Αφού έχουμε και οι δύο ηρεμήσει, τα σώματα μας έχουν καταλαγιάσει πάνω στο στρώμα και τα έχει καλύψει ένα λεπτό, μεγάλο σεντόνι, χρώματος γαλάζιο. Έχει τεράστια αγάπη για το μπλε αυτός ο άντρας.

Βρισκόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, με τα πόδια μας μπλεγμένα μεταξύ τους. Κανένας από τους δύο δεν κάνει κίνηση να πάρει τα μάτια μου μακριά από τον άλλον. Περίμενα πως μετά από αυτό που έγινε... Θα ένιωθα αμήχανα και θα ήθελα να φύγω από το πρώτο λεπτό. Όμως με κρατάει κοντά του και αυτό μου αρέσει.

Χαϊδεύει τρυφερά τον ώμο μου και τα χείλη μου σχηματίζουν ένα χαμόγελο.

"Έχεις το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει..." ψιθυρίζει τόσο σιγανά, που ίσα ίσα μπορώ να το ακούσω. Ίσως και για αυτό να το είπε έτσι.

Το χέρι του κατευθύνεται στο μάγουλο μου, πιέζοντας ελαφρά το δέρμα μου εκεί.

"Πόσο καιρό είχες να έρθεις σε σωματική επαφή με κάποιον;" με ρωτάει, σαν καλός περίεργος που είναι, και αν μπορούσα να δω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη, θα έβλεπα σίγουρα τα κατακόκκινα μάγουλα μου.

"Εμ... Δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά... Νομίζω αρκετό" απαντώ βιαστικά και παίζω νευρικά με το σεντόνι, αποφεύγοντας να τον κοιτάξω κατάματα.

Το γέλιο του φτάνει στα αυτιά μου, κάνοντας με να γυρίσω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του. Εχει το χέρι του ακουμπισμένο πάνω στο στήθος του, προσπαθώντας να καλμάρει τον εαυτό του.

"Ωχ... Συγνώμη, δεν γελάω με αυτό που είπες. Δεν θέλω να νομίζεις πως σε κοροϊδεύω. Απλά... Έτσι όπως το είπες, μου φάνηκε πολύ χαριτωμένος και αστείος ο τόνος σου" εξηγεί και είναι η σειρά μου να γελάσω. Απολογείται με έναν πολύ γλυκό τρόπο.

"Δεν πιστεύω πως με κοροϊδεύεις... Μην ανησυχείς" Παίρνω την πρωτοβουλία να πιάσω το χέρι του, μια κίνηση που δείχνει να τον χαλαρώνει.

Όσο και αν μου αρέσει που αφήνουμε τον χρόνο να περάσει, με εμάς να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε στις υποχρεώσεις μας. Μου αρέσει που υποσχέθηκα στην Λούνα ότι θα γυρίσω νωρίς... Και δεν ξέρω καν τι ώρα είναι.

"Πρέπει να σηκωθούμε" του λέω και αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου.

"Πρέπει ναι... Αλλά θέλω να σου ζητήσω κάτι πρώτα" Ανακάθεται στο κρεβάτι και εγώ, σκεπτόμενη τι μπορεί να θέλει, κάνω το ίδιο, περιμένοντας να ακούσω.

"Να... Θα ήθελα να σου ζητήσω να μην βγεις άλλο ραντεβού με τον αδερφό μου. Πιστεύω έχεις αρχίσει να του αρέσεις. Εσύ αισθάνεσαι το ίδιο;" ρωτάει και διακρίνω μια δόση αγωνίας στον τόνο του. Σαν να με παρακαλάει να του απαντήσω όχι.

Του απαντώ αρνητικά με ένα νεύμα και αυτός ξεφυσάει από ανακούφιση, περνώντας τα χέρια από τα μαλλιά του.

"Έχει ρούχα στην ντουλάπα. Πήγαινε να διαλέξεις κάτι μιας και... Μόλις έχασες ένα πολύ όμορφο κομμάτι από την γκαρνταρόμπα σου" εξηγεί μεταξύ αστείου και σοβαρού, πιάνοντας και σηκώνοντας ψηλά στο σκισμένο φόρεμα μου.

Έκπληκτη που ακούω ότι έχει ρούχα μέσα στην μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα μέσα στο δωμάτιο, κατευθύνομαι προς τα εκεί και την ανοίγω, αντικρίζοντας μια σειρά από φορέματα, σε διάφορες αποχρώσεις του... Μπλε. Έπρεπε να το περιμένω.

Παίρνω ένα στην τύχη και κλείνοντας την πόρτα, επιστρέφω στο κρεβάτι, βλέποντας τον Αλεξάντερ να παρατηρεί κάθε μου κίνηση.

Μέσα στο κεφάλι μου, επιπλέει μόνο η σκέψη του τι θα γίνει από εδώ και πέρα ανάμεσα μας. Φοβάμαι όμως να ρωτήσω... Διότι νομίζω πως ξέρω πια θα είναι η απάντηση. Αποκλείεται ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι υπέρ των σχέσεων, αφού έχω δει με τα μάτια μου, πως αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα.

"Τι σε βασανίζει και δείχνεις λες και έχεις χάσει την φωνή σου; Είσαι καλά;" με ρωτάει από ενδιαφέρον και εγώ, αφήνοντας το φόρεμα στην άκρη, κάθομαι δίπλα του.

Πρέπει να πάρω το ρίσκο της απόρριψης μάλλον. Ίσως... Ίσως και να θέλει να δοκιμάσουμε. Η καρδιά μου αδυνατεί να πιστέψει πως δεν ένιωσε τίποτα, όσο ήμασταν τόσο κοντά.

"Αλεξάντερ... Μου ζήτησες να μην βγω ραντεβού ξανά με τον Κρις και συμφωνώ πως δεν πρέπει, ειδικά από την στιγμή που δεν έχω αισθήματα για αυτόν. Αλλά τι θα γίνει με εμάς;" ρωτάω, δαγκώνοντας το εσωτερικό από το μάγουλο μου, νιώθοντας λίγα δευτερόλεπτα μετά λίγο να αίμα να ξεφεύγει.

"Τι εννοείς;" ρωτάει με χαλαρό ύφος και σφίγγω λίγο παραπάνω από όσα θα έπρεπε το μπράτσο, ελπίζοντας απλά να μην έχει καταλάβει σωστά.

"Εννοώ το εξής. Εγώ και εσύ θα είμαστε μαζί μετά από αυτό;" ρωτάω όσο πιο γρήγορα και αυτός ξεσπάει σε δυνατά γέλια.

Περίμενα πολλές αντιδράσεις. Αυτήν όμως... Όχι. Και είμαι απόλυτα σίγουρη, πως τώρα δεν το κάνει επειδή με βρίσκει χαριτωμένη.

"Συγνώμη απλά... Η ερώτηση σου είναι εντελώς αστεία. Εγώ σε σχέση; Δεν είμαι τέτοιος άντρας Ζοζεφίνα. Οι σχέσεις ποτέ δεν βγαίνουν σε καλό. Εσείς οι γυναίκες είστε κάπως... Απαιτητικές σε αυτό το θέμα" μου απαντά και νιώθω την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Αυτήν την στιγμή, κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην τον χαστουκίσω. Είμαι κατά της βίας. Και όπως εμείς οι γυναίκες απαιτούμε να μην την δεχόμαστε από τους άντρες, είμαστε υποχρεωμένες να κάνουμε το ίδιο προς αυτούς. Αυτό με έμαθε να πιστεύω η μητέρα μου.

Πως μπορεί να μιλάει έτσι για μια γυναίκα; Να την παρουσιάζει σαν να είναι ένα πλάσμα χωρίς αισθήματα.. Και να πιστεύει πως τέτοια λόγια δεν πληγώνουν; Είναι τόσο αναίσθητος πια; Η γυναίκα για αυτόν είναι απλά ένα μέσο καλοπέρασης; Αυτό... Ήμουν και εγώ;

"Αυτό γιατί το έκανες;" ρωτάει με ελαφρώς υψωμένο τόνο και εγώ αρχίζω να ντύνομαι με βιαστικές κινήσεις.

"Που πας τώρα;"

"Οπουδήποτε, φτάνει να μην σε ακούω να με προσβάλεις έτσι! Νομίζεις πως το σεξ σε κάνει άντρα;! Το να πηδας σε κάνει ώριμο και δυνατό;!"

"Γιατί εξάπτεσαι τώρα;! Τι έκανα;!" φωνάζει πίσω, καθώς πετάγεται από το κρεβάτι.

"Μου ζήτησες να έρθω στο γραφείο σου, υποτίθεται για δουλειά! Καταλήξαμε να κάνουμε σεξ σε ένα δωμάτιο, που όλως τυχαίως είναι στο γραφείο σου, που ένας Θεός ξέρει πόσες άλλες έχεις φέρει! Μου ζητάς να σταματήσω να βγαίνω με τον αδερφό σου και να συνεχίσω μαζί σου, αλλά μου λες δεν κάνεις σχέσεις και αυτό οφείλεται σε εμάς! Αμ δεν οφείλεται σε εμάς, αλλά σε εσένα!" ουρλιάζω, μην μπορώντας πια να εμποδίσω τα δάκρυα μου. Έχω χάσει κάθε έλεγχο του εαυτού μου, αλλά καλύτερα. Πρέπει να ξεκαθαριστούν τα πράγματα!

"Δεν σε καταλαβαίνω!"

"Να σου το εξηγήσω λοιπόν! Οφείλεται στο ότι εσύ είσαι ένας άντρας που πάντα απαιτεί να ελέγχει! Θεωρείς πως τα λεφτά σου σε τοποθετούν ψηλά και ότι μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις! Νομίζεις ότι είσαι ανώτερος και η γυναίκα είναι κατώτερη και πρέπει να σε ικανοποιεί κάθε φορά! Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου, στον οποίο πρέπει να αποδείξεις στους άλλους ότι είσαι ανώτερος!" λέω με μια ανάσα και αφήνω τον εαυτό μου να ηρεμήσει για μερικά δευτερόλεπτα. Νιώθω το αίμα, να μου έχει ανέβει στο κεφάλι.

Τόση ώρα, με κοιτάει αποσβολωμένος, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Μικρές σταγόνες ιδρώτα έχουν σχηματιστεί στο μέτωπο του. Τα δάχτυλα του τρέμουν διακριτικά, νομίζοντας πως δεν θα το προσέξω. Ο πανικός... Είναι ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του και αναρωτιέμαι... Πρώτη φορά ακούει αυτά τα λόγια; Πρώτη φορά του συμπεριφέρονται σαν να είναι ισάξιος; Όχι πως δεν είναι... Απλά μάλλον δεν το πιστεύει.

"Σου αρέσει συνέχεια να επιβάλεσαι και έχεις μάθει να παίρνεις αυτό που θες, χωρίς να σε νοιάζει τι αφήνεις πίσω. Νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, γνωρίζοντας ότι μπορεί να έχεις πληγώσει κάποιον;"

Κάνει βήματα προς το μέρος μου. Δεν κάνω κανένα προς τα πίσω. Θα τον αντιμετωπίσω... Και ότι γίνει.

"Δεν θα κάτσω να ανεχτώ αυτό το θέατρο, Αλεξάντερ Σέργουντ. Είμαι από τις γυναίκες που έχουν και αξιοπρέπεια, την οποία προτιμάνε περισσότερο από έναν όμορφο και γοητευτικό άντρα, με τον οποίο είναι ερωτευμένες" Συνειδητοποιώ τι είπα φωναχτά, τα χέρια μου κλείνουν αυτόματα το στόμα μου, εμποδίζοντας το να πει κάτι άλλο.

Δεν το πιστεύω... Μόλις ομολόγησα δυνατά πως είμαι ερωτευμένη με τον Αλεξάντερ Σέργουντ! Το αφεντικό μου! Τον άντρα που εξαιτίας του, εγώ και η αδερφή μου ζούμε επιτέλους μια πιο καλή ζωή!

"Τι είπες;" Ρητορική η ερώτηση του. Άκουσε πάρα πολύ καλά όλα όσα του είπα και εκτός αυτού, δεν θα επαναλάβω τίποτα. Και με το τίποτα, δεν εννοώ μόνο τις λέξεις που ξεστόμισα, αλλά και αυτά που έπραξα.

"Όχι... Όχι όχι, αυτό δεν γίνεται Ζοζεφίνα. Δεν πρέπει να νιώθεις πράγματα για εμένα!" φωνάζει και με αρπάζει από τους ώμους, φέρνοντας κοντά τα πρόσωπα μας. Η ζεστή του ανάσα σκάει στο πρόσωπο μου με τέτοια ορμή, που θα μπορούσε να το λιώσει.

"Γιατί; Επειδή η κοινωνική μου τάξη μπορεί να σε καταστρέψει;" τον ειρωνεύομαι και τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν, με το πρόσωπο του να παίρνει ένα κόκκινο χρώμα.

"Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Και για αυτόν τον λόγο, πίστεψα πως θα ήσουν κάτι περισσότερο από έναν άπληστο δισεκατομμυριούχο. Αλλά βλέπω πως είσαι ένας κακομαθημένος άντρας, που δεν του έχουν βάλει ποτέ όρια και δεν ξέρει τι πάει να πει δυσκολίες!" Σταματώ για να πάρω μια ανάσα, χωρίς να απομακρύνω τα μάτια μου από πάνω του. Οι ανάσες του κοφτές και αν μπορούσε να σκοτώσει μόνο με το βλέμμα του... Θα το έκανε.

"Όπως είπες... Δεν σε ξέρω... Και ΔΕΝ ΜΕ ΞΈΡΕΙΣ" τονίζει τις τελευταίες λέξεις, έχοντας γουρλώσει τα μάτια του.

Η ανησυχία είναι εμφανής τώρα στο πρόσωπο μου, καθώς δεν ξέρω πια θα είναι η επόμενη κίνηση του.

Το επόμενο λεπτό, οι ώμοι μου απελευθερώνονται από το κράτημα του και κάνω μερικά βήματα πίσω.

"Θα φύγω από την εταιρεία... Θα είναι καλύτερα" λέω χωρίς ίχνος χρώματος στην φωνή μου φορώντας τα παπούτσια μου, βηματίζω έξω από το δωμάτιο, όταν ένα χέρι με σταματάει.

"Για ποιόν θα είναι καλύτερα Ζοζεφίνα; Δεν θέλω να φύγεις" τον ακούω να λέει και τα πόδια μου σταματάνε κάθε αντίσταση, για να φύγουν.

"Η εταιρεία σε χρειάζεται. Σε έχουμε ανάγκη. Εγώ σε εχ–" Αφήνει την φράση του να λήξει εκεί την και η ελπίδα να το ακούσω σπάει ξανά. Πνίγω τον λυγμό μου, τραβώντας το χέρι μου.

Και εγώ έχω ανάγκη αυτήν την εταιρεία. Από αυτήν ζούμε εγώ και η Λούνα. Δεν ξέρω καν... Πως μπόρεσα να σκεφτώ να φύγω. Θα ήταν σαν να μας έριχνα ξανά στην ζητιανιά και στην απελπισία. Στον φόβο για το τι θα γίνει αύριο και με την απορία πως θα ζήσουμε. Πως μπόρεσα να σκεφτώ τον εαυτό μου και το προσωπικό μου όφελος, όταν έχω μια μικρή αδερφή στο σπίτι που χωρίς δουλειά, δεν μπορώ να την φροντίσω; Είναι η μόνη οικογένεια που μου έχει απομείνει και... Δεν θα το αντέξω να πάθει κάτι.

"Μείνε..." με παρακαλάει και, παίρνοντας μια βαθιά, συνεχίζω να περπατάω, ώστε να βγω από εδώ μέσα. Χώνω στην τσάντα μου το σκισμένο φόρεμα μου και παίρνω το ασανσέρ για κάτω.

Θεέ μου... Πως μπλεχτηκαν έτσι τα πράγματα; Χωρίς να το πάρω καν είδηση;

Τέλος πάντων...

Αυτό που με καίει περισσότερο αυτήν την στιγμή... Είναι να βρω τι θα πω στην Λούνα για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση της άφιξης μου στο σπίτι.

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε; Περνάτε όμορφα στις διακοπές σας;
☺️

Ελπίζω καλά!

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Τζάμπα η χαρά, δεν είχαμε εξομολόγηση. Αντίθετα, ο Αλεξάντερ τα είπε κάπως περίεργα😕

Θεωρείται φυσιολογική την αντίδραση της Ζοζεφίνας;

Έπρεπε να τα ακούσει όλα αυτά ο Αλεξάντερ;

Και η Ζοζεφίνα... Παραδέχτηκε πως είναι ερωτευμένη... Με έναν έμμεσο τρόπο💙💜

Ο Αλεξάντερ θα το κάνει;
Ή θα τον προλάβει κάποιος άλλος;

Δεν θα αργήσουμε να το μάθουμε😜

Μέχρι τότε...

Peace✌️❤️💛