Alexander's POV

Το ξυπνητήρι ηχεί στα αυτιά μου ξαφνικά, επαναφέροντας με στην πραγματικά. Ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά και ξεφυσάω, καθώς τεντώνομαι, για να κλείσω αυτήν την ενοχλητική συσκευή... Δεν έπαψα ποτέ μου να χρησιμοποιώ κανονικό ρολόι, παρόλο που εμφανίστηκαν τα κινητά, με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Δεν μπορείς να τα εμπιστεύεσαι ποτέ απόλυτα έτσι κι αλλιώς. Και σε ειδικές περιπτώσεις, όπως η σημερινή, αισθάνομαι πιο ασφαλής όσον αφορά τον χρόνο.

Τα δάχτυλα μου απλώνονται στην άλλη μεριά του κρεβατιού, αναζητώντας την ζεστασιά και τα πρωϊνά φιλιά της αγαπημένης μου Ζοζεφίνας, αλλά βρίσκουν μόνο το απαλό κάλυμα του παπλώματος που σκεπάζει τα υπόλοιπα σεντόνι και εμάς. Το δικό της κομμάτι είναι στρωμένο... Μα καλά, τι ώρα σηκώθηκε; Εγώ έπρεπε να σηκωθώ νωρίς, όχι εκείνη. Έχει πάρει και άδεια σήμερα, για να είναι διαθέσιμη εάν την χρειαστώ...

Φοράω μία γκρι φόρμα και ένα μαύρο φούτερ που έφερα μαζί μου και βυθίζοντας τα πόδια μου στις μεγάλες παντόφλες, τις οποίες αγοράσε η Ζοζεφίνα για εμένα, βγαίνω έξω από το υπνοδωμάτιο της και κατευθύνομαι προς το ισόγειο. Διασχίζοντας τον διάδρομο, σταματάω για λίγα δευτερόλεπτα έξω από τα δωμάτια της Λούνας και του Έντγκαρ. Ανοίγω ελάχιστα τις πόρτες τους. Είναι ακόμα στα κρεβάτια τους και απολαμβάνουν τον ύπνο τους... Καλά κάνουν. Χρειάζονται και οι δύο ξεκούραση, μετά από όσα έχουν γίνει τις τελευταίες μέρες. Βλέποντας τα τόσο ήρεμα, καταφέρνω και εγώ να σκεφτώ θετικά. Πρέπει να είμαι αισιόδοξος και ήρεμος.

Η σημερινά μέρα... Είναι ιδιαίτερη. Με έχει κατακλύσει ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και όλες οι σκέψεις μου έχουν δημιουργήσει ένα κουβάρι. Και ωστόσο, ο νους μου τριγυρίζει γύρω από μία πολύ σημαντική υποχρέωση διαρκώς, σαν να μην έχω άλλα θέματα που απαιτούν την προσοχή μου. Αγωνιούσα κάθε μέρα, έως ότου φτάσει η συγκεκριμένη... Και να που ήρθε. Αυτή η πολυπόθητη Τετάρτη, καθώς σήμερα θα γίνει το πρώτο βήμα για να λυθούν όλες μου οι απορίες. Θα περιμένω ύστερα λίγο ακόμα καιρό και τότε, ένα ακόμα ζήτημα θα λυθεί.

Στον κάτω όροφο, όλα τα παράθυρα είναι ανοιχτά, για να αεριστούν τα δωμάτια. Από παντού μπαίνει το φως του ήλιου και ο καθαρός αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου, καθώς περνάω το κατωφλια της κουζίνας. Η Ζοζεφίνα είναι ήδη εκεί και κάθεται σε ένα από τα σκαμπό, αγναντεύντας το τοπίο έξω και πίνοντας... Νερό;

"Καλημέρα Ζόζι μου" την πλησιάζω και αφήνω ένα απαλό φιλί στα χείλη της.

"Καλημέρα αγάπη μου. Πώς κοιμήθηκες;"

"Καλά, αν και είχα ξεσυνηθίσει να είμαι ξύπνιος τόσο πρωϊνές ώρες... Εσύ γιατί σηκώθηκες όμως; Μία μέρα μπορείς να λείψεις από το γραφείο και δεν το εκμεταλλεύεσαι;" την ρωτάω, βάζοντας μια τούφα πίσω από το αυτί της.

"Σκέφτηκα ότι θα σε βοηθούσε να τα πούμε λίγο πριν πας στην κλινική" μου απαντάει με ένα τρυφερό χαμόγελο και πίνει κι άλλο νερό.

"Σε ευχαριστώ για την σκέψη, αλλά και πάλι νιώθω λίγο άσχημα" παραδέχομαι και χαϊδεύει το μάγουλο μου με τον αντίχειρα της.

"Δεν χρειάζεται. Μόλις φύγεις, θα ξανακοιμηθώ. Μερικές ακόμα ώρες στην χώρα των ονείρων, θα με αναζωογονήσουν" εξηγεί και δείχνει τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της, καθώς σηκώνεται όρθια, αφήνοντας το ποτήρι της στον νεροχύτη.

"Για εμένα, είσαι όμορφη και έτσι" της λέω με απόλυτη ειλικρίνεια και της ξεφεύγει ένα γελάκι.

Ετοιμάζομαι να φτιάξω καφέ, όταν το χέρι της με σταματάει και την κοιτάζω παραξενεμένος.

"Ούτε νερό δεν θα πιείς. Για εξετάσεις πας, το ξέχασες;"

"Μα πεινάω!" παραπονιέμαι σε παιχνιδιάρικο τόνο και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση, αγκαλιάζοντας την από πίσω.

"Αφού ξέρεις ότι δεν πρέπει να βάλεις τίποτα στο στόμα σου" μου λέει πολύ σοβαρά και τα χείλη μου σχηματίζουν ένα πονηρό χαμόγελο.

"Τίποτα;" ψιθυρίζω αισθησιακά στο αυτί της και ύστερα αρχίζω να την φιλάω στον ώμο της, καθώς το χέρι μου εισχωρεί μέσα στην φόρμα της.

"Α... Αλεξάντερ..." προσπαθεί να πει, αλλά μία κοφτή ανάσα της ξεφεύγει και γέρνει το κεφάλι της προς τα πίσω, αφήνοντας όλο τον λαιμό της εκτεθειμένο και έτοιμο για εμένα να αφήσω για άλλη μια φορά τα σημάδια μου στην απαλή επιδερμίδα της.

"Μπορεί... Μπορεί να ξυπνήσουν τα παιδιά..." η φωνή της τόσο σιγανή, που ίσα ίσα ακούγεται.

"Τότε καλύτερα να μην κάνεις φασαρία..." της εξηγώ και το χέρι μου καλύπτει το στόμα της.

Τα δάχτυλα του άλλου χεριού μου αγγίζουν το ήδη βρεγμένο εσώρουχο της και ύστερα περνάνε κάτω από την δαντέλα, χαϊδεύντας απαλά την περιοχή της. Ακούω μερικά βογγητά που ελλοχεύουν να ξεφύγουν από την αγαπημένη μου, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να τους συγκρατήσει και επιπλέον, το χέρι μου αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για να εκδηλωθεί... Όμως δεν είναι απαραίτητο. Γιατί το βλέμμα της αυτήν την στιγμή, ισοδυναμεί με όλους τους ήχους ευχαρίστησης.

Το απολαμβάνει και δεν το κρύβει, παρά τις ανησυχίες μήπως κάποιο από τα παιδιά έρθει στην κουζίνα και δει μία τόσο... Ιδιαίτερη στιγμή, ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που αγαπιέται τόσο πολύ.

Πιέζω τα χείλη μου στον λαιμό της και συνεχίζω να χαράζω υγρές γραμμές από φιλιά. Κολλάω πάνω της, μέχρι να αισθανθεί πάνω στην καμπύλη του πισινού την σκληρή στύση μου...

Την θέλω αυτήν την γυναίκα τόσο πολύ, που ακόμα και οι ελάχιστες ώρες μακριά της πλέον είναι αφόρητες. Θέλω να βρισκόμαστε όλη την ώρα και να κάνουμε έρωτα... Αλλά και αχαλίνωτο σεξ. Γιατί μπορεί με την Ζοζεφίνα να ένιωσα πράγματα που δεν ήξερα καν την ύπαρξη τους πριν την γνωρίσω, μπορεί να κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας... Αλλά ξέρω ότι υπάρχουν και στιγμές που θέλουμε απλώς να ευχαριστήσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν είναι αναγκαία καμία ρομαντική ατμόσφαιρα, ούτε η απαλή μουσική. Τα λουλούδια που της προσφέρω συνήθως, τώρα είναι περιττά. Δεν χρειαζόμαστε κανένα κανένα δείπνο με κεριά... Θέλουμε μόνο να καταβροχθίσουμε ο ένας τον άλλον και να μην σταματήσουμε ούτε για ένα λεπτό, έως ότου ο άλλος να μην μπορεί να σταθεί όρθιος.

"Βλέπεις τι μου προκαλείς;" την ρωτάω και οι κινήσεις μου γίνονται πιο γρήγορος καθώς γλιστράει ένα δάχτυλο μέσα της... Και ύστερα ένα δεύτερο, τα οποία διαγράφουν αόρατους κύκλους μέσα της "Αναρωτιέμαι γιατί είσαι τόσο μούσκεμα..." επαναλαμβάνω την ίδια κίνηση ασταμάτητα.

Πνίγει μια κραυγή μέσα στο χέρι όσο έχω συνεχίζω, ωστόσο καμία ένδειξη ότι δεν θέλει κι' άλλο... Υπέροχα, γιατί μόλις άρχισα!

Το στήθος της ανεβοκατεβαίνει αργά με κάθε αναπνοή και αντικρίζω την μπλε θάλασσα που κρύβουν τα υπέροχα, καταγάλανα και μισάνοιχτα μάτια της. Γυαλίζουν από την ικανοποίηση και φαίνεται ότι την έχω οδηγήσει στα όρια της. Δεν θα αργήσει πολύ να φτάσει σε οργανισμό και με παρακαλεί, χωρίς λόγια, να με άλλο τρόπο... Το βλέμμα της αποπνέει εμπιστοσύνη και αυτό μόνο χαρούμενο μπορεί να με κάνει.

"Θες να προχωρήσω;" η φωνή μου τόσο αισθησιακή, που δεν αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις.

Κουνάει το κεφάλι της θετικά και βγάζω τα δάχτυλα μου από μέσα της τα δάχτυλα, δοκιμάζοντας τους χυμούς της.

"Είσαι τόσο νόστιμη... Το καλύτερο πρωϊνό"

Την γυρνάω από την άλλη, απελεθερώνοντας το στόμα της και εκείνη με φιλάει παθιασμένα, αδημονώντας γι' αυτό που πρόκειται να συμβεί σε πολύ λίγο. Οι γλώσσες μας χορεύουν μεταξύ τους αρμονικά, καθώς την πιάνω από τους γλουτούς και την ανεβάζω στον πάγκο.

Με το φιλί μας να εμβαθύνει όλο και περισσότερο, είμαι έτοιμος να κατεβάσω την φόρμα μου και να βρεθώ μέσα της...

"Μαμά! Μπαμπά!"

Απομακρύνομαι απότομα από κοντά της. Προσπαθούμε και οι δύο να ανακτήσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, βαριανασαίνοντας. Κοιταζόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα... Είμαστε τόσο αναψοκοκκινισμένοι, που λίγα λεπτά μας είναι απαραίτητα, έτσι ώστε να φαίνεται ότι δεν έγινε τίποτα...

Δυστυχώς, δεν τα έχουμε. Ίσα που προλαβαίνουμε να φτιάξουμε λίγο την εμφάνιση μας, προτού ο γιός μου μπει τρέχοντας στην κουζίνα.

"Γιατί είστε ξύπνιοι;" πολύ θα ήθελα να του λύσω αυτή την απορία.. Αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ νωρίς για να ξέρει... Από όλες τις απόψεις τους λόγους.

"Ο μπαμπάς έχει να πάει σε μια δουλειά... Αλλά είναι λίγο αγχωμένος, οπότε τον βοηθούσα να χαλαρώσει" του εξηγεί η Ζοζεφίνα, σηκώνοντας τον στην αγκαλιά της.

"Πώς;"

Αχ, αυτό το παιδί.. Είναι τόσο αθώο ακόμα... Ευτυχώς δηλαδή. Δεν θα ήθελα να γεμίσει με τέτοιου είδους ιδέες το μυαλό του γιού μου σε τόσο νεαρή ηλικία.

Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή όμως, θα είμαι ο πρώτος που θα του αποκαλύψω όλα τα μυστικά του φλερτ και θα του δείξω πώς να κατακτήσει την καρδιά μιας γυναίκας... Αλλά το πιο σημαντικό, είναι ότι θα του μάθω πώς να σέβεται το γυναικείο φύλο και να βιώνει τα συναισθήματα μου, χωρίς κανέναν φόβο. Εγώ άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω την αξία που έχει αυτό. Τα παιδιά μου, αν κάνουμε και άλλα, δεν θα μεγαλώσουν με τις ίδιες ανασφάλειες και θα ζήσουν όπως τα ίδια επιθυμήσουν, ανεξάρτητα από το πόσο αυτός ο κόσμος θα τα πληγώσει. Γιατί δυστυχώς, έτσι θα γίνει κάποτε. Είναι αναπόφευκτο... Ό,τι κι αν γίνει, η Ζοζεφίνα και εγώ θα είμαστε εκεί να τα στηρίξουμε και να τους δίνουμε κουράγιο. Να τους υπενθυμίζουμε ότι, μέσα από μια άσχημη κατάσταση, πάντα βγαίνει κάτι καλό... Αυτό πρέπει να κάνουμε με ανιδιοτέλεια, ως γονείς.

"Η μαμά σου απλώς με φρόντισε με τον τρόπο της, Έντγκαρ" του απαντώ και τον χαϊδεύω τρυφερά στο κεφάλι, κλείνοντας διακριτικά το μάτι στην Ζοζεφίνα.

"Συνήθως έτσι γίνεται γιέ μου με τα άτομα που αγαπάς και σε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Πάντα ξέρουν πώς να βρίσκονται κοντά σου" του λέει η Ζοζεφίνα και αφήνει ένα φιλί στην μύτη του.

Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω από την ζωή μου. Ακριβώς μπροστά μου, βρίσκεται κάτι πιο πολύτιμο από τα πλούτη που αποζητούσα τόσα χρόνια...

"Εγώ πρέπει να φύγω τώρα... Αλλά θα επιστρέψω με μια έκπληξη για όλους σας"

"Ναι! Έκπληξη!" φωνάζει ενθουσιασμένος και αφού τον κάνω μια μεγάλη αγκαλιά, κατευθύνομαι προς το υπνοδωμάτιο της Ζοζεφίνας, για να αλλάξω ρούχα.

Ντύνομαι πιο απλά και καθημερινά και μετά κατεβαίνω στο χολ, βάζοντας ένα καπέλο στο κεφάλι μου. Ανοίγω την πόρτα για να φύγω, όταν κάποιος με ακουμπάει στον ώμο... Γυρνάω και βλέπω την Ζοζεφίνα με ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου στο χέρι. Τα τοποθετεί μπροστά στα μάτια μου και τα χείλη της σχηματίζουν ένα αμυδρό μειδίαμα.

"Για λίγη παραπάνω ασφάλεια"

Σφραγίζω τα χείλη της με τα δικά μου για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλάκια, πηγαίνοντας προς το αμάξι μου. Προτού απομακρυνθώ κι άλλο, της κοιτάζω με ένα λάγνο βλέμμα, προειδοποιώντας την πως μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία στην κλινική, θα επιστρέψω για να συνεχίσω αυτό που αφήσαμε στην μέση νωρίτερα. Δεν μπορώ να την διακρίνω από εδώ, αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι στο πρόσωπο της θα έχει απλωθεί ένα ελαφρύ κοκκίνισμα.

Κάθομαι μπροστά από την θέση του οδηγού... Νιώθοντας ξαφνικά πιο έτοιμος για αυτό που πάω να κάνω.

[...]

Φτάνω μπροστά από το κτίριο της κλινικής, αλλά φροντίζω να παρκάρω από την πίσω μεριά, μην τυχόν και με δει κάποιος που μπορεί να με αναγνωρίσει... Ο Σεμπάστιαν μου το πρότεινε. Έστειλα τις πληροφορίες και στον Άλεκ, ώστε να με περιμένει εκεί λίγο νωρίτερα... Θα ήταν καλύτερα να μην φτάσουμε την ίδια ώρα. Πιο πολύ για λόγους ασφαλείας το σκέφτηκα αυτό.

Σβήνω την μηχανή και παίρνοντας
μια βαθιά ανάσα, βγαίνω από το όχημα. Το κρύο χτυπά αμέσως το πρόσωπο μου και κατευθύνομαι βιαστικά προς την έξοδο κινδύνου. Βλέπω ένα νεαρό αγόρι, ντυμένο στα μαύρα να έχει γύρει στον τοίχο και να παρατηρεί διαρκώς τον ανοιχτό χώρο, σαν να φοβάται ότι θα εμφανιστεί κάποιο ανεπιθύμητο άτομο... Τα μάτια του σταματάνε πάνω μου και για πρώτη φορά από τότε που τον γνώρισα, αντικρίζω μια χαρούμενη έκφραση... Ή μάλλον, ανακουφισμένη θα έλεγα. Έχει ανάγκη όσο και εγώ να τελειώσει όλο αυτό, ανεξάρτητα με το ποιό θα είναι το αποτέλεσμα.

Τον πλησιάζω με γοργό βήμα και δίχως να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα, περνάμε την είσοδο. Απελευθερώνουμε μια ανάσα και πιο ήρεμοι πλέον, ανεβαίνουμε τα σκαλιά που οδηγούν στο ισόγειο.

"Δεν είναι ανόητο;" με ρωτάει ο Άλεκ με ένα ελαφρύ εκνευρισμό στον τόνο του.

"Ποιό πράγμα;"

"Το γεγονός ότι η όλη διαδικασία πρέπει να γίνει, λες και κάνουμε κάτι παράνομο. Οποιοδήποτε άλλος μπορεί να μπει κανονικά στην κλινική για τους λόγους του, αλλά εμείς όχι... Δεν είναι άδικο αυτό;" μου ξεφεύγει ένα γελάκι, ακούγοντας αυτά τα λόγια.

Μου θυμίζει τόσο πολύ εμένα στα νιάτα μου... Δεν το παραδεχόμουν, παρά μόνο στα πολύ κοντινά μου πρόσωπα, αλλά δεν μου άρεσε όλοι αυτή η προσοχή από τους πάντες. Δεν μπορούσα να έχω ούτε πέντε λεπτά ιδιωτικής ζωής, παρά μόνο ένα βρισκόμουν μέσα στο σπίτι μου. Κάμερες με ακολουθούσαν παντού. Οι δημοσιογράφοι σχολιάζαν κάθε μου βήμα, κάθε λέξη που ξεστομούσα. Ύστερα τα έκοβαν, έραβαν, αφαιρούσαν, πρόσθεταν... Μέχρι που είχε δημιουργήσει την τέλεια είδηση. Το πόσο αυθεντική ήταν, δεν απασχολούσε κανέναν. Απλώς τα παρουσίαζαν στο κοινό, για να λένε ότι έκαναν την δουλειά τους. Μπορούσαν να καταστρέψουν ολόκληρες ζωές με αυτήν τους την στάση, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα από που πηγάζει αυτή η ανάγκη τους να ανακατεύονται στις ζωές των άλλων, αντί να ασκούν το επάγγελμα τους σωστά. Απλώς κατάφερα με τα χρόνια να το συνηθίσω και να ενισχύσω τις άμυνες μου απέναντι τους... Οπότε ναι, κατανοώ τον θυμό του Άλεκ. Αλλά είναι ακόμα νέος και πολύ σύντομα, θα καταλάβει ότι έτσι είναι ο κόσμος. Εμπλέκεται στα προσωπικά σου με το έτσι θέλω, εφόσον δεν έχει δικά του. Αυτό δεν θα αλλάξει. Στο χέρι του να θωρακίσει τον εαυτό του. Είτε είμαι πατέρας του είτε όχι, οφείλω να του το πω αυτό.

"Έχει απόλυτο δίκιο, Άλεκ. Το γεγονός ότι έχουμε κάποια φήμη, δεν μας καθιστά ανώτερους. Είμαστε ανθρώπινα όντα και έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους. Κάποιοι δυστυχώς δεν το κατανοούν. Αφού δεν μπορούν, εμείς κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, για να προστατέψουμε τις οικογένειες μας και εμάς. Δεν είναι πάντα εύκολο... Αλλά αυτό πρέπει να γίνει αναγκαστικά"

"Θα αλλάξει ποτέ;"

"Δεν μπορώ να ξέρω... Μόνο να ελπίζω" του απαντώ και φτάνουμε μπροστά από μία κόκκινη πόρτα.

"Εδώ είμαστε..." ψελλίζει και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

"Έχεις άγχος;"

"Όσο να 'ναι, έχω. Αν εσείς δεν είστε ο πατέρας μου... Τότε δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πού να ψάξω μετά να τον βρω"

Πρώτη φορά βλέπω την ευαίσθητη και πλευρά. Η έρευνα για τον πατέρα του, τον απασχολεί πολύ και δεν θα ησυχάσει, άμα δεν λύσει αυτό το άλυτο μυστήριο. Φαίνεται και εξωτερικά αυτός ο φόβος. Τα τρεμάμενα χέρια του, οι σφυγμένοι μύες στο πρόσωπο του... Ακόμα και ιδρώτας άρχισε να κυλάει στο μέτωπο του.

Τον ακουμπάω καθησυχαστικά στον ώμο "Να ξέρεις ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, εγώ θα σε στηρίξω" του λέω τρυφερά και στρέφει τα μάτια του πάνω μου.

"Το... Το εννοείτε;"

"Φυσικά. Αν είμαι πατέρας σου, θα κάνω τα πάντα για να ενταχθείς στην οικογένεια μου. Αν πάλι δεν είσαι... Και πάλι θα κάνω ό,τι χρειαστεί, προκειμένου να βρεις την δική σου" του δίνω μία υπόσχεση... Και πάντα τηρώ τις υποσχέσεις μου.

Μου χαμογελάει και νομίζω πως τώρα ξεκίνησε επιτέλους να με εμπιστεύεται. Κατανοεί πως ό,τι κι α γίνει, εγώ θα τον βοηθήσω.

Πιο έτοιμοι από ποτέ, εισχωρούμε στο ισόγειο και κάνω νόημα στον Άλεκ να με ακολουθήσει προς το γραφείο του Σεμπάστιαν. Τα ελάχιστα άτομα που κυκλοφορούν αυτήν την στιγμή εδώ, δεν μας δίνουν καμία σημασία, κάτι που μας δίνει μεγαλύτερη ελευθερία στις κινήσεις μας.

Σταματάμε μπροστά από το γραφείο του και χτυπάω απαλά την πόρτα. Η φωνή του μας δίνει την άδεια να περάσουμε.

"Αλεξάντερ, καλημέρα. Και σε εσένα νεαρέ... Το όνομα σου;"

"Άλεκ Απελίντο" του απαντάει και το ύφος του γίνεται ξανά ουδέτερο.

"Χάρηκα για την γνωριμία. Το επίθετο σου δεν είναι αμερικανικό. Από πού είσαι, εάν επιτρέπεται;"

Ρε Σεμπάστιαν, τώρα βρήκες και εσύ αναπτύξεις δημόσιες σχέσεις; Για άλλον λόγο ήρθαμε εδώ στην τελική.

"Από την Λατινική Αμερική, αλλά έχω μεγαλώσει στην Ισπανία" ο τόνος του παραμένει μονότονος, αλλά και ευγενικός παράλληλα.

Αν είναι παιδί μου, σίγουρα αυτό δεν το έχει πάρει από με εμένα. Εγώ ήμουν πάντα φιλικός με όλους, ειδικά προς τις γυναίκες. Με εκείνες φρόντιζα να περνάω καλά και δεν θα ήθελα με τίποτα να της απωθήσω από κοντά μου. Μέχρι και οι παρέες μου με βαριόντουσαν ώρες ώρες με τη συμπεριφορά μου, αλλά δεν έλεγαν τίποτα, μιας και εκείνοι έκαναν ακριβώς τα ίδια... Έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω πάντως για τα φλερτ του Άλεκ. Αν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και αυτός. Μα αυτή είναι μία συζήτηση που μπορούμε να κάνουμε μόνο σαν πατέρας με γιό... Οπότε υπομονή.

"Ωραία. Τώρα που συστηθήκαμε... Ήρθε η ώρα για την εξέταση DNA. Ξεκινάμε;" μας ρωτάει και του γνέφουμε θετικά.

Ο Άλεκ βγαίνει έξω από το δωμάτιο και πριν προλάβω να κάνω το ίδιο, ο Σεμπάστιαν πιάνει το μπράτσο μου, κοιτώντας με, με το πιο σοβαροφανές ύφος που έχω δει.

"Μόλις ολοκληρωθεί η εξέταση, θέλω να μείνεις λίγο παραπάνω... Υπάρχει κάτι που πρέπει να συζητήσουμε"

Η ανησυχία φωλιάζει μέσα και τα πλοκάμια της απλώνονται πάντα και σχεδόν ακούω τους παλμούς μου... Μόνο για ένα πράγμα θα μου το έλεγε αυτό.

"Έχει να κάνει με το λέμφωμα;"

"Πολύ φοβάμαι πως ναι" αναστενάζει και δεν θυμίζει σε τίποτα τον ευδιάθετο γιατρό που αντίκρισα πριν λίγα δευτερόλεπτα.

Πάντα τρόμαζα και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να φτάσει αυτή η στιγμή... Απλώς δεν περίμενα να έρθει τόσο γρήγορα. Και από το πουθενά, το κεφάλι μου γεμίζει μόνο με αρνητικές σκέψεις.

"Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα;"

Στερεώνει ξανά τα γυαλιά μυωπίας στην μύτη και μου προχωράει έξω μαζί μου. Από το βλέμμα του, καταλαβαίνω ότι δεν πρόκειται να ξεφύγει κάποια άλλη λέξη από το στόμα του σχετικά με αυτό το ζήτημα, μέχρι να τελειώσουμε με την εξέταση και να βρεθούμε οι δυό μας στο γραφείο του. Αυτήν την στιγμή, έχει άλλη υποχρέωση...

Η σιωπή του όμως, μου προκαλεί μεγαλύτερη αγωνία. Ήρθα εδώ με όλη την καλή διάθεση να κάνω το σωστό όσον αφορά τον Άλεκ και δεν με απασχολούσε τίποτα άλλο, πέρα από την εξέταση DNA... Και τώρα, το μόνο που κυριαρχεί στο μυαλό μου, είναι η σκέψη ότι μπορεί... Μπορεί να μην προλάβω να πραγματοποιήσω τις υποσχέσεις που του έδωσα. Σε εκείνον... Αλλά και στην οικογένεια μου.