Δεν έχω ιδέα πόση ώρα κοιτάμε ο ένας τον άλλον κάτω από την βροχή. Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε έτσι για πάντα. Πρέπει... Να πω και ευχαριστώ.

"Εμ... Ναι σας ευχαριστώ πολύ" του απαντώ στην ερώτηση του.

"Δείχνετε αναστατωμένη πάντως. Είστε σίγουρη;" με ρωτάει, ενώ συνεχίζει να έχει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.

Μόλις... Ξέχασα να αναπνέω! Βοήθεια κάποιος! Ααααααα!

"Μια χαρά σας ευχαριστώ πολύ. Πρέπει να πάω φύγω τώρα" του λέω, αλλά τα πόδια μου δεν κάνουν καμία κίνηση να κουνηθούν.

"Μήπως θέλετε να σας πάω εγώ κάπου; Βρέχει πάρα πολύ και δεν έχετε ομπρέλα μαζί σας από ότι κατάλαβα" με ρωτάει και στο τέλος... Χαμογελάει! Οκ! Δεν έχω δει ξανά πιο όμορφο χαμογελο στην ζωή μου! Καλά, πέρα από αυτό της αδερφής μου, αλλά και πάλι!

"Εμ... Δεν είναι ανάγκη. Έτσι και αλλιώς... Σπίτι μου πήγαινα" του λέω ξεφυσώντας και παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου.

"Είναι κοντά το σπίτι σας;"

"Εκεί πέρα είναι, μετά την γωνία" του απαντάω, δείχνοντας με το δάχτυλο μου την κατεύθυνση. "Για αυτό σας λέω. Δεν χρειάζεται αμάξι".

"Τότε... Υποθέτω θα πάμε με τα πόδια"

Θα... ΘΑ ΠΑΜΕ;! ΘΑ ΜΕ ΠΆΕΙ ΌΝΤΩΣ ΑΥΤΟΣ;!

"Εννοείτε μαζί;" τον ρωτάω έκπληκτη και βάζει ξανά τα γέλια.

"Ναι. Όπως βλέπετε άλλωστε, η ομπρέλα μου, μας χωράει μια χαρά και τους δύο. Μην πω χωράει και τρίτο" λέει χιουμοριστικά και μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Μου... Μου αρέσουν οι άντρες με χιούμορ.

Κάνει νόημα στον οδηγό του να μας ακολουθεί από πίσω και αρχίζουμε να κάνουμε βήματα μέσα στα νερά προς το σπίτι μου. Το νερό σιγά σιγά, γίνεται πιο χαλαρό και δεν πέφτει με τόση ορμή κάτω στην γη.

"Αναρωτιέμαι... Γιατί μια γυναίκα σαν και σε εσάς βρίσκεται έξω με τέτοιον καιρό, με τον κίνδυνο να την πατήσει αμάξι" με ρωτάει, σπάζοντας την σιωπή. Ναι, δεν ξέρω τι να του απαντήσω τώρα.

"Είναι... Απλά κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζω. Θα... Θα το ξεπεράσω..." λέω, σταυρώσοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου, ενώ κάνω μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

"Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Η μητέρα μου, πάντα μου έλεγε να επιλέγω τις μάχες που θα δώσω, αλλά και με ποιόν. Να διεκδικώ όταν αξίζει και όταν πρέπει να υποχωρώ, να το κάνω. Να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία μου. Δεν αξίζει λοιπόν να κλαίτε για τίποτα" μου λέει, χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο, ενώ το αμάξι μας ακολουθεί από πίσω αργά.

Δεν ξέρω, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, τα λόγια του με ηρεμούν. Με ενθαρρύνουν. Με κάνει να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Και δεν είναι μόνο τα λόγια του... Αλλά και η φωνή μου με έχει σαγηνέψει για κάποιον λόγο. Μπάσα και απαλή ταυτόχρονα... Με χαλαρώνει πολύ.

"Υποθέτω έχετε δίκιο... Αλλά κάποια προβλήματα είναι δύσκολο να λυθούν"

"Τα πάντα είναι δυνατά. Ειδικά... Όταν έχεις χρήματα" μου λέει πίσω και παραξενεύομαι. Θέλω να πω, τα λεφτά είναι όντως πολύ σημαντικά για ανθρώπους σαν και εμένα, ώστε να επιβιώσουμε, μα δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα.

"Δεν συμφωνώ μαζί σας. Τα λεφτά είναι κάτι το αναγκαίο, αλλά όχι το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται ο άνθρωπος. Θέλει αγάπη, φιλία, έρωτα και άλλα τόσα" λέω, αλλά δεν παίρνω απάντηση. Προφανώς είναι από τους ανθρώπους που ότι και να τους πεις, πάντα κολλάνε στα πιστεύω τους και νομίζουν πως έχουν δίκιο.

"Η ζωή είναι για να περνάς καλά. Τι να τον κάνεις τον έρωτα, όταν μπορείς να ζεις κάθε μέρα και αλλιώς;" μου λέει και εγώ ανασηκώνω τους ώμους μου ηττημένη. Από ότι φαίνεται, έπεσα πάλι σε κάποιον πλούσιο, ο οποίος κοιτάει μόνο την πάρτη του. Δεν βρίσκω λόγο να συνεχίσω να διαφωνώ.

Φτάνουμε έξω από το σπίτι μου.

"Εδώ είναι. Σας ευχαριστώ πολύ" του λέω και αυτός χαμηλώνει την ομπρέλα από πάνω μας, αφού η βροχή μόλις σταμάτησε.

"Δεν κάνει τίποτα. Χαρά μου να συνοδεύω τόσο όμορφες γυναίκες" μου λέει και γελάω ειρωνικά. Έτσι θα μιλάει σε όλες.

"Πάω τώρα. Αντίο" λέω, ανεβαίνοντας τα λιγοστά, πέτρινα σκαλιά και βγάλω τα κλειδιά από την τσάντα μου για να μπω μέσα. Αυθόρμητα, γυρνάω και τον βλέπω να με κοιτάζει από το αμάξι του και να χαμογελάει. Είναι τόσο όμορφο...

Αχ Ζοζεφίνα σύνελθε! Δεν θα τον ξαναδώ! Εξάλλου, με περνάει σίγουρα καμιά δεκαριά χρόνια!

[...]

Τελειώνω με το καθάρισμα του δωματίου μας και επιστρέφω στην κουζίνα, ώστε να συνεχίσω την αναζήτηση για δουλειά. Πρέπει να βρω σήμερα.

Με του που πατάω το πόδι μου στο δωμάτιο, αντικρίζω τους λογαριασμούς πάνω στο τραπέζι. Γαμώ, τους είχα ξεχάσει αυτούς...

Τους παίρνω στα χέρια μου... Θεέ μου δεν το πιστεύω! Το ρεύμα! Θα μας το κόψουν και αυτό! Τι θα κάνουμε τώρα;! Πως θα βρω δουλειά μέσα σε λίγες ώρες;!

Χωρίς να έχω πια άλλες δυνάμεις, πέφτω στα γόνατα και ξεσπάω σε έντονο και απελπισμένο κλάμα.

Και τώρα... Πως θα πω στην Λούνα πως με απέλυσαν από την δουλειά;! Δεν έχει παραπονεθεί ποτέ της αλλά... Ξέρω πως λυπάται για αυτήν την ζωή. Και εγώ... Εγώ δεν μπορώ να της προσφέρω κάτι καλύτερο;!

"Ζοζεφίνα;! Ζοζεφίνα!" φωνάζει μια φωνή και στρέφω το κεφάλι μου προς την πόρτα. Βλέπω την Νατάσα να έρχεται προς το μέρος μου να σκύβει κοντά μου.

"Ζόζι μου είσαι καλά; Τι έγινε; Γιατί κλαις;"

"Με... Με απέλυσαν Νατάσα" της λέω και στην ανάμνηση, συνεχίζω να κλαίω.

"Τι;! Γιατί ρε ο μαλάκας;!"

"Για τους ίδιους λόγους που το έκαναν και οι άλλοι Νατ..." της απαντώ και σηκώνομαι όρθια. Αρπάζω την εφημερίδα και την πετάω στον τοίχο και ουρλιάζω.

"Ηρέμησε θα βρούμε μια λύση! Δεν θα το αφήσουμε έτσι!"

"Και μέχρι τότε τι θα κάνω Νατ;! Δεν θέλω να... Όχι ξανά... " της λέω τρομοκρατημένη και μόνο στην σκέψη να κάνω ξανά τέτοιες δουλειές. Ήμουν τόσο απελπισμένη που... Ααααααα!

"Λοιπόν, για την ώρα, θα σου δανείσω εγώ... Μην με κοιτάς έτσι δεν δέχομαι κουβέντα! Θα σε βοηθήσω να βρεις δουλειά, αλλά μέχρι τότε, πρέπει να ζήσετε! Θα πληρώσω εγώ τους λογαριασμούς σου τέλος" μου λέει κάπως επιθετικά, αλλά ταυτόχρονα και τρυφερά και αρπάζει τους φακέλους από το τραπέζι.

"Μην ανησυχείς κάτι θα σκεφτούμε. Απλά έχε πίστη και μην τα παρατάς".

Με αγκαλιάζει και κάνω το ίδιο.

Έχει δίκιο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι υπομονή και... Να έχω πίστη.

Hey my little dolphins🐬🐬🐬🐬🐬

Λοιπόν, πως σας φάνηκε το δεύτερο κεφάλαιο;

Έκανε την εμφάνιση του ένας ακόμα χαρακτήρας, η Νατάσα.

Είναι νωρίς, αλλά πως σας φάνηκε; Τι ρόλο πιστεύετε πως θα παίξει;

Όπως όλοι καταλάβαμε, η Ζοζεφίνα μας... Δεν είναι και σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση😞

Και φυσικά, τα πράγματα πρέπει να φτιάξουν!

Και δεν αργούν😉

Στο επόμενο, θα δούμε έναν νέο χαρακτήρα!

Μέχρι τότε...

Peace✌️