Alexander's POV

1 εβδομάδα μετά...

"Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να έρθεις;" με ρωτάει η Ζοζεφίνα, καθώς διορθώνει μερικές πινελίες στο μακιγιάζ της.

"Φυσικά και μπορώ. Ήδη αισθάνομαι καλύτερα και ο Σεμπάστιαν μας είπε ότι μπορώ να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου αμέσως μετά το εξιτηριο. Θα πάω αύριο, ώστε να ξεκινήσω τις νέες, ενισχυμένες θεραπείες" της απαντάω, φτιάχνοντας την γραβαυα. Μετά από τόσα χρόνια, έχω μάθει καλά πώς να την φτιάχνω με πολύ επιδέξιο τρόπο.

"Εσύ ξέρεις αγάπη μου. Αλλά εάν κάποια στιγμή νιώσεις ότι πονάς, θα μου το πεις. Η Άλις θα καταλάβει" μου λέει και σηκώνεται όρθια.

Μέσα από την αντανάκλαση του καθρέφτη, την βλέπω να με πλησιάζει με σταθερό βήμα, με την πιο ανήσυχη έκφραση που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Κάνοντας μια πλήρη στροφή με το σώμα μου, τα βλέμματα μας διασταυρώνονται και τα πρόσωπα μας απέχουν μονάχα μερικά εκατοστά. Αφουγκράζομαι τις ανάσες της και καθώς τα χέρια της τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου, μια παράξενη αίσθηση διαπερνά το δέρμα μου και κατακλύζει την ραχοκοκαλιά μου... Μπορώ να σκεφτώ χιλιάδες τρόπους, ώστε να διώξω τον πανικό από την έκφραση και κυρίως, από την ψυχή της.

"Δεν χρειάζεται να φοβάσαι Ζόζι μου"

"Πώς μπορείς να μου ζητάς κάτι τέτοιο; Και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να-" την αποτρέπω από το να συνεχίσει, ακουμπώντας τον δείκτη του χεριού μου πάνω στο στόμα της.

"Δεν θα συμβεί αυτό, εντάξει; Σου ορκίστηκα ότι θα παλέψω και θα νικήσω. Ας μην χάνουμε την ελπίδα μας" την καθησυχάζω και οι άκρες των χειλιών μου σχηματίζουν ένα χαμόγελο.

"Δεν θέλω να σε χάσω ξανά Αλεξάντερ. Αρκετά ζήσαμε μακριά ο ένας από τον άλλον. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Δεν θα αντέξω αυτόν τον πόνο"

"Το καταλαβαίνω. Όμως θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για κάθε ενδεχόμενο. Και πρωτίστως, να είσαι εκεί για τα παιδιά μας, Ζοζεφίνα. Η Λούνα θα είναι πάντα η κόρη μου και ο Έντγκαρ θα σε συνδέει μαζί μου, ό,τι κι αν γίνει. Έχεις λοιπόν πολύ σημαντικούς λόγους για να συνεχίσεις, εάν τελικά δεν τα καταφέρω" στερεώνω μια τούφα πίσω από το αυτί της με προσοχή, για να μην χαλάσει το χτένισμά της.

"Σε αγαπώ τόσο πολύ. Ξέρεις πάντα τι να μου πεις, ώστε να νιώσω καλύτερα" μου λέει και με φιλάει πεταχτά στα χείλη... Να 'ξερε μόνο τι μπορεί να προκαλέσει μια τόσο απλή κίνηση!

"Μήπως να λέγαμε πως κάτι μας έτυχε και μέναμε εδώ;" ψιθυρίζω αυτί της και τα δάχτυλα μου κατεβαίνουν στους γλουτούς της, πιέζοντας απαλά το σημείο εκεί.

"Όσο δελεαστική και αν είναι η πρόταση σου, θα αναγκαστώ να αρνηθώ... Τουλάχιστον μέχρι να γυρίσουμε, μιας και θα κοιμηθείς εδώ το βράδυ" μου υπενθυμίζει γελώντας και απομακρύνεται από κοντά μου... Ήδη το μυαλό πλάθει σενάρια για το πώς θα μπορούσε η βραδιά να γίνει πιο πικάντικη, αφού επιστρέψουμε από το ίδρυμα.

Πανέτοιμοι και οι δύο, βγαίνουμε από το δωμάτιο. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά και φτάνουμε στο χολ, όπου εκεί μας περιμένουν η Λούνα και ο Έντγκαρ, ο οποίος βρίσκεται στην αγκαλιά της και γελάει... Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να παραμείνει χαρούμενο αυτό το παιδί σε όλη του ζωή. Οπως και τα υπόλοιπα παιδιά που θα αποκτήσουμε με την Ζοζεφίνα κάποια στιγμή.

"Τι όμορφοι που είστε και οι δύο! Έντγκαρ, δεν υπέροχοι μαζί;" τον ρωτάει και εκείνος συμφωνεί μαζί της με ένα κούνημα του κεφαλιού.

Έχω παρατηρήσει πως τις τελευταίες ημέρες, έχει φτιάξει κάπως η σχέση της Ζοζεφίνας με την Λούνα. Βέβαια, πρέπει να διανύσουν ακόμα πολύ δρόμο για να γίνει όπως ήταν κάποτε, αλλά σίγουρα θα φτάσουν εκεί με επιμονή, υπομονή και πολύ καλή θέληση. Όλα αυτά, τα διακρίνω και στις δύο. Μπορώ μόνο να ελπίζω και παραλλγα, θα μιλήσω και εγώ με την Λούνα άμεσα. Θεωρώ πως ίσως την βοηθήσει αυτό.

"Σε ευχαριστούμε Λούνα μου" της λέω και περνάω το χέρι μου από τους ώμους της Ζοζεφίνας.

"Αγκαλιά;" ρωτάει ο Έντγκαρ, δειχνονυα προς το μέρος μου.

Διστάζω για ένα λεπτό, αφού ακόμα δεν έχει μάθει πως εγώ είμαι ο πατέρας του, αλλά η Ζοζεφίνα με φιλάει στο μάγουλο, παρακινώντας με να πλησιάσω. Έτσι, μειώνω την απόσταση ανάμεσα σε εμένα και την Λούνα και παίρνω τον Έντγκαρ στην αγκαλιά μου. Τα χεράκια του χαϊδεύουν το πρόσωπο μου, στέλνοντας κύματα ευτυχίας και ανακούφισης σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

Κάθε ανησυχία, κάθε πρόβλημα, ξαφνικά όλα συρρικνώνονται και μοιάζουν τόσο ασήμαντα μπροστά σε αυτές της στιγμές. Μου υπενθυμίζουν ότι πλέον, έχω σκοπό σε αυτήν την ζωή. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να γίνω ένας σωστός οικογενειάρχης, σύντροφος και φίλος.

"Πάμε τώρα. Κρίμα να αργήσουμε σε κάτι τόσο σημαντικό, δεν συμφωνείτε;" λέω και φεύγουμε από το σπίτι, ώστε να πάμε στο Orphans Home και να γιορτάσουμε μαζί με την φίλη μας.

Απόψε, είναι η επέτειος του ιδρύματος. Ξεκίνησε την λειτουργία πριν από εκατό χρόνια. Έκανα μια μικρή έρευνα για αυτό, αφότου μάθαμε ότι ο Κρις είναι ετεροθαλής αδερφός της Ζοζεφίνας. Από ό,τι διάβασα, εκείνη η συγκεκριμένη εποχή, ήταν περίοδος παρακμής για το ίδρυμα. Εφόσον η μητέρα της Άλις δεν είχε αναλάβει ακόμα την διοίκηση του μέρους, το μόνο που μπόρεσε να κάνει, ήταν να σώσει τις ζωές όσων περισσότερων παιδιών γινόταν. Και ευτυχώς ανάμεσα τους, βρέθηκε και ο μικρός μου αδερφός.

Λίγα χρόνια αργότερα, εκείνη φρόντισε το ίδρυμα να αποκτήσει ξανά τον σκοπό με τον οποίο ξεκίνησε και αυτός ο τρόπος σκέψης, πέρασε και στην Άλις. Νομίζω πως γι' αυτό την αγάπησε ο Κρις. Για την ανιδιοτέλεια και την καλοσύνη της. Ευελπιστώ μόνο να πράξει αναλόγως για να μην την χάσει στο τέλος.

[...]

"Χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους έρχεστε όλοι μαζί!" αναφωνεί η Άλις, βλέποντας μας να μπαίνουμε στο κτίριο και μια απαλή, αλλά χαρούμενη μουσική φτάνει στα αυτιά μου

Ο χώρος είναι όμορφα διακοσμημένος. Χρωματιστές γιρλάντες κρέμονται από το ταβάνι και γλάστρες, σε διάφορες αποχρώσεις, έχουν στηθεί σε αρκετά σημεία, με αποτέλεσμα οι μυρωδιές των λουλουδιών να κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα, προσδίδοντας ένα ιδιαίτερο άρωμα. Πάνω σε ξύλινα τραπέζια, υπάρχουν νόστιμες λιχουδιές και αναψυκτικά όλων τον ειδών να τα συνοδεύουν. Στους πίνακες του τοίχου, έχουν τοποθετηθεί φωτογραφίες παιδιών που έζησαν εδώ όλα αυτά τα χρόνια, μαζί και ατόμων που εργάζοταν ή ήταν εθελοντές. Πολύ έξυπνο να παρουσιάσει κάτι τέτοιο.

"Άλις, είναι πανέμορφο! Έκανες καταπληκτική δουλειά!" λέει η Ζοζεφίνακαι η Άλις την αγκαλιάζει, κάνοντας το ίδιο και με εμένα αμέσως μετά.

"Σε ευχαριστώ Ζοζεφίνα μου. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, μιας και ζήτησα από τα παιδιά φέτος να βοηθήσουν. Ήθελα ή γιορτή φέτος να είναι ξεχωριστή" λέει συγκινημένη και ανοιγοκλείνει τα μάτια, για να διώξει τα δάκρυα που απειλούν να καταστρέψουν το απλό, αλλά εντυπωσιακό μακιγιάζ της.

"Άλις!" φωνάζει ένα αγόρι, τρέχοντας προς το μέρος μας.

"Ράιαν, γειά σου! Χαίρομαι που σε βλέπω κεφάτο σήμερα"

"Πώς να μην είμαι; Είναι η καλύτερη από όλες!"

"Πάντα τόσο χαρούμενος είσαι;" τον ρωτάει η Λούνα, διορθώνοντας μερικά σημεία στο μπορντό φόρεμα της... Μεγαλώνει η κόρη μου και αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται ξεκάθαρα σε όλους τους τομείς.

"Όσο ξινή είσαι και εσύ... Άρα ναι" της απαντάει με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο και τα μάγουλα της Λούνας βάφονται με ένα αμυδρό, κόκκινο χρώμα.

"Ράιαν! Δεν είναι σωστό να μιλάς έτσι" τον μαλώνει, αλλά μπορώ να διακρίνω ότι με δυσκολία συγκρατεί τον εαυτό της από το να γελάσει.

Ο μικρός πρέπει να είναι κοντά στην ηλικία της Λούνας. Δεν τον ξέρω, μα έχω την εντύπωση ότι κάπου τον έχω ξαναδεί, και πολύ πρόσφατα μάλιστα. Μάλλον σε κάτι φωτογραφίες... Που θα μου πάει, θα θυμηθώ.

"Δεν πειράζει Άλις. Και η Λούνα δεν πάει πίσω" ψιθυρίζει στο αυτί της και τους ξεφεύγει ένα γελάκι, ενώ τα μάτια του Έντγκαρ, κοιτάζουν γεμάτα περιέργεια τα παιδάκια που τρέχουν πάνω κάτω και παίζουν όλα μαζί, χωρίς ούτε ένα να κάθεται μόνο του... Η Άλις τους μαθαίνει να μην περιθωριοποιούν κανέναν και αυτό είναι καλό.

"Έι, σε ξέρω εσένα" λέει στην Λούνα και ύστερα γυρνάει προς το μέρος μας "Όλους σας ξέρω. Η Μαργαρίτα μου έχει πει τα πάντα για εσάς" συμπληρώνει και παρόλο που αυτό έλυσε μια απορία στο μυαλό μου, δημιούργησε άλλα τόσα ερωτηματικά.

Εννοεί την αδερφή μου την Μαργαρίτα; Πολύ πιθανόν ναι, γιατί διαφορετικά δεν ένιωθε τόσο άνετα για να μας μιλήσει, ασχέτως αν θα μας αναγνώριζε ή όχι. Πώς συσχετίζεται όμως η αδερφή με το Orphans Homes; Μήπως αυτό εννοούσε στην προηγούμενη συνάντηση μας, όταν είπε ότι θα υπάρξουν αλλαγές στην ζωή της; Δεν είχε διευκρινίσει τι εννοούσε, αλλά τώρα μια μικρή υποψία έχει φυτευτεί στο μυαλό μου και θέλω οπωσδήποτε να της μιλήσω, για να καταλάβω.

"Πώς γίνεται εσύ να γνωρίζεις ποιοί είμαστε;" αναρωτιέται φωναχτά η Λούνα, με λίγο ανεβασμένο τόνο και ο Ράιαν ετοιμάζεται με της μιλήσει στο ίδιο ύφος, όταν η Μαργαρίτα εμφανίζεται πίσω, με ένα λαμπερό χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο της.

"Ήρθα για να λύσω όλες τις απορίες σας. Ο Κρις γνωρίζει ήδη, μιας και μου έκανε μια μικρή εξυπηρέτηση. Ιδέα δεν έχω που βρίσκεται αυτήν την στιγμή, αλλά προς το παρόν, δεν έχει σημασία. Εγώ λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι... Σκοπεύω να υιοθετήσω τον Ράιαν" μας ανακοινώνει και νομίζω πως εάν μπορούσα να αντικρίσω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, θα έβλεπα το σοκ να έχει διαγραφεί στο πρόσωπο μου.

Επικρατεί μια σιωπή μεταξύ μας για τα επόμενα λεπτά, την οποία η Μαργαρίτα επίτηδες παρατείνει, δίνοντας μας χρόνο να επεξεργαστούμε αυτά τα νέα... Ομολογώ πως δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. Ήξερα ότι η αδερφή μου επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο να αποκτήσει οικογένεια, αλλά εφόσον είχε αποφασίσει να ξαναμπεί σε κάποια σχέση, θα το άφηνε στην άκρη. Ήταν τόσο απογοητευμένη από την κατάληξη που είχε η σχέση της με εκείνον τον αλήτη, τον Άρτσι, που δεν ήταν διατεθειμένη να αφοσιωθεί ξανά σε αυτόν τον τομέα της ζωής της.

Ο νους μου ωστόσο, δεν έφτασε ως τις διάφορες λύσεις που έχουν εξευρεθεί σήμερα. Καταβάθος, δεν ήθελα να εγκαταλείψει αυτό το όνειρα. Όσο ξαφνικό κι αν μου φάνηκε... Δεν μπορώ, παρά να χαρώ για εκείνη και να την στηρίξω. Έχοντας ακόμα αντοχές, πήρε μια πολύ σπουδαία απόφαση και θεωρώ ότι όλοι μας σε αυτήν την οικογένεια, θα καλωσορίσουμε με αγάπη το νέο μέλος της.

"Μαργαρίτα μου, αυτό είναι υπέροχο!" ακούω την Ζοζεφίνα να λέει και αγκαλιάζουν η μία την άλλη.

"Αδερφή μου, τι ωραία νέα!" αποκρίνομαι, αγκαλιάζοντας της και εγώ.

"Πώς και πήρες αυτήν την απόφαση;" ρωτάει η Λούνα εύθυμα, κοιτώντας όμως τον μικρό ασταμάτητα με ένα υπεροπτικό ύφος.

"Είναι μεγάλη ιστορία, Λούνα μου. Θα σας την διηγηθώ, όταν θα έρθετε σπίτι μου για φαγητό. Να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Για την ώρα, νομίζω ο Ράιαν αδημονεί να σας γνωρίσει τον καθένα ξεχωριστά. Έτσι δεν είναι;"

"Εννοείται! Πάντα ήθελα να μιλήσω με μια από τις πιο διάσημες προσωπικότητες του κόσμου! Μπορώ να σε λέω Αλεξάντερ... Έτσι δεν είναι;" απευθύνεται σε εμένα και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου... Έχω την εντύπωση ότι θα αγαπήσω πολύ αυτόν τον νεαρό, μιας και πλέον, θεωρούμαι θείος του.

"Φυσικά και μπορείς Ράιαν" του απαντώ και ο Έντγκαρ έχει καρφώσει τα μάτια του πάνω του.

"Ράιαν..." ψελλίζει και απλώνει το χεράκι προς το μέρος του.

"Ο γιός σας είναι πολύ όμορφος" λέει και η Ζοζεφίνα τον χαϊδεύει στα μαλλιά.

"Σε ευχαριστούμε πολύ. Πιθανότατα σε συμπαθεί, γιατί πάντα ζητάει αγκαλιά με αυτόν τον τρόπο από πρόσωπα που αντικρίζει πρώτη φορά" του εξηγεί και ο Ράιαν κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.

Νιώθω την ευφορία να κυλάει στις φλέβες μου και ένα μεγάλο, ζεστό κύμα έχει κατακλύσει την ψυχή μου. Αυτήν την στιγμή, το μυαλό που έχει αποδιώξει κάθε αρνητική και επικεντρώνεται στο παρόν. Είμαι και πάλι με την οικογένεια μου. Και για πρώτη φορά, ύστερα από πολύ καιρό, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι κανένας δεν μπορεί να πάρει μακριά αυτό το συναίσθημα.

Alice's POV

Περιφέρομαι ανάμεσα στα παιδιά και τους υπόλοιπους καλεσμένους, ελέγχοντας εάν χρειάζονται κάτι. Είμαι ανακουφισμένη που βλέπω πως όλα δένουν καλώς και η βραδιά εξελίσσεται ακριβώς όπως την σχεδίασα. Μάλιστα, συζήτησα με κάποιους, οι οποίοι σκέφτονται σοβαρά είτε να γίνουν ανάδοχοι γονείς είτε να υιοθετήσουν. Ευελπιστώ, αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι να τηρήσουν τον λόγο τους.

Τα παιδιά τσακώνονται συχνά τον τελευταίο καιρό και είχα άγχος πως θα συνέβαινε κάτι αυτήν βραδιά. Προσπαθώ διαρκώς να τους υπενθυμίζω ότι κάτω από αυτήν ηνν στέγη, είμαστε μια οικογένεια και δεν πρέπει μαλώνουμε μεταξύ μας.

Βέβαια, κατανοώ πως δεν είναι εύκολη η συμβίωση για τα περισσότερα, αφού το κάθε ένα ζει καθημερινά, κουβαλώντας τα δικά του τραύματα και δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί αυτό το βάρος. Εάν οι ενήλικες το βρίσκουν ακατόρθωτο, μπορώ να φανταστώ πόσο βασανίζονται οι αθώες, παιδικές ψυχούλες. Έχουν και εκείνα την ανάγκη να ξεσπάσουν, για όλες τις αδικίες που έχουν βιώσει. Προσπαθώ να είμαι εκεί και προσφέρω την απαραίτητη βοηθάει, όσα εμπόδια κι αν υπάρχουν. Ευτυχώς, έχω την δυνατότητα να απευθυνθώ και σε άλλους ειδικούς, εάν κριθεί απαραίτητο.

Είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό που κάνω. Νιώθω πως έχω έναν σκοπό στην ζωή μου. Και επιπλέον... Υπάρχει μια φράση που λέει ότι όταν η ζωή σου παίρνει κάτι, σου δίνει κάτι άλλο. Το μωρό μου πέθανε άδικα, σχεδόν πριν δέκα χρόνια. Το γεγονός αυτό με τσάκισε, σε συνδυασμό με τον άσχημο χωρισμό που βίωσα. Ήμουν στα όρια της κατάθλιψης... Και τότε η μητέρα μου, μου πρόσφερε μια θέση στο ίδρυμα, όπου εκεί μπορούσα να κάνω και την πρακτική μου. Είχα την ευκαιρία να δουλέψω ανάμεσα σε τόσα παιδάκια, τα οποία με χρειάζονταν. Έγιναν η οικογένεια που δεν κατάφερα να αποκτήσω. Και κάπως έτσι, γιατρεύτηκαν οι πληγές μου. Ακόμα στεναχωριέμαι όταν θυμάμαι, αλλά συνήθισα πια την ύπαρξη αυτού του πόνου.

Η ζωή μου στέρησε την κόρη μου, αλλά μου χάρισε παράλληλα και την δουλειά των ονείρων μου. Και είμαι σίγουρη πως το παιδί μου βρίσκεται σε ένα καλύτερο μέρος. Και εγώ... Είμαι χαρούμενη, αλλά διαισθάνομαι πως κάτι λείπει. Μόνο αφού μπει ένα κομμάτι στην θέση του, θα νιώσω ευτυχισμένη.

"Άλις" μια γνώριμη φωνή με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Γυρνάω από την άλλη και το βλέμμα μου διασταυρώνεται με αυτό το Κρις. Τα μάτια του έχουν εστιάσει πάνω μου. Απέχουμε μόνο λίγα εκατοστά μεταξύ μας και παρά την φασαρία που επικρατεί γύρω μας, μπορώ να ακούσω τις ανάσες του. Οι ώμου του είναι σφιγμένοι και κάτι θέλει να πει, μα οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα του. Τα χέρια του, παραμένουν σταυρωμένα κάτω από το στήθος.

Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά, που έχω την αίσθηση ότι θα πεταχτεί έξω. Πλέον, δεν υπάρχει κανένας άλλος στον χώρο. Είμαστε μόνο εγώ και ο Κρις. Ο αέρας είναι γεμάτος με ανείπωτα λόγια. Η βουή του αίματος φτάνει στα αυτιά μου και καλύπτει τον οποιονδήποτε άλλο ήχο. Η μόνη σκέψη μου τώρα... Είναι το πόσο επιθυμώ να τον αγγίξω. Να γευτώ και πάλι τα χείλη του, να απολαύσω την αίσθηση του αγγίγματος του πάνω στην επιδερμίδα. Έχω ανάγκη να βάλει ξανά φωτιά στο κορμί μου. Θέλω να είμαι μαζί του, όπως και εκείνος. Δεν έχω καταφέρει να προχωρήσω την ζωή μου και δεν νομίζω πως θα το πετύχω αυτό, εάν δεν αφεθώ στο να ζήσω αυτό που έχουμε.

"Κρις... Πού είχες εξαφανιστεί; Η Μαργαρίτα είναι με τους υπόλοιπους"

"Το γνωρίζω. Όμως τώρα... Θέλω να μιλήσω μαζί σου" μου απαντάει και χωρίς να πω κάτι, του κάνω νόημα να με ακολουθήσει στο γραφείο... Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

Διασχίζουμε διακριτικά την διαδρομή μέχρι το γραφείο μου και αφού μπούμε μέσα, κλείνω βιαστικά την πόρτα και ακουμπάω την πλάτη μου πάνω της. Ξεφυσάω και επιδιώκω να ανακτήσω τον έλεγχο των συναισθημάτων και των σκέψεων μου, προτού ξεκινήσω μία συζήτηση, που δεν έχω ιδέα πώς θα καταλήξει.

Εκείνος στέκεται απέναντι μου, έτοιμος να ξεστομίσει όσα κρατούσε μέσα όλον τον καιρό... Ενώ εγώ τον εμπόδιζα. Και αυτό, γιατί φοβόμουν για το τί θα μπορούσα να ακούσω. Ένα κομμάτι του εαυτού μου, δεν έχει πάψει να αγχωνεται. Όχι επειδή δεν πιστεύει τον Κρις, αλλά εξαιτίας της ντροπής που δεν του έδωσα μια ευκαιρία νωρίτερα να μου εξηγήσει. Είναι άραγε πόλη αργά τώρα;

"Κρις..."

"Άλις..."

Λέμε ταυτόχρονα και μας ξεφεύγει ένα γελάκι, το οποίο ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα.

"Μπορώ να μιλήσω πρώτα εγώ;" ρωτάει και γνέφω θετικά.

"Άλις, εγώ ποτέ δεν γύρισα να κοιτάξω άλλη γυναίκα. Όταν μου έδωσες την ευκαιρία που ζητούσα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έκανα τα πάντα για να μην σε απογοητεύσω. Και το τήρησα αυτό. Καμία δεν με άγγιξε εκτός από-"

"Κρις, μην προσπαθείς να με βγάλεις ψεύτρα. Ξέρω τι είδα" ακούω τον εαυτό μου να λέει και θέλω να τον χτυπήσω... Υποτίθεται δεν θα τον διέκοπτα.

"Τι είδες δηλαδή; Αυτό ποτέ δεν το διευκρίνησες" αποκρίνεται και δεν έχει άδικο...

"Μπήκα στο δωμάτιο... Και... Την είδα να σε φιλάει..." απαντώ, σκάβοντας μισοφέγγαρε με τα νύχια στις παλάμες μου.

"Ακριβώς! Και αφότου έφυγες, εγώ την απώθησα από πάνω μου. Της ξεκαθάρισα ότι αγαπώ μόνο μια γυναίκα και δεν με ενόχλησε ξανά από τότε... Που να πάρει, τελικά είναι ωραίο να που επιτέλους το είπα" απελευθερώνει μια ανάσα ανακούφισης "Σε αγαπώ, Άλις. Τώρα πια, ξέρω με σιγουριά ότι εσύ είσαι η μία και μοναδική για εμένα. Ακόμα κι αν μου ζητήσεις να σε αφήσω... Δεν θα το κάνω"

Θέλω τόσο πολύ να τον πιστέψω... Θα ήταν πολύ εύκολο να πω ότι χρειάζομαι χρόνο, να αναλογιστώ κάποια πράγματα. Συνέβαιναν τόσα πολλά συγχρόνως, οπότε θα μπορούσα.... Αλλά γαμώτο, δεν μπορώ. Χρειάζομαι την ζεστασιά που μου πρόσφερε κάποτε. Την φροντίδα του... Τον έχω ανάγκη, γιατί και εγώ τον αγαπώ. Δεν σταμάτησα ποτέ.

Κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου και τα φτερουγίσματα γίνονται ακόμη πιο έντονα.

"Εξάλλου... Νομίζω πως δεν θα καταφέρεις να ζήσεις μακριά μου" κάνει κι άλλο βήμα προς το μέρος μου.

"Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, Κρις Σέργουντ"

Ένα τραχύ χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη στο πρόσωπο του.

"Αρκετή υπομονή έκανα... Ώρα να σε κάνω δική μου"

"Δεν είμαι αντικείμενο για να είμαι δική σου. Δεν σου ανήκω, όπως και σε κανέναν άλλον άντρα. Μπορώ να βγαίνω και να είμαι με όποιον θέλω" του υπενθυμίζω, όμως η ανατριχίλα που με διαπερνά, έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια μου.

"Ξέρεις πως το εννοώ, Άλις Μπράις..." τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου "Δεν δίνω δεκάρα για όλους του άλλους. Κανείς δεν θα σου δώσει ό,τι είμαι διατεθειμένος να σου προσφέρω εγώ" ψελλίζει και η ένταση εξαπλώνεται παντού στο σώμα μου

"Δηλαδή;"

"Όλη μου την ζωή... Ό,τι έχω και δεν έχω, είναι δικό σου. Η καρδιά μου σου ανήκει. Για πάντα. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες μαζί της"

Με πιάνει από τα μαλλιά κοντά στον αυχένα και τα χείλη του μπορούν σχεδόν να αγγίξουν τα δικά μου. Δεν τολμάω να κουνηθώ, φοβούμενη μην διαταράξω την ηλεκτρισμένη αύρα που κυριαρχεί στον χώρο.

Νιώθω τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα. Το στήθος μου πονάει και δεν ξέρω γιατί... Ή μάλλον ξέρω. Θα μπορούσα να παρατείνω κι' άλλο αυτήν την αναμονή. Να δοκιμάσουμε ο ένας τις αντοχές του άλλου για περισσότερο καιρό. Το θέμα είναι πως δεν θέλω να συνεχίσω. Έχω κουραστεί να αντιστέκομαι και να σαμποτάρω τον εαυτό μου. Μετά από τόσα χρόνια που πάλευα να μην παρασυρθώ από το ρεύμα της ζωής, επιτέλους καταλαβαίνω ότι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνω. Να πάω με τα νερά και ό,τι γίνει... Πλάι στους ανθρώπους που αγαπώ.

Και τελικά... Τι έχει μεγαλύτερη αξία από το να αφεθείς και ζήσεις στο μέγιστο;

Ύστερα από λίγη ώρα ησυχίας, ακουμπάω την παλάμη μου στο μάγουλο, δίνοντας του την άδεια για αυτό που θέλει να κάνει... Ένα ρίγος ανακούφισης τον διατρέχει αμέσως ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου, φιλώντας με απελπισμένα και παθιασμένα μαζί. Τα πόδια μου λυγίζουν. Λιώνω στην αγκαλιά του, απολαμβάνοντας το άγγιγμα του. Το βάρος στο στήθος μου υποχωρεί και κάθε νευρική απόληξη ενεργοποιείται στο κορμί μου.

"Δύο χρόνια στην αναμονή... Κατανοείς ότι δεν πρόκειται να σε αφήσω σε ησυχία, έτσι;" τα χείλη του κινούνται ρυθμικά και απαλά πάνω στα δικά μου "Όλη μου την ζωή είχα τα πάντα. Χρήματα, φήμη, αγάπη από τους γύρω μου. Ήθελα όλοι να με αναγνωρίζουν. Δεν με ενδιέφερε να διαλέξω τον δρόμο της οικογένειας... Έως ότου γνώρισα εσένα. Σε έχασα μια φορά, επειδή ήμουν βλάκας. Ερωτεύτηκα την Νατάσα, ναι. Όμως ένας μεγάλο έρωτα γνώρισα και αγαπώ... Εσένα. Η μόνη γυναίκα που θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένο"

Ένας λυγμός χαράς ξεφεύγει και το μέτωπο μου αγγίζει το δικό του.

"Είναι αλήθεια αυτό που ζούμε..."

"Σου το εγγυώμαι. Και κάθε μέρα θα σου το δείχνω έμπρακτα" ψιθυρίζει στο αυτί μου και όλες μου οι ανησυχίες εξαφανίζονται. Ξέρω... Ότι δεν πρόκειται να με πληγώσει ξανά.

"Σε αγαπώ, Άλις Μπράις"

"Και εγώ σε αγαπώ, Κρις Σέργουντ" αποκρίνομαι και μένει ακίνητος.

"Πες το μου ξανά" με παρακαλάει ουσιαστικά και κλείνω το πρόσωπο του στα χέρια μου.

"Σε αγαπώ Κρις Σέργουντ" λέω και ένα μικρό χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο του, καθώς με φιλάει και πάλι.

Δεν ξέρω ποιό θα είναι το μέλλον μας. Αλλά δεν με νοιάζει. Τον συγχώρεσα και εκείνος με δέχτηκε πίσω. Και ξέρω ότι δεν θα το μετανιώσω. Διότι όταν γνωρίζουμε αν και πότε πρέπει δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους που αγαπάμε, τότε είναι βέβαιο ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ είμαι έτοιμη για αυτό το επόμενο βήμα... Και όπου μου βγει.

Γειά σας όμορφα δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πώς είστε;

Τελευταίος μήνας της άνοιξης!

Πώς νιώθετε που πλησιάζει το καλοκαίρι;

Εγώ αγχώνομαι, γιατί ξεκινάω θερινή προετοιμασία για την Γ' Λυκείου... Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα πώς θα πάει. Ευελπιστώ για το καλύτερο και σκέφτομαι ότι σε έναν χρόνο και ένα μήνα από τώρα, θα είναι όλα διαφορετικά😊

Τέσπα!

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να τα βρει και το δεύτερο πρωταγονιστικό ζευγάρι μας!

Τους αγαπώ😍

Αλλά και η Μαργαρίτα θα είναι χαρούμενη τώρα. Επιτέλους, απέκτησε ένα δικό της παιδί, κι ας μην το γέννησε... Ο μικρός Ράιαν είναι σε πολύ καλά χέρια και η Μαργαρίτα είναι το κατάλληλο άτομο για να τον φροντίσει💕

Για να δούμε όμως... Για πόσο θα διαρκέσουν οι ωραίες στιγμές, δίχως αναταραχές;

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️