Josephine's POV

Έχοντας ξυπνήσει εδώ και μερικά λεπτά, μπαίνω στο μπάνιο και ακουμπάω τα χέρια μου στον νιπτήρα για να στηριχτώ, καθώς τα πόδια μου τρέμουν ακόμα λόγω της χθεσινής νύχτας.

Υψώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω τον εαυτό μου, μέσα από το γυαλί. Τα μάτια μου, πέφτουν κατευθείαν πάνω στα σημάδια στον λαιμό μου... Που άφησαν τα χείλη του. Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά, με τις αναμνήσεις και τις εικόνες να διαπερνούν και πάλι το μυαλό μου. Μου... Μου είχε λείψει εκείνη η αίσθηση. Το άγγιγμα του σε κάθε σημείο του σώματος μου, τα λόγια που ψιθύριζε στο αυτί μου, ενώ έμπαινε μέσα μου ξανά και ξανά... Ο μοναδικός τρόπος που μου έκανε έρωτα... Είχα ξεχάσει πως είναι.

Τα δάχτυλα μου ακουμπάνε πάνω στις κοκκινίλες και δεν μπορώ να αποτρέψω το χαμόγελο από το να αποτυπωθεί στο πρόσωπο μου. Και τι... Και τι δεν θα 'δινα, ώστε να ζήσω ξανά μια τέτοια νύχτα...

Όχι Ζοζεφίνα! Δεν πρέπει να υποκύψω! Αυτό που συνέβη ανάμεσα σε εμένα και στον Αλεξάντερ, ήταν ένα μεγάλο λάθος και δεν πρέπει να επαναληφθεί! Κάθε επαφή μαζί του, ακόμα και μικρή, αποτελεί κίνδυνο για την οικογένεια μου! Δεν μπορώ να ρισκάρω την ζωή της αδερφής μου... Ή του μοναχογιού μου, κι ας είναι δικό του παιδί. Δεν πρέπει να μάθε ποτέ... Πως την τελευταία νύχτα που γίναμε ένα, με άφησε ξανά έγκυο. Γιατί αυτομάτως... Θα γίνουμε στόχοι του υποκόσμου. Και αυτό δεν το θέλω σε καμία περίπτωση. Έτσι θα μαθευτεί και η ύπαρξη του Έντγκαρ επίσης.

Έχω δώσει σκληρό αγώνα, για να μείνει κρυφός. Το σχολείο που πάει, διατηρεί καλά το μυστικό μου και βγαίνει βόλτες μόνο με την Άλις ή την Μαργαρίτα. Και αυτό σε απλές γειτονιές ή σε πολυσύχναστα μέρη που πάνε και όλοι οι κάτοικοι του Λος Άντζελες. Δεν είναι έτοιμος για τα φώτα της δημοσιότητας ο γιός μου... Εγώ θα αποφασίσω ποτέ θα αποκαλυφτεί. Και... Ίσως θα πρέπει να μιλήσω και στον Αλεξάντερ. Μέχρι τότε όμως, δεν πρόκειται να μαθευτεί τίποτα. Θα κάνω ότι χρειαστεί για αυτό.

Φοράω μια ζακέτα που βρίσκω πάνω στην καρέκλα, οι πατούσες μου μπαίνουν μέσα στις χνουδωτές παντόφλες μου και αφού πάρω το κινητό στα χέρια μου, βγαίνω από το δωμάτιο και πηγαίνω προς την κουζίνα κάτω. Χρειάζομαι μια κούπα αχνιστό καφέ για να συνέλθει τελείως ο οργανισμός μου και ακόμα περισσότερο, έχω ανάγκη να μιλήσω στην καλύτερη μου φίλη, η οποία κοιμήθηκε εδώ την νύχτα, για να προσέχει τον Έντγκαρ. Η Λούνα είχε κανονίσει να κοιμηθεί με μερικές φίλες της. Θα γυρίσει το απόγευμα, οπότε έχω χρόνο να μιλήσω με της Άλις, μόνες μας.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και διασχίζω τον διάδρομο, φτάνοντας απ' έξω. Περνάω μέσα και βλέπω την Άλις να κάθεται σε ένα από τα ψηλά σκαμνάκια γύρω από το τραπέζι και να ετοιμάζει πρωϊνό. Βέβαια, δεν έχω και πάρα πολύ όρεξη να φάω το στομάχι μου συμπεριφέρεται λίγο περίεργα. Μια μπουκιά όμως θα βάλω στο στόμα μου, διότι θα πάω στην δουλειά σε κάνα δίωρο και έχω ανάγκη από ενέργεια.

Κάθομαι απέναντι της και το στρέφει τα μάτια της πάνω μου, χαρίζοντας ένα φιλικό και γεμάτο αγάπη χαμόγελο.

"Καλημέρα Ζοζεφίνα. Κοιμήθηκες καλά;" με ρωτάει, καθώς βάζει μέσα σε μια κούπα λίγο καφέ από την κανάτα και την σπρώχνει προς το μέρος, μαζί ένα πιάτο, γεμάτο νόστιμες λιχουδιές... Τα χέρια της κάνουν θαύματα στην κουζίνα!

"Καλά... Αν και νυστάζω ακόμα κάπως... " απαντώ και καλύπτω το στόμα μου με την παλάμη μου, απελευθερώνοντας μερικά χασμουρητά.

"Για πες, πως ήταν το χθεσινό βράδυ; Όλα πήγαν όπως τα ήθελες, να φανταστώ"

Ναι... Σχετικά με αυτό... Πέρασα ωραία, μέχρι που συνέβησαν κάποιες αναπάντεχες εξελίξεις... Άντε να της τα εξηγώ τώρα. Ξέρω ήδη ποιά θα είναι η αντίδραση της ήδη. Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, πέρα από το να της πω τα πάντα. Έχω ανάγκη. Στην Μαργαρίτα δεν υπάρχει περίπτωση να της εξομολογηθώ την αλήθεια. Μετά από όσα έγιναν, δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί με τον Αλεξάντερ ή τον Κρις και γι' αυτό, δεν κάναμε ξανά συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα.

Η Άλις αντιθέτως, κράτησε επαφές μαζί τους. Μάλιστα, είχε αποφασίσει να δώσει μια ευκαιρία στον Κρις και ήταν μαζί για ένα διάστημα. Βέβαια, δεν κράτησε πολύ, εξαιτίας μιας παρεξηγήσεις που δημιουργήθηκε... Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ.

"Ήταν... Ήταν υπέροχα. Ξέρεις τώρα πως είναι όμως Άλις, αυτές οι συναθροίσεις. Πας εκεί, μιλάς σε όσους περισσότερους γίνεται για να διατηρήσεις και να αυξήσεις παράλληλα τις κοινωνικές σου συναναστροφές, θα πιείς λίγη σαμπάνια, θα περιηγηθείς στον χώρο... Ε, και κάποια στιγμή θα φύγεις, έχοντας ζήσει μια ενδιαφέρουσα βραδιά..." της απαντώ και δαγκώνω μια μπουκιά από το τοστ μου.

"Το λες με έναν περίεργο τρόπο... Ζοζεφίνα, μισό λεπτό. Τι είναι αυτές οι κοκκινίλες στον λαιμό σου;" σχολιάζει παραξενέμη και τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου, ώστε να καλύψουν τα αποδεικτικά στοιχεία... Καλά, σίγουρα θα της πω τα πάντα κάποια στιγμή, αλλά θέλω πρώτα να συνειδητοποιήσω εγώ ή ίδια τα γεγονότα, μιας και δεν το έχω κάνει ακόμα.

"Μοιάζουν με... Πιπιλιές! Ζοζεφίνα, γιατί έχεις πιπιλιές;" επιμένει και είμαι βέβαιη πως αν μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, θα έβλεπα το πρόσωπο μου κατακοκκινισμένο.

Γιατί... Γιατί έχω την ανάγκη να με ακουμπήσει ξανά αυτήν την στιγμή; Και μόνο που το σκέφτομαι, οι παλμοί μου αυξάνονται... Θέλω να το αγνοήσω και κάτι με σπρώχνει κοντά πιο πολύ.

"Άλις, μην με ρωτάς, σε παρακαλώ. Δεν ξέρω αν θα μου κάνει καλό να αναφερθώ σε αυτό" της εξηγώ και το ύφος μετατρέπεται σε πονηρό, καθώς αφήνει κάτω το φλιτζάνι της.

"Είχα ακούσει πως θα βρίσκεται εκεί και... Ο Αλεξάντερ Σέργουντ. Μήπως έτυχε να τον δεις; Λέω εγώ τώρα"

"Άλις, σταμάτα να με πιέζεις να σου πω. Δεν είμαι σε θέση" της ζητάω και το χαμόγελο σβήνεται από το πρόσωπο της, ενώ η παλάμη της ακουμπάει πάνω στο χέρι μου.

"Οκ. Αλλά χρειάζεται απλώς να καταλάβεις πώς ποτέ δεν θα σταματήσω να προσπαθώ να σε φροντίζω. Είσαι η καλύτερη μου φίλη και ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι περισσότερο από τον καθένα. Δεν θα σε πιέσω να μιλήσεις, μα να ξέρεις πως είμαι εδώ για να σε ακούσω" μου λέει και απελευθερώνω μια ανάσα, κοιτώντας της στα μάτια... Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν το επιδιώκω, δεν μπορώ να κρυφτώ από την καλύτερη μου φίλη.

"Συγνώμη Άλις. Είναι που... Ναι, τον είδα. Όσο μιλούσα με την Κέιτ, κάποια στιγμή μου είπε πως ένας άντρας από το μπαρ με παρατηρούσε έντονα. Όταν γύρισα να δω ποιόν εννοούσε... Αντίκρισα τον Αλεξάντερ. Πανικοβλήθηκα. Φοβήθηκα. Ήταν σαν να είχε παγώσει ο χρόνος. Αν δεν με είχε επαναφέρει η Κέιτ στην πραγματικότητα, δεν ξέρω τι θα γινόταν. Έτρεξα στο μπάνιο, για να ηρεμήσω και νόμιζα πως θα κατάφερνα να ανακτήσω τις δυνάμεις... Όταν είδα πως ο Αλεξάντερ με είχε ακολουθήσει ως εκεί. Κλείδωσε την πόρτα και..." δυσκολεύομαι να ολοκληρώσω την πρόταση μου και βλέπω την σοκαρισμένη έκφραση της.

"Και; Έλα ρε Ζοζεφίνα, με το τσιγκέλι θα σου τα βγάζω; Τι έγινε τελικά;"

"Τι λες να έγινε; Εγώ και αυτός... Κάναμε έρωτα" απαντώ και από πουθενά, την ακούω να βήχει έντονα.

"Άλις; Άλις, είσαι καλά;" της προσφέρω το ποτήρι με το νερό και αρχίζει να πίνει βιαστικά.

"Συγνώμη, μου έπεσε πολύ ξαφνικό... Ζοζεφίνα, καταλαβαίνεις τι μου είπες μόλις τώρα; Τρία χρόνια μετά που είχες καταφέρει να μείνεις μακριά και απωθήσεις όλα αυτά τα συναισθήματα... Τι άλλαξε; Εκτός κι αν... Έχεις ακόμα αισθήματα για αυτόν. Κάνω λάθος;" οι ισχυρισμοί της είναι τόσο λάθος... Και ταυτόχρονα τόσο σωστοί.

Όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, ξέρω πολύ καλά πως ότι αισθάνθηκα εκείνη την στιγμή, ήταν πέρα για πέρα αληθινό και καθόλου πρωτόγνωρο... Ανακούφιση, αδρεναλίνη, πόθο... Το κορμί μου ζωντάνεψε μετά από τρία ολόκληρα χρόνια. Σαν να ήταν νεκρό και να επέστρεψε ξαφνικά η ζωή σε αυτό, μιας και η ερωτική μου ζωή... Ήταν ανύπαρκτη. Κανένα από τα φλερτ μου δεν προχώρησε σε κάποια σχέση. Ούτε έστω σε μια νύχτα πάθους. Γιατί όσο κι αν προσπάθησα... Δεν μπόρεσα να μην κρατήσω την υπόσχεση που του έδωσα. Κι ας είχα ανάγκες... Η συνείδηση μου, μου υπενθύμιζε συνεχώς πως είμαι μόνο δική του. Και η ψυχή μου, ούρλιαζε πως δεν θέλει κανείς άλλος να έχει τέτοιου είδους επαφή μαζί μου... Και από την άλλη, το μυαλό μου που μου έλεγε να προχωρήσω. Πολύ φυσιολογικά πράγματα, τι να πω.

"Δεν ξέρω Αλις. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένιωσα και πάλι ζωντανη. Δεν είχα καταλάβει πόσο είχα ανάγκη την ανθρώπινη επαφή μέχρι χθες. Και όχι από οποιοδήποτε άτομο... Αλλά από τον Αλεξάντερ. Είχε ορκιστεί πως κανένας άντρας δεν θα με αγγίξει ξανά με τέτοιον τρόπο. Κι όμως, δεν ήθελα να έχω ξανά σχέση με αυτόν τον άντρα. Είχα αποφασίσει να αφοσιωθώ στον γιό μου και στην αδερφή για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου. Τώρα είναι λες και... Κάτι ξύπνησε μέσα μου"

"Δεν έπαψες να τον αγαπάς ποτέ σου, αν θες την γνώμη μου. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ακόμα είσαι θυμωμένη μαζί του για ότι συνέβη τότε. Έχεις σκεφτεί ποτέ σου... Πως ίσως ήρθε η ώρα να του μιλήσεις για τον Έντγκαρ;" πετάγομαι όρθια στο άκουσμα αυτής της ερώτησης και ξεκινάω να βηματίζω πάνω κάτω στο δωμάτιο.

"Μην τολμήσεις αυτό να το πεις ξανά! Ο Αλεξάντερ δεν πρέπει να μάθει τίποτα, με ακούς;! Δεν θα ρισκάρω δεύτερη φορά την ζωή της αδερφής μου ή την ζωή του γιού μου! Μια φορά έκανα αυτό το λάθος! Μια φορά εμπιστεύτηκα τον Σέργουντ και γενικά αυτήν την οικογένεια! Και μόνο που... Έγινε έγινε, μπορεί να μας βάλει σε κίνδυνο"

"Έχεις σκεφτεί την πιθανότητα να έχει σταματήσει το παράνομο εμπόριο και να ξεφύγει από τον υπόκοσμο;"

"Αυτοί οι άνθρωποι, σε κυνηγάνε για μια ζωή! Και εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να βιώσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου αυτήν την αγωνία! Δεν τον πιστεύω, οτιδήποτε κι αν μου πει! Ο Αλεξάντερ δεν θα μάθει, παράνομο αν το αποφασίσω εγώ! Δεν θα χάσω πάλι το παιδί μου!" δεν μπορώ να ελέγξω τον τόνο της φωνής μου πλέον.

Πάω προς το παράθυρο και το ανοίγω ελάχιστα, αφήνοντας τον αέρα να εισχωρήσει μέσα στον χώρο. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω και στηρίζω το σώμα μου πάνω στον τοίχο. Και μόνο η σκέψη να πάθει κάτι ο Έντγκαρ μου... Φαντάζει εφιάλτης και δεν θέλω καν να περνάει από το μυαλό μου.

Το χέρι της Άλις περνάει πάνω από τους ώμους μου και με κάνει μια αγκαλιά. Απαγορεύω αυστηρά στον εαυτό μου να χύσει έστω και ένα δάκρυ. Έχω πάψει να κλαίω και με την παραμικρή αφορμή που μου δίνεται. Έχω πάψει να δείχνω αδύναμη. Έχω πάψει να εμπιστεύομαι ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Έχω πάψει να... Να εκφράζω τα συναισθήματα που με καταβάλουν κάθε στιγμή. Έτσι έφτασα εδώ που βρίσκομαι. Αναγκάστηκα να κλειστώ κάπως περισσότερο... Τουλάχιστον ως προς τους ανθρώπους που δεν αποτελούν τον στενό κοινωνικό μου κύκλο.

"Εντάξει φίλη μου, μην αγχώνεσαι. Καταλαβαίνω απόλυτα. Και το μυστικό σου είναι ασφαλές μαζί μου. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν και ούτε θα το κάνω. Αλλά γενικά να ξέρεις πως μέχρι και σήμερα διαφωνώ μαζί σου που το έκρυψες. Ένα παιδί είναι περίπλοκη υπόθεση. Και ο Αλεξάντερ έκανε πολλά λάθη και δεν σου άξιζε ότι πέρασες... Αλλά δεν παύει να είναι ο πατέρας του Έντγκαρ, όπως και της Λούνας. Την αγαπούσε σαν κόρη του και το έβλεπες μόνη σου. Και τον εδώ δει αρκετές φορές αυτόν τον καιρό τον Αλεξάντερ... Μην νομίζεις πως και αυτό περνάει εύκολα. Υποφέρει" μου λέει και την κοιτάζω, συνειδητοποιώντας πως τις τελευταίες λέξεις, δεν τις είπε τυχαία. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου... Αλλά εννοούσε μήπως κάτι συγκεκριμένο;

"Τι θες να πεις με αυτό;"

"Τίποτα... Μην ανησυχείς. Το είπα από συναισθηματικής άποψης... Σε αγαπάει, Ζοζεφίνα. Ποτέ δεν σταμάτησε. Και ξέρω ότι κι εσύ νιώθεις το ίδιο. Μπορεί να το έθαψες μέσα σου, λόγω του μίσους και του πόνου, όμως όσο μεγαλώνουν αυτά, τόσο φουντώνει και η φλόγα μέσα σου. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να την τιθασεύσεις μια τριετία, αλλά δεν είναι εύκολο. Η αγάπη και το μίσος είναι δύο αλληλένδετα πράγματα. Όσο υπάρχει το ένα, υπάρχει και το άλλο. Δεν μπορείς να μισείς κάποιον... Χωρίς να τον αγαπάς" μου εξηγεί και την αγκαλιάζω και εγώ.

"Άλις, μην ασκείς σε εμένα το επάγγελμα σου" ψελλίζω και ξεσπάμε σε δυνατά γέλια, κάτι που μάλλον προκάλεσε το έντονο γάβγισμα του σκύλου. Κάτι απαλό με αγγίζει στο πόδι και χαμηλώνω τα μάτια μου, βλέποντας τον Μάρλεϊ να τρίβεται σε αυτό και να κουνάει την ουρά του από ενθουσιασμό.

"Διασθάνθηκε τον θυμό σου και ήρθε να δει είναι είσαι καλά"

"Μάλλον αυτό... Τα σκυλιά είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Δεν μετανιώνω καθόλου που το υιοθέτησα. Πιστός φύλακας... Και πάντα κοντά στα παιδιά μου" σκύβω προς το μέρος του και τον αγκαλιάζω, φιλώντας τον στο κεφάλι και ξύνοντας τον πίσω από το αυτί. Του αρέσει πάρα πολύ... Τουλάχιστον από εμάς, που μας γνωρίζει.

"Θα περάσω μετά την δουλειά να πάρω τον Έντγκαρ και τον Μάρλεϊ για βόλτα. Θες να έρθεις μαζί μου;" την ρωτάω και μου γνέφει αρνητικά, επιστρέφοντας στο τραπέζι.

"Δεν μπορώ δυστυχώς. Μόλις έρθεις να τους πάρεις, πρέπει να γυρίσω στο ίδρυμα. Βλέπεις... Είχαμε μια καινούργια άφιξη πρόσφατα και έχω πολύ δουλειά μαζί της, αλλά και να ασχοληθώ με την γραφειοκρατία"

"Δεν μου είπες κάτι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Από που ήρθε;"

"Αρχικά ήταν σε ένα άλλο ίδρυμα στην πόλη, αλλά την υιοθέτησε μια οικογένεια όταν ήταν μωρό. Δεν γνωρίζω τους λόγους που την άφησαν πάλι.. Άσε, είναι πολύ ψυχοφθόρο να βλέπω καινούργια παιδιά να έρχονται. Το συγκεκριμένο κορίτσι όμως... Έχει κάτι διαφορετικό. Θα την αναλάβω προσωπικά και το ψάξω" μου απαντάει και συνεχίζουμε να μιλάμε, ώσπου να τελειώσουμε το πρωϊνό μας.

Ότι και να έχει συμβεί... Δεν ξέρω τι θα κάνει χωρίς εκείνη να στέκεται στο πλάι. Φύλαξε καλά το μυστικό μου και σεβάστηκε την επιθυμία μου. Τελικά ισχύει -και το έμαθα με πολύ σκληρό τρόπο κάποτε- πως οι αληθινοί και αυθεντικοί φίλοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Και χαίρομαι που η Άλις είναι μια από αυτούς στην δική μου περίπτωση.

[...]

Περνάω την είσοδο του κτιρίου και το επόμενο λεπτό, μια από τις γυναίκες που δουλεύουν στην υποδοχή, με πλησιάζει με γοργό βήμα και το πρόσωπο της να έχει κοκκινίσει εντελώς. Τα χέρια τρέμουν, καθώς φτάνει μπροστά μου.

"Κυρία Ράινχαρτ;"

"Τι συνέβη; Δείχνεις αναστατωμένη. Γιατί;" την ρωτάω, χαϊδεύοντας την στον ώμο και παίρνει μια βαθιά ανάσα, προτού ανοίξει το στόμα της για να μου απαντήσει.

"Κάποιος κύριος ήταν εδώ πριν από λίγο και σας ζητούσε. Μου είπε πως είχατε ραντεβού και έτσι τον άφησα να ανέβει. Υποθέτω πως η κυρία Λέιν τον είχε όντως στην λίστα, γιατί δεν κάλεσε να με ενημερώσει. Σας... Σας περιμένει στο γραφείο σας. Τώρα με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να πάω στην δουλειά μου" μου απαντάει και πριν προλάβω να την ρωτήσω για ποιόν άντρα πρόκειται, έχει ήδη απομακρυνθεί.

Για να είχε αγχωθεί τόσο πολύ, πρέπει να μιλάμε για έναν σημαντικό άντρα. Όμως γιατί δεν μου απάντησε και έφυγε τόσο βιαστικά; Δεν καταλαβαίνω... Αλλά υποθέτω θα μάθω σύντομα.

Γιατί όμως η Μαργαρίτα λείπει... Αχ, το είχα ξεχάσει πως ήθελε να λείψει για κάτι εξωτερικές δουλειές και φυσικά την άφησα. Τόσο καιρό, δεν έχει λείψει ποτέ από το πόστο της, πέρα από τις καθιερωμένες άδειες. Μου έχει πει πως επισκέπτεται το ίδρυμα για να δει τα παιδάκια... Ότι ήθελε περισσότερο από κάθε άλλο και δεν απέκτησε ποτέ. Έχω την εντύπωση πως σκέφτεται και υιοθέτηση ένα.

Βγαίνω από το ασανσέρ και αφού διασχίσω τον διάδρομο, πατώντας με σταθερό βήμα πάνω στην λιλά μακέτα που καταλαμβάνει όλο τον χώρο, σπρώχνω την πόρτα του γραφείου μου, μπαίνοντας μέσα... Για να δω τον μοναδικό άντρα που με αγάπησα όσο κανέναν άλλον, να στέκεται μπροστά από τα μεγάλα παράθυρα και να παρατηρεί την πόλη... Οι παλμοί μου αυξάνονται και μια επιθυμία να τρέξω κοντά του, αναδύεται σιγά σιγά από μέσα μου να τρέξω κοντά του, αλλά αντιστέκομαι. Δεν πρέπει... Είναι λάθος.

"Εσείς..." είναι το μόνο που καταφέρνω να ξεστομίσω, κάνοντας να τον να κάνει μια πλήρη στροφή.

Οι ματιές μας κλειδώνουν. Τώρα... Βρίσκεται μόνο λίγα μέτρα απέναντι μου, με το ύφος του να έχει αλλάξει... Προσπαθεί να χαμογελάσει;

"Νομίζω πως ο πληθυντικός δεν είναι απαραίτητος... Όταν είμαστε μόνοι κυρία Ράινχαρτ" αποκρίνεται και νιώθω σαν να έχω ντεζαβού. Έτσι μου είχε μιλήσει μια από τις φορές που είχα πάει στο γραφείο του... Τότε που ξεκίνησε εκείνο το ταξίδι χωρίς γυρισμό και για τους δυό μας.

"Εσύ... Τι κάνεις εδώ; Στην δουλειά μου" τον ρωτάω, κάνοντας ότι μπορώ για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

"Ήρθα για να διεκδικήσω κάτι που λείπει από την ζωή μου εδώ και καιρό... Και δεν έχω σκοπό να το στερηθώ παραπάνω... Και αυτό... Είσαι εσύ" μου απαντάει και συνειδητοποιώ πως ότι ακολουθήσει... Δεν θα έχει καλά αποτελέσματα.

Γειά σας όμορφα δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;

Τελείωσαν οι εξετάσεις επιτέλους😁

Που σημαίνει... Πως επιστρέφω και πάλι στην εφαρμογή μας😍

Λεπόν, πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε πολύ παραπάνω την Άλις και μάλιστα, είχαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Ζοζεφίνα☺️

Τι γνώμη έχετε για την Άλις, μιας και την είδαμε μετά από τόσο καιρό; Πιστεύετε ότι είναι καλή φίλη;

Ένα σας λέω! Μακάρι να είχα φίλους, σαν αυτούς που περιγράφω στα βιβλία μου😆

(Η Νατάσα εξαιρείται🐍😛)

Θα έχουμε σύντομα και δικό της POV😙

Ο Αλεξάντερ πήγε να την βρει! Είναι αποφασισμένος να την κερδίσει ξανά💕💖😘💋❤️

Δύο όμως είναι τα ερωτήματα...

Θα προλάβει;

Και ποιά θα είναι η αντίδραση, μετά από αυτό που θα δει στο επόμενο κεφάλαιο;

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️