Josephine's POV

1 μήνα αργότερα...

Μετά από εκείνο το βράδυ, ήθελα να πιστέψω πως το μήνυμα που στάλθηκε στο κινητό του Αλεξάντερ, ήταν απλώς μία φάρσα. Ένα κακόγουστο αστείο, το οποίο κάποιος θεώρησε ότι άξιζε τον κόπο να κάνει. Θα το προτιμούσα χίλιες φορές αυτό... Περισσότερο από τα υπόλοιπα που ακολούθησαν ύστερα αυτόν τον μήνα. Πλέον, κάθε δόνηση που ακούμε στο κινητό του, ισοδυναμεί με μία σουβλιά πόνου στο στομάχι. Ο πανικός τότε επικρατεί και χρειάζεται πολύ ώρα, μέχρι να καταφέρω να συνέλθω... Μόνο τα γέλια των παιδιών και οι αγκαλιές του Αλεξάντερ, καταφέρνουν να με ηρεμήσουν έστω και προσωρινά. Η μόνιμη εγκατάσταση στο σπίτι, έχει βοηθήσει πάρα πολύ.

Και εκτός από αυτό. Αντιμετωπίζω ένα ακόμα θέμα. Ίσως όχι δυσάρεστο, αλλά εξίσου σημαντικό. Με βασανίζουν ναυτίες σχεδόν κάθε μέρα και ζαλίζομαι συνεχώς. Είμαι περισσότερο ευαίσθητη στο κρύο από ότι σε κανονικές συνθήκες και με ταλαιπωρεί ακόμα και η πιο απλή διαδρομή, από το υπνοδωμάτιο μέχρι το σαλόνι. Ζαλίζομαι σχεδόν κάθε μέρα και παραλίγο να λυποθυμίσω μία φορά, αλλά ευτυχώς ο Αλεξάντερ εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Πιστεύει ότι απλώς είμαι άρρωστη... Αλλά εγώ ξέρω ότι είναι κάτι άλλο. Και την υποψία μου επιβεβαιώνει η καθυστέρηση που έχω αυτόν τον μήνα.

Ούτε στην δουλειά δεν μπορώ να πω και όλο το βάρος για τις τελευταίες προετοιμασίες της για την εβδομάδα μόδας τον Φεβρουαρίου, έχουν πέσει πάνω στην Μαργαρίτα και νιώθω απαίσια. Δεν μου αρέσει που έχει αναλάβει μόνη της έναν τόσο μεγάλο φόρτο εργασίας. Προσπαθώ να της δίνω οδηγίες και απαντώ σε όσα περισσότερα μέιλ μπορώ σχετικά με την δουλειά. Και πάλι όμως, η προσοχή μου αποσπάται διαρκώς.

Βγαίνω από το μπάνιο και κάθομαι στο κρεβάτι, κρατώντας τα δύο τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου. Και τα δύο είναι θετικά. Προφανώς και θα επισκεφτώ γυναικολόγο, όταν θα μπορώ να βγω και πάλι από το σπίτι, για μία εξέταση... Αυτή η εγκυμοσύνη με τρομάζει. Όχι επειδή δεν την θέλω. Αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Ίσα ίσα, σκόπευα να συζητήσω με τον Αλεξάντερ μέσα στο επόμενο διάστημα να κάνουμε και ένα δεύτερο παιδί. Οι εξελίξεις όμως των τελευταίων ημερών, ανατρέπουν τα σχέδια μου από ό,τι φαίνεται. Είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή να μεγαλώσει η οικογένεια μας. Και όσο θυμάμαι τον χαμό της Σιέννας μου πριν τρία χρόνια... Φοβάμαι ακόμα περισσότερο γι' αυτό το μωρό που μεγαλώνει μέσα μου.

Το ξαφνικό άνοιγμα της πόρτα διακόπτει τον εσωτερικό μου μονόλογο και σηκώνομαι απότομα όρθια, κρύβοντας τα τεστ πίσω από την πλάτη μου.

"Εδώ είσαι, Ζόζι μου; Σε ψάχνω εδώ και αρκετή ώρα" μου λέει ο Αλεξάντερ με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του και αμέσως νιώθω το βάρος να υποχωρεί από τους ώμους μου έως έναν βαθμό... Μόνο ασφάλεια νιώθω, όταν βλέπω αυτόν τον άντρα.

"Ναι, είχα μια δουλειά στο μπάνιο. Όλα εντάξει κάτω;"

"Ναι. Η Τζένη και ο Νικ μόλις έφυγαν. Δυστυχώς, δεν είχαμε καμία εξέλιξη σχετικά με τον εντοπισμό του αποστολέα, αλλά συνεχίζουν την έρευνα. Εσύ πώς νιώθεις;"

"Λίγο καλύτερα" του απαντώ και ο ήρεμος τόνος μου, έρχεται σε αντίθεση με την ανησυχία που ακόμα με διακατέχει.

"Χαίρομαι που το ακούω... Τι κρατάς εκεί πίσω;" με ρωτάει, σταματώντας ελάχιστα εκατοστά μακριά μου.

Έκανα μια φορά το λάθος να του κρύψω, έστω κι αν οι λόγοι ήταν σοβαρή. Τώρα, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να το κρατήσω κρυφό. Εξάλλου, αποτελεί ένα χαρμόσυνο γεγονός αυτήν την δύσκολη περίοδο και θα κάνει σε όλους μας καλό.

Δίχως να πω κάτι, τα χέρια μου επιστρέφουν μπροστά, αποκαλύπτοντας τα δύο τεστ.

Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα μόλις τα βλέπει. Τα βλέμματα μας κλειδώνουν σχεδόν αμέσως και τα χείλη του τρέμουν, καθώς πασχίζει να πει κάτι. Ο ακανόνιστος ρυθμός της αναπνοής του, προς στιγμήν με αγχώνει... Έως ότου οι άκρες των χειλιών του ανασηκώνονται και σχηματίζουν ένα ακόμα πιο πλατύ και τρυφερό χαμόγελο, καθώς με κλείνει στην αγκαλιά του και με ανυψώνει ελάχιστα, κάνοντας με κύκλους στον αέρα. Ύστερα, αφού τα πόδια μου βρεθούν πάλι στο πάτωμα, με φιλάει παθιασμένα και νιώθω να ζαλίζομαι ξανά, αλλά εξαιτίας της ωραίας γεύσης βανίλιας, που τόσο πολύ μου άρεσε...

Πιάνω τα μαλλιά και συνεχίζω να απολαμβάνω το φιλί μας, καθώς τα δάχτυλα του πιέζουν απαλά τον αυχένα μου, σπρώχνοντας με κι' άλλο κοντά του. Ένας αναστεναγμός ευχαρίστησης ξεφεύγει από το στόμα μου, με τις γλώσσες μας να χορεύουν ασταμάτησα, δίνοντας την δική τους μάχη για το ποιά θα επικρατήσει.

Μετά από λίγο απομακρύνεται, δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου και κοιτώντας με, με λατρεία. Μόνο αγάπη αισθάνεται για εμένα αυτός ο άντρας και η καρδιά μου λιώνει κάθε φορά. Χαίρομαι τόσο που η ζωή μας έφερε ξανά κοντά...

"Θα γίνουμε γονείς ξανά... Είναι το καλύτερο νέο που θα μπορούσες να μου πεις! Ζόζι μου, σε αγαπώ τόσο πολύ!"

Στα μάτια μου συσσωρεύονται δάκρυα χαράς και κυλάνε στα μάγουλα, το ένα μετά το άλλο. Δεν μπορώ να κρύψω την ευτυχία που αισθάνομαι αυτήν την στιγμή και το χαμόγελο μου είναι η πιο ζωντανή απόδειξη γι' αυτό.

"Αγάπη μου, γιατί κλαις; Μόνο γέλια πρέπει να ακούγονται" μου λέει, αποδιώχνοντας τα δάκρυα από το δέρμα μου με τους αντίχειρες του.

"Δεν είναι αυτό, απλώς... Νόμιζα ότι δεν θα το ήθελες. Ότι ήταν νωρίς. Και με όλα αυτά που συμβαίνουν-"

"Ζόζι μου, σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αγαπώ εσένα και τα παιδιά μας όσο τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Και αυτό το μελλοντικό μωρό... Ήδη το λατρεύω. Και ξέρω ότι θα έδινα την ζωή μου γι' αυτό. Επιπλέον, νομίζω είμαστε και οι σε μία ηλικία πια που ξέρουμε τι θέλουμε από τις ζωές μας. Να είμαστε μαζί σε όλη μας την ζωή και να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας. Τα προβλήματα ποτέ δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν. Και όσον αφορά τα μηνύματα, σου υπόσχομαι ότι θα κάνω για να μας προστατέψω. Τίποτα και κανείς δεν θα βλάψει την οικογένεια μας. Ποτέ ξανά" μου λέει και η αγάπη του με τυλίγει σαν ένα ζεστό κύμα.

Καθετί αρνητικό εξαφανίζεται από μέσα μου και μόνο ένα τρυφερό συναίσθημα μένει, καθώς τα μπλε μάτια μου, συναντούν τα σοκολατί δικά του και το αίμα στις φλέβες μου, αντικαθιστά μια γλυκιά αίσθηση, σαν μέλι. Η σιγουριά και η ασφάλεια που μου χαρίζουν το κράτημα του, εξαλείφουν κάθε ίχνος φόβου. Μέχρι και η τελευταία στάλα αγώνας χάνεται και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Αρκεί να μείνουμε ενωμένοι. Πρέπει να ελπίζω και να κάνω οτιδήποτε χρειαστεί, προκειμένου οι άνθρωποι που αγαπώ να είναι καλά. Και ο Αλεξάντερ μου επιβεβαιώνει διαρκώς ότι μπορώ να τα καταφέρω. Πιστεύει σε εμένα και έτσι, πιστεύω και εγώ στον εαυτό μου.

"Τι θα έκανα χωρίς εσένα, Αλεξάντερ;"

"Θεωρώ πως η ερώτηση πρέπει να γίνει εκ μέρους μου, γλυκιά μου Ζόζι. Διότι πριν από εσένα, ήμουν χαμένος. Σε ευχαριστώ πολύ που μου το είπες"

Τα λόγια αυτά, πυροδοτούν αναμνήσεις από εκείνη την ημέρα στην κουζίνα λίγους μήνες νωρίτερα... Εκείνος ο καυγάς με είχε πληγώσει βαθύτατα. Του είχα αποκαλύψει την αλήθεια για τον Έντγκαρ και εκείνος θύμωσε τόσο πολύ, που πίστεψε ότι εκείνος δεν ήταν καν ο αληθινός πατέρας. Απαιτούσε εξέταση DNA, όμως εγώ αρνήθηκα. Και προκειμένου να με πείσει, με απείλησε ότι θα διεκδικήσει την κηδεμονία του. Έτσι, ενέδωσα.

Βέβαια, προφανώς και όταν τα ξαναβρήκαμε, δεν χρειάστηκε να φτάσουμε έως εκεί. Είχαμε και οι δύο ξεθυμάνει και συνειδητοποιήσαμε τα λάθη μας. Αλλά κάθε φορά που θυμάμαι, μετανιώνω ακόμα περισσότερο για τις επιλογές μου τότε και αναλογίζομαι πόσο διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν δεν του είχε κρατήσει μυστικό την εγκυμοσύνη μου...

Πρέπει να αντιλαμβάνεται την αλλαγή στην διάθεση μου, γιατί τα χέρια του μετακινούνται στην πλάτη μου και την χαϊδεύουν, θέλοντας να με καθησυχάσουν.

"Συγγνώμη, δεν το εννοούσα έτσι όπως κατάλαβες. Σε έχω συγχωρέσει, όπως και εσύ εμένα. Σε ευχαριστώ, με την έννοια ότι με κάνεις τόσο ευτυχισμένο... Ζόζι μου"

Με φιλάει ξανά, πριν προλάβω να ανταπαντήσω και με σπρώχνει στο κρεβάτι, αφαιρώντας με αργές κινήσεις ένα ένα τα ρούχα μου και μετά τα δικά του. Και κάπως έτσι, χανόμαστε για άλλη μια φορά στον κόσμο του έρωτα. Εκεί όπου υπάρχουμε μόνο εμείς και η ανάγκη να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας. Τόσο τις σωματικές... Όσο και τις ψυχικές.

[...]

Κατεβαίνω τα σκαλιά προς το ισόγειο, κρατώντας τον Έντγκαρ στην αγκαλιά μου. Είναι ώρα να πιεί τον αγαπημένο του χυμό και το γέλιο του, φανερώνει τον ενθουσιασμό μου. Τα μάτια του λάμπουν.

Βρίσκει χαρά σε τόσο μικρά και απλά πράγματα. Ακριβώς όπως κάθε παιδί. Δεν χρειάζονται πολλά και δεν ζητούν τίποτα ακριβό, για να γελάσουν και να διασκεδάσουν. Τα παιχνίδια και τα ρούχα μπορούν να ικανοποιήσουν κάποιες προσωρινές επιθυμίες... Αλλά αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη, είναι η αγάπη και η φροντίδα από την οικογένεια τους. Η ασφάλεια και η σιγουριά που οφείλει να παρέχει σε αυτές τις αθώες ψυχούλες, οι οποίες αποτελούν το μέλλον του κόσμου. Και μακάρι να μπορέσουν κάποτε όλοι οι γονείς να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Δεν λέω πως δεν θα γίνονται και τότε λάθη. Όμως η προτεραιότητα, θα είναι μόνο το καλό του παιδιού.

Τα βήματα μου σταματά το κουδούνι, που ηχεί σε όλο το ισόγειο. Φιλάω το κεφάλι του γιού μου και ύστερα κατευθύνομαι προς την είσοδο. Κοιτάζω ποιός είναι μέσα από το ματάκι και σχεδόν ανεπαίσθητα, ανοίγω την πόρτα. Παρόλο που δεν έχω δει πολλές φορές έως τώρα αυτόν τον άντρα στην ζωή μου, η παρουσία του, πιο πολύ με ηρεμεί, παρά με πανικοβάλει. Κάτω από το αυστηρό παρουσιαστικό, κρύβεται ένας άντρας με πολύ χιούμορ και διαθέτει μία ευγένεια, η οποία έρχεται σε αντίθετη με το επάγγελμα του. Το μέλλον του, δεν είναι καθορισμένο... Αυτό όμως για το οποίο εγώ είμαι βέβαιη, είναι η άνεση που αισθάνομαι πλέον μαζί του. Και από την στιγμή που είναι σημαντικός φίλος του συντρόφου μου, είμαι αποφασισμένη να τον αποδεχτώ στις ζωές μας.

"Έντουαρντ! Δεν σε περιμέναμε! Τι κάνεις εδώ; Πώς είσαι;" τον ρωτάω και μειδιά.

Κάνω στην άκρη για να περάσει και πριν προλάβω να κλείσω ξανά την πόρτα, τον ακολουθεί με γοργό βήμα μια ψιλή κοπέλα με καστανόξανθα μαλλιά. Ωραίο στυλ και μεγάλα, εντυπωσιακά πράσινα μάτια... Αν θυμάμαι καλά, το όνομα της είναι Αμάντα. Η ψυχρή έκφραση και το ουδέτερο ύφος της, με καθηλώνουν για κάποια δευτερόλεπτα, αλλά φροντίζω να επανέλθω γρήγορα στην πραγματικότητα. Σφίγγω λίγο παραπάνω τον Έντγκαρ στην αγκαλιά μου από όσο θα έπρεπε, όμως υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι εδώ είναι το σπίτι μου και επιπλέον, υπάρχει ο Έντουαρντ.

Από όσο μου έχει πει ο Αλεξάντερ, αυτή η γυναίκα είναι το δεξί χέρι του Έντουαρντ, ο οποίος την εμπιστεύεται απόλυτα. Και η ίδια δεν κάνει τίποτα, αν δεν λάβει εντολές. Μπορεί να είναι απότομη και ειρωνική, αλλά δεν βλάπτει όσους δεν το αξίζουν.

"Ωραίο το σπίτι σου. Έχεις πολύ καλό γούστο... Πες μου ότι μένει ο Αλεξάντερ εδώ, χωρίς να μου πεις ότι μένει εδώ"

"Τι εννοείς;" τον ρωτάω με ανασηκωμένπ φρύδι.

"Υπάρχουν ήδη μπλε λεπτομέρειες στην διακόσμηση" απαντάει και γελάμε δυνατό, ενώ η Αμάντα μας παρατηρεί με απάθεια.

"Τι γλυκός που είναι ο γιός σας! Ο Αλεξάντερ μου έχει δείξει λίγες φωτογραφίες, αλλά από κοντά είναι ακόμα πιο όμορφος"

"Σε ευχαριστώ. Και μάλλον σε συμπαθεί, γιατί έχει τεντώσει τα χέρια του. Θέλει να τον πάρεις αγκαλιά" του εξηγώ και δείχνει να είναι παραπάνω από πρόθυμος να το κάνει.

Του τον δίνω και ο γιός μου αρχίζει να τον περιεργάζεται. Τα ματάκια του καρφώνονται στο πρόσωπο του. Δεν περνάει πολύ ώρα και χαμογελάει ξανά.

"Εχω να κρατήσω μωρό πολλά χρόνια. Αλλά σίγουρα δεν ξεχνάω πως ένιωσα όταν κράτησα για πρώτη φορά τα παιδιά μου... Να τον χαίρεστε Ζοζεφίνα. Όπως και τα μελλοντικά σας παιδιά. Ο Αλεξάντερ πρέπει να είναι πολύ περήφανος"

Θέλω να του πω για την εγκυμοσύνη μου, αλλά συμφωνήσαμε να του το ανακοινώσουμε μαζί με τον Αλεξάντερ. Εξάλλου, δεν θέλω να του στερήσω την χαρά να κάνει εκείνη την πολυπόθητη ερώτηση.

"Άκουσα το όνομα μου;"

Ο Αλεξάντερ εμφανίζεται στο χολ και το τυλίγεται γύρω από τη μέση, τραβώντας με κοντά του. Γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο του, για να απολαύσω το άγγιγμα μου. Η Αμάντα δείχνει να δυσανασχετεί με αυτήν την εικόνα και γι' αυτό, στρέφει το βλέμμα της στο κινητό της. Από την άλλη, ο Έντουαρντ συνεχίζει να παίζει με τον μικρό, ο οποίος είναι ενθουσιασμένος με τον επισκέπτη μας.

"Αλεξάντερ, ένα έχω να σου πω. Εσύ είχες φιλική συμμετοχή. Ο Έντγκαρ είναι ολόιδιος η Ζοζεφίνα" του λέει ο Έντουαρντ και του ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Δεν με πειράζει καθόλου. Ένας κλώνος της αγαπημένης είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Και ευελπιστώ και οι επόμενοι να της μοιάζουν" του εξηγεί όλο νόημα και ο Έντουαρντ τον κοιτάζει παραξενεμένος.

"Γιατί το λες έτσι; Εννοείς..."

"Ναι, καλέ μου φίλε. Αυτό εννοώ" απαντά ο Αλεξάντερ και αφήνει ένα φιλί στα μαλλιά μου.

Το χαμόγελο του Έντουαρντ φτάνει μέχρι τα αυτιά του και μας πλησιάζει, κάνοντας μας μία αγκαλιά με το ελεύθερο χέρι του... Πώς γίνεται ένας τόσο γλυκός και ευγενικός άνθρωπος, να είναι αρχηγός της αμερικανικής μαφίας; Δυσκολεύομαι να δω πώς συνάδουν αυτά τα δύο. Δεν μπορώ να τον φανταστώ να κάνει τόσο άσχημα πράγματα... Τέλος πάντων, προτιμώ να κουράζω και πολύ το μυαλό με τέτοιες λεπτομέρειες. Κρατάω τα καλά στοιχεία της φιλίας μας. Και από την στιγμή που εγγυάται την ασφάλεια της οικογένειας μου, καταφέρνω να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.

"Υπέροχα νέα! Μπράβο σου Αλεξάντερ, το έκανες πάλι το θαύμα σου"

"Α, συγγνώμη, αλλά αν δεν ήταν η Ζοζεφίνα, δεν θα είχα κάνει τίποτα" του ανταπαντά και τα χαχανητά μας γεμίζουν το δωμάτιο.

"Αναρωτιέμαι σε ποιόν θα μοιάσει αυτήν την φορά"

"Ε, θα το βλέπεις και συχνά, οπότε θα το καταλάβεις γρήγορα"

"Τι θες να πεις;" με ρωτάει, αλλά αφήνω τον Αλεξάντερ να απαντήσει... Ή μάλλον, να ρωτήσει.

"Έντουαρντ... Θα γίνεις ο νονός του μωρού;"

"Μωρό;" η φωνή του Έντγκαρ μου υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι μας στο δώμα.

Που να πάρει... Η συζήτηση αυτή δεν πρέπει να γίνει μπροστά στον Έντγκαρ. Βέβαια, με τον τρόπο του, μου είχε εκφράσει στον παρελθόν την επιθυμία του να αποκτήσει αδέρφια. Περνάει πολύ χρόνο με την Λούνα, αλλά έχουν και δέκα χρόνια διαφορά μεταξύ τους. Βλέπω μερικές φορές στο βλέμμα του πόσο μόνος αισθάνεται. Ξέρω πόσο πολύ θα του άρεσε να μπορούσε να παίξει με ένα παιδί στην ηλικία του, όσο είναι εδώ στο σπίτι... Αλλά δεν πρέπει να το μάθει έτσι. Εγώ οφείλω να του το ανακοινώσω πρώτη, ώστε να μην ταραχτεί. Ευτυχώς δεν κατανοεί απόλυτα κάποιες λέξεις και θα έχω σύντομα την ευκαιρία να του εξηγήσω.

"Παιδιά..." Αν δεν τον ήξερα καλά, θα έλεγα ότι δάκρυσε. "Εννοείται. Τιμή μου. Που σημαίνει ότι θα με βλέπετε ακόμα πιο συχνά, γιατί σκοπεύω να το πάρω πολύ στα σοβαρά τον ρόλο μου ως νονός. Ως πνευματικός γονιός, θα είμαι δίπλα στο μελλοντικό παιδί μου" λέει και αφήνω μια ανάσα... Η αίσθηση ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ, με ανακουφίζει.

"Μπαμπά..." ψελλίζει ο Έντγκαρ, τρομοκρατημένος και με το δάχτυλο του, δείχνει προς τον Αλεξάντερ... Από την μύτη του οποίου τρέχει αίμα!

"Αλεξάντερ..." οι λέξεις αρνούνται να βγουν από το στόμα μου... Κάθε φορά που εκδηλώνει κάποιο σύμπτωμα, μια βελόνα αγωνίας τρυπάει την καρδιά μου και μου υπενθυμίζει την πιθανότητα να τον χάσω από στιγμή σε στιγμή, για πάντα.

Σκουπίζει την μύτη του, αλλά μάλλον αυτό δεν ήταν αρκετό, ώστε ο γιός μας να ηρεμήσει. Δεν του αρέσει καθόλου το αίμα και όταν βλέπει έστω και μία στάλα, κλαίει ασταμάτητα και πρέπει να περάσει αρκετή ώρα, μέχρι να καταφέρω να τον ηρεμήσω. Του αναφλητά του, κάνουν την καρδιά μου να σφαδάζει από πόνο. Δεν μου αρέσει όταν το παιδί μου υποφέρει, ακόμα κι αν το θέαμα είναι κάτι τόσο απλό. Δεν είναι καλό βέβαια να είμαι τόσο προστατευτική μαζί του. Δεν θα γίνει ποτέ ανεξάρτητος... Αλλά όταν βλέπω τον φόβο στα μάτια του, θυμάμαι αυτά που έζησα εγώ ως παιδί και θέλω να τον προφυλάξω από το οτιδήποτε που μπορεί να του κάνει κακό.

"Έλα αγάπη μου, σώπα. Όλα είναι καλά. Μην ανησυχείς, η μαμά εδώ" του λέω γλυκά, καθώς ο Έντουαρντ τον αφήνει στην αγκαλιά μου και επιστρέφω στο δωμάτιο του, προκειμένου να τον καθησυχάσω. Χαλαρώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό, όταν βρίσκεται στον προσωπικό του χώρο και ειδικά όταν παίζει μαζί του ο Μάρλεϊ.

Αφού σιγουρευτώ ότι έχει ηρεμήσει, κοντά στα παιχνίδια του, με παρέα τον Μάρλεκ, επιστρέφω κάτω και από τις ομιλίες που ακούω, μάλλον βρίσκονται στο σαλόνι. Πηγαίνω εκεί και κάθομαι δίπλα στον Αλεξάντερ, πιάνοντας το χέρι του. Εκείνος, με ένα μαντήλι, καθαρίζει τους κόκκινους λεκέδες από το δέρμα του.

"Πότε είναι η επόμενη θεραπεία;" τον ρωτάω, ελπίζοντας ότι δεν θα φανεί το τρέμουλο στην φωνή μου.

"Σε δύο μέρες... Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά" με διαβεβαιώνει, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι το κάνει απλώς για να με καθησυχάσει...

Καταβάθος, και οι δύο ξέρουμε ότι το τέλος μπορεί να είναι αντιφατικό. Απλώς επιλέγουμε να πιστεύουμε πως αυτή η ιστορία θα έχει αίσιο τέλος και μπορέσουμε να ζήσουμε την ζωή μας, όπως την ονειρευτήκαμε. Δεν θέλουμε να φανταζόμαστε τα επόμενα χρόνια χωρίς τον άλλον. Παρόλο αυτά, έως ότου να μου ανακοινώσει την επιτυχία των θεραπειών, εγώ δεν πρόκειται να πάψω να φοβάμαι.

"Είναι εντάξει ο μικρός;"

"Ναι" απαντώ στον Έντουαρντ, αναστενάζοντας και ο Αλεξάντερ περνάει το χέρι του στους ώμους μου.

"Γιατί δεν πάτε καμία βόλτα; Μπορεί να έχει ανάγκη να βγει έξω. Θα τον βοηθήσει"

"Δεν ξέρω... Φοβάμαι πολύ. Τα μηνύματα δεν έχουν σταματήσει και σκέφτομαι πως αν βρεθούμε σε εξωτερικό χώρο, αυτός που τα στέλνει θα μας κάνει κακό" ξεφυσάω και ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του Αλεξάντερ, όσο εκείνος χαϊδεύει τον ώμο μου.

"Σε καταλαβαίνω. Αν μην ανησυχούσες μία φορά, τώρα με αυτήν την απειλή, θα ανησυχείς δέκα. Και οι δύο. Αλλά παιδιά... Ως πατέρας, μπορώ να σας πω ότι δεν κάνει στην ψυχολογία τους να είναι κλεισμένα όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι"

"Βγαίνω στον κήπο μαζί με τον Έντγκαρ και την Λούνα όσο πιο συχνά μπορώ" του εξηγεί ο Αλεξάντερ, αν και οι δύο ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό δεν αρκεί. Ειδικά για ένα μικρό παιδί.

"Αλεξάντερ, δεν είναι αρκετό αυτό για τον γιό σας. Ούτε και για την Λούνα προφανώς, παρόλο που είναι μεγαλύτερη και σίγουρα καταλαβαίνει πολύ περισσότερα από όσα της λέτε εσείς"

Σε αυτό δε θα διαφωνήσω. Δεν θέλαμε να της πούμε όλη την αλήθεια με τον Αλεξάντερ, αλλά δεδομένου όσα έχει περάσει και η ίδια, καταλήξαμε στο ότι δεν πρέπει να της την κρύψουμε. Διαφορετικά, δεν θα κατανοούσε την αίσθηση του κινδύνου. Αλλά αυτό ήταν καλύτερο από το να της κρατάμε μυστικά.

"Και τι προτείνεις, Έντουαρντ; Θα πάρουμε αυτό το ρίσκο; Εγώ δεν είμαι διατεθειμένος" αποκρίνεται ο Αλεξάντερ, ίσως λίγο πιο απότομα από όσο θα ήθελε "Συγγνώμη φίλε. Ξέρω ότι εσύ θες μόνο να βοηθήσεις την κατάσταση"

"Μην αγχώνεσαι. Ως γονιός και εγώ, το βιώνω καθημερινά αυτό το συναίσθημα... Κι αν σας έλεγα ότι η Αμάντα μπορεί να αναλάβει την προστασία τους;" μας ρωτάει και κοιταζόμαστε στιγμιαία με τον Αλεξάντερ.

"Είσαι σίγουρος γι' αυτό; Μπορεί να το κάνει;"

"Ζοζεφίνα, εμπιστεύομαι την Αμάντα περισσότερο από ό,τι τον εαυτό μου. Και εκτελεί όλες τις διαταγές μου, πάση θυσία. Σπανίως αποτυγχάνει... Έως καθόλου. Τα παιδιά σας θα είναι απολύτως ασφαλή. Και φυσικά, μπορεί ενας από εσάς να είναι εκεί, ώστε να αισθάνεστε περισσότερο ασφαλής"

Το βλέμμα μου συναντάει του Αλεξάντερ και είμαι βέβαιη ότι μπορεί διακρίνει αυτό που επικρατεί στην έκφραση μου... Αμφιβολία. Δεν την ξέρω καθόλου αυτήν την γυναίκα και από το λίγο που την έχω δει, δεν μου έχει δώσει την εντύπωση ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει καλές σχέσεις με τα παιδιά. Κατά πόσο θέλει να αναλάβει να τα προσέχει; Ακόμα και τώρα, κάθεται απλά απομονωμένη σε μία γωνία του σαλονιού και ασχολείται με το κινητό της επίμονα. Σαν να μην ενδιαφέρει τι γίνεται στον κόσμο γύρω της αυτήν την στιγμή. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο ψυχρός απέναντι στους άλλους; και το κυριότερο, πώς μπορώ να την εμπιστευτώ λοιπόν εγώ ότι θα κάνει τα πάντα, προκειμένου να είναι καλά ο γιός και η αδερφή μου;

"Η Αμάντα γνωρίζει πολύ καλά την δουλειά της. Και ο Έντουαρντ δεν κάνει ποτέ λάθος στους ανθρώπους που εμπιστεύεται... Εγώ συμφωνώ" μου λέει, λες και μόλις διάβασε τις πιο μύχιες σκέψεις μου... Πιστεύω τον σύντροφο μου και επομένως, δεν έχω λόγο να τον αμφισβητώ.

"Εντάξει"

"Ωραία. Αμάντα..." στρέφει το κεφάλι του προς το μέρος της και εκείνη αμεσως σηκώνεται όρθια, πλησιάζοντας τον "Σου έχω μία δουλειά"

[...]

"Δεξί χέρι του πιο ισχυρού άντρα στον πλανήτη... Και κατέληξα να κάνω την νταντά" ξεφυσάει αγανακτησμένη και γέρνει στο παγκάκι, ενώ τα μάτια της παρατηρούν τον χώρο της παιδικής χαράς γύρω μας.

Η Λούνα και ο Έντγκαρ τρέχουν πάνω κάτω, παίζοντας και γελώντας ανέμελα. Μετά από τόσες μέρες εγκλεισμού και στεναχώριας, επιτέλους τα βλέπω χαρούμενα σε εξωτερικό χώρο. Για λίγο, όλες οι ανησυχίες εξαφανίζονται από το μυαλό μου και εστιάζω σε αυτήν την όμορφη στιγμή, επιτρέποντας στο εαυτό μου να χαλαρώσει.

Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί στο παρελθόν ότι μία τόσο απλή εικόνα θα μπορούσε να το πετύχει αυτό. Μπορεί να είμαι επιτυχημένη στην δουλειά μου και να κάνω αυτό που αγαπάω, μπορεί να εξασφάλισα μία μεγάλη οικονομική άνεση, ώστε να μην βρεθούμε ποτέ ξανά εκεί που ήμασταν κάποτε, μπορεί να έχω αποκτήσει τα πάντα πάντα... Αλλά μόνο όταν βλέπω τον γιό και την αδερφή μου τόσο ευτυχισμένους νιώθω πραγματικά ολοκληρωμένη. Μόνο τότε ξέρω ότι έχω τα πάντα και συνειδητοποιώ ότι αυτή η οικογένεια που έφτιαξα με τον Αλεξάντερ, είναι η μοναδική μου προτεραιότητα. Και χωρίς εκείνους στην ζωή μου, θα επέστρεφα στην δυστυχία που κάποτε χαρακτήριζε την ζωή μου.

"Πόσα χρόνια δουλεύεις για τον Έντουαρντ;", τον ρωτάω, θέλοντας να ανοίξω συζήτηση.

"Δέκα χρόνια... Και δουλεύω γι' αυτό. Δουλεύω με αυτόν" απαντά μονότονα και με κοιτάει κατάματα, κάνοντας με να κοκαλώσω για κάποια δευτερόλεπτα και στρέφω ξανά την προσοχή μου στα παιδιά.

"Να ξέρεις, θα προστατέψω τα παιδιά αν χρειαστεί, αλλά μόνο επειδή μου το είπε ο Έντουαρντ"

Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να χωνέψω τα λόγια της. Δεν είναι τόσο αυτά που είπε, αλλά ο τρόπος που μίλησε. Δεν έχω συναντήσει ξανά τόσο... Ανέκφραστο άνθρωπο. Πώς γίνεται να είναι τόσο σκληρή; Αναρωτιέμαι, υπάρχει τίποτα που να την συγκινεί αυτήν την γυναίκα; Κάτι που να προσελκύει το ενδιαφέρον της;

"Το γνωρίζω αυτό... Δεν απαιτώ άλλωστε κάτι περισσότερο από εσένα, Αμάντα"

"Καλά κάνεις"

Θα ήθελα πολύ να της απαντήσω ανάλογα... Μα οι συγκυρίες δεν είναι κατάλληλες για να το κάνω. Βρίσκεται εδώ για μία συγκεκριμένη δουλειά και το μόνο που απασχολεί εμένα, είναι η σωματική και ψυχική ακεραιότητα των παιδιών μου.

"Μαμά! Μαμά, έπιασα την μπάλα!" φωνάζει ο Έντγκαρ περήφανος και τρέχει προς το μέρος μου για αγκαλιά... Αυτή είναι η ανταμοιβή του, για κάθε μικρή επιτυχία. Γιατί το αξίζει το αγγελούδι μου.

"Μπράβο αγάπη μου!" τον βάζω να κάτσει στα γόνατα μου και τον φιλάω στο μάγουλο.

"Καλά, τυχερός ήταν. Εγώ πέταξα με προσοχή την μπάλα" αποκρίνεται η Λούνα γελώντας, καθώς μας πλησιάζει.

"Είμαι σίγουρη πως το έκανες. Γιατί αυτό κάνει η μικρή μου αδερφή. Φροντίζει πάντα για τους άλλους"

"Σου έμοιασα, αδερφούλα" μου κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα και κάθεται δίπλα μου.

Αν υπάρχει ένα θετικό μέσα σε όλη αυτήν την αναταραχή, είναι η ευκαιρία που δόθηκε σε εμένα και την Λούνα, ώστε να ξαναφτιάξουμε την σχέση μας. Ήρθαμε κοντά για άλλη μία φορά, μέσω των προβλημάτων που έχουμε αναγκαστεί να αντιμετωπίσουμε. Και είμαι ευγνώμων που με εμπιστεύεται ξανά και τα λέμε όλα μεταξύ μας. Γιατί έτσι κάνουν οι αδερφές Ράινχαρτ. Θα προτιμούσα βέβαια να είχε συμβεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Χωρίς εκείνη να έχει υποφέρει περισσότερο εκφοβισμό, λόγω της προτίμησης της για τα κορίτσια και πάνω από όλα, χωρίς κάποιον τρελό που μας απειλεί μέσω μηνυμάτων... Τελικά, ισχύει αυτό που λένε ότι οι δυσκολίες φέρνουν τους ανθρώπους στα λογικά τους και τους παροτρύνουν να αλλάξουν στάση απέναντι στους γύρω τους. Διότι μόνο τότε αναγνωρίζουν τι έχει πραγματική αξία γι' αυτούς.

"Ρενέ, μην μου φωνάζεις εμένα!" φωνάζει από το πουθενά η Αμάντα εκνευρισμένη, με ορθάνοιχτα μάτια.

Πρώτη φορά που βλέπω έστω και μία υποψία συναισθήματος στο βλέμμα της...

Αυτός ο μικρός καυγάς με την γυναίκα στην άλλη μεριά της γραμμής συνεχίζεται για αρκετή ώρα, ώσπου ξαφνικά... Ένας δυνατός πυροβολισμός σχίζει τον αέρα, κάνοντας εμένα και τα παιδιά να κοκαλώσουμε. Ο Έντγκαρ ξεσπά σε έντονο κλάμα και η Λούνα τυλίγει σφιχτά τα χέρια της γύρω από την μέση μου... Είμαι σίγουρη ότι μπροστά και από τα δικά της μάτια περνάνε όλες οι άσχημες αναμνήσεις από εκείνες τις φριχτές μέρες...

"Μείνετε εδώ! Μην κοιμηθείτε!" βγάζει το όπλο και τα μάτια της περιεργάζονται, καθώς απομακρύνεται με αργό βήμα από εμάς.

Θεέ μου, προστάτεψε τα παιδιά... Μόνο αυτό σου ζητάω... Ας ζήσουν εκείνα... Μόνο αυτό ζητάω...

Παλεύω να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και παράλληλα να ηρεμήσω την Λούνα και τον Έντγκαρ. Δεν πρέπει να δουν πόσο πολύ φοβάμαι και εγώ η ίδια, αλλιώς η κατάσταση θα ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο μου.

Κάθε λεπτό που περνά, οι παλμοί της καρδιάς μου αυξάνονται. Μικρές σταγόνες ιδρώτα κυλάνε στο μέτωπο μου και νιώθω την θερμοκρασία να ανεβαίνει, παρά το κρύο λόγω του χειμώνα. Η βουή του αίματος καλύπτει κάθε άλλο ήχο του περιβάλλοντος που βρισκόμαστε αυτήν την στιγμή. Ο πανικός ανεβαίνει ψηλά, περνώντας από το στήθος μου και φτάνει σαν ένας κόμπος στον λαιμό μου, αλλά δεν του επιτρέπω να με καταβάλει εντελώς... Δεν πρέπει. Κι όμως...

Άξαφνα, ο εσωτερικός που μονόλογος διακόπτεται από ένα μαντήλι που καλύπτει την μύτη μου... Και το τελευταίο που θυμάμαι, είναι ένας πυροβολισμός και τα παιδιά να φωνάζουν τρομαγμένα.