Josephine's POV

Δύο εβδομάδες μετά...

"Ζοζεφίνα, πως σου φαίνεται αυτό;"

"Πολύ όμορφο" της απαντώ και συνεχίζω να φτιάχνω τα σχέδια για τα εξωτερικά γυρίσματα, τα οποία τα πραγματοποιηθούν μετά από αυτό το Σαββατοκύριακο.

Όλοι μας πήραμε από δύο μέρες άδεια, ώστε να χαλαρώσουμε από την πολύ πίεση και να προετοιμαστούμε καλύτερα για την Δευτέρα. Από κάποιες συζητήσεις που έλαβα μέρος, κατάλαβα πως δεν είναι εύκολο να τραβάς μια σκηνή έξω. Η επιτυχία της, εξαρτάται από πολλά και εμείς δεν μπορούμε προβλέψουμε τα πάντα. Μπορούμε όμως να φροντίσουμε να ελέγχουμε όσα είναι στο χέρι μας.

"Δεν το κοίταξες καν" δηλώνει ελαφρώς εκνευρισμένη, χτυπώντας τα δάχτυλα της πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι.

"Συγνώμη..." της λέω και αφήνω κάτω το μολύβι, με το οποίο κρατάω σημειώσεις.

"Ζοζεφίνα, είσαι αλλού δύο εβδομάδες τώρα. Ως πότε θα είναι έτσι η κατάσταση;" ρωτάει και ξεφυσάω, ανήμπορη να της δώσω κάποια πειστική απάντηση. Όπως και εγώ, έτσι και αυτή γνωρίζει πολύ καλά τι τρέχει.

"Θα... Θα το ξεπεράσω κάποια στιγμή" της απαντώ με τρεμάμενη φωνή, καθώς δαγκώνω τα νύχια μου. Κακή συνήθεια, την οποία έχω αποκτήσει αυτές τις δύο εβδομάδες. Ανεξήγητο άγχος και φόβος με έχουν κατακλύσει και δεν έχω ιδέα πως να τα αποβάλλω.

"Πήγαινε να μιλήσεις μαζί του ρε Ζοζεφίνα"

"Αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω Νατάσα. Ο Σέργουντ ξεκαθάρισε τι θέλει και μου το έθεσε πως αυτό δεν είναι σχέση. Έκανε αυτό που ήθελε μαζί μου και μετά... Συμπεριφέρθηκε σαν να μην τον ένοιαξε... Που μάλλον έτσι είναι τελικά" Επιστρέφω στην καρέκλα, ρίχνοντας τον εαυτό μου στην πλάτη της. Τα δάκρυα είναι έτοιμα να ξεφύγουν από τα μάτια μου, όμως καταφέρνω να τα συγκρατήσω και χαίρομαι. Πρώτη φορά... Που τον σκέφτομαι και δεν κλαίω.

"Εγώ πιστεύω πως είσαι λάθος. Είναι φως φανάρι ότι σε θέλει"

"Μου είπε πως δεν κάνει σχέσεις. Και αφού 'ξέρει' πως δεν ταιριάζουμε, δεν θα προσπαθήσω να κάνω τίποτα. Θέλω να προχωρήσω και να φτιάξω την ζωή μου με κάποιον που σέβεται τις γυναίκες" της εξηγώ για πολλοστή φορά, αφού δεν λέει να το καταλάβει. Το παραδέχομαι που μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να τον ξεπεράσω, αλλά όχι και ακατόρθωτο. Δεν με έχει καλέσει ξανά για θέματα που δεν αφορούν την δουλειά και αυτό στεναχ– Με ΧΑΡΟΠΟΊΗΣΕ πολύ. Έχω... Έχω κάνει κάποια βήματα πιστεύω.

"Πρέπει να φύγω τώρα. Θα σε δω καθόλου το Σαββατοκύριακο;"

"Ναι. Θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο" της απαντώ και με κάνει μια αγκαλιά.

"Αντίο Τζο μου. Θα τα πούμε" με φωνάζει με το χαϊδευτικό που μου έχει βγάλει.

"Τα λέμε Νατ!" φωνάζω πίσω και ύστερα ανοίγει την πόρτα για να βγει.

"Ωχ με συγχωρείτε!" την ακούω να λέει και γυρνάω να δω τι συνέβη. Την βλέπω να στέκεται μπροστά από κάποιον και να προσπαθεί να δικαιολογηθεί για την απροσεξία της.

"Χεχε, δεν πειράζει δεσποινίς. Όλα καλά" την καθησυχάζει μια πολύ γνωστή και κάνω μερικά βήματα μπροστά, αντικρίζοντας έναν άντρα με καστανόξανθα μαλλιά και ένα γνώριμο δερμάτινο τζάκετ.

"Γειά σου Κρις" του λέω χαρούμενη που τον βλέπω, αλλά ταυτόχρονα και ξαφνιασμένη. Προχθές ήμασταν μαζί. Τι κάνει εδώ;

Η Νατάσα στρέφεται προς το μέρος και με τα χείλη της, σχηματίζει την ερώτηση "Ξέρεις αυτόν τον κούκλο;". Ο δικός μας κώδικας επικοινωνίας, που κάποιες φορές μπερδεύει τους άλλους.

"Γειά σου Ζοζεφίνα. Δεν θα με συστήσεις στην όμορφη κοκκινομάλλα από εδώ;" ρωτάει και τα μάγουλα της Νατάσας φλέγονται. Χμ... Αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα!

"Ναι φυσικά! Κρις, από εδώ η καλύτερη μου φίλη Νατάσα, από όταν ήμασταν μωρά. Νατάσα, από εδώ... Ο Κρις..."

"Αδερφός του Σέργουντ" συμπληρώνει και με χτυπάει φιλικά στον ώμο.

"Εμ... Χ-χάρηκα πολύ! Πρέπει να φύγω!" λέει βιαστικά και πριν προλάβω να μιλήσω, εξαφανίζεται από τα μάτια μας.

"Εμ... Είναι καλά έτσι;" ρωτάει και κάνω facepalm. Και νόμιζα πως ήταν ξύπνιος σε αυτά τα θέματα. Τέλος πάντων, δεν θα κάνω κάτι. Όχι πριν σιγουρευτώ πως όντως η κολλητή μου τον γουστάρει.

"Ναι μην ανησυχείς... Τι κάνεις εδώ;"

"Ήρθα να σε ρωτήσω αν θες να βγούμε το βράδυ" απαντά στην ερώτηση μου και το σώμα μου κοκαλώνει στην θέση του.

Αυτές τις δύο εβδομάδες, βγήκαμε αρκετές φορές μαζί. Και σε όλες πέρασα υπέροχα. Ο Κρις είναι ένας γλυκός άντρας, που φέρεται ισότιμα σε όποια γυναίκα και αν έχει μπροστά του. Είναι περιποιητικός και προσιτός. Συν και ευγενέστατος... Όταν θέλει. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους, δεν πρέπει να συνεχίσω μαζί του. Δεν είμαστε μαζί, αλλά πολύ φοβάμαι πως θα μου το ζητήσει κάποια στιγμή. Δεν μπορώ να δεχτώ. Τόσο καιρό, δεν του ξεκαθάρισα την θέση μου και σίγουρα έχει αναπτύξει ελπίδες. Πρέπει να του εξηγήσω. Αν πληγωθεί εξαιτίας μου, δεν θα το αντέξω. Μέχρι να ξεπεράσω τελείως τον Αλεξάντερ... Δεν είμαι διαθέσιμη για κανέναν.

"Κοίτα Κρις..."

"Ξέρω είναι τέλειο μέρος. Θα το λατρέψεις"

"Κρις, άκουσε με..."

"Είναι... Είναι και κάτι άλλο. Θέλω να σου μιλήσω για κάτι πολύ σοβαρό. Σε παρακαλώ μην αρνηθεί" Σχεδόν με εκλιπαρεί με το βλέμμα του, βάζοντας με σε διλλημα. Αν πω ναι, το παραμύθι θα συνεχιστεί. Αν πως όχι, τότε δεν θα κάτσει νομίζω να ακούσει τους λόγους για τους οποίους αρνήθηκα. Ίσως... Ίσως είναι καλή ιδέα να βγω μαζί του και να του μιλήσω εκεί. Για τελευταία φορά.

"Ωραία. Πέρνα από το σπίτι μου να με πάρεις κατά τις εννιά" καταλήγω να του πω και στο πρόσωπο του, αστράφτει ένα χαμόγελο.

"Αλλά θέλω και εγώ να σου μιλήσω" προσθέτω μετά από λίγα λεπτά.

"Θα σε ακούσω ότι και να πεις. Τα λέμε τότε" Αποχαιρετούμε ο ένας τον άλλον και βγαίνω από το δωμάτιο, αφήνοντας με μόνη με τις σκέψεις μου και του ενδοιασμούς μου για το αν αντιμετωπίζω σωστά την κατάσταση.

Alexander's POV

Η πόρτα του γραφείου μου ανοίγει και μπαίνει μέσα φουριόζος ο αδερφός μου.

"Σιγά καλέ, θα σκοτωθείς!"

"Έχω πάθει και χειρότερα!"

Κλείνει την πόρτα και έρχεται απέναντι μου, στηρίζοντας τα χέρια του πάνω στο γραφείο μου.

"Συμβαίνει κάτι;" τον ρωτάω ανήσυχος, βλέποντας κάπως ταραγμένο.

"Ναι. Δηλαδή όχι. Δηλαδή ναι... Αλλά όχι κάτι σοβαρό. Θέλω μόνο την γνώμη σου για κάτι" λέει και σταυρώνοντας τα χέρια μου πάνω στην επιφάνεια του ξύλου, τον κοιτάζω στα μάτια.

"Αν πιστεύεις πως μπορώ να βοηθήσω, τότε σε ακούω" τον παρακινώ να μιλήσει και αυτός, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ανοίγει το στόμα του ώστε να μου εξηγήσει.

"Ζήτησα ξανά από την Ζοζεφίνα να βγούμε"

Το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος. Τα δάχτυλα μου χτυπούν νευρικά πάνω στο ξύλο, κάνοντας κάπως εμφανή την ενόχληση μου από αυτός που μόλις άκουσα. Όμως δεν έχω το δικαίωμα. Πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Εγώ και η Ζοζεφίνα δεν θα ταιριάζαμε. Παρόλο που όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, το κλίμα είναι κάπως αμήχανο, κάνω μεγάλη προσπάθεια στο να προχωρήσω. Δεν με πειράζει καθόλου λοιπόν που ο αδερφός μου βγαίνει μαζί της... Καθόλου, είμαι μια χαρά!

"Ναι και;" τον ρωτάω και κάνει μια παύση, ξύνοντας νευρικά τον σβέρκο του.

"Και... Θα της ζητήσω να είμαστε μαζί"

"ΤΙ;!"

Πετάγομαι από την θέση μου, σοκαρισμένος από την απόφαση του!

Θα της τα ζητήσει;! Κανονικό ζευγάρι;! Να κοιμούνται μαζί και... Όχι, όχι αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό να γίνει!

"Γιατί να το κάνεις αυτό;"

"Εμ... Επειδή μου αρ ίσως;" με ειρωνεύεται και θέλω πολύ να τον χτυπήσω, ώστε αντί για το ραντεβού, να πάει στο νοσοκομείο.

"Και που ξέρεις ότι νιώθει το ίδιο; Πενήντα τις εκατό πιθανότητες να φας χυλόπιτα"

"Και πενήντα τις εκατό να πει ναι. Είναι ένα ρίσκο που θέλω να πάρω"

Τα δάχτυλα μου λυγίζουν προς την παλάμη, δημιουργώντας δύο γροθιές.

Ήρεμα Αλεξάντερ... Ήρεμα... Δεν θα κάνεις κακό στην οικογένεια σου! Δεν έχεις δικαίωμα να θυμώνεις έτσι!

"Δεν με νοιάζει να πληγωθώ. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Προσπαθούμε και αν μας βγει, μας βγήκε. Δοκιμάζουμε νέα πράγματα, με τον κίνδυνο ότι ναι, δεν θα πετύχουν. Δεν μένουμε σταθεροί στα ίδια και κυνηγάμε την ευτυχία. Δεν την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, φοβούμενοι ότι τα αποτελέσματα δεν θα μας αρέσουν. Δεν χτίζεις το προφίλ μιας απόφασης. Δεν μπορείς να ξέρεις το αποτέλεσμα της. Ρισκάρεις Αλεξάντερ"

Ουάου! Η μία σπόντα μετά την άλλη. Κάθε λέξη από αυτά που ξεστόμισε, κρύβουν από πίσω αυτά που θέλει να μου πει πραγματικά, αλλά για κάποιον λόγο, επιλέγει να μιλήσει πιο κόσμια. Και δεν... Δεν έχει άδικο.

"Άντε ευχήσου μου καλή τύχη... Αδερφούλη!"

Αποχωρεί, αφήνοντας με ακόμα σοκαρισμένο και κοκαλωμένο στην θέση μου.

Η Ζοζεφίνα... Η Ζοζεφίνα με άλλον άντρα! Κάποιος άλλος να την αγγίζει να την κάνει να αισθάνεται όπως εγώ! Να την αγκαλιάζει κάποιος και να το σώμα της να καταλαγιάζει δίπλα σε ένα άλλο! Κάποιος άλλος να κάνει την καρδιά της να χτυπάει δυνατά και εγώ... Απλά το δέχομαι;!

Όχι... Όχι δεν μπορώ να τους αφήσω να είναι μαζί! Ξέρω πως ακούγεται εγωιστικό... Αλλά θα διεκδικήσω αυτό που θέλω!

Γειά σας δελφινάκια 🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε;

Πάω για την δεύτερη δόση του εμβολίου αύριο. Μετά από αυτό... Δεν θα χρειαστεί να βάλω ξανά μάσκα σε εσωτερικό χώρο!
😆😆😆

Anyway!

Πως σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Ο Κρις ζήτησε από την Ζοζεφίνα να βγουν ξανά... Και είδατε τον λόγο😅

Τι πιστεύετε θα του απαντήσει η Ζοζεφίνα;

Και Ο Αλεξάντερ μας... Έγινε πυρ και μανία!
😘

Ποιά θα είναι τώρα η κίνηση του;

Μήπως ήρθε η ώρα για αυτούς τους δύο;
😳😳😳🤔🤔🤔❓❓❓

Για να δούμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace✌️❤️💛