Alexander's POV

Ακουμπάω τα χείλη μου πάνω στα δικά της, αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να κάνει ότι θέλει και ξεχνώντας κάθε όριο που συνήθως βάζω.

Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα από το ξανθό θηλυκό, έχω χάσει κάθε έλεγχο του σώματος μου και λειτουργώ ανεξέλεγκτα. Αγγίζω όποια γυναίκα αντικρίσω, όμως δεν αισθάνομαι το ίδιο όπως παλιά. Η ευχαρίστηση μου έχει αρχίζει να χάνεται και μόνο κοντά σε αυτήν την γυναίκα που έχω μπροστά μου... Νιώθω το σώμα μου να παίρνει φωτιά και να ποθεί κάτι τόσο πολύ. Σαν αυτή να είναι η μία.. Και καμία άλλη.

Προσπαθεί να αντισταθεί, αλλά θα μάθει πως δεν τα παρατάω τόσο εύκολα. Δαγκώνω το κάτω χείλος της και αυτή μου δίνει πρόσβαση, επιτρέποντας μας στις γλώσσες μας να χορέψουν. Κάθε αντίσταση που είχα καταβάλει, για να αγνοήσω αυτήν την έλξη, έχει γκρεμιστεί. Νομίζω και της ίδιας, αλλιώς θα προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να με διώξει από κοντά της.

Απελευθερώνω τα χέρια της και τα δικά μου, αγκαλίζουν το κορμί της. Τα δάχτυλα μπλέκονται στα μυαλά, παίζοντας τρυφερά με αυτά, χαρίζοντας μου μια γλυκιά αίσθηση. Εμβαθύνω το φιλί της μας, με το πάθος να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Οι παλμοί μου αυξάνονται, με τα χείλη μας να κινούνται ρυθμικά.

Έχω ανάψει πάρα πολύ. Όπως είπα, αυτήν την στιγμή, λειτουργώ τελείως ανεξέλεγκτα. Τα χέρια μου περνάνε μέσα από την μπλούζα της, ταξιδεύοντας στο σώμα της. Το σώμα της είναι... Είναι απλά τόσο τέλειος και ευλύγιστο. Την ανεβάζω πάνω στο γραφείο και τα πόδια της τυλίγονται γύρω από τους γλουτούς μου.

Συνειδητοποιώντας και οι δύο τι κάνουμε, σπάμε απότομα το φιλί και αυτή με σπρώχνει, βάζοντας κάμποση δύναμη, προς τα πίσω, ακουμπώντας ξανά τα πόδια της στο πάτωμα. Και οι δύο, αναψοκοκκινισμένοι, προσπαθούμε να βρούμε τις ανάσες μας και να ηρεμήσουμε από την ήδη αρκετά φορτισμένη ατμόσφαιρα.

"Τι... Τι κάνατε..." ρωτάει με τρεμάμενη φωνή και ακουμπάει τις παλάμες τις στο πρόσωπο της.

"Νομίζω πως ο πληθυντικός πια ανάμεσα μας είναι κάτι γελίο. Είναι ανούσιος" της απαντώ, χωρίς ίχνος συναισθήματος στην φωνή μου, κάτι που δείχνει να την τρομάζει. Νιώθω το σώμα μου να σφίγγεται και νιώθω απαίσια που μίλησα ξανά έτσι.

"Ωραία... Για ποιόν γαμημένο λόγο με φίλησε;!" ουρλιάζει έξαλλη, σταυρώνοντας τα χέρια της κάτω από το στήθος της, με το κοκκίνισμα στα μάγουλα της να έχει παραμείνει στην θέση του.

"Εσύ για ποιόν λόγο ανταπέδωσες Ζοζεφίνα; Δεν είδα να μην σου αρέσει ή να κάνεις προσπάθειες να με αποτρέψεις ή να με διώξεις από κοντά σου" της απαντάω και για μερικά δευτερόλεπτα, κοιτάζει το πάτωμα.

"Δεν σου έχω δώσει το δικαίωμα να με αγγίζεις ή να με... Φιλάς! Τι μου είσαι και σου είμαι;! Απολύτως τίποτα! Ανταπέδωσα γιατί... Γιατί ήθελα να δω μέχρι που θα το πας!" φωνάζει, απατώντας μου, χωρίς όμως με κοιτάζει ευθέως στα μάτια.

"Θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου το ξαναπείς αυτό" της ζητάω, με τα δάχτυλα μου να ακουμπούν το πιγούνι της, υποχρεώνοντας της να με κοιτάξει. Η καρδιά μου σκιρτίζει και μόνο με ένα κοίταγμα της. Παίζει νευρικά με τα δάχτυλα της, χωρίς να μπορεί να αποφύγει την οπτική επαφή. Έχω μια έντονη επιθυμία να την φιλήσω ξανά...

Την φιλάω, μα αυτήν την φορά, το κάνω με τρυφερότητα και προσοχή. Λες και μια λάθος κίνηση... Μπορεί να αποβεί μοιραία.

Απομακρύνομαι και ανοίγει τα μάτια της. Τα χείλη την έχουν γίνει  κατακόκκινα και κουνιούνται με νευρικότητα. Χωρίς να το περιμένω, με προσπερνάει και βγαίνει από το γραφείο, αφήνοντας με σύξυλο και λίγο σοκαρισμένο, από το τι έγινε μόλις τώρα.

Οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μου, έχουν κατά μπερδευτεί. Αν και η καρδιά μου έχει ηρεμήσει κάπως, τα χέρια μου ακόμα τρέμουν και τρομάζω και μόνο στην σκέψη πως μπορεί να πληγωθεί... Ή αν το έχω κάνει εγώ.

Κάτσε, μισό λεπτό... Μόλις έφυγε μόνη της;! Σε λίγο θα είναι μεσάνυχτα! Πως θα κυκλοφορήσει μόνη της;!

Φοράω την η καμπαρντίνα μου, δεδομένου ότι πλησιάζει χειμώνας και κάνει ψοφώκρυο, και τρέχω να την προφτάσω. Καληνυχτίζω βιαστικά τον υπεύθυνο για την είσοδο, ο οποίος μάλλον περιμένει να φτάσουν οι φύλακες, και βγαίνω έξω. Την βλέπω να είναι περπατάει στο δρόμο, όταν ένας τύπος την πλησιάζει και αρχίζει να... Να την αγγίζει!

Με το αίμα να έχει ανέβει στο κεφάλι, πάω προς τα εκεί, έχοντας τα χέρια στις τσέπες και παίρνοντας το άνετο ύφος μου.

"Αγάπη μου, όλα καλά;" ρωτάω τρυφερά και οι δύο με κοιτάζουν. Η Ζοζεφίνα με ένα ελαφρύ σοκ, αλλά δεν πειράζει. Είναι για καλό.

"Τον ξέρεις κούκλα τον τύπο;" την ρωτάει με χυδαιότητα στην φωνή του και πραγματικά θέλω να του σπάσω τα μούτρα, όμως έχω και μια εικόνα να διατηρώ καθαρή. Δεν δίνω μάχες, οι οποίες μπορεί να βάλουν σε κίνδυνο την καριέρα μου.

"Ναι με ξέρει. Είμαι το αγόρι της" απαντώ για λογαριασμό της, αρπάζοντας της από τον χέρι και φέρνοντας της στην αγκαλιά μου. Τυλίγω το χέρι μου γύρω από την μέση της το δικό της ακουμπάει τον στέρνο μου.

"Εσύ τώρα ποιός είσαι ρε φίλε και μας χαλάς την φάση;"

"Είμαι αυτός που ξέρει να σέβεται τις γυναίκες και επίσης γνωρίζει, πως είναι απαγορευτικό να ακουμπάς μια  χωρίς την άδεια της. Όταν λέει όχι, λέει όχι!" φωνάζω με θυμό και με την άκρη του ματιού μου, διακρίνω την Ζοζεφίνα να με κοιτάζει έκπληκτη. Και καλά το είπα εγώ... Που από την πρώτη στιγμή που την προσέλαβα στην εταιρεία μου... Έχω φτάσει μέχρι και στο σημείο να την φιλήσω. Και πρέπει να ομολογήσω πως... Ήταν το καλύτερο φιλί που έχω δώσει και έχω πάρει ποτέ μου.

"Πάμε μωρό μου;" με ρωτάει και χαίρομαι που μπήκε γρήγορα στον ρόλο... Της συντρόφου μου.

"Ναι αγάπη μου" της απαντώ και γυρνώντας από την άλλη, ξεκινάμε να περπατάμε, με προορισμό οπουδήποτε αλλού.

"Σε... Σε ευχαριστώ" την ακούω να λέει και τα χείλη μου, ασυναίσθητα, σχηματίζουν ένα χαμόγελο.

Φτάνουμε μπροστά από το αμάξι μου και ο οδηγός ανοίγει την πόρτα για τα πίσω καθίσματα.

"Εμ... Πρέπει να πάω σπίτι μου" μου λέει βάζοντας μια τούφα πίσω από το αυτί της και αισθάνομαι πεταλούδες στο στομάχι μου.

"Θα σε πάω εγώ. Και δεν δέχομαι αντίρρηση. Μέσα στην νύχτα, δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσεις μόνη σου" λέω ευγενικά, κάνοντας της νόημα να μπει μέσα. Δείχνει να το σκέφτεται. Μετά από κάμποσα λεπτά, αφήνει μια ανάσα και χωρίς να πει ούτε λέξη, βολεύεται στα πίσω καθίσματα. Κάνω το ίδιο και αφού ο οδηγός κλείνει την πόρτα, επιστρέφει στην θέση του, ξεκινώντας το αμάξι.

"Ουάου είναι... Είναι πολύ άνετο" την ακούω να λέει και στρέφω τα μάτια μου πάνω της. Με τα χέρια της, ακουμπάει κάθε σημείο της της λιμουζίνας που μπορεί, με τα μάτια της να παρατηρούν τα πάντα. Βγάζει μερικούς ήχους έκπληξης. Συμπεριφέρεται σαν ένα παιδί... Το οποίο δεν έχει μπει ξανά σε αμάξι.

"Είναι τόσο... Δεν μπορώ να το περιγράψω" μου λέει και γελάω με την αντίδραση της, αλλά και με την έκφραση του προσώπου της.

"Δεν έχεις μπει ξανά σε αυτοκίνητο;

"Όταν ήμουν παιδί και έπρεπε να πάω σχολείο. Ο πατέρας μου με πήγαινε. Η μαμά μου δεν οδηγούσε" μου απαντά και τρίβει τα μάτια, ως ένδειξη νύστας.

"Όντως; Πως και έτσι;" ρωτάω από περιέργεια και το βλέμμα της σκοτεινιάζει. Μαζεύεται στην θέση της, κοιτώντας προς το παράθυρο. Ένας λυγμός βγαίνει από το στόμα και καταλαβαίνω... Πως η ερώτηση μου την έφερε σε δύσκολη θέση. Και εμένα αυτό δεν μου άρεσε. Πρώτη φορά... Με νοιάζει τόσο πολύ πως νιώθει μια γυναίκα. Αν εγώ έκανα κάτι λάθος. Μάλλον είναι από την ένταση της ημέρας... Σωστά;

Ακουμπάω το χέρι μου πάνω στο δικό της και νιώθω σαν να με διαπερνά όλος ο ηλεκτρισμός της πόλης. Καταφέρνω να ανακτήσω τον έλεγχο και αποφασίζω να σπάσω την σιωπή.

"Συγνώμη αν σε έκανα να νιώσεις άβολα" της λέω τελικά και αυτή, στρίβει το κεφάλι της προς το μέρος, γέρνωντας το μπροστά.

"Δεν έκανες τίποτα λάθος" μου απαντά τρυφερά και η ανάγκη να γευτώ τα χείλη της γεννιέται ξανά. Πατάω το κουμπί που βρίσκεται στο παράθυρο και το τζάμι ξεπροβάλει ανάμεσα από τα καθίσματα απέναντι και από αυτά στην άλλη πλευρά. Καλυμμένα με μαύρη λαμαρίνα, εμποδίζουν τον οποιοδήποτε να δει τι γίνεται στην άλλη μεριά. Με κοιτάζει ξαφνιασμένη.

"Γιατί–"

Πριν προλάβει να απαντήση, βάζω το πρόσωπο της στα χέρια, τραβώντας την προς το μέρος μου. Την φιλάω τρυφερά, ελπίζοντας να μην την πονέσω. Ανταποδίδει, με το χέρι της να πιάνει το δικό μου.

Σπάμε το φιλί και χανόμαστε ο ένας στα μάτια του άλλου. Αχ αυτά τα μάτια... Δεν τα χορταίνω.

Φτάνουμε έξω από το σπίτι και αυτή, αφού με καληνυχτίσει, βγαίνει έξω και ο οδηγός μου ξεκινάει για το δικό μου.

"Είναι καλά η δεσποινίς;"

"Ναι Αλμπέρτο. Μην ανησυχείς" του απαντώ και περιμένω υπομονετικά να φτάσουμε σπίτι. Η Μαργαρίτα σίγουρα θα πάθει πλάκα όταν της πως για όλα αυτά... Κακά τα ψέματα, με ξέρει πολύ καλά. Δεν μπορώ να της κρύψω τίποτα.

"Ηρθα!" φωνάζω καθώς μπαίνω στο σπίτι.

"Μπα; Δεν έγινες κολοκύθα; Έχει περάσει από δώδεκα" ακούω μια φωνή να μου λέει και κάποιος ξεπροβάλει από τις σκάλες.

"Κρις; Τι κάνεις εδώ νυχτιάτικα;"

"Εγώ του είπα να έρθει" ακούω την Μαργαρίτα να απαντά, καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά.

"Γιατί;"

"Γιατί είστε αδέρφια αγαπημένα. Αφήστε τα παιδιαρίσματα και βρείτε τα επιτέλους. Πάω για ύπνο. Μην ακούσω φωνή, γιατί είμαι πτώμα και θέλω να κοιμηθώ. Καληνύχτα" απαντάει ανέκφραστα, αλλά και χιουμοριστικά ταυτόχρονα, ανεβαίνοντας τα σκαλιά.

Ο Κρις έρχεται προς το μέρος μου, ξύνοντας νευρικά τον σβέρκο του. Ναι... Δεν μιλήσαμε μετά από εκείνον τον καυγά στο γραφείο.

"Πως τα περνάς;" με ρωτάει και γελάω.

"Ήμουν πολύ απότομος μαζί σου. Δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι. Είσαι ο μικρός μου αδερφός και θα έπρεπε να σε βοηθήσω, όχι να σε κρίνω. Ειδικά σε κάποια πράγματα... Τα οποία είμαστε ολόιδιοι" του απαντώ και τον αγκαλιάζω.

"Εγώ συγνώμη. Έχεις... Έχεις δίκιο. Πρέπει κάποια στιγμή... Να σοβαρευτώ. Είμαι τριανταπέντε πια. Ως πότε θα με συντηρείς εσύ;" με ρωτάει και τον χτυπάω φιλικά στον ώμο. Είναι πάντα εύκολο να τα βρούμε. Και οι δύο μισούμε τους καυγάδες άλλωστε.

"Για πες, πως η καινούργια στυλίστρια;" με ρωτάει και... Θυμάμαι όλα όσα συνέβησαν σήμερα. Ωωω θεέ μου... Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό!

"Κρις... Είναι πολλά... Την φίλησα και–"

"ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΛΈΕΙ;;;!!!" ρωτάει η Μαργαρίτα ουρλιάζοντας, κάνοντας μας και τους δύο να αναπηδήσουμε.

"Εσύ δεν θα πήγαινες για ύπνο;!"

"Είπα να κάτσω, ώστε να επέμβω, σε περίπτωση που πιαστείτε στα χέρια! Αλεξάντερ... Την φίλησες;! Πόσο γρήγορα πας;!"

"Αλεξάντερ, τι λέει η Μαργαρίτα; Πόσα επεισόδια έχω χάσει;" ρωτάει και αυτός, ενώ το κεφάλι μου είναι έτοιμος να σπάσει.

"Πάω να βάλω κάτι πιούμε! Εσείς οι δύο στο σαλόνι! Θα μας τα πεις όλα, ακόμα και αν πάρει όλο το βράδυ!"

"Ρε Μαργαρίτα! Έχω τα νέα γυρίσματα αύριο!" της φωνάζω, αλλά δεν δείχνει να πτοείται!

"Δεν με νοιάζει! Δεν είναι η πρώτη φορά που θα πας στην δουλειά μετά από ξενύχτι!" μου απαντά έντονα και κατευθύνεται προς την κουζίνα.

"Τι θα κάναμε χωρίς αυτήν όμως ε;" με ρωτάει ο Κρις και κάνω facepalm.

Φέρνω στο μυαλό μου ξανά την Ζοζεφίνα. Και μόνο που την σκέφτομαι... Η έλξη μεγαλώνει. Και... Δεν ξέρω αν θα μου βγει αυτό σε καλό.

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πως τα περνάτε;

Παιδιά, επιτέλους φεύγω για διακοπές! Την Κυριακή, πάω Κρήτη😃

Το καλύτερο νησί στην Ελλάδα😻

Anyway!
🤣

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είχαμε... Μόνο μάκια😘

Αλλά επειδή μιλάμε για τον Αλεξάντερ, θα εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε κάτι παραπάνω😅😏

Το παιδί μας έχει αρχίσει να ερωτεύεται!

Θα το παραδεχτεί όμως... Πριν να είναι αργά;

Και το ίδιο ισχύει και για την Ζοζεφίνα μας φυσικά😂🤓

Χμ... Για να δούμε, γιατί θα πέσει μπλέξιμο στα επόμενα!

Αυτά!

Μέχρι το επόμενο...

Peace✌️

Υ. Σ. : Η Μαργαρίτα έχει προστεθεί στο Cast! Ανυπομονώ να μάθω την γνώμη σας😁