Josephine's POV

2 εβδομάδες μετά...

"Γιατί να μην έρθω και εγώ στην πρεμιέρα αύριο;" παραπονιέται η μικρή μου αδερφή, αρκετά κατσουφιασμένη. Παίζει με μερικές κόκκινες τούφες από τα μαλλιά της και ρουφάει την μύτη της.

"Λούνα, πρεμιέρα θα τελειώσει αργά και μετά είναι το πάρτι της εταιρείας. Δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω και δεν κάνει να μένεις ξύπνια μέχρι αργά. Είσαι εννιά" της υπενθυμίζω και δείχνει να στεναχωριέται ακόμα περισσότερο.

Ξέρω πως κάποιος γίνομαι αυστηρή μαζί της, αλλά είναι για το καλό της. Δεν το καταλαβαίνει τώρα, αλλά θα το κάνει σε μερικά χρόνια. Ίσως με καταλάβει, όταν κάνει δικά της παιδιά, αν επιλέξει να κάνει. Πολλές γυναίκες προτιμούν την καριέρα τους και θα είμαι εκεί να την στηρίξω σε κάθε της απόφαση. Το θέμα πως δεν θέλω να μπλέξει στον κόσμο της δημοσιότητας. Είναι απλώς ένα παιδί.

Δεν μπορώ να την βλέπω λυπημένη. Με ενοχλεί αυτό. Αγαπώ την μικρή μου αδερφή όμως. Και αυτός σημαίνει πως πρέπει να την προστατέψω και να την μεγαλώσω όπως εγώ πιστεύω καλύτερα.

Σηκώνομαι από την καρέκλα, αφού τελείωσα με τις τελευταίες πινελιές στο φόρεμα μου για αύριο το βράδυ. Κάθομαι δίπλα της στον καναπέ και την φέρνω πιο κοντά μου, περνώντας το χέρι μου στους ώμους της.

"Καταλαβαίνεις πως τα μούτρα και η γκρίνια δεν θα αλλάξουν κάτι έτσι;" την ρωτάω και χωρίς να το θέλει, γνέφει θετικά.

"Κοίτα, καταλαβαίνω πως νιώθεις. Όμως είσαι πολύ μικρή για τέτοιου είδους διασκέδαση" της εξηγώ και υψώνει το κεφαλάκι της προς τα πάνω, κοιτώντας με, με τα καστανά ματάκια της.

"Και εγώ πως θα δω την ταινία; Πως θα θαυμάσω την δουλειά σου αδερφούλα;" με ρωτάει και της χαμογελάω.

"Σου υπόσχομαι πως θα πάμε μαζί να την δούμε ξανά. Εντάξει;" κουνάει το κεφάλι, σιγουρεύοντας με πως κατάλαβε.

"Θα δω λοιπόν ότι δείξουν τα κανάλια από την τηλεόραση της κυρίας Σοφίας. Εσύ με ποιόν θα πας αύριο;" ρωτάει και κλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να σκεφτώ τι να της πω.

Σχετικά με αυτό... Δεν ξέρω τι να της απαντήσω... Με τον Αλεξάντερ χωρίσαμε πριν δύο εβδομάδες και από τότε, δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Δηλαδή, εκείνος έκανε πολλές προσπάθειες να με πλησαει, όμως εγώ τον απέφευγα. Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια... Αισθάνομαι απαίσια και έχω αρχίσει να πιστεύω πως έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτόν τον χωρισμό. Μου λείπει πάρα πολύ, αλλά κάτι με εμποδίζει από το να επικοινωνήσω μαζί του. Δεν μπορώ να ξεχάσω το σε αγαπώ που μου είπε στο ασανσέρ εκείνη την μέρα. Βέβαια, περίμενα να είναι καλώς αλλιώς... Ίσως όμως έγιναν για καλό όλα αυτά. Ίσως τελικά όντως να μην ταιριάζαμε. Το είχε πει και ο ίδιος ο στην αρχή της γνωριμίας μας άλλωστε. Δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά τελικά έτσι είναι...

"Μόνη μου θα πάω" της απαντώ όσο πιο γρήγορα, ελπίζοντας πως θα αλλάξει θέμα συζήτησης, αλλά που τέτοια τύχη...

"Χωρίσατε με το αγόρι σου; " απορεί και στρέφω το βλέμμα μου στο κενό.

"Κάποιες φορές, στις σχέσεις... Η αγάπη από μόνη της δεν φτάνει" της εξηγώ και τυλίγει τα χεράκια της γύρω από την μέση μου.

"Η αγάπη είναι τα θεμέλια. Εσύ μου το έχεις πει"

Όντως της το έχω πει. Και ακόμα το πιστεύω. Αλλά τελικά... Μάλλον δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.

"Ήρθα και εγώ!" ακούμε την Νατάσα μέσα στο αυτί μας και αναπηδάμε στον καναπέ από την τρομάρα μας.

"Νατάσα! Πάρε της τα κλειδιά Ζοζεφίνα! Κάθε φορά μας τρομάζει!" φωνάζει η αδερφή μεταξύ σοβαρού και αστείου.

"Την θεία Νατ μικρή;!" λέει δήθεν παρεξηγημένη η Νατάσα και αρχίζει να την γαργαλάει. Η Λούνα στριγκλίζει από τα γέλια και εγώ κάθομαι ήσυχα στην θέση μου, παρατηρώντας τους δύο πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου να διασκεδάζουν. Αν έχω μόνο αυτούς τους δύο, τότε δεν έχω κανέναν άλλον ανάγκη... Έτσι δεν είναι; Δεν χρειάζομαι κάποιον να με κάνει ευτυχισμένη... Σωστά;

"Πάω να σου φέρω το κινητό από μέσα" λέει η αδερφή μου και τρέχει μέσα. Ναι, θα μου το φέρει σίγουρα, αφού παίξει το αγαπημένο της παιχνίδι και περάσει τις πίστες.

"Βλέπω είναι έτοιμο το φόρεμα σου. Ανυπομονώ να σε δω με αυτό"

"Και εγώ να βάλεις εκείνα τα φανταστικά ρούχα. Δεν το πιστεύω πως αύριο θα δούμε την ταινία. Ο καιρός περνάει γρήγορα"

"Ειδικά όταν περνάς καλά" λέει και καταλαβαίνω πως δεν το έκανε τυχαία.

"Νατάσα... Μην αρχίζεις πάλι να χαρείς" ζητάω, αγανακτισμένη πια από αυτήν της την επιμονή. Ξέρω πως με αγαπάει και θέλει το καλό μου, αλλά με έχει κουράσει, προσπαθώντας να με πείσει να επικοινωνήσω μαζί του.

"Βρε Τζο μου, τον αποφεύγεις δύο εβδομάδες τώρα στην εταιρεία, όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν μιλάτε ούτε καν για θέματα της δουλειάς. Ο Κρις μου είπε το πρωΐ, πως μαραζώνει κάθε φορά. Δεν κοιμάται, τρώει ελάχιστα... Και εσύ δεν είσαι στην καλύτερη κατάσταση. Ξέρεις πολύ καλά ότι έχεις  μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά. Δεν έκατσες να τον ακούσεις. Και εκείνος δεν έπρεπε να σου κρύψει την συμπεριφορά της Νάταλι. Έπρεπε να την διώξει από την αρχή. Φταίτε και οι δύο"

"Τον φίλησε Νατ" της λέω και ξεφυσάει.

"Ακριβώς! Αυτός όμως όχι! Γαμώτο, σου είπε ότι σε αγαπάει! Άσε τα πεσίματα και πάρε τον τηλέφωνο! Εσείς οι δύο είναι γραφτό να είστε μαζί!"

Θέλω τόσο πολύ να είμαι ξανά μαζί του. Τον αγαπώ όσο δεν έχω αγαπήσει ποτέ άντρα. Μου χάρισε τους έξι καλύτερους μήνες της ζωής μου και εγώ... Εγώ τον αδίκησα. Δεν τον άφησα να μου εξηγήσει και επέτρεψα στην Νάταλι να με επηρεάσει. Δεν εμπιστεύτηκα τον Αλεξάντερ πραγματικά. Αν το είχα κάνει... Ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα τώρα. Θεέ μου, έχει δίκιο η Νατάσα. Πρέπει να τον καλέσω... Αλλά φοβάμαι.

Alexander's POV

"Πως είμαι;" μας ρωτάει η Μαργαρίτα, καθώς μπαίνει στο σαλόνι, έχοντας βάλει ένα φόρεμα σε ανοιχτό ροζ χρώμα.

"Είσαι πανέμορφη Μαργαρίτα. Νομίζω θα κλέψεις τα βλέμματα αύριο" της απαντάει ο Κρις και η Μαργαρίτα κάνει μερικές στροφές. Είναι πραγματικά υπέροχη...

"Αλεξάντερ, θα μας δείξεις τα ρούχα σου ή θα κάνεις πασαρέλα κατευθείαν στο κόκκινο χαλί αύριο;" αστειεύεται ο αδερφός μου και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι, παίρνοντας ένα άλλο από την ταμπακιέρα μου.

"Πασαρέλα αύριο" του απαντώ ξερά και αφήνω τον καπνό να βγει από το στόμα μου.

"Αλεξάντερ δεν είναι κατάσταση αυτή. Μέχρι πότε θα είσαι στα πατώματα; Ανησυχώ για εσένα. Όλοι μας" μου λέει και ξεφυσάω.

Μου λείπει... Μου λείπει πάρα πολύ. Τα βράδια την σκέφτομαι και αυτό με κρατάει ξύπνιο και όταν καταφέρνω να κοιμηθώ, έρχεται στα όνειρα μου. Το φαΐ δεν κατεβαίνει κάτω σχεδόν ποτέ και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Κάθε φορά που ακούω το κινητό μου, πετάγομαι όρθιος, με την ελπίδα πως είναι η Ζοζεφίνα μου. Δεν μιλάμε καθόλου. Ούτε καν για θέματα της δουλειάς. Αποφεύγουμε να κοιταχτούμε. Θέλω να την αγκαλιάσω, να την φιλήσω, να κάνουμε έρωτα ασταμάτητα... Προσπάθησα να την καλέσω μια φορά και απάντησε, όμως το έκλεισα αμέσως. Φταίξαμε και οι δύο... Γιατί ρε Ζοζεφίνα δεν με άκουσες; Θα τα είχαμε γλιτώσει όλα αυτά. Και πόσο θα ήθελα να πάμε μαζί αύριο στην πρεμιέρα...

"Αχ ρε αδερφούλη... Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι;" ρωτάει ο Κρις και του χαρίζω ένα αδύνατο χαμόγελο.

"Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να διορθώσει τα πράγματα αυτήν την φορά. Κάνατε ήδη αρκετά και το εκτιμώ" του απαντώ και πέφτω ξανά πίσω στον καναπέ, κοιτώντας το κενό. Η Μαργαρίτα κάθεται δίπλα μου και ακουμπάει την παλάμη της πάνω στο χέρι μου.

"Αχ ρε Αλεξάντερ... Είστε και οι δύο πολύ πεισματάρηδες τελικά" μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια της και την ίδια στιγμή, χτυπάει το κινητό μου. Στην οθόνη διαγράφεται το όνομα της Ζοζεφίνας μου! Πατώ αποδοχή και ακουμπώ το ακουστικό στο αυτί μου.

"Ζοζεφίνα μου; Ζόζι μου, είσαι καλά; Αγάπη μου;"

Καμία απάντηση. Το μόνο που ακούω είναι η ανάσα της. Γαμώτο Ζοζεφίνα...

"Αλεξάντερ..." ψιθυρίζει και το κλείνει.

Απομακρύνω το κινητό από το αυτί μου και το πετάω στον καναπέ. Νιώθω πως είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Ο Κρις κάθεται από την άλλη μεριά και με την Μαργαρίτα με αγκαλιάζουν. Ήμουν χαρούμενος όταν ήμασταν μόνο οι τρεις. Δεν ένιωθα κανένα κενό. Είχα τα πάντα. Τώρα όμως δεν αισθάνομαι πια ολοκληρωμένος. Αν δεν έχω ξανά την Ζοζεφίνα μου... Δεν θα χαρώ με τίποτα. Τώρα καταλαβαίνω πως ένιωθε κάθε φορά η Μαργαρίτα μετά το τέλος μια σχέσης της. Είχε αγαπήσει αληθινά και όταν χώρισε... Ήταν σαν να έχασε τα πάντα. Η διαφορά είναι πως εγώ δεν θέλω να προχωρήσω. Τι να κάνω τόσα λεφτά, τόσα πράγματα, τόσες ιδιοκτησίες... Αν δεν έχω κάποιον να τα μοιραστώ; Δεν με γεμίζουν πια. Ποτέ δεν το έκαναν. Απλά εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου  πως το έκαναν. Θέλω μόνο την Ζόζι μου... Την αγάπη μου...

"Ολα θα πάνε καλά Αλεξάντερ. Κάνε κουράγιο" μου λέει ο Κρις και αφήνω το τσιγάρο στο τασάκι.

Πολύ θα ήθελα να το πιστέψω, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ πια...

"Λοιπόν, ας πάμε για ύπνο. Είναι μεγάλη μέρα και επιβάλλεται να σηκωθούμε νωρίς για να προετοιμαστούμε" προτείνει η Μαργαρίτα και εμείς συμφωνούμε

Με την αδερφή μου πάμε στα δωμάτια μας και ο Κρις στον ξενώνα. Αλλάζω γρήγορα και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Θα είναι δύσκολο να κοιμηθώ. Αλλά πρέπει να τα καταφέρω. Να είμαι έτοιμος για αύριο. Η ώρα της πρεμιέρας έφτασε... Και νιώθω πως θα είναι σαν καμία άλλη.

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε;

Εγώ τέλεια! Γύρισε επιτέλους όλη η παρέα μου και θα τους δω😆
Μου έλειψαν πάρα πολύ όλοι τους😌

Anyway!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε πως και οι δύο είναι σε χάλια ψυχολογική κατάσταση😔

Αν και έκαναν απόπειρες έστω να μιλήσουν, δεν βγήκε σε κανένα από τους δύο.

Μπορεί άραγε να σωθεί αυτή η σχέση ή είναι πολύ αργά;

Και αν... Γίνει ένα θαύμα στην πρεμιέρα;

Υπομονή μέχρι το επόμενο και μάθουμε❤️

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️