Alexander's POV

Η Ζοζεφίνα ακόμα δεν έχει επιστρέψει και ανησυχώ. Μου έστειλε μήνυμα πριν κάποιες ώρες πως θα αργήσει να έρθει για το ραντεβού μας, αλλά έχει νυχτώσει έξω και δεν μου έχει ξαναστείλει. Ούτε στις κλίσεις μου απαντάει. Ακόμα στην Μαργαρίτα δεν απάντησε, την οποία έβαλα να της τηλεφωνήσει.

Δεν με νοιάζει για το ραντεβού. Απλώς η συμμορία του μυστηριώδη αγοραστή μας, με απειλεί με τις ζωές της οικογένειας μου. Ελπίζω μόνο να μην είναι κάπου μόνη της. Και σίγουρα σε ένα σημείο με πολύ κόσμο.

Βγαίνω από το δωμάτιο μας και προτού κατέβω στον κάτω όροφο, στέκομαι έξω από το δωμάτιο της Λούνας και μέσω της σχισμής που σχηματίζει η πόρτα, την παρατηρώ.

Κάθεται στο μικρό σκαμπό της και κρατώντας μια παλέτα με χρώματα, ζωγραφίζει ένα τοπίο με το πινέλο που κρατάει στο άλλο χέρι της. Σιγοτραγουδάει κάποιους στίχους, αλλά δεν μπορώ να ακούσω καλά από πιο τραγούδι. Ανακατεύει τα χρώματα, δημιουργώντας πολλούς συνδυασμούς, ώστε να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει.

Κάπως έτσι κάνει και η Ζοζεφίνα μου. Η Λούνα προσπαθεί πολύ να της μοιάσει. Το έχω παρατηρήσει αρκετές φορές. Διαλέγει παρόμοια ρούχα, ζωγραφίζει με τα χρώματα που χρησιμοποιεί και η αδερφή της... Είχε προσφερθεί μέχρι και να βοηθήσει με την προετοιμασία των ρούχων για το ντοκιμαντέρ. Η Ζοζεφίνα βέβαια δεν την άφησε να ασχοληθεί σοβαρά, αλλά της ζήτησε την άποψη της και έφτιαξαν μαζί κάποια αρχικά πλάνα. Ένιωθα ευτυχισμένος, βλέποντας την κόρη μου και την γυναίκα που αγαπώ να περνάνε χρόνο μαζί.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και πάω προς την κουζίνα. Εκεί, βλέπω την Μαργαρίτα να κόβει λαχανικά και το φούρνο αναμμένο. Υποθέτω μόλις έβαλε το φαγητό να ψήνεται και τώρα ετοιμάζει την σαλάτα.

Βάζω ένα ποτήρι νερό και κάθομαι σε ένα σκαμπό απέναντι της, αλλά δεν μου ρίχνει ούτε μια ματιά, ενώ σίγουρα έχει καταλάβει την παρουσία μου.

"Τι καλό μας έφτιαξες;" ρωτάει, αλλά αντί να μου απαντήσει, ρίχνει τα λαχανικά στο μπολ και συνεχίζει να κάνει την δουλειά της.

"Μαργαρίτα, όλα καλά;" μου ρίχνει ένα άγριο βλέμμα, κόβοντας ασταμάτητα.

Με έχει στην μπούκα τρεις μέρες τώρα. Αποφεύγει να μου μιλήσει όταν βρει ευκαιρία, με αγνοεί όταν βρισκόμαστε αναγκαστικά στον ίδιο χώρο και δεν μου απευθύνει καθόλου τον λόγο, όταν καθόμαστε να φάμε και συζητάμε. Και αν επιμείνω να της μιλάω, το μόνο που κερδίζω είναι δολοφονικά βλέμματα. Θέλω να πω, και η Ζοζεφίνα δεν έχει την καλύτερη διάθεση, όμως δεν με αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Η Μαργαρίτα το ξεκίνησε όλο αυτό... Από το βράδυ του δείπνου.

"Μαργαρίτα, σταμάτα το αυτό και μίλα μου ανοιχτά. Δεν την αντέχω αυτήν την σιωπή. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν μπορώ να βοηθήσω και με στεναχωρεί η στάση που κρατάς" της λέω και τελικά, στρέφει τα μάτια της πάνω μου, καρφώνοντας με δύναμη το μαχαίρι0 κάτω.

"Αλεξάντερ, αυτό είναι το πρόβλημα μου. Μπορείς έστω και για ένα λεπτό να μην λες τι νιώθεις εσύ και να σκεφτείς τους άλλους;" απαντάει και σκουπίζει τα χέρια της με την πετσέτα, πηγαίνοντας προς το ψυγείο.

"Μαργαρίτα..." πάω να πω, αλλά υψώνει την παλάμη της, διακόπτωντας με.

"Τώρα θα μιλήσω εγώ. Θες να μάθεις γιατί σου κρατάω μούτρα και είμαι θυμωμένη; Λόγω του ότι εσύ και ο Κρις έχετε μυστικά από εμένα. Λες να μην πρόσεξα το σοκ στα μάτια σας, όταν η Άλις μπήκε στο σπίτι; Να μην κατάλαβα την αμηχανία που υπήρχε στην ατμόσφαιρα; Και πες εμένα εντάξει. Δεν σας ενδιαφέρει. Η Νατάσα έκλαιγε για ώρες. Αισθάνθηκε πως ο άντρας που αγαπάει της λέει ψέματα και δεν ξέρει γιατί. Στεναχωριέται και δεν ξέρει τι να κάνει. Και από την άλλη, είναι και η Ζοζεφίνα. Καταλαβαίνεις πως δεν κάνει καλό να της λες ψέματα; Το έκανες στην αρχή της σχέσης σας και είδες που σας οδήγησε. Για να μπορώ λοιπόν να πάρω θέση, θέλω να μάθω την αλήθεια. Είτε από τον Κρις... Είτε από εσένα" ολοκληρώνει και παίρνει μαι βαθιά ανάσα, περνώντας τα χέρια της από τα μαλλιά της.

Έχει... Έχει δίκιο. Η Μαργαρίτα έχει νιώσει τόσο πόνο και παρόλα αυτά, ήταν πάντα στήριγμα σε εμένα και τον Κρις. Αυτή πάντα μας τραβούσε έξω από μπελάδες και εμείς αντίστοιχα, την προστατεύαμε. Έχουμε ξοδέψει άπειρα βραδιά, συζητώντας προβλήματα και κάνοντας αστεία. Κάναμε καλή παρέα. Ακόμα έτσι είναι. Έχουμε ζήσει δύσκολες καταστάσεις και έχουμε κλάψει στον ώμο του άλλου. Πάντα οι τρεις μας... Όχι, δεν της αξίζει αυτό. Η αδερφή δεν αξίζει να ζει μέσα στα ψέματα. Πάντα μας έλεγε και της λέγαμε τα πάντα. Θα έπρεπε να τα είχε μάθει όλα από την πρώτη στιγμή. Ίσως έτσι... Και ο Κρις να μην είχε εγκαταλείψει την Άλις και τώρα να ήταν ακόμα μαζί, μεγαλώνοντας την κόρη τους. Η Μαργαρίτα πρέπει να ξέρει.

Αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον Κρις. Είναι αδερφός και έχουμε δώσει όρκο να προστατεύουμε τα μυστικά μας. Ήταν το μοναδικό που μου ζήτησε να κρατήσω κρυφό και εγώ έπρεπε να το κάνω. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μου, είναι εχεμύθεια μου. Όσο κι αν δεν θέλω λοιπόν να βλέπω την αδερφή μου απογοητευμένη και λυπημένη... Δεν μπορώ να προδώσω τον αδερφό μου. Όχι, ρισκάροντας να χάσω και εγώ αυτήν την φορά.

"Μαργαρίτα μου, άκουσε με. Αν ήταν στο χέρι μου, θα σου έλεγα τα πάντα από τότε. Δεν θα σου έκρυβα την αλήθεια τόσα χρόνια. Όμως ο Κρις είναι αυτός που πρέπει να σου μιλήσει. Εκείνος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Αδερφή μου συγνώμη αλλά... Προσπάθησε να με καταλάβεις" πάω να πιάσω το χέρι της, όμως το τραβάει και τα μάτια της βουρκώνουν.

"Δηλαδή, κανείς δεν με υπολογίζει εμένα; Ήμουν πάντα κοντά σε όλους σας Αλεξάντερ! Έκανα πέρα κάθε προσωπική μου ανάγκη, για να φροντίζω εσένα! Δεν εξάσκησα ποτέ το επάγγελμα μου, για να υποστηρίξω εσάς τους δύο! Δεν είχαμε ποτέ μυστικά μεταξύ μας! Αλλά μάλλον... Νόμιζα λάθος" ψελλίζει και πάει να φύγει, όμως αρπάζω τον καρπό της.

"Μαργαρίτα, σε παρακαλώ! Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Όμως προσπάθησε να κάνεις το ίδιο και για εμένα! Βρίσκομαι στην μέση! Δεν... Δεν μπορώ να προδώσω τον αδερφό μας! Πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του!" προσπαθώ, αλλά κουνάει το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, τραβώντας ξανά το χέρι της.

"Άσε με Αλεξάντερ. Κουράστηκα. Κουράστηκα με τα μυστικά αυτής της οικογένειας. Η αλήθεια που μας έκρυψαν οι γονείς μας, ο θάνατος του πατέρα μας, οι απώλειες που βίωσα... Βαρέθηκα. Εσύ αυτό μπορείς να το καταλάβεις;" με ρωτάει, με τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα της. Φεύγει, αφήνοντας με να κοιτάω κοκαλωμένος το κενό και γεμάτος τύψεις.

Έχει δίκιο... Έχει δίκιο σε όλα όσα μου είπε. Μακάρι να μπορούσα να την βοηθήσω περισσότερο. Αλλά δεν ξέρω πως και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα.

Με την διάθεση μου να έχει πέσει αρκετά, αποφασίζω να επιστρέψγ στο δωμάτιο, για να κάνω ένα χαλαρό μπάνιο. Χρειάζομαι κάτι για να ηρεμήσω και να ξεχάσω έστω για κάποια λεπτά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Αν ήταν δυνατόν, θα έπαιρνα την Ζοζεφίνα και την Λούνα μακριά από εδώ για ένα διάστημα. Χρειάζομαι λίγο χρόνο μακριά από όλα αυτά τα προβλήματα. Νομίζω όλοι μας...

Ανοίγω την πόρτα και οι ανάσες ενός ατόμου φτάνουν στα αυτιά μου. Κλείνω την πόρτα και αντικρίζω την Ζοζεφίνα μου να κάθεται στο κρεβάτι, έχοντας κλείσει το πρόσωπο στα χέρια της. Δυσκολεύεται να αναπνεύσει.

"Ζοζεφίνα!" τρέχω κοντά και σκύβω απέναντι της, απομακρύνοντας τις παλάμες της.

Δεν κλαίει... Όχι, τα δάκρυα δεν κυλάνε από τα μάτια της. Αυτό που βλέπω είναι πολύ χειρότερο. Απογοήτευση και πόνος. Κόπωση και μαυρισμένοι κύκλοι. Αν ήταν όρθια, θα κατέρρεε. Δεν έχει άλλες αντοχές και δεν μπορεί να το κρύψει. Δεν ξέρω αν φταίνε οι ορμόνες... Ή κάτι άλλο.

Κάθομαι δίπλα της και πιάνω το πρόσωπο της με τα χέρια, ώστε να διασταυρωθούν οι ματιές μας.

"Ζόζι μου, σε παρακαλώ, μίλησε μου. Είσαι καλά; Τι συνέβη; Σε παρακαλώ, εξήγησε μου, γιατί είσαι τόσο ταλαιπωρημένη;" την ρωτάω και τα δάχτυλα της μπλέκονται στα μαλλιά μου.

"Αλεξάντερ... Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Δεν ξέρω γιατί. Ξαφνικά νιώθω όλη την κούραση να... Απλά αγκάλιασε με, σε παρακαλώ" τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα της, κλείνοντας την στην αγκαλιά μου.

"Νιώθω τεράστια πίεση. Και τώρα με το μωρό... Αλεξάντερ, υποσχέσου μου πως δεν θα με αφήσεις"

"Ζοζεφίνα μου, σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Είσαι όλη μου η ζωή. Δεν θα σε άφηνα με τίποτα. Δεν μπορώ να ζήσω λεπτό χωρίς εσένα και την οικογένεια μας" την διαβεβαιώνω και την φιλάω στα μαλλιά, χαϊδεύοντας απαλά την πλάτη της.

Για κάποιον λόγο, αισθάνομαι πως υπάρχει κάτι που δεν μου λέει.

"Ζοζεφίνα, μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;" την ρωτάω και βγαίνει από την αγκαλιά μου.

Ανοίγει το στόμα του να μου απαντήσει, αλλά το μετανιώνει και επιλέγει να μην απαντήσει. Ένα δάκρυ ξεφεύγει από το μάτι της και το σκουπίζει αμέσως, στρέφοντας το βλέμμα της προς το παράθυρο. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά στην όψη της αυτή. Δεν αντέχω να την βλέπω έτσι...

"Αλεξάντερ... Μπορούμε να μην πούμε κάτι άλλο σήμερα; Δεν είμαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Κατάλαβε με" μου ζητάει και γνέφω θετικά, αφήνοντας την να ηρεμήσει.

Είμαι σίγουρος πως κάτι συνέβη όσο ήταν έξω. Κάτι την στεναχώρησε αρκετά. Τόσο πολύ, που δεν θέλει να μου το πει. Αλλά δεν έχω δικαίωμα να θυμώσω ή να απαιτήσω την αλήθεια. Και εγώ της κρατάω μυστικά. Και μάλιστα τα δικά μου είναι λίγο πιο επικίνδυνα. Θα δείξω κατανόηση και θα περιμένω.

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Θέλω να μάθω πως περάσατε τις διακοπές σας!

Πως αισθάνεστε πως έφτασαν στο τέλος τους;

Εγώ θα προτιμούσα να είχαμε λίγες μέρες παραπάνω. Δεν τις απόλαυσα όσο θα ήθελα φέτος😔

Ας ελπίσουμε να πάνε καλά τα πράγματα σχετικά με το σχολείο αυτήν την χρονιά τουλάχιστον😉

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ο Αλεξάντερ και η Μαργαρίτα είχαν μια πολύ... Έντονη κουβέντα και τελικά μάλωσαν.

Ποιός θεωρείτε πως είχε δίκιο σε αυτήν την περίπτωση;

Η Μαργαρίτα ξέσπασε άσχημα. Τι νομίζετε πως θα κάνει τώρα;
😳

Η Ζοζεφίνα τηρεί την υπόσχεση της και δεν μίλησε στον Αλεξάντερ... Αλλά θα μαθευτεί το ότι ήξερε;

Η αλήθεια πάντως, θα βγει στο φως. Και τότε θα πέσουν κι οι μάσκες😶

Νομίζω πως... Αξίζει το επόμενο κεφάλαιο... Να αφιερωθεί στην Μαργαρίτα μας❤️

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️