Josephine's POV

"Εμείς οι δύο δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά" αποκρίνομαι με απόλυτη ειλικρίνεια στην φωνή μου, καθώς γυρνάω με προσοχή από την άλλη μεριά, ώστε να κοιταζόμαστε.

Έχοντας και οι δύο ικανοποιήσει ο ένας τον άλλο, σωματικά και ψυχικά, τα κορμιά μας έχουνε ξαπλώσει και καταλαγιάσει πάνω στο στρώμα του κρεβατιού και τα έχει καλύψει το γνωστό, γαλάζιο σεντόνι. Έχει ακόμα πολλά από αυτά στην ντουλάπα του. Χαίρομαι που η αγάπη του για αυτό το χρώμα, δεν άλλαξε. Το μπλε ήταν κομμάτι της σχέσης μας από τότε που γνωριστήκαμε. Και νομίζω πως πλέον είναι και δικό μου αγαπημένο χρώμα, αφού πάντα θα μου θυμίζει εκείνον.

Βρισκόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, με τα πόδια μας μπλεγμένα μεταξύ τους. Το ένα χέρι του είναι περασμένο κάτω από την μέση μου και το χαϊδεύει τρυφερά τον ώμο μου.

Περίμενα ότι θα το μετανιώσω, αλλά μόλις με κράτησε στα χέρια του και τα σώματα μας άγγιξαν ξανά το ένα το άλλο, όλες οι αμφιβολίες εξανεμίστηκαν στον αέρα και οι φόβοι, ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Είχε δίκιο ο Ραφ. Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχάσω όλα αυτά που πέρασα ή το τι έχασα μέσα από τα γεγονότα. Είναι κομμάτια μου. Αλλά μπορώ να μοιραστώ τον πόνο και την θλίψη με αυτούς που αγαπώ. Ειδικά αν κουβαλάνε το ίδιο βάρος με εμένα. Κατάφερα επιτέλους να συγχωρήσω τον Αλεξάντερ και μαζί, θα κάνουμε το επόμενο βήμα. Τελείωσα να τρέχω μακριά από τα προβλήματα, νομίζοντας πως θα λυθούν. Θα τα αντιμετωπίσω άλλο, μαζί με τον Αλεξάντερ... Τον έρωτα που νόμιζα ότι θα καταφέρω να ξεχάσω. Μα έκανα λάθος. Ανυπομονώ να περπατήσω ξανά σε αυτό το μονοπάτι και μια μέρα, να φέρω στον κόσμο και πάλι το παιδί μας... Ή τα, γιατί θέλω να κάνουμε πολλά.

"Έχεις το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει" μου λέει δυνατά, για να το ακούσω και τα μάγουλα μου παίρνουν φωτιά στο άκουσμα αυτών τον λέξεων.

Είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα... Πιο σωστά, είχα πείσει τον εαυτό μου να μην το σκέφτεται και να το κρύψει στα πιο βαθιά σημεία του μυαλού μου... Υπήρχε όμως περίπτωση να ακούσει, αφού επέτρεψα στην καρδιά μου να πάρει τον έλεγχο; Πάντως, την απόφαση να γυρίσω και πάλι κοντά του, την πήρα μετά από πολύωρη και ώριμη σκέψη. Ίσως να είχα φτάσει νωρίτερα σε αυτό το σημείο, αν δεν ήμουν τόσο πεισματάρα. Φυσικά, χρωστάω αρκετά στον Έντουαρντ, τον φίλο του Αλεξάντερ που διέλυσε τον φόβο για πιθανές επισκέψεις από τον υπόκοσμο και στον Ραφ, που με τις ιστορίες και τις συμβουλές του, μου έδωσε να καταλάβω ότι η συγχώρεση είναι μεγαλύτερη από το μίσος. Λέξη μοναδική, με τεράστιο νόημα να την ακολουθεί. Λέξη που λυτρώνει και απελευθερώνει του πνεύμα του ανθρώπου, αφήνοντας το να ζήσει.

"Θυμάμαι τότε που μου το είπες πρώτη φορά. Τότε που ήταν όλα πρωτόγνωρα και για τους δυό μας" του λέω και τα δάχτυλα του μεταφέρονται πίσω από το κεφάλι μου, σπρώχνωντας το κοντά στο δικό του, αφήνοντας ένα γλυκό φιλί στα χείλη μου. Χμ, θέλω κι άλλο που να πάρει...

"Φοβόμουν τόσο πολύ τότε. Και μόνο στην σκέψη να ερωτευτώ ή να αγαπήσω, ήθελα να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Αλλά τα συναισθήματα μου ήταν πιο δυνατά από ότι πίστευα τότε. Και ήξερα πως δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα άλλαζα τίποτα, Ζόζι μου. Ήσουν... Και θα είσαι πάντα όλη μου η ζωή. Εσύ και τα παιδιά μας" μου λέει και πλησιάζω, κολλώντας το σώμα μου πάνω του. Τα πρόσωπο μας απέχουν μόνο λίγα εκατοστά τώρα.

"Και εγώ σε αγαπώ... Δεν ξέρεις πόσο το ήθελα αυτό. Να γυρίσω πάλι κοντά σου. Να ξαναρχίσουμε μαζί από το μηδέν και αυτή την φορά, να λειτουργήσει σωστά αυτή η σχέση... Αλεξάντερ, πιστεύεις ότι γίνεται;" τον ρωτάω και βάζει μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Είμαι απόλυτα σίγουρος. Και εσύ είσαι, αλλιώς δεν θα ήσουνα εδώ. Ζοζεφίνα μου, θέλω να με αφήσεις να είμαι δίπλα σου. Αυτήν την φορά, θα είμαστε μαζί κανονικά, χωρίς υπαινιγμούς και υπεκφυγές. Στην αρχή, θα κρατήσουμε την σχέση κρυφή. Και μόνο όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, θα κυκλοφορήσουμε μαζί δημοσίως"

"Όποτε κι αν είναι αυτή;" ρωτάω, δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου και τα δάχτυλα του ακουμπούν το πρόσωπο μου, ενώ τα μάτια του κοιτούν μια εμένα και μια προς αυτά.

"Ακριβώς, Ζόζι μου. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα  είναι έξι μήνες αυτήν την φορά... Σε αγαπώ" μου λέει και αγκαλιάζω την μέση του.

"Και εγώ... Τώρα μπορείς να με φιλήσεις;" ρητορική ερώτηση προφανώς, μιας και τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου αμέσως αφότου του την κάνω.

Ανεβαίνει πάνω μου και μπλέκει τα δάχτυλα μας. Εμβαθύνει το φιλί μας και καθώς οι γλώσσες μας χορεύουν μεταξύ τους, ένας ηλεκτρισμός διαπερνά το κατακλύζει το κορμί μου, με αποτέλεσμα κάθε εκατοστό του να τσιτωθεί και η πλάτη μου να τεντωθεί, σχηματίζοντας ένα τόξο. Μπορώ να αισθανθώ την καρδιά να χτυπάει δυνατά, ενώ τα σώματα γίνονται για άλλη μια φορά ένα, μα με περισσότερο πάθος από πριν.

Τα χέρια καταφέρνουν να ξεφύγουν από το κράτημα του και τυλίγονται γύρω από τον λαιμό. Οι παλάμες του ταξιδεύουν όλο και πιο κάτω, πιέζοντας απαλά το δέρμα σε διάφορα σημεία. Το άγγιγμα του, ακουμπάει στο εσωτερικό των ποδιών μου και ξεκινάει να χαϊδεύει αργά την κλειτορίδα μου, ανάβοντας με κι άλλο. Γιατί πάντα πρέπει να με οδηγεί σε αυτό το σημείο... Και να αργεί να τελειώσει αυτό που άρχισε; Αχ, ένα από αυτά που αγαπώ σε αυτόν τον άντρα, είναι οι πρωτοβουλίες που παίρνει... Αλλά θα δει κάποια στιγμή πως και εγώ δεν κάθομαι ήσυχη... Όχι από την στιγμή που με γνώρισε.

"Αλεξάντερ..." προσπαθώ να πω μέσα από το φιλί μας "Σε θέλω μέσα μου..." ψελλίζω και κατεβαίνει στον λαιμό μου, χαράζοντας υγρές γραμμές με τα χείλη του.

"Τις μαγικές λεξούλες..." ψιθυρίζει και ξεφυσάω νευριασμένη, αλλά μην αντέχοντας αυτήν την αναμονή, ανοίγω το στόμα μου για να του απαντήσω.

"Σε παρακαλώ... Αλλιώς κομμένο το σεξ για ένα μήνα" τον απειλώ σε όσο πιο σοβαρό τόνο μπορώ και του ξεφεύγουν μερικά χαχανητά.

Πριν προλάβω να αντιδράσω το επόμενο λεπτό βρίσκεται μέσα μου, φιλώντας με ξανά με περισσότερο πάθος. Αχ, και μόνο στην σκέψη πως κάποια άλλη θα μπορούσε να τον ποθεί όπως εγώ και να δέχεται αυτά τα χάδια του... Δεν έχω να φύγω ξανά από κοντά του. Ότι κι αν συμβεί, όσο άσχημα κι αν μαλώσουμε. Είναι δικός μου και είμαι δική του. Ακόμα και αν μας δωθούν οι αφορμές, θα τον κάνω να μου υποσχεθεί ότι θα με κρατήσει κοντά του και δεν θα με αφήσει να απομακρυνθώ ξανά από αυτήν την σχέση... Τώρα έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα.

Συνεχίζει να μπαίνει μέσα μου με ίδιο ρυθμό. Και οι δύο απελευθερώνουμε αναστεναγμούς στο στόμα του άλλου, ως ένδειξη του ερωτισμού που μας έχει καταβάλει. Τα πόδια μου, σταδιακά αρχίζουν να τρέμουν και αισθάνομαι την κορύφωση να πλησιάζει αργά και βασανιστικά. Αφήνω ένα απαλό ουρλιαχτό και απομακρύνει το κεφάλι του ελάχιστα εκατοστά, δίχως να σπάσει την οπτική επαφή.

"Τελειώνω Αλεξάντερ..." του λέω χαϊδεύω το μάγουλο του με την παλάμη μου.

"Μαζί Ζόζι μου..." μου λέει και αφήνω μια ανάσα, αφότου ολοκληρώσουμε και πέσει δίπλα μου, κρατώντας με από το χέρι.

"Σε αγαπώ" του λέω και μου χαμογελάει.

"Εγώ σε αγαπώ πιο πολύ Ζόζι μου" αποκρίνεται ανταποδίδω την κίνηση.

Όσο χαρούμενη κι αν νιώθω για το τώρα, αυτήν εδώ την στιγμή που ζούμε μαζί, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι διορατικά. Το μέλλον μας δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί και είναι στο χέρι μας να το φτιάξουμε, με τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε. Αλλά δεν θέλω να έχουμε την ίδια κατάληξη με την προηγούμενη φορά. Θέλω αυτήν την φορά να τα καταφέρουμε. Θέλω η σχέση μας να χτιστεί πάνω σε γερά θεμέλια, όπως η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός προς το πρόσωπο του άλλου. Το ότι τον συγχώρεσα και είμαι έτοιμη να προχωρήσουμε δίπλα δίπλα σε αυτόν τον δρόμο, δεν σημαίνει ότι ξεχνάω. Και τώρα δεν είμαστε μόνοι... Υπάρχουν δύο παιδιά που πρέπει να σκεφτούμε.

Μπορεί να μας προστατεύει η υπόσχεση ενός ισχυρού άντρα, μα δεν σημαίνει πως τα προβλήματα θα πάψουν να μας κυνηγούν. Υπάρχουν κι άλλα, τα οποία είναι απαραίτητο να μπουν στην θέση τους. Τα όρια πρέπει να τεθούν από τώρα. Δεν θα ανεχτώ και πάλι τα ψέματα να μας καταστρέψουν. Και πρέπει αυτό να το ξεκαθαρίσουμε τώρα.

"Αλεξάντερ... Θέλω να μιλήσουμε" του λέω και ανακάθομαι στο κρεβάτι. Βλέποντας την ανήσυχη έκφραση μου, κάνει την ίδια κίνηση.

"Και εγώ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε"

"Αλεξάντερ... Σου είπα και όταν ήρθα, ότι θέλω να είμαστε ξανά μαζί. Να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε εμάς και στην αγάπη μας. Το θυμάσαι φαντάζομαι, έτσι;" τον ρωτάω και με κοιτάει παραξενεμένος, αλλά στο τέλος ένα μειδίαμα αποτυπώνεται στο πρόσωπο του και πιάνοντας το χέρι μου, το φιλάει.

"Ξεχνιέται μια από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου;" αυτά τα λόγια με κάνουν να κοκκινίσω, αλλά γρήγορα ανακτώ τον έλεγχο του εαυτό μου, γνωρίζοντας πως αυτήν την στιγμή, πρέπει να συμπεριφερθώ με σοβαρότητα και ωριμότητα.

Είναι σημαντικό να γίνει αυτή η συζήτηση, ώστε να βρούμε τα σωστά σημεία... Στα οποία θα κάνουμε και τα επόμενα βήματα μας, για να μπορέσουμε το χαρούμενο τέλος που κάποτε η μικρή μου αδερφή ονειρευόταν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου είχε εκμυστηρευτεί αυτά που έβλεπε τον ύπνο της άλλωστε.

"Για να συμβεί όμως αυτό... Δεν πρέπει να έχουμε μυστικά. Θέλω να τα πούμε όλα. Να είμαστε ένα απόλυτα, ανοιχτό βιβλίο ο ένας για τον άλλον. Έστω και τώρα, εάν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ξέρω, θέλω να μου το πεις. Είτε καλό είτε κακό, εγώ θα σταθώ δίπλα σου και θα βρούμε την λύση. Από εμένα δεν θα ακούσεις τίποτα καινούργιο... Εγώ από εσένα;"

Δείχνει να το σκέφτεται... Θέλω όσο τίποτα να λειτουργήσει αυτήν την φορά, προς όφελος μας. Αλλά χωρίς μυστικά. Πρέπει να δείξουμε τα χαρτιά μας και να μιλάμε με ειλικρίνεια από εδώ και πέρα, για να πετύχει αυτό.

"Δεν υπάρχει τίποτα, μωρό μου. Είμαι καθαρός αυτήν την φορά... Με πιστεύεις, έτσι δεν είναι;" ωχ... Τώρα να του πω για την επίσκεψη του Έντουαρντ ή όχι; Σίγουρα θα του μιλήσω για τον Ραφ, αλλά είναι απαραίτητη η αναφορά μου στον αρχηγό της αμερικανικής μαφίας... Ίσως αργότερα. Πάντως ναι, τον πιστεύω.

"Φυσικά αγάπη μου. Αλλά σε εκλιπαρώ, ας μην καταρρεύσει ξανά αυτό" του ζητάω παρακλητικά και το μέτωπο του ακουμπάει πάνω στο δικό μου.

"Σου το υποσχέθηκα πως θα κάνω τα πάντα για να κερδίσω ξανά την εμπιστοσύνη σου... Το εννοώ, Ζόζι μου" μου λέει και τον αγκαλιάζω. Κάνει το ίδιο, σφίγγοντας με περισσότερο πάνω του, φιλώντας με στα μαλλιά και αργότερα κατά μήκος του λαιμού μου.

Γιατί παρόλα αυτά νιώθω ότι μου κρύβει κάτι; Χωρίς να θέλω να θεωρηθώ καχύποπτη, η απάντηση του, μου φάνηκε αρκετά βιαστική. Σαν να ήθελε να κλείσει το θέμα, χωρίς πολλές κουβέντες. Παράλληλα βέβαια, η φωνή του ακούστηκε τόσο ειλικρινής και μετά από τόσα χρόνια, έχω μάθει να διακρίνω πότε κάποιος προσπαθεί έστω και στο ελάχιστο να κρύψει ένα κομμάτι της αλήθειας. Και ο Αλεξάντερ μου, δεν το έκανε... Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την πιθανότητα να έχει συμβεί κάτι και εκείνος για τον οποιονδήποτε λόγο, να μου το κρύβει....

Μα τι στο καλό λέω, αποκλείεται. Πρέπει να αποδιώξω κάθε αμφιβολία από τον νου μου και διατηρήσω την αισιοδοξία μου. Ο Αλεξάντερ δεν θα ρίσκαρε ποτέ να με χάσει ξανά και εγώ αντίστοιχα πρέπει να του δώσω το περιθώριο να επανορθώσει. Τέλος με τις αμφιβολίες και τους φόβους. Δεν θα είναι μονόπλευρη η προσπάθεια που θα κάνουμε... Πρέπει να κάνω και εγώ υποχωρήσεις. Να αφήσω πίσω μου τον πόνο του παρελθόντος... Και να κοιτάξω το μέλλον. Το οποίο στην τελική, είναι πια συνδεμένο με αυτό του άντρα που αγαπώ και άλλαξε την ζωή μου... Με κάθε τρόπο που η ζωή του ανθρώπου μπορεί να αλλάξει.

Την στιγμή που όλα δείχνουν θα κάνουμε έρωτα την υπόλοιπη μέρα στο γραφείο του, ο ήχος ενός κινητού χτυπάει έντονα, επαναφέροντας μας στην πραγματικότητα. Πρέπει να είναι του Αλεξάντερ, γιατί σκύβει στο κομοδίνο, παίρνοντας το στα χέρια του και το τοποθετεί στο αυτί του.

Έχει αδυνατίσει πάρα πολύ. Οι κοιλιακοί του είναι παραπάνω εμφανής από όσο θυμάμαι... Από την γυμναστική θα είναι σίγουρα. Ο Αλεξάντερ δεν είναι τόσο της άθλησης, αλλά του άρεσε καμιά φορά να τρέχει. Έχω να μάθω κι άλλα για την ζωή του αυτά τα τελευταία τρία χρόνια. Και θέλω πάρα πολύ να το κάνω. Σίγουρα θα άλλαξαν πολλά... Έτσι συνέβη και με εμένα. Γιατί και οι δύο είμαστε διαφορετικοί, κατά μία ευρύτερη έννοια.

"Καλησπέρα. Ναι, εγώ είμαι ο Αλεξάντερ Σέργουντ... Από την κλινική; Ναι, πείτε μου" λέει και νιώθω ολόκληρο το σώμα μου να τρέμει. Σίγουρα αν ήμουν όρθια, θα είχα σωριαστεί σε κάποια κοντινή καρέκλα.

Πρέπει να είναι η επιβεβαίωση του ραντεβού, για το οποίο με είχε ενημερώσει. Ομολογώ πως μετά από όλα αυτά που συνέβησαν ανάμεσα σε εμένα και στον Αλεξάντερ, το είχα ξεχάσει εντελώς. Σκέφτηκα ότι μπορεί και ο ίδιος να το είχε κάνει. Θεέ μου, φοβάμαι πολύ για την απάντηση του. Δεν πίστευα ότι θα το έπρεπε να ασχοληθούμε περαιτέρω με αυτό το ζήτημα..  Αλλά καταλαβαίνω και τον αγαπημένο μου. Και θέλω να βοηθήσω, ώστε να εξαλείφουν όλες οι αμφιβολίες του. Θέλω να ξέρει πως δεν τον πρόδωσα ποτέ μου... Όσο κι αν προσπάθησα άθελα μου. Δεν άφησα κανέναν άντρα να με πλησιάσει, παρόλες τις ανάγκες μου. Ο Αλεξάντερ είναι ο πατέρας του Έντγκαρ και θέλω να πειστεί εκατό της εκατό. Όμως δεν μπορώ να πω ψέματα... Με πληγώνει το ότι δεν παίρνει ως εγγύηση τον λόγο μου. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα τον πλήγωνε. Όχι με την λογική. Τον αγαπώ πολύ και έχω θυμώσει με τον εαυτό μου που το εμπόδισα,

Με αυτές τις σκέψεις να ταξιδεύουν στο μυαλό μου, αισθάνομαι σαν να μην μεσολάβησε αυτή η τριετία. Σαν απλώς να χαθήκαμε για λίγο στον χρόνο, όπως συμβαίνει με όλα τα ζευγάρια. Μέχρι και οι αδερφές ψυχές αντιμετωπίζουν εξάλλου αυτά τα προβλήματα.

"Ναι κατάλαβα... Να σας πω, τελικά δεν θα χρειαστεί να έρθουμε" γυρνάω προς το μέρος του σοκαρισμένη.

"Ναι ναι, όλα καλά είναι, μην ανησυχείτε. Θα κρατήσω τον αριθμό σας, αλλά έως εκεί. Ξέρετε και εσείς τι θα κάνετε... Σας ευχαριστώ πολύ. Αντίο" λέει και τερματίζει την κλήση, αφήνοντας το πάνω στο κομοδίνο.

"Τι... Τι έκανες;" τραυλίζω, ρωτώντας τον και σχηματίζει ένα αστραφτερό χαμόγελο με τα χείλη του –παρουσιάζοντας την κατάλευκη οδοντοστοιχία του– ενώ πιάνει το πρόσωπο μου στα χέρια του.

"Δεν είπαμε ότι θα κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα; Αυτό δεν θα γίνει μαγικά... Πρέπει να κάνει ο καθένας το πρώτο βήμα. Εσύ το έκανες, μπαίνοντας ξανά στην ζωή μου... Σειρά μου τώρα, ζητώντας συγγνώμη που πίστεψα ότι με έχεις προδώσει. Πως μπόρεσα ο ηλίθιος να το υποθέσω, αφού και εγώ είμαι υπαίτιος για την ύπαρξη των φόβων σου. Δεν θα σε αμφισβητήσω ποτέ ξανά, Ζοζεφίνα. Και δεν θέλω να μπλέξουμε κανέναν άλλον αυτήν την στιγμή. Ο γιό μας θα βγει στην δημοσιότητα... Όποτε εμείς το αποφασίσουμε. Εγώ και εσύ, Ζόζι μου. Ο Έντγκαρ είναι γιός μου... Και δεν μου αλλάζει κανείς αυτήν την αλήθεια. Σε αγαπώ" μου απαντάει και ένα αμυδρό χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου, καθώς μερικά δάκρυα χαράς ξεφεύγουν από τα μάτια μου.

"Εμείς... Δεν ξέρεις πόσο μου έλειψε να ακούω το εμείς. Εγώ και εσύ, Αλεξάντερ μου. Εμείς θα είμαστε μαζί από εδώ και πέρα... Σε αγαπώ τόσο πολύ" του λέω με τρυφερότητα και με φιλάει, ανεβάζοντας με πάνω του.

Σήμερα, που έδωσε έναν λόγο παραπάνω για να τον εμπιστευτώ. Το γεγονός μπροστά στα μάτια μου, ακύρωσε αυτό το ραντεβού, αποδεικνύει πως μετά από το μυστικό που του κράτησα και τα ψέματα που μια φορά και έναν καιρό μας κράτησαν μακριά, εκείνος και εγώ μπορούμε να με σιγουριά να προχωρήσουμε. Η ιδέα δεν με αγχώνει πλέον. Ακόμα φοβάμαι λίγο... Αλλά τίποτα και κανένας πλέον δεν ικανός να με κρατήσει μακριά του. Ξεπέρασα τις ανασφάλειες μου κοντά του, θα το κάνω και τότε.

"Εγώ πολύ παραπάνω... Πάμε για τρίτο γύρω;" με ρωτάει πονηρά και για απάντησα τον φιλάω, τυλίγοντας ξανά τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει και με ταχύτητα φωτός, σπάμε και πέφτουμε στο κρεβάτι, σκεπάζοντας όσο καλύτερα μπορούμε τους εαυτούς μας με το σεντόνι, προτού προλάβει... Ο αγαπημένος και καθόλου αδιάκριτος, μεγάλος μου αδερφός, να δει κάτι που θα τον τραυματίσει... Λέμε τώρα δηλαδή.

"Όπα! Κάνετε κάτι; Να τα ανοίξω;" ρωτάει ο Κρις και με τον Αλεξάντερ βάζουμε τα γέλια. Μόλις θυμήθηκα πως κάποτε είχε ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Τότε που με τον Αλεξάντερ ακόμα ήμασταν κρυφά ζευγάρι.

"Κατάλαβα, για να μην απαντάτε. Κάντε πως δεν ήρθα ποτ–" πάει να πει, αλλά η πρόταση του διακόπτεται, διότι πέφτει πάνω στο δοκάρι της πόρτας, χτυπώντας την μύτη του με δύναμη... Θεέ μου, είναι σαν να ζω τα ίδια πράγματα.

"Κρις... Βγες έξω και ερχόμαστε" του λέει ο Αλεξάντερ και γνέφει θετικά, κρατώντας κλειστά τα μάτια του και βγαίνοντας έξω.

"Πάνε τα σχέδια μου..." μουρμουρίζει εκνευρισμένος μέσα από τα δόντια του και χασκογελάω.

"Μην ανησυχείς. Έχουμε χρόνο... Για να κάνουμε τα δικά μας" τον καθησυχάζω, φτιάχνοντας αόρατους κύκλους με το δάχτυλο μου πάνω στον στέρνο του.

"Θέλω να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Να το ξέρεις, τουλάχιστον για τους επόμενους έξη μήνες, κάθε βράδυ θα σε κάνω ότι θέλω. Δεν μου την γλυτώνεις" μου λέει και αφήνω το χέρι μου να απλωθεί πάνω από την... Κοιλιά του, η οποία έχει εξαφανιστεί.

Αυτή η ιδέα με εξιτάρει... Λίγο δύσκολο βέβαια, αφού δεν ζούμε μαζί ακόμα, αλλά δεν τον φοβάμαι, κάποια λύση θα βρει. Άλλωστε, δεν νομίζω να το εννοεί κυριολεκτικά, αφού οι δουλειές και των δυό μας, τρέχουν αυτήν την στιγμή. Ο φόρτος είναι τρομερός... Και δεν θέλω τίποτα να πάει στράφι, μέχρι την εβδομάδα μόδας τον Φεβρουάριο.

[...]

Βγαίνουμε από το δωμάτιο, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και πάμε προς τον κεντρικό χώρο του γραφείου, στον οποίο βλέπουμε τον Κρις να κάθεται σε έναν από τους καναπέδες και να πίνει ένα από τα πολλά ποτά του μπαρ.

"Δεν ξαναμπαίνω στο γραφείο σου αδερφούλη. Τουλάχιστον όχι αν είναι και η μικρή μου αδερφή είναι μαζί σου" λέει  και γελάνε.

"Κρις, τελικά έφερες αυτά που σου ζήτησα;"

"Είπα στην Ζοζεφίνα. Δεν ξέρω αν τα σου τα έδωσα... Ή αν βρήκατε κάτι πιο ενδιαφέρον να ασχοληθείτε" μας πειράζει και τον πλησιάζω, χτυπώντας το ξέρω φιλικά στον ώμο. Ο Αλεξάντερ σκύβει στο πάτωμα και μαζεύει τον φάκελο, τον οποίο είχα μαζί μου όταν μπήκα μέσα.

"Πρέπει να φύγω εγώ τώρα. Δεν θα αργήσω. Σε λίγα λεπτά θα είμαι πίσω. Πείτε τα εσείς" μας λέει βιαστικά και αποχωρεί, αφήνοντας μας μόνους.

Σκεπτόμενη πως ο Αλεξάντερ, σκόπιμα έφυγε, και μάλιστα ίσως κάνει λίγη παραπάνω ώρα από όση είπε, κάθομαι δίπλα του και παίρνω το ποτό από τα χέρια του, απιθόνωντας το στο τραπέζι. Θέλω πάρα πολύ να μιλήσω και μαζί του... Να τα βρούμε. Ο αδερφός μου, ο Κρις Σέργουντ, μου έλειψε πάρα πολύ όλον αυτόν τον καιρό. Είχαμε αναπτύξει μια πολύ όμορφη σχέση εμπιστοσύνης. Λέγαμε τα πάντα... Μοιραζόμασταν τις σκέψεις, τα μυστικά, τα θέλω μας, προτού καν μάθουμε πως είμαστε αδέρφια. Φυσικά αυτή η αλήθεια, μας έφερε πιο κοντά. Θέλω ξανά αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή μου... Εξάλλου, είναι και αδερφός του μεγάλου μου έρωτα. Αν έχουμε σκοπό να φτιάξουμε και πάλι την οικογένεια μας, είναι σημαντικό να βρούμε και πάλι τις ισορροπίες μας. Το αίμα νερό δεν γίνεται στο κάτω κάτω... Και θέλω να τα βρούμε επιτέλους.

"Δεν νομίζεις πως ίσως ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα;" τον ρωτάω και γυρνάει προς το μέρος, κλείνοντας τα χέρια μου στις παλάμες του.

"Ναι. Ναι το πιστεύω. Αλλά θέλω πρώτα να μου πεις αυτό. Με συγχωρείς;"

"Κρις, φυσικά. Θα πάρει χρόνο βέβαια για να γίνουμε όπως πριν, αλλά ανυπομονώ να προσπαθήσουμε. Εσύ;"

"Το ρωτάς Ζοζεφίνα μου; Χρόνια το επιθυμώ. Και χαίρομαι που τώρα, έχω την ευκαιρία να σου εξηγήσω πολλά πράγματα. Επίσης... Χρειάζομαι και τις συμβουλές σου για ένα θέμα που επείγει" μου λέει και γελάω, γνωρίζοντας πολύ καλά τι εννοεί. Και ξέρω και εγώ αντίστοιχα τι θα του πω.

"Μην ανησυχείς αδερφέ μου... Τώρα θα τα διορθώσουμε όλα" αποκρίνομαι ένθερμα.

"Ωραία. Μπορείς να μου πεις πρώτα τι κάνει και η άλλη, μικρή μου αδερφή;"

Πόσο ευτυχισμένη με κάνει το γεγονός ότι όλοι νοιάζονται για την αδερφούλα μου. Από τότε με συγκινούσε. Είμαι σίγουρη ότι θα ενθουσιαστεί όταν μάθει πως με τον Αλεξάντερ τα ξαναβρήκαμε και μάλιστα, έχουμε κανονίσει να πραγματοποιηθεί ένα δείπνο στο σπίτι μου, αφού μιλήσω και στις φίλες μου. Μπορεί να έχουν προβλήματα με τους Σέργουντ, αλλά θα χαρούν όταν τους αποκαλύψω τα γεγονότα της ημέρας.

Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, μια στάλα αισιοδοξίας πέφτει στην ψυχή μου και αναγεννά ελπίδες, τις οποίες νόμιζα πως είχα χάσει για πάντα. Και νιώθω ότι χρωστάω σε αυτόν τον Εντουαρντ, που με τα σωστά επιχειρήματα του και την ειλικρίνεια στην φωνή του, μου έδωσε τροφή για σκέψη. Και φυσικά στην συνέχεια, η συζήτηση που κάναμε μαζί με εκείνον τον Ραφ. Το ξέσπασμα μου και οι συμβουλές του μετά από αυτό, με βοήθησαν να καταλήξω στην σωστή απόφαση. Τα παραδείγματα του και οι εμπειρίες που μοιράστηκε μαζί μου, ήταν κάτι σαν καθοδήγηση για εμένα. Βέβαια, τα δυνατά συναισθήματα μου και αναλλοίωτη αγάπη μου για αυτόν τον άντρα, έπαιξαν και αυτά τον ρόλο τους. Και τελικά, με έφεραν σε αυτό το σημείο. Να κάνω ξανά σχέδια για το μέλλον... Και να νιώθω χαρούμενη.