Το αμάξι σταματάει δίπλα σε μια σειρά από κάγκελα, τα οποία δεν έχω ιδέα που σταματάνε. Τα μάτια μου αντικρίζουν το όμορφο και μεγάλο σπίτι που έχουν δει ποτέ! Τι σπίτι δηλαδή! Αυτό είναι κανονική έπαυλη! Ή μάλλον όχι... Αν πω παλάτι, είναι υπερβολή;!

"Έχεις πάθει σοκ;" αστειευατθ έχοντας σκάσει στα γέλια.

"Συγνώμη που θα το πω... Αλλά είσαι φοβερό ψώνιο" εκφράζω την σκέψη μου και με κοιτάζει δήθεν παρεξηγημένος και πληγωμένος, ακουμπώντας το χέρι πάνω στην καρδιά του.

"Είχα όνειρα! Πάντα με φανταζόμουν με ένα τέτοιο σπίτι!" υπερασπίζεται τον εαυτό του και γελάω ακόμα πιο δυνατά.

"Ναι. Μόνο στην φαντασία σου έμειναν" τον ειρωνεύομαι και περπατώντας χέρι, κατευθυνόμαστε προς το σπίτι. Πλησιάζουμε την είσοδο και εκεί βλέπω δύο τύπους με σταυρωμένα χέρια, να στέκονται μπροστά από την καγκελόπορτα. Ο Αλεξάντερ τους ζητάει να κάνουν στην άκρη και αυτοί, μη έχοντας άλλη επιλογή αφού είναι το αφεντικό τους, υπακούν.

Πατάω πάνω στο πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στην είσοδο της έπαυλης και αφήνω το βλέμμα μου να παρατηρήσει την ομορφιά γύρω του.

Δεξιά και αριστερά, τον χώρο στολίζουν παρτέρια με λουλούδια και φυτά, καθώς μερικά από αυτά είναι και φυτεμένα κάτω στο χώμα. Μικρά κομμάτια γκαζόν σχηματίζουν πολλές διαδρομές, ώστε όποιος θέλει να περιπλανηθεί ανάμεσα τους.

"Που να δεις και το μικρό αλσάκι μετά την πισίνα" ψιθυρίζει στο αυτί μου και τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, αλλά αποφασίζω να μην το σχολιάσω, μιας και η έκπληξη στο πρόσωπο μου τα λέει όλα. "Ειδικά με το χιόνι τον χειμώνα" συμπληρώνει και ξαφνικά θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα.

Το σπίτι απ' έξω, είναι χτισμένο με στοιχεία πέτρας και μερικά παράθυρα είναι ενσωματωμένα στον τοίχο.

"Έχει τρεις ορόφους, το πατάρι στην σκεπή και το υπόγειο" μου εξηγεί καθώς πλησιάζουμε την πόρτα. Έχω πάθει σοκ με όλα αυτά πραγματικά. Πρώτη φορά στην ζωή μου είμαι κοντά σε τόσο πολύ... Πλούτο.

"Δεν σκέφτηκες καθόλου τα έξοδα όταν το αγόρασες ε;"

"Μπα. Και επίσης, δεν το αγόρασα. Είναι χτισμένο. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος. Αλλά δεν με ένοιαζε. Θέλω ότι φαντάζομαι να γίνεται πραγματικότητα. Και τώρα μας φαντάζομαι να μπαίνουμε μέσα και θα παθαίνεις κι άλλο σοκ" λέει γελώντας και περνάει το χέρι στον ώμο μου.

Ξεκλειδώνει την πόρτα και μπαίνουμε μέσα.

Μόλις έπαθα εγκεφαλικό! Το από μέσα δεν έχει καμία σχέση με το απ' έξω! Είναι πιο μοντέρνο, καθώς το στοιχείο που κυριαρχεί παντού είναι το ξύλο, μαζί με τους, βαμμένους μπλε, τοίχους.

"Άντε επιτέλους ήρθατε! Το φαΐ θα είναι έτοιμο σε λίγη ώρα!" ακούω μια γυναικεία φωνή να λέει και στρέφω το κεφάλι μου προς αυτήν.

Μπροστά μας εμφανίζεται μια ψηλή γυναίκα με μακριά κόκκινα μαλλιά που φτάνουν κάτω από το στήθος και δύο μεγάλα, πράσινα μάτια. Όλα τα χαρακτηριστικά της είναι σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να δίνουν ένα καλοσχηματισμένο πρόσωπο. Φοράει ένα λευκό φόρεμα με γιακά και μια μαύρη ζώνη έχει αγκαλιάσει την μέση της. Θα μπορούσε να είναι... Η Ορόρα στα νιάτα της. Μου την θυμίζει πολύ.

"Είμαι η Μαργαρίτα. Χαίρομαι πολύ που ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ σε γνωρίζω" λέει και αγριοκοιτάζει τον Αλεξάντερ, ο οποίος της χαμογελάει αθώα.

"Ζοζεφίνα Ράινχαρτ. Και εγώ χαίρομαι πολύ. Σήμερα έμαθα πως είστε ετεροθαλή αδέρφια και... Ναι καταλαβαίνεις, ήταν ένα σοκ. Δημιουργήθηκε και μια παρεξήγηση το πρωΐ στο γραφείο" εξηγώ, ζητώντας κατά κάποιον τρόπο συγνώμη και από την ίδια. Όλα όσα άκουσα στο γραφείο, είχαν να κάνουν με την μητέρα της και εγώ... Τέλος πάντων, δεν θέλω να τα σκέφτομαι. Το σημαντικό είναι πως τα βρήκαμε ξανά με τον Αλεξάντερ και ότι όλα δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο τους.

"Μην ανησυχείς, καταλαβαίνω και δεν σε παρεξηγώ. Ο αδερφός μπορεί να γίνει... Κρυψίνους"

"Μαργαρίτα..." μουρμουρίζει εκνευρισμένος και με την Μαργαρίτα σκάμε στα γέλια.

"Μιλάει ασταμάτητα για εσένα έξι μήνες τώρα. Νιώθω σαν να σε ξέρω από πάντα. Όμως θέλω να σε γνωρίσω από μόνη μου, οπότε πηγαίνετε στο σαλόνι. Θα τσεκάρω το φαΐ στον φούρνο και έρχομαι. Α, τηλεφώνησε και ο Κρις. Θα έρθει με την νέα του κοπέλα... Αλεξάντερ, μην με κοιτάς έτσι! Και εγώ τώρα το έμαθα!" αποκρίνεται και πάει προς την κουζίνα... Όπου και αν είναι. Θα τα μάθω όμως τα κατατόπια, είμαι σίγουρη.

"Ο Κρις έχει κοπέλα... Και δεν μου είπε τίποτα; Εγώ του είπα για εσένα και αυτός λέξη;" παραπονιέται και κάνω facepalm. Σαν σκυλί που δεν του έδωσαν τροφή κάνει.

"Εμένα, τόσες φορές που βγήκα μαζί του, δεν μου ανέφερε ποτέ ότι ξέρει για εμάς..." λέει και δείχνει να θυμώνει λίγο. "Μην κάνεις έτσι! Ήξερες πως βγαίναμε κάποτε! Το ότι δεν έγινε ποτέ κάτι μεταξύ μας, δεν σημαίνει ότι βγήκε από την ζωή μου. Είναι φίλος μου πια. Και δεν νομίζω ότι θα σου το έκανε ποτέ αυτό. Δηλαδή, ποιός προσπαθεί να κλέψει την κοπέλα του αδερφού του;" κάνω την ρητορική μου ερώτηση και αρχίζω να περπατάω προς το σαλόνι... Για μισό, αφού δεν ξέρω που είναι!

"Θα έρθεις ή θα μάθω το σπίτι μόνη μου;" τον ρωτάω και μαζί, πάμε προς το σαλόνι.

Από την μία μεριά, κοντά στο παράθυρο, ένα πετρόκτιστο τζάκι είναι ενσωματωμένο στον τοίχο και δύο τεράστιοι μπλε καναπέδες καταλαμβάνουν τον χώρος δεξιά και αριστερά, με ένα μικρό ξύλινο τραπέζι στο κέντρο. Από την άλλη μεριά του δωματίου, βρίσκεται ένας άλλος μικρός καναπές, σε χρώμα κίτρινο και απέναντι του, μια τηλεόραση μεγάλη τηλεόραση πάνω σε ένα έπιπλο. Στα ράφια του, βρίσκονται πολλά DVD και κασέτες... Κασέτες;

"Βίντεο είναι αυτό;"

"Ναι. Κληρονομιά του πατέρα μου. Όπως και οι περισσότερες κασέτες που έχω. Μου αρέσει που και που να απολαμβάνω σκηνές από εκείνα τα χρόνια. Την δεκαετία του 80 βγήκαν τα πρώτα βίντεο. Εγώ γεννήθηκα το 79" εξηγεί και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ.

"Όλα αυτά... Ουάου, συγνώμη, μου είναι κάπως δύσκολο να τα συνηθίσω όλα αυτά. Ξέρεις, από το τίποτα... Στα πάντα" απολογούμαι και χαϊδεύει τι μάγουλο μου.

"Θες τον χρόνο σου και το καταλαβαίνω. Μην ανησυχείς" με φιλάει στην μύτη και ύστερα κατεβαίνει στο στόμα μου, φιλώντας με ξανά. Τα χείλη του κινούνται ρυθμικά μαζί με τα δικά μου, καθώς με τα χέρια του, με τραβάει πιο κοντά.

"Ήρθαν! Ερχόμαστε στο σαλόνι! Σταματήστε ότι κάνετε!" φωνάζει η Μαργαρίτα και σπάμε απότομα, αποκρύνοντας τα χέρια μας από τον άλλον.

Η Μαργαρίτα μπαίνει στο σαλόνι και την ακολουθεί ο Κρις με... Την Νατάσα;!

"Ζοζεφίνα;!"

"Νατάσα;!"

Αναφωνούμε και οι δύο ταυτόχρονα, καθώς εγώ πετάγομαι όρθια. Ώστε... Με αυτόν έβγαινε ραντεβού τον τελευταίο καιρό και απέφευγε να συζητήσει το με ποιόν ήταν. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί μου το έκρυψε... Βέβαια, και εγώ της έκρυψα την σχέση μου με τον Αλεξάντερ. Οπότε είμαστε πάτσι θα έλεγα.

"Εσύ είσαι η γυναίκα που ο Αλεξάντερ είναι τρελά ερωτευμένος;"

"Με τον Κρις έβγαινες τόσο καιρό και δεν μου είχες πει λέξη;"

Ρωτάμε και οι δύο μαζί.

"Κρις, δεν μου είπες πως βγαίνεις με κάποια" λέει ο Αλεξάντερ από πίσω μου και ξεφυσάω. Ο καθένας μας έχει κάτι να παραπονεθεί φαίνεται.

"Λοιπόν... Εγώ λέω να κάτσουμε να φάμε και τα συζητάμε όλα εκεί. Ελάτε στην τραπεζαρία. Έχω στρώσει" μας λέει και την ακολουθούμε εκεί.

[...]

"Και πόσο είστε μαζί;" ρωτάω τον Κρις και αφήνει κάτω το ποτήρι του.

"Δύο μήνες" απαντά και κοιτάζω την Νατάσα.

"Δύο μήνες και δεν μου είπες τίποτα;"

"Εσύ τα είχες με τον Σέργουντ έξι μήνες και το κρατούσες μυστικό. Δεν το πιστεύω πως το ήξερε το αγόρι μου και η αδερφή του και εγώ ήμουν στο σκοτάδι!" παραπονιέται και την ακουμπάω στον ώμο.

"Ήταν ιδέα του Αλεξάντερ. Εκείνος μου έλεγε να μην πω κάτι" υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, κερδίζοντας ένα άγριο βλέμμα από τον Αλεξάντερ.

"Και πολύ υπομονή έκανες με τα μυστικά του αν θες την γνώμη" λέει η Νατάσα και πίνει λίγο από το ποτό της. "Θα τον χώριζα στην θέση σου. Μα είναι δυνατόν να σου κρύβει μια τέτοια αδερφή εδώ και έξι μήνες;" συμπληρώνει.

"Ναι έχεις δίκιο, όμως σήμερα έγινε αυτό το βήμα. Και τα βρήκαμε. Τώρα, νομίζω πως και η Ζοζεφίνα μπορεί να μας πει κάτι για την ίδια" αποκρίνεται ο Αλεξάντερ και τα μάτια όλων πέφτουν πάνω μου. Αφήνω κάτω το πιρούνι μου και με την χαρτοπετσέτα, σκουπίζω το στόμα μου. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά έχει δίκιο. Πρέπει και εγώ να πω περισσότερα για εμένα. Στο κάτω κάτω, δεν είναι ανάγκη να αποκαλύψω όλες τις ανατριχιαστικες λεπτομέρειες σήμερα.

"Ωραία... Όπως ξέρεις Αλεξάντερ, η γεννέτηρα μου είναι το Σαν Φρανσίσκο. Εκεί έζησα την παιδική μου ηλικία, μαζί με την Νατάσα. Στα εννιά μας, έφυγε για το Λος Άντζελες με τους δικούς της και έναν χρόνο αργότερα, μετακομίσαμε με την μαμά μου επίσης εδώ. Εννιά χρόνια μετά, ήρθε στον κόσμο η μικρή μου αδερφή, η Λούνα" λέω χωρίς να πάρω ανάσα και πίνω νερό. Δεν μου αρέσει το αλκοόλ, οπότε ζήτησα να μην μου βάλουν.

"Με την μαμά σου; Ο πατέρας σου;" ρωτάει ο Κρις και το σώμα μου παύει να κάνει οποιαδήποτε κίνηση.

Στο άκουσμα αυτής της ερώτησης, πάντα το σώμα μου κοκαλώνει. Το αίμα παγώνει στις φλέβες μου και το μυαλό που το σκάει από την στιγμή που ζω και ταξιδεύει στο παρελθόν, φέρνοντας στην μνήμη μου όλες τις αναμνήσεις. Πιο συγκεκριμένα, εκείνες που προσπαθώ να ξεχάσω απεγνωσμένα και δεν μπορώ. Αυτές που με κάνουν κάθε φορά να ξεσπάω σε λυγμούς και το σώμα μου μουδιάζει.

Όσο και αν έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει να μιλήσω ακόμα σε κανέναν για τον πατέρα μου και για το πόσο κακό έκανε σε εμένα και την μητέρα μου.

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα, είσαι καλά;" αυτές και άλλες πολλές ερωτήσεις φτάνουν στα αυτιά μου, όμως αδυνατώ να απαντήσω σε όλες τους. Όσο και αν θέλω, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Τα μάτια μου υγραίνονται και τα χέρια μου τρέμουν. Δεν... Δεν μπορώ να αναπνεύσω!

"Αναλαμβάνω εγώ. Ζοζεφίνα! Ζοζεφίνα κοίτα με! Όλα είναι καλά τώρα! Δεν μπορεί να σου κάνει κακό! Είναι στην φυλακή έχω και είκοσι χρόνια!" μου φωνάζει η Νατάσα και αφήνω τα δάκρυα να πέσουν, καθώς επανέρχομαι ξανά στην πραγματικότητα.

"Ζοζεφίνα μου είσαι καλά;" με ρωτάει ο Αλεξάντερ και ένα αδύναμο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου, ενώ σκουπίζω τα μάτια μου.

"Ναι... Σε ευχαριστώ. Και εσένα σε ευχαριστώ Νατάσα"

"Τα πάντα για την κολλητή μου" λέει χαμογελώντας.

"Ξέχνα ότι ρώτησα Ζοζεφίνα. Για να μην ανέφερες κάτι από την αρχή, πάει να πει πως δεν θες να το συζητήσεις" απολογείται ο Κρις και ακουμπώ την παλάμη μου πάνω στο χέρι του.

"Δεν φταις εσύ, απλώς... Μου είναι δύσκολο να μιλάω για αυτά" του εξηγώ και ο Αλεξάντερ με βάζει στην αγκαλιά του, αφήνοντας ένα φιλί στα μαλλιά μου.

"Κανείς δεν θα σε πιέσει να μιλήσεις για κάτι που δεν νιώθεις έτοιμη" ψιθυρίζει στο αυτί μου και τον σφίγγω πάνω μου, νιώθοντας ασφαλής στα χέρια του. Πως όντως κανείς δεν μπορεί να με πειράξει. Αυτό δεν θα το αφήνω να αλλάξει ποτέ.

"Μόλις ήρθαμε λοιπόν εδώ..." συνεχίζω να λέω "Ήταν αρκετά δύσκολο να ορθοποδήσουμε, αλλά ευτυχώς μας στήριξαν οι γονείς της Νατάσας. Η μητέρα μου έπιασε δουλειά σε έναν οίκο μόδας και ασχολήθηκε με το σχέδιο. Έγινε αρκετά γνωστή. Λίγα χρόνια αργότερα, έφερε στην ζωή μας έναν νέο άντρα, τον οποίο έλεγε πως αγαπούσε πολύ. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να την δω ευτυχισμένη. Και εκείνος ο άντρας, μου φέρθηκε σαν αληθινός πατέρας. Αργότερα, απέκτησα και την ετεροθαλή αδερφή μου, την Λούνα" ολοκληρώνω και η Νατάσα με κοιτάζει περήφανη. Η αλήθεια είναι πως και εγώ αισθάνομαι έτσι. Όπως είπα, δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για το παρελθόν μου.

"Η μαμά της ήταν φανταστική σχεδιάστρια. Μου είχε φτιάξει πάρα πολλά ρούχα. Τα έχω ακόμα κάποια από αυτά" Πω πω, τα θυμάμαι. Ήταν πολύ ταλαντούχα. Είναι κρίμα... Που δεν πρόλαβε να χαρεί τις επιτυχίες της... Και να δει την Λούνα να μεγαλώνει.

"Παιδιά νύσταξα" πετάω στο άσχετο και όλοι σκάνε στα γέλια.

"Καλά λες. Άντε, πάμε πάνω. Έχουμε και δουλειά αύριο" συμφωνεί μαζί και με βοηθάει να σηκωθώ.

Αφού καληνυχτίσουμε τα παιδιά, ανεβαίνουμε τα ξύλινα σκαλιά. Σταματάμε στον δεύτερο όροφο και μπροστά μας απλώνεται ο μεγάλος διάδρομος. Ουάου, έχει πολλές πόρτες.

"Εμ... Σε ποιό μπαίνουμε;" τον ρωτάω, όταν ξαφνικά με κολλάει στον τοίχο.

"Στο δικό μου. Αλλά πρώτα..." χωρίς να ολοκληρώσει, με φιλάει απαλά στα χείλη μου και τα χέρια μου τυλιγονται γύρω από τον λαιμό του.

Σταματάει και με κοιτάει στα μάτια, χαϊδεύοντας τα χείλη μου.

"Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να σε πληγώσει ποτέ. Με ακούς; Με πιστεύεις;" ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου, απατώντας του ναι.

Φέρνει το πρόσωπο του ξανά κοντά στο δικό μου και με φιλάει, ανοίγοντας την πόρτα δίπλα μας.

Μμμ... Γιατί έχω την εντύπωση πως κάτι έχω ξεχάσει;

Γειά σας και πάλι δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Θέλω να ζητήσω συγνώμη που καθυστέρησα να ανεβάσω δύο μέρες. Απλά την Παρασκευή γιορτάσαμε την ενηλικίωση του αδερφού μου και σήμερα ήμουν μονοήμερη στην Πάτρα 🤣

Το καλό; Πέρασα τέλεια και τις δύο μέρες😃

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;
😂

Είχαμε συνάντηση Ζοζεφίνας και Μαργαρίτας!

Τι πιστεύετε; Πήγε καλά;

Θέλετε να έρθουν κοντά μεταξύ τους;

Επίσης, μάθαμε και κάτι για την Ζοζεφίνα μας💕

Έχουμε και για αυτήν πολλά να ανακαλύψουμε ακόμα😈

Τώρα, Ζοζεφίνα...

Μήπως όντως ξέχασες κάτι;
😹

Spoiler: Κάποιος μπορεί να σας σπάσει τα νεύρα στο επόμενο... Λέω μπορεί, διότι ξεκινάει το πρόβλημα😅😈

Θα τα πούμε στο επόμενο λοιπόν!

Μέχρι τότε...

Peace✌️❤️💛