23 χρόνια πριν...

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

"Ναι Στέισι, και εγώ σε αγαπώ... Φυσικά και το εννοώ! Για ποιόν με πέρασες! Κλείνω τώρα, γιατί έχω δουλειά! Θα τα πούμε το βράδυ!" της είπε βιαστικά ο εικοσιπεντάχρονος άντρας και κατέβασε το ακουστικό από το αυτί του, βάζοντας το πίσω στην θέση του.

Ξεφύσηξε από ανακούφιση και πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα καστανά, πυκνά και μπερδεμένα μαλλιά, χαρούμενος με την σκέψη πως είχε γλιτώσει από την γκρίνια της για ένα διάστημα και ότι θα κέρδιζε ακόμα μερικές νύχτες αχαλίνωτου σεξ και πάθους. Από όλες όσες είχε πάει μέχρι τώρα, εκείνη ήταν η περισσότερο... Γυναίκα!

Γενικά όμως, στα δικά του μάτια, όλες ήταν ίδιες. Το μοναδικό που αποζητούσαν, ήταν η καλοπέραση και ότι συνεπάγεται με αυτήν. Δεν τους ενδιέφερε αν θα πληγώσουν των αντρών που ήταν διατεθειμένη να πέσουν στα πατώματα για χάρη τους. Δεν έδιναν δεκάρα για τα αισθήματα τους. Καμιά τους δεν σεβόταν, ούτε νοιαζόταν για όλα αυτά που έκαναν... Επειδή της αγαπούσαν.

Για ποιόν λόγο λοιπόν, να το έκανε και ο ίδιος; Για να γίνει υποχείριο κάποιας, που το μόνο που θα ήθελε από εκείνον, θα ήταν τα χρήματα και η δύναμη; Δεν ήθελε να τα μοιραστεί με καμία. Ότι ένιωθε, δεν το είχε για πέταμα. Δεν θα χάριζε ποτέ τίποτα και σε κανέναν, πέρα από την οικογένεια του. Γιατί να θέλει κιόλας; Για να έχουνε κάποτε και τα δικά του παιδιά κάποτε δυστυχισμένα παιδικά χρόνια; Να πληγώνονται καθημερινά, από τον χαρακτήρα μιας σκάρτης γυναίκας;

Όχι... Του άρεσε η ζωή του έτσι όπως ήταν τώρα. Πολύ σύντομα, θα τελείωνε και με τις σπουδές του. Τότε, θα είχε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί όλα όσα έμαθε και να αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του. Θα τα κατάφερνε... Και μετά, όλοι αυτοί που τον αμφισβήτησαν, θα έβλεπαν πως έκαναν μεγάλο λάθος. Δεν είχε λοιπόν χρόνο για έρωτες και για βλακείες... Αν όμως ποτέ, συνέβαινε κάτι τέτοιο... Θα έβρισκε τρόπο να το αντιμετωπίσει.

"Τόσο εύκολα λες σε αγαπώ, γιέ μου;" άκουσε ξαφνικά τον πατέρα του να τον ρωτάει και γύρισε απότομα από την άλλη, αναπηδώντας τρομαγμένος.

Μερικά χαρτιά έπεσαν πάνω στο μπλε χαλί του και έσπευσε να τα μαζέψει, όμως δεν πρόσεξε πως την ίδια κίνηση έκανε και ο πατέρας του, ώστε να τον βοηθήσει να τα συλλέξει όλα σε ένα σημείο και ύστερα να τα τοποθετήσει στην θέση τους.

"Με τρόμαξες ρε μπαμπά" του είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου και ακούμπησε την στοίβα μου μάζεψαν μαζί, πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου του.

"Αν δεν σε είχα εμποδίσει κάποτε, μέχρι και το ξύλο μπλε θα το έβαφες" αστειεύτηκε ο γοητευτικός μεσήλικας και έκατσε στο, παραδόξως στρωμένο κρεβάτι του γιού του.

Συνήθως όλα ήταν άνω κάτω πάνω σε αυτό, όπως και ολόκληρο το δωμάτιο δηλαδή. Μα αυτήν την συγκεκριμένη ημέρα, ο πρωτότοκος γιός του είχε αποφασίσει να ασχοληθεί μόνος του με το συγύρισμα του δωματίου του. Τον λόγο γιατί επέλεξε να το κάνει αυτό, δεν θα το μάθαιναν ποτέ.

"Χεχε, ίσως... Λοιπόν, τι με ήθελες;" ρώτησε ο νεαρός Αλεξάντερ, ανοίγοντας το παράθυρο.

Έκατσε στην άκρη και έβγαλε από την τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του το πακέτο με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα του. Έβγαλε ένα από μέσα και αφού το ακούμπησε ανάμεσα στα δύο λεπτά του χείλη, το άναψε και άρχισε να εισπνέει και να εκπνέει, απολαμβάνοντας για ακόμα μια φορά αυτόν τον μικρό διάβολο, που αρκετά σταδιακά, κατέστρεφε τον οργανισμό του.

Την κάψα την είχε συνηθίσει πλέον... Βασικά του είχε γίνει απαραίτητη. Αλλά ο πατέρας του, του είχε ζητήσει να μην καπνίζει ποτέ σε κλειστό χώρο. Έτσι, προτίμησε το άβολο πεζούλι του παραθύρου, παρά το αναπαυτικό στρώμα του κρεβατιού. Δεν μπορούσε όμως να ξέρει και πότε ο πατέρας του θα έφευγε. Ήθελε εκείνη την στιγμή να ξεσπάσει. Είχε προηγηθεί ένας πολύ άσχημος καυγάς με την μητέρα του... Απορούσε γιατί την αποκαλούσε έτσι ακόμα.

"Απάντησε μου πρώτα στην ερώτηση που σου έκανα πρώτα και μετά θα σου πω" του απάντησε ο πατέρας του με ύφος και σταύρωσε τα χέρια του, κοιτώντας τον και περιμένοντας υπομονετικά να ακούσει τι θα έλεγε ο γιός του.

"Όλες τους θέλουν να το ακούν. Αλλιώς δεν σε αφήνουν ήσυχο. Και στο κάτω κάτω, ξέρουν πως από εμένα, δεν έχουν να περιμένουν κάτι από σεξ και διασκέδαση. Γνωρίζουν καταβάθος πως δεν το εννοώ. Το λέω και εγώ για να γλιτώνω παράπονα" είπε και έκανε άλλη μια τζούρα, ακουμπώντας το στο σκούρο μπλε τασάκι κοντά πάνω στο κρύο πεζουλάκι.

"Μάλιστα... Αλεξάντερ, ερωτεύτηκες ποτέ σου κάποια από αυτές τις γυναίκες;"

"Εγώ; Πατέρα, σε εμένα μιλάς. Η λέξεις μόνιμη σχέση, έρωτας, αγάπη και αφοσίωση, δεν ανήκουν στην γκάμα λέξεων που χρησιμοποιώ. Και είμαι ξεκάθαρος από την αρχή. Δεν αναγκάζω καμία. Για εμένα, όλες είναι... Ξεπέτες, για να καταλάβεις" είπε ξανά και έκλεισε το τζάμι, κλειδώνοντας το. Έτσι κι αλλιώς, την υπόλοιπη μέρα θα την περνούσε έξω από το σπίτι.

"Τα ίδια έλεγα και εγώ κάποτε παιδί μου..."

"Μέχρι που γνώρισες την μητέρα μου και αγαπήσατε ο ένας τον άλλον παράφορα" τον ειρωνεύτηκε και άκουσε το γέλιο του πατέρα του, το οποίο ήχησε σε ολόκληρο το δωμάτιο. Πάλι καλά που οι τοίχοι είχαν καλή ηχομόνωση, διαφορετικά αυτή η γυναίκα που ονομάζεται Ήρα, θα έμπαινε μέσα και θα έκανε παράπονα για την υπερβολική χαρά και ευθυμία.

"Η μητέρα σου δεν ήταν πάντα έτσι, Αλεξάντερ... Ξέρω πόσα έχετε περάσει εσύ και τα αδέρφια σου εξαιτίας της. Όμως όχι. Ποτέ στην ζωή μου δεν ερωτεύτηκα έντονα την Ήρα. Δεν ντρέπομαι που σου το λέω. Μου άρεσε και προσπάθησα να την αγαπήσω όπως τις άξιζε... Αλλά μετά κατάλαβα πως εκείνη δεν ήθελε να το κάνει. Αλλά εγώ..." δεν τελείωσε την πρόταση σου και ο Αλεξάντερ γύρισε προς το μέρος του. Πλησίασε και έκατσε δίπλα του, κοιτώντας τον στα μάτια.

"Αλλά εσύ τι; Πατέρα... Εσύ ερωτεύτηκες ποτέ;" τον ρώτησε και ο Μάρκος χαμογέλασε, χτυπώντας τον απαλά στον ώμο.

"Ναι, γιέ μου. Βαθιά και αληθινά. Και είσαι αρκετά μεγάλος και ώριμος για να σου πω πως... Ακόμα την σκέφτομαι έντονα κάποιες φορές"

Είπε αυτά τα λόγια, που τόσο καιρό λαχταρούσε να ξεστομίσει βαθιά μέσα του. Δεν ήθελε ποτέ να το κάνει σε κάποιο από τα παιδιά του, αλλά δεν άντεχε. Μέχρι και τότε, παρέμενε απόλυτα ερωτευμένος με την γλυκιά του Ορόρα. Ήταν δεκαοχτώ χρονών, όταν πρώτη φορά αντίκρισε ο ένας τα μάτια του άλλου. Τα σμαραγδένια μάτια της, συνάντησαν τα σοκολατί δικά του. Δεν αντιστάθηκαν στα συναισθήματα τους και για πολλά χρόνια, κράτησαν κρυφή την σχέση τους. Ειδικά όταν εκείνους έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές, πήγε και εκείνη κρυφά, για να ζήσουν μαζί. Ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής τους.

Όλα όμως άλλαξαν... Όταν οι γονείς του τον υποχρέωσαν να παντρευτεί για το συμφέρον των Σέργουντ, μια γυναίκα. Αυτός ο γάμος θα ένωνε δύο τεράστιες περιουσίες. Και αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Όχι το ότι κατέστρεψαν τις ζωές δύο ανθρώπων... Οι οποίοι ήθελαν να ζήσουν ο καθένας όπως ήθελε. Η Ήρα τον αγάπησε με έναν δικό της τρόπο... Ζήλευε πολύ και κάθε φορά, γινόταν όλο και πιο χειριστηκή. Για να είναι σίγουρη πως θα τον κρατήσει κοντά της, έμεινε έγκυος. Ο Ορόρα... Είχε ήδη γεννήσει παρόλα αυτά την κόρη εκείνης και του Μάρκου. Τα υπόλοιπα... Ήταν λεπτομέρειες που δεν μπορούσε ακόμα να πει στον γιό του.

"Άτσα ρε πατέρα! Πω πω, δεν θα το πίστευα ποτέ, αν δεν μου το έλεγες εσύ... Μην ανησυχείς, δεν θα πω τίποτα στην μαμά. Και για πες, ποιά είναι η τυχερή που μέχρι και σήμερα κυριαρχεί στις σκέψεις και στα όνειρα σου; Ποιητής πρέπει να γίνω" είπε και γέλασαν ξανά μαζί, ακόμα πιο δυνατά από πριν.

Ο Μάρκος είχε εκπλαγεί από την αντίδραση του γιού. Δεν περίμενε ποτέ πως το ίδιο του το παιδί, δεν θα θύμωνε με μια τέτοια απάντηση. Μπορεί η σχέση με την μητέρα του, να μην ήταν η καλύτερη, αλλά θεωρούσε πως θα την υπερασπιζόταν, μετά από μια τέτοια αποκάλυψη. Γιατί ο Αλεξάντερ πάντα προστάτευε την οικογένεια του, από ότι πίστευε ο ίδιος πως μπορούσε να τους βλάψει.

Δεν άντεχε άλλο να κρύβεται και να κρατάει μυστικά. Και μετά από τόσα χρόνια, επιθυμούσε επιτέλους να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Είχε σκοπό να χωρίσει με την Ήρα και μετά από λίγο καιρό, γιατί καλώς ή κακώς τον ενδιέφερε η κοινή γνώμη στην τότε κοινωνία που ζούσαν, θα έβγαινε δημόσια να ανακοινώσει τον γάμο του με την Ορόρα. Και όταν ο Κρις έπαιρνε τον δρόμο του σχετικά με τις σπουδές του, θα την έπαιρνε και θα έκαναν τα ταξίδια που πάντα ονειρεύονταν.

Αλλά δεν ήταν ακόμα η ώρα για να μιλήσει στον Αλεξάντερ και στα άλλα δύο παιδιά του. Πρώτα θα ξεκαθάριζε τα πράγματα με την Ήρα και θα φρόντιζε να εξαφανιστεί από τις ζωές τους, αφού μόνο κακό τους έκανε.

"Θα μάθεις σύντομα γιέ μου. Μόνο άσε με να σου δώσω μια συμβουλή σαν πατέρας" του ζήτησε και ο Αλεξάντερ έγνεψε θετικά, στρέφοντας όλη του την προσοχή στον πατέρα του, έτοιμος να τον ακούσει.

Μπορεί σε πολλά θέματα να διαφωνούσε μαζί του, αλλά δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή στην ζωή του, που δεν ζητούσε την συμβουλή του. Ακόμα και στα προσωπικά του, έψαχνε πάντα τα σοφά του λόγια. Λάτρευε τον πατέρα του και δεν έχανε ευκαιρία να του το δείξει. Είχαν μια καλή σχέση. Το δέσιμο τους ήταν μοναδικό και αληθινό. Η Ήρα είχε προσπαθήσει να το καταστρέψει με δόλιο τρόπο, αλλά δεν τα κατάφερε. Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός, ήταν δύο δεδομένα πράγματα ανάμεσα τους.

Τώρα, το αν λάμβανε υπόψην του τα λόγια του, ήταν άλλο θέμα. Όταν δεν ήθελε να ακούσει τα πράγματα και από την οπτική γωνία του πατέρα του, έκανε σαν να μην τον ρώτησε ποτέ. Ουσιαστικά, έκανε ότι λαχταρούσε η ψυχή του και ζούσε την κάθε στιγμή. Σε ποιόν άλλωστε είχε να δώσει λογαριασμό;

"Η αγάπη είναι μια μικρή λέξη, κι όμως πολύ δύσκολη να την πει και να είναι αλήθεια. Αλεξάντερ, μπορείς να περνάς καλά με όποιον τρόπο νιώθεις όμορφα, αλλά μην λες σε αγαπώ, αν δεν το εννοείς πραγματικά. Κάνεις κακό πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους γύρω σου. Κάποτε, θα κατακτήσει την καρδιά σου αυτό το συναίσθημα και τότε θα με θυμηθείς. Η καρδιά μπορεί να κάνει λάθη μερικές φορές... Μα στον έρωτα, διαλέγει πάντα το σωστό μονοπάτι. Με τα ξεχάσεις ποτέ αυτά που σου είπα" του ζήτησε σε τρυφερό τόνο και τον αγκάλιασε σφιχτά,

Ο Αλεξάντερ ανταπέδωσε την κίνηση, χωρίς να είναι απόλυτα σίγουρος για το τι συνέβη. Η ατμόσφαιρα ξαφνικά είχε γίνει πολύ συναισθηματική και θα ορκιζόταν πως είδε τα μάτια του πατέρα του να βουρκώνουν. Παρόλα αυτά, αποφάσισε να κάνει πως δεν το πρόσεξε. Θα μάθαινε... Όταν ο πατέρας του έκρινε πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Δεν ήθελε να τον φέρει σε δύσκολη θέση.

"Έλα. Πάμε τώρα κάτω. Αλλιώς η Ορόρα θα αρχίσει πάλι την γκρίνια" γέλασαν και οι δύο με αυτό το σχόλιο και μαζί, έφυγαν από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω τους, ενώ η μυρωδιά από το φαγητό της μέσης ηλικίας κοκκινομάλλα γυναίκας, εισχώρησε στα ρουθούνια τους και έκανε τις κοιλιές τους να γουργουρήσουν.

[...]

Ψέκασε μερικές φορές στον λαιμό –αλλά και πάνω από τα ρούχα– με την αντρική κολώνια Dior που του είχε αγοράσει που του είχε κάνει δώρο ο μικρός του αδερφός στα γενέθλια του και αφού βεβαιώθηκε πως το άρωμα του υγρού είχε απελευθερωθεί στον χώρο και το δέρμα του μοσχοβολούσε,  φόρεσε το μαύρο σακάκι του.

Έβαλε μέσα στο μικρό τσαντάκι που έπαιρνε πάντα μαζί του τα κλειδιά, το κινητό και πριν βγει από το δωμάτιο του, κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Για άλλη μια φορά, είχε καταφέρει να φτιάξει έναν συνδυασμό που θα αναδείκνυε την γοητεία του και θα έλκυε ακόμα περισσότερα θηλυκά. Κατέληξε σε ένα τζιν με σκισήματα, ένα λευκό πουκάμισο με μανίκια έως τους αγκώνες και το σακάκι του. Τα παπούτσια τον περίμεναν στην είσοδο, διότι ποτέ δεν κυκλοφορούσε με αυτά μέσα στο σπίτι.

Τι άλλο να ζητούσε; Κάθε γυναίκα έπεφτε στα πόδια του, είχε αδύναμη, πετύχαινε σε όλους τους στόχους του και η οικογένεια του, στεκόταν δίπλα του σε κάθε του βήμα, ακόμα και το επιδοκίμαζαν. Ήταν απόλυτα σίγουρος... Πως τίποτα δεν θα του έλειπε.

Ξεκίνησε να κάνει την συνηθισμένη διαδρομή από τα σκαλιά μέχρι την πόρτα, σκεπτόμενος την συζήτηση με τον πατέρα του νωρίτερα το μεσημέρι. Αν και δεν είχε διαγράψει την πιθανότητα να ερωτευτεί ποτέ στην ζωή του, ακόμα δεν είχε καταλάβει την σημασία όσων του είπε. Ειδικά η τελευταία κουβέντα που εξέφρασε από την αγάπη του για εκείνον, είχε χαραχθεί για κάποιον λόγο στην μνήμη του. Όσα χρόνια κι αν περνούσαν, δεν θα την ξεχνούσε ποτέ του. Ίσως μια μέρα... Έβλεπε το νόημα πίσω από αυτές τις λέξεις και έκανε τον πατέρα του περήφανο.

"Να δω πότε θα σοβαρευτείς Αλεξάντερ" άκουσε την μητέρα του να σχολιάζει, γελώντας ειρωνικά, όταν τον είδε να διασχίζει την κουζίνα.

"Πρόβλημα μου, Ήρα. Κάνε την ζωή του και παράταμε, όπως έκανες όλα αυτά τα χρόνια" της απάντησε, αποτρέποντας τον εαυτό του από την κοιτάξει. Το ποτήρι και το μπουκάλι με το κρασί πάνω στο θέμα πάγκο, τον έκαναν να καταλάβει αρκετά.

Την προσπέρασε, χωρίς να αφήσει να φανούν τα νεύρα που κατάφερε να του δημιουργήσει και συνέχισε να τον δρόμο του. Παρόλα αυτά, μπορούσε να διαισθανθεί το επικριτικό της βλέμμα να τον ακολουθεί. Ήθελε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη, όπως κάθε φορά και να υπακούσει σιωπηλά στις διαταγές της. Αλλά δεν θα της έκανε την χάρη. Είχε έρθει να της βάλει τα όρια που έπρεπε κάποιος άλλος να της θέσει πολλά χρόνια τώρα. Δεν θα έκανε άλλο κουμάντο στην ζωή του... Ούτε θα της επέτρεπε να ξεσπάσει ξανά πάνω σε αυτόν ή στα αδέρφια του.

Δεν θέλησε να της μιλήσει άλλο, γιατί έτσι θα προκαλούσε ακοαμ μια σύγκρουση. Ο πατέρας του δεν ήταν εκεί για να τον συγκρατήσει, μα ούτε και η Ορόρα. Σε αντίθεση με εκείνον, τον Κρις και την Μαργαρίτα, ήξεραν πολύ καλύτερα πως να τα βγάλουν πέρα με την Ήρα. Του έκανε εντύπωση που δεν τους ξανάδε όλη την μέρα μετά το γεύμα, αλλά υπέθεσε πως είχαν απλά δουλειές.

Την στιγμή που έβαζε τα παπούτσια του, το τηλέφωνο χτύπησε και αφήνοντας μια ανάσα αγανάκτησης, έσπευσε να το σηκώσει. Θα τελείωνε γρήγορα, ώστε να φύγει.

"Παρακαλώ;"

"Οικεία Σέργουντ;" ρώτησε μια φωνή και ρόλαρε τα μάτια του. Γιατί ρωτούσαν, εφόσον τους καλούσαν; Δεν ήταν σίγουροι πως μιλούσαν με μια από τις πιο δυνατές οικογένειες του πλανήτη.

"Ναι. Ποιός είναι;"

"Είμαι ο διευθυντής από το νοσοκομείο στο κέντρο της πόλης. Πρέπει να σας ενημερώσω για ένα πολύ ατυχές γεγονός..." απάντησε με πόνο στην φωνή του και τον Αλεξάντερ κατέκλυσε η ανησυχία από το πουθενά. Δεν του άρεσε καθόλου ο τόνος του συνομιλητή του.

"Τι συνέβη;" ρώταγε βιαστικά, αδημονώντας να μάθει.

"Πριν από μια ώρα περίπου, ένα έγινε ένα ατύχημα στην Σπρινγκ Στριτ. Στο αμάξι βρίσκονται ένας άντρας και μια γυναίκα. Η γυναίκα βρέθηκε σοβαρά τραυματισμένη στο πρόσωπο και στα πόδια, αλλά δεν διατρέχει κάποιον κίνδυνο για την ώρα. Ο άντρας... Ήταν ήδη νεκρός όταν φτάσαμε στο σημείο... Αργήσαμε να σας καλέσουμε... Γιατί κάναμε ταυτοποίηση..." τα μάτια του Αλεξάντερ γούρλωσαν και οι μύες του σφίχτηκαν, καθώς η σκέψη για το ποιός θα μπορούσε να είναι αυτός ο άντρας...

Όχι αποκλείεται. Γιατί να είναι ο πατέρας του στο κάτω κάτω; Αλλά για ποιά γυναίκα μιλούσαν; Και για ποιόν λόγο επικοινώνησαν με τους Σέργουντ; Δεν γίνεται να συνέβαιναν όλα αυτά...

"Η γυναίκα... Ποιά ήταν;" η φωνή του έτρεμε, ενώ έκανε αυτήν την ερώτηση.

"Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε... Το όνομα της είναι Ορόρα Λέιν"

Η καρδιά του έσπασε στο άκουσμα αυτών των λέξεων και μερικά δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια του. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αυτήν την απάντηση, σκεπτόμενος ένα πράγμα... Πως θα το έλεγε αυτόν στην καλύτερη του φίλη του, την Μαργαρίτα, ότι η μητέρα της... Η δική του μητέρα και του Κρις... Θα μπορούσε να πεθάνει; Ποιός θα τον επιβεβαίωνε ότι στα αλήθεια είχε διαφύγει τον κίνδυνο... Όχι, έπρεπε να σκεφτεί θετικά. Η μαμά του θα ζούσε... Πως θα τα κατάφερνε χωρίς εκείνη άλλωστε.

Τότε θυμήθηκε πως... Υπήρχε άλλη μια ερώτηση που έπρεπε να θέσει... Αλλά δεν τολμούσε να το κάνει, κι ας έπρεπε... Δεν είχε όμως κι άλλη επιλογή.

"Και... Ο άντρας;"

"Ο... Ο Μάρκος Σέργουντ"

Ένιωσε τα πάντα γύρω του να καταρρέουν... Δεν γίνεται να το άκουσε αυτό! Κάποιος του έκανε πλάκα! Ένας από τους πολλούς φίλους του, είχε πληρώσει κάποιον στο νοσοκομείο για τηλεφωνήσει σπίτι του και να τους πει πως ο Μάρκος ήταν νεκρός! Δεν γινόταν ο πατέρας του να είχε πεθάνει! Το πρότυπο του! Ο άνθρωπος που το έμαθε όλα όσα ήξερε! Πως θα τα κατάφερνε;! Ο άντρας

Ακούμπησε το ακουστικό στην θέση του και με τα δάκρυα να κυλάνε σαν ορμητικό ποτάμι στα κατακόκκινα μάγουλα του, απελευθέρωσε μια κραυγή πόνου και χωρίς να μπορεί να ελέγξει τις κινήσεις του, έριξε μερικά γυαλικά στο πάτωμα, με αποτέλεσμα να σπάσουν σε πολύ μικρά κομματάκια. Ακριβώς έτσι ήταν και η καρδιά του. Χρειάστηκε μόνο αυτή η στιγμή για να τον ρίξει και τελικά να καταστραφούν όλα μέσα του.

Γονάτισε στο παρκέ και ακούμπησε τα χέρια του πάνω σε αυτό, καθώς πολύ πολύ μικρά θραύσματα διαπέρασαν το δέρμα του και το το αίμα γέμισε τα χέρια του. Αυτή... Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκλαιγε τόσο πολύ στην ζωή του. Πονούσε μέσα του, όσο δεν είχε πονέσει ποτέ του. Όλες οι αναμνήσεις που είχε από τον αγαπημένο του μπαμπά, εκείνη την στιγμή περνούσαν από το μυαλό του σαν εκείνες τις ταινίες με τα φιλμ.

Τότε κατάλαβε... Πως η ζωή του δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Γιατί μπορεί να μην το ήξερε ακόμα, αλλά τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν, θα τον ανάγκαζαν να ωριμάσει απότομα σε κάποια θέματα και να πάρει αποφάσεις που θα καθόριζαν την πορεία. Τώρα θα φαινόταν πραγματικά... Ποιός ήταν ο Αλεξάντερ Σέργουντ.

Τώρα...

Alexander's POV

Τα πιάτα δεν θα πλυθούν ποτέ από μόνα του, έτσι δεν είναι; Για αυτό και εγώ, παρόλη την κούραση, έπρεπε να στρωθώ και να τα τελειώσω. Τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο κι αν είμαι τυχερός, η βρύση δεν θα χαλάσει πάλι και εγώ δεν θα είμαι αναγκασμένος να φέρνω ξανά εδώ τον υδραυλικό.

Δεν θέλω γενικά κόσμο στο σπίτι, πέρα από κάποια συγκεκριμένα άτομα. Ευτυχώς αύριο είναι Σαββατοκύριακο, που δεν πάω στην εταιρεία. Το έχω καθιερώσει αυτό. Μένω μέσα και κάνω διάφορα πράγματα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Ακόμα και τις καθημερινές, όταν κάποιες υποχρεώσεις για την Sergud Studios μπορώ να της ολοκληρώσω από εδώ, το κάνω. Πέρα από αυτά, κάνω και γενική μια φορά την εβδομάδα.

Δεν ήταν εύκολο, αλλά κατάφερα να μάθω πως να κάνω μόνος μου εσωτερικές και εξωτερικές δουλειές του σπιτιού. Το σπίτι είναι γενικά μικρό, οπότε δεν μου παίρνει πάρα πολύ χρόνο. Μέσα σε τρεις ή τέσσερις ώρες, έχω τελειώσει. Μετά, όταν η μέρα κοντεύει να φτάσει στο τέλος της, μαγειρεύω ότι τραβάει η όρεξη μου και αφού φάω, πηγαίνω στο κρεβάτι μου –δεν μπόρεσα να αποχωριστώ το διπλό– και κοιμάμαι, αφήνοντας την νύχτα να περάσει και με ξημερώσει η επόμενη μέρα.

Γενικά, έτσι είναι η ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια. Τα πάντα στην ζωή μου έχουν αλλάξει. Ο τρόπος ζωής μου έχει αλλάξει. Με εξαίρεση την Sergud Studios και κάποιες πολύ σημαντικές περιστάσεις που έπρεπε να παρευρεθώ, δεν έκανα κάποια άλλη έξοδο. Μου φαινόταν ανούσιο κιόλας. Δεν έβρισκα χαρά σε τίποτα από όσα μου άρεσε να κάνω κάποτε. Ο κόσμος άρχισε να μου φαίνεται πολύ ασφυκτικός και προτίμησα να απομακρυνθώ όσο περισσότερο γινόταν. Μακάρι να μπορούσα παραπάνω, μα η εικόνα που έχω περάσει στον κόσμο και η θέση της δουλειάς μου, δεν μου το επιτρέπουν.

Μα δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος που έφυγα από την έπαυλη... Το έκανα γιατί δεν με χωρούσε πλέον ο τόπος. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο και... Δεν άντεχα να ξέρω πως ζω ολομόναχος σε ένα τέτοιο μέρος, χωρίς κάποιον να μου κρατάει συντροφιά. Στεναχωριόμουν και μόνο στην σκέψη ότι... Ότι το μοναδικό άτομο που θα μπορούσα να τα μοιραστώ όλα αυτά, είχε φύγει από την ζωή μου.

Δεν με κρατούσε τίποτα πια εκεί. Το πρόσφερα σε έναν πολύ καλό άνθρωπο, ο οποίος με κάποιες αλλαγές το μετέτρεψε σε σπίτι για τους άστεγους του Λος Άντζελες και όχι μόνο. Δεν πήρα καθόλου λεφτά και ίσα ίσα, του στέλνω κάθε μήνα ένα ποσό, για να μπορεί να βελτιώνει τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων. Γίναμε καλοί φίλοι. Περνάω που και που, για να του πω ένα γειά.

Όλα τα χρήματα που έβγαλα από το εμπόριο όπλων, τα έδωσα για  φιλανθρωπικό σκοπό. Φυσικά και δεν μαθεύτηκε ποτέ πως ήμουν εγώ. Δεν χρειάζεται ο κόσμος να ξέρει τις επιλογές μου σχετικά με τα χρήματα μου, ούτε να γνωρίζει και για την προσωπική μου ζωή. Ένα ποσό δόθηκε και στο Orphans Home. Η Άλις στην αρχή δεν το δέχτηκε, αλλά την έπεισα πως το είχα μεγάλη ανάγκη να το κάνω.

Το παράξενο είναι, πως αφότου έγιναν όλες οι δωρεές, τα κέρδη της εταιρείας αυξήθηκαν κατά πολύ. Τα τελευταία χρόνια, δεχόμαστε συνεχώς καινούργιες ιδέες και δημιουργήθηκαν νέες ταινίες και σειρές.

Φυσικά, ολοκλήρωσα και το ντοκιμαντέρ που ήταν να αφιερωθεί στις φτωχογειτονιές. Ήμουν μπροστά σε όλες τις συνεντεύξεις που πάρθηκαν από τους ανθρώπους και πήρα ενεργά μέρος σε όλη την διαδικασία. Βοήθησα στο σενάριο και ευτυχώς, τα ρούχα ήταν ήδη έτοιμα για να πραγματοποιηθούν τα γυρίσματα.

Δεν έλειψα λεπτό από την δουλειά μου, εκείνη την περίοδο... Είχα βάλει στόχο να το ολοκληρώσω. Έπρεπε να το κάνω, γιατί... Γιατί ήξερα πως και εκείνη αυτό θα ήθελε. Ήταν και δική της επιθυμία. Δική της ανάγκη να φανεί η αλήθεια. Είμαι περήφανος που πέτυχα ένα από τα όνειρα μας... Κι ας πήρε στην αρχή πολλά αρνητικά σχόλια. Τουλάχιστον η κατάσταση σε εκείνες τις περιοχές τις πόλεις, έχει βελτιωθεί.

Ετοιμάζομαι να κάνω μερικά βήματα μέχρι τον φούρνο, για να δω αν το φαΐ είναι έτοιμο, όταν ξαφνικά ένας δυνατός πόνος καταλαμβάνει το κεφάλι μου και με μεγάλη δυσκολία συγκρατώ την ισορροπία μου, ενώ η ανάσα μου βγαίνει από το στόμα μου, σχεδόν με την βία, σαν ριπή όπλου. Ακουμπάω ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας πάνω στα χείλη μου, απομακρύνοντας το λίγα δευτερόλεπτα μετά, για να αντικρίσω για ακόμα μια φορά το ίδιο θέαμα... Οι σταγόνες του κατακόκκινου αίματος, καταστρέφουν το άσπρο χρώμα... Θεέ μου, πότε θα τελειώσει αυτό;

"Αλεξάντερ! Αδερφέ μου, τι συνέβη;!" ακούω τον Κρις να φωνάζει, φτάνοντας κοντά μου.

"Κρις, με ρωτάς σοβαρά; Λες και δεν ξέρεις" τον ειρωνεύομαι και κάθομαι σε μια καρέκλα στον πάγκο, καλύπτοντας το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου.

"Πήγες για την θεραπεία σου;" με ρωτάει και τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι.

"Εννοείται πως πήγα Κρις. Σε κάθε ραντεβού, βρίσκομαι εκεί μισή ώρα νωρίτερα, από τον φόβο που μήπως χάσω κάποια! Κλείνω τα πενήντα σε δύο χρόνια, σταμάτα να με νταντεύεις εσύ, ενώ θα έπρεπε να το κάνω εγώ!" του απαντώ, περισσότερο απότομα από όσο θα έπρεπε και η απογοήτευση διαγράφεται στο πρόσωπο του.

Δεν έπρεπε να του μιλήσω έτσι γαμώτο... Έχει κάνει τα πάντα για εμένα και στέκεται δίπλα μου σε όλη αυτήν την διαδρομή που διανύω τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν έχει φύγει λεπτό από το πλευρό μου, όσο εγώ παλεύω... Για να κρατηθώ στην ζωή.

Δύο χρόνια πριν, η μύτη μου αιμορραγούσε άσχημα κατά χρονικά διαστήματα. Έκανα συνέχεια πυρετό, σε υψηλό βαθμό. Είχα συχνή οσφυαλγία και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να μου απαντήσει το γιατί. Το δέρμα μου με φαγούριζε συνεχώς, έχανα περισσότερα κιλά από όσα θα έπρεπε, χωρίς κάποιον λόγο.

Όλα αυτά, με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως πρέπει να κάνω εξετάσεις, από όλες τους. Μίλησα σε έναν πολύ έμπιστο γιατρό, ο οποίος με έχει αναλάβει από τότε. Πολύ σπουδαίος στο επάγγελμα του και αξιόπιστος. Μου υποσχέθηκε πως αυτός και η ομάδα του, θα κρατήσουν μυστικά τα αποτελέσματα μου... Δεν ήταν από ότι καταλάβετε πολύ ευχάριστα τα νέα.

Όταν σου λένε πως έχεις λέμφωμα χότζκιν εξάλλου, πόσο ευχάριστο μπορεί να είναι;

Υποφέρω μέσα μου... Σωματικά και ψυχικά. Σωματικά, γιατί το ανασοποιητικό μου καταστρέφεται από τον καρκίνο και οι γιατροί –χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν και τον λόγο που μου συνέβη αυτό, εφόσον δεν έχω ανακαλυφθεί τα αίτια–, δεν μπορούν ακόμα να μου πουν αν θα κρατηθώ στην ζωή με τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες... Ή αν θα παραδοθώ στην αρρώστια μου, αφήνοντας τον χάρο να με πάρει μαζί του στην κόλαση ή στον παράδεισο... Το πρώτο είναι πιο πιθανό.

"Συγνώμη... Αν κάποιος είναι δίπλα μου σε όλο αυτό τόσο καιρό, είσαι εσύ. Δεν σου αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Απλώς... Δεν ξέρω για πόσο θα μπορώ να αντέξω αυτήν την αναμονή. Μου έχουν λείψει τόσα πολλά" του λέω και περνάει το χέρι του στους ώμους μου, αγκαλιάζοντας με.

"Δεν θέλω συγνώμη και ευχαριστώ. Είμαι κοντά σου, γιατί το θέλω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να εγκαταλείψω τον μεγάλο μου αδερφό, όπως και αυτός δεν το έκανε.. Κι ας το άξιζα κάποιες φορές" λέει και γελάμε.

Ήρθαμε πολύ κοντά. Πιο πολύ από πριν. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που λένε... Ότι στα δύσκολα φαίνεται το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου. Βάλαμε τις διαφορές μας στην άκρη και σταθήκαμε ο ένας στον άλλον. Όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί έτσι κάνουν οι αληθινές οικογένειες.

"Άρα να υποθέσω δεν θας πας στο γκαλά αύριο, έτσι; Σε βλέπω χάλια και το καταλαβαίνω. Θα βρω κάτι για να δικαιολογήσουμε την απουσία σου. Προέχει η υγεία σου αυτήν την στιγμή"

Ομολογώ πως το είχα ξεχάσει αυτό. Και στα αλήθεια, δεν έχω καμία όρεξη να παρευρεθώ εκεί. Δεν με ενδιαφέρουν πλέον αυτές οι συγκεντρώσεις... Μα έχω κάμποσο καιρό να εμφανιστώ δημόσια. Κοντά στους τρεις μήνες. Ο κόσμος θα αρχίσει να υποψιάζεται και να ψάχνει... Και αυτό δεν πρέπει να συμβεί σε καμία περίπτωση.

"Όχι, θα πάω Κρις. Πρέπει να εμφανιστώ ξανά, έστω και για δύο φορές"

"Καταλαβαίνεις βέβαια ότι... Υπάρχει πιθανότητα να την δεις έτσι;" με ρωτάει διστακτικά και για άλλη μια φορά, η μορφή της εμφανίζεται ξανά στην σκέψη μου.

Όπως είπα και πριν, περνάω είδη πόνου. Ο ψυχικός όμως... Είναι χειρότερος. Γιατί μου λείπει η Ζόζι μου. Από τότε που έφυγε, η ψυχολογία μου είναι συνέχεια στα τάρταρα και ελάχιστες είναι οι φορές καταφέρνω να βρω τον εαυτό μου, έστω και για λίγο. Αν ήταν ακόμα εδώ... Θα είχα ακόμα έναν λόγο για να παλέψω με τον θάνατο. Την ήθελα.. Και την θέλω ακόμα δίπλα μου.

Δεν έπαψα στιγμή να την αγαπώ. Μάθαινα τα νέα της από μακριά και παρακαλούσα κάθε μέρα τον Θεό να την έχει καλά. Παρακολουθώ την πορεία της καριέρας της και μπορώ να πω πως είμαι υπερήφανος για εκείνη. Γιατί πέτυχε αυτά που αγαπούσε και δεν σταμάτησε πουθενά. Τόλμησα να πάω και σε μια από τις επιδείξης μόδας του οίκου της. Ήμουν πολύ μακριά βέβαια, αλλά και πάλι μπορούσα να την καμαρώσω.

Σε μια από τις θέσεις, είχα διακρίνει και την Λούνα... Δεν ήταν πια μόνο ένα κοριτσάκι... Σίγουρα θα έχει βρίσκεται στα χνάρια της για την εφηβεία. Πόσο θα ήθελα να την δω ξανά... Να έχω ξανά την οικογένεια μου εδώ. Μου λείπουν... Μου λείπουν όλα αυτά! Κι ας ξέρω πως από δικό μου λάθος τα έχασα!

"Κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό Κρις" του απαντώ μονότονα και πίνω μια γουλιά νερό.

Προσπαθώ να φέρομαι σαν να μην με ενδιαφέρει, αλλά μέσα μου... Με καίει και πολύ μάλιστα. Να την βλέπω και να μην μπορώ να την έχω. Ειδικά από την στιγμή που εκείνος ο δημοσιογράφος από την Τουρκία ψάχνει τρόπους να βρίσκεται συνεχώς κοντά της. Σε κάθε συνέντευξη, σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε επίδειξη, βρίσκεται εκεί! Με ενοχλεί τόσο πολύ που την πολιορκεί απροκάλυπτα... Ενώ μόνο εγώ δικαίωμα να σκέφτομαι έτσι για την Ζοζεφίνα μου.

Από την άλλη, δεν μπορώ και να σκέφτομαι έτσι. Η Ζοζεφίνα κάποια στιγμή θα προχωρήσει την ζωή της. Έχει τα περιθώρια να το κάνει, αντιθέτως με εμένα. Είναι όμορφη, έξυπνη, καλοσυνάτη, υγιής... Δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να μας ενώνει. Αλλά δεν μπορώ να χάσω την ελπίδα μου ότι θα την ξαναδώ...

"Έχεις δίκιο... Πάντως ακόμα δεν μου έχει απαντήσει στο μήνυμα που της έστειλα. Ευελπιστώ πως θα το κάνει. Τώρα, πάω να φέρω τα ψώνια, γιατί το δικό του το φαΐ πήρε φωτιά" μου λέει, χτυπώντας με φιλικά στον ώμο.

"Είχες καμία εξέλιξη με την Άλις;"

"Μην ξύνεις πληγές... Θα σου πω καθώς θα τρώμε τέλος πάντων" μου απαντάει και αποχωρεί από την κουζίνα.

Το μάτι μου πέφτει σε μια κορνίζα στον πάγκο. Έχει μέσα μια φωτογραφία με εμένα και την Ζοζεφίνα αγκαλιά, να κοιτάμε στα μάτια ο ένας τον άλλον και να χαμογελάμε. Την παίρνω στα χέρια μου και αρχίζω να την περιεργάζομαι, ενώ όλες οι στιγμές μας περνάνε από το μυαλό μου... Για άλλη μια φορά.

Η πρώτη που τραβήξαμε ποτέ μαζί... Από την πρώτη στιγμή την αγάπησα και δεν το είχα καταλάβει... Ίσως θα έπρεπε να της είχα πετάξει όλες, αλλά δεν είχα την δύναμη να το κάνω. Γιατί δεν θέλω να την ξεχάσω. Όχι την Ζοζεφίνα μου... Τον μοναδικό, μεγάλο έρωτα της ζωής μου.

Ζόζι μου, όπου κι αν είσαι, θέλω να ξέρεις πως μου λείπεις... Μου λείπεις και πολύ μάλιστα.

Γειά σας γλυκά δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε μετά τη μία το βράδυ;
😅😅😅

Δώσαμε το πρώτο μας μάθημα χθες! Φυσική!

Ξέρω ότι τα πήγα χάλια, μιας και δεν είναι το αγαπημένο μου μάθημα. Υπέφερα κυριολεκτικά κάθε φορά που το έκανα🤮

Δεν χρειαστεί όμως να ασχοληθώ ξανά με αυτό😌

Εσείς πως τα πήγατε, όσοι δίνεται;

Θέλω απαντήσεις!

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο του Αλεξάντερ;

Είδαμε ένα flashback... Και μάλιστα καθόλου τυχαίο!

Θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ😉

Πέρα όμως από αυτό, ήθελα να δείξω και τις δύο εκδοχές του Αλεξάντερ μας. Τότε που ήταν πιο νέος και τώρα, που μεγάλωσε αρκετά😁

Ποιά η δική σας γνώμη;

Επιπλέον...

Ο Αλεξάντερ παρουσίασε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας🥺

Έχω κάνει προσωπικά έρευνα για το λέμφωμα και είναι μια από τις πιο περίπλοκες μορφές του καρκίνου😣

Υπάρχουνε περιπτώσεις που θεραπεύεται... Ο Αλεξάντερ θα είναι μια από αυτές;.

Αυτά!

Στο επόμενο θα έχουμε την συνάντηση!

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️