1 εβδομάδα μετά...

Josephine's POV

"Έτοιμη η στολή σου αδερφούλα!" ανακοινώνω στην Λούνα, μπαίνοντας στο δωμάτιο της.

"Πάνω στην ώρα! Σε δύο ώρες θα περάσουν τα κορίτσια να με πάρουν. Ευτυχώς έχω κάνει μπάνιο... Ζοζεφίνα, είναι υπέροχη!" της ξεφεύγει ένα επηφώνημα θαυμασμού, βλέποντας την δημιουργία που κρατάω στα χέρια μου.

Όχι να το παινευτώ, αλλά φέτος έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, ώστε η αδερφή μου να έχει την καλύτερη στολή για το Χάλογουιν. Το περίμενε πως και πως όλο τον χρόνο. Δεν μου το λέει τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά ξέρω πως λατρεύει ό,τι της φτιάχνω. Πάντα λαμβάνω υπόψην μου τις προτιμήσεις, αλλά προσθέτω και μερικές δικές μου πινελίες, για να είναι ξεχωριστό. Παρά τον βαρύ φόρτο εργασίας, δεν μου είναι ποτέ κόπος αυτό... Θα κάνω τα πάντα, για να είναι η αδερφή μου χαρούμενη και δεν παύω να ελπίζω πως η σχέση μας θα γίνει όπως ήταν κάποτε.

Φέτος, παρήγγειλε έναν βρικόλακα... Και εγώ σκαρφίστηκα μερικές ιδέες, τις οποίες πρόσθεσα. Τώρα, είναι βέβαιο πως δεν θα περάσει απαρατήρητη από κανέναν... Θα είναι το καλύτερο φάρσα ή κέρασμα της ζωής της!

"Χαίρομαι που σου αρέσει. Ντύσου και θα έρθω να σου φτιάξω τα μαλλιά και να σε βάψω"

"Μην ανησυχείς, μπορώ και μόνη μου. Είδα μερικά βιντεάκια και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πήγαινε εσύ και θα κατέβω όταν είμαι έτοιμη" λέει ευγενικά, αλλά φαίνεται από τον τόνο της πως θέλει φύγω γρήγορα, για να μείνει μόνη της.

Νιώθω μια μικρή ενόχληση κοντά στο στομάχι, αλλά καταφέρνω να την απωθήσω σχεδόν αμέσως. Η μικρή μου Λούνα, δεν πια τόσο μικρή. Δηλαδή, παραμένει παιδί, αλλά μεγαλώνει με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο. Μερικές φορές, μου λείπουν οι στιγμές μας. Προφανώς και δεν επιθυμώ να επιστρέψουμε σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Αλλά όταν θυμάμαι το γέλιο καθώς της χτένιζα τα κόκκινα, μεταξωτά μαλλιά της και τις ιστορίες που της έλεγα πριν κοιμηθεί... Νοσταλγώ. Δεν θα συμβεί ξανά τίποτα από αυτά. Η Λούνα είναι σχεδόν έφηβη και δεν χρειάζεται παραμύθια για να κοιμηθεί, ούτε βοήθεια για να περιποιηθεί τον εαυτό της.

Πρέπει να αποδεχτώ ότι τα χρόνια περνάνε και μαζί με αυτά, ένα μέρος της παιδικότητας της. Παρόλα αυτά, είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως θα μα δωθούν ευκαιρίες, ώστε να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις. Το πιστεύω πραγματικά πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Εγώ και η αδερφή μου. Οι αδερφές Ράινχαρτ. Εξάλλου, όπως μου είχε πει και ο Αλεξάντερ κάποτε, πάντα υπάρχει χρόνος για να διορθώσεις κάτι που έχει ξεθωριάσει. Έχω ασπαστεί αυτήν την άποψη. Όλα θα πάνε καλά... Αρκεί η προσπάθεια να είναι κοινή.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και το ίδιο λεπτό, ο Αλεξάντερ εμφανίζεται από το εσωτερικό μου μπάνιο, τυλιγμένος μόνο με μια πετσέτα και σαγιονάρες στα πόδια του. Μικρές σταγόνες νερού στάζουν από τα μαλλιά του και καταλήγουν στο παρκέ, μα αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και προχωράει προς το τραπεζάκι, όπου έχει ακούμπησε τον σάκο με τα ρούχα του. Δεν με έχει προσέξει ακόμα...

Ξεκλέβω ένα λεπτό, ώστε να παρατηρήσω εκείνον και το υπέροχα σμιλεμένο κορμί του. Πάρα το υπερβολικό αδυνάτισμα, κανένα εκατοστό του σώματος του δεν έχει χάσει την γοητεία του και οι κοιλιακοί φαίνονται ξεκάθαρα. Από τα γυμνασμένα χέρια του είχα διαπιστώσει πως η γυμναστική έχει ενταχθεί στην καθημερινότητα του. Ο ίδιος μου είπε ότι πηγαίνει για τρέξιμο σχεδόν κάθε μέρα τους τελευταίους μήνες. Πόσο θα ήθελα αυτά τα μπράτσα να με κλείσουν στην αγκαλιά τους αυτήν την στιγμή και να βρεθούμε για άλλη μια φορά στον δικό μας κόσμο, κάνοντας έρωτα... Πάλι καλά που του είπα να κοιμηθεί εδώ σήμερα και το Σαββατοκύριακο.

"Θα με ματιάσεις" λέει, βγάζοντας με απότομα από τις σκέψεις μου και μπορώ να αισθανθώ ένα ελαφρύ κοκκίνισμα να καλύπτει τα μάγουλα μου.

"Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα με έβλεπες" τον πειράζω και ένα πονηρό μειδίαμα διαγράφεται στο πρόσωπο του.

"Μου είναι αδύνατον να μην προσέξω μια τόσο εντυπωσιακή παρουσία"

Αφήνει τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι, αλλά αντί να ντυθεί, γυρνάει προς το μέρος μου και αρχίζει να με πλησιάζει, αφήνοντας ίχνη από νερά πίσω του. Εγώ κοκαλώνω στην θέση μου και πριν προλάβω να το καταλάβω, το σώμα μου έχει κολλήσει στο τοίχο και το κεφάλι μου είχε παγιδευτεί ανάμεσα στα χέρια του Αλεξάντερ. Τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου. Τα πρόσωπα μας απέχουν μονάχα ελάχιστα εκατοστά και η ζεστή του ανάσα, αγγίζει σαν χάδι την επιδερμίδα στο πρόσωπο μου. Από τα πουθενά, τα πλοκάμια της έξαψης καταλαμβάνουν κάθε μόριο μου. Αρχίζει να με φιλάει στον λαιμό, χαράσσοντας υγρές γραμμές.

Τα δάχτυλα του κατεβάζουν το φαρδύ παντελόνι μου και στην συνέχεια, πιάνει το λάστιχο από το εσώρουχο μου και το τραβάει κάτω. Με φιλάει στο στόμα μου για μερικά δευτερόλεπτα παθιασμένα και απομακρύνεται.

"Καλύτερα να κλείσεις το στόμα σου, Ζόζι μου"

Πέφτει στα γόνατα και η έκπληξη ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου. Με κοιτάει κατάματα με λάγνο ύφος και δίχως προειδοποίηση, ανοίγει τους μηρούς μου και η γλώσσα του ακουμπάει πάνω στην κλειτορίδα μου. Ξεκινάει να την πιπιλά με δύναμη και δαγκώνω το κάτω χείλος μου, πνίγονας έναν αναστεναγμό... Και μετά κι άλλον... Κι άλλον έναν. Εάν φωνάξω, τότε σίγουρα θα ακουστώ και δεν θέλω.

Πιάνω τα μαλλιά του, καθώς εκείνος γεύεται ασταμάτητα το αιδοίο μου. Του τραβάει και εκείνος, σε αντίθεση με εμένα, απελευθερώνει μια σιγανή κραυγή και ξέρω ότι έχει διεγερθεί περισσότερο, κάτι που σημαίνει ότι θα συνεχίσει πιο έντονα. Σταματάει και βάζει δύο δάχτυλα μου. Παίζει ξανά με την κλειτορίδα μου. Έχω ερεθιστεί πάρα πολύ και από λεπτό σε λεπτό, θα υγρά θα προδώσουν την δική μου διέγερση.

Αυξάνει όλο και πιο πολύ τον ρυθμό του, προσθέτωντας και άλλα δάχτυλα, μέχρι που οι χυμοί μου στάζουν στα πόδια και το χέρι μου. Το αντικαθιστά πάλι με την γλώσσα του. Τρέμω ολόκληρη. Τελικά, από τα μισάνοιχτα χείλη μου ξεμυτίζει ένα πνιχτό βογγητό. Οι αισθήσεις μου κατακλύζονται από την μυρωδιά του, η οποία εισχωρεί στα ρουθούνια μου.

"Αλεξάντερ..." ψελλίζω, μεθυσμένη από την στιγμή.

Το αίμα βράζει μέσα μου. Τα δάκρυα έχουν συσσωρευτεί στα μάτια και των δυό μας. Γλείφει, ρουφάει και ξανά από την αρχή. Και ενώ υποφέρω, ένα κομμάτι μου απολαμβάνει την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Στέλνει κύματα ηδονής σε όλο το κορμί μου και θέλω να κρατήσει αυτή η στιγμή για πάντα.

Ζω στο ζενίθ το κάθε λεπτό, μέχρι που τελειώνει και σηκώνεται όρθιος. Σκουπίζει το χέρι με την αναστροφή του χεριού του και εγώ, θέλοντας κι άλλο, ορμάω ξανά στα χείλη του και τον αγκαλιάζω. Όσο κι αν επιθυμώ όμως ο χρόνος να παύσει εδώ, δεν γίνεται. Μπορούμε να ολοκληρώσουμε το βράδυ, αλλά τώρα, έχουμε σχέδια για την υπόλοιπη, τα οποία είναι καλό να εκπληρώσουμε. Δεν θα ήταν ωραίο οι γύρω μας να αντιληφθούν τι έγινε εδώ...

Σπάω το φιλί και μένω ακίνητη μπροστά του, ανασαίνοντας κοφτά μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου.

"Είχα όρεξη για μια διαφορετική απόλαυση... Δεν νομίζω να σε χάλασε, έτσι;" με ρωτάει και γνέφω αρνητικά "Δεν μπορείς να φανταστείς τι άλλα σκέφτομαι να σου κάνω... Αλλά όλα αναβάλλονται για την ώρα. Πρέπει να συνοδεύσω τον γιό μας για φάρσα ή κέρασμα" αποκρίνεται με δήθεν λυπημένο ύφος και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Είμαι σίγουρη πως θα περάσουμε υπέροχα... Και το βράδυ, αφού γυρίσουμε, έχω και εγώ μερικές ιδέες για το πως να λήξει καλά η μέρα. Διαθέτω μερικές στολές για ένα παιχνίδι ρόλων... Εάν ενδιαφέρεσαι" ψιθυρίζω στο αυτί του αισθησιακά και γελάει, πιάνοντας με από την μέση.

"Ανυπομονώ" λέει και επιστρέφει στο κρεβάτι, παίρνοντας το λευκό ύφασμα στα χέρια του.

"Τι θα ντυθείς;" τον ρωτάω, καθαρίζοντας παράλληλα τον εαυτό μου και φορώντας τα ρούχα μου.

"Έκπληξη. Νομίζω θα αρέσει πολύ στον Έντγκαρ... Ζοζεφίνα, με εμπιστεύεσαι;" τι είναι αυτό τώρα;

"Στα αλήθεια μου κάνεις αυτήν την ερώτηση; Δεν ξέρεις ήδη;"

"Είναι που... Έκανα κάποιες σκέψεις"

"Τι σκέψεις;"

"Θέλω να... Ξέρω πως υποσχεθήκαμε ότι θα τα συζητάμε όλα, αλλά το συγκεκριμένο, θέλω να το κάνω μόνος. Αλλιώς τα είχαμε συμφωνήσει, μα... Απλά έχε μου εμπιστοσύνη. Θα δεις πολύ σύντομα τι εννοώ και είσαι σίγουρη ότι θα σου εξηγήσω τα πάντα σε λίγες ώρες, εντάξει;"

Όσο κι αν η περιέργεια κατατρώει τα σωθικά μου, αποφασίζω να του δώσω τον απαραίτητο χρόνο να κάνει αυτό που θέλει και με ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο μου, αποχωρώ από το δωμάτιο. Δεν ξέρω τι σχεδιάζει, μα τα λόγια του με καθησυχάζουν. Είμαι βέβαιη πως οτιδήποτε κι αν έχει στον νου του, θα έχει καλά αποτελέσματα.

[...]

Έχοντας κάνει ένα αναζωογονητικό μπάνιο και φορέσει ένα φορεμα, σε στυλ δαίμονα που έφτιαξα, προσθέτω τα απαραίτητα αξεσουάρ και κατεβαίνω κάτω, όπου με περιμένουν η Μαργαρίτα με τον Ράιαν και ο Εντγκαρ με τον Αλεξάντερ. Η Λούνα βρίσκεται ήδη έξω με τους φίλους της. Οι υπόλοιποι θα φύγουμε όλοι μαζί και μετά απλά θα χωριστούμε. Σε δύο ώρες περίπου, θα επιστρέψουμε εδώ για να φάμε. Ο Κρις και η Άλις, θα έρθουν τότε. Ήθελαν να περάσουν χρόνο οι δυό τους, όπως και όλες τις άλλες μέρες.

Κυριολεκτικά, δεν ξεκολλάνε ο ένας από τον άλλον. Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που η κολλητή μου και ο αδερφός μου είναι ξανά μαζί. Ήταν το καλύτερο νέο που ακούσαμε όλοι σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Όταν δεν δουλεύουν, βγαίνουν ραντεβού και από όσο έχω μάθει, ο Κρις κοιμήθηκε τα περισσότερα βράδια στο σπίτι της.

Αφού συνειδητοποιήσαμε πως έλειπαν και οι δύο για αρκετή ώρα, αποφασίσαμε να τους ψάξουμε. Ο Αλεξάντερ έμεινε μαζί με τα παιδιά, μιας και ο Ράιαν είχε ένα σωρό απορίες για την δουλειά του. Απαντούσε πρόθυμα σε όλες και το απολάμβανε μάλιστα. Τόσο πολύ, που δεν έδειξε να ανησυχεί για το αν είναι καλά ο Κρις ή όχι. Ή απλά τον εμπιστεύεται πολύ... Τέλος πάντων, ψάχνοντας όλο το κτίριο, το γραφείο της Άλις ήταν το τελευταίο δωμάτιο που δεν είχαμε ψάξει. Χτύπησα την πόρτα, αλλά απάντηση δεν πήρα και τρομαγμένη, μπήκα μέσα και... Ευτυχώς, δεν τους είδα να κάνουν κάτι περίεργο. Απλώς φιλιόντουσαν, αλλά και πάλι ήταν άβολο.

Το πιο σημαντικό είναι ότι επιτέλους, κατάφεραν να αφήσουν πίσω το παρελθόν. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως θα περάσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους πλέον.

Φτάνω στο τέλος της σκάλας και τους βλέπω όλους, εκτός από τον Αλεξάντερ... Πού στο καλό είναι;

"Ζοζεφίνα μου, είσαι πανέμορφη!" λέει η Μαργαρίτα, η οποία λάμπει μέσα στο κατάμαυρο, μακρύ φόρεμα της, το οποίο καλύπτει ένα τούλι με με γκλίτερ. Τα κόκκινα μαλλιά της, ξεχύνονται πάνω στους ώμους της και το μυτερό καπέλο, ολοκληρώνει τέλεια την στολή μάγισσας. Το έντονο μακιγιάζ της είναι υπέροχο... Εγώ από την άλλη, ήθελα να είναι λίγο πιο διακριτικό, μιας και θα είναι μαζί μου ο Έντγκαρ. Δεν θα ήθελα να τρομάξει.

"Και εσύ Μαργαρίτα μου" ανταποδίδω το κοπλιμέντο και ο μικρός Ράιαν την αγκαλιάζει.

"Το πρώτο μου φάρσα ή κέρασμα με οικογένεια!" αναφωνεί ενθουσιασμένος και ο Έντγκαρ γελάει.

Τώρα που το σκέφτομαι, είναι το πρώτο Χάλογουιν και του Έντγκαρ. Τρία χρόνια τώρα, κρυβόμασταν εξαιτίας των φόβων μου και δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε πράγματα που άρμοζαν την ηλικία του. Στερήθηκε τόσα πολλά εξαιτίας μου και εγώ αντίστοιχα, δεν είχα την δυνατότητα να περνάω ποιοτικό χρόνο μαζί του, δίχως να σκέφτομαι εάν θα μας ανακαλύψει κάποιος. Αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς, σκοπεύω να τις αποκτήσω τώρα. Κι ας λένε οι άλλοι ό,τι θέλουν. Δεν θα καθορίσει κανείς ξανά την ζωή μου.

Τον σηκώνω στην αγκαλιά μου, προσεχοντα τα αυτιά του. Ήθελε πολύ να ντυθεί Μίκι Μάους... Γιατί να του χαλάσω το χατίρι;

"Ζοζεφίνα, σου αρέσει η στολή μου;" με ρωτάει ο Ράιαν και κάνει μια στροφή... Από ότι μου είπε η Μαργαρίτα, έχει ντυθεί χαρακτήρας από άνιμε. Του αρέσουν πάρα πολύ. Δεν ξέρω από αυτά, αλλά είναι εκθαμβωτικός. Του ταιριάζουν απόλυτα τα ρούχα.

"Πάρα πολύ Ράιαν μου. Θα πάρεις τα περισσότερα γλυκά!" τον χαϊδεύω στα μαλλιά και μου χαμογελάει.

"Ο αδερφός μου ακόμα ετοιμάζεται ακόμα; Είναι ήδη αργά και πρέπει να γυρίσουμε πριν της έντεκα, εάν θέλουμε ο Έντγκαρ να κοιμηθεί νωρίς"

"Δεν χάθηκε ο κόσμος να κοιμηθεί σήμερα λίγο πιο αργά. Έτσι κι αλλιώς, Σάββατο είναι" την καθησυχάζω και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά.

"Χαίρεσαι αγαπούλα μου που θα πάμε βόλτα με τον Αλεξάντερ;" τον ρωτάω και από το πουθενά, το ύφος του σοβαρεύει.

"Ναι... Αλλά θέλω τον μπαμπά!" φωνάζει και τα μάτια του βουρκώνουν.

Θεέ μου, πώς προέκυψε αυτό τώρα; Είχε ηρεμήσει τις τελευταίες ημέρες και έμοιαζε να συμπαθεί τον Αλεξάντερ. Πέρασες πολύς καιρός από την τελευταία φορά που μου το ανέφερε και ήδη είχε αρχίσει να διασκεδάζει με την παρέα του Αλεξάντερ, οπότε πίστευα ότι το κενό του σε ό,τι αφορά τον πατέρα του είχε καλυφθεί... Πόσο λάθος έκανα όμως!

"Μπαμπά!" ουρλιάζει, έτοιμος να κλάψει χτυπώντας τα πόδια του μεταξύ τους.

Τον αφήνω πάνω στο χαλί, για να ηρεμήσει και τότε τα ματάκια του ανοίγουν διάπλατα, κοιτώντας κάτι προς την σκάλα. Παρατηρώ πως και οι άλλοι δύο έχουν την ίδια στάση και κάνοντας μια πλήρη στροφή και αντικρίζω...

Ο Αλεξάντερ... Ντυμένος με στολή αγγέλου! Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Έντγκαρ, μια μέρα που είχαμε βρεθεί στην παιδική χαρά εκείνος, ο Αλεξάντερ, η Λούνα και εγώ, να λέει ότι θέλει να τον δει σαν άγγελο στην πρώτη τους συνάντηση. Τον λάτρευε και ακόμα το κάνει. Παρόλο που δεν τον είχε γνωρίσει, τον αγαπούσε με τον δικό του, παιδικό τρόπο και ευελπιστούμε πως κάποτε θα τον γνώριζε... Από όταν τα ξαναβρήκαμε με τον Αλεξάντερ, τον έβλεπε καθημερινά και τον μάθαινε.

Κατεβαίνει με προσοχή, για να μην πατήσει το λευκό ύφασμα. Τα πούπουλα από τα φτερά του, αιωρούνται πάνω κάτω με κάθε του βήμα και το ψεύτικο φωτοστέφανο, είναι απόλυτα στερεωμένο πάνω στο κεφάλι του. Η καρδιά μου φτερουγίζει μπροστά σε αυτό το θέαμα και κάτι μέσα μου λιώνει. Δεν τον έχω ξαναδεί με κάποια στολή από τόσο κοντά. Ό,τι κι αν φορέσει τελικά, είναι πανέμορφος.

Σταματάει μπροστά μας και αφού με φιλήσει στο μάγουλο, σκύβει στο ύψος του Έντγκαρ και του χαρίζει ένα χαμόγελο, το οποίο φτάνει έως τα αυτιά.

"Μπαμπά..." ακούω την φωνή του Έντγκαρ και η συγκίνηση με κατακλύζει, οδηγώντας τους λυγμούς μέχρι τον λαιμό μου, αλλά δεν τολμώ να τους αφήσω ελεύθερους.

Ο Αλεξάντερ τον σηκώνει στα χέρια μου και ο Έντγκαρ απλώνει τα χεράκια του πάνω στο πρόσωπο του, βγάζοντας διάφορα, χαριτωμένα επιφωνήματα. Ένα δάκρυα ξεφεύγει από τα μάτια του και κουρνιάζει στην αγκαλιά του.

Τα μάτια του ταξιδεύουν σε όλους μας και καταλήγουν σε εμένα. Τα μαγουλάκια του κοκκινίζουν πιο πολύ και έχω την εντύπωση ότι θα μου κρατάει μούτρα για τις επόμενες μέρες. Αλλά ήδη προβλέπω το τρελό παιχνίδι που θα κάνουμε στο τέλος. Ελπίζω να με συγχωρήσει μόνο, ώστε να απολαύσουμε τα καινούργια που θα έρθουν, εφόσον ξέρει την αλήθεια. Αν και... Θεωρώ πως βαθιά μέσα του, το είχε καταλάβει από την αρχή. Απλώς χρειαζόταν μια επιβεβαίωση.

"Εδώ είμαι, γιέ μου... Δεν πρόκειται να φύγω" αποκρίνεται και μου κάνει νόημα να πλησιάσω.

"Σε αγαπώ" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

"Και εγώ σε αγαπώ" του λέω και με φιλάει πεταχτά.

"Άντε, θα φύγουμε; Είναι ώρα για γλυκά!" φωνάζει ο Ράιαν γελώντας, παρασέρνοντας και εμάς σε αυτό.

"Φύγαμε λοιπόν!" αναφωνεί ο Αλεξάντερ και κατευθύνεται προς την είσοδο, χοροπηδώντας ελαφρά, σαν να πετάει.

Κανονικά, θα έπρεπε να έχω θυμώσει μαζί του που πήρε μια τόσο σημαντική απόφαση, χωρίς να το συζητήσουμε πρώτα μαζί. Κι ωστόσο, νιώθω πως ένα βαρύ φορτίο έχει υποχωρήσει από πάνω μου. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο έξυπνο τρόπο για να μιλήσουμε στον Έντγκαρ. Όσο κι αν επιθυμούσα να αποδιώξω αυτό το βάρος, η διαδικασία με άγχωνε αρκετά και πολύ φοβάμαι ότι η εξέλιξη θα ήταν άσχημη. Ο Αλεξάντερ αντιθέτως, ήταν εντελώς σίγουρος για αυτό που έκανε. Έτσι, δεν τρόμαξε τον γιό μας και πλέον, έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις, δίχως ανησυχίες.

Άλλη μια απόδειξη ότι μπορώ να βασίζομαι πάνω του, όταν εγώ δεν είμαι σίγουρη και φοβάμαι. Ο άνθρωπος μου... Δεν έχω ιδέα τι θα έκανα χωρίς εκείνον. Το στήριγμα και η αδερφή ψυχή μου. Τον αγαπώ πιο πολύ και από την ζωή μου

[...]

"Μάζεψα τα περισσότερα!" φωνάζει ο Ράιαν, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι.

"Όχι! Εγώ!" ουρλιάζει ο Έντγκαρ, σέρνοντας μια σακούλα, γεμάτη γλυκά και ζαχαρωτά όλων των ειδών.

Έχω να πω ότι πέρασαμε υπέροχα! Δεν είχα πάει πολλές φορές ως παιδί για φάρσα ή κέρασμα, αλλά είναι μια διαφορετική εμπειρία, έστω και σε αυτήν την ηλικία. Ο... Ο 'πατέρας' μου, δεν με άφηνε να ζήσω όπως έπρεπε καμία από αυτές τις γιορτές και γι' αυτό, προτίμησα να αγνοώ ηθελημένα την ύπαρξη τους, για να μην καταστραφεί η μαγεία τους. Και τώρα, τις βιώνω μαζί με τον γιό μου. Είναι το καλύτερο συναίσθημα που θα μπορούσα να νιώσω ως μαμά.

Τις περισσότερες φορές, τον άφηνα μόνο με τον Αλεξάντερ, ώστε να περάσουν λίγο ποιοτικό χρόνο οι δυό τους. Κάποιες άλλες, μέναμε λίγο πιο πίσω εγώ με τον Αλεξάντερ και αφήναμε τον γιό μας να δράσει μόνος του. Εγώ προσπαθούσα να διώξω το χέρι του Αλεξάντερ από τους μηρούς μου, όσο τον περιμέναμε. Ή δεν μπορεί να συγκρατηθεί σε δημόσιους χώρους ή το κάνει επίτηδες για να με πειράξει, δεν εξηγείται αλλιώς. Πρέπει να του βάλω κάποια όρια ως προς αυτό το ζήτημα.

"Πηγαίνετε παιδιά πάνω να αλλάξετε, γιατί σε λίγο θα φάμε. Βρίσκετε μετά ποιός μάζεψε τα περισσότερα" του λέει η Μαργαρίτα και εκείνοι πάνε στον πάνω όροφο, γελώντας και φωνάζοντας.

"Εγώ πάω να ελέγξω το φαγητό" απευθύνεται ύστερα σε εμάς.

"Θα έρθω μαζί σου" της προτείνω.

"Όχι, δεν είναι ανάγκη. Απλώς θα κοιτάξω και θα βγάλω τα πιάτα στον πάγκο. Έλα σε λίγο. Άλλωστε... Νομίζω ο Αλεξάντερ έχει κάτι να σου πει" μου κλείνει το μάτι καθώς απομακρύνεται, αφήνοντας μας μόνους... Έχω αρχίσει να αμφιβάλω για το αν πράγματι την ενοχλεί να βλέπει τέτοιου είδους πειράγματα.

"Αλεξάντερ..." πάω να πω, ενώ το χέρι του τυλίγεται γύρω από την μέση μου και με φέρνει κοντά του.

"Ναι, Ζόζι μου;"

"Άσε τις γλύκες για την ώρα, σε παρακαλώ. Μπορεί να μην έχω θυμώσει, αλλά με ενοχλεί κάπως το γεγονός ότι ανέλαβες πρωτοβουλία, χωρίς να μου πεις τίποτα, σχετικά με τον Έντγκαρ. Μπορείς να μου γιατί;" τον ρωτάω και το ύφος του σοβαρεύει απότομα. Σταματά την οποιαδήποτε χειρονομία, τα χέρια του ωστόσο παραμένουν δεμένα γύρω από την μέση μου.

"Δεν άντεχα άλλο, Ζοζεφίνα. Αγαπώ τον Έντγκαρ πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι. Με συμπαθούσε ήδη και σκέφτηκα πως ήταν η κατάλληλη για να εμφανιστώ... Ως άγγελος. Ακριβώς όπως είχε ζητήσει. Η αναμονή κατέτρωγε τα σωθικά μου εδώ και πολύ καιρό. Ήθελα μόνο να με αποκαλέσει μπαμπά. Θα μου πεις, μπορεί να ήταν περιττό, αφού του το δείχνω έμπρακτα πως είμαι. Ξέρω ότι έπρεπε να το ζητήσω μαζί σου και λυπάμαι εάν σε έφερα σε δύσκολη..." ψελλίζει τις τελευταίες λέξεις και η καρδιά μου λιώνει.

Κλείνω το πρόσωπο του στις παλάμες μου και τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Οι άκρες των χειλιών μου ανασηκώνονται, σχηματίζοντας ένα χαμόγελο.

"Όχι, έχεις απόλυτο δίκιο. Έπρεπε να είχε βρει το θάρρος να του μιλήσω νωρίτερα. Δεν παρεξηγώ που η επιθυμία ήταν τόσο δυνατή. Απλώς θα σου ζητήσω από εδώ και πέρα να αποφασίζουμε από κοινού σε ό,τι αφορά τα παιδιά. Τι νόμιζες, πως θα σου έλεγα όχι στο κάτω κάτω; Είχες κάθε δικαίωμα να πεις την αλήθεια και ειλικρινά, χαίρομαι που το έκανες, έστω και έτσι. Και στην τελική, δεν νομίζω πως θα του έκανε κάποια ιδιαίτερη διαφορά. Ήσουν μπαμπάς του και πριν από αυτό"

Μια λάμψη περνά από τα μάτια του και από το πουθενά, αναμνήσεις περνάνε από το μυαλό μου. Όταν τον πρωτογνώρισα, ήταν απλώς το αφεντικό και ένας από τους πιο πλούσιες ανθρώπους του κόσμου. Είχε τα πάντα και δεν ήταν διατεθειμένος να τα θυσιάσει για κανέναν λόγο... Αυτός ο Αλεξάντερ που με κρατάει στην αγκαλιά του αυτήν την στιγμή, υπήρχε και τότε. Ο Αλεξάντερ που νοιάζεται για τους αγαπημένους και θα άφηνε κανέναν να τους βλάψει. Ένας πατέρας, έτοιμος να δώσει και την ζωή του για τον γιό του. Και ένας σύντροφος, που αγαπά άνευ όρων.

Τα έκρυβε όλα αυτά, επειδή φοβόταν πως θα πληγωθεί. Και στο τέλος, μετά αρκετά εμπόδια, έδωσε μια ευκαιρία σε εμένα και φτάσαμε στο σήμερα, ασχέτως με το τι χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε στην πορεία.

"Τι έχω κάνει, για να αξίζω έναν άγγελο σαν κι εσένα;"

"Δεν ξέρω εάν το παρατήρησες, αλλά είμαι δαίμονας" του υπενθυμίζω και του ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Και πολύ σέξυ μάλιστα... Εγώ θα σε αγαπώ όπως κι αν είσαι. Μην το ξεχάσεις αυτό ποτέ σου"

"Και εγώ θα σε αγαπώ. Ό,τι κι αν κάνεις"

Εξαφανίζει το κενό ανάμεσα μας και με φιλάει. Δαγκώνει απαλά το κάτω χείλος μου και εγώ ανοίγω το στόμα μου, έτοιμη να απολαύσω το φιλί μας... Γνωρίζοντας ότι αργότερα θα επακολουθήσουν ωραιοτςεα και όχι τόσο συνηθισμενα πράγματα.

Άξαφνα, βλέπω με την άκρη του ματιού μου την πόρτα να ανοίγει και σπρώχνω τον Αλεξάντερ προς τα πίσω, με λίγη παραπάνω δύναμη από όσο θα έπρεπε. Αγνοώ άθελα μου το απορημένο βλέμμα του και αντικρίζω κάτι απαίσιο... Κάτι ευχόμουν να μην ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου και ορκίστηκα ότι θα το απέτρεπα με κάθε τρόπο από το να ξανασυμβεί. Η βουή το αίματος φτάνει στα αυτιά μου και καλύπτει κάθε άλλο ήχο. Η υποψία τρυπώνει μέσα στις σκέψεις μου, χτυπώντας προειδοποιητικά καμπανάκια.

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

Η αδερφή της... Η μικρή Λούνα, χτυπημένη από πάνω έως κάτω και από τα εμφανή σημεία στο σώμα στο σώμα της, τρέχει ακατάπαυστα αίμα. Οι μώλωπες ήταν έντονοι στα πόδια της και τα χείλη της είχαν σκιστεί. Το ύφασμα αλλοιωθεί σε αρκετά σημεία, αφήνοντας τα τραύματα της εκτεθειμένα. Τα μαλλιά της μπερδεμένα και έμοιαζαν κομμένα σε μερικά σημεία. Το μακιγιάζ της είχε καταστραφεί εντελώς, ενώ τα δάκρυα που κυλάνε από τα ματάκια της, έχουν ανακατευτεί με την μαύρη μάσκαρα. Έτρεμε ολόκληρη από το κρύο και πάσχιζε να αναπνεύσει φυσιολογικά. Τα σημάδια στον λαιμό της... Φανέρωναν πως κάποιος προσπάθησε να την πνίξει!

Ο Αλεξάντερ αντιλήφθηκε το σοκαρισμένος πρόσωπο της αγαπημένος του και γύρισε από την άλλη... Δεν χρειαζόταν να ειπωθεί τίποτα. Και οι δύο είχαν καταλάβει τι σκεφτόταν ο άλλος.

"Λούνα..."

"ΆΣΕ ΜΕ!" ούρλιαξε κλαίγοντας και έτρεξε πάνω. Κοπάνησε την πόρτα του δωματίου της με δύναμη και η κραυγή που απελευθέρωσε λίγα δευτερόλεπτα μετά, τους άφησε σύξυλους και η ανάσα τους κόπηκε στα δύο.

Η Ζοζεφίνα ένιωσε πως τα πόδια δεν την κρατούσαν άλλο θα είχε βρεθεί στο πάτωμα, εάν δύο χέρια δεν την έπιαναν από τους ώμους.

"Τι συνέβη; Άκουσα φωνές;" ρώτησε η Μαργαρίτα, επιστρέφοντας στο χολ. Την ίδια στιγμή, ο Κρις και η Άλις εμφανίστηκαν, δείχνοντας ανήσυχοι.

"Είδαμε την Λούνα να τρέχει προς τα εδώ καθώς ερχόμασταν. Είναι καλά;" ρώτησε ο Κρις, αλλά η αδερφή του είχε ξεχάσει πως να αρθρώνει σωστά τις λέξεις.

Η αδερφή της υπέφερε... Και εκείνη ακόμα περίμενε εκεί;!

Χωρίς να πω κάτι, ανέβηκε στον επάνω όροφο και κατευθύνθηκε προς προς το δωμάτιο της αδερφής της. Χτύπησε πόρτα αργά, στην προσπάθεια της να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Χρησιμοποίησε κάθε μέθοδο που της είχε υποδείξει κάποτε η Άλις, ώστε να μην πανικοβληθεί, όμως δεν λειτούργησε κανένας και αισθάνθηκε ότι πλησιάζω τα όρια της νευρικής κρίσης. Ο μόνος λόγος που συγκρατούσε τον εαυτό της... Ήταν γιατί η Λούνα την είχε ανάγκη και δεν μπορούσε να καταρρεύσει. Έπρεπε να θάψει την αγωνία μου και να σταθεί δίπλα της.

Αφού δεν πήρε απάντηση, άνοιξε προσεκτικά και μπήκε μέσα. Ήξερε ότι θα την μισούσε η Λούνα για αυτό, μα αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Θέλω απλώς να δω εάν είναι καλά... Τουλάχιστον να την φροντίσω σωματικά και αν προτιμήσει να μείνει μόνη για την ώρα, θα το σεβαστώ.

Δεν την είδε πουθενά και ακούγοντας νερό να τρέχει, υποθέσεε ότι ήταν στο μπάνιο. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού της και αποφάσισε να περιμένει υπομονετικά για όση ώρα χρειαζόταν, μέχρι να βγει έξω... Τι υπομονετικά, σε αναμμένα κάρβουνα καθόταν!

Αν πάθαινε κάτι η αδερφή της, θα τρελαινόταν. Κάτι μέσα της θα χανόταν. Η μόνη οικογένεια που της έχει απομείνει και δεν τολμούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς αυτήν... Γαμώτο, ήταν μόνο μια νεαρή κοπέλα, όταν βρέθηκε πάνω από τους τάφους και των γονιών της και την κρατούσα στην αγκαλιά της. Τους ορκίστηκε πως ό,τι και αν γίνει, εκείνη θα την προστατεύε Αλλά όσο κυλούσε ο καιρός, όπως το νερό στο ποτάμι, απομακρυνόταν ι διαρκώς από αυτόν τον στόχο. Ήταν η δεύτερη φορά που επέστρεφε σπίτι σε αυτήν την κατάσταση... Και κατά πάσα πιθανότητα, εξαιτίας των ίδιων λόγων.

"Ζο... Ζοζεφίνα..."

Η λεπτή φωνούλα της Λούνας την επανέφερε στην πραγματικότητα. Φορούσε το μπουρνούζι της και το πρόσωπο της έχει καθαριστεί, μαζί και τα μαλλιά της. Ό,τι φόραγε, πλέον ήταν πεταμένο στα πλακάκια του μπάνιου.

Της έκανε νόημα να πάει κοντά και η Λούνα δρασκέλισε την απόσταση διστακτικά. Η Ζοζεφίνα έκλεισε τα μάτια της και την περίμενε να ντυθεί, προτού αρχίσει να ρωτά. Πρέπει να φρόντισε μόνη τις πληγές της πάντως. Δεν την φώναξε καθόλου όσο ήταν στο μπάνιο. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν τόσο σοβαρές ευτυχώς...

Την σκούντησε στον ώμο και η Ζοζεφίνα τα άνοιξε πάλι. Έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος της και την είδε ξαπλωμένη, έχοντας γυρίσει στο πλάι. Με βλέμμα απλανές, παρατηρούσε τον τοίχο απέναντι της. Ακόμα το σώμα της κινούνταν ανεξέλεγκτα, αλλά λίγο πιο ήπια και όχι λόγω του φθινοπωρινού κρύου.

"Λούνα μου... Θες να μου πεις τι συνέβη;"

Δίχως να απαντήσει, διπλώθηκε στα δύο και ξέσπασε πάλι σε δυνατό κλάμα. Τα μάγουλα της είχαν κατακοκκινίσει και τα δάκρυα ξέφευγαν από τα μάτια της, σαν ορμητικοί χείμαρροι. Η Ζοζεφίνα έβγαλε τα παπούτσια και ξάπλωσε από την άλλη μεριά. Με το ένα χέρια την αγκάλιασε και τοποθέτησε το άλλο στο κεφάλι της, χαϊδεύοντας την στα μαλλιά. Έδιωξε μερικές κόκκινες τούφες από το στόμα της και την φίλησε στο μέτωπο.

"Σσσσσ... Όλα καλά. Είμαι εδώ τώρα" ψιθύρισε τρυφερά στο αυτί της και η μικρή βολεύτηκε κοντά της σε εμβρυική στάση.

"Λούνα!" η φωνή του Αλεξάντερ τρόμαξε και τις δύο.

Μόλις ο ίδιος εισήλθε στο δωμάτιο και είδε την Λούνα, ο πόνος αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του. Πλησίασε με γοργό βήμα. Η Ζοζεφίνα έκανε λίγο πιο πίσω, για να έχει και εκείνος χώρο. Την ευχαρίστησε με ένα νεύμα και έκατσε στα σεντόνια, ακουμπώντας την παλάμη του στον ώμο της Λούνας.

"Τώρα που ήρθε και ο Αλεξάντερ, νιώθεις καλύτερα να μας μιλήσεις;" η Λούνα ένα επιφώνημα και προσπάθησε να αποκτήσει έναν φυσιολογικό ρυθμό αναπνοής.

"Με... Με..."

"Με την ησυχία σου, μην αγχώνεσαι"

Πήρε μια βαθιά ανάσα και οι μυς της χαλάρωσαν για πρώτη φορά. Σκούπισε πρόσωπο της στο μανίκι του φούτερ της και το βλέμμα της μετακινούνταν στους δύο ενήλικες και βρήκε το θάρρος... Στο κάτω κάτω, αυτοί ήταν οι γονείς της.

"Ήμουν... Ήμουν ενθουσιασμένη για απόψε. Εγώ και οι δύο κολλητές μου, είχαμε... Είχαμε κανονίσει με την παρέα μας να πάμε για φάρσα ή κέρασμα... Η μία από αυτές... Ήξερε ότι μου αρέσουν τα κορίτσια και ήταν απόλυτα εντάξει με αυτό... Έτσι έδειχνε τουλάχιστον..." ανακάθισε στο κρεβάτι και ετοιμάστηκε να συνεχίσει την αφήγηση "Είχα αποφασίσει απόψε να της πω πως μου αρέσει. Μου έδινε σημάδια ότι είχε και εκείνη αισθήματα για εμένα. Πόσο λάθος ήμουν... Κάποια στιγμή, χωριστήκαμε σε ομάδες και μείναμε οι δυό μας. 'Η τέλεια ευκαιρία', σκέφτηκα. Δεν υπήρχε κάνεις άλλος τριγύρω... Και απλά της το είπα. Και η... Η αντίδραση ήταν γέλια! Όχι όμως από τα συνηθισμένα! Αυτά της κοροϊδίας και της υποτίμησης! Είπε ότι το γνώριζε... Και περίμενε απλά να... Να της το πω για να... Για να..."

Κρύος ιδρώτας απλώθηκε στον λαιμό και στην πλάτη της. Το στομάχι της βούλιαζε. Ο κόσμος γύρω της άρχισε να μικραίνει και οι αναμνήσεις από τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί, έχτιζαν ένα τείχος. Δεν μπορούσε να δει ή να καταλάβει τίποτα. Είχε απορροφηθεί από την δίνη των σκέψεων και η όραση της είχε θολώσει. Ένιωσε μόνη, καθώς θυμόταν...

Λίγες ώρες πριν...

"Το έχω καταλάβει εδώ και καιρό ότι σου αρέσω..." αποκρίθηκε η φίλη της και η Λούνα κοκκίνισα, μη μπορώντας να καταλάβει τι σήμαιναν αυτά τα λόγια.

"Και;"

"Και; Δεν θα αλλάξει κάτι μεταξύ μας... Απεχθάνομαι εσένα και το είδος σου όσο τίποτα άλλο!" φώναξε και σφύριξε.

Μέσα σε δευτερόλεπτα, τα αγόρια και τα κορίτσια της παρέας εμφανίστηκαν από όλες τις πιθανές κρυψώνες.

"Τι; Μα... Μα νόμιζα..." ψέλλισε, σουφρώνοντας τα χείλη της.

"Ότι θα έβρισκες ανταπόκριση; Λυπάμαι, αλλά κανείς από εμάς δεν είναι υπέρ της ομοφυλοφιλίας. Καλά δεν λέω παιδιά;" κοίταξε τους φίλους της αυστηρά και έτοιμη να εκδικηθεί όποιον έλεγε το αντίθετο.

Οι περισσότεροι συμφώνησαν μαζί της και αδημονούσαν να φέρουν εις πέρας το σχέδιο της Έμιλι... Υπήρχαν όμως ανάμεσα τους και λίγα άτομα, τα οποία συμπαθούσαν την Λούνα και δεν ήθελαν να της κάνουν κακό. Δεν τους ενδιέφεραν οι σεξουαλικές επιλογές και είχαν αποδεχτεί ότι αυτή ήταν. Όταν η Έμιλι τους αποκάλυψε το μυστικό της Λούνας, στην αρχή αγχώθηκαν. Δεν ήξεραν πως να την αντιμετωπίζουν. Συζήτησαν όμως με τους γονείς τους και κατάλαβαν ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό στα κορίτσια να αρέσουν τα κορίτσια και στα αγόρια τα αγόρια. Την νοιάζονταν...

Αλλά η Έμιλι είχε πολύ δύναμη πάνω τους και είχαν τρομοκρατηθεί από το τι θα τους έκανες εάν υπερασπίζονταν την Λούνα. Δεν ήταν λίγοι οι γονείς που δούλευαν για τον πατέρα της και ανησυχούσαν και γι' αυτό... Μπορούσαν μόνο να εύχονται ότι η Λούνα δεν θα υπέφερε πολύ και ίσως κάποια μέρα, να έβρισκαν την δύναμη να εναντιωθούν στην Έμιλι. Τώρα όμως... Η αδυναμία κυριαρχούσε ενάντια της λογικής. Δεν άξιζαν μια φίλη σαν την Λούνα...

"Θα πληρώσεις για αυτήν την προσβολή... Μακάρι να εξαφανιστούν όλοι όσοι είναι σαν κι εσένα"

"Όχι..." ψέλλισε η Λούνα, κάνοντας βήματα προς τα πίσω. Έπεσε πάνω σε ένα μυώδες σώμα και πριν το καταλάβει, το σώμα ήρθε σε σύγκρουση με την παγωμένη άσφαλτο.

Και τότε ο εφιάλτης ξεκίνησε... Χτυπήματα, βρισιές, προσβολές και πολλά άλλα, τα οποία την γύρισαν σένα μιαν άλλη εποχή. Τρία χρόνια πριν, όταν εξομολογήθηκε την παιδική αγάπη που ένιωθε σε μια φίλη της.

Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Η Στέλλα είχε τρομάξει, μίλησε στον αδερφό της και εκείνος... Φρόντισε να την πονέσει με τον χειρότερο τρόπο. Και τώρα, για δεύτερη φορά βίωνε ηνν απόρριψη.

Η καρδιά σφυροκοπούσε μέσα στο στήθος, καθώς η αίσθηση ότι την είχαν προδώσει, τύλιξε τα πλοκάμια της, γύρω από την ψυχή της. Τρανταζόταν από τους λυγμούς. Ο πόνος έσφιγγε τον λαιμό της... Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα πέρα από αυτόν, ο οποίος ήταν αφόρητος. Κραύγαζε και εκλιπαρούσε να σταματήσουν, αλλά η απάντηση ήταν ένα πιο δυνατό χτύπημα... Πώς γίνεται να μην άκουγε κανένας από την γειτονιά; Γιατί δεν την υπερασπιζόταν κανείς και τώρα;

Αδυνατούσε να καταλάβει γιατί την αντιμετώπιζαν έτσι. Τι λάθος είχε κάνει; Επειδή εξέφρασε τα αληθινά της αισθήματα; Επειδή απλώς ήταν ειλικρινής; Θα κατάφερνε ποτέ να ταιριάξει και να είναι αρεστή;

Άνοιξε ελάχιστα τα μάτια της και οι κόρες της εστίασαν πάνω στα παιδιά που είχαν κρυφτεί πίσω από την Έμιλι, η οποία χαμογελούσε χαιρέκακα... Διέκρινε λύπηση και θλίψη πίσω από τις εκφράσεις τους. Ήθελε να τους καταλάβει, όμως δεν μπορούσε. Ήταν μάρτυρες του περιστατικού, όπως και η Στέλλα. Όφειλαν να κάνουν οτιδήποτε... Κι όμως, έμειναν άπραγοι. Αμέτοχοι, αλλά ταυτόχρονα συμμετείχαν. Δεν την πρόδωσε μόνο η κολλητή της... Και εκείνοι την πλήγωσαν, με πολύ χειρότερο τρόπο.

Ξαφνικά, συνειδητοποίησε πως δεν είχε κανέναν. Πλέον, οι φίλοι της είχαν εξαφανιστεί. Κανένας δεν θα την πλησίαζε ξανά, για να γίνουν φίλοι... Διότι κανείς δεν την αποδεχόταν για αυτό που ήταν. Ήταν... Ήταν μόνη...

Τώρα...

"Τι... Τι κάνω λάθος;!" ψέλλισε στην αγκαλιά της αδερφής, ενώ κι άλλα δάκρυα εμφανίστηκαν.

"Κανένα απολύτως Λούνα μου" επιχείρησε να την καθησυχάσει η Ζοζεφίνα "Αυτά τα παιδιά, δεν μεγάλωσαν πολύ πιθανόν σε μια οικογένεια σαν την δικιά και έχουν ασπαστεί κάποιες... Ιδιαίτερες απόψεις. Όμως ο κόσμος προχωράει, μαζί και εμείς. Να είσαι αυτή που επιθυμείς και μην αλλάξεις για κανέναν..."

"Δεν θέλω να είμαι μόνη..."

"Καλύτερα μόνη και ελεύθερη, παρά με ανθρώπους που δεν σε αγαπούν έτσι όπως είσαι. Αυτοί θα χάσουν. Και δεν είσαι μόνη. Όλοι μας θα είμαστε δίπλα σου, σε ό,τι χρειαστείς" την διαβεβαίωσε ο Αλεξάντερ και επιτέλους, ένα αμυδρό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο της έφηβης Λούνας.

"Και μην αγχώνεσαι, αδερφή μου. Θα φροντίσουμε σύντομα να διευθετηθεί το θέμα. Κανείς του δεν πρόκειται να σε ξαναπειράξει. Σε αγαπώ πάρα πολύ και θα σε προστατεύω για πάντα"

Τα λόγια αυτά έμοιαζαν πιο πολύ σαν υπόσχεση, παρά σαν ένας τρόπος για να ηρεμήσει την Λούνα. Και πράγματι τα εννοούσε. Όσοι τόλμησαν να την βλάψουν και να ξεσπάσουν πάνω της όλα τα συμπλέγματα κατωτερότητας που την βασάνιζαν, θα τιμωρούνταν αναλόγως. Η Ζοζεφίνα λυπόταν και μόνο με την σκέψη ότι αυτά τα δύο περιστατικά, θα έχουν αφήσει τραύματα στην ψυχή της αδερφής της. Υποτίθεται ότι θα είχε ωραίες αναμνήσεις... Και τώρα αυτά, θα την σημαδεύουν για όλη την ζωή. Δεν της άξιζε αυτό. Σε κανέναν δεν άξιζε.

"Ξεκουράσου και αύριο θα το αναλύσουμε περαιτέρω... Σύμφωνοι;" την ρώτησε και η Λούνα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Τεντώθηκε λίγο και φίλησε την αδερφή της στο μάγουλο.

"Σας ευχαριστώ... Που είστε εδώ..." ψέλλισε και έγειρε το κεφάλι της στον ώμο της Ζοζεφίνας, νιώθοντας τα βλέφαρα της να βαραίνουν σταδιακά.

Επικράτησε μια σιωπή για λίγο, στην διάρκεια της οποίας η Λούνα αποκοιμήθηκε. Αφού η Ζοζεφίνα άφησε το προσεκτικά με προσοχή πάνω στο μαξιλάρι, την σκέπασε με την κουβέρτα. Έκλεισε το παράθυρο και μαζί με τον Αλεξάντερ, αποχώρησαν από το δωμάτιο, ώστε η Λούνα να κοιμηθεί όσο περισσότερο γίνεται. Είχε ανάγκη να χαλαρώσει, ασχέτως με το πόσο εύκολο θα ήταν αυτό.

Η Ζοζεφίνα στηρίχτηκε στον τοίχο και ξεφύσηξε δυνατά, κλείνοντας σφιχτά τα μάτια της... Προσπάθησε να καταπιεί τον κόμπο στον λαιμό της, ο οποίος την εμπόδιζε να αναπνεύσει κανονικά. Η απογοήτευση είχε ηλεκτρίσει . Είχε αποτύχει για δεύτερη να βοηθήσει την αδερφή της. Οι ενοχές τρύπωσαν ξανά στο μυαλό της και την έκαναν να αμφιβάλει για τα πάντα. Ένας οξύς πόνο την διαπέρασε, μια στομαχική ενόχληση την κατέβαλε και διπλώθηκε στα δύο. Τα γόνατα της άγγιξαν χαλί και τρίφτηκαν σε αυτό, αφήνοντας σημάδια.

"Ζοζεφίνα μου, ηρέμησε"

Η φωνή του αγαπημένου της ήχησε στα αυτιά της και την βοήθησε να ηρεμήσει έως ένα βαθμό, όμως η καρδιά της δεν έπαυε να πονάει.

"Αλεξάντερ... Αλεξάντερ, τι θα κάνουμε;" ρώτησε πανικόβλητη και βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του.

"Αυτό που κάνουμε πάντα... Θα σταθούμε στην μικρή μας Λούνα και θα της δώσουμε όλη την αγάπη του κόσμου. Θα το αντιμετωπίσουμε πιο ενεργά αυτήν την φορά. Δεν θα το αφήσουμε έτσι"

"Αυτήν την φορά..." ψέλλισε μέσα από τους λυγμούς της "Υποτίθεται ότι δεν θα συνέβαινε ξανά! Υποτίθεται ότι δεν θα αντιμετώπιζε ξανά αυτού του είδους ανασφάλειες!" φώναξε με λίγο ανεβασμένο τόνο και αμέσως το μετάνιωσε... Δεν ήθελε να ξυπνήσει η Λούνα.

"Έχεις δίκιο. Όμως δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Αυτό δεν σημαίνει πως θα το ξεχάσουμε κιόλας. Θα βρούμε την λύση. Οι γονείς αυτών των παιδιών, θα λογοδοτήσουν για πολλά. Σου το υπόσχομαι αυτό. Και η Λούνα θα λάβει όλη την απαραίτητη βοήθεια. Όλα θα πάνε καλά" την διαβεβαίωσε, νιώθοντας ωστόσο φοβισμένος.

Και αυτό για την κόρη του... Αυτό το παιδί, το αγάπησε σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Λες και ήταν δικό του παιδί. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο, παρά μόνο να είναι καλά. Την λάτρευε. Αγαπούσε τον Έντγκαρ περισσότερο από όσο χρειαζόταν, αλλά γνώριζε ότι είχε γίνει πατέρας πολύ νωρίτερα... Πατέρας της μικρής Λούνας, η οποία τώρα είχε ανάγκη αυτήν την οικογένεια περισσότερο από ποτέ.

Το γεγονός ότι της είχαν φερθεί και πάλι, τον εξόργιζε. Δεν θύμωνε τόσο με τα παιδιά. Οι γονείς ήταν εκείνοι που του προκαλούσαν τόσο νεύρα και δεν ανησυχούσε τόσο για την Ζόζι του, τότε θα αναλάμβανε αμέσως δράση και αυτοί οι άνθρωποι θα μάθαιναν και το άλλο του πρόσωπο επιτόπου... Εκείνο που δεν είχε τολμήσει να δείξει σε κανέναν, επειδή κανένας δεν τον είχε οδηγήσει ποτέ τόσο κοντά στο να ξεπεράσει τα όρια του.

"Σε ευχαριστώ... Που είσαι εδώ"

"Το κάνω γιατί το θέλω. Και δεν πρόκειται να φύγω ποτέ ξανά" σφράγισε αυτόν τον όρκο με ένα τρυφερό φιλί και ύστερα, αποφάσισαν πως ήταν να ώρα να πάνε για ύπνο. Θα εξηγιγσαν περιληπτικά στα παιδιά και θα συζητούσαν τις λεπτομέρειες κάποια άλλη στιγμή.

Η Ζοζεφίνα, παρά το ότι η βραδιά είχε λήξει τόσο άδοξα, αισθάνθηκε μια μικρή ανακούφιση, γνωρίζω πως την επόμενη ημέρα, θα έβρισκαν μια λύση. Όλοι μαζί.

Και πράγματι, έπρεπε να μείνουν ενωμένοι. Ειδικά τώρα, που η μοίρα έμελλε να φέρει στον δρόμο τους κι άλλες περιπέτειες, τις οποίες δεν είχαν φανταστεί ποτέ τους.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πώς είστε;

Καταρχάς, θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία στα παιδιά που φέτος δίνουν πανελλήνιες<3

Είμαι σίγουρη πως θα πετύχουν😉

Επίσης, τελείωσαν τα μαθήματα στο σχολείο και πέρα από το γεγονός ότι πλησιάζουν εξετάσεις, χαίρομαι που έχω λίγο παραπάνω χρόνο🙃

Δεν έχω πρωϊνό ξύπνημα αύριο, οπότε το πήρα απόφαση να ανεβάσω😁

Για πείτε μου λοιπόν, πώς σας φανηκς το κεφάλαιο;

Είχαμε μια λίγο... Spicy αρχή🌶️🔥

Ο Αλεξάντερ είπε από μόνος του, με τον δικό του τρόπο, την αλήθεια στον Έντγκαρ... Μου άρεσε σαν ιδέα να γίνει έτσι💕

Δυστυχώς, η εξέλιξη δεν ήταν τόσο ευχάριστη...

Η Λούνα υπέστη ξανά την ίδια αντιμετώπιση, για τους ίδιους λόγους... Μπορεί άραγε αυτό να την στιγματίσει;

Πέρα από όλους τους άλλους... Η ίδια πώς σκοπεύει να συνεχίσει από εδώ και πέρα;
🤔

Θα μάθουμε σύντομα!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️