Λίγες ώρες μετά...

Στην αδερφή μου, αρέσει να κάνει πολλά πράγματα. Αγαπάει να ζωγραφίσει –ειδικά πάνω σε καμβάδες–, να τραγουδάει τις στιγμές που βρίσκεται μόνη της, ακόμα και όταν νομίζει πως είναι, να μαγειρεύει στην κουζίνα φαγητά και γλυκά, να ασχολείται με τα λουλούδια στον δικό μας, αλλά με αυτά στους ξένους, να ντύνεται με πολλά ρούχα και να δημιουργεί διάφορους συνδυασμούς, κάτι που προφανώς υιοθέτησε από εμένα και την μητέρα μας. Αν και δεν πιστεύω πως θα ασχοληθεί επαγγελματικά στο μέλλον με αυτό, όπως εμείς.

Κάτι όμως που λατρεύει απείρως... Είναι ο χορός. Έχει το δικό της ξεχωριστό στυλ και δεν ακολουθεί ποτέ πιστά τα μοτίβα και τις χορογραφίες. Πάντα της αρέσει να δημιουργεί τα δικά της βήματα. Έχει έναν τρόπο, να τα κάνει όλα να φαίνονται πιο ωραία. Λατρεύει να βάζει την μουσική στην διαπασών και απλώς να αφήνει τον ρυθμό να αγκαλιάζει το σώμα της. Τους ήχους να την κυριεύουν. Νιώθει τόσα ανάμεικτα συναισθήματα, όταν το κουνάει το κορμί της και τα πόδια της. Δεν χορεύει απλώς... Πετάει. Είναι χαρούμενη, το βλέπω κάθε φορά στο αψεγάδιαστο προσωπάκι της.

Είναι πάρα πολύ άδικο... Που δεν θα μπορεί να το κάνει για πάρα πολύ καιρό. Γιατί η αδερφή μου θα περπατήσει ξανά. Θα φροντίσω εγώ προσωπικά για αυτό. Εκεί που θα πάμε, θα βρω τον καλύτερο φυσικοθεραπευτή για να την βοηθήσει. Θα είμαι και εγώ δίπλα της, ώστε να σταθεί στα πόδια της ξανά. Κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά.

Η ψυχολογία της είναι αρκετά πεσμένη. Όταν οι γιατροί με άφησαν να την δω... Με το ζόρι μου μιλούσε. Ίσα ίσα που κατάφερε να ξεστομίσει μερικές λέξεις και μετά κοιμήθηκε αμέσως. Δεν άφησα το χέρι της. Έμεινα κοντά της, μέχρι που μια νοσοκόμα με ενημέρωσε πως έπρεπε να φύγω. Θα νύχτωνε άλλωστε.

Εγώ έκανα κάποιες εξετάσεις κατά την διάρκεια του χειρουργείου και ένας από τους γιατρούς μου είπε πως ευτυχώς, η υγεία μου είναι σε καλή κατάσταση. Ο θάνατος της Σιέννας μου... Δεν άφησε κάποιο πρόβλημα στον οργανισμό μου. Μπορώ να συνεχίσω κανονικά την ζωή μου, χωρίς να φοβάμαι... Καλά, μια κουβέντα είναι αυτό. Φοβάμαι πάρα πολύ, μα τώρα δεν είναι καιρός για να δείξω τα συναισθήματα μου. Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.

Πρέπει να στηρίξω την αδερφή μου, με κάθε πιθανό τρόπο. Να αφήσω και πάλι στην άκρη τα δικά μου προβλήματα, για να αντιμετωπίσουμε μαζί τα δικά της. Να σκεπάσω τον δικό μου πόνο και να τον θάψω κάτω από το χώμα. Τόσα χρόνια το έκανα, μπορώ να το κάνω ξανά. Ήταν ανάγκη τότε που δεν είχαμε να φάμε, είναι ανάγκη και τώρα, που η ψυχή της βασανίζεται, είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό. Πρέπει να φορέσω πάλι το ψεύτικο χαμόγελο μου... Μόνο για χάρη της Λούνας μου.

Αστείο ε; Όταν εγώ και ο Αλεξάντερ γίναμε ζευγάρι, πίστεψα πως είχα την ευκαιρία να ζήσω μια όμορφη και κανονική ζωή, με την οικογένεια μου. Θα έδινα προσοχή στον εαυτό μου για να νιώθω εγώ καλά και ύστερα, θα μπορούσα να βοηθήσω και τους άλλους. Θα υπήρχε σε όλα μια ισορροπία και θα ζούσα ειρηνικά... Που να 'ξερα όμως τότε, πως όλος αυτός ο καιρός, ήταν απλώς ένα διάλειμμα και ότι τελικά θα επέστρεφα εκεί που ξεκίνησα; Αν το γνώριζα τότε, θα φρόντιζα να μην μπλέξω ποτέ με τον Αλεξάντερ Σέργουντ. Αυτός φταίει για όλα... Αλλά θα δει πως οι πράξεις του, δεν θα μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε την ζωή μας. Θα μου πληρώσει πολύ ακριβά τα όσα μου έκανε.

Ο Κρις σταματάει το αμάξι έξω από το σπίτι της Τζένης και του Νικ. Της τηλεφώνησα και αφού εξήγησα την κατάσταση, μου είπε να πάω σπίτι της για να κάνω ένα μπάνιο και να χαλαρώσω για λίγο. Έτσι κι αλλιώς, όσο η Λούνα κοιμάται, δεν έχω κάτι να της προσφέρω. Και οι υπόλοιποι πήγαν στο σπίτι. Εγώ δεν είχα κουράγιο να πάω εκεί και να κοιμηθώ κάτω από την ίδια στέγη με τον Αλεξάντερ. Μπορεί να μείνω και στης Τζένης για απόψε, δεν ξέρω. Η ίδια πάντως, μου το πρότεινε με μεγάλη προθυμία.

"Αν χρειαστείς κάτι, πάρε με τηλέφωνο" μου λέει, σχεδόν παρακλητικά και ρολάρω τα μάτια μου, αρπάζοντας τον σάκο που μου ετοίμασε η Μαργαρίτα, από τα πίσω καθίσματα.

"Δεν θέλω τίποτα από εσάς. Και σας παρακαλώ, μην έρθετε αύριο στο νοσοκομείο. Θέλω να μιλήσω μόνη μου με την Λούνα. Καληνύχτα" του απαντώ, χωρίς ίχνος χρώματος και διαθσβες στην φωνή μου.

Τα έχω πάρει άσχημα και με αυτόν. Για τα ψέματα και όλα. Τόλμησε να μας βάλει σε κίνδυνο, ακόμα και πριν μάθει πως είμαστε αδερφές του. Δεν τον ένοιαξε. Εμείς και η Νατάσα θα μπορούσαμε να πληγωθούμε άσχημα, που στο τέλος αυτό συνέβη δηλαδή. Δεν καταλαβαίνω γιατί επέμενε να με φέρει αυτός. Εννοείται βέβαια πως δεν επέτρεψα καν στον Αλεξάντερ να το προτείνει και μόνο με το βλέμμα μου. Δεν θέλω να βρίσκομαι κοντά του ούτε λεπτό. Πρέπει να βοηθήσω και την Λούνα. Θα της είναι πολύ δύσκολη η απομάκρυνση. Είχε δεθεί με όλους... Αλλά ξέρω πως θα είμαστε καλύτερα έτσι.

Κλείνω την πόρτα με δύναμη και χωρίς να γυρίσω το βλέμμα μου ούτε μια φορά, κατευθύνομαι με γοργό βήμα προς το σπίτι. Μόλις ο ήχος του αμαξιού εξαφανιστεί τελείως, χτυπάω το κουδούνι και περιμένω κάποιος να μου ανοίξει. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η πόρτα ανοίγει και βλέπω πως είναι η ίδια η Τζένη, με ένα καλοσυνάτο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο της.

"Ζοζεφίνα, χαίρομαι πολύ που ήρθες. Έλα, πέρασε μέσα" μου κάνει νόημα και υπακούω πρόθυμα, περνώντας το κατώφλι του σπιτικού της.

"Δυστυχώς, πρέπει να περάσουμε από το σαλόνι, για να σε πάω προς τον ξενώνα" λέει κάπως αγχωμένη και την κοιτάζω, παραξενεμένη από το ύφος που το είπε.

"Γιατί το λες έτσι;"

"Γιατί εκεί είναι ο άντρας μου με την κόρη μας και... Μερικούς φίλους μας. Ζοζεφίνα, χίλια συγνώμη, προσπάθησα να τους εμποδίσω από το να έρθουν, αλλά δεν με άκουσαν. Ήθελαν όλοι να σε γνωρίσουν, ειδικά οι φίλες μου. Βλέπεις, δεν τυχαίνει κάθε μέρα να συναντάμε έναν τόσο ταλαντούχο και διάσημο άνθρωπο. Ντρέπομαι τόσο πολύ. Είχα κάθε πρόθεση να σεβαστώ την ανάγκη σου για ιδιωτηκότητα μετά από όλα αυτά, αλλά οι άλλοι όχι από ότι φάνηκε. Πραγματικά συγνώμη για–" την διακόπτω, ακουμπώντας το χέρι μου στον ώμο της.

"Ευτυχώς τότε που δεν είμαι στο ίδιο χάλι με νωρίτερα έτσι;" αστειεύομαι και γελώντας, συνεχίζουμε να διασχίζουμε τον διάδρομο.

Δεν με ενοχλεί καθόλου, ειλικρινά. Μπορεί να έχει και με το ότι είναι η Τζένη απέναντι μου. Μπορεί να την ξέρω ελάχιστα, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη για τον χαρακτήρα της και το ήθος της. Ένας αξιόλογος άνθρωπος, που μάχεται για το κοινό καλό. Και για να κατάφερε να αλλάξει εντελώς ο Νικ, πρέπει να πέρασαν από σαράντα κύματα. Ανυπομονώ να την γνωρίσω καλύτερα και ποιός ξέρει; Ίσως γίνουμε και φίλες μια μέρα.

Με το που πατάμε το πόδι μας στο σαλόνι, εφτά διαφορετικά πρόσωπα γυρνάνε προς το μέρος μας και ομολογώ πως δεν περίμενα τόσα πολλά άτομα. Μα φαίνονται όλους τους καλοί άνθρωποι. Δεν αισθάνομαι καθόλου άβολα, αλλά θα προτιμούσα η εμφάνιση μου να είναι κάπως πιο ευπρεπής.

"Παιδιά, από εδώ η Ζοζεφίνα–"

"Δεν το πιστεύω, η Ζοζεφίνα Ράινχαρτ!" φωνάζει ενθουσιασμένη μια από τις άλλες τρεις γυναίκες και πετάγεται όρθια, τρέχοντας προς το μέρος. Με πιάνει από τα χέρια και χαρίζει ένα αστραφτερό χαμόγελο.

Είναι όμορφη, χωρίς να έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ξανθά μαλλιά, κοντά μέχρι τους ώμους, καστανά μάτια –τα οποία κάνουν ωραία αντίθεση μεταξύ τους–, μικρή μύτη και μεγάλα, λεπτά χείλη, στολισμένα με ένα κοκκινωπό, έντονο χρώμα. Αν και δεν έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που ορίζουν κάποια χαζά και ανούσια στερεότυπα για την εμφάνιση μιας γυναίκας, είναι εντυπωσιακή και γοητευτική. Η Τζένη μου είχε πει πως είναι μια από τις καλύτερες φίλες της και κουνιάδα της.

Μου ανέφερε... Πόσο δεμένες είναι τα τελευταία οχτώ χρόνια. Τίποτα δεν είναι ικανό να τους χωρίσει. Σε αντίθεση με εμένα και την Νατάσα, που γνωριζόμαστε όλοι μας την ζωή. Από ότι φάνηκε, ένας ξαφνικός χωρισμός και μια καινούργια φιλιά, ήταν ικανά για να μπουν ανάμεσα μας. Ξέχασε ότι ζήσαμε... Πιθανόν να μην έχει την παραμικρή ιδέα για τι μας συνέβη. Ελπίζω τουλάχιστον να είναι καλά, όπου κι αν βρίσκεται, ότι και να κάνει.

"Αχ, είστε μπροστά μου! Είμαι μεγάλη θαυμάστρια σας! Τα ρούχα που είχατε σχεδιάσει για την ταινία πριν ένα χρόνο, όλα βρίσκονται στην γκαρνταρόμπα μου! Εννοώ... Τα αντίγραφα που έφτιαξαν οι εταιρίες ρούχων... Είστε τόσο εντυπωσιακή και ντελικάτη. Με λένε Τζούλι Μποντλέρ" συστήνεται και συνάπτουμε μια χειραψία.

"Σε παρακαλώ, μην μου μιλάς στον ενικό. Στην ιδέα ηλικία βρισκόμαστε περίπου" της λέω και παίρνει μια βαθιά ανάσα, ενώ ένας από τους μαύρες, ο αδερφός της Τζένης μάλλον, την πιάνει από τους ώμους και την βοηθάει να κάτσει. Μόλις τώρα πρόσεξα... Την φουσκωμένη κοιλιά της.

"Εγώ δεν είμαι φαν πολλών ταινιών. Αλλά λατρεύω συγκεκριμένα είδη. Άμα θελήσεις ποτέ όμως να χακάρω κάτι, πάρε με τηλέφωνο" αστειεύεται μια κοπέλα με μακριά, μαύρα μαλλιά και όλοι σκάμε στα γέλια.

"Παιδιά, ηρεμήστε, μην πέσετε όλοι πάνω της σαν τα κοράκια και την φάτε" λέει η Τζένη και την ίδια στιγμή, ο Νικ μας πλησιάζει, παίρνοντας τον σάκο από τα χέρια μου.

"Να ξέρεις πως όλοι μας βάλαμε τα δυνατά μας, για να νιώσεις άνετα. Το δωμάτιο σου είναι έτοιμο και μπορείς να πας όποτε θες για να ξεκουραστείς. Μείνε όσο θες μαζί μας" αποκρίνεται με ήρεμη φωνή και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.

"Εννοείται πως θα φας μαζί μας! Έβαλα όλη μου την τέχνη για να ετοιμάσω μερικά νόστιμα πιάτα... Νομίζω δηλαδή. Ελπίζω μόνο τα παιδιά να μην κάνουν επίθεση" λέει γελώντας και ένας ακόμα, που έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Νικ, τον χτυπάει φιλικά στον ώμο.

"Φιν, δεν θα κάνει τίποτα αν δεν θέλει. Ας την αφήσουμε να ηρεμήσει πρώτα και μετά θα δούμε" τους καθησυχάζει σε ήρεμο τόνο και της πάνω ευγενικά νόημα να σταματήσει.

"Τζένη, μην ανησυχείς. Και παιδιά, σας ευχαριστώ όλους για την βοήθεια και την στήριξη. Είναι όλα πολύ σημαντικά για εμένα. Αλλά προτού κάνω το οτιδήποτε, θέλω να κάνω μπάνιο και μετά να ξεκουραστώ. Είμαι χάλια και θέλω να χαλαρώσω λίγο, γιατί πρέπει να επιστρέψω και σε μια δουλειά πιο μετά. Τζένη... Μπορείς να με πας μέχρι το δωμάτιο;" την ρωτάω και παίρνοντας με από το χέρι, με κατευθύνει μέσα σε έναν άλλον διάδρομο, με τον Νικ να μας ακολουθεί από πίσω.

"Ότι χρειαστείς, ζήτησε το. Δεν γίνεσαι βάρος" ψελλίζει ο Νικ και φτάνουμε έξω από μια ξύλινη πόρτα.

"Ευχαριστώ Νικ. Όλους σας δηλαδή. Σημαίνει πολλά για εμένα"

"Μην το συζητάς Ζοζεφίνα. Στηρίζω πάντα όσους το έχουν ανάγκη. Γιατί έτσι κάνουμε πάντα τον κόσμο καλύτερο" μου λέει και τους κάνω και τους δύο μια αγκαλιά, πριν μπω στον χώρο μου.

Η Τζένη αποδείχτηκε ένας σπουδαίος άνθρωπος. Δεν την κατηγορήσω, έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Με βοήθησε και το κάνει ακόμα, τώρα που έχω κάποιον ανάγκη, κι ας μην με ξέρει. Γιατί από τους ανθρώπους μου... Κανείς τους δεν είναι εδώ. Δεν λέω, εγώ το ζήτησα, γιατί είχα την ανάγκη να μείνω μόνη μου. Δεν πέρασα και λίγα. Μα αυτό δεν πάει να πει... Πως δεν μου λείπουν. Τα αστεία του Κρις, η τρυφερότητα της Άλις, η καλοσύνη της Μαργαρίτας... Αλλά κυρίως, και δεν είμαι περήφανη που το λέω, η αγκαλιά εκείνου.

Ο ίδιος άντρας που μου χάρισε τα πάντα και με έκανε να του χαρίσω την καρδιά μου... Είναι ο ίδιος που μου κατέστρεψε την ζωή. Εξαιτίας του, βρίσκομαι πάλι στο μηδέν. Όχι ως προς τα λεφτά. Από αυτά δεν έχω ανάγκη πια. Μπορώ να δώσω στην αδερφή μου ότι χρειαστεί... Εννοώ ως προς την ψυχολογία μου. Έπεσα ξανά μέσα στον βούρκο, από τον οποίο νόμιζα πως είχα βγει. Και τώρα πρέπει να βγω ξανά, γιατί αλλιώς θα πέσει και η Λούνα μαζί μου.

Ας βγει από εκεί μέσα που είναι... Και όλα θα αλλάξουν. Θα σταθούμε στα πόδια μου, χωρίς την βοήθεια καμένος. Έτσι τα καταφέρναμε τόσα χρόνια... Θα το κάνουμε και τώρα.

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου και τεντώνω κάθε εκατοστό του κορμιού μου, προτού ανακαθίσω στο κρεβάτι και κοιτάξω έξω. Οι ακτίνες του ήλιου περνούν μέσα από τα παραθυρόφυλλα, καθώς ένα απαλό και ζεστό αεράκι, πράγμα ασυνήθιστο για μέσα του χειμώνα, διαπερνάει το ελάχιστα ανοιχτό τζάμι και ζεσταίνει το κοκαλάκι μου.

Έκανα έναν πολύ ύπνο, κάτι που μου άρεσε. Δεν περίμενα να τα καταφέρω, μετά από όσα πέρασα. Με το που έκανα ένα ζεστό μπάνιο και ασχολήθηκα με το κινητό μου για καμιά ώρα, πήγα στην κουζίνα για να τσιμπήσω κάτι. Η Τζένη με βοήθησε πολύ και συζητήσαμε λίγο, καθώς τρώγαμε. Ύστερα, επέστρεψα στο δωμάτιο και απλώς ξεράθηκα στον ύπνο.

Πετάω τα σκεπάσμστα από πάνω μου και κατεβάζω τα πόδια μου από το κρεβάτι, φορώντας τις παντόφλες μου. Πηγαίνω προς το παράθυρο και ανοίγω το τζάμι εντελώς, αφήνοντας τον ζεστό αέρα να με χτυπήσει στο πρόσωπο. Είναι τόσο παράξενο να νιώθεις την ζέστη, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Όμως δεν απορώ. Με τις πράξεις μας, έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη και την φυσική ροή των πραγμάτων. Η τρύπα του όζοντος έχει καταστραφεί από ότι έχουμε προκαλέσει. Μακάρι κάποτε οι άνθρωποι να αλλάξουν τρόπο σκέψεις.

Αφού τελειώσω με όλα τα απαραίτητα στο μπάνιο, φοράω μια καθαρή, μαύρη φόρμα και ένα μια μαύρη μπλούζα με μικρό άνοιγμα πάνω από το στήθος. Ντύνομαι έτσι... Γιατί πενθώ για την κόρη μου. Η μοναδική, αθώα ψυχή που χάθηκε τόσο άδικα, χωρίς να φταίει σε τίποτα. Πόσο θα ήθελα να ήταν ακόμα εδώ και να μου έδινε κουράγιο. Η Σιέννα μου... Το κοριτσάκι μου.

Χωρίς να το καταλάβω, μερικά δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου και τα σκουπίζω γρήγορα, γνωρίζοντας πως δεν είμαι αυτήν την στιγμή μόνη μου. Δύο αστυνομικοί και με παιδί, είμαι σίγουρη πως θα έχουν ήδη αρκετά προβλήματα. Δεν μπορώ και δεν θέλω κιόλας να τους δημιουργήσω άλλα. Θα μείνω εδώ για μια δυό μέρες... Και μετά θα επιστρέψω στο σπίτι, για να διορθώσω ορισμένες καταστάσεις. 

Μερικά χτυπήματα στην πόρτα, με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και δίνω την άδεια σε όποιον κι αν είναι να περάσει. Το επόμενο λεπτό, εμφανίζεται στο δωμάτιο ο Νικ, με έναν δίσκο στα χέρια του και με ένα χαμόγελο, αποτυπωμένο στο πρόσωπο του.

"Καλήμερα Τζο!" μου λέει σε χαρούμενο τόνο και κάθεται στο κρεβάτι, κάνοντας μου νόημα να κάτσω δίπλα του.

"Που το θυμήθηκες αυτό καλέ; Μετά από τόσα χρόνια;"

"Ήμασταν καλοί φίλοι κάποτε. Κρίμα που χαθήκαμε μέσα στα χρόνια, αλλά κάποια πράγματα, δεν τα ξεχνάω. Και σίγουρα όχι σημαντικούς ανθρώπους για εμένα. Μπορεί να μην σου το έδειχνα τότε, αλλά κοιτώντας οχτώ χρόνια πίσω... Ξέρω πως νοιαζόμουν πολύ περισσότερο από όσο ήθελα να φαίνεται" μου απαντάει και παίρνω την κούπα με τον καφέ στα χέρια μου, πίνοντας μερικές γερές γουλιές, για να ξυπνήσω.

"Λοιπόν, πως και ήρθες εδώ; Ξέρεις ότι είχα σκοπό να κατέβω, έτσι;" τον ρωτάω γελώντας και ταυτόχρονα παραξενεμένη και αφήνει τον δίσκο με το πρωϊνό στο κρεβάτι, κοιτώντας με στα μάτια... Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Κάτι θέλει να μου πει, αλλά ψάχνει τον σωστό τρόπο για να το εκφράσει. Πάντα αυτό έκανε. Αυτό μάλλον, είναι ένα χαρακτηριστικό του, το οποίο δεν άλλαξε.

"Νικ, συμβαίνει κάτι; Μου φαίνεσαι πολύ ανήσυχος" τον ρωτάω και αφήνει μια ανάσα.

"Εντάξει, κάτι πρέπει να σου πω. Αλλά θέλω να φανείς ψύχραιμη, εντάξει;" του γνέφω θετικά. Μου έχει εξάψει την περιέργεια. Και ομολογώ πως... Φοβάμαι λίγο για το τι μπορεί να ακούσω.

"Λοιπόν, όταν κάναμε τις συλλήψεις, μια από αυτές ήταν μια γυναίκα, που κάποτε δούλευε στην Sergud Studios. Την Νάταλι Πολιέρ. Ψάξαμε εξονυχιστικά, τα προσωπικά αντικείμενα όλων, σε περίπτωση που ίσως βρούμε κάποιο στοιχείο. Για καλή μας τύχη, βρέθηκε το κινητό εκείνης την γυναίκας στα χέρια μας και ανακαλύψαμε κάποια πράγματα... Θεέ μου, δεν μου αρέσει τώρα αυτό που θα σου πω..." οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του αργά και βασανιστικά. Αν ήθελα μια φορά να μάθω πριν λίγα δευτερόλεπτα... Τώρα θέλω να μάθω δέκα και παραπάνω!

"Νικ, απλά πες το! Έχω περάσει τόσα! Τι θα μπορούσα να μου φέρει περισσότερο πόνο;!" τον παρακαλώ και αφού πάρει μια βαθιά ανάσα, τελικά αποφασίζει να μου απαντήσει.

"Βρήκαμε πως στις τελευταίες κλίσεις, αναγραφόταν και το... Όνομα Νατάσα Φέρι. Νομίζω και οι δύο ξέρουμε πολύ ποιά εννοεί"

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Με το που άκουσε αυτό το όνομα να βγαίνει από τα χείλη του, πετάχτηκε όρθια και άφησε την κούπα με τον καφέ να γλιστρήσει από τα χέρια της και να διαλυθεί σε χίλια κομμάτια. Δεν την ένοιαξε ούτε το υγρό που λέρωσε τα ρούχα της, ούτε τα κομμάτια γυαλιού που πετάχτηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις.

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα, είσαι καλά;" την ρώτησε ο Νικ ανήσυχος, χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω της, μα η Ζοζεφίνα είχε την φωνή της.

Χαμένη στις σκέψεις της, πήγε προς τον τοίχο και ακούμπησε την πλάτη της σε αυτόν, στηρίζοντας το σώμα της εκεί.

Δεν μπορεί να έχει συμβεί αυτό που φανταζόταν... Είχαν προκύψει πολλά προβλήματα ανάμεσα τους και ίσως η σχέση τους να μην γινόταν ξανά αυτή που ήταν κάποτε, αλλά είχαν ζήσει τόσα μαζί. Είχαν μοιραστεί ολόκληρη την ζωή τους, με τα ωραία και τα άσχημα της. Πάντα η μια δίπλα στην άλλη, σε κάθε δυσκολία. Οι δικές τους μικρές, ξεχωριστές παραδόσεις, οι οποίες έμεναν αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο. Τόσες αναμνήσεις, τόσες εμπειρίες που τις ένωναν. Μέχρι και οι οικογένειες τους ήταν φίλοι. Καμία από τις δύο, ότι κι αν συνέβαινε, δεν θα τα πετούσε αυτά στον αέρα... Έτσι δεν είναι;

"Δεν λέει κάτι αυτό. Μπορεί απλώς να μιλούσαν" είπε, στην προσπάθεια της να αποδιώξει την ιδέα πως η ίδια της η κολλητή ήθελε να της κάνει κακό. Δεν θα το έκανε ποτέ... Ειδικά από την στιγμή που γνώριζε ότι θα πληγωνόταν και η Λούνα.

"Μακάρι να ήταν μόνο αυτό Ζοζεφίνα. Όμως έχω και άλλα. Ανακαλύψαμε και τα μηνύματα που αντάλλαζαν σε καθημερινή βάση. Όταν μιλήσαμε για αυτό στην Νάταλι... Μας είπε πως είχε δεχτεί να τους βοηθήσει στην απαγωγή σου. Το ραντεβού που σου έδωσε εκείνη την μέρα... Ήταν μια πρόφαση για να βρεθείς μόνη σου. Την συνέχεια την ξέρεις" τελείωσε με την αποκάλυψη των γεγονότων και την κοίταξε.

Είδε το σοκ και την απόγνωση στα μάτια της. Σαν ένας παλιός, καλός φίλος, δεν ήξερε αν έπρεπε τελικά να πει την αλήθεια. Ήταν και για τον ίδιο μεγάλη έκπληξη, αφού είχε γνωρίσει αυτήν την γυναίκα και την συμπαθούσε πάρα πολύ. Η σχέση τους ήταν πολύ δυνατή και φαινόταν γερά δεμένη. Δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί τον λόγο που πρόδωσε την καλύτερη της φίλη. Ο ίδιος δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο σε έναν από τους κολλητούς, όσο άσχημα κι αν είχα μαλώσει. Σαν αστυνομικός όμως, ήταν υποχρεωμένος να κάνει το καθήκον του και να πει τα πάντα. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που δεν του άρεσε να κάνει στην αστυνομία. Αλλά ήταν μια δουλειά, που έπρεπε να φέρνει πάντα εις πέρας, στο τέλος μιας ημέρας.

Η Ζοζεφίνα, καταρρακωμένη από αυτήν την αποκάλυψη, άφησε μερικά δάκρυα να ξεφύγουν από τα μάτια της και έσφιξε τις γροθιές της. Το στήθος άρχισε να ανεβοκατεβαίνει αργά, καθώς οι ανάσες της ήταν βαριές και έβγαιναν με δυσκολία.

Έκανε μεγάλο λάθος τελικά... Περίμενε από πολλούς ανθρώπους αυτήν την στάση. Είχε προδοθεί εξάλλου πολλές φορές στο παρελθόν, από πολλά άτομο. Αλλά δεν περίμενε ποτέ της πως... Η καλύτερη της φίλη θα ήταν η υπαίτια για τον πόνο και τον τρόμο που έζησε!

"Που είναι τώρα;" ρώτησε απότομα και τα χαρακτηριστικά της σκλήρυναν.

"Δεν ξέρουμε. Αλλά δεν είναι δύσκολο να μάθουμε. Αλλά τι θα απογίνει, είναι καθαρά δική σου απόφαση. Αν θα κάνεις μήνυση ή όχι. Από εσένα εξαρτάται αν θα την συλλάβουμε" της απάντησε και εκείνη έβγαλε μερικές τούφες από το πρόσωπο της, αντικρίζοντας τον στα μάτια.

Λύπηση... Αυτό δήλωνε το βλέμμα του, όπως και αυτό όλων των άλλων που από εδώ και πέρα θα είχαν οπτική επαφή μαζί της. Δεν της άρεσε αυτό. Δεν ήθελε να την λυπούνται. Αυτό έδειχνε αδυναμία και δειλία. Δεν ήταν κάτι από αυτά. Όχι πλέον. Και θα φρόντιζε από εδώ και πέρα, να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

"Πάω μια βόλτα στον κήπο" είπε κοφτά και έτρεξε έξω από το δωμάτιο, πριν προλάβει να ακούσει το της είπε.

Χαιρέτησε βιαστικά την Τζένη, περνώντας από το σαλόνι και πήγε στην κουζίνα. Άνοιξε την πίσω πόρτα, δίπλα στο ψυγείο και βγήκε έξω, κλείνοντας της με δύναμη.

Έκλεισε τα μάτια της και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ξεκίνησε να περπατάει ανάμεσα στα παρτέρια, με το ακανόνιστο σχήμα. Οι ανάμεικτες μυρωδιές από τα διάφορα είδη των λουλουδιών, εισέβαλαν στα ρουθούνια της και, αν και την έκαναν να ηρεμήσει για λίγο, δεν μπόρεσαν να διώξουν μακριά τα άσχημα συναισθήματα που είχε μέσα της.

Μέσα σε αυτά... Ήταν και το μίσος. Δεν άντεχε άλλο, που να πάρει! Μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όλη της η ζωή είχε έρθει ξανά άνω κάτω. Άτομα που αγαπούσε την είχαν προδώσει. Μπορεί τώρα να είχε δίπλα της ένα ζευγάρι που της πρόσφερε ένα σπίτι και μια αγκαλιά συμπόνιας, όμως το συναίσθημα της μοναξιάς είχε φωλιάσει για τα καλά μέσα της.

Ακόμα και τότε, έντεκα χρόνια πριν, ήξερε πως είχε την Νατάσα, ότι κι αν γινόταν. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως τώρα την είχε χάσει για πάντα... Δεν θα της το συγχωρούσε ποτέ αυτό. Όχι τόσο για την ίδια... Αλλά γιατί εξαιτίας της, η Λούνα τώρα υπέφερε. Είχε χάσει την ικανότητα να περπατάει. Ίσως να έφταιγε και περισσότερο από όλους, δεν είχε ιδέα.

ΖΌμως... Πως μπόρεσε να διαγράψει σε μια στιγμή όλα όσα είχαν περάσει; Τόσα λίγα σήμαιναν για αυτήν; Ένα λάθος του Κρις, ήταν ικανό για να μπει ανάμεσα τους; Όλα είχαν πάει χαμένα; Δεν ήθελε να το δεχτεί... Δεν μπορούσε ξανά.

Ένα όμως ήταν σίγουρο... Ήταν μόνη της. Έπρεπε τώρα ολομόναχη να τα βγάλει πέρα και να ξανασταθεί στα πόδια της από το μηδέν. Χωρίς πισωγυρίσματα. Τα απανωτά χτυπήματα, την είχαν τσακίσει ψυχικά και σωματικά, μα δεν είχε άλλη επιλογή. Θα τα κατάφερνε... Έπρεπε να το κάνει... Έστω και μετά από όλα αυτά.

"Ζοζεφίνα..."

Το σώμα της, αυτόματα σταμάτησε να κάνει κάθε κίνηση. Μια τρομαχτική αίσθηση, διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της, καθώς τα πόδια της με αργές κινήσεις, γυρνούσαν από την άλλη πλευρά.

Νόμιζε πως δεν θα άκουγε ξανά την φωνή του. Μέσα της, επιθυμούσε με όλη της την καρδιά να ουρλιάξει. Δεν μπορούσε άλλο... Όχι άλλο! Γιατί εμφανιζόταν ξανά μπροστά της;! Αρκετά δεν της είχε κάνει;! Και όταν ήταν παιδί και πριν από τρεις μέρες;! Δεν του έφταναν τα βασανιστήρια που την επέβαλλε και της προκάλεσαν τόσο πόνο;! Τι άλλο ζητούσε πια από εκείνη;! Της είχε πάρει τα πάντα!

"Φύγε... Φύγε, δεν με νοιάζει που θα πας, αρκεί να βρίσκεσαι μακριά μου! Να πας στον διάολο και ακόμα παραπέρα το ακούς;!" του φώναξε και έκανε βήματα προς τα πίσω.

"Δεν ήρθα για να σου κάνω κακό... Αυτός ο σκοπός ολοκληρώθηκε. Ήρθα απλώς να σε δω... Για τελευταία φορά" είτε έλεγε αλήθεια, είτε όχι, εκείνη μέσα της χαιρόταν. Δεν ήθελε να τον δει ποτέ ξανά! Δεν άντεχε άλλο να ζει με αυτόν τον φόβο! Και στην τελική... Δεν της άξιζε!

"Αγάπησα την μητέρα σου. Απλώς εκείνη... Αγάπησε περισσότερο τον αδερφό μου. Εγώ ουσιαστικά ήμουν ένα τίποτα για εκείνη. Προσπάθησα να σε αγαπήσω σαν δικό μου παιδί. Ήθελα να γίνω ένας καλός πατέρας για εσένα... Αλλά δεν τα κατάφερα. Σκότωσα και το μωρό σου... " μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του και η Ζοζεφίνα τον κοιτούσε παραξενεμένη.

Γιατί της τα έλεγε όλα αυτά; Και βασικά, αυτή γιατί τον άκουγε; Τι την ενδιέφεραν οι λόγοι και οι δικαιολογίες του; Έπρεπε κανονικά να φωνάξει την Τζένη και τον Νικ, ώστε να τον πάρουν από μπροστά της μια για πάντα. Κι όμως μέσα της... Η περιέργεια να ακούσει ήταν ισχυρή.

"Ευελπιστούσα πως θα γινόμασταν οικογένεια. Αλλά στα στα πρόσωπα σας και κυρίως στο δικό σου, έβλεπα το άτομο που με πλήγωσε περισσότερο από όλα. Ο πατέρας σου Ζοζεφίνα, αγαπούσε πολύ την Ιουλιέτα. Μακάρι να μην την είχαμε ερωτευτεί και οι δύο... Ίσως έτσι ήταν αλλιώς τα πράγματα. Και εσύ δεν θα γνώριζες ποτέ αυτήν την πλευρά του εαυτού μου"

Κάτι είχε σκοπό να κάνει... Το έβλεπε στα μάτια του. Ήταν σαν να απομονούσε για κάτι, που ήθελε να κάνει εδώ καιρό, αλλά κάτι τον συγκρατούσε.

"Λυπάμαι πολύ Ζοζεφίνα... Ήμουν σκέτη απογοήτευση για εσένα και για όλους. Ελπίζω μια μέρα να βρεις την ευτυχία"

Πριν προλάβει να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα της, τον είδε να βγάζει από την τσέπη του ένα όπλο και να το ακουμπάει στο κεφάλι του, πατώντας την σκανδάλη.

Ο δυνατός ήχος διαπέρασε τα αυτιά της και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, καθώς έβλεπε το άψυχο κορμί του να προσγειώνεται στο έδαφος. Μια λίμνη, βαθύ κόκκινου αίματος σχηματίστηκε γύρω από το κεφάλι, μολύνοντας και όλα τα φυτά που τον περιέβαλαν.

Δεν γίνεται να το είδε αυτό... Δεν μπορεί να το είδε αυτό!

Μη μπορώντας να συγκρατεί άλλο τον εαυτό της, γονάτισε κάτω στο χώμα και απελευθερώνοντας μια κραυγή, ξέσπασε σε δυνατό κλάμα. Δεν κατάλαβε πότε δύο χέρια την πήραν αγκαλά και την κράτησαν εκεί, χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της. Μια φωνή της ψιθύρισε πως όλα θα πάνε καλά, αλλά εκείνη δεν μπόρεσε να την ακούσει. Με αυτήν την σκηνή που αντίκρισε να τριγυρνάει ασταμάτητα στο μυαλό της, τα μάτια της χαμήλωσαν και χάθηκε μέσα σε ένα μαύρο σκοτάδι... Αυτή η εικόνα, θα την στοίχειωνε για πάντα.

Γειά σας δελφινάκια μου γλυκά🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Λοιπόν, εγώ εδώ, προετοιμάζοντας τα τελευταία κεφάλαια!

Πολύ σύντομα, η ιστορία θα φτάσει στο τέλος της!

Ελπίζω να το περίμενετε😉

Το κεφάλαιο πως σας φάνηκε;

Ποιά είναι η γνώμη σας για την στάση που κρατάει η Ζοζεφίνα; Είναι δικαιολογημένη;

Η Ζοζεφίνα έμαθε για την Νατάσα... Θέλετε συνάντηση τους πριν το τέλος;

Ο πατέρας της Ζοζεφίνας αυτοκτόνησε😐

Αφήνω το σχόλιο σε εσάς!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️