Alexander's POV

2 εβδομάδες μετά...

"Κάτσε ρε ηλίθιε! Άχρηστε αδερφέ!" φωνάζει μέσα στο αυτί μου ο Κρις, καθώς ξεφορτώνουμε τις κούτες από το αμάξι.

Σήμερα, πήγαμε μαζί με τον Κρις στο σπίτι της Ζοζεφίνας και βοηθήσαμε να πακετάρουν τα πράγματα τους. Η μετακόμιση είναι πλέον επίσημη. Εγώ, η Ζοζεφίνα και η Λούνα, από σήμερα είμαστε συγκάτοικοι. Και είμαι πολύ ενθουσιασμένος για αυτήν την αλλαγή. Τώρα θα ζούμε μαζί και θα περνάμε άπλετο χρόνο οι τρεις μας ή εγώ με την Ζοζεφίνα. Και μπορεί μόνος μου με την Λούνα. Νιώθω πως από τότε που την γνώρισα... Έχουμε έρθει πολύ κοντά. Νομίζω πως αυτός ο μικρός άγγελος, μπορεί να κάνει τους πάντες να την αγαπήσουν. Είναι αξιολάτρευτη και ενώ είναι μόνο εννιά, όταν μιλάς μαζί της, είναι σαν να συζητάς με την πιο ώριμη γυναίκα του κόσμου. Το θέμα είναι, πως ακόμα δεν μου έχει ανοιχτεί. Θεωρώ όμως πως κάποια στιγμή, θα το κάνει.

Η Ζοζεφίνα μου με την Νατάσα αυτήν την στιγμή, τακτοποιεί τα ρούχα στα δωμάτια τους. Η Λούνα παίζει με την Μαργαρίτα. Κάνουν καλή παρέα αυτές οι δύο. Και η αλήθεια είναι, πως η αδερφή μου έχει μεγαλύτερη έμπειρα στα παιδιά. Αλλά κάνω και εγώ ότι μπορώ.

Ενας ήχος από φωτογραφική μηχανή διακόπτει τις σκέψεις μου και γυρνάω από την όλη, ώστε να δω από που έρχεται. Έξω από τα κάγκελα, έχει μαζευτεί ένα τσούρμο από δημοσιογράφους και τραβάνε τα πάντα. Μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Αύριο, όλοι θα ξέρουν για την μετακόμιση. Και το θέμα είναι, πως αυτό ταράζει την Ζοζεφίνα μου. Δεν είναι συνηθισμένη σε αυτά.

"Αγνόησε τους. Θα βαρεθούν και θα φύγουν" μου ψιθυρίζει ο Κρις και ρολάρω τα μάτια μου.

Αν περίμενα εγώ να βαρεθούν, θα είχα βγάλει φτερά για τον παράδεισο. Κάνω νόημα στους φρουρούς μου να τους διώξουν.

"Να σου πω, έχουμε νέο πελάτη" μου λέει καθώς προχωράμε και το κάνω νόημα να χαμηλώσει τον τόνο του.

"Μην φωνάζεις... Ποιός είναι;"

"Προτιμά να παραμείνει κρυφή η ταυτότητα του. Ξέρεις λοιπόν για τι περίπτωση μιλάμε... Είναι διατεθειμένος να πληρώσει πολλά!" φωνάζει από χαρά και τον σκουντάω στα πλευρά για να βγάλει τον σκασμό.

"Αου!"

"Σκάσε, γιατί αλλιώς θα φας και δεύτερη. Πας καλά; Θες να μάθουν τίποτα οι άλλες και να έχουμε δράματα; Καμία δεν πρέπει να μάθει για το εμπόριο όπλων" του εξηγώ όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και συνειδητοποιεί την πατάτα του, δαγκώνοντας νευρικά τα χείλη του.

"Σωστά... Αλλά αδερφέ μου, είναι πολύ καλή ευκαιρία. Θέλει να αγοράσει τριάντα κομμάτια από κάθε είδος μας. Ο τύπος πρέπει να είναι ζάμπλουτος, δεν εξηγείται αλλιώς" μου λέει και αφήνει το κουτί κάτω.

Κάποτε είχα υποσχεθεί στην Μαργαρίτα– ολόκληρο τάμα με έβαλε να κάνω, αλλά τέλος πάντων– πως θα εγκαταλείψω μια για πάντα τις παράνομες και θα αφοσιωθώ στην εταιρεία. Και το είχα καταφέρει. Για δύο ολόκληρα χρόνια, τα έσοδα μου ήταν αποκλείσω από την εταιρεία. Αλλά άπαξ και βυθιστείς όμως στο σκοτάδι αυτού του κόσμου, τίποτα δεν μπορεί να σε τραβήξει πάλι στην επιφάνεια. Γίνεσαι κομμάτι της παρανομίας και δεν ξεμπλέκεις. Αναγκάστηκα να χωθώ ξανά στα σκατά. Εσύ θες να ξεφύγεις από το παρελθόν σου... Αλλά αυτό σε κυνηγάει πάντα. Τώρα πρέπει να προσέχω εκατό φορές περισσότερο, ώστε να μην πάθουν κακό η Ζοζεφίνα και η Λούνα.

"Βιάζεται πολύ;"

"Όχι. Έστειλε έναν εκπρόσωπο του. Αυτός μας είπε ότι πρώτα έχει να λύσει σοβαρά ζητήματα. Θέλει την παραγγελία έτοιμη σε μερικούς μήνες. Απλά και εσύ ξέρεις πως οι υπογραφές πρέπει να πέσουν από νωρίς. Για να διασφαλίσουμε πως η συμφωνία δεν θα χαλάσει" μου υπενθυμίζει και ξεφυσάω. Ξέρω πολύ καλά τους κανόνες της εταιρείας για τα όπλα. Εγώ ο ίδιος την έστησα, λίγο καιρό μετά αφότου έστησα και την Sergud Studios.

"Κανόνισε τα πάντα εσύ αυτήν την φορά. Αν με χρειαστείς κάτι μου λες. Αυτήν την στιγμή..."

"Παιδιά, ελάτε μέσα! Το φαγητό ετοιμάζεται!" μας διακόπτει η φωνή της Ζοζεφίνας, η οποία στέκεται στην πόρτα και κάνει νόημα στα κορίτσια στον κήπο να σπεύσουν.

"Έχω πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθώ" συμπληρώνω και ανεβαίνω τα σκαλιά, μπαίνοντας μέσα στην έπαυλη.

Πω πω, είναι πάρα πολλές οι κούτες. Θα πάρει τουλάχιστον ακόμα μία μέρα για να τακτοποιήσουμε. Πρέπει να προσέξουμε, μην σκοτωθούμε καμιά ώρα και–

"Αουτσ!" ακούω την Ζοζεφίνα να φωνάζει και τρέχω στον πάνω όροφο. Την βλέπω να έχει πέσει ανάσκελα στο και να τρίβει το πόδι της, έχοντας πάρει μια αγανακτισμένη έκφραση.

"Ζόζι μου, είσαι καλά;" την ρωτάω ανήσυχος, βοηθώντας της να σηκωθεί.

"Σκόνταψα σε αυτήν την κούτα... Κοίτα, όλα έπεσαν στο πάτωμα"

"Αγάπη μου, δεν πειράζει. Σημασία έχει πως δεν τραυματίστηκες εσύ" την καθυσησυχάζω και αρχίζουμε να μαζεύουμε τα πράγματα από το πάτωμα.

Παρατηρώ μερικές φωτογραφίες, που έχουν ξεχυθεί μέσα από έναν φάκελο. Διασκορπισμένες στο πάτωμα, άλλες απεικονίζουν ένα μικρό κοριτσάκι με ξανθά, κοντά μαλλάκια να παίζει με μια άλλη γυναίκα, να βρίσκεται κοντά σε μια όμορφη κοκκινομάλλα και άλλες μια πανέμορφη γυναίκα έξω από το πανεπιστήμιο της πόλης για την μόδα, αγκαλιά με την ίδια γυναίκα, η οποία δείχνει να έχει μεγαλώσει αρκετά και ένας ακόμα άντρας μαζί τους. Δεν είναι οι ίδιοι με αυτόν που στέκεται δίπλα στην Ζοζεφίνα όταν μικρή. Έχω κάποιες υποψίες...

"Ζοζεφίνα... Αυτός εδώ είναι ο πατέρας σου;" την ρωτάω δείχνοντας της την φωτογραφία. Αυτή σαστίζει και της μαζεύει γρήγορα πίσω στον φάκελο.

"Εμ ναι. Και αυτός είναι ο πατέρας της Λούνας"

Ναι, αυτό το κατάλαβα. Τώρα όμως γιατί πανικοβλήθηκε ξανά; Κάθε φορά που την ρωτάω για τον πατέρα της και την οικογένεια της γενικώς, έτσι κάνει. Μπορώ να καταλάβω πως της προξενούνται άσχημες αναμνήσεις, αλλά πιστεύω ότι θα νιώσει πολύ καλύτερα αν μου μιλήσει. Όπως έκανα και εγώ άλλωστε, ως προς το θέμα της Ορόρας.

"Ζοζεφίνα, τι σου έχει συμβεί;" την ρωτάω ευθέως και με κοιτάζει με ένα απλανές βλέμμα. Τα χέρια αρχίζουν να τρέμουν και την τραβάω κοντά μου, αγκαλιάζοντας την σφιχτά.

"Έλα ηρέμησε... Γαμώτο, δεν έπρεπε να σε ρωτήσω" μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου και απομακρύνει το κεφάλι της από τον στέρνο μου.

"Όχι έπρεπε... Θα σου τα πω όλα, απλά όχι τώρα. Πάμε κάτω... Και θα τα πούμε το βράδυ στο δωμάτιο" μου λέει και την φιλάω απαλά στα χείλη. Τώρα θα μάθω.

[...]

Βγάζω το πουκάμισο μου και το αφήνω στην πλάτη της καρέκλας. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Μαύρη πίσσα. Συνήθως έτσι είναι το καλοκαίρι. Αλλά μου αρέσει πολύ.

Η Ζοζεφίνα βάζει για ύπνο την μικρή τώρα. Σε λίγο θα έρθει στο δωμάτιο μας και θα μιλήσουμε. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα μου αρέσουν αυτά που θα ακούσω. Αλλά θα είμαι εδώ για της σταθώ. Θα γίνω το στήριγμα της. Θα την ακούσω... Και μετά θα την προστατέψω.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα, κλείνοντας της σιγά. Το δωμάτιο της Λούνας είναι μόλις λίγα βήματα μακριά και δεν θέλει να την ξυπνήσει.

Οι δύο μπλε χάντρες που έχει για μάτια εστιάζουν πάνω μου και τα μάγουλα της παίρνουν μια ελαφρύ, κόκκινη απόχρωση.

"Εμ... Δεν ρίχνεις κάτι απάνω σου;" αστειεύεται και την πλησιάζω, κολλώντας το σώμα μου πάνω της.

"Έλα να κάτσουμε στο κρεβάτι"

Την παίρνω από το χέρι και βολευόμαστε πάνω στα σεντόνια. Κλείνω τα χέρια της στις παλάμες μου και την κοιτάζω στα μάτια.

"Ακούω"

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα της μερικές φορές, ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει.

"Ξέρεις... Ο μπαμπάς μου συνήθιζε να λέει ότι εάν έχει μια κανονική ζωή, το μόνο που θα έχεις είναι κανονικές ιστορίες να διηγηθείς. Φρόντισε λοιπόν, να αποκτήσω πολλές... Αναμνήσεις για να πω" λέει με πόνο στην φωνή και τραβάει τα χέρια της, ακουμπώντας τα στα μάτια της.

"Ο πατέρας μου κακοποιούσε εμένα και την μαμά μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μας χτυπούσε και... Πολλές φορές, με κλείδωνε στο πιο κοντινό δωμάτιο του σπιτιού μας, ωσευ να ακούω τις φωνές της μαμάς μου όταν... Όταν βι... Βίαζε την μανούλα μου..." ψελλίζει και βλέπω τα δάκρυα που ξεφεύγουν από τα μάτια της, σαν χείμαρρος.

Τα δάχτυλα της τρίβουν με μεγάλη δύναμη και ταχύτητα τα μπράτσα της, λόγω της νευρικότητας. Την αγκαλιάζω από τους ώμους και την φέρνω κοντά μου. Έχει ασπρίσει ολόκληρη. Τρέμει από την κορυφή έως τα νύχια. Την φιλάω στα μαλλιά και την σφίγγω στα χέρια μου.

"Μας έβαζε να κρυβόμαστε... Να παίζουμε κρυφτό. Μας έλεγε να πηγαίνουμε σε καλά σημεία, διότι αν μας έβρισκε... Μας χτυπούσε με την ζώνη. Τα σημάδια στην πλάτη μου, είναι από αυτήν, μιας και πάντα έβαζε δύναμη σε εμένα... Θυμάμαι όταν... Όταν είχα κλείσει τα εννιά... Με είχε πλησιάσει και... Με άγγιζε σε μέρη που δεν ήθελα. Προσπάθησε να–" πάει να πει, αλλά πετάγομαι όρθιος, με τα νεύρα μου να έχουν φτάσει στο αμήν!

"Σταμάτα! Δεν μπορώ να ακούω!"

Κοπανάω τα χέρια μου με τέτοια δύναμη στην ντουλάπα, που παραλίγο να την σπάσω.

Έχω αναψοκοκκινίσει, το ξέρω. Είμαι τόσο θυμωμένος που... Θα μπορούσα να κάνω φόνο! Η Ζοζεφίνα μου... Η Ζόζι μου έχει ζήσει τέτοια φριχτά πράγματα και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς;!

Γυρνάω προς το μέρος της και αντικρίζω τα μάτια της να με κοιτάνε από πολύ κοντινή απόσταση.

"Στα δέκα μου... Κάποιος γείτονας κάλεσε την αστυνομία και τον έκλεισαν φυλακή. Με την μητέρα μου ήρθαμε εδώ... Και μετά ξέρεις. Η μαμά μου γνώρισε τον πατριό μου. Και μου στάθηκε σαν αληθινός πατέρας. Με αγάπησε και μου πρόσφερε την πατρική φιγούρα. Όταν γεννήθηκε η Λούνα, ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι. Μετά από πέντε μέρες... Έγινε το ατύχημα και... Σκοτώθηκαν και οι δύο ακαριαία. Δύο σωλήνες τους διαπέρασαν στην καρδιά... Έτσι μου είπε η αστυνομία..."

Την κλείνω για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και την αφήνω να ξεσπάσει σε δυνατό κλάμα. Τα δάκρυα της κυλάνε καταμήκος της κοιλιάς μου και αππρρφούνται από το ύφασμα του παντελονιού μου. Τα χέρια πιέζουν την πλάτη μου, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου, όσο πόνο και αν μου προκαλεί.

"Ε... Εκείνη την μέρα... Ήξερα ότι... Ήμουν μόνο εγώ και η Λούνα. Πέρασα τόσα... Τόσα πολλά... Για να την μεγαλώσω..."

Την φιλάω στα μαλλιά, καθώς τα δάχτυλα μου έχουν μπλεχτεί με τα μαλλιά της.

"Η μέρα που έμαθα για τον θάνατο της μαμάς μου... Ήταν η χειρότερη..."

"Θες να μου πεις;" την ρωτάω και κουνάει το κεφάλι την αρνητικά. Εντάξει καταλαβαίνω. Δεν θα ζητήσω κάτι περισσότερο από όσο αντέχει.

Πιάνω το πρόσωπο της με τα χέρια μου και οι ματιές μας κλειδώνουν.

"Ζοζεφίνα, άκουσε με. Ξέρω πολύ καλά πως είναι να ζεις με έναν τέτοιον γονιό. Σε καταλαβαίνω. Σου ορκίζομαι αυτήν την στιγμή, εδώ και τώρα, πως δεν θα σε αφήσω να περάσεις τίποτα από όλα αυτά ξανά. Δεν θα σου συμβεί ξανά τίποτα. Είμαστε εγώ και εσύ τώρα. Οικογένεια. Σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Αν πάθεις κάτι, δεν θα το αντέξω. Θα φροντίσω να μην πάθεις τίποτα και ποτέ"

"Μην με αφήσεις και εσύ..." μου λέει και την φιλάω στο μάγουλο.

"Ποτέ. Από εδώ και πέρα... Οι ζωές σας και αλλάζουν. Θα σου δείξω την ζωή... Όπως δεν την έχεις ξαναδεί" της υπόσχομαι και ενώνω τα χείλη μας, η ξαπλώνοντας την στο κρεβάτι με χάρη.

Το υπόσχομαι στον εαυτό μου, πως από εδώ και πέρα... Θα την προστατεύω.

Γειά σας ξανά δελφινάκια🐬🐬🐬

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η μετακόμιση έγινε επιτέλους! Θα ζούνε όλοι μαζί💙💜

Είμαι σίγουρη πως θα γίνουν μια υπέροχη οικογένεια😻

Η Ζοζεφίνα μίλησε για κάποια πράγματα στον Αλεξάντερ... Και όλα ήταν πολύ στενάχωρα😭

Όμως, υπάρχουν ακόμα πολλά να μάθουμε, και για τους δύο χαρακτήρες. Καλά❤️... Και κακά💔

Θέλετε στο επόμενο... Να έχουμε flashback και... Καινούργιο POV;

Δεν θα σας πω από ποιόν!

Θα δείτε στο επόμενο😉

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️