Josephine's POV

"Μου υπόσχεσαι πως θα με πάρετε μαζί σας την άλλη φορά;" με ρωτάει η μικρή μου αδερφή και σκουπίζω τα δάκρυα της.

Η Λούνα στεναχωρήθηκε αρκετά όταν της ανακοινώσαμε πως εγώ και ο Αλεξάντερ θα πάμε στην Ελλάδα για λίγες μέρες. Ξέρω πολύ πως και εκείνη ονειρεύεται να πάει, όπως να ταξιδέψει και γενικά παντού. Δεν το παραδέχεται βέβαια, αλλά το ξέρω. Έτσι ήμουν και εγώ στην ηλικία της. Άκουγα για ταξίδια και πέταγα από την χαρά, ασχέτως που δεν μπορούσα να το κάνω ποτέ μου. Τουναντίον, πείσμωνα όλο και περισσότερο. Θα τα κατάφερνα. Και έφτασε η μέρα που θα πάω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Λατρεύω τα ταξίδια.

Δεν ξέρω όμως... Είναι εγωιστικό που χαίρομαι, επειδή θα είμαι μόνο με τον Αλεξάντερ; Αφήνω πρώτη φορά την αδερφή μου για το μεγάλο διάστημα και ανησυχώ. Θα είναι καλά; Και αν με χρειαστεί και εγώ δεν είμαι εκεί; Δεν θέλω να την πληγώνω, αλλά... Έχω πολύ ανάγκη να πάω αυτό το ταξίδι. Μαζί με τον άντρα που αγαπώ. Αισθάνομαι πως χρειάζεται να το κάνω για τον εαυτό μου.

Δεν μου αρέσει να την βλέπω έτσι... Όμως ίσως ήρθε να αρχίσει να ανεξαρτητοποιείται. Κάναμε τα πάντα μαζί σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, όμως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Σταδιακά μεν, αλλά πρέπει. Σε δύο μήνες, η Λούνα θα πάει ξανά στο σχολείο. Και πολύ πιθανόν, να είμαι και εγώ κάθε μέρα στην δουλειά. Δεν θα είμαστε πια μαζί όλη την ώρα.

Θεέ μου... Η ζωή μας άλλαξε και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, για να τα βγάλουμε πέρα.

"Φυσικά μωρό μου. Μια Ράινχαρτ πάντα κρατάει τον λόγο της. Θα σου φέρω και δώρα από την Ελλάδα" της απαντάω και με κάνει μια σφιχτή αγκαλιά.

Την ίδια κίνηση, κάνει και στον Αλεξάντερ, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να παίξει μαζί της. Και μετά από το χθεσινό που το είπε, πετάει στα σύννεφα. Είμαι σίγουρη τώρα πια, πως ο Αλεξάντερ θα μπορούσε να γίνει ο τέλειος πατέρας για την αδερφή μου, αφού η ίδια... Δεν γνώρισε ποτέ τον βιολογικό της.

"Να με πάρεις όταν φτάσετε ε;" μου λέει η Νατάσα της χαμογελάω.

"Φυσικά" της απαντώ.

"Λοιπόν, έλα Λούνα. Πρέπει να φύγουμε" της φωνάζει η Μαργαρίτα και η Λούνα τρέχει κοντά της.

Ο Κρις βγαίνει από το αεροπλάνο και έρχεται προς το μέρος το δικό μου και του Αλεξάντερ.

"Εντάξει με τα πράγματα. Όλα τακτοποιημένα. Έτοιμοι να φύγετε και οι δύο. Κάντε την. Και να θυμάστε πως το επόμενο ταξίδι θα είναι με όλους μας. Έχω χρόνθα να ταξιδέψω με τον αδερφό μου από τα φοιτητικά χρόνια. Αλεξ, θυμάσαι εκείνο το πενταήμερο στις Μπαχάμες; Εκείνες τις Ρωσίδες τουρίστριες; Ήταν τέλειες!" αποκρίνεται ο Κρις και κερδίζει ένα δολοφονικό βλέμμα από την Νατάσα.

"Όχι πιο τέλειες από εσένα μωρό μου!" βιάζεται να πει και πάει κοντά της, φιλώντας της απαλά στα χείλη.

Εντάξει, νομίζω το έσωσε. Χαίρομαι που η σχέση τους πάει καλά. Δεν ξέρω ακόμα και πολλά για τον Κρις, αλλά καταλαβαίνω πως είναι το καλύτερο παιδί. Και η Νατάσα, έχει περάσει πολλά στο θέμα των σχέσεων. Είναι και οι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες και όμως αλληλοσυμπληρώνονται. Το αξίζουν και οι δύο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

"Πάμε αγάπη μου;" με ρωτάει ο Αλεξάντερ και γνέφω θετικά.

Ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά του αεροπλάνου, όταν δύο μικρά χεράκια αγκαλιάζουν την μέση μου. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω την μικρή μου αδερφή να έχει κολλήσει το κεφαλάκι πάνω στο σώμα μου.

"Σε αγαπώ αδερφούλα. Θέλω μόνο το καλύτερο για εσένα. Συγνώμη αν γίνομαι πειστική... Με αγαπάς ακόμα έτσι;" με ρωτάει με αγωνία στην φωνή της και σκύβω στο ύψος της, χαϊδεύοντας την στα μαλλιά.

"Σε αγαπώ πολύ πριν γεννηθείς γλυκιά μου. Από όταν έμαθα ότι θα γεννηθείς, σε λάτρεψα. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Είσαι η οικογένεια μου. Και πάντα θα είσαι και η προαιρέτητα μου. Είσαι πολύ σημαντική για εμένα και το ξέρεις πάρα πολύ καλά. Θα έκανα τα πάντα για εσένα" της απαντώ με λόγια μέσα από την καρδιά μου και μου χαμογελάει.

Την φιλάω στο μέτωπο και αυτή τρέχει ξανά στα παιδιά. Χαιρετάμε από απόσταση ξανά τα παιδιά και μπαίνουμε στο αεροπλάνο, με την πόρτα να κλείνει από πίσω μας.

Αφήνω την τσάντα μου πάνω σε ένα ξύλινο τραπεζάκι και κάθομαι σε ένα από τους μικρούς, αναπαυτικούς καναπέδες. Ο Αλεξάντερ πηγαίνει στο πίσω μέρος του αεροπλάνου και επιστρέφει με δύο ποτήρια νερό στα χέρια του.

"Ευτυχώς που το έφερες. Έχω πεθάνει με αυτήν την ζεστή" του λέω και πίνω μια γερή γουλιά νερού. Το αφήνω στο τραπεζάκι δίπλα μας.

"Ξέρω τι θες, χωρίς καν να μου το ζητήσεις" αποκρίνεται και με φιλάει στα μαλλιά.

Σηκώνομαι όρθια και αρχίζω να περιφέρομαι στον μακρύ και μεγάλο, εσωτερικού χώρο του αεροπλάνου. Δεν έχω μπει πότε μου σε κανονικό. Και τώρα... Μπαίνω σε ιδιωτικό.

"Σε πολύ λίγες ώρες, θα είμαστε στην Ελλάδα. Θα είναι αξέχαστες αυτές οι μέρες μας εκεί στην Κρήτη"

"Οι πρώτες μας διακοπές μαζί Αλεξάντερ. Το συνειδητοποιείς αυτό; Εγώ... Εγώ και εσύ. Χωρίς κανέναν άλλον" του λέω και στέκεται μπροστά μου, ακουμπώντας τα δάχτυλα του πάνω στα μπράτσα μου.

"Θα είναι υπέροχα. Εγώ και εσύ, μόνοι μας... Σε αγαπώ πάρα πολύ. Είσαι η μοναδική και η καλύτερη γυναίκα που θα μπορούσε να βρεθεί στον δρόμο μου. Είσαι ο έρωτας της ζωής μου... Είσαι υπέροχη" μου λέει και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

Χανόμαστε ο ένας στο βλέμμα του. Η καρδιά μου χτυπάει πάρα πολύ δυνατά. Με τα σώματα μας κολλημένα, μπορώ να αισθανθώ και την δική του. Αυτός ο άντρας... Με έχει να έχω αισθήματα, πρωτόγνωρα για εμένα. Μου μιλούσε η μητέρα μου για αυτά όταν γνώρισε τον πατριό μου. Σαν να γνώριζε... Πως θα τα νιώσω και εγώ για κάποιον κάποια στιγμή. Τόσο δυνατά, τόσο αληθινά.

"Ποιό υπέροχη από... Τις Ρωσίδες;" πετάω αυθόρμητα και γελάει.

"Πόσο μου αρέσεις όταν ζηλεύεις... Ποιό υπέροχη από κάθε άλλη. Σε αγαπώ πάρα πολύ... Ζόζι μου"

"Και εγώ σε αγαπώ... Άλεξ μου"

Επιτίθεται στα χείλη μου με ορμή και ανταποδίδω με μεγάλη χαρά. Τα χέρια του αφαιρούν τα ρούχα μου και με ξαπλώνει στον καναπέ. Τον βοηθάω να βγάλει και τα δικά του, χωρίς να σταματήσουμε το φιλί μας ούτε γιε ένα δευτερόλεπτο.

Τον αγαπώ... Τον αγαπώ.

Γειά σας και πάλι γλυκά δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο;

Περάσατε ωραία; Εγώ είμαι με τα πιο άκυρα άτομα και καθομο δίπλα σε μια τύπισσα που αντιπαθώ εντελώς😑

Αφήστε που μας καταχώνιασαν στα υπόγεια. Έλεος😣

Anyway!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Λούνα έχεις κάποιες ανασφάλειες. Πιστεύετε ότι έχει δίκιο;

Πάντως ξέρουμε πως η Ζοζεφίνα την αγαπάει πάρα πολύ ❤️

Το Josander μας πάει διακοπές!

Ανυπομονώ να τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο, βλέποντας την πρώτη μέρα των διακοπών τους😁

Αυτά!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️