Alexander's POV

Στην ζωή, έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους. Έχω κάνει φιλίες, έχω αποκτήσει εχθρούς και έχω κόψει επαφές με αρκετά άτομα, ξεκαθαρίζοντας πως δεν θέλω να τους δω ξανά στα μάτια μου. Να εξαφανιστούν από την ζωή μου, ξεχνώντας ακόμα και την ύπαρξη μου. Και η γυναίκα που στέκεται μπροστά μου... Είναι σίγουρα μια από αυτούς.

Πριν από χρόνια, αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή με την γυναίκα που με έφερε στον κόσμο και έχω την ατυχία να αποκαλώ μητέρα. Εξαιτίας της, πέρασα όλη μου την ζωή, νομίζοντας βαθιά μέσα μου πως είμαι ένα τίποτα. Με είχε πείσει πως δεν θα καταφέρω τίποτα στην ζωή μου και για μεγάλο χρονικό διάστημα, έδινα σημασία στα λόγια της. Με πλήγωναν... Αλλά εγώ τα πίστευα. Χαζό με ανέβαζε... Άχρηστο με κατέβαζε. Ηθελε να έχει λόγο για τα πάντα στην ζωή μου. Ακόμα και στις 'σχέσεις' μου, πάντα φύλαγε στην τσέπη της τα πιο πικρόχολα σχόλια. Ακόμα και όταν έφτιαξα την Sergud Studios, δεν άκουσα ποτέ καλό λόγο από το στόμα της. Για τίποτα από όσα πέτυχα. Με μείωνε. Με πλήγωνε κάθε μέρα.

Όμως μια μέρα... Έπαψα να ασχολούμαι. Τσακωθήκαμε άσχημα και από τότε... Οι δρόμοι μας χώρισαν. Εξαφανίστηκε από την ζωή μας. Εγώ και τα αδέρφια μου δεν νοιαστήκαμε. Δεν θέλαμε να την δούμε ξανά. Πήρε ότι έχει απομείνει από την δουλειά του πατέρα μου και μας άφησε μόνο ότι χρειαζόμασταν για να ζήσουμε. Λοιπόν, ρίσκαρα τα πάντα και μαζί με αυτά τα λεφτά, έστησα αυτόν τον κολοσσό.

"Παιδιά μου, δεν θα πάρετε μια αγκαλιά της μάνα σας;" σπάει την σιωπή, κοιτάζοντας εμένα και τον Κρις, ρίχνοντας μια διακριτική ματιά στην Μαργαρίτα.

Η Λούνα έρχεται προς το μέρος του δικού μου και της Ζοζεφίνας, κρύβοντας το σώμα πίσω από τα δικά μας. Τα χέρια της αγκαλιάζουν το δικό μου και η Ζοζεφίνα ακουμπάει την παλάμη της στα μαλλιά της.

"Μαργαρίτα μου, όσα περνάει ο καιρός, μοιάζεις όλο και περισσότερο στην μητέρα σου... Ααα, εσύ πρέπει να είσαι η Ζοζεφίνα Ράινχαρτ. Η... Κοπέλα του γιού μου. Έλα κοντά μου" της λέει με ένα χαμόγελο, ειρωνικό θα το έλεγα. Αν γνωρίζεις καλά την μάνα μου, μπορείς να διακρίνεις πότε προσποιείται.

Η Ζοζεφίνα διστάζει λίγο, αλλά τελικά την πλησιάζει και φτάνει απέναντι της, σταυρώνοντας τα χέρια της κάτω από το στήθος. Η μητέρα μου πειράζει λίγο τα μαλλιά της και ύστερα την σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω με το κακιασμένο βλέμμα της. Κάνει κύκλους γύρω από την Ζοζεφίνα, κουνώντας το κεφάλι της δεξιά και αριστερά.

"Μάλιστα... Ποιό φτωχή δεν μπορούσες να διαλέξεις παιδί μου; Φαίνεται από μακριά πως αυτή η γυναίκα δεν κάνει για τον κόσμο μας" αποκρίνεται μετά από λίγα λεπτά και νιώθω τα νεύρα μου, να χτυπάνε το κόκκινο.

Αφήνω την Λούνα στην Νατάσα και τρέχω κοντά στην Ζόζι μου, βάζοντας την στην αγκαλιά μου.

"Φύγε από το σπίτι μου τώρα! Κουμάντο δεν θα κάνεις άλλο στην ζωή μου! Ποτέ δεν το έκανες στα αλήθεια! Εξαφανίσου!" της λέω απότομα και βάζει τα γέλια.

"Αχ αγόρι μου... Γύρισα για να μείνω. Και αυτό εδώ το σούργελο ισχυρίζεσαι πως το αγαπάς, δημοσίως; Χα! Ας γελάσω! Εσύ που αλλάζεις τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα;!"

"Σκάστε!" φωνάζει η Λούνα και γυρνάμε όλοι προς το μέρος της. Τα χαρακτηριστικά της έχουν σκληρήνει και με το η Νατάσα την κρατάει από το ορμήσει στην μάνα μου.

"Τς τς τς... Νόμιζα ότι τουλάχιστον κάποιος θα έδειχνε λίγο σεβασμό εδώ μέσα" μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια της, αλλά όχι τόσο σιγανά, ώστε να μην ακουστεί.

"Αν δεν σέβεστε την αδερφή μου, τότε είναι δικό σας πρόβλημα αν ενοχλείστε ή όχι"

Μου αρέσει που, ενώ η Λούνα της μιλάει με θράσος και γίνεται πολύ αγενής, συνεχίζει να αποκρίνεται στον πληθυντικό. Αλλά δεν με νοιάζει, για αυτό δεν επεμβαίνω και κρατώ την Ζοζεφίνα από το να το κάνει. Η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος που δεν της αξίζει να της φέρονται με σεβασμό. Και όσοι το κάνουν ακόμα, δεν το κάνουν από εκτίμηση, αλλά επειδή την φοβούνται.

"Έτσι ανέθρεψαν την αδερφή μου οι γονείς σας Ζοζεφίνα; Ντροπή τους" λέει και με το ζόρι κρατιέμαι να μην την χτυπήσω. Βαθιά μέσα μου, θυμάμαι ακόμα πως το μόνο σωστό που μου δίδαξε αυτή η γυναίκα, είναι να μην χτυπάμε γυναίκες.

"Φύγε μητέρα. Δεν έχεις καμία θέση σε αυτό το σπίτι. Εξαφανίστηκες από τις ζωές μας χρόνια τώρα. Δεν σε χρειάζομαι. Η Ζοζεφίνα είναι η γυναίκα της ζωής μου και είσαι η τελευταία που μπορεί να κρίνει την επιλογή μου" της λέω και σουφρώνει τα χείλη της, παίρνοντας την νευριασμένη έκφραση που παίρνει όταν δεν γίνεται αυτό που θέλει.

"Δεν τελειώσατε με εμένα. Και να ξέρεις πως η συζήτηση δεν τελείωσε. Καλό σας απόγευμα"

Πριν προλάβει κάποιος από εμάς να αντιδράσει, αποχωρεί από την τραπεζαρία και μέσα σε δευτερόλεπτα, ακούμε την πόρτα να κλείνει με δύναμη.

Επιστρέφουμε στο τραπέζι με την Ζοζεφίνα και αρχίζουμε να τρώμε όλοι μαζί, αλλά πρώτη φορά υπάρχει αμηχανία. Κανείς δεν βγάζει λέξη και καταπίνουμε την μια μπουκιά μετά την άλλη σιωπηλά. Ανταλλάζουμε μόνο διακριτικές ματιές και ύστερα κοιτάμε ξανά το φαγητό μας. Δεν το πιστεύω... Αυτή η γυναίκα έχει την ικανότητα να καταστρέφει την όμορφη ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί στον χώρο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Πριν ήμασταν υπέροχα και είχαμε μια ευχάριστη στιγμή, ήταν η Ήρα μπήκε στο σπίτι μου και διέλυσε τα πάντα. Γεννήθηκε για αυτό, δεν εξηγείται αλλιώς.

"Αυτή η γυναίκα μου φάνηκε πολύ... Σκληρή. Λες και είναι φτιαγμένη από πάγο, τον οποίο όμως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να λιώσει. Έτσι... Έτσι ήταν η μαμά μας Ζοζεφίνα;" σπάει την σιωπή η μικρή Λούνα και η Ζοζεφίνα αφήνει το πιρούνι κάτω, κοιτώντας την. Της χαμογελάει και πιάνει το χέρι της.

"Λούνα μου... Η μητέρα μας ήταν ο πιο γλυκός και καλός άνθρωπος στον κόσμο. Ήταν έξυπνη και καλόκαρδη. Γινόταν αυστηρή κάποιες φορές... Όμως πάντα το έκανε για το καλό σου. Για να σε προστατεύσει. Όταν η μητέρα μας αγαπούσε... Αγαπούσε αληθινά. Όταν έμαθε πως θα γεννήσει εσένα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκε. Όπως και ο πατέρας σου. Θυμάμαι την ημέρα που το μάθαμε. Ήταν μέρα ευτυχίας και για τους τρεις μας. Μου λείπουν και εμένα πολύ, αλλά... Μπορεί να μην είναι εδώ μαζί μας..."

"Όμως είναι πάντα κοντά στο μας. Φύλακες άγγελοι μας" συμπληρώνει την αδερφή και αγκαλιάζουν η μία την άλλη.

Και κάπως έτσι... Η ατμόσφαιρα ζεσταίνει ξανά οι κουβέντες πέφτουν όλες στο τραπέζι, η μία με την άλλη. Συζητάμε για διάφορα θέματα και ενώ μπορεί να διαφωνήσουμε σε κάτι, καταλήγουμε να γελάμε. Έχω να ζήσω τέτοιες στιγμές πάρα πολλά χρόνια. Που μαζευόμασταν με τους ανθρώπους που αγαπώ στα τραπέζια και περνούσαμε καλά. Ήμουν πιο παιδί τότε, κοντά στην εφηβεία. Η μητέρα μου τότε έλειπε σε πολλά ταξίδια. Ήμασταν εγώ, τα αδέρφια μου, η Ορόρα και ο πατέρας μου. Αυτούς θεωρούσα οικογένεια μου. Την Ορόρα πιο πολύ την αισθάνθηκα σαν μάνα μου, παρά την Ήρα.

Τώρα όμως, σήμερα... Οι άνθρωποι που κάθονται μαζί μου και με αποδέχονται για αυτό που είμαι και με αγαπούν, αυτοί είναι πια οι οικογένεια μου. Ο Κρις, η Νατάσα, η Μαργαρίτα, η Λούνα... Και τέλος, η αγάπη της ζωής μου. Η Ζοζεφίνα μου. Η γυναίκα που με έκανε να καταλάβω ότι μπορώ ακόμα και εγώ να αγαπήσω.

Μετά από αρκετές ώρες, αφού και τα παιδιά έχουν φύγει, έχουν πάει όλοι στα δωμάτια μας και η Μαργαρίτα στο σπίτι του κήπου. Της αρέσει πολύ να περνάει χρόνο εκεί. Έτσι ήταν και η Ορόρα. Αγαπούσαν τον κήπο και ότι μπορούσε να τους προσφέρει. Από φυτά, μέχρι μερικές στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας.

"Μμμ... Είμαι πτώμα. Ας κοιμηθούμε" λέω καθώς βγαίνω από το μπάνιο.

Την βλέπω να κάθεται στο κρεβάτι και να κοιτάζει απέναντι στον τοίχο. Παίρνει βαθιές ανάσες και τρίβει νευρικά τα χέρια της. Δείχνει σαν να σκέφτεται.

"Ει, τι έχεις;" την ρωτάω και πάω κοντά της.

"Σκέφτομαι το περιστατικό με την μητέρα σου... Αλεξάντερ, θα συνεχίσει να μας επισκέπτεται και να κάνει τόσο όμορφα σχόλια για την σχέση μας και να με προσβάλει;" με ρωτάει και σκουπίζει τα μάτια της.

"Δεν... Δεν ξέρω. Αλλά αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά, είναι ότι δεν θα την αφήσω να καταστρέψει αυτό που έχουμε. Η οικογένεια μας είναι τα πάντα για εμένα και κανείς δεν μπορεί να μπει εμπόδιο ανάμεσα μας" της απαντώ και την φιλάω στα χείλη, βάζοντας την στην αγκαλιά μου.

"Τι άνθρωπος είναι η μητέρα σου;" με ρωτάει ξαφνικά και ένα ειρωνικό χαμόγελο αποτυπώνεται στο πρόσωπο μου.

"Μην νομίζεις ότι δεν σου έχω μιλήσει για να κρύψω κάτι. Απλά... Η μητέρα μου δεν είναι ένας άνθρωπος που αξίζει να συζητάς. Τέλος πάντων... Πάντα ήταν απαίσια μαζί μας. Ειδικά με εμένα και τον Κρις, μιας και η Μαργαρίτα είχε την μητέρα της. Δεν ασχολιόταν μαζί μας. Αδιαφορούσε πλήρως, αλλά όταν κάναμε κάτι που κατέστρεφε την εικόνα της, ότι και αν ήταν αυτό με τα δικά της λεγόμενα, μας... Μας χτυπούσε κάποιες φορές. Έξω από το σπίτι, προσποιούνταν πάντα πόσο πολύ μας αγαπούσε και μας λάτρευε. Για τα μάτια του κόσμου. Όλα για το τι θα πει ο κόσμος και τα δικά μας αισθήματα... Το μητρικό χάδι το ένιωσα από την Ορόρα. Με αγαπούσε σαν γιό της, όπως και τον Κρις. Από την άλλη... Η μητέρα μου δεν έχανε ευκαιρία να με πληγώνει. Πάντα έλεγε πως είμαι άχρηστος και δεν θα πετύχω τίποτα στην ζωή μου" ολοκληρώνω την απάντηση μου και με το χέρι της, χαϊδεύει το σώμα μου πάνω την πιτζάμα, ακουμπώντας τα χείλη της στο μάγουλο μου.

"Εσύ όμως πέτυχες πάρα πολλά. Και αφού δεν το βλέπει, κακό του κεφαλιού της. Εξελίχθηκες σε έναν θαυμάσιο άντρα, που είμαι περήφανη να βρίσκομαι σε σχέση μαζί του... Σε αγαπώ Αλεξάντερ" μου λέει και την σφίγγω στην αγκαλιά μου ακόμα περισσότερο.

Σβήνω το φως και ξαπλώνουμε, χωρίς να την βγάλω από αυτήν.

"Και εγώ σε αγαπώ..." της ψιθυρίζω πίσω και κλείνουμε τα μάτια μας, περιμένοντας τον ύπνο να έρθει.

[...]

Αϋπνίες θα με πιάσουν στο τέλος! Προσπαθώ να κοιμηθώ εδώ και τρεις ώρες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα και δεν ξέρω γιατί! Εκτός αυτού, διψάω κιόλας!

Βγαίνω από τα σκέπασματα με όσο πιο προσεχτικές κινήσεις μπορώ, για να μην ξυπνήσω την Ζοζεφίνα μου. Είναι όντως πάρα πολύ κουρασμένη λόγω της δουλειάς και είναι κρίμα να χάσει και αυτή τον ύπνο της μαζί με εμένα, ξενυχτώντας. Δεν θα της ζητούσα να κάνει κάτι τέτοιο ποτέ.

Κλείνω την πόρτα ήσυχα και κατευθύνομαι προς την κουζίνα, ώστε να βάλω ένα ποτήρι νερό. Το ποτό το έχω μειώσει κατά πολύ και με της βοήθεια της Ζοζεφίνας, έκοψα ξανά το τσιγάρο. Το έχω ανάγκη μερικές φορές ακόμα, όμως τα καταφέρνω τελικά να το σκέφτομαι. Η Ζοζεφίνα ήταν κάθετη άλλωστε σε αυτό το θέμα. Και με ένα μικρό παιδί τώρα στο σπίτι, πρέπει να προσέχω.

Μπαίνω στην κουζίνα και πάω προς την βρύση, όταν στα αυτιά μου φτάνει το παιδικό κλάμα ενός μικρού κοριτσιού, πίσω από τον πάγκο. Αν και δεν το έχω ακούσει ξανά, μπορώ να καταλάβω ότι ανήκει στο μοναδικό παιδί που κατοικεί σε αυτό το σπίτι... Στην Λούνα μας.

Πάω προς τα εκεί και αντικρίζω ένα θέαμα που κάνει την καρδιά μου να πονέσει πραγματικά... Η Λούνα έχει πάρει αγκαλιά τα γόνατα της, ενώ από το χέρι της κρέμεται ένα λούτρινο, γκρι αρκουδάκι. Έχει πλαντάξει στο κλάμα η μικρή μου.. Πρώτη φορά νιώθω έτσι γξσ ένα μικρό παιδί. Και η Λούνα δεν είναι οποιοδήποτε παιδί. Έχει κερδίσει ένα κομμάτι στην καρδιά μου, που δεν μπορεί να αλλάξει... Σαν κόρη μου την βλέπω και όσο με εκπλήσσει αυτό, αλλά τόσο με χαροποιεί.

"Λούνα;" ρωτάω και υψώνει το κεφαλάκι της προς τα πάνω, σκουπίζοντας τα κοκκινισμένα από το κλάμα ματάκια της.

Το βλέμμα της είναι φοβισμένο... Τρέμει ολόκληρη!

"Αλεξάντερ; Τι... Τι κάνεις ξύπνιος τέτοια ώρα;" ρωτάει με τρεμάμενη φωνή και της χαμογελάω.

"Το ίδιο θα σε ρωτούσα και εγώ. Γιατί έκλαιγες μικρή μου;" απαντώ με ερώτηση και σφίγγει το αρκουδάκι περισσότερο στην αγκαλιά της, έχοντας καρφώσει τα μάτια της πάνω μου.

"Ε... Είδα έναν εφιάλτη... Και μετά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Ήταν... Ήταν απαίσιο..." λέει και είναι έτοιμη να κλάψει ξανά. Την σηκώνω στην αγκαλιά μου και ακουμπάει το κεφαλάκι της στον ώμο μου.

"Θες να μου πεις μέχρι να πάμε πίσω στο κρεβατάκι;" την ρωτάει και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά.

Αρχίζω να περπατάω προς τα σκαλιά με αργά βήματα, περιμένοντας υπομονετικά να ακούσω αυτά που έχει να μου πει. Πρέπει να ταράχτηκε πολύ η γλυκούλα μου.

"Είδα... Είδα πως κάποιοι άνθρωποι έμαθαν την αλήθεια για εμένα... Για την προτίμηση μου στα κορίτσια... Αλλά αντί να κάνουν κακό σε εμένα... Πήγαν και σκότωσαν την αδερφή μου... Με άφησαν μόνη μου... Με εγκατέλειψαν όλοι... Και δεν έχει κανέναν... Δεν θέλω να μείνω μόνη μου... Δεν θέλω να χάσω την αδερφή μου ή κάποιον από εσάς... Είστε ότι έχω. Φίλους δεν έχω... Όχι πια..." λέει και τα δάκρυα της μουσκεύουν το δέρμα μου κάτω από τα ρούχα.

Ποτέ στην ζωή μου δεν πίστεψα... Ότι ένα θέαμα θα με πλήγωνε τόσο πολύ. Θα έκανε την καρδιά μου να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Ότι το κλάματα ενός παιδιού που υποφέρει... Θα με άγγιζαν. Πόσο μάλλον ενός που δεν είναι αίμα μου. Όμως είναι αδερφή της γυναίκας που αγαπώ και αυτό την κάνει πιο πολύ οικογένεια μου.

Αυτό που της συνέβη πριν από κάποιες ώρες, πρέπει να την τραυμάτισε πολύ. Την καταλαβαίνω βέβαια. Είναι φριχτό να ξέρεις ότι δεν σε αποδέχονται για αυτό που είσαι. Όμως η διαφορά είναι, πως τώρα πια δεν είναι μόνη της. Καμιά τους. Ούτε η Ζόζι μου, ούτε η μικρή Λούνα. Είμαι εδώ για να σταθώ και στις δύο όσο καλύτερα μπορώ.

"Ήταν απλά ένας εφιάλτης Λούνα μου... Διότι ότι και αν συμβεί, εγώ και η αδερφή σου δεν θα πάμε πουθενά. Σε αγαπάμε και οι δύο πάρα πολύ. Δεν θα σε αφήσουμε ποτέ μόνη σου" ψελλίζω στο αυτί της και μου χαρίζει ένα χαμόγελο, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου.

Μπαίνουμε στο δωμάτιο της και πάμε προς το κρεβάτι. Την αφήνω απαλά πάνω σε αυτό και την σκεπάζω με την κουβέρτα της.

Της δίνω ένα φιλί για καληνύχτα και κάνω μα φύγω όταν με πιάνει από το χέρι.

"Θα κοιμηθείς απόψε μαζί μου; Φοβάμαι μόνη μου" με παρακαλάει και η νιώθω την καρδιά μου να λιώνει... Πως μπορώ να της πω όχι;

Βγάζω τις παντόφλες μου και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα, βάζοντας την στην αγκαλιά μου και για πρώτη φορά μετά από αρκετή ώρα, διαισθάνομαι πως ηρεμεί. Τα νεύρα της έχουν χαλαρώσει και αναπνέει σε κανονικό ρυθμό.

"Σε ευχαριστώ για όλα. Σε αγαπώ πολύ... Μπαμπά" μου λέει πριν κλείσει τα μάτια της και οι παλμοί της καρδιάς μου αυξάνονται από το πουθενά, δίνοντας μου την εντύπωση πως θα πεταχτεί έξω.

Μόλις... Μόλις με αποκάλεσε μπαμπά; Δηλαδή με βλέπει έτσι; Ωωω Θεέ μου... Δεν το λες και λίγο αυτό! Με θεωρεί μπαμπά της! Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος ποτέ! Τελικά η καρδιά... Δεν χτυπάει απαραίτητα και μόνο από έρωτα.

Αφού έχει αποκοιμηθεί, ακουμπώ το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, φιλώντας την τρυφερά στα μαλλιά.

"Και εγώ σε αγαπώ... Κόρη μου" απαντώ και αφήνω τον ύπνο να με ταξιδέψει σε καινούργια όνειρα, τα οποία έχουν να κάνουν μόνο με την οικογένεια μου.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Λοιπόν...

Πως σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Ξεκινήσαμε λίγο στραβά, αλλά νομίζω το τέλος σας δικαίωσε🥰🥰🥰

Είχαμε μια τρυφερή στιγμή ανάμεσα στην Λούνα και τον Αλεξάντερ. Νομίζω ήταν πολύ σημαντική, μιας και η Λούνα τον αποκάλεσε για πρώτη φορά μπαμπά😍😍😍

Σας άρεσε αυτό το κομμάτι; Θέλετε να έχουμε και άλλες σκηνές με αυτούς τους δύο;

Πιστεύετε πως ο Αλεξάντερ θα γίνει ο σωστός πατέρας για την Λούνα μας;

Άλλη ερώτηση!

Τι γνώμη έχετε για την μητέρα του Αλεξάντερ, μιας και τώρα έκανε την επίσημη εμφάνιση της;

Θα τα πάμε καλά ή όχι;😈😈😈

Ετοιμαστείτε, γιατί από το επόμενο και μετά, θα αρχίσουν οι αποκαλύψεις να πέφτουν γρήγορα!

Μέχρι τότε όμως...

Peace❤️💛✌️