Τελείωνω με την εξιστόρηση των όλων όσων έμαθα τον τελευταίο καιρό και ακουμπάω το σώμα μου στην πλάτη της πολυθρόνας, ώστε να χαλαρώσω. Μιλούσα ακατάπαυστα για περίπου τριάντα λεπτά, παίρνοντας ελάχιστες ανάσες. Είπα τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια, χωρίς να παραλείψω τίποτα. Η ανάγκη μου να βρω την αλήθεια είναι πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη μου για οξυγόνο.

Η Άλις με κοιτούσε όλη την ώρα, χωρίς να με διακόψει ούτε μια φορά. Βέβαια, αυτό ήταν καλό, διότι όσο μιλούσα, μπορεί να μπέρδευα αυτά που έλεγα.

Είναι πολύ καλή ακροάτρια πάντως από ότι έχω καταλάβει. Πρώτη φορά στην ζωή μου μίλησα για αυτήν σε ένα άτομο που γνώρισα τόσο νωρίς. Της εξήγησα τα πάντα, μιας και ήταν απαραίτητο να ξέρει. Μου... Μου έβγαλε εμπιστοσύνη. Αν γινόταν, θα της έλεγα ακόμα περισσότερα. Όμως αυτήν την στιγμή, προέχουν άλλα.

"Κατάλαβα... Ζοζεφίνα, σου υπόσχομαι πως θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να σε βοηθήσω. Είμαι υπεύθυνη για αυτό το μέρος δέκα χρόνια τώρα και τέτοια υπόθεση δεν έχω συναντήσει. Μην ανησυχείς, θα τον βρούμε τον αδερφό σου" μου λέει και ξεφυσάω.

"Σε ευχαριστώ πολύ Άλις. Αλλά θα είναι δύσκολο. Μιλάμε για τριάντα χρόνια πριν"

"Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Θα κάνουμε το αδύνατο δυνατό. Το παραδέχομαι ότι θα χρειαστεί καιρός, όμως θα τα καταφέρουμε" με διαβεβαιώνει και ακουμπάει τις παλάμες της πάνω στα χέρια μου, βοηθώντας με να ηρεμήσω.

Νιώθω πολύ άνετα μαζί της. Εύχομαι να μπορούσα να μείνω κι άλλο, όμως πρέπει να γυρίσω στο σπίτι. Θέλω να περάσω λίγο χρόνο με την Λούνα και να της πω όλες τις εξελίξεις. Αδημονεί να μάθει αν βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά στο να βρω τον μεγάλο μας αδερφό. Χαίρομαι πολύ που είναι θετική σε αυτήν την ιδέα. Με αυτό το σκεπτικό άλλωστε αποφάσισα να της μιλήσω από την πρώτη στιγμή που επιστρέψαμε. Είναι μεγάλη πια και κάποια πράγματα είναι σε θέση να τα καταλάβει. Σαφώς και δεν ξέρει όλες τις λεπτομέρειες, διότι δεν παύει να είναι παιδί. Ίσως τις μάθει κάποτε, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας. Δεν είναι ανάγκη να βαρύνει η παιδική της ψυχούλα.

"Σε ευχαριστώ πολύ Άλις. Η προθυμία σου να με βοηθήσεις, σημαίνει πολλά για εμένα" της λέω καθώς βγαίνουμε από το γραφείο της και διασχίζουμε τον διάδρομο, οδεύοντας προς την έξοδο.

"Ορκίστηκα πως θα προσφέρω πάντα βοήθεια όπου μπορώ. Και όσους την αξίζουν φυσικά. Εσύ είσαι σίγουρα ένας άνθρωπος που το αξίζει Ζοζεφίνα. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, αλλά και με αυτά που μου διηγήθηκες" μου λέει και την χαμογελάω. Λίγοι άνθρωποι στις μέρες μας λένε τόσο καλά λόγια.

"Κυρία Μπράις! Κυρία Μπράις!" φωνάζει ένα μικρό αγοράκι, το οποίο τρέχει προς το μέρος μας. Δείχνει αρκετά ανήσυχο.

"Ράιαν μου, τι συνέβη; Γιατί είσαι λαχανιασμένος;" τον ρωτάει η Άλις, σηκώνοντας τον στην αγκαλιά της. Πρέπει να είναι στην ίδια ηλικία με την αδερφή μου.

Αυτές οι εικόνες με συγκινούν και εύχομαι όλο και περισσότερο να ζήσω μια τέτοια... Εγώ, ο Αλεξάντερ και το παιδί μας. Ομολογώ πως θα ήθελα να κάνω γιό, μα και μια κόρη δεν με πείραζε. Γερό να 'ναι, και ότι να 'ναι. Δεν το έχουμε συζητήσει βέβαια αυτό το θέμα με τον Αλεξάντερ και ίσως του κάνω μια κουβέντα κάποια στιγμή. Πάντως σίγουρα όχι στο άμεσο μέλλον, διότι τρέχουν άλλα τώρα.

"Τα παιδιά μαλώνουν πάλι για το φαγητό. Πετάνε και σκουπίδια ο ένας στον άλλον" της απαντάει ανήσυχος και αυτήν τον σηκώνει στην αγκαλιά της.

"Πάμε λοιπόν να βάλουμε τάξη μικρέ μου;" τον ρωτάει με την απαλή φωνή της και αυτός της γνέφει θετικά, ακουμπώντας το κεφαλάκι του στον ώμο της.

"Ζοζεφίνα, θα σε πάρω τηλέφωνο για να πούμε περισσότερα για το θέμα σου. Θα το ψάξω και εγώ και θα σε ενημερώσω το συντομότερο δυνατόν. Αντίο"

"Αντίο Άλις" της απαντώ στον ίδιο τόνο και αποχωρώ από το κτίριο.

Δεν νιώθω πως το βάρος έχει φύγει τελείως από πάνω μου. Η καρδιά μου ακόμα να ηρεμήσει από το άγχος. Τουλάχιστον έγινε σήμερα το πρώτο βήμα και περιμένω νέα της Αλις, ώστε να συνεχιστεί η έρευνα μου. Είμαι σίγουρη πως κάτι θα καταφέρει να βρει και ίσως ψάξω και εγώ κάτι για το ίδρυμα τότε. Να μάθω περισσότερα πράγματα για το Orphans Home.

Μπαίνω στο αμάξι μου και βγάζω το κινητό μου από την τσάντα, για να καλέσω τον Αλεξάντερ. Συνδέω το καλώδιο με την συσκευή, πατάω πάνω στην επαφή του και μεταφέρω το ένα ακουστικό στο αυτί μου. Καθώς το ακούω να χτυπάει, βάζω μπροστά το αμάξι για να οδηγάω και παράλληλα.

"Έλα Ζόζι μου, πως πήγε;" με ρωτάει κατευθείαν αφότου απαντήσει και τα χείλη μου σχηματίζουν ένα μικρό χαμόγελο. Μου αρέσει τόσο πολύ όταν μου δείχνει πως με νοιάζεται...

"Καλά θέλω να πιστεύω. Θα σου πω λεπτομέρειες στο σπίτι. Εκεί πάω τώρα. Δεν σε πειράζει να μην γυρίσω στην εταιρεία έτσι;"

"Οχι, μην ανησυχείς. Τα έχω όλα υπό έλεγχο εδώ. Κάτσε σπίτι να ξεκουραστείς. Θα έρθω και εγώ σε λίγο να μου τα πεις" τον ακούω να μου απαντά καθώς σταματώ στο φανάρι.

"Χεχεχε... Σε ευχαριστώ. Και δεν ανησυχώ. Εσύ πάντα έχεις τον έλεγχο"

"Όχι πάντα... Μαζί σου τον χάνω Ζοζεφίνα μου και το ξέρεις πολύ καλά" μου λέει και νιώθω πως μόλις κοκκίνισα.

Καλό θα ήταν όμως τώρα να μην παρασυρθώ, γιατί αλλιώς με βλέπω να τρακάρω σε καμιά κολώνα.

"Θα τα πούμε στο σπίτι. Αντίο"

"Αντίο Ζόζι μου, σε αγαπώ" μου λέει πριν το κλείσει και την ίδια στιγμή που το κάνει, βγάζω το ακουστικό από το αυτί μου, συνεχίζοντας κανονικά την διαδρομή μέχρι το σπίτι μας.

Σπίτι μας... Αν μου έλεγε κάποιος πριν από έναν χρόνο πως θα γνώριζα τον πλουσιότερο άντρα του κόσμου, θα δούλευα στην εταιρεία του που ασχολείται με ταινίες και σειρές, θα τον ερωτευόμουν παράφορα και θα τον αγαπούσα αληθινά, όπως και αυτός άλλωστε, και θα δημιουργούσαμε αυτήν την οικογένεια που έχουμε, δεν θα το πίστευα. Γενικώς δεν θα πίστευα ότι η ζωή μου θα άλλαζε τόσο πολύ. Όμως σκέφτομαι πολλές φορές... Ότι μου αξίζουν όλα αυτά. Μου αξίζει να έχω έναν σύντροφο σαν τον Αλεξάντερ. Μου αξίζει να βλέπω την αδερφή μου χαρούμενη. Μας αξίζει μετά από τόσα βάσανα... Να είμαστε καλά.

Παρκάρω το αμάξι έξω από το σπίτι και βγάζω την ζώνη μου, ανοίγοντας την πόρτα από την μεριά του οδηγού. Βγαίνω έξω και αφού το κλειδώσω, βηματίζω μέχρι την πόρτα του σπιτιού, προσπερνώντας τους κήπους τα υπέροχα φυτά και λουλούδια του μεγάλου κήπου στην μπροστινή μεριά του σπιτιού. Θέλω κάποια στιγμή, να ξαναπεράσω χρόνο ανάμεσα τους μαζί με την Μαργαρίτα. Ερχόμαστε κοντά με αυτόν τον τρόπο. Η φύση μας ενώνει, δεν μας χωρίζει όπως πιστεύουν μερικοί.

Τα μάτια μου αντικρίζουν μια πολύ γνωστή γυναίκα, την οποία είχα δει πριν μερικές μέρες. Ήρθε μέσα στο σπίτι μας... Και άρχισε να στάζει φαρμάκι. Η Ήρα... Η μητέρα του Αλεξάντερ.

"Τι κάνετε εδώ; Ο Αλεξάντερ δεν είναι εδώ" την ρωτάω και με κοιτάζει ευθύς στα μάτια, βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου από το πρόσωπο της.

"Δεν ήρθα για τον γιό μου... Αλλά για εσένα" μου απαντάει και εκπλήσσομαι.

Τι μπορεί να θέλει η Ήρα Σέργουντ από εμένα; Πάντως σίγουρα, δεν έχει έρθει για καλό. Ο Αλεξάντερ μου έχει πως όταν σε πλησιάζει αυτή η γυναίκα, είναι βέβαιο πως αυτό που θα σου πει δεν θα σου αρέσει και πολύ πιθανόν να σε πληγώσει.

"Μπορώ να περάσω μέσα;"

Χωρίς να της απαντήσω, σπρώχνω την πόρτα απαλά και την ανοίγω, κάνοντας της χώρο για να περάσει μεσσ. Την κλείνω με δύναμη αφού μπω και εγώ, διότι θέλω να της δείξω πως δεν ευπρόσδεκτη εδώ. Δεν μου έχει κάνει κάτι, ακόμα τουλάχιστον, όμως αυτά που ξέρω από τον Αλεξάντερ, τον Κρις και την Μαργαρίτα, μου είναι αρκετά για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα.

Περνάμε στον χώρο του σαλονιού και της κάνω νόημα να καθίσει σε έναν καναπέ. Ξινίζει τα μούτρα της, όμως τελικά αποφασίζει να με ακούσει.

"Θέλετε να σας φέρω κάτι μήπως;" την ρωτάω απλά από ευγένεια και μόνο.

"Όχι Ζοζεφίνα. Θέλω να κάτσεις απέναντι μου να μιλήσουμε. Δεν θα σε καθυστερήσω πολύ άλλωστε" μου απαντά αγανακτισμένη και, κάνοντας μια μεγάλη προσπάθεια να καλμάρω τα ήδη όχι και τόσο καλά νεύρα μου, βολεύομαι στον καναπέ απέναντι και εστιάζω όλη μου την προσοχή σε αυτήν.

"Θα περάσω κατευθείαν στο θέμα... Τι θες, προκειμένου να χωρίσεις με τον γιό μου;" με ρωτάει πολύ σοβαρά και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι άκουσα μόλις τώρα.

Με ποιό δικαίωμα έρχεται μέσα στο σπίτι μου και μου ζητάει να κάνω κάτι τόσο παράλογο;! Για με πέρασε για φιλοχρήματη;! Εγώ αγαπώ τον Αλεξάντερ και σίγουρα δεν μένω μαζί του για να αποκατασταθώ οικονομικά! Με ενδιαφέρει εκείνος, όχι τα πλούτη του!

"Περάστε σας παρακαλώ έξω από το σπίτι μου τώρα!" φωνάζω απαιτητικά, καθώς σηκώνομαι όρθια.

"Αυτό είναι το σπίτι του γιού μου. Σε λίγο καιρό, δεν θα τολμάς να πατάς το πόδι του σε αυτήν την περιοχή. Ο Αλεξάντερ θα δει το λάθος που έκανε μαζί σου" μου λέει και νιώθω να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

"Δεν αφορά κανέναν η σχέση μου με τον Αλεξάντερ" της απαντώ και με πιάνει βίαια από τον καρπό.

"Ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο ότι ο γιός μου δεν είναι για τα μούτρα σου! Παραμένεις ένα φτωχοκόριτσο καταβάθος! Ο Αλεξάντερ θα σε χωρίσει σύντομα! Είσαι μια από τις ξεπέτες του!" φωνάζει μέσα στο πρόσωπο μου και ορκίζομαι πως θα την χτυπούσα, αν η μητέρα μου δεν με είχε μάθει πως πρέπει να δείχνω σεβασμό ως προς τους μεγαλύτερους.

"Για πια με έχετε περάσει, που έρχεστε μέσα στο σπίτι μου και να μου λέτε πως θα μου δώσετε λεφτά για να αφήσω τον γιό σας;! Πάντα είχα ανάγκη τα χρήματα, όμως ποτέ δεν τα έβαζα πάνω από την ευτυχία μου! Και αυτή βρίσκεται κοντά στον Αλεξάντερ! Θέλω λοιπόν να φύγετε από εδώ και να μην ξαναπατήσετε το πόδι σας εδώ!" της απαντώ στον ίδιο τόνο και την ίδια στιγμή που πάω να φύγω, στο σαλόνι εμφανίζεται ο Αλεξάντερ.

Σοκάρομαι που τον βλέπω. Αυτός θα ερχόταν πιο μετά... Τι κάνει τόσο νωρίς εδώ; Έπρεπε να φύγει πρώτα η Ήρα!

"Μητέρα, νομίζω πως ήρθε ώρα να φύγεις" αποκρίνεται σε αυτήν σε ψυχρό τόνο και με πλησιάζει, αγκαλιάζοντας με από την μέση.

Χωρίς να μας πει κάτι, αποχωρεί από το δωμάτιο και ακούμε την πόρτα να κλείνει με δύναμη. Αμάν πια αυτή η γυναίκα... Δύο φορές την έχω δει, κι όμως έχω σχηματίσει την χειρότερη άποψη.

"Πρόλαβα να ακούσω κάποια πράγματα... Δεν νομίζω να πίστεψες λέξη από όσα σου είπε, έτσι δεν είναι;" με ρωτάει και βάζει μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Χρειάζονται πολλά περισσότερα από τις προσβολές της μητέρας σου για να στεναχωρηθώ. Εγώ εμπιστεύομαι εσένα και πιστεύω μόνο σε εσένα αγάπη μου" του απαντώ και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Μην δίνεις σημασία, σου το έχω ξαναπεί. Πάντα θα υπάρχουν κακεντρεχείς άτομα. Εμείς όμως είμαστε μαζί και αυτό είναι αρκετό... Για εμένα είναι Ζόζι μου" μου λέει και του χαμογελάω.

Ο γλυκούλης μου, το καταλαβαίνω ότι μου λέει την αλήθεια. Ξέρω πότε είναι ειλικρινής και πότε όχι. Δεν θα μου έλεγε όμως ψέματα για τα αισθήματα του... Και αυτό το πιστεύω πια.

"Πάμε να φτιάξουμε κάτι να φάμε... Και μετά θέλω να μου πεις τα πάντα σχετικά με τον χαμένο αδερφό σου. Περίμενα ώρες για μάθω" αποκρίνεται και αφού με φιλήσει πεταχτά στα χείλη, με παίρνει από το χέρι και πηγαίνουνε προς την κουζίνα.

Ανυπομονώ να του πω τα πάντα... Και θέλω πολύ να του μιλήσω για την Άλις. Ξέρω ότι είναι πάρα πολύ νωρίς, όμως εγώ πιστεύω πως θα μπορούσαμε να γίνουμε καλές φίλες. Πραγματικά το ελπίζω δηλαδή.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε λοιπόν πως η Ζοζεφίνα και η Άλις κάνανε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Και η Άλις της υποσχέθηκε πως θα κάνει τα πάντα για να βοηθήσει.

Τι πιστεύετε ως τώρα για τον χαρακτήρα της Άλις; Να μάθουμε περισσότερα πράγματα για το δικό της παρελθόν;

Θέλετε να τις δούμε να έρχονται κοντά με την Ζοζεφίνα; Σαν φίλες;
😘

Νομίζετε πως η έρευνα τους θα έχει αποτέλεσμα;

Θα τα καταφέρουν;

Επιπλέον, είχαμε και μια... Δυσάρεστη επίσκεψη🙄

Όμως η Ζοζεφίνα νομίζω την έβαλε μια χαρά στην θέση της😆

Παρόλα αυτά, δεν ξεμπλέξαμε ακόμα με την Ηρώ Σέργουντ😫

Αυτά!

Μέχρι το επόμενο;

Peace❤️💛✌️