Josephine's POV

Τελειώνω με την αφήγηση των όσων ειπώθηκαν ανάμεσα σε εμένα και τον πατέρα μου μια μέρα πριν και πίνω μια γουλιά από το αλκοολούχα που παρήγγειλα πριν από λίγη ώρα. Το υγρό κατεβαίνει αργά στον λαιμό μου, με το κάψιμο να με ανακουφίζει. Αυτή η αίσθηση με ηρεμεί πάντα, αν και δεν συνηθίζω να πίνω. Προτιμώ να μην ξεσπάω εκεί. Ποτέ μου δεν το έκανα, παρόλο που όλη μου την ζωή, ήμουν βουτηγμένη σε ένα σωρό προβλήματα. Ευτυχώς, είχα την κολλητή μου για να της τα λέω όλα και τώρα... Τώρα έχω τον Αλεξάντερ μου.

Μετά από την... Επίσκεψη στο Αλκατράζ, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι. Κοιμήθηκα με τις ώρες, διώχνοντας κάθε σκέψη από το μυαλό μου. Δεν άντεχα να αναλύσω περισσότερο. Όταν ξύπνησα, δεν μιλούσα σε κανέναν και δεν απαντούσα σε κλήσεις και σε μηνύματα που λάμβανα από τα παιδιά. Ευτυχώς, ο Αλεξάντερ τους εξήγησε πως έχει η κατάσταση και θα περιμένουν να τους πως τι έγινε μόλις αισθανθώ έτοιμη.

Ο Αλεξάντερ έμεινε κοντά όλη την υπόλοιπη μέρα χθες και σήμερα που ξύπνησα. Δεν με ρώτησε ούτε μια φορά τι συνέβη, απλά αν είμαι καλά ή αν χρειάζομαι κάτι ρωτούσε. Ήθελε να του μιλήσω όταν θα είμαι εγώ καλύτερα ψυχολογικά. Πήραμε πρωϊνό και κάτσαμε όλη την μέρα στο δωμάτιο, συζητώντας για το ντοκιμαντέρ και κάνοντας σχέδια για τα γυρίσματα. Κάποια στιγμή, αργά το απόγευμα κοντά στης οχτώ, του είπα να πάμε έξω για φαγητό και μετά για ποτό. Απολαύσαμε νόστιμες συνταγές από μαγαζιά που γνώριζα και παραδόξως λειτουργούσαν ακόμα μετά από είκοσι χρόνια και ύστερα, ήρθαμε στο μαγαζί που βρισκόμαστε τώρα για ένα ποτό. Κάποια στιγμή, απλά άρχισα από μόνη μου να του τα εξιστορώ, χωρίς να παραλείψω ούτε μια λεπτομέρεια.

"Μου στέρησε ότι αγαπούσα περισσότερο Αλεξάντερ... Το άτομο που εξαιτίας του, έχω μερικές καλές αναμνήσεις να θυμάμαι..." λέω μετά από μερικά λεπτά σιγής και στρέφω τα μάτια μου πάνω του.

Όλη αυτήν την ώρα, με κοιτάζει και με ακούει με προσοχή, χωρίς να βγάζει λέξη. Το βλέμμα του παρέμενε εστιασμένο πάνω μου, ενώ τα δάχτυλα του χτυπούσαν νευρικά πάνω στον ξύλινο πάγκο. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεται ή το πώς αισθάνεται. Υποθέτω είναι σοκαρισμένος και προσπαθεί να βρει πως να εκφραστεί.

"Αλεξάντερ μου; Τι σκέφτεσαι;" τον ρωτάω, αλλά δεν κάνει καμία κίνηση να μου απαντήσει.

Η σιωπή του με τρομάζει. Ποιός ξέρει τι θα σκέφτεται τώρα για εμένα... Αν μαθευτεί στον κόσμο το παρελθόν μου και η αλήθεια μου, ίσως η φήμη του Αλεξάντερ καταστραφεί, και εγώ αυτό δεν το θέλω. Κι αν... Κι αν σκέφτεται να με χωρίσει;! Όχι όχι, αυτό δεν θα το αντέξω! Γιατί η έκφραση του δηλώνει πως βρίσκεται σε δίλημμα;!

"Τελικά και οι δύο είχαμε κάποιον γονιό που έκανε την ζωή μας κόλαση, όμως καταβάθος τους αγαπάμε και έτσι... Γελοίο ε;" ρωτάει γελώντας και αφήνει κάτω τι ποτήρι του.

"Ναι υποθέτω... Αυτό σκεφτόσουν τόση ώρα;"

"Και αυτό Ζόζι μου... Και αναρωτιόμουν πως από έναν τόσο κακό άνθρωπο, βγήκε αυτός ο ξανθός άγγελος που έχω την χαρά να αποκαλώ σύντροφο μου" μου λέει και του χαμογελάω αχνά, χαιδεύοντας το μάγουλο του.

Νιώθω απαίσια... Μετά από τόσα που περάσαμε για να καταφέρουμε να είμαστε μαζί, μετά από όλα αυτά που έχει κάνει για εμένα και την αδερφή μου, εγώ τόλμησα έστω να υποψιαστώ πως θα τον ένοιαζε περισσότερο η φήμη του και η εικόνα του; Σαφώς και τον ενδιαφέρει, αλλά μου έχει αποδείξει πως όχι παραπάνω από εμάς.

"Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη που σε πίεσα τόσο πολύ να γίνει αυτή η συνάντηση. Αν ήξερα την εξέλιξη της..." ψελλίζει και χαμηλώνει το βλέμμα του.

Γέρνω το κεφάλι μου προς το μέρος του και τον φιλάω απαλά στα χείλη, μένοντας έτσι για λίγο.

Με έχει κάνει κομμάτια τώρα... Ο Αλεξάντερ είναι από τους ανθρώπους που ή θα νοιάζονται μόνο για τον εαυτό του και θα βοηθούν κανέναν... Ή από αυτούς που αν αγαπήσουν έναν άνθρωπο βαθιά και αληθινά, του προσφέρουν τα πάντα και δεν παύουν λεπτό να βρίσκονται στο πλάι τους. Είναι κοντά σου μετά για όλη σου την ζωή.

Απομακρύνω αργά το πρόσωπο μου, μακριά από το δικό του, χωρίς να σπάσω λεπτό την οπτική επαφή μας. Ανταποδίδει το χαμόγελο και βάζει μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Δεν φταις εσύ αγάπη μου. Έπρεπε όντως να γίνει. Καλύτερα τώρα... Τώρα μπορώ να συνεχίσω την ζωή μου μαζί σας. Ξέρεις πόσο το θέλω αυτό... Μαζί σου Αλεξ μου" του λέω και με φιλάει στο μέτωπο.

"Δεν θέλω να μου ανησυχείς για τίποτα πια. Θα τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί" μου λέει και νιώθω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου επιτέλους.

Νιώθω πως τώρα οι εφιάλτες θα πάψουν να εισβάλουν στον ύπνο μου, κρατώντας με ξάγρυπνη όλον αυτόν τον καιρό. Μπορώ επιτέλους να συνεχίσω κανονικά την ζωή μου, χωρίς να φοβάμαι. Τώρα πια, όλα τα όνειρα που έκανα ως παιδί και ως έφηβη, δεν μοιάζουν άπιαστα. Και όλα αυτά... Επειδή αυτός ο άντρας μπήκε στην ζωή μου, αλλάζοντας την ριζικά. Ακόμα και αν χωρίσουμε κάποια στιγμή, που κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ, ξέρω πως δεν θα είμαι το ίδιο άτομο πια.

"Αν δεν ήσουνα εσύ... Πολύ πιθανό να μην έκανα ποτέ αυτό το βήμα. Δεν θα πήγαινα ποτέ να τον αντιμετωπίσω και ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά... Μου έχεις αλλάξει την ζωή Αλεξάντερ. Μέσα σε αυτούς τους μήνες, γνώρισα την άλλη μεριά της, νιώθοντας αισθήματα που κάποτε απλώς άκουγα για αυτά, χωρίς να καταλαβαίνω τι σημαίνουν. Και σε αγαπώ για αυτό" του λέω και με βάζει στην αγκαλιά του.

"Ζοζεφίνα... Σε αγαπώ πιο πολύ και από την ζωή μου. Δεν θα το έλεγα για καμία γυναίκα αυτό, ποτέ μου. Όμως εσύ μπήκες τόσο ξαφνικά στην ζωή μου και με έκανες να αναθεωρήσω τα πάντα. Με έκανες... Να νοιαστώ ξανά. Σε αγαπώ... Σε αγαπώ πάρα πολύ Ζόζι μου" μου λέει και με φιλάει ξανά.

Πόσο μου αρέσει όταν με αποκαλεί Ζόζι... Είναι κάτι δικό μας και μόνο αυτός μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό το χαϊδευτικό. Διότι μόνο αυτός ξέρει πόσο πολύ με χαλαρώνει να το ακούω.

"Ξέρω τα πάντα για εσένα, γνώρισα τον πατέρα σου... Αλλά ακόμα δεν μου έχεις δείξει την παλιά σου γειτονιά. Θα ήθελα να δω το σπίτι που μεγάλωσες" μου λέει και γελάω.

Ήταν μια όμορφη γειτονιά, ακόμα και χωρίς τις πολυτέλειες που είχαν άλλες. Θυμάμαι το μεγάλο πάρκο στην πλατεία, όπου μαζευόμασταν όλα τα παιδιά και διασκεδάζαμε με τις ώρες. Ομολογώ πως είχα πάρει μέρος σε πολλές από τις σκανταλιές που διοργανώναμε, αφού είχε φτιάξει και τα ρούχα που χρησιμοποιούσαμε. Κανείς μας δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι. Οι άλλοι επειδή περνούσαμε καλά και ήθελαν να μείνουνε παραπάνω... Εγώ γιατί αρνιόμουν να επιστρέψω στον εφιάλτη που ήξερα ότι με περίμενε όταν τα γύριζα.

"Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο... Αλλά αν θες, μπορούμε να πάμε. Στο πατρικό μου τώρα, λίγο δύσκολο αν κατοικεί κάποιος άλλος" του απαντώ και βγάζει από την τσέπη δύο δολάρια, αφήνοντας τα πάνω στον πάγκο. Κατεβαίνουμε από τα σκαμπό και βγαίνουμε από το μπαρ, κρατώντας ο ένας τον άλλον αγκαζέ.

"Έστω απ' έξω θα δω. Θέλω να μάθω τα πάντα για την παιδική σου ηλικία... Εκτός από τα άσχημα" αστειεύεται καθώς μπαίνουμε μέσα ατό αμάξι.

Πάμε λοιπόν και εκεί... Στο σπίτι μου.

[...]

Έχω πάθει ένα μικρό σοκ. Βρισκόμαστε στην παλιά μου γειτονιά... Και δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα! Όλα έχουν παραμείνει ακριβώς όπως ήταν, με εξαίρεση την εμφάνιση των σπιτιών. Λογικό να τα έφτιαχναν μετά από είκοσι χρόνια. Όμως οι δρόμοι, τα μαγαζάκια με τα γλυκά και τα ρούχα, ακόμα και το σούπερ μάρκετ... Όλα έχουν παραμείνει τα ίδια. Όπως τα αφήσαμε εγώ και η μητέρα μου, όταν αφήσαμε αυτήν την πόλη και μετακομίσαμε στο Λος Άντζελες.

Τα παιδιά που ζουν τώρα εδώ, ακόμα παίζουν στην πλατεία και τρώνε τις λιχουδιές από τους πωλητές
Οι περαστικοί σταματάνε για να ακούσουν την μουσική των πλανώδιων μουσικών και να την απολαύσουν. Το έκανα και εγώ αυτό παλιά... Είχαμε και αγαπημένους, μιας και πολλοί από αυτούς ερχόντουσαν αρκετά συχνά εδώ. Τα τραγούδια τους κυριαρχούσαν στα πάρτι. Δεν το πιστεύω πως συνεχίζουν μέχρι και σήμερα.

"Είναι πολύ όμορφα εδώ... Ποτέ μου δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου να απολαμβάνει κάτι τόσο απλό, όπως αυτήν εδώ την βόλτα" ακούω τον Αλεξάντερ να λέει και το χέρι του τυλίγεται γύρω από την μέση μου.

"Για όλα υπάρχει πρώτη φορά... Υπάρχουν πολύ όμορφα πράγματα που μπορείς να απολαύσεις, χωρίς την παρουσία των χρημάτων" του απαντώ και σταματάει να περπατάει, ενώ τα μάτια του εστιάζουν πάνω μου.

Τα χείλη του ακουμπάνε πάνω στα δικά μου, κάνοντας όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει. Νομίζω το φιλί του μου έχει γίνει απαραίτητο τώρα πια...

Σπάει το φιλί και χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου, απομακρύνεται.

"Το έχω καταλάβει από την μέρα που σε γνώρισα Ζόζι μου" μου λέει και από τα μάτια του ξεχειλίζει η αγάπη. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει πια αυτό.

Αφού διασχίσουμε μερικά στενά, φτάνουμε σε ένα δρόμο, γεμάτο από μονοκατοικίες και ελάχιστες πολυκατοικίες ανάμεσα τους. Κάποιοι κήπου βρίσκονται στο μπροστινό μέρος των σπιτιών και κάποιοι στο πίσω. Στο δικό μου ήταν μπροστά. Μου άρεσε να βγαίνω σε αυτόν συνέχεια και να παίζω με τον σκύλο μας... Τον Ντόντο μου. Αλλά μια νύχτα, ο μπαμπάς γύρισε στο σπίτι μεθυσμένος και... Ο Ντόντος μπήκε μπροστά για να με προστατέψει. Αλλά ο πατέρας μου τον άρπαξε– μικρός ήταν, μια σταλιά– και τον πέταξε στον τοίχο. Δεν καταφέραμε να τον σώσουμε. Το έθαψα στον κήπο μας και έβαλα από πάνω ένα ψεύτικο μπισκότο σε σχήμα σταυρού. Πόσο αθώα ήμουν τότε, σαν κοριτσάκι. Νόμιζα ότι θα πάει στον παράδεισο.

Σταματάμε μπροστά από ένα σπίτι, με κεραμίδια για σκεπή. Ενώ στο ύψος είναι σχετικά χαμηλό, το πλάτος του είναι αρκετά μεγάλο.

"Εδώ είναι;" με ρωτάει και του γνέφω θετικά. Ανοίγω το μικρό πορτάκι και περνάμε μέσα, με τα υπερυψωμένα χόρτα να γαργαλάνε τις γάμπες μου.

Τα χώματα έχουν καλύψει τις πλάκες, στις οποίες έχουν σχηματιστεί ρωγμές. Τα φυτά έχουν καταστραφεί εντελώς, ενώ τα χορτάρια έχουν φτάσει στο ύψος του κατεστρεμένου φράχτη. Το γραμματοκιβώτιο μας σπάει και τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει. Το μόνο που έχει μείνει όρθιο... Είναι ο τάφος του Ντόντου.

Με προσοχή, διασχιζουμε το δρομάκι μέχρι το σπίτι και ανεβαίνουμε τα σκαλάκια, πατώντας πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Υπάρχουν τρύπες σε αυτό το ξύλο είναι σαν να έχει φαγωθεί σε κάποια σημεία του. Σχεδόν τρέμει. Φοβάσαι πως από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει.

Χτυπάω το κουδούνι, για να δω αν τελικά ζει όντως κάποιος εδώ ζει. Όμως μου φαίνεται απίθανο. Όσο και αν δεν μου αρέσει που το παραδέχομαι, κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει σε αυτό το μέρος, έτσι όπως έχει καταντήσει. Γιατί κάποτε, έσφιζε από ζωή το μέρος. Αλλά ίσως είναι καλύτερα. Μπορώ να μπω μέσα, χωρίς να θεωρούμε διαρρήκτρια.

Δεν παίρνουμε απάντηση και οι υποψίες μου επιβεβαιώνονται. Πάω να σπρώξω την πόρτα, όμως ο Αλεξάντερ μου κάνει νόημα να κάνω πίσω και σηκώνοντας το πόδι του, κλοτσάει με δύναμη στην πόρτα και αυτή πέφτει κάτω.

"Θα το φτιάξουμε αυτό το σπίτι και ύστερα θα μπορούμε να ερχόμαστε εδώ. Ωραίο θα είναι για διήμερο" απολογείται για την κίνηση του και του χαμογελάω.

Περνάω το κατώφλι του σπιτιού και για ξαφνικά, νιώθω όλη μου την ζωή σαν παιδί, να περνάει μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Κάθε είδος συναισθήματος με χτυπάει κατάστηθα και τα μάτια μου μπορούν να δουν καθαρά ένα κοριτσάκι να τρέχει πάνω κάτω μέσα στο σπίτι, παίζοντας κυνηγητό με την μαμά της. Είναι μόνες στο σπίτι, για αυτόν τον λόγο γελάνε. Γελάνε... Πριν έρθει η καταιγίδα και διαλύσει το σπίτι.

"Έλα εδώ Ζοζεφίνα! Πρέπει να σε κάνω μπάνιο!"

"Δεν θα με πιάσεις μαμά! Είμαι γρήγορη!"

Μπορώ να ακούσω τις φωνές μας. Εγώ και η μητέρα μου να είμαστε οι δυό μας. Τα θυμάμαι όλα σαν να έγιναν χθες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα ήταν ήρεμα, μέχρι που επέστρεφε στο σπίτι εκείνος... Και τότε όλα μετατρεπόντουσαν σε εφιάλτη.

Τα πάντα είναι καλυμμένα με λευκά πανιά. Τα τραβάω και πάνω από τα έπιπλα και ένα κύμα σκόνης σηκώνεται προς τα πάνω. Προσγειώνεται στο πάτωμα, κάνοντας το παχύ στρώμα σκόνης εκεί κάτω ακόμα περισσότερο.

"Δεν πρέπει να έχει πατήσει κανείς το πόδι του εδώ για χρόνια" μου λέει ο Αλεξάντερ και συνεχίζω να περπατώ πιο βαθιά μέσα στο σπίτι.

"Είχε ακούσει κάποτε την μητέρα μου να λέει πως από τότε που φύγαμε, κανείς δεν θέλησε να ζήσει εδώ. Το σπίτι πουλήθηκε και το παράτησαν. Δεν ήθελα να το πιστέψω όμως... Αλλά καλύτερα. Γιατί αυτό το σπίτι θα το φτιάξω ξανά. Δεν θέλω να το έχει κάποιος άλλος" του απαντώ και αφήνει ένα φιλί στα μαλλιά μου.

"Όλα θα γίνουν όπως τα θες αγάπη μου... Εσύ τώρα πως αισθάνεσαι;" με ρωτάει καθώς μπαίνουμε στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης.

Η μητέρα μου δεν ήθελε να μπαίνω εδώ χωρίς να είναι μαζί μου. Μια φορά που το έκανα, με μάλωσε άσχημα, αλλά μετά μου ζήτησε συγνώμη. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που μου μίλησε έτσι. Δεν τσακωθήκαμε ξανά. Πάντα τα λύναμε όλα με τον διάλογο και αν ήταν με τιμωρήσει, το έκανε με σωστό τρόπο. Πάντα όμως μου έδινε την εντύπωση... Πως κάτι έκρυβε. Ποτέ δεν μου εξήγησε τους λόγους ας πούμε που δεν μου έδειχνε τι υπήρχε σε συγκεκριμένα ράφια.

Στέκομαι μπροστά από τα ράφια και αντικρίζω μερικά από τα βιβλία που μου διάβαζε όταν ήμουν μικρή. Τα αγαπούσε όλα ανεξαιρέτως.

"Είσαι καλά Ζόζι μου;" με ρωτάει, πιάνοντας με από τους ώμους και αφήνω μια ανάσα αγανάκτησης.

"Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ. Πραγματικά δεν ξέρω. Όμως τώρα, θα αναλάβω να το φροντίσω. Θα το φτιάξω από την αρχή και θα δημιουργήσω καινούργιες αναμνήσεις" του απαντώ και τεντώνω το χέρι μου, για να φτάσω μερικά βιβλία σε ένα ράφι ψηλά. Πιάνω ένα και το τραβάω προς τα πίσω, όταν παραπατάω και πέφτω κάτω, μαζί με όλα τα βιβλία και μερικούς φακέλους.

"Ζοζεφίνα!" φωνάζει ο Αλεξάντερ και τρέχει προς το μέρος, σκύβοντας από πάνω μου. Απλώνει το χέρι και με βοηθάει να σηκωθώ, διώχνοντας από πάνω μου όλη την χαρτούρα.

"Χάλια έγιναν"

"Έλα, ηρέμησε. Ας τα μαζέψουμε και θα πάρουμε τηλέφωνο σε λίγες μέρες τους μάστορες να έρθουν να ξεκινήσουν τις επισκευές. Μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τώρα ότι θες, πίσω στο Λος Αντζελες" μου λέει και ξεκινάμε να στιβάζουμε τα πράγματα στο μικρό, ξύλινο γραφείο.

Ανάμεσα στους φακέλους, διακρίνω έναν διαφορετικό στην όψη. Έχει χρώμα γαλάζιο, ενώ από την πίσω μεριά του, είναι γραμμένη η χρονολογία 1989 μαζί με το όνομα... Ενός μαιευτηρίου στο Λος Άντζελες. Το ξέρω, γιατί εκεί γεννήθηκε και η Λούνα. Μα γιατί η μητέρα μου να έχει έναν τέτοιο φάκελο;

Τον ανοίγω, βγάζοντας από μέσα ένα χαρτί. Αυτό... Αυτό είναι πιστοποιητικό γεννήσεως! Αλλά γιατί έχει η μαμά μου κάτι τέτοιο; Δεν μπορώ να το καταλάβω.

Ένα κομμάτι χαρτιού προεξέχει από τον φάκελο και τον ανοίγω, ξεδιπλώνοντας το. Είναι ένα γράμμα. Αναγνωρίζω τον γραφικό χαρακτήρα της μητέρας μου.

"Αν ποτέ βρεις αυτό το γράμμα, να ξέρεις πως δεν ήταν επιλογή μου. Όλοι με πίεσαν να κάνω έκτρωση, αλλά το γέννησα κανονικά το αγοράκι μου. Το παιδί μου. Είμαι μόνο δεκαπέντε, κι όμως η χαρά της μητρότητας είναι άπειρη. Το αγαπώ αυτό το μωρό από την πρώτη στιγμή. Με πληγώνει πολύ το γεγονός ότι αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω στο ίδρυμα. Μισώ τους γονείς μου για αυτό που με αναγκάζουν να κάνω. Όμως είναι καλύτερα, γιατί ο γιος μου θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με αγάπη. Αν το βρεις αυτό το γράμμα... Να ξέρεις πως το μωρό μου βρίσκεται στο ίδρυμα 'Orphans Home' του Λος Αντζελες. Ψάξε τον γιό μας, γιατί δεν θα καταφέρω ποτέ να τον γνωρίσω. Να ξέρεις πως μόνο εσένα αγάπησα πραγματικά. Εσένα και κανέναν άλλον. Σε αγαπώ και είμαι περήφανη που έγινα μάνα του παιδιού σου. Ελπίζω και εσύ να με θυμάσαι αγάπη μου...
Αντίο.
Με πολύ αγάπη...
Ιουλιέτα Ράινχαρτ"

Αυτό... Αυτό είναι το όνομα της μητέρας μου... Ξέρω ότι δεν πρόκειται για συνωνυμία, διότι οι Ράινχαρτ ήταν οι μοναδικοί οικογένεια με αυτό το όνομα εκείνη την εποχή που έμεναν στο Σαν Φρανσίσκο!

Θεέ μου... Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει... Για ποιό παιδί γράφει η μητέρα μου;!

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα, έχεις αλλάξει δέκα χρώματα! Τι έπαθες;! Τι γράφει το γράμμα;!" με ρωτάει ο Αλεξάντερ, μα δεν μπορώ να του απαντήσω λέξη.

Ποιός ήταν στο Orphans Home στο Λος Άντζελες;! Η μητέρα μου... Μιλάει για ένα αγόρι... Ένα αγόρι που γέννησε στα δεκαπέντε της... Και που το άφησε στο ορφανοτροφείο...

Δεν μπορώ... Δεν μπορώ να πάρω ανάσα! Τα πόδια μου δεν με κρατούν!
Σωριάζομαι σε μια καρέκλα δίπλα μου, με τα δάκρυα μου να έχουν συσσωρευτεί στα μάτια μου.

"Η μητέρα μου... Ήταν... Θεέ μου... Έμεινε έγκυος στα δεκαπέντε της και..." ψελλίζω, καθώς οι μικρές σταγόνες κυλάνε στα μάγουλα μου.

Η μητέρα μου είχε γεννήσει άλλο παιδί... Και δεν μου είπε ποτέ τίποτα; Δεν έπρεπε να το ξέρω; Νόμιζα πως τα λέγαμε όλα μεταξύ μας και αυτή κρατούσε ένα τέτοιο μυστικό κρυφό τόσα χρόνια από εμένα; Γιατί; Γιατί δεν μου το εμπιστεύτηκε;

Το σοκ με έχει καταβάλει! Η μητέρα μου έχει και άλλο παιδί;! Από που και ως που;! Με... Με ποιόν;!

"Τι; Ζοζεφίνα, περίμενε... Είσαι σίγουρη;"

"Ναι Αλεξάντερ είμαι! Θεέ μου..." μουρμουρίζω και με βάζει στην αγκαλιά, χαϊδεύοντας με στα μαλλιά ώστε να ηρεμήσω.

Παίρνω βαθιές ανάσες για να το καταφέρω, αλλά μου είναι δύσκολο. Μόλις έμαθα πως η μητέρα μου... Έχει άλλο παιδί κάπου στον κόσμο και εγώ όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε ιδέα...

"Άρα αυτό... Αυτό σημαίνει πως έχεις έναν μεγαλύτερο αδερφό Ζοζεφίνα, αφού εσύ γεννήθηκες το 1994" μου λέει και συνειδητοποιώ... Πως έχει δίκιο.

Έχω... Έχω έναν αδερφό! Το ίδιο και η Λούνα! Αλλά πως; Και γιατί; Με ποιόν; Χρειάζομαι απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα...

"Μπορούμε να φύγουμε; Θα σου εξηγήσω στον δρόμο λεπτομέρειες" του ζητάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και με βοηθάει να σταθώ στα πόδια.

"Θες να πάμε στο ξενοδοχείο;" με ρωτάει και το σκέφτομαι λίγο.

Πρέπει να μάθω τώρα την αλήθεια. Δεν σηκώνει αναβολή αυτό... Και νομίζω ξέρω σε ποιόν πρέπει να πάω για να πάρω τις απαντήσεις που θέλω. Πρέπει να ηρεμήσω... Ώστε αυτήν την νέα αλήθεια για την μητέρα μου... Όποια και αν είναι.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε;

Θέλω να σας ενημερώσω πως λόγω του βαρύ φόρτου εργασιών και τα διαγωνίσματα που πέφτουν, δεν ξέρω πότε θα μπορώ να ανεβάζω. Θα κάνω όσο πιο συχνά γίνεται πάντως😁

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Ζοζεφίνα και ο Αλεξάντερ είχαν ακόμα μια τρυφερή στιγμή😍

Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πια την αγάπη τους.

Θα καταφέρουν όμως να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έρχονται στα επόμενα;
😘

Επιπλέον... Μάθαμε ότι η Ζοζεφίνα έχει έναν χαμένο αδερφό κάπου στον κόσμο.

Ναιπ, έχουμε πολλά να μάθουμε για την οικογένεια της. Θα μάθουμε κάποια από αυτά στο επόμενο... Και ίσως πάμε κάποια χρόνια πίσω.

Γιατί από το παρελθόν ξεκινάνε όλα🤫

Λέτε η Ζοζεφίνα να μπορέσει να βρει τον αδερφό της;

Ποιό πρόσωπο μπορεί να συναντήσει στο επόμενο;

Θα μάθουμε!

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️