Josephine's POV

"Ζοζεφίνα, μου κάνεις πλάκα; Εμφανίζεται ο πατέρας μας μετά από τόσα χρόνια και δεν ενδιαφέρεσαι να ακούσεις γιατί;" με ρωτάει ο αδερφός παραξενεμένος και οι αρκετά εκνευρισμένοι πελάτες στα διπλανά τραπέζια, μας κοιτάζουν ενοχλημένοι.

"Κρις, μπορείς να μην φωνάζεις; Δεν χρειάζεται οι άλλοι να γνωρίζουν τα προσωπικά μας" μουρμουρίζω μέσα από τα δύο δόντια και εκείνος γέρνει στην πλάτη του καναπέ, περνώντας τα χέρια του από τα μαλλιά του.

Μου αρέσει που πίστευα ότι οι απόψεις του αδερφού μου σχετικά με την επανεμφάνιση του... Εκείνου του άντρα τέλος πάντων, δεν θα απείχαν και τόσο από τις δικές μου.

Σήμερα το πρωΐ, αφότου ξυπνήσαμε ο Αλεξάντερ και εγώ, μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου και μου ανακοίνωσε την συνάντηση τους. Με εξέπληξε η ψυχραιμία του και ο ηρεμία στον τόνο της φωνής του. Δεν ήταν κατενθουσιασμένος, αλλά σίγουρα πολύ πρόθυμος να το ακούσει... Ο ίδιος Κρις, με εκείνον που έλεγε ότι μισούσε τον πατέρα μας και δεν ήθελε ούτε καν να γνωρίζει την ύπαρξη του, όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Είχε εξοργιστεί μαζί του, που εγκατέλειψε την μητέρα μας όταν το είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, και μάλιστα δύο φορές. Βέβαια, μεσολάβησε αρκετός από τότε και δεν έτυχε να το συζητήσουμε ξανά. Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο το ανέλυσε μέσα του το συγκεκριμένο ζήτημα. Πάντως, σίγουρα είναι πιο διαλλακτικός από εμένα όσον αφορά αυτό το ζήτημα.

"Δεν σε καταλαβαίνω, Ζοζεφίνα. Επιτέλους μπορούμε να μάθουμε τι συνέβη"

"Ούτε εγώ καταλαβαίνω εσένα, Κρις. Αυτός ο άντρας, εγκατέλειψε την μητέρα, και μάλιστα δύο φορές. Βρες μου έναν λόγο γιατί να θέλω να έχω επαφές μαζί του... Και ξέρουμε ήδη τι συνέβη τότε" αντιγυρίζω και πίνω μια γουλιά από τον γλυκό καφέ μου... Θα χρειαστώ πολλούς σήμερα από ό,τι φαίνεται.

"Μα Ζοζεφίνα, κανείς δεν είπε ότι είμαστε αναγκασμένοι για κάτι τέτοιο. Ούτε εγώ θα τον δεχτώ με ανοιχτές ανάγκες. Απλώς... Δεν ξέρω. Το σκέφτηκα πάρα πολύ όλον αυτόν τον καιρό και αποφάσισα ότι αν μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να τον γνωρίσω, θα προσπαθούσα τουλάχιστον να ακούσω όσα έχει να πει. Νομίζω πως και η μητέρα μας... Αυτό θα επιθυμούσε" αποκρίνεται και πράττει την ίδια κίνηση με εμένα, τρώγοντας παράλληλα το πλήρες πρωϊνό του.

Εγώ από την άλλη, δεν έχω και πολύ όρεξη για φαγητό σήμερα. Να θυμηθώ να κλείσω ραντεβού με τον γυναικολόγο μου σύντομα. Πέρα από το γεγονός ότι έχω μερικές ενοχλήσεις, έχω να πάω δύο χρόνια, κάτι που δεν θα έπρεπε να είχε γίνει προφανώς. Θέλω να πηγαίνω κάθε έξι μήνες, για προληπτικούς λόγους. Τόσα χρόνια που δεν πήγαινα και ήταν λάθος. Ήμουν τυχερή όταν στην πρώτη μου επίσκεψη μετά από πολύ καιρό, πριν τρία χρόνια περίπου, δεν βρέθηκε κάποιο πρόβλημα στην υγεία μου. Φοβάμαι πολύ να αφήσω ξανά ένα τόσο σοβαρό ζήτημα στην τύχη του.

"Εγώ δεν μπορώ να το σκεφτώ έτσι, δυστυχώς" αναστενάζω και τρίβω νευρικά τα χέρια μου μεταξύ τους, θέλοντας να τα ζεσταθώ.

"Μου το έχεις ξαναπεί. Κατανοώ τους λόγους της άρνησης σου, αλλά..." δεν συνεχίζει και παραξενεμένη, στρέφω όλη μου την προσοχή σε εκείνον.

"Αλλά;"

"Θεωρώ πως το βλέπεις μόνο από την δική σου την πλευρά" λέει και έναν ανεξήγητος εκνευρισμός δημιουργείται βαθιά μέσα μου, αλλά τον αγνοώ.

Παρόμοια λόγια μου είχε πει και ο Αλεξάντερ, όταν μαλώσαμε σχετικά με το θέμα της Λούνας. Παρόλο που θύμωσα στην αρχή μαζί του, καθώς περνούσε η ώρα, συνειδητοποιούσα ότι είχε δίκιο. Και για να το λέει τώρα ο Κρις, σημαίνει πως συμβαίνει πολύ πιο συχνά από όσο θα ήθελα... Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι εγωϊστικά. Όμως δεν μπορώ να το ελέγξω. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την οικογένεια μου. Όταν θυμάμαι όσα περάσαμε η μητέρα μου και εγώ, αλλά και τα προβλήματα που προέκυψαν αφού μετακομίσαμε στο Λος Άντζελες, με κατακλύζει ένα έντονο αίσθημα θλίψης. Είναι ακατόρθωτο να επικρατήσει η λογική. Προσπαθώ να διορθωθώ, μα δεν είναι πάντα εύκολο. Εγώ το αποδέχομαι όταν συμβαίνει στους άλλους, γιατί δεν μπορούν και τα πρόσωπα γύρω να κάνουν το ίδιο;

"Και με κατηγορείς; Ξέρεις την κόλαση που βίωσε η οικογένεια μου"

"Ζοζεφίνα, δεν επηρεάστηκε μόνο η δική σου ζωή. Εγώ χωρίστηκα από τους βιολογικούς μου γονείς και έμαθα μετά από τριανταπέντε χρόνια"

"Μεγάλωσες όμως με μια οικογένεια που σε αγάπησε πολύ. Ο Μάρκος Σέργουντ σε αγαπούσε ως δικό του παιδί και ο Αλεξάντερ με την Μαργαρίτα σε έβλεπαν πάντα ως τον μικρό αδερφό του. Δεν σου έλειψε ποτέ τίποτα"

"Ξεχνάς ότι μαζί μου ήταν και η Ήρα. Το να ζω κοντά της... Ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης. Ο Αλεξάντερ και η Μαργαρίτα, έμαθαν πως να συμβιώνουν μαζί της, μα εγώ όχι. Ακόμα τώρα, δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να την αντιμετωπίσω. Και τα αδέρφια μου δεν κατάφερναν να είναι πάντα εκεί για να με προστατεύουν"

"Τουλάχιστον μεγάλωσες σε μια οικογένεια με αγάπη"

"Ζούσα όμως πάντα με τον φόβο, όπως ακριβώς και εσύ, Ζοζεφίνα. Μπορεί να μεγάλωσα με έναν μπαμπά που με αγαπούσε και δύο αδέρφια που με πρόσεχαν, αλλά αγωνιούσα καθημερινά. Η Ήρα ήταν ικανή για όλα και η λεκτική βία που ασκούσε πάνω μου δεν σταματούσε, παρά τις παρεμβάσεις των ατόμων γύρω μου. Δεν ξέρω τι θα μου συνέβαινε, εάν δεν είχα την Ορόρα"

Η αλήθεια είναι πως αυτό, δεν μπορώ να το αντικρούσω. Η βία, σε οποιαδήποτε μορφή της, έχει τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες. Καταστρέφει τον άνθρωπο, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Πρόκειται για μία μεταδοτική ασθένεια, που περνά από γενιά σε γενιά όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι πολύ θλιβερό το γεγονός πως δεν έχει βρεθεί η θεραπεία της και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Προκαλεί ανέκαθεν πόνο και ο θύτης, αδιαφορεί και ό,τι αφήνει πίσω του. Εάν κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα για να σπάσει αυτός φαύλος κύκλος, η κοινωνία μας θα συνεχίζει να κάνει άλματα προς τα πίσω... Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοεί λοιπόν ο αδερφός μου και πώς αισθάνεται.

"Ακόμα βλέπω εφιάλτες ξέρεις..." ψελλίζει, χωρίς ωστόσο να κοιτάει εμένα, αλλά τον τοίχο απέναντι, με βλέμμα απλανές.

Τα μάτια του έχουν βουρκώσει και δείχνει να μην βρίσκεται πλέον εδώ, αλλά να έχει χαθεί στην δίνη του δικού του παρελθόντος. Ξεφυσάει και περνάει τα χέρια από τα μαλλιά του, σκύβοντας πάνω από το τραπέζι. Ακουμπάω την παλάμη μου πάνω στο χέρι και το σφίγγω, στην προσπάθεια μου να τον παρηγορήσω... Έχει δίκιο. Δεν αφορά μόνο εμένα η επιστροφή του πατέρα μας. Έλειψε από τις ζωές και των δυό μας. Θα μπορούσαμε να είχαμε μεγαλώσει μαζί, να μην είχαμε στερηθεί τόσα πολλά. Τουλάχιστον εγώ έζησα είκοσι ολόκληρα χρόνια με την μητέρα μου, ενώ εκείνος όχι. Ούτε να την γνωρίσει δεν πρόλαβε και αυτό είναι πολύ άδικο.

Δυστυχώς, εμείς πληρώνουμε τις αμαρτίες των γονιών μας... Συνήθως έτσι δεν γίνεται βέβαια, όταν οι γονείς αδυνατούν, έστω και άθελα τους, να προστατεύσουν τα παιδιά τους;

"Έχεις δίκιο. Το ξέρω ότι ακούγομαι πολύ εγωΐστρια αυτήν την στιγμή. Αλλά δεν είναι αυτή η πρόθεση μου, θέλω να με πιστέψεις"

"Ζοζεφίνα, δεν έχω γνωρίσει πιο ανιδιοτελή άνθρωπο από εσένα. Θυσίασες και εσύ πάρα πολλά, για να αναλάβεις την ανατροφή της Λούνας, χωρίς να είσαι υποχρεωμένη. Και πότε δεν ζήτησες τίποτα για αντάλλαγμα. Πέρασες πάρα πολλά, όπως και εγώ. Γι' αυτό είμαι θέση να κατανοήσω τους ενδοιασμούς σου"

"Τότε γιατί με πιέζεις Κρις; Εσύ επιλέγεις να ακούσεις όσα έχει να σου πει και το σέβομαι. Εγώ δεν μπορώ να κάνω το ίδιο. Ακόμα κι αν ήθελα, το ίδιο θα σου έλεγα... Ούτε καν επικοινώνησε μαζί μας. Έστω ένα 'Γειά' ή 'Συγγνώμη' ή 'Μου λείπετε'. Σκέψου πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά τότε" λέω με τρεμάμενη φωνή και τα δάκρυα απειλούν να ξεφύγουν, αλλά τα συγκρατώ.

"Μακάρι να μπορούσαμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά αυτό δεν γίνεται. Ωστόσο, μπορούμε να επηρεάσουμε το μέλλον μας. Mην κλείνεις τόσο εύκολα την πόρτα σε κάποιον που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις. Ο Ραφαέλο αποτελεί το τελευταίο κομμάτι του παζλ, έτσι ώστε η ιστορία των Ράινχαρτ που μάθαμε πριν τρία χρόνια, να ολοκληρωθεί. Δεν χρειάζεται να τον βάλουμε στην ζωή μας απαραίτητα. Αλλά μας χρωστάει μια εξήγηση και εγώ είμαι διατεθειμένος να την ακούσω. Εσύ;" με ρωτάει και μένω στην θέση μου, χωρίς να κινηθώ ούτε ένα εκατοστό.

Δεν ξέρω... Δεν ξέρω αν έχω την δύναμη για κάτι τέτοιο. Κι αν αυτά που έχει να μας πει, μας διαλύσουν ακόμα περισσότερο; Πάντα πίστευα πως η αλήθεια είναι προτιμότερη από το οποιαδήποτε ψέμα. Γιατί εκείνα, χτίζουν σταδιακά έναν πύργο, ο οποίος μπορεί να διατηρηθεί για πολλά χρόνια, μα κάποια στιγμή θα καταρρεύσει, διότι κανείς δεν τον φρόντισε όπως έπρεπε. Και όταν όλα βγαίνουν στο φως, ο άνθρωπος δύσκολα στέκεται ξανά στα πόδια του. Η αλήθεια από την άλλη, όσο σκληρή κι αν είναι μερικές φορές, οδηγεί τον άνθρωπο στην λύτρωση και τον βοηθάει να προχωρήσει... Είναι όμως άραγε έτσι σε αυτήν την περίπτωση;

"Δεν ξέρω. Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του και χρειάζομαι χρόνο" αποκρίνομαι και με κλείνει στην αγκαλιά του, χαϊδεύοντας με απαλά στην πλάτη.

"Είναι φυσιολογικό. Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι σκοπεύει να φύγει ξανά"

"Μπορεί να είπε ακριβώς το ίδιο στην μητέρα μας" μου ξεφεύγει και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε ελαφρά, γελώντας.

"Είναι αστείο πάντως. Έδωσες μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλεξάντερ και σε εμένα, αλλά όχι στον πατέρα μας"

"Μην τα συγκρίνεις. Ο Αλεξάντερ είναι ο έρωτας της ζωής μου και εσύ ο αδερφός. Δεν είναι το ίδιο" προσπαθώ να του εξηγήσω, αλλά από την έκφραση του, καταλαβαίνω ότι είναι έτοιμος να αντικρούσει όλα τα επιχειρήματα μου.

"Με εμάς δηλαδή δεν θύμωσες; Οι δικές μας επιλογές, δεν είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή σου;"

"Ναι, αλλά-"

"Άσε να τελειώσω, αδερφούλα" με αποτρέπει από το συνεχίσω, καλύπτοντας το στόμα μου με το χέρι. Γνέφω θετικά και εκείνος το απομακρύνει "Θυμάμαι ακόμα την οργή στα μάτια σου και τις φωτιές που πετούσαν, όταν αντίκρισες τον Αλεξάντερ στο νοσοκομείο. Αν μπορούσες, θα τον είχες σκοτώσει. Τα λάθη μας, άφησαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα την μικρή μας Λούνα ανάπηρη και εσύ... Εσύ έχασες το μωρό σου. Την Σιέννα σας. Ήσουν πληγωμένη και οδηγούμενη από τα συναισθήματα σου, έπραξες αναλόγως. Κανείς δεν σε κατηγορεί που έκρυψες την ύπαρξη του Έντγκαρ λοιπόν. Όταν αποκαλύφθηκε και αυτό, έπρεπε να διαλέξεις. Και ευγνωμονώ όποιον σε βοήθησε να βρεις την δύναμη να συγχωρήσεις τον αδερφό μου και κατ' επέκταση εμένα. Κατάφερες να αφήσεις πίσω τα λάθη μας, παρά τον πόνο που σου προκάλεσαν... Ποιά η διαφορά λοιπόν, Ζοζεφίνα; Ο πατέρας μας έκανε λάθη. Τραγικά; Ναι. Θα μπορούσαν να αποφευχθούν; Ναι. Θα ζούσαμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι; Πολύ πιθανόν. Αλλά όπως είπα, τίποτα δεν αλλάζει πια. Το θέμα είναι πώς προχωράμε από εδώ και πέρα. Το ότι δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία, δεν σημαίνει ότι ξεχνάς. Απλά επιλέγεις να πας παρακάτω" ολοκληρώνει και παίρνει μια βαθιά ανάσα, πίνοντας μετά μια γερή γουλιά νερό.

Μου τον θύμισε αρκετά... Τα ίδια λόγια είχε πει και ο ίδιος, στην πρώτη μας συνάντηση. Σε εκείνο το παγκάκι. Χάρης την συζήτηση μας, μπόρεσα να συγχωρήσω τον Αλεξάντερ. Τώρα ξέρω πως επίτηδες ήθελε να βοηθήσει... Ώστε να με δει ευτυχισμένη, στο πλάι του άντρα που αγαπώ.

"Α ρε Κρις... Μερικές φορές, η διαφορές ανάμεσα σε εσένα και τον Κρις που γνώρισα τότε, είναι ιδιαίτερα διακριτές"

"Ας πούμε πως... Κουράστηκα να συμπεριφέρομαι ανώριμα. Νιώθω πραγματικά καλά και δεν σου το κρύβω η συμμετοχή της Άλις σε όλο αυτό, είναι αξιέπαινη" λέει με ένα πλατύ χαμόγελο.

"Χαίρομαι για εσένα. Η Άλις είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, όπως και εσύ. Αλλά είναι η κολλητή μου πια. Οπότε αν την πληγώσεις ξανά, βρες τρύπα να κρυφτείς" τον απειλώ, παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος που διαθέτω και δείχνει να τρομάζει.

"Μάλιστα αδερφούλα" δαγκώνει ξανά το φαΐ του και μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

Πόσο χαίρομαι που απέκτησα έναν μεγάλο αδερφό... Έστω κι αν αυτό συνέβη κάτω από δύσκολες και περίπλοκες συνθήκες. Και ακόμα περισσότερο, χαίρομαι που η σχέση παρέμεινε η ίδια, παρά τα όσα έγιναν.

[...]

"Θα έρθεις μαζί μου μέχρι το σπίτι; Να φάμε μαζί για μεσημέρι;" τον ρωτάω καθώς βγαίνουμε από το μαγαζί.

"Θα πρέπει να αρνηθώ. Έχω πολύ δουλειά στην εταιρεία. Αλλά θα το κανονίσουμε οπωσδήποτε" μου απαντάει και αφού τον χαιρετήσω, αρχίζω να απομακρύνομαι.

Άξαφνα, η φωνή του με σταματάει και γυρνάω από την άλλη, βρίσκοντας τον απέναντι μου.

"Ήθελα να σου πω ότι θα τον καλέσω για δείπνο στο σπίτι μου να μιλήσουμε. Το συντομότερο δυνατόν. Και ευπρόσδεκτη να έρθεις. Θα του έδινες μεγάλη χαρά... Αλλά περισσότερο σε εμένα" μου λέει και αφήνω μια ανάσα, σφίγγοντας το λουρί της τσάντας.

Μία συνάντηση μαζί του... Θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα στο κεφάλι μου. Όμως ταυτόχρονα, με αγχώνει κιόλας. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου μπροστά του.

"Δεν είμαι σίγουρη πως είναι καλή ιδέα να παρευρεθώ και εγώ" παραδέχομαι τις σκέψεις μου και πιάνει το χέρι μου.

"Εγώ πάντως θα σου στείλω σε μήνυμα την ημέρα και ώρα. Αν θελήσεις να έρθεις, ξέρεις που μένω" αποκρίνεται και αφού αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον για ακόμα μια φορά, ο καθένας συνεχίζει προς την δική του κατεύθυνση.

Μπαίνω στο αμάξι και θέτοντας σε λειτουργία την μηχανή, ξεκινάω με προορισμό το σπίτι μου. Ο Αλεξάντερ και τα παιδιά με περιμένουν εκεί... Εκείνος που ζήτησε να έρχεται πιο συχνά, ώστε να περνάει όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τα παιδιά, και εγώ φυσικά δέχτηκα. Μέχρι να αρχίσουμε να μένουμε ξανά μαζί κάτω από την ίδια στέγη, θα συναντάει τον Έντγκαρ και την Λούνα όσο πιο συχνά γίνεται. Αν και εκείνος επιμένει ότι δεν είναι θυμωμένος μαζί μου που δεν του μίλησα από την αρχή για τον Έντγκαρ, εγώ δεν παύω να αισθάνομαι τύψεις. Του στέρησα χρόνο από την ανατροφή του γιού του και αντίστοιχα, ο Έντγκαρ χρειαζόταν από την αρχή ένα αντρικό πρότυπο. Ήταν λάθος και-

Λάθος... Έκανα ένα λάθος, το οποίο προσπαθώ να διορθώσω, έστω και αργά. Και ο... Πατέρας μου, αυτό δεν επιδιώκει στην τελική; Να επανορθώσει για ό,τι έκανε; Και εγώ τον εμποδίζω με την στάση που κρατάω και προφανώς, θέλω όσο τίποτα άλλο να μάθω τι συνέβη και τον χάσαμε για τόσα πολλά χρόνια εγώ και ο Κρις. Όσο και αν το αρνούμαι, έχω ανάγκη να μάθω την δική του αλήθεια, πέρα από τις αποκαλύψεις της γιαγιάς μου και τις αφηγήσεις της μητέρας μου στα γράμματα και το ημερολόγιο που ανακάλυψα μετά από ένα δεύτερο ταξίδι στο Σαν Φρανσίσκο. Μια εκδοχή που επιθυμούσα να μάθω πολύ καιρό τώρα και επιτέλους έχω την ευκαιρία.

Που να πάρει, κουράστηκα να διατηρώ μέσα μου αυτό το μίσος και την αυτολύπηση. Έζησα κάποιες πολύ άσχημες καταστάσεις, όπως όλοι γύρω μου. Συνέβησαν κάποια πράγματα, τα οποία ποτέ δεν θα μπορέσω να αλλάξω και αυτό πάντα θα με ενοχλεί έως έναν βαθμό. Όμως πρέπει να μπει μια τελεία. Να κλείσει αυτός ο κύκλος, για να μπορέσουμε εγώ και ο αδερφός μου να συνεχίσουμε κανονικά τις ζωές μας, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάμε. Για να μπορέσουμε να αφοσιωθούμε στο τώρα και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον, πρέπει να εξαλείψουμε όλα τα ερωτήματα που μας βασανίζουν... Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι η αλήθεια, μπορεί για ακόμα μια φορά να μας τσακίσει. Αλλά τουλάχιστον τίποτα δεν θα μας κρατά δεμένους με φαντάσματα του παρελθόντος.

Φυσικά, δεν πιστεύω ότι μπορώ να βάλω στην ζωή μου τον Ραφαέλο. Ο Κρις μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά για εμένα είναι αδύνατον. Και να με βοηθήσει μέχρι ένα σημείο να κατανοήσω τους λόγους που εγκατέλειψε δύο φορές την μητέρα μας, δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αρκετό για να τον συγχωρήσω. Με πονάει πάρα πολύ το γεγονός ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν διαφορετικά, εάν εκεινος έμενε... Υποθέτω όμως πως είναι καλύτερα αυτήν την στιγμή, να αφήσω τον εγωϊσμό μου στην άκρη. Ελπίζω μόνο να μην απογοητευτώ ξανά... Μόλις λοιπόν λάβω του μήνυμα του Κρις όσον αφορά την μέρα και ώρα της συνάντησης τους, θα έχω πάρει την απόφαση μου.

Μπαίνω στο σπίτι και κρεμάω το μπουφάν μου στον καλόγερο μια πολύ όμορφη μυρωδιά εισβάλει στα ρουθούνια μου και μου θυμίζει ότι δεν έχω φάει τίποτα. Η πιθανότητα να τσιμπήσω κάτι, δεν μου προκαλεί τάση για εμετό, οπότε ένα μια μπουκιά από αυτό που μαγειρεύεται στην κουζίνα, δεν θα με πείραζε.

"Μαμά!"

"Έντγκαρ μου!" περπατάει προς το μέρος μου και τον σηκώνω στην αγκαλιά μου "Σου έλειψε η μαμά, αγάπη μου;" αφήνω φιλιά στο πρόσωπο και εκείνος γελάει, καθώς μπαίνουμε στην κουζίνα.

"Ήρθε η μαμά, από ό,τι βλέπω" με πειράζει ο Αλεξάντερ και συνεχίζει να ετοιμάζει το γεύμα μας. Τον πλησιάζω και τον φιλάω στο μάγουλο.

"Πώς τα πέρασες με τον Κρις;"

"Πολύ ωραία. Είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με το... Γνωστό ζήτημα" του απαντάω και μου χαμογελάει, βλέποντας την ευχάριστη διάθεση μου.

"Θα μου τα πεις μετά. Τώρα δοκίμασε την σάλτσα" μου δίνει λίγη με ένα κουταλάκι και δοκιμάζω. Μέσα σε δευτερόλεπτα, μου ξεφεύγει ένας ήχος επιδοκιμασίας.

"Ο μπαμπάς σου μαγειρεύει καταπληκτικά, Έντγκαρ μου"

"Η μαμά σου υπερβάλει, όπως συνήθως... Λοιπόν, χρειάζεται λίγη ώρα, για να ζεσταθεί. Πάμε στον κήπο μέχρι τότε;" ρωτάει και το πρόσωπο του Έντγκαρ φωτίζεται με ένα υπέροχο χαμόγελο, καθώς γνέφει θετικά.

Ο Αλεξάντερ ανοίγει το παράθυρο και βγαίνουμε έξω. Όλος τυχαίως, ο καιρός σήμερα είναι ηλιόλουστος και οι πιθανότητες να βρέξει μηδαμινές, παρόλο που είμαστε μέσα Νοέμβρη. Πλησιάζει ο χειμώνας, αλλά δεν κάνει τσουχτερό κρύο, οπότε δεν ανησυχώ μήπως αρρωστήσει ο γιός μου. Ο Αλεξάντερ τον έχει ντύσει πολύ καλά!

"Αμάξι!" φωνάζει ο Έντγκαρ και δείχνει προς το γκαράζ, στην πίσω μεριά του σπιτιού.

"Ο γιός μας είδε το αμάξι μου και ενθουσιάστηκε. Θέλει να κάτσει μέσα"

"Πάμε τότε;" τον ρωτάω και αφού περάσει το χέρι του στους ώμους μου, κατευθυνόμαστε προς τα εκεί.

Η πόρτα είναι ήδη ανοιχτή. Περνάμε το κατώφλι του πετρόχτιστου γκαράζ και ο Έντγκαρ τεντώνει τα χέρια του προς το όχημα, θέλοντας να το αγγίξει και τον αφήνω στην θέση του συνοδηγού, ενώ ο Αλεξάντερ κάθεται μπροστά από το τιμόνι. Οι δυό τους αρχίζουν να παίζουν και να γελάνε, καθώς ο Αλεξάντερ αφήνει τον Έντγκαρ να κάτσει στα πόδια του, ώστε να υποδυθεί τον οδηγό. Ο γιός μας δείχνει το χαρούμενος και ευχαριστιέται το κάθε λεπτό, ενώ ο Αλεξάντερ τον παρατηρεί με μάτια που ξεχειλίζουν από αγάπη.

Αδυνατώ να πιστέψω πως αυτός ο άνθρωπος, πριν τέσσερα χρόνια, φοβόταν τόσο πολύ την πατρότητα. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να επιλέξω καλύτερο πατέρα για τα παιδιά μου...

Βγάζω το κινητό από την τσέπη , ώστε να απαθανατίσω την στιγμή.

"Χαμογελάστε στην κάμερα!" τραβάω την προσοχή τους και στα πρόσωπα τους αποτυπώνονται δύο αστραφτερά χαμόγελα.

Νιώθω τόσο συγκινημένη... Όλη η οικογένεια μου κάτω από την ίδια στέγη, μετά από τόσες δυσκολίες. Όσα λάθη και εάν έγιναν... Παραμείναμε ενωμένοι. Γιατί δεν ξεχάσαμε πως αυτά που μας ενώνουν, είναι πολλά περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Γιατί μάθαμε να συγχωρούμε...

"Τι γίνεται εδώ;" ακούμε την φωνή της Λούνας και στρεφόμαστε προς το μέρος της.

"Κήπος!" φωνάζει ο Έντγκαρ, δηλώνοντας ότι θέλει να παίξει στον κήπο τώρα.

Η Λούνα τον παίρνει στην αγκαλιά της... Κοντά στον ανιψιό της, γίνεται ξανά ο παιδικός και τρυφερός εαυτό της. Η μικρή Λούνα που ήταν πριν από τέσσερα χρόνια. Ένα κοριτσάκι μεσ' στην χαρά, που παρά τα προβλήματα και τις ελλείψεις, ήταν ευτυχισμένη με αυτά που είχε. Δεν παραπονιόταν ποτέ, για να μην στεναχωρήσει εμένα. Ο άγγελος με τα κόκκινα μαλλιά, που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω... Τώρα και εκείνη παραμένει χαρούμενη, για να στηρίξει τον Έντγκαρ. Τον αγαπάει πάρα πολύ και του χαρίζει ανιδιοτελώς όλη της την αγάπη... Μοιάζουμε πάρα πολύ ως προς αυτό.

Πηγαίνουν έξω, αφήνοντας μας μόνους με τον Αλεξάντερ. Το ένα χέρι του αγκαλιάζει την μέση μου και με το άλλο, βάζει μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτές τις στιγμές"

"Ζόζι μου, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχισμένος είμαι που το ακούω αυτό"

Χαϊδεύω με το μάγουλο του με τον αντίχειρα μου και στο πρόσωπο μου αποτύπωνεται ένα μειδίαμα. Τον φιλάω απαλά στα χείλη και βρίσκω την ηρεμία στα χέρια του, τα οποία με κρατούν σφιχτά. Τα μάτια του αγαπημένου μου, δίνουν υποσχέσεις που ξέρω ότι θα κρατήσει... Αυτός ο άντρας με κάνει να αισθάνομαι ότι τα παιδιά μας και εγώ, είμαστε όλος του ο κόσμος. Ξέρω ότι θα θυσίαζε τα πάντα για εμάς... Είμαι τόσο περήφανη που έχω αυτόν τον άντρα στο πλάι μου. Και χαίρομαι πάρα πολύ που αποδείχτηκε ένας υπέροχος και τρυφερός σύντροφος.

"Σε αγαπώ, Αλεξάντερ Σέργουντ"

"Εγώ περισσότερο, Ζοζεφίνα Ράινχαρτ" με φιλάει γλυκά στα χείλη και ύστερα αποφασίζουμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μας, ξέροντας πως αργότερα, θα έχουμε χρόνο να μιλήσουμε μεταξύ μας.

Θα κάνω τα πάντα, για να γίνω καλή μάνα για τα παιδιά μου... Και μάλλον ο Ραφαέλο επιθυμεί να γίνει και εκείνος καλός γονιός, έστω και καθυστερημένα... Η ζωή φέρθηκε σκληρά και απάνθρωπα στην οικογένεια μου. Προχώρησε όμως και το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας. Θα ακούσω λοιπόν αυτά που έχει να μου πει... Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μετά δεν θα τον θεωρώ μέλος της οικογένειας μου.

Γειά σας δελφινάκια μου όμορφα🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνατε;

Πώς περνάτε το καλοκαίρι σας;

Αχ, πόσο που έλειψε να βρίσκομαι στην εφαρμογή!

Χαθήκαμε έναν μήνα τώρα!

Η αλήθεια είναι πως μόλις τελείωσα με τα θερινά, έφυγα αμέσως για Κρήτη! Και χάθηκα σε αυτό το όμορφο νησί, γιατί δύσκολα έπιανα το κινητό αυτές τις ημέρες!

Αλλά σκεφτόμουν πάρα πολύ τα βιβλία μου και σήμερα, το πήρα απόφαση να συνεχίσω το γράψιμο!

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Ζοζεφίνα αναθεώρησε κάποια πράγματα και πιθανότατα θα δώσει στον Ραφαέλο την ευκαιρία που του αξίζει... Ή μπορεί και όχι😈 (🤣)

Θα ενωθεί η οικογένεια Ράινχαρτ, μετά από τόσες δυσκολίες;

Θα διαπιστωθεί σύντομα!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️