Ανοίγω τα μάτια μου και βάζοντας αντίσταση πάνω στο στρώμα, ανακάθομαι στο κρεβάτι μας. Τεντώνω κάθε σημείο του σώματος μου, ώστε ο οργανισμός μου για ακόμα μια φορά να καταλάβει πως πρέπει να αναγκαστικά να σηκωθεί.

Χθες, είδα τον Αλεξάντερ λίγο αγχωμένο. Δεν μου μιλούσε και πολύ και πρώτη φορά τον είδα να έχει αφήσει το φαγητό της Μαργαρίτας στο πιάτο. Και το βράδυ, πριν μας πάρει ο ύπνος, με είχε όλη την ώρα στην αγκαλιά του, χαϊδεύοντας τον ώμο μου και φιλώντας με συνεχώς στα μαλλιά. Με χαλάρωνε αυτό αλλά μου φάνηκε και κάπως περίεργο. Συνήθως δεν περνάμε έτσι το βράδυ... Δεν με χάλασε πάντως.

Βάζω το χέρι μου στην άλλη μεριά του κρεβατιού μας, αλλά καταλαβαίνω πως είναι άδειο. Το κομμάτι αυτό είναι στρωμένο και το μαξιλάρι στην θέση του.

"Αλεξάντερ;" λέω και ανακάθομαι στο κρεβάτι, τρίβοντας τα μάτια μου και βγάζοντας τις ελάχιστες τούφες μπροστά από τα μάτια μου.

Ξαφνικά, η πόρτα του δωματίου ανοίγει και στο δωμάτιο μπαίνουν ο Αλεξάντερ και η αδερφή, κρατώντας στα χέρια της έναν καμβά.

"Να ζήσεις Ζοζεφίνα και χρόνια πολλά! Μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά! Παντού να σκορπίσεις της νιότης το φως! Και όλη να λένε να μια σοφός!" τραγουδάνε μαζί και η Λούνα ανεβαίνει στο κρεβάτι, αγκαλιάζοντας με σφιχτά.

Είμαι σε σοκ! Μόνο εγώ είχα ξεχάσει πως είναι τα γενέθλια μου;! Ειλικρινά, δεν θυμόμουν τίποτα! Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα αυτόν τον καιρό... Που η οποιαδήποτε γιορτή φαίνεται τόσο ασήμαντη και τόσο μικρή... Δεν θυμάμαι πότε γιόρτασα γενέθλια τελευταία φορά, για να λέω την αλήθεια. Ούτε μου έρχεται στην μνήμη κάποια έκπληξη που μου έκαναν τα τελευταία χρόνια.

"Δεν σας πιστεύω!" τους λέω γελώντας και φιλάω την αδελφή μου σε όλα τα σημεία του κεφαλιού της, καθώς ο Αλεξάντερ σκάει το πιο πλατύ χαμόγελο που έχω δει ποτέ, παρατηρώντας μας.

"Χρόνια πολλά αδερφούλα μου! Σου έφτιαξα αυτό" λέει και μου δίνει τον καμβά, κατεβαίνοντας από πάνω μου.

Αντικρίζω μια υπέροχη εικόνα, καταλαβαίνοντας για ακόμα μια φορά πόσο ταλέντο έχει η μικρή μου αδερφή στην ζωγραφική. Τα φτιάχνει όλα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν αληθινά. Σαν να προσπαθεί με τον τρόπο της, να με βάλει στον δικό της κόσμο για να ταξιδέψουμε παρέα. Στην εικόνα, έχει αποτυπώσει τρεις ανθρώπους, εκ των οποίων ο ένας είναι ένα μικρό κοριτσάκι με κόκκινα μαλλιά και βρίσκεται στην μέση. Όλοι μαζί, κάθονται αγκαλιά στην άμμο και κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα. Και αυτή η υπέροχη οικογένεια... Είμαστε εμείς.

Συγκινημένη, την σφίγγω ξανά στην αγκαλιά μου νιώθωντας ευγνώμων που η ζωή μου είναι όπως είναι. Είμαι ευτυχισμένη με αυτά που έχω και δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο πια από την ζωή μου. Είμαι πραγματικά πλούσια.

"Έλα, σήκω τώρα! Θα πάμε στην εταιρεία! Ο Αλεξάντερ μου το υποσχέθηκε!" μου λέει και κοιτάζω τον Αλεξάντερ απορημένη.

"Λούνα... Κάτι έχουμε πει" την μαλώνω και μουτρώνει, παίζοντας με τις άκρες των μαλλιών της. Όχι γλυκιά μου, δεν θα με έριχνες για πολύ με αυτά. Αγαπώ την αδερφή μου, όμως είμαι απόλυτη σε κάποια σχετικά με το μεγάλωμα της αδερφής μου.

"Μα δεν έχω έρθει ποτέ στην εταιρεία! Θέλω να είμαι και λίγο κοντά σας και επίσης, πάντα ήθελα να δω πως δημιουργούνται οι ταινίες από κοντά. Μόνο για σήμερα βρε Ζοζεφίνα μου" με παρακαλάει και εγώ ξεφυσάω.

"Λούνα αν ετοιμαστείς μέσα σε δέκα λεπτά, τότε ισχύει η συμφωνία μας" της λέει ο Αλεξάντερ και η μικρή με κοιτάζει. Γνέφω τελικά θετικά, συμφωνώντας. Μια μέρα είναι, δεν θα συμβεί κάτι... Αλλά και οι δύο πάντως έχουν μια περίεργη συμπεριφορά.

Τρέχει έξω από το δωμάτιο, γελώντας από χαρά που κατάφερε να με πείσει για να περάσει το δικό της.

"Μπορείς να μην κάνεις συμφωνίες πίσω από την πλάτη μου μαζί της;" αστειεύομαι και κάθεται δίπλα μου, φιλώντας με τρυφερά στα χείλη.

Τα χέρια με πιάνουν από τους ώμους, φέρνοντας με κοντά του, εμβαθύνοντας το φιλί μας περισσότερο. Μετά από λίγα λεπτά, απομακρύνεται, έχοντας τα σοκολατίνα του όμορφα μάτια καρφωμένα πάνω μου. Μόνο εμένα κοιτάζει έτσι... Και αυτό μου αρέσει.

"Έχουμε συμφωνήσει πως θα αναλάβουμε μαζί το μεγάλωμα της μικρής. Άρα... Έχω και εγώ κάποιο λόγο και νομίζω μπορώ να πάρω κάποιες αποφάσεις για αυτήν σαν μπαμπάς της" μου απαντάει και τα χείλη του συνεχίζουν να κατεβαίνουν προς τα κάτω, καταμήκος του λαιμού, φτάνοντας στον ώμο μου.

Αφήνει πολλά φιλιά εκεί. Νιώθω το κορμί μου να ανάβει και αποζητά ακόμα περισσότερα, γνωρίζοντας πως μόνο ο Αλεξάντερ μπορεί να μου τα δώσει. Αλλωστε, δεν έχω σκοπό να το επιτρέψω και για κανέναν άλλον. Ο Αλεξάντερ είναι ο ένας και μοναδικός για εμένα. Είμαι περήφανη που... Σε οχτώ μήνες θα γεννήσω το παιδί του.

"Άντε σήκω. Εχουμε να πάμε στην εταιρεία. Το πρώτο δώρο σου είναι μέσα σε ένα κουτί δίπλα από το κρεβάτι. Τα υπόλοιπα... Ή μάλλον άστο. Θα μάθεις ούτως ή άλλως. Δεν θέλω να χαλάσω την έκπληξη" μου κλείνει το μάτι και φεύγει, αφήνοντας με μόνη για να ντυθώ. Πρώτα με... Τέλος πάντων. Άμα του πω κάτι τύπου, όχι επαφή για μια εβδομάδα, θα πάθει εγκεφαλικό και θα το χαρώ με όλη μου την ψυχή.

Πάντως πέρα από την πλάκα... Δεν θα ήθελα κανέναν άλλον για πατέρα του παιδιού μου. Και είμαι σίγουρη πως θα γίνει ένας φανταστικός μπαμπάς όταν το μάθει. Το θέμα όμως είναι... Θα χαρεί όσο και εγώ... Ή θα τρομάξει μόλις το ακούσει;

[...]

"Μόλις βγάλω αυτό το πράγμα από τα μάτια μου... Θα σας πνίξω!" τους λέω σοβαρά και τους ακούω που γελάνε.

Κοίτα εδώ! Μου έχουν βάλει ένα μαντήλι στα μάτια και με τραβολογάνε. Κάνω βήματα στα τυφλά, χωρίς να γνωρίζω που βαδίζω.

"Υπομονή αδερφούλα. Σχεδόν φτάσαμε" μου λέει χαχανίζοντας και συνεχίζουμε να περπατάμε, σε μια κατεύθυνση άγνωστη για εμένα, αφού δεν βλέπω την τύφλα μου. Αλλά αισθάνομαι πως είναι και κάπως γνωστή. Οι ήχοι με βοηθούν αρκετά. Τους έχω συνηθίσει πια.

"Να το βγάλω τώρα;" ρωτάω ανυπόμονα.

"Μισό λεπτό ακόμα" μου λέει ο Αλεξάντερ και με φιλάει στο μάγουλο και τα χέρια μου απελευθερώνονται από το κράτημα τους, όταν στα αυτιά μου φτάνει ο ήχος μιας πόρτας που ανοίγει αυτόματα... Όπως και αυτή στην είσοδο της εταιρείας!

"Βγάλτο αδερφούλα!"

Ακουμπάω τα δάχτυλα μου στον δεμένο κόμπο στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τραβάω το πανί, λύνοντας το και το αφήνω να πέσει κάτω.

"ΕΚΠΛΗΞΗ! ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΖΟΖΕΦΙΝΑ!" φωνάζουν όλοι δυνατά και κάνω δύο βήματα προς τα πίσω, λόγω της έκπληξης που νιώθω μέσα μου.

Δεν το πιστεύω! Όλοι οι φίλοι μου, όλοι οι συνάδελφοι μου, όλα τα άτομα στην εταιρεία στέκονται απέναντι μου, εκ των οποίων ανάμεσα τους η Νατάσα κρατάει μια τούρτα, με ένα κεράκι ερωτηματικό στην κορυφή της!

"Χρόνια πολλά κολλητούλα μου!" λέει και με πλησιάζει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την απελευθερώνω μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα, σβήνοντας το κερί. Όλα τα άτομα ξεσπάνε σε χειροκροτήματα, ενώ δάκρυα χαράς συσσωρεύονται στα μάτια μου. Μαζεύτηκαν και μου σχεδίασαν αυτήν την έκπληξη, για να με ευχαριστήσουν.

Ποτέ... Ποτέ κανένας δεν έχει κάνει κάτι τόσο γλυκό για εμένα. Πόσο μάλλον, ένα πλήθος ατόμων που ενώ γνωριζόμαστε, δεν κάνουμε παρέα μεταξύ μας και επικοινωνούμε καθαρά για επαγγελματικούς σκοπούς. Αυτό δηλώνει... Πως με εκτιμούν πραγματικά. Δεν θέλω να φύγω ποτέ από αυτήν την εταιρεία.

"Λοιπόν! Ακούστε όλοι! Σήμερα είναι μια πολύ σημαντική μέρα! Με εντολή του κύριου Σέργουντ λοιπόν, όλοι σας σήμερα έχετε άδεια για να κάνετε ότι επιθυμείτε και δείτε σαν ένα ευχαριστώ που παραμένετε τόσο χρόνια κοντά μας... Αλλά περισσότερο είναι δώρο από την σύντροφο του αφεντικού για τα γενέθλια της" λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάνοντας τους πάντες να γελάσουν. Κατευθύνεται προς το μέρος μου και με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Μακάρι να ήμουν κοντά σου και στα προηγούμενα γενέθλια αδερφούλα" ο τόνος του είναι τόσο γλυκός και τρυφερός... Ακριβώς όπως φανταζόμουν τον μεγάλο μου αδερφό.

Εύχομαι και εγώ να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να γίνουμε η οικογένεια που στερήθηκε και εγώ να γνωρίζω την ύπαρξη του. Βέβαια, ξέρω ότι μεγάλωσε με πολύ αγάπη και δεν του έλειψε τίποτα. Όμως ταυτόχρονα, ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ την μητέρα μας. Θα ήταν πολύ περήφανη για αυτόν, είμαι σίγουρη. Από την άλλη μεριά, χαίρομαι, γιατί δεν χρειάστηκε να μεγαλώσει με έναν πατέρα σαν τον δικό μου. Δεν ένιωσε ποτέ την βία, καθώς δεν τον χτύπησαν ποτέ. Δεν ζούσε με τον φόβο πως θα κυκλοφορεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι... Τώρα που το σκέφτομαι, και οι δυό μας αξίζαμε κάτι πολύ καλύτερο από τις δυσκολίες που περάσαμε. Το σημαντικό είναι πως τώρα είμαστε ευτυχισμένοι. Και πως έχουμε βρει πια ο ένας τον άλλον.

Τον αγκαλιάζω, υπενθυμίζοντας του πως σημασία έχει το τώρα. Σημασία έχουν οι στιγμές που ζήσαμε από την γνωριμία μας και μετά, αλλά και αυτές που θα συνεχίσουμε να ζούμε μαζί από εδώ και πέρα. Καταφέραμε να φτιάξουμε την δική μας οικογένεια με τα άτομα που αγαπάμε, αφήνοντας πίσω τα λάθη που έκαναν κάποιοι άλλοι και καθυστέρησαν την γνωριμία μας και τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Το μόνο που σκέφτομαι από το παρελθόν... Είναι ότι η μητέρα μου τον αγάπησε από το πρώτο λεπτό και δεν φοβήθηκε στην ιδέα να γίνει μητέρα από τα δεκαπέντε της. Αξία από τώρα και στο εξής... Έχουν μόνο οι άνθρωποι μας.

Βλέπω την Νατάσα να έρχεται προς το μέρος και να ακουμπάει το χέρι της στον ώμο μου.

"Λοιπόν, σου αρέσει η έκπληξη;"

"Φυσικά και μου αρέσει! Όλα αυτά... Ουάου, ούτε τα παιδιά στο σχολείο δεν έκαναν κάτι τέτοιο. Ποιός τα σχεδίασε όλα αυτά;"

"Ο Αλεξάντερ βέβαια. Ξέρεις πόσο καιρό ασχολείται με αυτήν την έκπληξη; Μήνες! Να φανταστείς, με τον Κρις στο κο-" πάει να πει, αλλά ο Κρις την σκουντάει στον ώμο για να μην μιλήσει. Αυτή συνειδητοπιεί ότι μάλλον παραλίγο να ξεστομίσει κάτι που δεν έπρεπε και σταματάει.

Μιας και τον αναφέραμε... Ο Αλεξάντερ που είναι; Θέλω να πω, από την ώρα που φτάσαμε εδώ και ξεκίνησε το πάρτι, έχει εξαφανιστεί, χωρίς μάλιστα να ενημερώσει κάποιον από εμάς. Γιατί όμως; Νόμιζα θα ήθελε να είναι μαζί μου, λόγω της ημέρας. Δεν σκοπεύω να γιορτάσω τα φετινά μου γενέθλια χωρίς αυτόν.

"Εγώ πάω να ψάξω τον Αλεξάντερ. Θα σας δω σε λίγο" του ενημερώνω και αφού κάνουμε μια αγκαλιά οι τρεις μας, αποφασίζω να κατευθυνθώ προς το γραφείο του, ελπίζοντας να τον βρω εκεί.

Διασχίζω με σταθερό βήμα έναν από τους λίγους διαδρόμους που το πάτωμα είναι μαρμαρένιο, καθώς ο ήχος που δημιουργείται από τα τακούνια μου, αντηχεί σε κάθε γωνιά του μέρους. Πριν από έναν χρόνο, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να περιφέρεται ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους. Ούτε απ' έξω δεν τολμούσα να περάσω. Πολύ περισσότερο, ότι θα δούλευα εδώ και θα λάτρευα αυτό που κάνω. Εδώ, μου δόθηκε η δυνατότητα να αλλάξω. Πέρα όμως από την πρόοδο που έκανα στην δουλειά μου, εξελίχθηκα και σαν χαρακτήρας. Έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση πλέον και έχω μάθει να φροντίζω τον εαυτό μου, χωρίς αν αγχώνομαι για την απόκτηση βασικών αναγκών. Είμαι ελεύθερη και δεν φοβάμαι πλέον να κυκλοφορήσω. Επιπλέον, αντιμετωπίζω πιο σωστά ορισμένες καταστάσεις. Και όλα αυτά... Χάρις τον Αλεξάντερ. Μαζί του, κατάφερα να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Είμαι πολύ διαφορετική από τότε που τον γνώρισα και μπορεί αυτός να μην το νιώθει έτσι, αλλά πιστεύω μέσα μου πως του χρωστάω πολλά πράγματα και θα συνεχίσω να το κάνω για πάντα.

Άξαφνα, δύο χέρια καλύπτουν τα μάτια μου, αποτρέποντας με από το να συνεχίσω να περπατάω.

"Ποιός είναι εκεί;!" ρωτάω τρομαγμένη και ένα πολύ γνωστό γέλιο φτάνει στα αυτιά μου.

"Ηρέμησε Ζόζι μου. Εγώ είμαι" μου απαντά με την απαλή και μπάσα φωνή του, ηρεμώντας με. Η μύτη του μπλέκεται στα μαλλιά μου, μυρίζοντας τα με αργούς ρυθμούς. Κυριολεκτικά δεν έχω ιδέα τι τον έχει πιάσει.. Αλλά μου αρέσει.

"Μου έκοψες την χολή!" αστειεύομαι και γελάει ξανά, φιλώντας με στο μάγουλο.

"Συγνώμη που εξαφανίστηκα. Απλά ήθελα να... Θα καταλάβεις σε πολύ λίγο. Απλά εμπιστεύσου με και άσε με να σε καθοδηγήσω" μου ψιθυρίζει στο αυτί και αφού απομακρύνει το ένα χέρι του από το πρόσωπο μου, μπλέκει τα δάχτυλα του με αυτά του δεξιού χεριού μου, ώστε να με βοηθήσει να βηματίσω με ισορροπία.

Μετά από αρκετή ώρα περπατήματος, σταματάνε και ακούω τον ήχο της πόρτας, όταν αυτή ανοίγει. Που... Που με έχει φέρει;

"Αλεξάντερ, τι έκανες;"

"Δες και μόνη σου" μου απαντάει και αφού με φιλήσει άπειρες φορές στο μάγουλο και αφήσει ένα γλυκό φιλί στα χείλη μου, απομακρύνει το χέρι του από τα μάτια, προτρέποντας με να τα ανοίξω.

"Αλεξάντερ!" είναι το μόνο που καταφέρνω να πω, έχοντας μείνει άφωνη μπροστά στο θέαμα.

Βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο που είχαμε μπει πριν έναν μήνα, διότι θέλαμε να κάνουνε ανακαίνιση σε κάποια σημεία του κτιρίου. Είναι εντελώς διαφορετικό από τότε. Οι τοίχοι είναι βαμμένη σε διάφορες αποχρώσεις του μωβ και του μπλε, με λευκές λεπτομέρειες στις άκρες. Τα παράθυρα είναι πεντακάθαρα και ακτίνες του ήλιου έχουν εισβάλει μέσα από αυτά, φωτίζοντας κάθε γωνιά του δωματίου. Στον τοίχο από τα δεξιά μου, υφάσματα όλων των ειδών και χρωμάτων είναι τοποθετημένα σε ράφια με τέτοιον τρόπο, για να τα πάρω εύκολα. Στο κέντρο του χώρου, βρίσκεται ένα μεγάλο τραπέζι με όλα τα σύνεργα που χρειάζεται... Ένας σχεδιαστής μόδας!

"Σου έχω κάνει πολλά ακριβά δώρα, τόσο καιρό που είμαστε μαζί. Σου άρεσαν όλα, όμως ποτέ δεν σου έκανε κάποιο από αυτά κλικ. Έτσι σκέφτηκα... Τι καλύτερο από το να προσφέρω στην γυναίκα που αγαπώ το δικό της εργαστήριο για να δημιουργήσει ότι φαντάζεται και να φτιάχνει τα ρούχα που η ίδια ονειρεύεται; Νομίζω πως έχει αξία αυτό για εσένα" αποκρίνεται χαμογελώντας και ξύνει νευρικά τον σβέρκο του.

Αισθάνομαι την καρδιά μου να φτερουγίζει από ευτυχία. Μπορώ... Μπορώ να αφοσιωθώ τώρα ολοκληρωτικά στο σχέδιο και να γίνω η καλύτερη σχεδιάστρια και στυλίστρια σε ολόκληρο τον κόσμο, ακολουθώντας τα βήματα της μητέρας μου! Εκφράζω επιτέλους τις φιλοδοξίες μου δεν φοβάμαι! Είμαι σίγουρη πως θα τις πετύχω!

"Όλα αυτά... Κάποτε έμοιαζαν με άπιαστο όνειρο. Δεν πίστευα πως θα τα καταφέρω"

"Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο Ζοζεφίνα. Και μέχρι να το κάνεις εσύ... Εγώ δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω σε εσένα" μου λέει και κάνοντας μια πλήρη στροφή, τα μάτια μας έρχονται σε επαφή.

Τρέχω προς το μέρος του και πέφτω στην αγκαλιά του, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τα λαιμό του, ενώ τα χέρια του με πιάνουν από την μέση και με φέρνουν κοντά του.

"Σε αγαπώ! Σε αγαπώ! Σε αγαπώ! Σε αγαπώ! Έχεις κάνει τόσα πολλά για εμένα! Και αυτό σήμερα... Είναι το πιο όμορφο και γλυκό δώρο γενεθλίων που έχουν κάνει ποτέ!" του λέω και χαϊδεύει το μάγουλο μου.

"Θα συνεχίσω να κάνω ακόμα περισσότερα... Αυτός ο χώρος είναι αποκλειστικά δικός σου. Κανείς δεν επιτρέπεται να μπαίνει, χωρίς την άδεια σου... Εκτός από εμένα φυσικά" προστεθεί στο τέλος, με ένα πονηρό χαμόγελο να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο του.

"Γιατί εσύ τι διαφορά έχεις;" αστειεύομαι και ξεφυσάει ως ένδειξη αγανάκτησης.

"Είμαι το αγόρι σου μήπως;" με ρωτάει και γελάω με την αντίδραση του. Είναι τόσο χαριτωμένος όταν παίρνει τα πάντα στα σοβαρά.

"Είμαστε λίγο μεγάλοι για να λέμε αγόρι και κορίτσι" αυτήν την παρατήρηση πρώτη φορά την σκέφτομαι.

"Έχεις δίκιο σε αυτό... Και το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές. Έχω φτάσει σε ένα συμπέρασμα Ζοζεφίνα. Η ζωή πολύ μικρή για να παραμένουμε μόνο σε μια ονομασία. Για να φοβόμαστε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Στην αρχή, όταν τα είχαμε πρωτοφτιάξει, είχα τρομοκρατηθεί. Και μόνο στην σκέψη πως είχα αρχίσει να έχω αισθήματα για μια γυναίκα... Με φόβιζε. Τώρα ξέρω πως πίστευα λάθος, αλλά δεν μετανιώνω. Διότι ίσως να μην σε είχα γνωρίσει και να μην σε είχα αγαπήσει. Και μόνο στην σκέψη να σε χάσω, πεθαίνει ένα κομμάτι μου. Θέλω... Θέλω να ζήσουμε όλα τα αύριο μαζί" μου λέει και... Γονατίζει;!

"Αλεξάντερ τι..." προσπαθώ να πω, αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου. Είναι σαν να έχω παραλύσει και η κίνηση του, με έχει αφήσει άφωνη.

"I think I wanna marry you..." σιγοτραγουδάει και βάζει το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του, εμφανίζοντας ένα μπλε βελούδινο κουτάκι από μέσα.

Θεέ μου... Δεν μπορώ να πάρω ανάσα!

"Ζοζεφίνα, θα με παντρευτείς;" ρωτάει και νιώθω τους παλμούς της καρδιάς μου να αυξάνονται.

Μόλις... Μόλις μου έκανε πρόταση γάμου! Βαθιά μέσα μου, ήθελα πάρα πολύ να έρθει η στιγμή που θα βρεθεί σε αυτήν την στάση μπροστά μου και μου κάνει αυτήν την ερώτηση! Το φανταζόμουν. Όμως ήξερα πως θα πιεζόταν, αφού και οι δύο είμαστε καινούργιοι σε όλο αυτό και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τον αγχώσω πως πρέπει να παντρευτούμε οπωσδήποτε. Αλλά τώρα αυτός... Είναι γονατιστός και κρατάει στα χέρια το πιο όμορφο δαχτυλίδι που έχω δει ποτέ μου και μόνο να ονειρευτώ μπορούσα. Πρέπει να κόστισε μια περιουσία. Θεέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω πως μόλις το έκανε!

"Ζοζεφίνα;" με ρωτάει αγχωμένος και δάκρυα χαράς αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου.

"Αλεξάντερ... Ναι Αλεξάντερ! Θέλω όσο τίποτα άλλο να γίνω η γυναίκα σου!" φωνάζω γελώντας και προσπαθώ να σκουπίσω τις πολλές, μικρές σταγόνες από τα μάγουλα μου, αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Αφού περάσει το κόσμημα στο δάχτυλο του δεξιού χεριού μου, κλείνει το πρόσωπο του στα χέρια μου και επιτίθεται στα χείλη μου, δίνοντας μου ένα φιλί γεμάτο έρωτα και πάθος. Τα χείλη μας κινούνται σε με την ίδια ταχύτητα, καθώς οι γλώσσες μας χορεύουν σε έναν απαλό ρυθμό. Εμβαθύνει το φιλί μας, φέρνοντας τα πρόσωπα μας περισσότερο κοντά. Μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του, αφήνοντας τον εαυτό μου να απολαύσει την στιγμή.

Νομίζω τώρα... Είναι η κατάλληλη στιγμή να του πω για το παιδί μας. Μακάρι μόνο να χαρεί όπως και εγώ.

"Αλεξάντερ... Πρέπει να σου πω κάτι..." ψελλίζω μέσα από το φιλί μας και απομακρύνεται, έχοντας τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.

"Τι... Είναι γυναίκα μου;" ρωτάει σιγανά και χαϊδεύει τα μουσκεμένα μάγουλα μου.

Έλα Ζοζεφίνα... Ή τώρα ή ποτέ! Ο Αλεξάντερ πρέπει να ξέρει! Και μόνο με έναν τρόπο θα το πω!

"Αλεξάντερ, είμαι έγκυος. Είμαι στον δεύτερο μήνα" του λέω και τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα μόλις ξεστομίζω αυτές τις λέξεις και κάνει μερικά βήματα πίσω.

Το σοκ έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του και τα χέρια του τρέμουν ελάχιστα. Από το μέτωπο του, τρέχουν μικρές σταγόνες ιδρώτα και οι ανάσες του είναι πιο κοφτές και από την ταχύτητα του φωτός.

Γιατί δεν μου μιλάει; Πονάει να τον βλέπω σε αυτήν την κατάσταση, χωρίς να παίρνω έστω μια απάντηση. Νιώθει όπως εγώ... Ή όχι;

"Αλεξάντερ; Αλεξάντερ, απάντησε μου! Θα κάνουμε μωρό! Δεν χαίρεσαι;" ρωτάω, έτοιμη να κλάψω ξανά.

"Θα γίνω μπαμπάς... Θεέ μου, θα γίνω μπαμπάς! Παιδιά το ακούσατε;! Θα γίνω πατέρας!" φωνάζει και με σηκώνει στα χέρια του, κάνοντας με κύκλους στον αέρα. Διακρίνω τα δάκρυα τα δάκρυα που ξεφεύγουν από τα μάτια του, καθώς με αφήνει κάτω απαλά.

"Θα γίνουμε γονείς; Αλήθεια μου λες; Είναι τα γενέθλια σου, αλλά εσύ μου έκανες τα δύο πιο όμορφα δώρα που θα μπορούσες να μου κάνεις" μου λέει και γελάω.

"Και ποιά είναι αυτά;"

"Το πολυπόθητο ναι που ήθελα να ακούσω και... Το νέο ότι σε λίγους μήνες, θα αποκτήσουμε μωρό. Το μωράκι μας. Θα κάνουμε παιδί, δεν το μπορώ να το πιστέψω! Θα γίνω γονιός, το ακούτε ρεεεε;!" φωνάζει με όλη του την δύναμη και γελάω πραγματικά με την αντίδραση του, φιλώντας τον ξανά.

Δεν υπολογίζεται με κανέναν τρόπο η χαρά που αυτήν την στιγμή! Η ευτυχία που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, είναι απεριόριστη! Σε λίγους μήνες από τώρα... Η οικογένεια μας θα έχει ολοκληρωθεί με την γέννα αυτού του καρπού που δημιουργήθηκε από τον έρωτα μας.

Μέσα σε έναν χρόνο, έχουν πραγματοποιηθεί όλα μου τα όνειρα. Βρήκα έναν άνθρωπο να μοιραστώ το υπόλοιπο της ζωής μου, με την Λούνα ζούμε επιτέλους την ζωή που μας αξίζει, βρήκα την οικογένεια μου, που νόμιζα πως είχα χάσει και βρήκα νέους ανθρώπους να με νοιάζονται. Και το καλύτερο μέσα σε όλα αυτά; Περιμένω το πρώτο μου παιδί.

Τώρα πια, είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το κάθε πρόβλημα που θα εμφανιστεί χωρίς φόβο. Δεν έχω να ζητήσω τίποτα άλλο από την ζωή μου.

Τα έχω όλα πλέον.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Μου λείψατε όλοι πολύ!

Τι μου κάνετε;

Πως πάει το σχολείο;

Όπως και να είναι πάντως, μην ξεχνάτε ότι σε ένα μήνα... Έχουμε Χριστούγεννα🎄🎁🎅☃️⛄❄️🌲🎉🤶🎊

Τέλειο;! Ανυπομονώ!🎀❤️

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ξέρω ότι έχω να μην ξαναγράψω μεγαλύτερο, αλλά κάποια μου βγαίνουν αυθόρμητα, τι να κάνω;😂

Κάπου εδώ... Θα μπορούσα να πω πως φτάσαμε στο τέλος της ιστορίας μας.

Όμως θα ήταν ένα πολύ μεγάλο ψέμα! Και δεν μου αρέσουν τα ψέματα!

Έχουν να συμβούν πολλά ακόμα και πολλές αποκαλύψεις θα έρθουν στο φως.

Πολύ φοβάμαι... Πως τα πράγματα αρχίζουν να μην πάνε και τόσο καλά😐

Αλλά θα μάθετε στα επόμενα!

Θέλω την γνώμη σας για το σημερινό!

Η Ζοζεφίνα είχε γενέθλια!

Και ο Αλεξάντερ της έκανε τρεις υπέροχες εκπλήξεις, αν θέλετε την γνώμη μου❤️😊

Και η Ζοζεφίνα του είπε πως θα γίνει πατέρας!

Είδατε χαρά που πήρε!

Πιστεύετε πως θα γίνουν καλοί γονείς;

Αυτά από εμένα!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️

Υ. Σ. : Θέλω να σας ανακοινώσω πως θα απομακρυνθώ για ένα διάστημα από το wattpad. Εκτός από τον βαρύ φόρτο εργασίας λόγω του σχολείου, θέλω να γράψω μερικά κεφάλαια για να βρίσκομαι πιο μπροστά και να ασχοληθώ και λίγο με μια ακόμα ιστορία που αγαπώ εξίσου με αυτήν❤️

Δεν θα λείψω πολύ! Απλά χρειάζομαι ένα μικρό διάλειμμα! Ελπίζω να παραμείνειτε μέχρι να επιστρέψω και να σας δω όλους ξανά στα επόμενα!

Σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ που συνεχίζετε να με στηρίζετε!