Josephine's POV

Ανοίγοντας δειλά δειλά τα μάτια μου, προσπαθώ να τεντώσω το σώμα μου. Τα μαλλιά μου, μπερδεμένα μεταξύ τους, έχουνε απλωθεί σε όλο το μαξιλάρι. Ανακάθομαι στο κρεβάτι και βλέπω τις ελάχιστες αχτίδες του ήλιου να έχουν εισχωρήσει μέσα από το αλεξίσφαιρο τζάμι.

Ακουμπάω το χέρι μου στην άλλη μεριά του κρεβατιού και είναι άδειο. Μα καλά, που έχει πάει πρωΐ πρωΐ; Πόσο θα ήθελα να ξυπνήσουμε πάλι μαζί... Χθες ήταν η καλύτερη νύχτα της ζωή μου. Η πράξη του... Ισοδυναμεί με όλα τα συγνώμη που θα μπορούσε να μου πει. Και νομίζω πως και αυτός με έχει συγχωρέσει για τα λάθη μου.

Βγαίνω από τα σκεπάσματα και ακουμπάω τις πατούσες μου πάνω στο παρκέ, ώστε να σταθώ στα πόδια μου. Κάνω μερικά βήματα μέχρι το παράθυρο και το ανοίγω, αφήνοντας τον αέρα να χτυπήσει το πρόσωπο μου. Η θέα προς το δασάκι είναι πανέμορφη. Ανυπομονώ να πάμε την πρώτη μας βόλτα εκεί πέρα.

Παίρνω ένα λευκό του πουκάμισο από την ντουλάπα και το φοράω. Δεν μου είναι και πολύ μακρύ. Φτάνει λίγο πιο κάτω από τους γλουτούς μου. Διπλώνω τα μανίκια μέχρι τους αγκώνες και προχωράω μέσα στο μπάνιο του δωματίου.

Ουάου! Πρώτη φορά μπαίνω εδώ μέσα! Είναι πανέμορφο! Σαν αυτά στα πεντάστερα ξενοδοχεία! Είναι και... Αρκετά μεγάλο. Θα μπορούσε να είναι ένα δεύτερο υπνοδωμάτιο. Από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, τα πάντα είναι καλυμμένα με λευκό μάρμαρο. Διαγώνια, απέναντι από την πόρτα, υπάρχει μια γωνιακή μπανιέρα, και αυτή από μάρμαρο. Πάνω σε ένα μικρό πεζουλάκι, είναι όλα τα σχετικά μπουκάλια για την περιποίηση του σώματος.

Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη και αρχίζω να πλένω το πρόσωπο μου. Παρατηρώ τα σημάδια στον λαιμό και χαμογελάω αυθόρμητα. Νομίζω ήταν το καλύτερο βράδυ που ζήσαμε μαζί από τότε που γνωριστήκαμε.

Βγαίνω από το δωμάτιο και πάω προς τα σκαλιά. Πιάνω με το χέρι μου την γυάλινη κουπαστή και κατεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά, με γοργό βήμα προς το ισόγειο. Θα ψάξω πρώτα στην κουζίνα, μιας και που αλλού θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα;

Φτάνω κάτω και αρχίζω να περπατάω στον μικρό διάδρομο προς την κουζίνα. Διάφοροι ήχοι ακούγονται από εκεί, επιβεβαιώνοντας με ότι σε αυτό το δωμάτιο βρίσκεται.

Τον βλέπω να είναι πάνω από τα μάτια και να προσπαθεί να... Μαγειρέψει; Ο Αλεξάντερ Σέργουντ προσπαθεί να τηγανίσει ομελέτα; Χαχαχα, δεν το πιστεύω! Δείχνει να μην τα πηγαίνει και πολύ καλά πάντως.

"Ωωωωω έλα τώρα!" τον ακούω να μουρμουρίζει δυνατά και μετά να ξεστομίζει κάνα δύο βρισιές.

Χασκογελάω όσο πιο σιγά γίνεται και πλησιάζω στις μύτες των ποδιών μου, φτάνοντας από πίσω του. Ακουμπάω τις παλάμες μου πάνω στις δικές του, ώστε να τον βοηθήσω.

"Έτσι γίνεται..." ψιθυρίζω στο αυτί του και τον φιλάω στο μάγουλο.

Πιάνει τα χέρια μου και γυρνάει από την άλλη, κολλώντας εμένα στον πάγκο. Τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου σε ένα απαλό και τρυφερό, δηλαδή τον καλύτερο τρόπο για να πούμε καλημέρα ο ένας στον άλλον.

"Ήθελα να σου φέρω πρωϊνό στο κρεβάτι" μου εξηγεί ναζιάρικα και χαμογελάω.

"Αυτό θα ήταν πολύ γλυκό... Αλλά επειδή θα πάρουμε φωτιά, κάτσε στην θέση σε ένα σκαμνάκι και άφησε εμένα να τελειώσω εδώ" το προστάζω ήρεμα- μέσα σε εισαγωγικά πάντα- και αυτός πάει προς τον πάγκο.

Τελειώνω εγώ με το πρωϊνό μας και αφού μας σερβίρω, κάθομαι σε μια θέση δίπλα του. Αφήνω το φαγητό μπροστά του και αρχίζουμε να τρώμε, κοιτώντας ο ένας τον άλλον συνεχώς, χωρίς να βγάλουμε λέξη.

Θέλω να τον ρωτήσω για την προηγούμενη νύχτα στην πρεμιέρα... Αλλά δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα. Δεν θα έπρεπε να μου αρκεί που το έκανε; Γιατί η ανάγκη μου να μάθω τον λόγο είναι τόσο έντονη;

Αποφασίζω να ρωτήσω, σπάζοντας την σιωπή που επικρατεί τα τελευταία λεπτά ανάμεσα μας.

"Αλεξάντερ... Τι ήταν όλο αυτό χτες το βράδυ;" ρωτάω, αφήνοντας το πιρούνι μου κάτω. Εκείνος, χωρίς να σαστίσει, ακουμπάει στον πάγκο το ποτήρι του και ύστερα χαϊδεύει τον ώμο μου.

"Ζοζεφίνα, σε αγαπώ πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν έχω αγαπήσει ξανά τόσο πολύ γυναίκα ή αν θα το κάνω στο μέλλον. Όμως ξέρω πως θέλω να ζήσουμε το τώρα, χωρίς να φοβόμαστε. Αξίζει και στους δύο μας και να είσαι σίγουρη πως θα παλέψω για αυτήν την σχέση" μου απαντά, με ένα χαμόγελο να αστράφτει στο πρόσωπο του. Όταν θέλει, γίνεται πολύ γλυκός. Ξέρει τι να πει και ποτέ να το πει. Και το καλύτερο; Το νιώθω μέσα ότι τα εννοεί αυτά που μου λέει.

"Απλώς... Δεν το πιστεύω ότι έκανες κάτι τέτοιο για εμένα" του λέω και με πειράζει στην μύτη.

"Να το πιστέψεις. Γιατί σε αγαπώ Ζοζεφίνα. Και θα έκανα τα πάντα για την γλυκιά μου Ζόζι" μου λέει και με φιλάει στο μέτωπο, μετά στην μύτη και ύστερα πεταχτά στα χείλη. Και εγώ τον αγαπώ. Τον αγαπώ πάρα πολύ.

"Φάε τώρα, γιατί σήμερα έχουμε πολλά να κάνουμε"

"Τι εννοείς; Δεν θα πάμε στο γραφείο;" ρωτάω έκπληκτη και γελάει ξανά.

"Μετά το τέλος μιας ταινίας, η εταιρεία πάντα παίρνει άδεια για δύο μήνες τουλάχιστον. Αν η ταινία έχει κάνει τεράστια επιτυχία και τα έσοδα είναι πολλά, ίσως λίγο παραπάνω" μου εξηγεί και γνέφω καταφατικά, ενώ συνεχίζω να τρώω. Τι δουλειές όμως μπορεί να έχουμε;

"Ότι και να έχεις στον νου σου, να ξέρεις πως πρώτα θα περάσουμε από το σπίτι μου να δω την αδερφή μου. Να την γνωρίσεις και εσύ. Θα θέλει σίγουρα να της εξηγήσω τα χθεσινοβραδινά γεγονότα"

"Εννοείται αυτό. Και ανυπομονώ να την γνωρίσω. Επίσης, πρέπει να δεις τι θα πάρετε από το σπίτι όταν θα φύγετε" πετάει ξαφνικά και κοντεύω να πνιγώ με το νερό μου. "Ζόζι μου, δεν φαντάζομαι να νομίσεις πως θα συνεχίσετε να μένετε εκεί. Ειδικά μετά από χθες" συμπληρώνει και καταλαβαίνω τι θέλει να πει, απλά αναρωτιέμαι γιατί δεν μου το ζητάει κατευθείαν.

"Αλεξάντερ Σέργουντ... Μου ζητάς να μείνω μαζί σου;" τον ρωτάω ευθέως και αυτός κάνει μια προσπάθεια να δείξει σοβαρός και ψυχρός, που όμως καταλήγει σε αποτυχία.

"Βασικά, δεν το ζητάω. Απλά σου το ανακοινώνω. Και εσύ και η Λούνα, θα έρθετε να μείνετε εδώ. Είσαι η σύντροφος μου τώρα πια Ζοζεφίνα. Και θα ζούμε μαζί από εδώ και πέρα. Θέλω να περνάμε μαζί όσο περισσότερο χρόνο γίνεται"

Αχ, πως τα λέει έτσι ο άτιμος! Πάντα με συγκινεί! Είναι ο πιο γλυκός άντρας που έχω γνωρίσει!

"Και εγώ σε αγαπώ..." λέω πίσω και μαζεύω τα πιάτα μας, βάζοντας τα στον νεροχύτη.

"Ξέρεις, έχω μια απορία. Τόσον καιρό που είμαστε μαζί, δεν μου είπες ποτέ που δούλευες πριν από εμένα. Τι έκανες πριν την Sergud Studios;" ρωτάει από το πουθενά και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

Ομολογώ πως... Είχα καταφέρει να ξεχάσω για λίγο εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία για εμένα. Όπως και καμιά από τις προηγούμενες δουλειές που έκανα.

"Εμ... Δούλευα σε ένα σούπερ μάρκετ, σε μια γειτονιά κοντά στην δική μου"

"Ενδιαφέρον... Και; Σου φερόντουσαν καλά να φανταστώ έτσι;" με ρωτάει με σηκωμένο φρύδι και στραβοκαταπίνω. Να του πω την αλήθεια τώρα;

"Εμ... Ναι" απαντώ μονολεκτικά και κρεμάω την πετσέτα για τα πιάτα στο αγκιστράκι δίπλα από τον νεροχύτη.

"Ζοζεφίνα, καταλαβαίνω πότε κάποιος μου λέει ψέματα. Ειδικά εσύ. Θέλω να μάθω την αλήθεια για τις συνθήκες εργασίας στην προηγούμενη σου δουλειά" με διατάζει σε ψύχραιμο και ήρεμο τόνο.

Τρομάζω λιγάκι όταν τον βλέπω τόσο χαλαρό εξωτερικά. Και αυτό το λέω, διότι γνωρίζω πως από μέσα του έχει γίνει θηρίο. Με το ζόρι κρατιέται να μην ξεσπάσει τον θυμό του.

"Καλά εντάξει. Δεν ήταν καλές, όμως θα μπορούσαν να είναι και χειρότερες..." λέω ψιθυριστά και με το στόμα του, είναι σαν να μου λέει λεπτομέρειες. "Δεχόμουν μπούλινγκ από συναδέρφους για κάθε λόγο που μπορείς να φανταστείς και το αφεντικό μου... Με παρενοχλούσε σεξουαλικά. Με απέλυσε... Επειδή ποτέ δεν έκανα κάτι μαζί του. Με... Με είχε αγγίξει και μερικές φορές και-" πάω να συμπληρώσω, όταν το χέρι του χτυπάει με δύναμη πάνω στον πάγκο.

"Αρκετά άκουσα... Σήκω" μου λέει και με αρπάζει από το χέρι. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά για το δωμάτιο μας, όμως τελικά μπαίνουμε σε κάποιο άλλο, στο οποίο κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα. Ένα μικρό κρεβάτι βρίσκεται στο κέντρο, με σεντόνια σε αποχρώσεις του. Από τα αριστερά, υπάρχει μια μεγάλη ξύλινη ντουλάπα και απέναντι από το κρεβάτι, μια ξύλινη πόρτα, όπου υποθέτω εκεί είναι το μπάνιο.

"Διάλεξε γρήγορα κάτι από τα ρούχα της Μαργαρίτας και πάμε" μου λέει χωρίς ίχνος χρώματος στην φωνή του και παίρνω στα γρήγορα μια άσπρη μπλούζα με ένα κόκκινο παντελόνι και μαύρες μπαλαρίνες. Ουάου, η Μαργαρίτα έχει πολύ όμορφο γούστο. Αυτή κόκκινο και ο Αλεξάντερ μπλε.

"Πριν την στάση στο σπίτι σου, θα πάμε κάπου αλλού. Πες μου που είναι αυτό το σούπερ μάρκετ"

Ξεροκαταπίνω καθώς μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο μας.... Τι έχει τώρα στο μυαλό του;

[...]

Δεν το πιστεύω... Πραγματικά δεν το πιστεύω!

Μόλις μας έφερε έξω από το σούπερ μάρκετ που εργαζόμουν και πάρκαρε το τεράστιο αμάξι του έξω από αυτό;! Σε κοινή θέα;! Μου αρέσει που δεν ήθελα να τραβήξουμε την προσοχή! Το ότι είμαι ζευγάρι με τον πλουσιότερο άντρα του κόσμου, δεν σημαίνει πως θέλω να φανεί φάτσα φόρα! Δεν θέλω να καβαλήσω το καλάμι! Παραμένω μια συνηθισμένη κοπέλα! Τουλάχιστον... Στα μάτια των άλλων ανθρώπων. Γιατί για τον Αλεξάντερ, ξέρω πως είμαι πολλά περισσότερα.

Μου ανοίγει την πόρτα και βγαίνω έξω, κρατώντας το χέρι του. Έχει ηρεμήσει αρκετά. Τα χαρακτηριστικά του έχουν επανέλθει και έχει την ίδια διάθεση με νωρίτερα το πρωΐ.

"Αλεξάντερ δεν είναι ανάγκη να-" πριν προλάβω να ολοκληρώσω, ακουμπάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Τα χέρια πιάνουν την μέση μου με χάρη, φέρνοντας με κοντά του. Τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν τα καστανά μαλλιά του. Ξέρω πως του αρέσει αυτό... Τον ηρεμεί πολύ.

Σπάει το φιλί και με κοιτάζει στα μάτια.

"Ζοζεφίνα, δεν ανέχομαι οι άνθρωποι που κάποτε σε χλεύασαν και σε υποτίμησαν, να μείνουν έτσι. Θα το επιτρέπω να μείνει έτσι. Είσαι η κοπέλα μου και σε αγαπώ".

Πόσο μου αρέσει να το ακούω. Επιτέλους το λέει...

"Δεν φοβάμαι πια να το παραδεχτώ" αποκρίνεταισαν να διαβάζει τις σκέψεις μου και τον φιλώ πεταχτά.

Ξαφνικά βγάζει τα γυαλιά του και τα βάζει μέσα στην τσέπη του.

"Πες μου ότι θα μπεις μέσα έτσι;! Αλεξάντερ, δεν θέλω να δώσουμε δικαιώματα!"

Μπλέκει τα δάχτυλα μας μεταξύ τους, χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου ούτε για ένα λεπτό.

"Όποιος έχει πρόβλημα... Μπορεί να πάει στο διάολο" μου λέει και με τραβάει προς τα μέσα.

Οι πόρτες σύρονται από την μία μεριά, ώστε να μπούμε μέσα. Κυριολεκτικά, με το που πατάμε το πόδι μας πάνω στο γλιστερό δάπεδο, όλα τα άτομα που υπάρχουν στον χώρο, γυρνάνε και μας κοιτάνε σοκαρισμένοι. Τα μάτια έχουν είναι γουρλωμένα και μας παρατηρούν, καθώς προχωράμε πέρα από τα ταμεία. Πάλι καλά που δεν έχει πολύ κόσμο σήμερα, αλλιώς θα ήταν χειρότερο.

"Μην δίνετε σημασία. Ήρθαμε απλά για τα ψώνια του μήνα. Έτσι αγάπη μου;" με ρωτάει και σκουπίζω τον ιδρώτα από το μέτωπο μου.

"Ε... Ναι" του απαντώ όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Δεν ξέρω γιατί πανικοβάλλομαι τόσο πολύ. Αν μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αυτήν την στιγμή, είμαι σίγουρη πως θα με έβλεπα κοκκινισμένη πιο πολύ και από ντομάτα.

Περπατάμε στου διαδρόμους, κοιτώντας διάφορα πράγματα στα ράφια και τα ψυγεία. Τα βλέπει όλα και από τις εκφράσεις του, φτάνω στο συμπέρασμα ότι πρώτη φορά βρίσκεται σε έναν τέτοιον χώρο και μάλλον του κάνει εντύπωση.

Αχ, δεν μου αρέσει καθόλου που μας κοιτάνε όλοι. Μα καλά, δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν και ασχολούνται μαζί μας;

"Θα το συνηθίσεις" μου ψιθυρίζει και του χαμογελάω διστακτικά.

Φτάνουμε μπροστά από τα καφάσια με τα φρούτα και τα λαχανικά. Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής... Μου λείπουν λίγο οι ώρες που περνούσα μαζί με αυτά και έφτιαχνα συνδυασμούς μέσα στο μυαλό μου.

"Τα χρώματα που σε εμπνέουν. Έτσι μου είχες πει κάποτε που κοιτούσαμε υφάσματα" μου λέει και στρέφω φι βλέμμα μου πάνω του. Το... Το θυμάται.

"Το θυμάσαι..." ψελλίζω και η παλάμη του χαϊδεύει το μάγουλο μου.

"Ότι έχει να κάνει με εσένα το θυμάμαι" με φιλάει καθώς τελειώνει την φράση του και μετά με κλείνει στην αγκαλιά του. Τον σφίγγω πάνω μου. Δεν θα τον αφήσω να φύγει ξανά από κοντά μου

"Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;" ακούω μια γνωστή γυναικεία φωνή να μας ρωτάει και γυρνάμε προς αυτήν. Η Σάσα...

"Όχι Σάσα σε ευχαριστούμε" της απαντάω ευγενικά και γίνεται κόκκινη από τον θυμό της. Τα μάτια της παραμένουν κολλημένα στον Αλεξάντερ.

"Είστε σίγουροι; Μπορώ να σας δώσω πολύ ξεχωριστά προϊόντα και όχι παλιά... Κατεστραμμένα" πετάει με μια δόση ειρωνείας και έτσι μου έρχεται να...

Ζοζεφίνα, έχεις ένα επίπεδο. Αυτή έχει ήδη πέσει χαμηλά, δεν είναι ανάγκη να κάνω το ίδιο. Πρέπει να μάθω επιτέλους να μην δίνω βάση στις προσβολές και στα κακά λόγια των άλλων. Ήρθε ώρα να προχωρήσω μπροστά και να δίνω σημασία στους ανθρώπους που είναι κοντά μου και με αγαπούν. Μου φτάνουν, όσοι και αν είναι.

"Και τα κατεστρεμένα όμως είναι ξεχωριστά. Γιατί εσωτερικά, κρύβουν έναν θησαυρό" της απαντά στον ίδιο τόνο ο Αλεξάντερ και το χέρι του τυλίγεται γύρω από την μέση μου. Μπροστά μας εμφανίζεται το παλιό μου αφεντικό.

"Ζοζεφίνα... Δεν περίμενα να σε δω εδώ"

"Τι να κάνουμε; Κάποια πράγματα... Μας φέρνουν κοντά στα λάθη του παρελθόντος. Όπως και ανθρώπους που δεν θέλουμε να δούμε. Αλλά προχωράμε μπροστά. Πάμε αγάπη μου;" ρωτάω τον Αλεξάντερ παιχνιδιάρικα και αρχίζουμε να περπατάμε προς την έξοδο. Φτάνω στο αμάξι και περιμένω να έρθει.

"Συγνώμη που άργησα. Ήθελα όντως κάτι να πάρω" απολογείται και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Τα ψώνια του μήνα;" αστειεύομαι και γελάει δυνατά.

"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτά πια. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Είμαστε μαζί τώρα πια. Σε αγαπώ πάρα πολύ Ζοζεφίνα" μου λέει και οι μύτες απέχουν μόλις λίγα εκατοστά.

"Και εγώ σε αγαπώ" του λέει πίσω και τον φιλάω ξανά.

Γειά σας και πάλι δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬🐬

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ο Αλεξάντερ και η Ζοζεφίνα είχαν ακόμα μια τρυφερή στιγμή. Νομίζω όσο πάει, μου αρέσει όλο και περισσότερο αυτό το ζευγάρι💕😍

Ο Αλεξάντερ θέλει να μείνουν μαζί και η Ζοζεφίνα δέχτηκε με έμμεσο τρόπο😁

Θα πάει καλά είμαι σίγουρη!

Στο επόμενο, θα έχουμε μια πρώτη συνάντηση με Λούνα και Αλεξάντερ!

Πως λέτε να πάει;
🤭🤭🤭

Το κομμάτι με το μαγαζί σας άρεσε;

Εγώ γελούσα λίγο καθώς το έγραφα🤣

Ανυπομονώ να γράψω για αυτό το ζευγάρι!

Αυτά!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️