Μπαίνω στο ίδρυμα, κρατώντας στα χέρια μου έναν σάκο με ρούχα και παιχνίδια που ξεσκαρτάρισε η Λούνα πριν από μερικές ώρες. Η ίδια ήρθε και μου είπε, αν μπορώ να την βοηθήσω να ξεχωρίσει τα απαραίτητα για εκείνη και τα υπόλοιπα να τα δώσει σε παιδιά που τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Έδωσε μέχρι και μερικά από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Δεν τα αποχωριζόταν ποτέ. Και τώρα... Τα χάρισε στα παιδάκια που σίγουρα θα ενθουσιαστούν με αυτά.

Ένιωσα για ακόμα μια φορά περήφανη για την μικρή μου αδερφή. Κάποτε, ήθελε να τα κρατάει για τον εαυτό της τα αντικείμενα της. Το βρίσκω φυσιολογικό βέβαια. Δεν είχαμε δυνατότητες για πολλά πράγματα. Τώρα όμως, που έχει περισσότερα και ξέρει πως άλλοι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια τύχη με αυτήν, αποφάσισε που ήρθε να προσφέρει με τον δικό της τρόπο. Νομίζω την βοήθησε και η αλλαγή τρόπου ζωής. Η αδερφή μου είναι το καλύτερο πλάσμα στον και είμαι σίγουρη πως θα εξελιχθεί σε έναν υπέροχο άνθρωπο.

Βλέπω μερικά παιδιά να τρέχουν και να γελάνε, παίζοντας μεταξύ τους. Μια μπάλα προσγειώνεται στα πόδια και την κλοτσάω ελαφρά προς τα παιδιά που το ζήτησαν. Χαμογελώντας τους, κατευθύνομαι στο γραφείο της φίλης μου, για να αφήσω τα πράγματα.

Έχουμε να μιλήσουμε τρεις ημέρες. Δεν μου έστειλε κάποιο μήνυμα, ούτε απάντησε σε αυτά που της έστειλα εγώ. Δεν με πήρε τηλέφωνο, ούτε ανταποκρίθηκε στις δικές μου κλίσεις. Ανησύχησα κάπως, όμως μετά σκέφτηκα πως μπορεί να είχε πολύ δουλειά και να μην της έμεινε χρόνος. Από την άλλη... Ίσως να ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την οικογένεια μου, λόγω των γεγονότων που συνέβησαν εκείνο το βράδυ. Ελπίζω να είναι το πρώτο.

Χτυπάω την πόρτα του γραφείου της, όμως δεν παίρνω κάποια απάντηση. Ξαναχτυπά και τότε ακούω την φωνή να μου λέει να περάσω. Τυλίγω τα δάχτυλα μου γύρω από το πόμολο και την σπρώχνω, μπαίνοντας μέσα.

"Ζοζεφίνα; Τι κάνεις εδώ;" με ρωτάει καθώς στρέφει τα μάτια της πάνω μου.

Φτάνω μπροστά από το ξύλινο έπιπλο και ακουμπάω τον σάκο στην άκρη του, κοιτώντας την στα μάτια.

Φαίνεται τόσο... Χλωμή. Τα μάτια της είναι πρισμένα και η μύτη της έχει πάρει μια ελαφριά, κόκκινη απόχρωση. Δεν μπορεί να κρύψει με κανέναν τρόπο τους μαύρους κύκλους λίγο πιο πάνω από τα μάγουλα της. Είναι τόσο κουρασμένη, που ευτυχώς που κάθεται, γιατί αλλιώς μπορεί και να λυποθυμούσε.

"Άλις μου, είσαι καλά; Δείχνεις πολύ κουρασμένη" της λέω, ενώ κάθομαι σε μια καρέκλα απέναντι της.

"Καλά είμαι... Συγνώμη που δεν επικοινώνησα, απλώς δεν είμαι στα καλύτερα μου. Τι είναι αυτά Ζοζεφίνα μου;" προσπαθεί να απαντήσει βιαστικά και να αποφύγει ταυτόχρονα την ερώτηση μου. Αλλά όχι, δεν θα την γλυτώσει έτσι. Θέλω να μου δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση.

"Είναι μερικά ρούχα και παιχνίδια της αδερφής μου. Τα είδαμε μαζί και μου ζήτησε να τα φέρω εδώ, για τα παιδάκια"

"Ωωωωω, σας ευχαριστώ. Πες της πως αυτή είναι πολύ μια γλυκιά κίνηση από μέρους της. Τα παιδιά εδώ έχουν ανάγκη από αυτά. Η αδερφή σου έχει καλή καρδιά" μου λέει και της χαμογελάω, δίνοντας της τον σάκο.

"Θα την φέρω εδώ μια μέρα, αν δεν έχει πρόβλημα. Η Λούνα μου μπορεί να αλλάξει την διάθεση όλων" της εξηγώ και γελάει αδύναμα, παρατηρώντας παράλληλα κάποια χαρτιά.

"Ναι ναι. Άμα θες, κάνε το. Θέλω και εγώ να την ξαναδώ" αποκρίνεται και διακρίνω τον πόνο στην φωνή της, τον οποίο βάζει τα δυνατά της για να κρύψει.

Πονάει η καρδιά μου που την βλέπω. Είναι το ίδιο συναίσθημα που με βασανίζει, όταν βλέπω την Νατάσα πληγωμένη. Θέλω να την βοηθήσω με όποιον δυνατό τρόπο μπορώ, όμως δεν μπορώ να το κάνω, αν η ίδια δεν με αφήσει. Δεν μπορώ να κρατήσω το χέρι της και να την στηρίξω. Η Άλις είναι φίλη μου και δεν μπορώ να την βλέπω να υποφέρει. Βαθιά μέσα μου, ξέρω ότι αφορά τον Κρις. Αλλιώς δεν θα είχε δημιουργηθεί τέτοια αναστάτωση στο δείπνο.

"Άλις, πες μου την αλήθεια, σε παρακαλώ. Δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Ξέρω ότι δεν είσαι καλά, μην μου λες ψέματα. Δεν θα σε πιέσω, αν δεν θες να μου μιλήσεις. Όμως σε εκλιπαρώ, μην με βγάζεις από την ζωή σου. Μην με αποφεύγεις. Είσαι από τους λίγους, σπουδαίους φίλους που είναι τιμή μου να έχω στην ζωή μου, αλλά και που κατάφερα να κάνω. Έχεις μπει στην καρδιά μου. Αν δεν θες να έχεις σχέσεις με την οικογένεια μου, γιατί ξέρω ότι εκεί οφείλεται η απόσταση σου, θα το δεχτώ, αλλά μην με αποκόβεις" σταματάω να μιλάω και παίρνω μερικές βαθιές ανάσες, ώστε να βρω ξανά την ισορροπία στην φωνή μου.

Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται και διακρίνω την αγωνία στα μάτια της. Τα λεπτά της χείλη τρέμουν και τώρα έχει χάσει για τα καλά το χρώμα της. Μπλέκει τα δάχτυλα της και παίζει νευρικά μεταξύ τους, δαγκώνοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα τα νύχια της.

Φοβάται... Φοβάται να μιλήσει. Τρέμει και μόνο στην ιδέα. Αισθάνεται πως ό,τι και αν πει, μια λάθος λέξη αν ξεστομίσει, μπορεί να καταστρέψει κάτι σημαντικό.

"Δεν θέλω να έρθεις σε ρίξη με... Με τους δικούς σου. Ο Κρις... Ζοζεφίνα, σε παρακαλώ..." ψελλίζει και ένα δάκρυ κυλάει από τα ήδη βουρκωμένα μάτια της, αλλά το σκουπίζει.

Σηκώνομαι όρθια και περνάω την τσάντα μου στον ώμο, συνεχίζοντας να έχω το βλεμμα στραμμένο πάνω της.

"Δεν θέλω να σε πιέσω. Ούτε να σε κάνω να πεις κάτι που δεν θες. Όταν νιώσεις έτοιμη, έλα να με βρεις και εγώ θα είμαι εκεί για να σε ακούσω" δηλώνω με απόλυτη αγάπη στον τόνο και πηγαίνω στην πόρτα για να φύγω.

"Ζοζεφίνα περίμενε" αφήνω το πόμολο, όμως δεν κάνω καμία κίνηση να γυρίσω προς το μέρος της.

Ακούω τα βήματα της που πλησιάζουν εμένα και νιώθω το χέρι της στον ώμο μου, το οποίο με 'αναγκάζει' να κάνω στροφή και να αντικρίσω ξανά την φίλη μου. Από το πουθενά, τυλίγει τα χέρια της γύρω από τους ώμους μου και με κάνει μια αγκαλιά, σοκάροντας με. Χωρίς να το καταλάβω, ανταποδίδω την κίνηση της αυτή, κλείνοντας την στην αγκαλιά μου. Στα αυτιά μου φτάνουν οι σιγανοί λυγμοί της.

"Δεν μπορώ άλλο... Είναι πολύ μεγάλο και σκληρό το βάρος. Θέλω να το βγάλω από μέσα μου..." ψιθυρίζει και σπάω την αγκαλιά.

"Δεν θέλω να σε πιέσω. Ο αδερφός μου θα μου μιλήσει από μόνος του. Αν εσύ νιώσεις έτοιμη... Εγώ θα σε ακούσω. Είσαι φίλη μου και σε αγαπάω" σκουπίζω τα δάκρυα, αφού εκφραστώ.

Επιστρέφει στην καρέκλα της και παίρνει την τσάντα της, μαζί με το παλτό της.

"Πάμε σπίτι μου και εκεί θα σου πω τα πάντα. Μόνο σε παρακαλώ... Μην πεις κάτι στην Νατάσα. Δεν θέλω να γίνω εγώ η αιτία να χωρίσουν. Είναι πολύ καλά. Όσο και αν δεν μπορώ να βλέπω τον Κρις... Δεν θα ήθελα να πάθει κάτι κακό ή να καταστραφεί η ζωή του" ομολογεί και δαγκώνει το κάτω χείλος της. Χμ, αυτό σίγουρα σημαίνει κάτι, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα.

Διασχίζουμε τον διάδρομο και πάμε προς την έξοδο με γοργό βήμα, όταν ένα αγοράκι τρέχει προς το μέρος μας και αγκαλιάζει την Άλις.

"Θα γυρίσεις έτσι;" την ρωτάει και αυτή τον σφίγγει πάνω της, φιλώντας τον τρυφερά στα μαλλιά. Σαν μια μάνα, που αγαπάει πάρα πολύ το παιδί της. Ίσως τελικά να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω ένα παιδί.

"Φυσικά και θα επιστρέψω Ράιαν. Μην μου ανησυχείς. Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ" του υπόσχεται και ύστερα τον αφήνει, ακολουθώντας με έξω από το ίδρυμα.

"Το αγαπάς πολύ αυτό το παιδί έτσι;"

"Έχει ζήσει πολλά... Έχουν περίπου την ίδια ηλικία με την Λούνα, όμως ο Ράιαν... Δεν είχε ποτέ έναν άνθρωπο σαν και εσένα στην ζωή του. Χρειάζεται αγάπη. Μια μέρα, θα τον υιοθετήσω και θα γίνω η οικογένεια που ποτέ δεν είχε και θα του δώσω την αγάπη που ποτέ δεν εισέπραξε" μου απαντάει ενώ μπαίνει στην θέση του οδηγού.

Στέλνω μήνυμα στον Αλεξάντερ πως τελικά θα αργήσω λίγο για το ραντεβού μας. Ήθελε να με βγάλει έξω σήμερα. Μάλλον όμως θα καθυστερήσω να πάω τελικά. Δεν πειράζει. Θα του ζητήσω να το κάνουμε βράδυ αντί για απόγευμα. Δεν νομίζω να μου το αρνηθεί άλλωστε. Με αγαπάει πολύ για να μου πει όχι. Όπως και εγώ... Για να του αρνηθώ το οτιδήποτε.

[...]

Περνάω το κατώφλι του διαμερίσματος της και κλείνω την πόρτα πίσω μου, παρατηρώντας κάθε κίνηση της Άλις. Χωρίς να πω κάτι, την αφήνω να με καθοδηγήσει μέσα στο σπίτι της. Έχει πολύ καλό γούστο πάντως. Λατρεύω την διακόσμηση. Παντού υπάρχουν αποχρώσεις του ροζ και καφέ διακοσμητικά. Ναι, ξέρει κάνει ωραίους συνδυασμούς.

Μου κάνει νόημα να κάτσω στον κάτσω στον καναπέ και πάει προς την κουζίνα, ενώ εγώ βολεύομαι στα μαξιλάρια.

"Έχεις πολύ ωραίο σπίτι" διαπιστώνω, διακρίνοντας και την διακόσμηση στο σαλόνι.

Η κουρτίνες είναι άσπρες, με χρυσές λεπτομέρειες στο τελείωμα τους. Τα έπιπλα στον χώρο, είναι φτιαγμένα από καθαρό ξύλο. Σχεδόν ίδια με αυτά στο σπίτι, απλώς εκεί είναι λίγο πιο... Φυσικά.

Η Άλις κάθεται δίπλα μου, αφήνοντας με προσοχή τον δίσκο στο τραπέζι. Πάνω σε αυτόν, υπάρχουν δύο ποτήρια με νερό και ένα πιατάκι με μπισκότα.

"Δεν ζω πολύ καιρό μόνη μου. Κάνα χρόνο, εάν τα υπολογίζω σωστά. Φοβόμουν... Να κάνω αυτό το βήμα" οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της με δυσκολία. Δεν τολμώ να ρωτήσω γιατί. Θα μου πει από μόνη της. Για αυτό με έφερε εδώ.

"Είχες δίκιο σε αυτό που είπες. Η οικογένεια σου... Εμπλέκεται άμεσα με τα γεγονότα" ξεκινάει να αφηγείται και αφήνω τα πάντα στην άκρη, έτοιμη να ακούσω τα πάντα με μεγάλη προσοχή.

Αχ ρε Άλις... Τι μπορεί να σου έχει κάνει ο αδερφός μου, που σε πλήγωσε τόσο πολύ;

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Παιδιά, οι διακοπές τελειώνουν σε μερικές μέρες και έχει αρχίσει να με πιάνει πάλι το άγχος μου😣😖

Τι θα κάνω; Δεν θέλω να πάω σχολείο!

Αλλά τουλάχιστον έχω ωραία πράγματα να θυμάμαι από αυτές τις διακοπές!

Τεσπα!

Λοιπόν, πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η μικρή μας Λούνα έκανε μια πολύ γλυκιά κίνηση☺️

Θα θέλατε να δούμε την επίσκεψη της στο ίδρυμα;

Να κάνει καινούργιους φίλους;

Τι γνώμη έχετε για της Άλις μέχρι τώρα;

Θεωρείται πως θα παίξει καλό ρόλο;

Όλοι πάνω κάτω έχετε καταλάβει την ιστορία...

Στο επόμενο όμως, θα δούμε λεπτομέρειες και γεγονότα από το παρελθόν της πολύ άσχημα. Δεν θα είναι ένα πράγμα, αλλά περιστατικά που συνέβησαν στην ζωή της και την πόνεσαν πολύ.

Θέλετε και... Ένα POV της Άλις;

Αυτά είχα να πω!

Καληνύχτα🤩

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️