίδιο χώρο δεν εκλείπουν τα κοίταγματα και τα διακριτικά αγγίγματα. Τους είδα εγώ την προηγούμενη φορά στο δείπνο, στο σπίτι της Ζοζεφίνας. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως εάν μπορούσαν να βρεθούν μόνοι τους, τότε και οι δύο θα έκαναν το πρώτο βήμα. Δυστυχώς, χώρισαν εξαιτίας εκείνης της παρεξήγησης. Και μετά από την συζήτηση μου με τον Κρις, είμαι εντελώς σίγουρη πως δεν ήταν δικό του το λάθος. Αξίζει να ακουστεί και η δική μεριά. Η Άλις όμως είναι τόσο πληγωμένη, που δεν δέχεται να τον ακούσει. Θα ενδώσει κάποια στιγμή.

"Άλις, εμένα προσπαθείς να κοροϊδέψεις; Σας είδα την προηγούμενη φορά" επιμένω εγώ και εκείνη ξεφυσάει, σταυρώνοντας τα χέρια της κάτω από το στήθος.

"Ωραία. Ναι, είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Δεν αντέχω άλλο να λέω ψέματα στον εαυτό μου. Μα αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως με πλήγωσε για άλλη μια φορά με τις πράξεις του" ψελλίζει και βλέπω τα δάκρυα που έχουν συσσωρευτεί στα μάτια της... Μάλλον ήθελε να το εξομολογηθεί αυτό εδώ και πάρα πολύ καιρό.

"Άλις μου... Τον άκουσες πότε; Έκατσες ποτέ να μάθεις τι έχεις εκείνος να σου πει; Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως φαίνονται"

Θα ήθελα τόσο πολύ να της πω όσα ξέρω... Αλλά νομίζω πως τότε δεν θα είναι δίκαιο για τον Κρις. Θα μιλήσει μαζί του, επειδή θα ξέρει από ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης πως τα γεγονότα είναι διαφορετικά... Και έτσι η εμπιστοσύνη δεν θα χτιστεί ποτέ μεταξύ τους. Δεν θέλω να ανακατευτώ με αυτόν τον τρόπο και ούτε πρόκειται να το κάνω, παρόλο που μπαίνω στον πειρασμό... Ανταφτού, προσπαθώ να την πείσω να τον ακούσει. Και θεωρώ πως είμαι σε καλό δρόμο στο να το πετύχω.

"Έχει σημασία; Άλις, δεν θέλω να πληγώνομαι άλλο. Θέλω να βρω κάποιον που θα με σέβεται και θα με αγαπάει πραγματικά"

"Δηλαδή θεωρείς πως ο Κρις δεν σε αγαπάει;" την ρωτάω με ανασηκωμένο φρύδι και μένουμε να κοιταζόμαστε, χωρίς να μου δίνει κάποια απάντηση.

Κάποτε ο Αλεξάντερ και η Ζοζεφίνα είχαν χωρίσει εξαιτίας μιας ανόητης παρεξήγησης. Εκείνη η ηλίθια γραμματέας. Ευτυχώς που την ξεφορτώθηκε. Ωστόσο τα βρήκαν και τα υπόλοιπα... Είναι ιστορία. Είναι άδικο να μην έχουνε ο Κρις και η Άλις την ίδια ευκαιρία με εκείνους, ώστε να φτιάξουν την σχέση τους. Η Άλις κάνει πείσματα τώρα... Όμως θα ενδώσει, που θα πάει ;

"Δεν ξέρω Μαργαρίτα. Σε κάθε περίπτωση, εγώ οφείλω να προστατέψω τον εαυτό μου"

"Μιλάς για τον Κρις σαν να είναι κάποιος εγκληματίας. Ο Κρις μπορεί να έχει κάνει πολλά λάθη, αλλά σίγουρα σε νοιάζεται και σε θέλει στην ζωή του. Από ότι μπορώ να καταλάβω, και εσύ αυτό επιθυμείς. Άσε τα πείσματα φίλη μου και δώσε του μια ευκαιρία"

Το ύφος της αλλάζει σε σκεπτικό και καταλαβαίνω ότι τώρα θα επεξεργαστεί αυτά που της είπα και θα πάρει την σωστή απόφαση... Για την ίδια προτίστως. Ως καλύτερη της φίλη και οικογένεια της, ξέρω πολύ καλά τι είναι καλύτερο για εκείνη... Ας μπορούσε να το δει και η ίδια μόνο.

"Εγώ σου είπα την άποψη. Από εκεί και πέρα, μόνο εσύ γνωρίζεις τι είναι καλύτερο για εσένα... Μαζί και εγώ φυσικά φίλη μου" της λέω, καθώς σηκώνομαι όρθια και περνάω την τσάντα στον ώμο μου.

"Φεύγεις;" με ρωτάει, αλλάζοντας θέμα και χασκογελάω... Αυτοί οι νέοι έχουν τόση πλάκα.

"Ναι. Αν είναι να έρθω στην γιορτή, πρέπει να τελειώσω με κάποια σχέδια και μερικά ραντεβού. Θα μιλήσουμε αργότερα" της απαντάω και αφού κάνουμε μια σφιχτή αγκαλιά, αποχωρώ από το δωμάτιο.

Κατευθύνομαι προς την έξοδο, με ένα χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο μου. Και αυτό γιατί ξέρω πως θα ξαναέρθω αύριο, μόνο για τον δω... Ο γλυκός μου με παρακάλεσε τόσο πολύ, που με έπεισε να διαθέσω έστω και μισή ώρα, για να τον επισκεφτώ. Και ομολογώ πως δεν με πείραξε καθόλου, γιατί κατάβαθος αυτές οι επισκέψεις, μου έχουν γίνει απαραίτητες... Νομίζω και σε εκείνον.

"Θα έρθεις έτσι;" τον ακούω να με ρωτάει πριν ανοίξω την πόρτα και γυρνάω προς το μέρος του, σκύβοντας στο ύψος του.

"Μικρέ Ράιαν, δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα. Θα συνεχίσω να έρχομαι και θα αλλάξει αυτό. Σου το υπόσχομαι" του απαντώ και μου δίχως να πει κάτι, ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου.

"Ποτέ κανείς δεν μου έχει φερθεί έτσι... Εσύ και η Άλις δεν με έχετε εγκαταλείψει ποτέ. Σας αγαπώ για αυτό" ψιθυρίζει θλιμμένα και διαισθάνομαι τα δάκρυα του στο γυμνό δέρμα μου.

Το κλείνω στην αγκαλιά μου, χωρίς να του δώσω κάποια συγκεκριμένη απάντηση... Νομίζω η τρυφερότητα που του δείχνω, λέει πολλά από μόνη της.

Από τότε που γνωριστήκαμε, εκείνη την ημέρα που καταλάθος η μπάλα του προσγειώθηκε στα πόδια μου, ένιωσα κάτι δυνατό για αυτό το παιδί, που πλησιάζει σιγά σιγά στην εφηβεία. Είναι δεκατρία, όπως και η μικρή μας Λούνα. Προσπαθώ να τον επισκέπτομαι σχεδόν κάθε μέρα από τότε... Γιατί αναγνωρίζω πλέον πως θέλω να προσφέρω πράγματα σε αυτό το αγόρι. Είναι πολύ νωρίς για να σκεφτώ άλλα πράγματα με περισσότερη σοβαρότητα, αλλά αναγνωρίζω το γεγονός πως δεν θα τον αφήσω μόνο του. Από τον λίγο χρόνο που έχουμε περάσει μαζί, έχω συμπεράνει πως έχει βιώσει πολλά και τον έχουν κατακλύσει πολλές ανασφάλειες. Δεν μου έχει μιλήσει ακόμα και δεν με πειράζει. Θα το κάνει όταν θα είναι έτοιμος. Και εγώ έχω όλη την καλή διάθεση να τον ακούσω. Γιατί θα τον βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο... Θέλω να γίνω η οικογένεια του. Είμαι αποφασισμένη να κάνω περισσότερα για τον Ράιαν... Ό,τι κι αν γίνει.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε;

Εγώ τέλεια🤩

Και ξέρετε γιατί;

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΉ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!!

Περιμένω όλον τον χρόνο γι' αυτήν την γιορτή!!!

Είναι η αγαπημένη μου! Καμιά χρονιά, την αγαπώ περισσότερο και από τα γενέθλια μου😚☺️

Φέτος, είναι μέσα μου έντονο το συναίσθημα της προσφοράς και παίρνω δώρα σε όλους😏🤭

Μήπως... Θα κάνω κάποιο και σε εσάς;
🤔🤫🤫

Θα δείτε, μα για την ώρα, πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο!

Σας άρεσε;

Η Ζοζεφίνα και ο Αλεξάντερ ζουν για άλλη μια φορά όμορφες στιγμές μαζί με τα παιδιά τους... Και τον σκύλο τους🐶

Πόσο θα κρατήσει όμως αυτό;
😈😈😈😈😈

Είχαμε και μεριά της Μαργαρίτας μας!

Πως σας φάνηκε;

Λέτε να βοηθήσει τον αδερφό και την φίλη της; Χμμμ...

Τι μπορεί να συμβαίνει άραγε με τον μικρό;

Λέτε να αποκτήσει νέο μέλος η οικογένεια και επιτέλους η Μαργαρίτα να αποκτήσει το παιδί που πάντα ήθελε;
🥰🥰🥰

Τώρα, όσο για την Άλις και τον Κρις, θα ενσωματωθούν σύντομα και δικές τους μεριές, ώστε να φανούν και οι δικές του σκέψεις... Αλλά και το αν θα είναι ξανά μαζί🤗

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️