Josephine's POV

Τώρα...

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που μόλις άκουσα... Μου φαίνονται αδιονόητα και τρελά. Η μητέρα μου δεν ήθελε να εγκαταλείψει το παιδί της... Αλλά οι ίδιοι της οι γονείς την ανάγκασαν να φύγει από την χώρα και της απαγόρεψαν να έχει την οποιαδήποτε επαφή με τον ετεροθαλή αδερφό μου... Ποτέ δεν γνώρισε το παιδί της...

"Έπρεπε να ήμουν κοντά της και ανταφτού... Την έστειλα μακριά μου. Έδιωξα το παιδί μου, πιστεύοντας πως έκανα το καλύτερο για την Ιουλιέτα μου... Ίσως σήμερα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν την είχα στηρίξει και αν ήμουν σωστή μάνα..." ψελλίζει με δάκρυα στα μάτια της.

Παρόλα αυτά... Εγώ δεν μπορώ να συμμεριστώ την θλίψη που νιώθει. Όσο και αν θέλω να την σφίξω στην αγκαλιά μου, παρηγορώντας την, όμως το σοκ με αποτρέπει από το κάνω. Πρώτη φορά, μετά τόσο καιρό την ξαναείδα και τώρα... Δεν θέλω ούτε να την βλέπω μπροστά μου, μετά από όσα άκουσα. Άθελα μου, συγκρίνω τον τρόπο που μεγάλωσα εγώ... Και τον τρόπο που μεγάλωσε η μητέρα μου. Τραυματιστήκαμε εξαιτίας του πατέρα μας... Όμως εγώ πήρα μόνο αγάπη και στήριξη από αυτήν, ενώ η ίδια ένιωθε πως η δική της μητέρα δεν την αγαπούσε. Θεέ μου...

"Πως μπόρεσες... Πως μπόρεσες να κάνεις κάτι τέτοιο; Στην ίδια σου την κόρη;" ρωτάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και αντικρίζω τα μάτια της.

"Ήταν άλλες εποχές τότε Ζοζεφίνα μου... Όπως η μητέρα σου, έτσι ούτε και εγώ είχα πολλά δικαιώματα μέσα στο σπίτι. Έπρεπε πάντα να πηγαίνω με τα νερά του παππού σου... Για να μην έχουμε πιο άσχημα αποτελέσματα από αυτά που σου αφηγήθηκα όλες αυτές τις ώρες" μου εξηγεί και όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω κάποια λογική στο επιχείρημα της.

Απρόσμενα, τα δάκρυα αρχίζουν να τρεχουν από τα μάτια μου, το ένα μετά το άλλο. Ακούω ξανά και ξανά, τα λόγια της γιαγιάς μου στο μυαλό μου.

Είχα την γιαγιά μου και τον παππού μου πολύ ψηλά. Ήταν σαν δεύτεροι γονείς για εμένα. Πάντα ήξερα ότι μπορώ να τους λέω τα πάντα. Ήταν από τους λίγους ανθρώπους... Στους οποίους είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Οπότε τώρα μου φαίνεται πάρα πολύ σκληρό... Που τώρα έρχονται όλες αυτές οι αλήθειες στην επιφάνεια και όλα όσα πίστευα καταρρέουν. Όχι μόνο για αυτούς ή για την μητέρα μου, μα για ολόκληρη την οικογένεια μου.

Ξαφνικά θυμάμαι όλους τους ψιθύρους που άκουγα σαν παιδί. Τα βλέμματα που αντάλλαζαν όλοι μεταξύ τους, κάθε φορά που βρισκόμασταν όλοι μαζί, στον ίδιο χώρο. Πολλές φορές, συζητούσαν με έντονο ύφος, το οποίο τώρα είναι καταλαβαίνω. Είχα ακούσει καταλάθος αρκετούς καυγάδες ανάμεσα στην μητέρα μου και στους γονείς της. Και από ότι θυμάμαι... Είχα ακούσει άπειρες στιγμές την γιαγιά μου να συζητάει με τον πατέρα μου.

Θεέ μου, δεν μπορώ να τα πιστέψω όλα αυτά. Αυτά θα έπρεπε να συμβαίνουν είτε σε βιβλία είτε σε ταινίες του Χούλιγουντ. Γιατί τα ζούμε στην πραγματική ζωή;

"Δεν υπάρχει δικαιολογία για όσα κάνατε εσύ και ο παππούς. Μπορούσες να είχες φύγει, μαζί με την μαμά μου" της λέω και κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε, σκουπίζοντας τα μάγουλα της.

"Και να πάω που Ζοζεφίνα; Δεν είχα κανέναν. Πως θα μπορούσα να βοηθήσω την μητέρα σου;"

"Ένα εκατομμύριο γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους! Εσύ γιατί όχι;! Μήπως δεν είχες αρκετά χρήματα ή ήσουν ανίκανη;! Εγώ πάντα πίστευα πως είσαι η πιο δυνατή γυναίκα σε ολόκληρο τον κόσμο γιαγιά! Μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς! Αν ήταν εδώ η μητέρα μου... Θεέ μου..." μουρμουρίζω τις τελευταίες λέξεις μέσα από τα δόντια μου.

Έχω κάπου στον κόσμο έναν χαμένο αδερφό... Και η μητέρα μου δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τον γνωρίσει. Δεν έμαθε ποτέ τι του συνέβη, αφότου τον άφησαν στο ίδρυμα. Είναι πάρα πολύ άδικο για έναν γονιό να μην γνωρίζει ποτέ το παιδί του... Πόσες αγκαλιές άραγε πρόλαβε να τον πάρει; Πόσα φιλιά κατάφερε να του δώσει, προτού της τον πάρουν μακριά;

Ο ήχος της κόρνας από αμάξι εισβάλει στα αυτιά μου, διακόπτωντας απότομο τις σκέψεις μου... Καλύτερα. Θέλω να φύγω τώρα από εδώ, ώστε να ηρεμήσω.

"Ήρθε ο Αλεξάντερ. Πρέπει να φύγω" της λέω και παίρνω την τσάντα μου, πηγαίνοντας προς την έξοδο. Η γιαγιά μου σηκώνεται από τον καναπέ και τρέχει από πίσω μου, στην προσπάθεια της να με προφτάσει.

"Ζοζεφίνα, σε παρακαλώ! Άκουσε με! Δεν ήθελα να περάσει τόσα πράγματα η μητέρα σου! Πρέπει να με πιστέψεις!" μου φωνάζει καθώς κατεβαίνω τα σκαλάκια και γυρνάω προς το μέρος, στεκόμενη μερικά μέτρα μακριά από τον Αλεξάντερ, ο οποίος με περιμένει έξω από το αμάξι.

"Δεν... Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια γιαγιά. Όταν αισθανθώ έτοιμη, θα έρθω να σου μιλήσω. Τώρα όμως... Δεν θέλω να βλέπω κανέναν από εσάς στα μάτια μου" της λέω με απόλυτη ειλικρίνεια στην φωνή μου και συνεχίζω να περπατάω προς το μέρος του συντρόφου μου.

Την κοιτάζω για τελευταία φορά και την βλέπω να στέκεται στην άκρη του μπαλκονιού. Μπορώ να διακρίνω την θλίψη στο πρόσωπο της, όμως δεν μπορώ να την αισθανθώ και εγώ. Πρώτη φορά συμπεριφέρομαι τόσο αδιάφορα.

Μπαίνω στην θέση του συνοδηγού και βάζω την ζώνη μου. Θέλω να φύγουμε από εδώ όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Μέσα σε λίγα λεπτά, έχουμε βγει στον δρόμο και στο αμάξι, ακούγεται μια απαλή, χαλαρωτική μουσική. Η αλήθεια είναι πως αυτό χρειάζομαι τώρα. Ηρεμία και τον άντρα που αγαπώ να με ακούσει.

Το χέρι του ακουμπάει πάνω στο δικό μου, καθώς κάνει μερικές απότομες στροφές.

"Πάμε κάπου ήσυχα να μιλήσουμε;" τον ρωτάω και μου χαμογελάει.

"Φυσικά μωρό μου. Μου φτάνει εσύ να αισθανθείς καλύτερα" μου απαντάει και ανταποδίδω το χαμόγελο.

Αν δεν είχα τον Αλεξάντερ μου... Πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα. Ήταν δίπλα μου σε κάθε δυσκολία που αντιμετώπισα μέχρι τώρα. Με στήριξε και στάθηκε στο πλάι μου, χωρίς να μου κάνει ερωτήσεις. Με αγαπάει... Το πιστεύω πια ότι με αγαπάει.

[...]

"Μάλιστα... Αν η μητέρα σου ήταν ζωντανή, θα μπορούσα να την καταλάβω. Και τώρα μπορώ. Ξέρω πως είναι να ζεις μια τέτοια ζωή... Από τον ίδιο τον γονιό. Αλλά να μην έχει γνωρίσει το παιδί της; Είναι άδικο" λέει μετά από μερικά λεπτά και ακουμπώ τις παλάμες μου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου, βολεύοντας τον εαυτό μου δίπλα του.

Μπροστά στα μάτια μας, απλώνεται όλη η πόλη. Ερχόμουν συχνά σε αυτό το σημείο του βουνού με την μητέρα μου. Για να χαλαρώσουμε και ξοδέψουμε λίγο χρόνο οι δυό μας. Είναι πραγματικά υπέροχο το τοπίο... Εύχομαι να μπορούσαμε να μείνουμε εδώ για πάντα. Να μην επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας και στα προβλήματα της. Να χτίσουμε εδώ ένα σπίτι και να έχουμε κάθε μέρα για θέα την πανέμορφη πόλη του Σαν Φρανσίσκο. Αλλά... Δυστυχώς δεν γίνεται.

"Τι θα κάνουμε τώρα;" με ρωτάει και περνάω τα χέρια από τα μαλλιά μου, ξεφυσώντας.

"Θα γυρίσουμε στο Λος Άντζελες και θα τον ψάξω. Θα ξεκινήσω από το ίδρυμα... Και όπου με βγάλει. Δεν ξέρω αν η έρευνα να έχει αποτελέσματα. Όμως δεν μπορώ να ζω, γνωρίζοντας πως η μητέρα μου είχε ένα παιδί που δεν γνωρίσε... Και που ούτε εγώ γνωρίζω μέχρι και σήμερα. Ακόμα και αν δεν θέλει αυτός να έχει επαφές μαζί μου, είναι υποχρέωση μου να τον βρω, ώστε να μάθει όλη την αλήθεια" του εξηγώ και αυτός με βάζει στην αγκαλιά, φιλώντας με στα μαλλιά.

"Όλα θα γίνουν ακριβώς όπως τα θες. Θα γυρίσουμε αύριο κιόλας και θα ξεκινήσουμε να αναζητάμε τον χαμένο αδερφό σου... Όλα θα πάνε καλά, μην μου ανησυχείς Ζόζι μου. Θα είμαι κοντά σου σε όλο αυτό" μου λέει και ακουμπάει το μέτωπο του πάνω στο δικό μου.

"Σε αγαπώ"

"Εγώ σε αγαπώ περισσότερο... Σε λατρεύω Ζοζεφίνα μου" μου λέει και μου χαρίζει ένα τρυφερό φιλί, δείχνοντας μου για ακόμα μια φορά την αγάπη του.

Όσο είναι δίπλα μου... Είμαι σίγουρη πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Είναι το στήριγμα μου. Και δεν θα το άλλαζα για τίποτα.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;

Συγνώμη που δεν ανεβάζω τόσο συχνά αυτήν την περίοδο, όμως δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο λόγω του σχολείου. Έχουν αρχίσει να πέφτουν και τα τεστ😞

Είναι κάπως δύσκολη η πρώτη Λυκείου, όμως τα βγάζω πέρα☺️

Τεσπα...

Πως σας φάνηκαν τα τρία κεφάλαια που ανέβηκαν;

Η Ζοζεφίνα επισκέφθηκε ένα αγαπημένο της πρόσωπο, από το οποίο μάθαμε αρκετά πράγματα.

Τι γνώμη έχετε για αυτά;

Οι σκηνές από το παρελθόν σας φάνηκαν ενδιαφέρουσες;

Θέλετε να δούμε ξανά και άλλες;

Η Ζοζεφίνα... Αντέδρασε έντονα, μετά από όσα έμαθε.

Θεωρείται πως έχει δίκιο ή άδικο;

Στο επόμενο, θα δούμε την επίσκεψη της στο ίδρυμα...

Πως θα πάει; Θα έχουμε αποτέλεσμα;

Θα βρει τον χαμένο της αδερφό η Ζοζεφίνα;
😯😳

Για να δούμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️