Δική Μου

Alexander's POV

Τα καλά νέα της μέρας, είναι ότι καταφέραμε να προχωρήσουμε με τα γυρίσματα. Τα κακά νέα; Δεν πήγαμε με βάση το πρόγραμμα, αφού ένας από τους ηθοποιούς αρρώστησε και έπρεπε να αφήσουμε τις σκηνές που βρισκόταν μέσα. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλομαι. Δεν έχουμε ανακοινώσει ακόμα τις ημερομηνίες τις πρεμιέρας και έτσι, δεν υπάρχει και λόγος βιασύνης.

Έχω σπάσει το κεφάλι μου, να σκέφτομαι ποιός μπήκε στο γραφείο το πρωΐ και μας είδε. Βέβαια, δεν θα είναι η πρώτη φορά, αλλά... Εγώ προσωπικά, πρώτη φορά αισθάνομαι άσχημα για αυτό που αντίκρισε όποιος και αν ήταν. Αλλά γιατί; Θέλω να πω, συνήθως δεν με νοιάζει...

Ξαφνικά, μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου, η οποία με κάνει να γουρλώσω τα μάτια μου και να ταρακουνηθώ. Και αυτός που μας είδε... Ήταν η Ζοζεφίνα;!

Ωχ Θεέ μου, αυτό είναι σκέτη καταστροφή! Θα αισθανθεί πως τα φιλιά και τα χάδια δεν σήμαιναν τίποτα και–

Για μισό, όντως δεν σημαίνουν κάτι. Τα κάνω καθημερινά, με την οποιαδήποτε. Δεν ήταν διαφορετικά με την Ζοζεφίνα.
Το φιλί ήταν απλό, τρυφερό, γεμάτο αγάπη και έτοιμο να προσφέρει τόσα πολλά, ώστε να γεμίσει το κενό κάποιου. Ένιωσα πως βρισκόμουν στον παράδεισο, ενώ ήμουν στην γη. Η καρδιά μου... Είχε μαλακώσει και η ελπίδα μέσα μου, είχε ανθίσει για μερικά δευτερόλεπτα. Και όταν χαμογελούσε, έκανε όλα τα προβλήματα μου, να φαίνονται τόσο μικρά και ότι απλά πρέπει να ζητήσω βοήθεια να εμπιστευτώ, ώστε να τα λύσω. Και το σώμα της–

Αλεξάντερ σύνελθε! Δεν σήμαιναν τίποτα!

"Τίποτα απολύτως... Τίποτα απολύτως..." λέω ξανά ξανά στον εαυτό μου, ώστε να το καταλάβει και να μην βασανίζεται.

"Ρε, πάλι μόνος σου μιλάς;" με ρωτάει ο Κρις, μπαίνοντας στο γραφείο και βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

"Κρις! Τι κάνεις εσύ εδώ;"

"Ήρθα να δω τι κάνει ο μεγάλος μου αδερφός και να δω πως πάνε τα γυρίσματα" απαντά στην ερώτηση μου. Με διακριτικό τρόπο, μπορώ να διακρίνω πως από την στιγμή που μπήκε εδώ μέσα, δεν έχει ρίξει ούτε μια ματιά στα ποτά του μίνι μπαρ και παραδέχομαι πως αυτό με ανακουφίζει αρκετά. Επιτέλους, προχωράει μπροστά. Και αυτό με χαροποιεί πολύ.

Συνεχίζουμε να συζητάμε, όταν μας διακόπτουν χτυπήματα, τα οποία προέρχονται από την πόρτα. Δίνω την άδεια για την είσοδο στο γραφείο μου και εμφανίζεται η Ζοζεφίνα... Εκθαμβωτική όπως πάντα!

Έχει πιάσει τις δύο μπροστινές τούφες της στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ενώ δεν έχει μακιγιαριστεί σχεδόν, έχοντας βάλει μόνο λίγο κραγιόν, συνοδεύοντας το με ρουζ. Φοράει μια ολόσωμη φόρμα, σε κόκκινη απόχρωση, με μαύρες μπαλαρίνες. Είναι... Είναι τόσο όμορφη.

"Κύριε Σέργουντ, τα αυριανά σχέδια. Έχω προσθέσει και αυτά που θα χρειαστούμε για τα εξωτερικά γυρίσματα την άλλη εβδομάδα. Πείτε μου αν θέλετε κάποια αλλαγή" μου λέει ψυχρά, ενώ το πρόσωπα της δεν δηλώνει κανένα συναίσθημα. Η σταθερότητα στην φωνή της... Για κάποιον λόγο με ενοχλεί.

"Ααα, εσείς πρέπει να είστε η καινούργια στυλίστρια" λέει ο Κρις χαμογελαστός, τείνοντας το χέρι του προς το μέρος της, καθώς σηκώνεται όρθιος. Αυτή του ανταποδίδει το χαμόγελο.

"Ααα ναι, ξέχασα να σας συστήσω. Κρις, από εδώ η Ζοζεφίνα Ράινχαρτ. Ναι, η νέα μας στυλίστρια. Δεσποινίς Ράινχαρτ, από εδώ ο αδερφός μου, ο Κρις" λέω χαμογελαστός και οι δύο τους συνάπτουν μια χειραψία.

"Δεν ήξερα πως ο κύριος Σέργουντ είχε αδερφό"

"Λοιπόν, να που έχει. Και εγώ δεν ήξερα πως η νέα στυλίστρια της Sergud Studios ήταν τόσο όμορφη και χαριτωμένη. Δηλώνω γοητευμένος" της λέει, φιλώντας της το χέρι και αυτή γελάει ντροπαλά, ενώ τα μάγουλα της παίρνουν ένα απαλό, κόκκινο χρώμα. Όλο μου το σώμα σφίγγεται και τα χέρια μου σχηματίζουν δύο γροθιές. Εύχομαι ο Κρις να μην συνεχίσει ότι μόλις άρχισε...

"Αλεξάντερ, νομίζω η επιλογή σου ήταν πολύ έξυπνη. Το στυλ αυτής τη γυναίκας είναι απίθανο"

"Χεχεχε... Ωωω σταματήστε, με κολακεύετε!" φωνάζει, κάνοντας την φωνή της να ακούγεται αρκετά παιδική. Τα δόντια μου κροταλίζουν, με τα νεύρα μου να έχουν γίνει τσατάλια και το αίμα να έχει ανέβει στο κεφάλι.

"Είστε ελεύθερη σήμερα;"

Συγνώμη... ΤΙ ΤΗΝ ΡΏΤΗΣΕ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ;;;!!! ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ;;;!!! ΤΙ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ;;;!!!

Με διακριτικό τρόπο, η άκρη του ματιού της στρέφεται πάνω μου και μου δίνει την εντύπωση πως κάτι ετοιμάζει, για να με εκδικηθεί.

"Και βέβαια είμαι. Τα γυρίσματα τελείωσαν, οπότε έχω χρόνο. Και ας αφήσουμε τον πληθυντικό... Κρις"

Το κάνει επίτηδες έτσι; Θέλει να με βασανίσει σωστά; Για ποιόν λόγο δέχεται να βγει μαζί του; Μήπως τελικά, για ΑΥΤΉΝ δεν σημαίνουν κάτι οι στιγμές μας μαζί;

"Θα πάω σπίτι μου να αλλάξω και μετά, μπορείς να περάσεις να με πάρεις. Ας ανταλλάξουμε αριθμούς" λέει, κάνοντας σαν χαρωπή νοικοκυρούλα, που μόλις το ομορφόπαιδο της γειτονιάς της έδωσε σημασία.

Αχ! Και ο άλλος με μεγάλη ευχαρίστηση, της δίνει τον δικό του! Συμπεριφέρονται και οι δύο, σαν να μην είμαι καθόλου μπροστά!

"Θα σου στείλω την διεύθυνση σε μήνυμα. Τα λέμε σε λίγο" του λέει γλυκά και πριν αποχωρήσει από τον χώρο, οι ματιές μας συναντιούνται για λίγα δευτερόλεπτα, καθώς το πρόσωπο της έχει στολιστεί από ένα νικητήριο χαμόγελο. Τον πέτυχε τον στόχο πάντως... Με έφτασε στα όρια μου, και μόνο που δέχτηκε να βγει με άλλον άντρα!

"Χμ... Δεν περίμενα να είναι τόσο έξω καρδιά, μετά από όσα μας είπες"

"Δεν θέλω να βγεις μαζί της. Πες της πως ακυρώνεται το... Ραντεβουδάκι σας" του λέω απότομα, με μια δόση ειρωνείας στην φωνή μου.

"Όπα! Τώρα τι σε έπιασε;"

"Δεν με έπιασε κάτι. Απλά δεν θέλω να βγαίνεις με υπαλλήλους της εταιρείας μου" του απαντώ πολύ σοβαρά και αυτός ξεσπάει σε δυνατά γέλια.

"Με δουλεύεις ρε; Μετά από ΤΌΣΕΣ φορές, μου ζητάς κάτι τέτοιο; Και γιατί τόσο ξαφνικά;"

"Γιατί... Γιατί δεν το θεωρώ σωστό!" του φωνάζω, νιώθωντας έξαλλος, και τα λόγια μου τον κάνουν να γελάσει ακόμα πιο δυνατά.

"Το ακούσαμε και αυτό! Ρε πας καλά;! Μύγα σε τσίμπησε;!"

"Είμαι μια χαρά!" του απαντώ και τα νεύρα μου ακόμα δεν έχουν ηρεμήσει.

"Φαίνεται... Μπορείς να μου πεις τι σε έπιασε;"

"Την έχω φιλήσει να σου θυμίσω!"

"Και; Δεν είδα να σε πειράζει όταν το έκανε με την Νάταλι. Εκτός και αν–" πάει να πει αλλά κάνει μερικά βήματα πίσω, σταυρώνοντας τα χέρια από την κοιλιά. Παίρνει το σκεπτικό του ύφος, σαν να προσπαθεί να συνδέσει τα κομμάτια κάποιου παζλ.

"Εκτός και αν τι;"

"Δεν το πιστεύω... Όλα όσα είπε η Μαργαρίτα είναι σωστά. Είσαι όντως ερωτευμένος μαζί της..." Πετάγομαι από την καρέκλα μου, έξω φρενών από τα λόγια και τα χέρια μου έρχονται σε σύγκρουση με την ξύλινη επιφάνεια του γραφείου του.

"Σταματήστε επιτέλους με αυτό. Δεν... Δεν είμαι ερωτευμένος με την Ζοζεφίνα. Το παραδέχομαι πως είναι γοητευτική και ότι με ελκύει ασυγκράτητα, όμως αυτό συμβαίνει με κάθε γυναίκα που έχω συναντήσει. Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζετε εσύ και η Μαργαρίτα αυτό το βιολί" του λέω, με την ελπίδα πως θα με πιστέψει. Καθώς όμως τον κοιτάζω, η δυσπιστία είναι ολοφάνερη στα μάτια του. Χτυπάει ρυθμικά τα δάχτυλα, σκεπτόμενος τα επόμενα λόγια του. Τελικά, μετά από αρκετά λεπτά σιγής, ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει.

"Όμορφα. Άρα θα βγω ραντεβού μαζί. Θα σε πάρω μετά να σου πως πήγε. Τα λέμε αδελφούλη" μου λέει χαμογελώντας παιχνιδιάρικα και φεύγει από το γραφείο, πριν προλάβω να του πω το οτιδήποτε.

Ένα κύμα θυμού με κατακλύζει, με αποτέλεσμα μερικοί φάκελοι να εκτοξευθούν προς κάποια κατεύθυνση του δωματίου, ασήμαντη για εμένα.

Πέφτω ξανά στην καρέκλα μου, ακουμπώντας την πλάτη μου στην καρέκλα. Αφήνω όλα τα άκρα του σώματος μου να τεντωθούν, σε μια προσπάθεια χαλάρωσης των νεύρων. Χωρίς να έχω κάποιο προς όφελος μου αποτέλεσμα, ανοίγω το συρτάρι μου και αρπάζω από μέσα την χρυσή ταμπακιέρα μου. Βγάζω ένα τσιγάρο και με γρήγορες κινήσεις, το ακουμπώ στο χείλη και το ανάβω. Το εισπνέω με όλη μου την δύναμη, νιώθοντας το κάψιμο στον λαιμό μου πιο έντονο από ποτέ. Αλλά το έχω συνηθίσει πια. Καπνιστής από τα δεκατρία.

Το τσιγάρο είναι ο μόνιμος οδυπόρος μου σε αυτήν την ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Όταν δεν μπορώ να λύσω κάποιο πρόβλημα άμεσα, κλέβω μερικά λεπτά από αυτό, τα οποία τα σπαταλώ στο κάπνισμα. Δεν είμαι από τους φανατικούς, μα ούτε και από αυτούς που καπνίζουν μια φορά στους έξι μήνες.

Αφήνω τον καπνό να απελευρωθεί από το στόμα, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου την μορφή της. Σήμερα, ήταν σαν να είδα μια άλλη, μια διαφορετική Ζοζεφίνα. Ο τρόπος που με κοιτούσε ή οι κινήσεις τις... Την έκαναν να μοιάζει ίδια με όσες έχω γνωρίσει.

Αλλά δεν είναι... Το ξέρω πως δεν είναι.

Η Ζοζεφίνα, είναι μια δυναμική γυναίκα, με άποψη και έχει ευχέρεια στον λόγο της. Οι κινήσεις που κάνει και ο τρόπος που μιλάει, βρίσκονται πάντα σε τέλεια αρμονία. Είναι έξυπνη, μέσα στην μόδα, δημιουργική και έτοιμη να υπερασπιστεί κάτι ή κάποιον που αγαπά με κάθε κόστος. Ταυτόχρονα, είναι ευαίσθητη και μια λάθος κίνηση, μπορεί να σπάσει. Να καταρρεύσει.

Αισθάνομαι ξανά πεταλούδες στο στομάχι μου. Περνάω το ένα χέρι από τα μαλλιά μου, καθώς εισπνέω την κάπνα που έχει κατακλύσει την ατμόσφαιρα στο δωμάτιο.

Εξοργίζομαι και μόνο στην σκέψη ότι κάποιος άλλος αγγίζει από το κορμί. Ότι τα χέρια κάποιου άλλου ταξιδεύουν σε απόκρυφα σημεία. Ότι... Αυτά τα ζουμερά χείλη φιλούν κάποια άγνωστα, διαφορετικά από τα δικά μου.

Αυτήν την γυναίκα... Θα την κάνω δική μου. Μόνο δική μου... Και κανενός άλλου.






















Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Ίντα κάνετε ωρέ;

Εγώ φανταστικά! Χθες έφτασα Κρήτη και περνάω ήδη υπέροχα! Μου έλειψε πολύ το σόι μου εδώ!

Πάω Χανιά την άλλη εβδομάδα! Τότε θα τους δω όλους 🐟😄

Γράψτε λάθος. Η μία ξαδέρφη μου ζει Ηράκλειο και ο ένας ξάδερφος μου Άγιο Νικόλα. Σήμερα του είδα😂

Τεσπα, ας μην σας ζαλίζω.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ωωωω ναι, η Ζοζεφίνα πέρασε στην αντεπίθεση!

Και ο Αλεξάντερ έβγαλες καπνούς!
😅😅😅

Ενώ την θέλει δική του, συνεχίζει να μην παραδέχεται τα συναισθήματα του.

Χμ...

Πόσο μπορεί να το τραβήξει; Και η Ζοζεφίνα πόσα μπορεί να ανεχτεί για χάρη του;

Για να δούμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace✌️

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top