Josephine's POV

3 μέρες μετά...

"Ο Χριστός και η Παναγία! Ούτε ελληνική τραγωδία να ήμασταν!" αναφωνεί γελώντας η Ορόρα και χτυπάει τα χέρια τέλεια συγχρονισμένα.

Ενώ δεν μπορεί να δει, το πρόσωπο της βρίσκεται συνεχώς προς το μέρος μου. Από τα μάτια της, ξεχειλίζει η ανιδιοτελή αγάπη που δείχνει μια μάνα προς το παιδί της. Θυμάμαι πως έτσι με κοιτούσε η μητέρα μου, όποτε έβρισκε την ευκαιρία. Ειδικά σε πολύ σημαντικές περιστάσεις, όπως τότε που είχα κερδίσει έναν πολύ σημαντικό διαγωνισμό στο σχολείο ή στην γιορτή αποφοίτησης από το λύκειο. Ήταν τόσο περήφανη για εμένα, οτιδήποτε και αν έκανα. Και εμένα αυτό με έκανε να αισθάνομαι ολοκληρωμένη.

Τα ίδια συναισθήματα νιώθω και τώρα, που έχω αυτήν την υπέροχη γυναίκα απέναντι μου. Δεν περίμενα ποτέ πως θα γνωρίσω μια γυναίκα και θα την αγαπούσα τόσο πολύ, που θα έφτανα στο σημείο να την αισθανθώ... Μητέρα μου. Σε όλες τις επισκέψεις που, έχω μάθει απίστευτα πράγματα και έχω ακούσει τις πιο παράξενες ιστορίες από τα χείλη της Ορόρας, από τότε που ήταν και η ίδια μικρό κοριτσάκι. Μου μίλησε και για τον έρωτα της με τον πατέρα του Αλεξάντερ, για τις κόντρες της με την Ήρα και τις αξέχαστες στιγμές που ζούσε μαζί με τα τρία παιδιά... Γιατί και τους τρεις, τους έβλεπε σαν δικά της. Άλλωστε, αυτή τους μεγάλωσε στην ουσία.

Νομίζω μπήκε στην ζωή μου... Για να αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε στην ψυχή μου, όταν πέθανε τόσο νωρίς η μανούλα μου. Όταν έφυγε μαζί με τον πατριό μου τόσο άδικα, αφήνοντας εμένα και την Λούνα να τα βγάλουμε πέρα. Μόνο που τώρα πια, δεν είμαστε μόνες μας, όπως πιστεύαμε.

"Ακριβώς όπως σου τα είπα Ορόρα. Ο Κρις είναι ο χαμένος μου αδερφός. Και  να σου πω κάτι; Δεν θα ήθελα να ήταν κάποιος άλλος. Μπήκε στην ζωή μου και κατέληξε να είναι ο καλύτερος μου φίλος. Είναι καλός και το συναίσθημα της εμπιστοσύνης είναι αμοιβαίο ανάμεσα μας. Και χαίρομαι που επιτέλους βρήκα το τελευταίο μέλος της οικογένειας μου. Τώρα πια, είμαστε όλοι μαζί" της λέω και κλείνει τα παγωμένα δάχτυλα μου στις γεμάτες ζεστασιά χούφτες, κάνοντας με να νιώσω ακόμα πιο όμορφα.

Αυτό το μητρικό χάδι... Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχε λείψει. Και σίγουρα ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα το έπαιρνα ξανά από κάποια άλλη γυναίκα.

"Η Λούνα; Πως το έχει πάρει; Χαίρεται όπως και εσύ;" με ρωτάει και ξεφυσάω.

"Μας άκουσε που μιλούσαμε με τον Κρις και το έμαθε με αυτόν τον τρόπο. Δεν ήθελα όμως έτσι. Έπρεπε εγώ να της το πω. Έδειξε να χαίρεται, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτό ισχύει. Αισθάνεται... Αισθάνεται ότι μπορεί να με χάσει. Στην αρχή με τον Αλεξάντερ συνέβαινε αυτό, αλλά όχι τόσο έντονα, γιατί ένιωσε και αυτήν άνετα μαζί του. Τώρα με την αποκάλυψη για τον Κρις... Δεν θέλει να σταματήσω να την προσέχω" της απαντώ και οι άκρες των χειλιών της ανασηκώνονται, σχηματίζοντας ένα υπέροχο χαμόγελο.

"Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς κορίτσι μου. Η Λούνα βιώνει πολλές αλλαγές το τελευταίο διάστημα. Η σχέση σου με τον Αλεξάντερ και η μετακόμιση, το μπουλιγκ που δέχτηκε από τα παιδιά στο σχολείο, η αλήθεια για την οικογένεια της... Όλα της ήρθαν πολύ απότομα. Από εκεί που ήσασταν μόνο εσείς οι δύο, ξαφνικά μπήκαν καινούργια άτομα στην ζωή σας. Ένιωσε πως η προσοχή σου δεν θα είναι πια πάνω της. Ένιωσε ότι μπορεί να μην την αγαπάς πια το ίδιο. Είναι λογικό να έχει τρομάξει. Αλλά όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Χρειάζεται απλά χρόνο" μου λέει και αφήνω ξανά μια ανάσα.

"Μήπως κάνω και εγώ κάτι λάθος Ορόρα; Μήπως την έχω παραμελήσει... Από τότε που γίναμε ζευγάρι με τον Αλεξάντερ;" αναρωτιέμαι, αλλά πολύ περισσότερο για τον εαυτό μου

"Είναι λάθος που είσαι ευτυχισμένη, Ζοζεφίνα; Είναι λάθος που κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα; Όλη σου την ζωή, έκανες στην άκρη τα πάντα, για να μεγαλώσεις την αδερφή σου. Και αυτό ήταν το σωστό. Όμως έρχεται μια στιγμή στην ζωή του ανθρώπου, που θέλει να ζήσει. Το έκανες με τον Αλεξάντερ αυτό. Η αδερφή σου θέλει να είσαι ευτυχισμένη. Τώρα πια, έχεις την δυνατότητα να της προσφέρεις ακόμα περισσότερα. Μην ανησυχείς Ζοζεφίνα. Άσε τον χρόνο να την βοηθήσει και κάνε αυτό που έκανες πάντα. Στάσου στο πλευρό της. Η αδερφή σου θα σου ανοιχτεί όταν νιώσει έτοιμη. Αγαπάτε η μια την άλλη και αυτό είναι αρκετό" μου λέει και την αγκαλιάζω, νιώθοντας δάκρυα χαράς να κυλάνε στα μάγουλα μου.

Δεν έχω γνωρίσει πιο καλοσυνάτο άνθρωπο στην ζωή μου. Αυτή η γυναίκα έχει ζήσει τόσα πολλά και παρόλα αυτά, δεν σταματάει να χαμογελάει και να είναι ευγενική και γκυκομίλητη με τους γύρω της. Οι δυσκολίες που πέρασε, δεν την άλλαξαν σαν άνθρωπο. Δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει να ζει, προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες. Είναι πραγματική μαχήτρια και είμαι περήφανη να την έχω στην ζωή μου.

"Σε ευχαριστώ Ορόρα μου. Για όλα όσα έχεις κάνει και την στήριξη που μου έχεις προσφέρει" της λέω και φέρνει κοντά στο στήθος της ένα βιβλίο. Την ίδια στιγμή, ακούγεται ο ήχος του κουδουνιού μας διακόπτει.

"Πρέπει να φύγω. Θα τα ξαναπούμε σύντομα"

"Ανυπομονώ Ζοζεφίνα" αποκρίνεται καθώς φεύγω από κοντά της και της χαμογελάω προτού βγω από το δωμάτιο.

Πηγαίνω προς την υποδοχή και δίνω την κάρτα στην γυναίκα που βρίσκεται εκεί, κερδίζοντας ένα υποτιμητικό βλέμμα από αυτήν. Είναι η ίδια που γλυκοκοίταζε τον Αλεξάντερ, όταν με έφερε πρώτη φορά στο κέντρο για να γνωρίσω την Ορόρα. Αυτό είναι κάτι που αντιμετωπίζω συχνά πια, όμως ξέρω τώρα πως να απαντώ αναλόγως. Ο Αλεξάντερ μου με βοήθησε πολύ σε αυτό.

Πάω προς το αμάξι μου, όταν το κινητό μου αρχίσει να δονείται μέσα από την τσάντα. Το βγάζω από μέσα και αποδέχομαι την κλήση, φέρνοντας το ακουστικό κοντά στο αυτί μου.

"Παρακαλώ;"

"Καλησπέρα σας δεσποινίς Ράινχαρτ. Η γιατρός είμαι, που ήρθατε πριν λίγες μέρες για τις εξετάσεις σας. Πως αισθάνεστε σήμερα;"

"Γειά σας! Είμαι κάπως καλύτερα ομολογώ. Ακόμα όμως έχω κάποιες ενοχλήσεις. Εσείς πως είστε;"

"Καλά σας ευχαριστώ πολύ. Θα μπορούσατε μήπως να περάσετε από το ιατρείο μου τώρα; Θέλω να σας πω σχετικά με τα αποτελέσματα των εξετάσεων σας" με ρωτάει και αρχίζω να αγχώνομαι. Τι μπορεί να έχει συμβεί;

"Ναι μπορώ. Σε λίγο θα είμαι εκεί" απαντώ χωρίς να το συνειδητοποιήσω και τερματίζω την κλήση, μπαίνοντας βιαστικά στην θέση του οδηγού.

Είχα να πάω στον γιατρό πάρα πολύ καιρό... Που δεν είναι απίθανο να έχει συμβεί κάτι μέσα στον οργανισμό μου και αυτό με τρομάζει αρκετά. Μακάρι να είναι όλα καλά.

[...]

Η γραμματέα της γιατρού, αφήνει το ποτήρι με το νερό που ζήτησα πάνω στο τραπέζι και ύστερα αποχωρεί από το δωμάτιο, αφήνοντας μας μόνες. Η γιατρός στρέφει ξανά το βλέμμα της σε εμένα και μου χαμογελάει, αφαιρώντας τα γυαλιά από το πρόσωπο της.

"Δεν χρειάζεται να τρέμετε. Όλα είναι καλά. Δεν είναι κάτι ανησυχητικό αυτό μου διαπίστωσα" με καθησυχάζει και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης, ακουμπώντας το σώμα μου στην πλάτη της καρέκλας. Τώρα έφυγε ένα βάρος από πάνω μου.

"Τότε; Ποιό είναι το πρόβλημα;"

"Δεν ξέρω αν θεωρείται πρόβλημα... Είναι σίγουρα κάτι πολύ σημαντικό για μια γυναίκα. Δεσποινίς Ράινχαρτ... Είστε έγκυος. Έξι εβδομάδων" μου απαντάει με διστακτικό ύφος και τα μάτια μου γουρλώνουν στο άκουσμα αυτών των λέξεων.

Τα χέρια μου τρέμουν, καθώς φτάνουν, χωρίς να το καταλάβω, πάνω στην κοιλιά μου. Αυτήν την αίσθηση... Ότι κάτι μεγαλώνει μέσα στο σώμα μου... Είναι κάτι που νιώθω πρώτη φορά στην ζωή μου. Ένα μήνα και κάτι μέρες μέχρι τώρα, ένα μωρό αναπτύσσεται συνεχώς και σε μερικούς μήνες από σήμερα, θα γεννηθεί και θα το κρατάω στην αγκαλιά μου. Το παιδί μου...

Θεέ μου, είμαι έγκυος! Περιμένω παιδί! Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω από χαρά ή να τρομοκραρηθώ σε αυτό το νέο. Δεν σχεδίαζα να κάνω παιδί με τον Αλεξάντερ αυτήν την στιγμή, που έχουμε τόσα προβλήματα και στην εταιρεία δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή... Μα δεν με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Γιατί αισθάνομαι χαρούμενη. Το όνειρο μου να γίνω επιτέλους μάνα θα πραγματοποιηθεί. Και συνέβη... Από τον άντρα μου αγαπώ. Από τον άντρα που μου έχει δώσει τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Κουβαλάω στα σπλάχνα μου το παιδί μου. Αγόρι ή κορίτσι, δεν με νοιάζει. Υγειές το θέλω μονάχα.

Μου έχει σηκωθεί η τρίχα από την αγωνία. Θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για να το μεγαλώσω αυτό το μωρό. Τώρα όμως αυτό που με καίει, είναι το πως θα το πω στον Αλεξάντερ. Δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Θα αγχωθεί πάρα πολύ. Αλλά ξέρω, όπως και εγώ... Που θα αποκτήσουμε παιδί.

Όλο αυτό είναι κάτι τόσο καινούργιο. Ακόμα να το πιστέψω... Πως θα κάνω μωρό.