Alexander's POV

Δεν το πιστεύω ότι το κάθαρμα κατάφερε να διεισδύσει με τόσο ύπουλο τρόπο στην οικογένεια μου. Μου είχε πει πως θα βρει τρόπο να σιγουρευτεί πως θα κρατήσω την συμφωνία μας. Και τελικά τον βρήκε...

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι η αδερφή μου έκανε σχέση με αυτόν! Δηλαδή, από όλους τους άντρες πάνω στον πλανήτη, έπρεπε να πέσει πάνω σε αυτόν; Σε εκείνον, που όποτε βρει την ευκαιρία, με απειλεί με τις ζωές όλων όσων αγαπώ; Δεν νομίζω αυτό να σταματήσει μετά την παραλαβή των όπλων τους. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να μου ζητήσει περισσότερα. Με... Με έχει στο χέρι και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό! Και αμφιβάλω πάρα πολύ για τα υποτιθέμενα αισθήματα του για την αδερφή μου! Είμαι σίγουρος πως με κάποιον τρόπο, την πλησίασε, εκμεταλλεύτηκε την ριγμένη ψυχολογική της κατάσταση και τώρα της πουλάει έρωτα!

Δεν έπρεπε εξαρχής να είχα μπλέξει με όλα αυτά. Δεν έπρεπε ποτέ, από τότε που ακόμα η εταιρεία έκανε τα πρώτα της βήματα, να βυθιστώ στον κόσμο του παράνομου εμπορίου. Ήμουν όμως τόσο νέος και ανόητος... Είχα ήδη πολύ χρήμα, αλλά απαιτούσα περισσότερο. Ακόμα και όταν η Sergud Studios έγινε η κύρια πηγή εσόδων μου, εγώ δεν σταμάτησα. Δεν μου έφταναν τα νόμιμα, ήθελα και τα μαύρα. Αυτά που μόνος ο Θεός ξέρει με πόσο αίμα έχουν ποτιστεί για να αποκτηθούν. Όχι, δεν μου έφτανε η ήρεμη και χαλαρή ζωή του δισεκατομμυριούχο... Ήθελα κι άλλα!

Και τώρα πληρώνω το τίμημα των πράξεων μου. Τώρα, όλα τα πρόσωπα που αγαπώ και η απώλεια τους θα μου στοιχήσει, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Τα αδέρφια μου θα πληγωθούν. Ο Κρις έχει τόσα προβλήματα. Αν μάθει πως ο Άρτσι έχει δεσμό με την αδερφή μας, θα γίνει έξαλλος και θα της πει τα πάντα για να την προστατέψει. Και έτσι η Μαργαρίτα... Θα έχει ακόμα έναν λόγο για να απογοητευτεί.

Την πρώτη φορά που έμαθε για το εμπόριο, θύμωσε πάρα πολύ. Με έβαλε να ορκιστώ πως θα ξεμπλέξω και το έκανα, με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όμως, όπως έχω ξαναπεί, άπαξ και μπλέξεις με τον υπόκοσμο μια φορά... Στην ουσία δεν μπορείς να φύγεις από αυτόν μετά. Ποτέ σου. Είναι σαν να έχεις μπλεχτεί στα δίχτυα μιας θάλασσας, γεμάτη από αυτά. Αν μπορέσεις να ξεφύγεις από το ένα... Θα σε πιάσει το άλλο.

Και από την άλλη... Είναι η Ζοζεφίνα με τις κόρες μου. Δεν θα αντέξω να τις χάσω από την ζωή μου. Το ξέρω πως είναι εγωϊστικό που τις κρατάω κοντά μου, ενώ διατρέχουν κίνδυνο, αλλά δεν θα το αντέξω αν φύγουν. Θα είναι σαν να εξαφανίζεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Οι κόρες μου... Η δεκάχρονη Λούνα μου και η αγέννητη Σιέννα μου είναι ότι πιο πολύτιμο έχω.

Αν συμβεί οτιδήποτε στην Ζοζεφίνα μου... Θα καταστραφούν όλα. Η Ζόζι μου είναι όλη μου η ζωή. Ήρθε σε αυτήν και την άλλαξε ριζικά. Δεν μπορώ πια να την φανταστώ, χωρίς εκείνη. Είναι ένα κομμάτι μου. Κομμάτι της ψυχής μου. Το άλλο μου μισό. Και όταν ο άνθρωπος χάνει την αδερφή ψυχή του, αισθάνεται δυστυχισμένος. Και εγώ ξέρω ότι εκεί θα επιστρέψω, αν την χάσω. Θα είναι πολύ χειρότερο.

Τυλίγω την πετσέτα γύρω από την μέση μου και κάτω, καλύπτοντας υγρά σημεία του κορμιού μου. Βγαίνω από το μπάνιο και βλέπω την να παρατηρεί έξω από το παράθυρο, χαϊδεύοντας την κοιλιά της. Την πλησιάζω στις μύτες των ποδιών μου, αγκαλιάζοντας την από πίσω. Μάλλον την τρόμαξα, γιατί αναπήδησε λίγο.

"Τελείωσες" λέει και ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο μου, μπλέκοντας τα δάχτυλα μας μεταξύ τους.

"Ναιπ... Και σε θέλω όσο τίποτα άλλο. Εδώ και τώρα" της ψιθυρίζω, δαγκώνοντας τον λοβό του αυτιού της. Τα χείλη μου κατεβαίνουν στον λαιμό της, φιλώντας τον σε κάθε σημείο του.

Από το στόμα της ξεφεύγουν μερικοί αναστεναγμοί, καθώς την γυρνάω προς το μέρος μου, ενώνοντας τα χείλη μας. Την σπρώχνω απαλά πάνω στον τοίχο, εμβαθύνοντας το φιλί μας περισσότερο.

"Αλεξάντερ... Με έχεις κάνει μούσκεμα..." αστειεύεται και συνειδητοποιώ πως δεν έχω φορέσει καν το παντελόνι μου. Εχουν περάσει αρκετά λεπτά από όταν βγήκα από το μπάνιο, αλλά ακόμα στάζουν από τα μαλλιά μου και το σώμα μου μικρές σταγόνες, οι οποίες προσγειώνονται κυρίως στο πάτωμα.

"Και εκτός αυτού... Η μικρή δεν έχει όρεξη. Δεν αισθάνομαι πολύ καλά" μου λέει και της χαμογελάω, μπλέκοντας τα δάχτυλα μας ξανά μεταξύ τους.

"Ότι θέλει η γυναίκα μου... Χρειάζεσαι να σου φέρω κάτι;" την ρωτάω και από την έκφραση της, καταλαβαίνω πως δείχνει να το σκέφτεται.

"Κοίτα... Δεν θέλω να σε βάλω σε κόπο... Αλλά πεινάμε. Θέλουμε τηγανιτές πατάτες... Με μπόλικη κέτσαπ... Θα πας μας φέρεις;" μου ζητάει και τα γλυκά ματάκια της που με κοιτάνε παρακλητικά, κάνουν την ψυχή μου να λιώσει.

Δεν χρειάζεται να με κοιτάξει με τρόπο, ούτε να με παρακαλέσει για κάτι. Γνωρίζει πολύ καλά πως οτιδήποτε και αν μου ζητούσε να της φέρω, θα έτρεχα μέχρι και στην άλλη άκρη του κόσμου. Θα ταξίδευα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για να της προσφέρω το βρω. Διάολε, θα ξεπέρναγα τα όρια του σύμπαντος, αν αυτό ήταν που ήθελε. Θα κατέβαζα όλα τα αστέρια, κάθε γαλαξία και θα της τα έδινα. Γιατί η Ζοζεφίνα, η γλυκιά μου Ζόζι, αξίζει τα πάντα... Γιατί την αγαπώ.

Γονατίζω στο ένα πόδι και φιλάω την κοιλιά, πιάνοντας την προσεχτικά από τα πλάγια.

"Πείνασες Σιέννα μου; Ο μπαμπάς τώρα θα τρέξει να σου φέρει αυτό που λαχταράς. Και θα φέρει μια γλυκιά έκπληξη και στις δυό σας" ψιθυρίζω στην κόρη μου και ακούω την Ζοζεφίνα να χασκογελάει έντονα.

"Χαζομπαμπάς θα γίνεις, είμαι σίγουρη" με πειράζει παιχνιδιάρικα στην μύτη και αφού την φιλήσω πεταχτά, αρχίζω να ετοιμάζομαι για να βγω έξω.

Έχοντας ετοιμαστεί κατάλληλα, ανοίγω την πόρτα για να βγω έξω από το δωμάτιο μας.

"Μπόλικη κέτσαπ!" φωνάζει και είναι η σειρά μου να ξεσπάσω σε δυνατά γέλια.

Καθώς προχωράω στον διάδρομο, βλέπω μια φιγούρα να ξεπροβάλλει μέσα από το μπάνιο με κόκκινα μαλλιά και ύστερα να καρφώνει τα μάτια της πάνω μου, σαν να με απειλεί και μόνο με το βλέμμα της.

"Μην ξεχάσεις να μου φέρεις και εμένα..." η Λούνα, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να απειλήσει σωστά κάποιον.

Την πειράζω στα μαλλιά, αγνοώντας την φωνή της που λέει για ακόμα μια φορά το πόσο μισεί να της πειράζουν τα μαλλιά χωρίς την άδεια της. Συνεχίζω την διαδρομή μέχρι την είσοδο για να φύγω και με το που ανοίγω την πόρτα για να βγω έξω, μπουκάρει μέσα στο σπίτι φουριόζα η Νατάσα και δείχνει να είναι... Πιο έξαλλη από ποτέ. Από πίσω ακολουθεί ο Κρις, ο οποίος δείχνει να έχει πανικοβληθεί. Ωωω όχι...

Πολύ φοβάμαι ότι ο Κρις της είπε την αλήθεια για εκείνον και την Άλις. Ίσως και για αυτό να εξαφανίστηκαν αυτές τις δύο εβδομάδες. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάντως θα το μάθουμε. Η Ζοζεφίνα μου μάλλον θα πρέπει να κάνει λίγη υπομονή ακόμα.

"Νατάσα, ας μην ενοχλήσουμε τους άλλους! Αυτό αφορά εμένα και εσένα!"

"Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου πεις πως συμπεριφερθώ ή τι θα κάνω!" ουρλιάζει έξαλλη, με δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα της. Τώρα σίγουρα τους άκουσαν η Ζοζεφίνα και η Λούνα.

"Παιδιά, τι συνέβη;" παρεμβαίνω και το βλέμμα της Νατάσας στρέφεται πάνω μου, καθώς η οργή ξεχειλίζει από τα μάτια της.

"Δεν ξέρεις και ρωτάς τι συνέβη; Εσύ δεν είσαι που κάλυψες τον αδερφό σου πριν έξι χρόνια;" με ειρωνεύεται και προσπαθώ να καταλάβω αν θέλει να μου επιτεθεί ή όχι.

Τώρα σιγουρεύτηκα πως της είπε τα πάντα. Η αναφορά στα έξι χρόνια πριν το κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο γνωρίζει την αλήθεια.

"Θεέ μου, και εγώ που νόμιζα ότι έφταιγε για όλα η Άλις... Της μίλησα πολύ άσχημα... Ενώ είναι η μοναδική που δεν έφταιγε σε τίποτα τελικά!" η φωνή της ακούγεται τόσο σπασμένη. Σαν να προσπαθούσε να κρατήσει για ώρες της ψυχραιμία της και τώρα... Απλώς να μην άντεχε άλλο.

Την καταλαβαίνω. Την καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν είναι εύκολο αυτό που περνάει. Νιώθει άσχημα για την Άλις και πολύ περισσότερο είναι πληγωμένη, που το αγόρι της, της έκρυψε κάτι τόσο σοβαρό για την ζωή του. Πόσο μάλλον... Το ότι έχει ένα παιδί με κάποια άλλη γυναίκα.

Αλλά αγαπιούνται. Αγαπιούνται πολύ. Δεν μου έχουν δώσει κάποιον λόγο να πιστεύω το αντίθετο όλους αυτούς του μήνες που είναι μαζί. Έχουν τσακωθεί πάρα πολύ φορές, όμως πάντα τα έβρισκαν. Ο αδερφός μου είναι ευτυχισμένος κοντά της. Κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από το ποτό χάρις την Νατάσα. Τον βοήθησε. Δεν πιστεύω πως θα χωρίσουν για αυτό... Έτσι;

"Νατ μου, σε παρακαλώ, πάμε να φύγουμε" δεν δείχνει να συγκινείται από το ύφος και τα λόγια του.

"Η κολλητή μου πρέπει να μάθει! Και τότε θα καταλάβει πόσο λάθος που έκανε που διάλεξε έναν Σέργουντ για να γεννήσει το παιδί του!" φωνάζει επιθετικά και η Ζοζεφίνα με την Λούνα εμφανίζονται μπροστά από την είσοδο, με την απορία να έχει διαγραφεί στα πρόσωπα τους.

"Γιατί φωνάζετε; Θεία Νατ, είσαι καλά;" ρωτάει η Λούνα και η Ζοζεφίνα, βλέποντας που η κατάσταση είναι οξυμένη ανάμεσα μας, της λέει να επιστρέψει στο δωμάτιο της.

"Μα-" πάει να διαμαρτυρηθεί, αλλά η Ζοζεφίνα ακουμπάει το δάχτυλο της στα χείλη της.

"Αγάπη μου, πήγαινε σε παρακαλώ. Θα έρθω μετά να σου εξηγήσω" επιμένει και αφού μας κοιτάξει όλους για ακόμα μια φορά, το κοκκινομάλλικο κοριτσάκι που όλοι αγαπάμε αποχωρεί, αφήνοντας μας μόνους.

Πφφφ... Ίσως τελικά έπρεπε να είχα μιλήσει στην Ζοζεφίνα από την αρχή. Τώρα κινδυνεύω να την χάσω. Αλλά αυτό που ήθελα πραγματικά, ήταν μας αφήσω για μια φορά έξω από το προβλήματα των άλλων. Να χαρούμε για ένα διάστημα, χωρίς ανησυχίες. Ίσως όμως να μην μου βγει σε καλό τελικά...

"Νατάσα, θα σου ζητήσω να ηρεμήσεις. Το βλέπω πως δεν είσαι καλά και θέλω να μάθω τι συμβαίνει. Όμως δεν πρέπει να αναστατωθεί η Λούνα. Πάρε μια βαθιά ανάσα και εξήγησε μου"

Η Νατάσα περνάει τα χέρια της από τα μαλλιά της, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Κλείνοντας τα μάτια της για μερικά δευτερόλεπτα ώστε να ηρεμήσει, αφήνει τον αέρα να βγει από το στόμα της και σκουπίζει τα υγρά μάγουλα της από τα δάκρυα, με ένα χαρτομάντιλο.

"Ο... Ο αδερφός σου... Κάποτε πλήγωσε πολύ την Άλις. Κατάλαβες ποιά λέω. Ξέρεις πόσο άσχημα της φέρθηκε, όταν την είχε ανάγκη; Πως λίγους μήνες πριν γεννήσει το παιδί τους... Έπαθε ένα ατύχημα και το έχασε;" της λέει και σοκάρομαι.

Το... Το έχασε; Γιατί; Ωωω Θεέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω! Η καημένη η Άλις... Δεν μπορώ να μην αισθάνομαι τύψεις!

Γιατί και εγώ τότε έβαλα το χεράκι μου, νομίζοντας πως θα τον προστατέψω. Τον είχα πείσει πως αυτός ο τρόπος ζωής, δεν είναι για εμάς. Η οικογένεια και οι σχέσεις δεν μας ταίριαζαν. Θέλαμε ελευθερία και να μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, χωρίς να μας νοιάζουν τόσο οι συνέπειες. Μόνο που αυτήν την φορά... Αυτές ήταν πολύ χειρότερες από απλά μια πληγωμένη καρδιά. Δεν την πλήγωσε απλά... Την τσάκισε. Έχασε τόσα πολλά... Όσο να πεις, έχουμε και εμείς ένα μερίδιο ευθύνης. Ένα συγνώμη, δεν είναι αρκετό για να αναπληρώσει το κενό της. Δεν θέλω ούτε για ένα λεπτό πως θα ένιωθα... Ένα έχανα την Λούνα ή την Σιέννα μου.

Και ο Κρις μάλλον θα είναι συντετριμένος. Γιατί είμαι σίγουρος πως πήγε να την βρει μια από αυτές τις μέρες και το έμαθε. Αλλιώς δεν θα ήταν τόσο ψύχραιμος τώρα. Αυτό που με παραξενεύει πολύ, είναι η ψυχραιμία της Ζοζεφίνας. Είναι αναστατωμένη για την φίλη της, αλλά όχι για αυτό που άκουσε. Δεν μπορεί να μην με βάζει σε σκέψεις.

"Ο αδερφός σου... Ο Κρις μου... Πως ξέρω ότι δεν θα φερθεί έτσι και σε εμένα κάποτε;!"

"Ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα! Σε αγαπώ Νατάσα! Τα λάθη του παρελθόντος, δεν θα τα έκανα ποτέ σήμερα! Ήμουν ανώριμος και-"

"Εικοσιεννιά χρονών δεν είναι απλή ανωριμότητα! Είναι καθαρή ανευθυνότητα και αδιαφορία προς μια γυναίκα που σε είχε ανάγκη!" η Ζοζεφίνα την βάζει στην αγκαλιά της, προσπαθώντας ξανά να την κάνει να χαλαρώσει. Η Νατάσα έχει γίνει κατακόκκινη από τον θυμό της.

"Τζο... Έχεις ιδέα πόσο μπορεί να πονάει;" την ρωτάει και η Ζοζεφίνα ετοιμάζεται να πει κάτι, αλλά τελευταία στιγμή το μετανιώνει.

Ξαφνικά, η Νατάσα αρχίζει να απομακρύνεται από κοντά της, ενώ τα μάτια της βουρκώνουν ξανά. Τα μάτια της ορθάνοιχτα, καρφώνονται πάνω στην Ζοζεφίνα, η οποία δεν μπορεί να κρύψει την ενοχή στην στην έκφραση της. Η Νατάσα σχηματίζει δύο γροθιές με τα χέρια της, κουνώντας το κεφάλι της πέρα δώθε.

"Ήξερες... Ήξερες έτσι; Ήξερες και μου έλεγες ψέματα! Ζοζεφίνα, πως μπόρεσες;! Σου είχα ζητήσει αν μάθεις οτιδήποτε να μου μιλήσεις! Έβλεπες πως ήμουν και παρόλα αυτά..."

"Νατάσα... Δεν είναι αυτό απλώς... Έδωσα τον λόγο μου να μην πως τίποτα και επίσης, δεν ήθελα να–"

"Τι δεν ήθελες;! Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα να στηριχτώ! Ξέρεις μέχρι που θα έφτανα! Δεν σου κρύψει ποτέ τίποτα! Όλη μας την ζωή, λέγαμε τα πάντα! Πως μπόρεσες;! Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που είχα αληθινή και βαθιά εμπιστοσύνη! Φεύγω... Για να μην πω κάτι που θα μετανιώσω!" φωνάζει και με σπρώχνει, για να πάει προς την πόρτα.

Προτού την ανοίξει, ρίχνει και στους τρεις μας από μια τελευταία ματιά.

"Θα πληρώσετε Σέργουντ... Για όλο τον πόνο που προκαλέσατε σε εμένα και σε άλλους" την κλείνει με δύναμη, υπενθυμίζοντας μας για ακόμα μια φορά το τι συνέβη πριν από λίγο.

Ένιωθα τα λεπτά να περνούν αργά. Το μόνο που ήθελα, ήταν απλά όλα να τελειώσουν. Δεν άντεχα να βλέπω την Νατάσα πληγωμένη, τον Κρις να έχει πέσει στα τάρταρα και την Ζοζεφίνα σοκαρισμένη.

Γυρνάω προς το μέρος της. Έχοντας αγκαλιάσει ξανά την κοιλιά της, τα μάτια της ταξιδεύουν παντού στον χώρο, αποφεύγοντας με κάθε τρόπο να κοιτάξει εμένα ή τον Κρις κατάματα. Τα χείλη της σουφρωμένα, φανερώνουν το πόσο συγκρατιέται να μην πει κάτι ή να φωνάξει. Προσπαθεί να συγκρατήσει με νύχια και με δόντια τα δάκρυα της.

"Ήξερες;" την ρωτάει ο Κρις και πραγματικά αναρωτιέμαι αν όντως ξέρει πότε πρέπει να ανοίγει το στόμα του.

Ήξερε... Ήξερε ναι, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για εξηγήσεις. Είμαστε όλοι σε ένταση και έχουμε νεύρα. Αν κάνουμε συζήτηση τώρα... Θα ειπωθούν λόγια που θα τα μετανιώσουμε.

"Ναι Κρις. Μου τα είπε όλα η Άλις" του απαντάει, σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος. Θέλει να φανεί ψυχρή, αλλά δεν τα πάει και πολύ καλά αυτήν την στιγμή.

"Και δεν είπες τίποτα; Το άφησες έτσι απλά να περάσει;" όταν τα λέει αυτά και ειρωνεύεται κιόλας, θέλω να τον χτυπήσω.

"Τι να πω δηλαδή; Θέλατε να παραμείνει μυστικό και το σεβάστηκα. Και η Άλις είναι φίλη μου. Όσο και αν αγαπώ την Νατάσα σαν αδερφή μου, δεν μπορώ να προδώσω έναν άλλον σημαντικό άνθρωπο για εμένα" δεν μπορώ να κρατηθώ από το να την ρωτήσω...

"Ναι αλλά... Γιατί δεν μου είπες κάτι, όταν σε είδα να κλαις; Νόμιζα πως..."

"Γιατί ήθελα να κάνω ότι και εσύ. Να αφήσω τα προβλήματα των άλλων έξω από την οικογένεια μας. Έστω και για λίγο. Αλεξάντερ, περιμένουμε παιδί. Πρέπει τώρα να διατηρώ ήρεμη την ψυχολογική μου κατάσταση υγιή, για την κόρη μας. Και εκτός αυτού–"

"Ζοζεφίνα πες την αλήθεια. Για ποιόν λόγο δεν αποκάλυψες τίποτα; Μου είναι αδύνατον να δεχτώ ότι γνώριζες και προσποιήθηκες ότι όλα είναι καλά! Τίποτα δεν πάει καλά, από τότε που η Άλις γύρισε στην ζωή μου! Δεν φταίει αυτή, όμως τώρα κινδυνεύω να χάσω την Νατάσα και εσύ σκέφτεσαι μια καλή ζωή;! Έχεις ιδέα πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό;! Ή μήπως είσαι τόσο αδιάφορη για όσα συμβαίνουν γύρω σου;!"

Ως εδώ!

"Κρις φτάνει! Δεν ξέρεις τι λες! Η μόνη που σίγουρα δεν φταίει για τα λάθη μας, είναι η Ζοζεφίνα! Καταλαβαίνω πως είσαι πληγωμένος και έχεις πανικοβληθεί, αλλά δεν έχει κανέναν λόγο να ξεσπάς στην αδερφή σου!" η τόνος μου έχει ανέβει αρκετά και ο μόνος λόγος που πασχίζω να μην ουρλιάξω, είναι η Λούνα. Ένας Θεός ξέρει σε τι ερωτήσεις θα πρέπει να απαντήσουμε μετά...

"Αδερφή μου;! Εμφανίζεται μετά από τόσα χρόνια και λέει ότι είναι αδερφή μου;! Δεν μας δένει τίποτα άλλο πέρα από το αίμα! Εγώ δεν έχω καμία σχέση με τους Ράινχαρτ! Δεν είμαι εγωιστής!"

Δεν γίνεται να τα εννοεί όλα αυτά που λέει... Και ειδικά για την Ζοζεφίνα. Αποκλείεται να τα πιστεύει και αύριο. Απλά τώρα... Είναι πολύ θυμωμένος και μπερδεμένος και ξεσπάει σε ανθρώπους που ξέρει ότι δεν θα τον παρεξηγήσουν. Θα συνεχίζουν να τον αγαπούν και με τα λάθη του και με τις βλακείες του.

"Αν το θεωρείς εγωιστικό το ότι μετά από τόσα χρόνια προσπαθώ να φτιάξω την ζωή μου και να σταθώ στα πόδια μου... Τότε δεν ξέρω τι να σου πω. Και αν μετά από όσα έχω κάνει για όλους, θεωρούμε αδιάφορη, τότε ας είναι. Ναι, είπα ψέματα, όμως μόνο και μόνο για να πληγωθεί κάποιος περισσότερο. Το πήρα όλο μέσα μου και με βασάνισε... Και έρχεσαι τώρα εσύ να με αποκαλέσεις εγωίστρια;! Από και ως που;! Δεν ξέρεις τι πέρασα! Δεν ξέρεις σε τι σκατά αναγκάστηκα να ριχτώ, για να προστατεύσω την αδερφή μου! Δεν ξέρεις πόσο δύσκολες βίωσα! Εσύ τουλάχιστον είχες μια οικογένεια να στηριχτείς! Εγώ πρώτα έχασα την παιδική μου ηλικία και μετά τους γονείς μου! Περπάτησα σε καρφιά, για να μην τραυματιστεί η αδερφή μου! Έφαγα σκουπίδια, για να μην πεινάσει η αδερφή μου! Και επίσης, τώρα εσύ μπορεί να χάσεις μια υπέροχη σύντροφο, αλλά εγώ χάνω την καλύτερη μου φίλη! Την αδερφή μου! Αυτήν με στήριζε τόσα χρόνια! Οπότε ναι, έχω κάθε δικαίωμα να απαιτήσω και μια καλύτερη και να κοιτάξω τον εαυτό μου! Κατάλαβες;;;!!!" φωνάζει μέσα από τους λυγμούς της και σταματάει για ένα λεπτό, προκειμένου να βρει τις ανάσες της και να ηρεμήσει.

Δεν τολμώ να μιλήσω ή να εκφέρω κάποια άποψη. Είπα ότι είχα να πω και έκανα ξεκάθαρο με ποιανού το μέρος είμαι, χωρίς να πάρω κάποια άλλη θέση. Εξάλλου, ποτέ δεν ανακατευόμουν σε καυγάδες ανάμεσα στα αδέρφια, εκτός κι αν με αφορούσε το ζήτημα. Πρέπει να τα βρουν μόνοι τους. Αν τους επηρεάσω εγώ... Ίσως το αποτέλεσμα να είναι χειρότερο.

"Δεν θα απολογηθώ... Που προσπάθησα να κρατήσω την οικογένεια μου ενωμένη. Έστω και με ψέματα. Η διαφορά είναι... Πως τα δικά μου δεν πλήγωσαν κόσμο" λέγοντας αυτά τα λόγια, αποχωρεί και εγώ με τον Κρις μένουμε να κοιταζόμαστε.

"Ήσουν πολύ σκληρός" του λέω και ξεφυσάει.

"Ίσως. Όμως είπα και κάποιες αλήθειες"

"Σημασία έχει αυτό που είπε. Τα ψέματα μας... Πληγώνουν κόσμο"

"Και αυτό θα φανεί σύντομα" συμπληρώνει την φράση μου και αφού με χτυπήσει φιλικά στον ώμο, φεύγει.

Μου αρέσει που ήθελα να πάω και για φαγητό, για να χαλαρώσουμε. Δεν νομίζω πως τώρα η Ζοζεφίνα θα έχει όρεξη άλλωστε. Ηθικό δίδαγμα μετά το σημερινό; Πρώτον, ποτέ μην κρύβετε τόσο σοβαρά μυστικά από τους ανθρώπους που αγαπάτε. Είναι καλύτερα να πληγωθούν με την σκληρή αλήθεια, παρά στο μέλλον να χάσουν την γη κάτω από τα πόδια τους, λόγω αυτού. Κάποια μυστικά... Πρέπει να τα λέμε, για να προστατεύουμε. Και δεύτερον... Ποτέ μην βγαίνετε από το δωμάτιο, αν η έγκυο κοπέλα σας, σας ζητήσει φαγητό απ' έξω. Ποτέ δεν ξέρετε τι έκπληξη μπορεί να βρείτε στην πόρτα σας, να σας περιμένει.

[...]

Μπαίνω στο δωμάτιο μας, με την ελπίδα να βρίσκεται εδώ. Για καλή τύχη, έχει καθίσει στο κρεβάτι οκλαδόν και στα χέρια της κρατάει το γνωστό την βιβλίο. Τον τελευταίο καιρό, έχει κολλήσει έντονα σε ένα του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Από ότι μου είχε πει, ήταν το αγαπημένο της μητέρας της. Το διάβαζε μέχρι και στο μαιευτήριο, αφότου γέννησε την Λούνα. Ήταν τόσο λυτρωτικό για εκείνη... Και τώρα, η Ζόζι μου προσπαθεί να βρει παρηγοριά στην ιστορία αυτού του ζευγαριού, με το τόσο άσχημο τέλος. Έχω την εντύπωση πως από τότε που έμαθε τα πάντα για την μητέρα της, προσπαθεί να την μοιάσει όλο και περισσότερο.

Κάθομαι δίπλα της και ακουμπάω την παλάμη μου στον ώμο της, ώστε να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Ενώ καταλαβαίνει πως βρίσκομαι κοντά της, συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό να διαβάζει τις σελίδες του παλιού βιβλίου που φέραμε από τον Σαν Φρανσίσκο.

Ξέρω πως είναι θυμωμένη μετά από όσα έγιναν το μεσημέρι. Για αυτό δεν την έψαξα καθόλου όλες αυτές τις ώρες. Ήθελα να της δώσω χρόνο να ηρεμήσει. Αλλά τώρα που νύχτωσε, είναι ώρα να μιλήσουμε.

"Ζοζεφίνα... Μπορούμε να το συζητήσουμε;" την ρωτάω, αλλά συνεχίζει ακάθεκτη να απολαμβάνει το βιβλίο της. Μάλλον δεν της πέρασαν τα νεύρα.

"Ζοζεφίνα μου, δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι και να μην μπορώ να σε βοηθήσω. Μοιράσου μαζί μου αυτό το βάρος που σε κουράζει" της λέω παρακλτικά και τελικά βάζει τον σελιδοδείκτη στην σελίδα, αφήνοντας το βιβλίο στο κομοδίνο.

"Συμφωνείς με όσα είπε;" με ρωτάει και χαμογελάω.

"Και βέβαια όχι. Απλά μπορώ να κατανοήσω το ότι νιώθει... Κάπως μόνος του μέσα σε όλο αυτό. Η Μαργαρίτα θέλει να ζήσει την ζωή της, η Νατάσα θα τον αφήσει, η Λούνα είναι παιδί και προφανώς δεν μπορεί να του σταθεί και εγώ... Εγώ θέλω να είμαι δίπλα του και να βοηθήσω όσο μπορώ, αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω πλέον" της απαντώ και βλέποντας πως πάει να γυρίσει προς το μέρος μου, βγάζω τα παπούτσια μου σε χρόνο μηδέν και κάθομαι απέναντι της, στην ίδια στάση. Θέλω να ακουμπάει κάπου την πλάτη της και να είναι άνετα.

Χασκογελάει και κλείνω τα χέρια της στις παλάμες μου, για να τα ζεστάνω. Είναι τόσο παγωμένα... Ο χειμώνας μπαίνει για τα καλά σιγά σιγά.

"Και εγώ τι ρόλο παίζω σε όλο αυτό; Είχα όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσω, χωρίς να τον κρίνω και τον προσβάλω για τα λάθη του ή για τα όσα πέρασε, όμως με πρόλαβε. Νόμιζα ότι είχαμε έρθει κοντά. Νόμιζα... Νόμιζα πως είχα βρει τον αδερφό που πάντα ήθελα. Αλλά ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα, αν δεν είχαμε μάθει ποτέ την αλήθεια" ψελλίζει και μετακινώ το σώμα μου κι άλλο κοντά της.

"Θα προτιμούσες να ζεις ακόμα δηλαδή μέσα στο ψέμα; Ζοζεφίνα, ο Κρις θα καταλάβει το λάθος του και θα έρθει να τα βρείτε. Τα αδέρφια δεν κόβουν έτσι απλά τις σχέσεις μεταξύ τους. Και σίγουρα όχι για ένα ψέμα. Με τον Κρις έχετε ζήσει πολλά και έχετε μοιραστεί πολλά. Σας συνδέουν περισσότερα από το κοινό αίμα. Θα τα βρείτε" της λέω και χαμογελάει αχνά, χαϊδεύοντας την επιφάνεια των χεριών μου.

"Μπορώ να τον κατανοήσω και να ανεχτώ κάποια πράγματα. Όμως την αχαριστία όχι. Δεν θέλω να γίνομαι κουραστική και να πρίζω τους άλλους, αλλά δεν μπορώ όταν νιώθω αδικημένη, να μην μιλάω" σκουπίζω με τον αντίχειρα μου ένα δάκρυ που ξέφυγε από τα μάτια της.

"Έπρεπε να μου πεις ότι ξέρεις"

"Ήθελα να μείνει έξω από την οικογένεια μας. Ήμασταν καλά για δύο εβδομάδες και τώρα... Πάλι όλα πάνε κατά διαόλου. Πως μείνουμε ενωμένοι, αν ο καθένας προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνος του; Αλεξάντερ, δεν θέλω άλλη μοναξιά. Δεν θέλω να χάσω ξανά την οικογένεια μου;" οι ψίθυροι της μετατρέπονται σε λυγμούς και την βάζω στην αγκαλιά μου.

Την αφήνω να ξεσπάσει. Υποφέρει το κοριτσάκι μου... Θεέ μου, γιατί συμβαίνουν σε εμάς όλα αυτά; Αυτό είναι το τίμημα για τις αμαρτίες που έχω κάνει και για τα ψέματα που έχω πει; Δεν θέλω να έχουμε τέτοιες αναμνήσεις. Πρέπει να βρω τρόπο να φτιάξω τα πράγματα. Να φέρω ξανά όλους τους ανθρώπους μας κοντά.

"Όλα θα φτιάξουν. Θα το δεις" την καθησυχάζω και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά, καθαρίζοντας τα μάτια της.

Δεν ξέρω βέβαια αν το πιστεύω και ο ίδιος. Τώρα που μαθεύτηκε η αλήθεια για τον Κρις και την Άλις και ο Άρτσι είναι με την αδερφή μου... Θα χειροτερέψουν. Πρέπει να απομακρύνω την Μαργαρίτα από κοντά του και να μιλήσω με τον Κρις. Υποτίθεται θα μοιραζόμασταν όλοι την χαρά για τον ερχομό του μωρού.

"Στην Λούνα είπες την αλήθεια;" την ρωτάω και μου γνέφει αρνητικά.

"Η αδερφή μου είναι ένα πολύ ώριμο και ξέρω ότι μπορώ να συζητήσω τα πάντα μαζί της. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι παιδί. Κάποια πράγματα... Δεν χρειάζεται να τα ξέρει. Δεν θέλω να μισήσει τον μεγάλο της αδερφό. Άρχισαν επιτέλους να τα βρίσκουν. Ίσως όταν μεγαλώσει κι άλλο... Να της πω την αλήθεια για όλα. Μέχρι και για τους γονείς μας που δολοφονήθηκαν. Όχι όμως τώρα" μου εξηγεί και μπλέκω τα δάχτυλα μου στα φρεσκοκουρεμένα, κοντά μαλλάκια της.

"Τι θα έκανα χωρίς εσένα... Να βάζεις τάξη στην ζωή μου;"

"Χεχε... Σε αγαπώ Αλεξάντερ"

"Εγώ σε αγαπώ περισσότερο Ζόζι μου" της λέω και φιλάω στα μαλλιά.

Μένουμε για λίγη ώρα έτσι, παρατηρώντας το τοπίο έξω από το ανοιχτό παράθυρο. Μικρές χιονονιφάδες αρχίζουν να πέφτουν, διαλύοντας το απόλυτο σκούρο μπλε της νύχτας. Πέφτουν γρήγορα, σχεδόν σαν βροχή. Στοίχημα ότι αύριο θα το έχει στρώσει παντού. Ευκαιρία να πάμε έξω όλοι μαζί για χιονοπόλεμο και να ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματα που έχουν πέσει τον τελευταίο καιρό.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Η κατάληψη τελείωσε. Την Δευτέρα αρχίζουμε ξανά😶

Όμως υπάρχει περίπτωση να χιονίσει!

Και αυτό σημαίνει παιχνίδι στο χιόνι και το πιθανό κλείσιμο των σχολείων για  τουλάχιστον δύο μέρες😃

Μακάρι να το στρώσει όπως και πέρυσι🌨️❄️⛄☄️🌬️

Anyway!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Το ζευγάρι μας είχε μια πολύ τρυφερή στιγμή💕

Και όταν ο Αλεξάντερ ήταν έτοιμος για να βγει... Μπούκαρε η Νατάσα😐

Τι γνώμη έχετε για την αντίδραση της; Έχει δίκιο;

Ο Κρις είπε κάποια πολύ βαριά λόγια στην Ζοζεφίνα... Και αυτή το ίδιο με την σειρά της.

Ποιός θεωρείται πως είχε δίκιο;

Ο Αλεξάντερ έκανε καλά που δεν ανακατεύτηκε;

Τι γνώμη έχετε για την στάσ που κράτησε σε όλο το κεφάλαιο;😻

Η Ζοζεφίνα τελικά, έκανε καλά που δεν είπε ότι γνώριζε;

Εγώ προσωπικά λέω ναι. Γιατί δεν θα ήταν σωστή απέναντι στην φίλη της μετά. Και η εμπιστοσύνη είναι από τα βασικά συστατικά για να αναπτυχθεί μια φιλία🙋‍♀️🙋‍♂️

Τέλος, λέτε η Λούνα να μάθει ποτέ της για όλα αυτά που συμβαίνουν; Είτε πληγωθεί είτε όχι;

Θα το δούμε😉

Στο επόμενο, θα δούμε ένα καινούργιο POV, που σκοπίμως δεν έδωσα στα κεφάλαια μέχρι τώρα.

Θα έρθει σε μια θέση, που θα πρέπει να πάρει μια απόφαση. Και τότε θα φανεί... Ο αληθινός χαρακτήρας εκείνου του ατόμου🤫

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️