Josephine's POV

Η καρδιά μου έχει αισθανθεί πολλά όλες αυτές μέρες. Χαρά, θυμό, λύπη... Μα τίποτα δεν συγκρίνεται με τα συναισθήματα που νιώθω τώρα. Τίποτα δεν μπορεί να πάρει μακριά αυτό που κάνει την ψυχή μου να αγαλιάζει και να ηρεμεί.

Ευτυχία και αισιοδοξία για το μέλλον. Σίγουρα τα αποδίδω και τα δύο στον ερχομό του μωρού μου. Η κόρη μου και η σχέση μου με τον Αλεξάντερ, είναι αυτά που μου δίνουν την μεγαλύτερη χαρά στην ζωή μου. Μπορεί να αντιμετωπίζω ένα σωρό προβλήματα, αλλά ξέρω πως θα βρω τις κατάλληλες λύσεις. Πάντα αυτό έκανα και δεν έχω σκοπό να το αλλάξω τώρα.

Εδώ και καιρό, έχω πάψει να βλέπω τα πράγματα με πανικό. Νομίζω ήταν καιρός να συμβεί άλλωστε. Έχω και έναν παραπάνω λόγο τώρα... Να προσέχω την ψυχολογική μου κατάσταση. Δεν είμαι πλέον μου. Σε έξι μήνες, η μικρή μου Σιέννα θα έρθει στον κόσμο και θα φέρει χαρά σε όλους μας. Ανυπομονώ να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Περισσότερο και από τον Αλεξάντερ. Εκείνος είναι μεσ' την τρελή χαρά. Μπορεί να μην δείχνω έντονα τον ενθουσιασμό μου, όμως σίγουρα δεν ξεπερνάει κανείς την χαρά μου.

Πίνω μια γουλιά από τον παγωμένο, ανάμεικτο χυμό φρούτων που μου έφτιαξε η Μαργαρίτα –το ρόφημα που αντικατέστησε τον καφέ, καθώς προτιμώ να μην πίνω στην κατάσταση μου– και συνεχίζω να αγναντεύω το τοπίο έξω από το παράθυρο του σαλονιού.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να λιώνει το χιόνι, το οποίο είχε μετατραπεί σε πάγο τις τελευταίες μέρες. Ούτε ένα ευρώ δείγμα σύννεφου στον ουρανό. Είναι πεντακάθαρος και το μόνο που μπορεί να φανεί, είναι κάποιο αεροπλάνο που πραγματοποιεί το ταξίδι του. Τα αμάξια περνάνε με προσοχή πάνω από τον δρόμο, για να μην προκαλεθούν ατυχήματα εξαιτίας του παγωμένου δρόμου.

Ένα όμορφο χειμωνιάτικο πρωϊνό, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Τα πρώτα... Που θα περάσω μαζί με τον Αλεξάντερ. Τα περσινά τα περάσαμε χωριστά, αφού ακόμα ήμασταν κρυφά μαζί. Ξέρω όμως πως φέτος θα είναι αλλιώς. Ίσως θα είναι και οι καλύτερες γιορτές που θα κάνουμε ποτέ με την Λούνα... Να θυμηθώ να της πάρω δώρο.

Τα βήματα κάποιου άτομου με βγάζουν από τις σκέψεις μου και στο δωμάτιο, εμφανίζονται ο Κρις με τον Αλεξάντερ, έχοντας τα χέρια στις τσέπες. Το βλέμμα του Κρις... Δεν έρχεται σε καμία επαφή με το δικό μου. Όχι πως εγώ το επιδιώκω. Πρέπει να μιλήσουμε... Κι ας κάνω εγώ το πρώτο βήμα για αυτήν την φορά.

"Τι συμβαίνει;" ρωτάω, κοιτώντας τον Αλεξάντερ.

"Τίποτα σοβαρό Ζόζι μου. Απλώς να σε ενημερώσω πως τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ σταματούν από σήμερα λόγω γιορτών. Θα συνεχίσουμε την δουλειά μετά τις δέκα του Γενάρη από το νέο έτος. Επίσης, θέλω να συνεννοηθούμε για το τι θα κάνεις με την δουλειά, όταν αρχίζεις να πλησιάζεις στον μήνα σου" μου απαντάει και σταυρώνει τα χέρια του, στηρίζοντας τον έναν ώμο του στον τοίχο.

Είναι και αυτό που πρέπει να σκεφτώ. Δεν θέλω να αφήσω την δουλειά μου. Σαφώς το μωρό μου μπαίνει από όλους και από όλα, αλλά η σκέψη να λείψω από το εργαστήριο μου... Με πονάει κάπως. Πάλεψα πολύ σκληρά για να φτάσω μέχρι εδώ. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, ακόμα και αν είχα σχέση με το αφεντικό μου. Το εργαστήρι ήταν η ανταμοιβή μου για όλον αυτόν τον κόπο και τον ιδρώτα που έριξα. Η έμπνευση και τα χρώματα είναι μια τεράστια ανάγκη για εμένα. Δεν θέλω να τα αφήσω.

"Θα σταματήσω να δουλεύω μετά την γέννα μου. Μέχρι όμως και την τελευταία στιγμή, θα δημιουργώ με τα υφάσματα και θα φροντίζω για την ενδυματολογία των ηθοποιών. Έστω και από το σπίτι" του ανακοινώνω την απόφαση μου και από την έκφραση του, καταλαβαίνω πως συμφωνεί. Χαίρομαι πάντως που δεν μου ζήτησε να σταματήσω.

"Λοιπόν... Εγώ πάω λίγο μέσα να βοηθήσω την Μαργαρίτα με το φαγητό. Θα τα πούμε σε λίγο" λέει και φεύγει, αφήνοντας εμένα και τον Κρις μόνους.

Μια αμήχανη σιωπή απλώνεται στον χώρο. Δεν ακούγεται τίποτα πέρα από τις ανάσες μας. Η καρδιά μου χτυπάει λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό, μα όχι από φόβο. Είμαι αρκετά αγχωμένη αυτήν την στιγμή. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, για να τα βρούμε. Δείχνει μετανιωμένος για όσα ειπώθηκαν εκείνη την μέρα. Ίσως να μην με έχει πλησιάσει από ντροπή.

Θεέ μου, δεν είναι καιρός για πείσματα. Έχασα ήδη την καλύτερη μου φίλη... Δεν μπορώ να αφήσω και άλλα άτομα της οικογένειας μου να χαθούν. Ειδικά εκείνα... Που ήρθαν στην ζωή μου μετά από τόσα χρόνια που ζούσαμε μέσα στα ψέματα. Και ούτε έχω σκοπό να βγάλω από την ζωή μου τους νέους μου φίλους. Θα βρω τρόπο να τους φέρω όλους κοντά. Για την ώρα όμως... Πρέπει να τα βρω με τον αδερφό μου.

"Συγνώμη. Ζοζεφίνα, λυπάμαι πάρα για τον τρόπο που σου φέρθηκα. Δεν φταις σε τίποτα. Δεν θα έπρεπε να ξεσπάω πάνω σου για τα δικά μου λάθη. Σε πλήγωσα με τα λόγια μου και δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Μα το πιο σημαντικό... Τόλμησα να ξεστομίσω πως δεν είμαστε οικογένεια. Ακόμα και πριν μάθουμε την αλήθεια, μας συνέδεαν πολύ ισχυρά πράγματα. Οικογένεια δεν μας κάνει το κοινό αίμα... Αλλά όσα έχουμε ζήσει. Και ένα πολλά. Συγχώρεσε με... Αδερφή μου" μου λέει με ένα αδύναμο χαμόγελο και αντικρίζω τα βουρκωμένα του μάτια.

Με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου, χαϊδεύοντας απαλά το χέρι μου. Σουφρώνει τα χείλη και τα δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε πάνω στην κοκκινισμένη επιδερμίδα του. Το χέρι του τρέμει ελαφρώς, καθώς μπλέκει τα δάχτυλα μας μεταξύ τους.

Πως μπορώ να του πω όχι; Τόσα χρόνια ήμασταν μακριά, εξαιτίας άλλων. Τώρα που μάθαμε την αλήθεια, θα τα χαλάσουμε όλα για έναν χαζό καυγά;

"Εννοείται πως σε συγχωρώ Κρις. Είσαι αδερφός μου. Κανένας καυγάς δεν είναι αρκετός για να σπάσει τον δεσμό που έχουμε" γέρνει προς το μέρος μου και με κάνει μια σφιχτή αγκαλιά, με προσοχή πάντα, για να μην πειράξει την φουσκωμένη κοιλίτσα μου.

Δεν περιγράφεται η χαρά μου που επιτέλους τα βρήκαμε. Ένα πρόβλημα λιγότερο. Τώρα, το μόνο που μένει, είναι να προσπαθήσω να έρθω σε επικοινωνία με την Νατάσα και να βρούμε μια λύση για όλα όσα συνέβησαν. Αν το επιθυμεί και η ίδια. Μπορούμε ακόμα να φτιάξουμε τα πράγματα μεταξύ μας. Πιστεύω πως ακόμα έχουμε ελπίδες να τα ξαναβρούμε και να γίνει ξανά... Η καλύτερη μου φίλη.

"Έχουμε μέρες να τα πούμε... Θέλω όλα σου τα νέα αδερφούλη" τον πειράζω και αρχίζουμε να μιλάμε για... Για τα πάντα.

Η συζήτηση κυλάει πολύ όμορφα και συνειδητοποιώ πως με αυτόν τον τρόπο, αρχίζουμε να γνωρίζουμε ακόμα περισσότερο ο ένας τον άλλον. Μου διηγείται αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, από πρώτες σχέσεις. Μαθαίνω για σχολικές γιορτές, για καυγάδες που τον σημάδεψαν... Πολλές λεπτομέρειες τις οποίες δεν γνώριζα. Επιτέλους ακούω και καταλαβαίνω περισσότερο τον αδερφό μου.

"Είναι... Είναι και κάτι άλλο που θέλω να σου πω" ωχ ωχ ωχ, δεν μου αρέσει καθόλου το ύφος του.

"Τι έγινε;"

"Μην τρομάζεις, όχι κάτι κακό. Έτσι νομίζω τουλάχιστον... Πήγα και βρήκα την Άλις" μου απαντάει, χωρίς να με κοιτάει και το μυαλό μου δεν μπορεί να μην σκέφτεται έναν πιθανό λόγο.

"Και; Μιλήσατε; Έγινε... Κάτι μεταξύ σας;" τον ξαναρωτάω, παροτρύνοντας τον παράλληλα να μου πει.

"Την φίλησα" μου απαντάει, στρέφοντας το βλέμμα του προς το μέρος μου και το χέρι μου ακουμπάει αυτόματα πάνω από το στόμα μου, για να αποτρέψει την φωνή του σοκ που απειλεί να βγει. Τα μάτια μου γουρλωμένα, καρφώνονται πάνω του, καθώς ανακάθομαι στον καναπέ.

"Τι έκανες λέει;! Κρις, γιατί; Υποτίθεται πως προσπαθείς να τα βρεις ξανά με την Νατάσα. Πως μπορείς να–"

"Λες να είχα σκοπό να το κάνω εξαρχής; Όχι βέβαια! Απλά την είδα... Και το μόνο που ήθελα ήταν... Ήταν να την φιλήσω. Να την αγγίξω ξανά. Οι αναμνήσεις με χτύπησαν σαν αστραπή. Ένιωσα... Ένιωσα πολύ έντονα πράγματα για εκείνη την γυναίκα. Δεν το παραδέχτηκα ποτέ όμως. Ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό. Αν το είχα κάνει... Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά" μου λέει και περνάει τα χέρια του από τα μαλλιά του, αφήνοντας το σώμα του να ακουμπήσει στα μαξιλάρια του καναπέ.

Ακούω πολύ καλά όσα μου λέει. Τα μάτια του... Μου δίνουν την εντύπωση πως κανένα από τα αισθήματα του δεν ανήκουν στο παρελθόν.

"Είσαι ακόμα ερωτευμένος με την Άλις;" δεν μου γο βγάζει κάνεις από το μυαλό πως είναι. Αν ισχύει κάτι τέτοιο... Τότε πρέπει να πάρει κάποιες αποφάσεις, προτού κάνει το οτιδήποτε.

"Δεν ξέρω. Μπορεί... Μπορεί και να 'μαι. Και εκείνη ανταπέδωσε... Ζοζεφίνα, τι θα κάνω; Αγαπώ την Νατάσα αλλά..."

Του πιάνω το χέρι, βοηθώντας τον να ηρεμήσει. Του χαμογελάω με στοργή και αυτός παίρνει μια βαθιά ανάσα, σφίγγοντας ακόμα περισσότερο το κράτημα μας.

"Δεν πρέπει να κάνεις τίποτα, πέρα από αυτό που κάνει εσένα ευτυχισμένο. Κατέληξε κάπου... Και τότε θα ξέρεις τι θες. Ομως σε εκλιπαρώ, μην πληγώσει καμία από τις δύο περισσότερο από ότι είναι ήδη. Είναι φίλες μου και δεν θα ανεχτώ να τους φερθείς έτσι ξανά"

Πρέπει να το έπιασε το μήνυμα, γιατί μου έγνεψε γρήγορα και με μια τρομαγμένη έκφραση. Αλλά δεν πειράζει. Καλά να πάθει αφού βρήκε εμένα για αδερφή. Πέρα όμως από την πλάκα... Δεν θα τον άλλαζα για κανέναν άλλον μεγάλο αδερφό σε ολόκληρο τον κόσμο.

Alexander's POV

"Αλεξάντερ σταμάτα! Θα σπάσεις όλα τα πιάτα! Μην τα πλένεις άλλο!" φωνάζει η Μαργαρίτα μέσα στο αυτί μου, πετώντας την πετσέτα στα μούτρα μου. Εγώ φταίω που είπα να πάρω καμιά πρωτοβουλία και κάνω καμιά δουλειά!

"Ακόμα μαθαίνω Μαργαρίτα! Σιγά δεν είναι τόσο δύσκολο..." λέω χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος.

Τώρα που το σκέφτομαι, την τελευταία φορά της έσπασα ένα καλό σερβίτσιο... Ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω την αντίδραση της εκείνη την μέρα. Ήταν τόσο θυμωμένη μαζί μου, που μου απαγόρευσε να πατήσω το πόδι μου στην κουζίνα για τουλάχιστον μια εβδομάδα. Ήταν μια δύσκολη. Αλλά της υποσχέθηκα πως θα είμαι πιο προσεκτικός από εδώ και πέρα. Πράγμα απίθανο, μιας και πριν από κάποια δευτερόλεπτα, παραλίγο να σπάσω ένα ποτήρι.

Κάθομαι σε ένα σκαμνάκι στον πάγκο της κουζίνας, απέναντι από τον Κρις, ο οποίος δείχνει να διαβάζει κάτι με πολύ μεγάλη προσήλωση στο λάπτοπ. Η Μαργαρίτα σβήνει τον φούρνο με το φαγητό και συνεχίζει την δουλειά στον νεροχύτη, την οποία έχω τελικά δεν μπόρεσα.

"Ελπίζω να μην της έχει περάσει η όρεξη. Έβαλα τα δυνατά μου στο σημερινό πιάτο. Ο μουσακάς είναι δύσκολο πιάτο"

"Καλά, και να μην της αρέσει, θα το τιμήσουμε εμείς" της λέει και μου ξεφεύγει ένα γελάκι που δεν περνάει απαρατήρητο από την Μαργαρίτα.

"Εσύ μικρέ κοίτα να ψάξεις για σπίτι. Δεν θα μένεις εδώ για πάντα"

"Μαργαρίτα, ήδη ψάχνω. Κανείς όμως δεν κάθεται να ασχοληθεί χρονιάρες μέρες με αυτά. Μετά την Πρωτοχρονιά"

Ο τρόπος που παραπονιέται είναι απλά αστείος. Έτσι έκανε πάντα, όταν τον μάλωνε η Ορόρα. Παρόλα αυτά, η σχέση τους ήταν υπέροχη. Δεν το είπε ποτέ ανοιχτό, αλλά εγώ προσωπικά μπορούσα να καταλάβω, πως ήταν μαζί του, αισθανόταν σαν είχε τον γιό που πάντα επιθυμούσε. Της το είπα ανοιχτά μια φορά. Εκείνη φυσικά το αρνήθηκε, αλλά δεν την πίστεψα. Δεν με πείραξε όμως και ποτέ. Άλλη σχέση είχε με τον Κρις και άλλη με εμένα. Εξάλλου... Τώρα που ξέρω και όλη την αλήθεια, είμαι σίγουρος πως ο Κρις θα το είχε και περισσότερη ανάγκη από εμένα.

Βγάζω τα πιάτα από το ράφι και τα αφήνω στον πάγκο, περιμένοντας την Μαργαρίτα να μου ζητήσει να βοηθήσω με το σερβίρισμα. Κάτι χαρές που θα κάνει η Ζοζεφίνα μου όταν δει πως οι λιγούρες που είχε, έγιναν πραγματικότητα. Και ότι άλλο θελήσει, εγώ είμαι έτοιμος να τρέξω για να της το προσφέρω. Δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω. Γιατί πολύ απλά, την αγαπώ βαθιά και αληθινά.

"Μαργαρίτα... Με τον... Δικό σου πως τα πάτε;"

"Τον λένε Άρτσι πρώτον. Και δεύτερον, τα πάμε πολύ καλά. Νομίζω... Νομίζω είμαι ερωτευμένη μαζί του. Δεν ξέρω που θα με βγάλει αυτό, αλλά θα προσπαθήσω. Σε παρακαλώ, προσπάθησε να του δώσεις μια ευκαιρία και είμαι σίγουρη πως θα τον συμπαθήσεις" μου ζητάει παρακλητικά και εγώ αφήνω μια ανάσα αγανάκτησης, γνέφοντας της θετικά, μιας και είναι το μόνο που μπορώ να κάνω αυτήν την στιγμή.

Έλα που όμως εγώ, αγαπημένη μου αδερφή, ξέρω που θα σε βγάλει η σχέση σου με αυτό το κάθαρμα. Ξέρω πως θα την πληγώσει. Αποκλείεται να την πλησίασε επειδή του αρέσει. Έχει σκοπό να κάνει κακό σε όλη μου την οικογένεια. Η αδερφή μου δεν αξίζει να πονέσει ξανά εξαιτίας κάποιου που έπαιξε με τα αισθήματα της. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, θα ήμουν διατεθειμένος και να τον γνωρίσω και να τον συμπαθήσω. Αλλά από όλους τους άντρες του κόσμου... Η Μαργαρίτα επέλεξε αυτόν. Πρέπει να τον έχω από κοντά, για να μάθω τι σχεδιάζει και να αποτρέψω τα σχέδια του... Με όποιον τρόπο σκεφτώ.

"Ο Χριστός και η Παναγία!" ακούμε ξαφνικά τον Κρις να φωνάζει και γυρνάμε προς το μέρος του, αντικρίζοντας το σοκαρισμένο πρόσωπο του.

"Κρις, τι έπαθες; Μην με τρομάζεις, τι έγινε;" τον ρωτάει ανήσυχη και εκείνος, με το χέρι του να τρέμει, μας κάνει νόημα να πλησιάσουμε κοντά του.

Μας δείχνει με το δάχτυλο του ένα κείμενο στην οθόνη και ύστερα, πατάει πάνω σε ένα βίντεο, δυναμώνοντας τον ήχο για να ακούμε καλύτερα.

"Και τώρα κυρίες και κύριοι, στα σημερινά και σοκαριστηκά νέα της ημέρας! Πριν από πολλές ώρες, πολύ πριν το ξημέρωμα, από την διαβόητη φυλακή Αλκατράζ στο Σαν Φρανσίσκο, πραγματοποιήθηκε η πρώτη απόδραση, μετά από τόσα χρόνια! Ο ένοχος –που ακούει στο όνομα Κρίστιαν Σεράνο– για την κακοποίηση ενός μικρού, δεκάχρονου κοριτσιού και του βιασμού της μητέρας της, καθώς και για πολλές σεξουαλικές παρενοχλήσεις, απέδρασε από την φυλακή και κατέφυγε με ένα μικρό σκάφος στην θάλασσα! Σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομία, η απόδραση συνέβη περίπου στις τρεις και τέταρτο το πρωΐ! Όλες οι δυνάμεις έχουν κινητοποιηθεί για να τον βρουν! Ο λιμενικός στο νερό και η αστυνομία στην ξηρά! Για καλή τύχη όλων μας, δεν υπήρξαν θύματα κατά την διάρκεια του περιστατικού! Πολύ σύντομα, θα σταλθεί αστυνομία στα σπίτια όλων των πιθανών συγγενών του για προστασία! Τώρα, για περισσότερες λεπτομέρειες..."

Ο Κρις σταματάει το βίντεο και ανταλλάζουμε ένα βλέμμα και οι τρεις μας, γεμάτο αγωνία και σοκ.

Πως... Πως έγινε αυτό το πράγμα;! Για ποιόν λόγο αυτό το τέρας που προκάλεσε τόσο πόνο, βρίσκεται ξανά έξω στον ελεύθερο κόσμο;! Πως θα το πω στην Ζοζεφίνα μου;! Στην κατάσταση της δεν επιτρέπεται να αναστατώνεται! Αλλά δεν μπορώ να της κρύψω κάτι τόσο σημαντικό! Ούτως ή άλλως, θα το μάθει με κάποιον τρόπο! Πρέπει... Πρέπει να είμαι εγώ αυτός που θα της το πει.

Ο Κρις κατεβάζει την οθόνη και μπροστά μας εμφανίζεται η Ζοζεφίνα στην κουζίνα, με το βλέμμα της απλανές και τα μάτια της γουρλωμένα.

"Τι... Τι; Ο π-πατέρας μου... Ε-ε-ελεύθερος;" τραυλίζει πανικόβλητη και αρχίζει να τραβάει το κάτω μέρος της μπλούζας της, τρέμοντας ολόκληρη. Το σώμα της κάνει συσπάσεις, καθώς προσπαθεί να προστατέψει την κοιλιά της.

Τρέχω προς το μέρος και την συγκρατώ με τα χέρια μου, από το να σωριαστεί στο πάτωμα. Έχει ιδρώσει για τα καλά.

"Όχι... Όχι, πρέπει να κρυφτώ άσε με!" φωνάζει με δάκρυα στα μάτια και γονατίζω στο πάτωμα, αφήνοντας της με προσοχή να ξαπλώσει πάνω στα πόδια μου. Η Μαργαρίτα κάθεται δίπλα μου και ο Κρις σκύβει πάνω από την Ζοζεφίνα, πιάνοντας της το χέρι.

"Όχι... Δεν μπορώ ξανά! Δεν θέλω να πάθει κάτι το μωρό μου!" το κοριτσάκι μου δεν μπορεί να ανασάνει!

Την σφίγγω στην αγκαλιά μου, στην προσπάθεια μου να την ηρεμήσω. Την φιλάω τρυφερά στα μαλλιά και τότε αυτή απελευθερώνει μερικά δάκρυα λύπης και άγχους ταυτόχρονα.

"Ζοζεφίνα μου, ηρέμησε. Δεν πρέπει να ταράζεσαι στην κατάσταση σου" της λέει η Μαργαρίτα, όμως η Ζοζεφίνα ούτε καν την άκουσε.

"Δραπέτευσε το τέρας και μου λέτε να ηρεμήσω; Όχι όχι, δεν μπορώ!" φωνάζει και μέσα σε όλο αυτό, ακούμε τις φωνές της Λούνας που μας καλεί από μέσα.

"Όχι... Όχι, δεν πρέπει να με δει έτσι η αδερφή μου..."

Ο Κρις την χαϊδεύει στο κεφάλι και σηκώνεται όρθιος, καθησυχάζοντας μας πως εκείνος θα το αναλάβει.

Τι κακό τον βρήκε και αυτόν... Ο θείος του είναι τώρα έξω και απειλεί να μας σκοτώσει όλους. Σίγουρα δεν θα νιώθει θετικά πράγματα για εκείνον τον άντρα.

Μέσα σε όλα τα άλλα που συνέβαιναν, τώρα αποκτήσαμε και αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι... Πως η εισβολή του Άρτσι στην ζωή μας έχει να κάνει με αυτό; Τι κι αν εκείνο το κάθαρμα σχετίζεται με την απόδραση του Κρίστιαν; Τόσα ερωτήματα. Και έχω ένα προαίσθημα... Πως η απάντηση που θα πάρουμε, δεν θα αρέσει σε κανέναν μας.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Μόλις τελείωσα ένα ακόμα επεισόδιο του αγαπημένου μου δημοσιογράφου, του Τεν Τεν!

Η αγαπημένη μου σειρά κινούμενων σχεδίων😻😻😻

Τεσπα!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Ζοζεφίνα και ο Κρις τα βρήκαν!

Και ο Κρις έκανε την πρώτη κίνηση για αυτό🥰

Σας υπόσχομαι πως θα καταλάβει σίγουρα τι θέλει και θα το κυνηγήσει. Τώρα, τι θα είναι αυτό, θα μάθουμε στην πορεία😉

Η Ζοζεφίνα ήταν τόσο χαλαρή στην αρχή... Και μετά πανικός🥴

Ο πατέρας της το έσκασε!

Νομίζω όλοι σας μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί στην συνέχεια...

Ο Αλεξάντερ έκανε μια συσχέτιση... Σας διαβεβαιώνω πως ισχύει εκατό τα εκατό😦

Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα... Και σίγουρα θα πονέσουν και άτομα που δεν φταίνε σε τίποτα😢

Στο επόμενο... Θα ξεκινήσει ο εφιάλτης για την Ζοζεφίνα και για όλους😫

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️

Υ. Σ. : Σπόιλερ, θα εμφανιστούν δύο άτομα από ένα άλλο αγαπημένο σε εσάς βιβλίο🥰😻🤩