Josephine's POV

Βγαίνω από το μπάνιο και κάθομαι στο κρεβάτι, ώστε να βάλω τις πιτζάμες μου. Είμαι πτώμα και μετά από τόση δουλειά στην εταιρεία, σχετικά με την ταινία, μου χρειάζεται ένας καλός ύπνος και καθόλου αναστάτωση.

Ανοίγω την ντουλάπα για να πάρω καθαρές, όταν το μάτι μου πέφτει πάνω στο μπλε φόρεμα που... Είχα φορέσει εκείνη την μέρα... Μετά από όσα έγιναν στο γραφείο.

Δεν ξέρω αν νοσταλγώ ή μετανιώνω εκείνη την μέρα. Η φωνή του, το άγγιγμα του.. Όλα μου λείπουν ξαφνικά πολύ. Οι προσπάθειες μου να τον ξεπεράσω μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες, πέφτουν στο κενό.

"Αχ Αλεξάντερ... Αν μπορούσες να νιώσεις έστω και λίγο όπως εγώ..." μονολογώ και συγκρατώ τα δάκρυα μου από τα με πέσουν. Παίρνω στα γρήγορα τα ρούχα μου που έψαχνα και κλείνω αμέσως την πόρτα της ντουλάπας.

Πήγα να ελέγξω και την Λούνα όταν γύρισα. Μόλις είχαν πέσει για ύπνο και το ίδιο θα έκανε και η κυρία Σοφία από ότι κατάλαβα. Δεν ξέρω αν όντως κοιμήθηκε, μιας και τέτοια ώρα έχει την αγαπημένη της εκπομπή.

Μπαίνω κάτω από σκεπάσματα και είμαι έτοιμη να κοιμηθώ ξερή, όταν το κουδούνι με διακόπτει από τις σκέψεις μου, τρομάζοντας με. Ποιός χτυπάει το κουδούνι μου στις μια παρά το βράδυ;!

"Όποιος και αν είναι... Τέτοια ώρα θα τον πνίξω!" Φτάνω μπροστά από την πόρτα.

"Ποιός είσαι;"

"Ήρθα για τα γυρίσματα!" μου απαντά μια γνωστή φωνή και κοκαλώνω στην θέση μου, με το αίμα να έχει σταματήσει να κυλάει στο σώμα μου. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καθαρά την επόμενη μου κίνηση. Για ποιόν λόγο ήρθε στο σπίτι μου μέσα στην μαύρη νύχτα; Βασικά, για όποιον λόγο και να το έκανε... Εγώ πρέπει να του ανοίξω;

"Ξέρεις κάτι, αν δεν θες να μου ανοίξεις, δικαίωμα σου. Αλλά εγώ θα κάτσω εδώ απ' έξω μέχρι να το κάνεις" συνεχίζει να λέει και ανησυχώ κάπως τώρα!

Αμάν! Όντως θα το κάνει;! Δεν γίνεται να πετάει κάτι τέτοιο έτσι για πλάκα πάντως!

Ξεκλειδώνω την πόρτα βιαστικά και τα βλέμματα μας συναντιούνται. Για πρώτη φορά, μετά από τόσον καιρό, νιώθω πως δεν θα μιλήσουμε για δουλειά.

"Να περάσω;" ρωτάει... Τι ρωτάει, αυτός με παρακαλάει κανονικότατα! Μόνο στα γόνατα δεν έχει πέσει, ώστε να του πω ναι!

Με ένα νεύμα, του λέω να περάσει και αυτός μπαίνει μέσα με γοργό βήμα. Σπρώχνω βιαστικά την πόρτα, μπας και προλάβω να μην μας δει κάποιος.

"Ελπίζω να έχεις μια λογική εξήγηση για το τι κάνεις σπίτι μου μετά τα μεσάνυχτα" απαιτώ να μάθω και αυτός βγάζει τα χέρια του από τις τσέπες, παρατηρώντας τον χώρο.

"Έχεις πολύ όμορφο σπίτι. Και αρκετά τακτοποιημένο θα έλεγα"

Γιατί δεν μπορεί μια φορά ευθέως σε αυτό που τον ρωτάω; Χωρίς υπεκφυγές; Γιατί του είναι τόσο δύσκολο που να πάρει;

"Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τώρα, πες μου τι κάνεις εδώ;" ρωτάω ξανά, με λίγο ανεβασμένο τόνο.

"Ήρθα να σε δω" απαντά με αυτό το αλαζονικό χαμόγελο, που με προκαλεί όλο και περισσότερο να την χτυπήσω!

"Άσε τις ανοησίες και γίνε ξεκάθαρος!"

"Εντάξει, συγνώμη. Έχεις δίκιο. Ηρθα... Για να μιλήσουμε" Ααααα! Θα με τρελάνει αυτός ο άντρας!

"Αν δεν ήρθες για δουλειά Αλεξάντερ Σέργουντ, τότε φύγε από το σπίτι μου αυτήν την στιγμή! Εγώ και εσύ... Δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο. Τα είπες όλα εσύ άλλωστε" αποκρίνομαι και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου.

"Κρίμα. Γιατί εγώ ήθελα να σου πω πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου" πετάει ξαφνικά και σταματώ στην θέση μου.

Το σώμα μου αδυνατεί να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση. Αισθάνομαι ξανά το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου. Η ανάσα μου έχει κοπεί στα δύο και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Από το πουθενά, τα δάχτυλα ενός χεριού αγκαλιάζουν τα δικά μου και το βλέμμα μου συναντάει το δικό του. Μου έρχεται να ουρλιάξω από χαρά, αλλά και από φόβο αν εννοεί αυτό που μόλις είπε.

"Ε... Έλα μου;" είναι το μόνο που καταφέρνω να του πω και με τον αντίχειρα του, σκουπίζει το δάκρυ που δεν έχει συνειδητοποιήσει την ύπαρξη όλη αυτήν την ώρα.

"Δεν άκουσες ε; Να το επαναλάβω. Είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί σου Ζοζεφίνα"

Με πιάνει από τον μέση και τα χείλη του ακουμπούν πάνω στα δικά μου. Και όλα εξαφανίζονται. Ο κόμπος στο στομάχι μου λύνεται. Οι άμυνες μου πέφτουν. Κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζω, τώρα μου φαίνεται... Τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο.

Το αισθάνομαι... Ότι μου λέει την αλήθεια. Το ξέρω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά, που νομίζω ότι θα πεταχτεί έξω. Αυτή την στιγμή, καταλαβαίνω πως είναι αμοιβαίο.

Οι γλώσσες μας συνεχίζουν να χορεύουν για αρκετά λεπτά, καθώς η πλάτη μου πέφτει απαλά πάνω στον τοίχο. Απομακρύνει το πρόσωπο του, χωρίς όμως να σταματήσει να με κοιτάζει ούτε λεπτό.

"Μα... Εσύ... Εγώ..."

"Εγώ και εσύ είμαστε ερωτευμένοι. Και... Θέλω να είμαστε μαζί" Δεν το πιστεύω ότι ο Αλεξάντερ Σέργουντ ζητάει κάτι τέτοιο από εμένα.

"Λυπάμαι..." του λέω και το ύφος του μετατρέπεται σε έντρομο. Τα χείλη του σουφρώνονται και κλείνει το πρόσωπο μου ανάμεσα στις παλάμες του.

"Όχι... Όχι, σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό. Ξέρω πως σε πλήγωσα και συγνώμη. Συγνώμη... Συγνώμη. Δώσε μου μια ευκαιρία, σε εκλιπαρώ. Θα αλλάξω, θα το δεις. Σε θέλω όσο δεν έχω θελήσει καμία Ζοζεφίνα. Όλα είναι... Καινούργια για εμένα. Αλλά είμαι διατεθειμένος να γίνω άλλος άνθρωπος" Ολοκληρώνει και τον παρατηρώ σοκαρισμένη.

Δεν προλάβω καν να τελειώσω την πρόταση μου, αυτός έβγαλε ήδη το συμπέρασμα πως δεν τον θέλω πια. Αλλά το αντίθετο συμβαίνει. Είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του και θα μου έπαιρνε καιρό να τον ξεπεράσω. Αλλά ομολογώ πως μου άρεσε η συμπεριφορά του τώρα. Δεν θέλει να με χάσει.

"Όσο και να χάρηκα που σε είδα να τρομάζεις... Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι λυπάμαι, αλλά δεν θα είναι εύκολο" ψιθυρίζω και χαϊδεύω το μάγουλο του.

"Το ξέρω..." ψιθυρίζει και αυτός με ένα χαμόγελο, χαμηλώνοντας το βλέμμα του.

"Αλλά θα πάρω κάθε ρίσκο, προκειμένου να είμαι μαζί σου" λέει τελικά και βάζει τα δάχτυλα στο πιγούνι μου.

"Αλήθεια;"

"Είμαι πολλά πράγματα. Όμως ψεύτης δεν είμαι. Ήμουν πάντα ξεκάθαρος με όλες" λέει και τον σπρώχνω.

Αυτό βρήκε να μου πει;! Σοβαρά τώρα;!

"Ρε πλάκα σου κάνω!"

"Ναι γελάσαμε!"φωνάζω και με βάζει στην αγκαλιά του, αφήνοντας πολλά φιλιά στα μαλλιά μου. Κατεβαίνει στο πρόσωπο μου και φτάνει λίγα εκατοστά μακριά από τα χείλη μου.

"Σε θέλω..." λέει αισθησιακά και σε πονηρό τόνο.

Όλο το σώμα μου έχει πάρει φωτιά. Μου έλειψε τόσο πολύ αυτές τις δύο εβδομάδες. Έχω ανάψει, πριν καν αρχίσουμε.

"Και εγώ σε θέλω..." λέω πίσω και επιτίθεμαι στα χείλη του.

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;

Παιδιά, πήγα χθες για την δεύτερη δόση και έχω πεθάνει στον πόνο😅

Anyway!

Πως σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Είχαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση τα πουλάκια μας😝

Αλλά το καλό; Επιτέλους είναι μαζί!
🎉🎉🎉🎉🎉

Θα τα πούμε στο επόμενο!

Μέχρι τότε...

Peace✌️❤️💛