Alexander's POV

Παρελθόν... Μια λέξη, που συμβολίζει
το χρονικό διάστημα πριν από μια συγκεκριμένη στιγμή. Πολύ πριν το παρόν και το μέλλον, υπάρχει αυτό. Ο λόγος; Για να μας υπενθυμίζει της ζωή μας κάποτε. Για να υπάρχει πάντα κάτι που θα ταράζει την ζωή μας στην καθημερινότητα, αλλά τα όνειρα μας όταν θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια μας και για μερικές ώρες, να αφήσουμε τον εαυτό μας να χαλαρώσει. Το θέμα είναι πως από τότε που χωρίσαμε με την Ζοζεφίνα... Εμένα με βασανίζει ασταμάτητα, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Aυτό που με τρομάζει για το παρελθόν είναι ότι όσο ο καιρός προχωρά, εγώ προσωπικά αντί να πηγαίνω προς το μέλλον και σε ένα καλύτερο αύριο... Κάνω βήματα όλο και πιο βαθιά στις αναμνήσεις μου. Και το χειρότερο; Δεν ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο. Συμβαίνει από μόνο του και εγώ είμαι υποχρεωμένος να το υποστώ. Και πάλι. Ο βεβαρυμένος προηγούμενος βίος μου... Μου χτυπάει και πάλι την πόρτα.

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Είχαμε κάνει μια συμφωνία και ξέρω πολύ καλά πως όταν το συγκεκριμένο άτομο σου δίνει τον λόγο του για κάτι, τότε είναι νόμος. Τι ζητάει από εμένα τώρα, λίγα χρόνια μετά την διακοπή της συνεργασίας μας; Αν πάντως, που δεν το πιστεύω καθόλου, έχει την πρόθεση να μου πει πως θέλει να γίνω ξανά κομμάτι αυτής της αδιάσπαστης αλυσίδας του υποκόσμου, τότε ίσως να το ξανά σκεφτεί πολλές φορές. Τελείωσα με τα όπλα και είναι οριστική η απόφαση μου αυτήν την φορά. Ότι κι αν μου προσφέρει, όσο και να με απειλήσει, εγώ μένω ακάθεκτος. Γιατί ξέρω πλέον... Πως αν μπω σε αυτό το τρυπάκι, τότε οι άνθρωποι που αγαπώ και είναι οικογένεια μου, θα κινδυνεύουν πολύ περισσότερο. Θα μιλήσω έξω από τα δόντια... Και ότι γίνει.

Φτάνοντας σε μια περιοχή με πολλά εγκαταλειλημένα σπίτια και αποθήκες, αρχίζω να ψάχνω την διεύθυνση που μου ζήτησε να συναντηθούμε. Βέβαια, είναι κάπως δύσκολο, διότι πολλοί αριθμοί έχουν ξεθωριάσει και δεν μπορώ να αναγνωρίσω αυτόν που εγώ ψάχνω. Ξέρει να καλύπτεται πάντως. Και ίσως επίτηδες να με κατεύθυνε εδώ, ώστε να φυλαχτεί και να μην αναγκαστεί να μετακινηθεί ο ίδιος... Μπράβο του πάντως, δεν άλλαξε καθόλου ο μπαγάσας! Δεν μου έλειψε, αλλά την εξέλιξη σου θα ήθελα να την δω!

Προφανώς και είπα ψέματα στον Κρις ότι πρόκειται για εξωτερικές δουλειές της εταιρείας, τις οποίες ανέλαβα εγώ προσωπικά. Δεν θα υποψιαστεί κάτι, είμαι σίγουρος. Εξάλλου, αντιμετωπίζει ήδη πολλά προβλήματα και δεν υπάρχει λόγος να του προσθέσω και αυτό το βάρος στους ώμους του... Θα βρω την λύση μόνος μου σε αυτό. Δεν θέλω να διακινδυνέψω να βρει και αυτός τον μπελά του. Ήδη ρισκάρω που δέχτηκα να έρθω... Τέλος πάντως. Ας γίνει ότι είναι να γίνει.

Σταματάω σε μια διασταύρωση και από το πουθενά, ένα αμάξι εμφανίζεται από τα δεξιά μπροστά μου και φρενάρω απότομα, χτυπώντας την μύτη μου στο τιμόνι. Αυτό πόνεσε αρκετά μπορώ να πω...

Η πόρτα του συνοδηγού ανοίγει και μια γυναίκα βγαίνει μέσα από το αμάξι, βαδίζοντας προς το μέρος μου.

Περίεργο... Η όψη της μου φαίνεται αρκετά γνωστή. Τα καστανά μαλλιά της φτάνουν μέχρι την μέση της και ο αέρας περνάει ανάμεσα τους καθώς περπατάει. Φοράει ένα λευκό πουκάμισο, το οποίο έχει αφήσει ανοιχτό, αποκαλύπτοντας ένα μαύρο τοπ. Από κάτω, τα πόδια της έχει αγκαλιάσει ένα παντελόνι, το οποίο καταλήγει στους αστραγάλους. Τέλος, για να προστατέψει τον εαυτό της από το τσουχτερό κρύο που έχει ξεσπάσει σήμερα -φαινόμενο ασυνήθιστο για μέσα φθινοπώρου- έχει φορέσει μια λεπτή καπαρντίνα, στην οποία μόλις διόρθωσε μερικές ζάρες με τα δάχτυλα της... Δερμάτινα γάντια! Μόνο μια γυναίκα γνώρισα κάποτε που πάντα χρησιμοποιούσε δερμάτινα γάντια, για να μην αφήνει πουθενά δαχτυλικά αποτυπώματα.

Είναι εντυπωσιακή και δεν περνάει απαρατήρητη. Μα μόνο την στιγμή που φτάνει έξω από το παράθυρο μου... Επιβεβαιώνονται εκατό τα εκατό όλες οι υποψίες μου για το ποια είναι αυτή η γυναίκα. Και αυτό γιατί τα μάτια καρφώνονται πάνω, βοηθώντας με να διακρίνω το σμαραγδί, καταπράσινο χρώμα τους. Μου άρεσε να τα κοιτάω και να τα θαυμάζω, αλλά δεν έκανα ποτέ πονηρές σκέψεις για αυτά... Δεν μου επιτρεπόταν άλλωστε.

"Αμάντα... Πάει πολύς καιρός" της λέω και η έκφραση της δεν δηλώνει κανένα συναίσθημα, ενώ παράλληλα με σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω.

"Δεν ήρθα για ψιλή κουβεντούλα. Βγες από το αμάξι και ακολούθησε με" με διατάζει κυριολεκτικά να κάνω και ανοίγει την πόρτα, κάνοντας μου νόημα να βγω έξω.

Αφαιρώ την ζώνη γύρω από το σώμα μου και ακουμπάω τα παπούτσια μου έξω, στηρίζοντας το σώμα στα πόδια μου, για να σταθώ όρθιος. Πριν προλάβω να της κάνω κάποια ερώτηση, έχει ήδη απομακρυνθεί και αναγκάζομαι να τρέξω για να την προλάβω. Πάντα ήταν γρήγορη, αλλά δεν πίστευα πως θα κατάφερνε να αυξήσει την ταχύτητα και στο περπάτημα της.

"Πως και δεν υπάρχει κάποιος άλλος;" την ρωτάω, παραξενεμένος που δεν βρίσκεται κανείς εδώ να διαφυλάξει πως δεν θα το σκάσω.

"Δεν είναι κάποιος άλλος απαραίτητος. Και τώρα προχώρα, γιατί δεν έχω όλη την μέρα" μου απαντάει απότομα και αναρωτιέμαι από μέσα μου αν κάνω και τίποτα άλλο.

Δεν έχει αλλάξει και πολύ πάντως. Ίδια και απαράμιλλη η Αμάντα. Με το ψυχρό της βλέμμα, την αποφυγή εκφράσεων, την ικανότητα να μιλάει χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος στον τόνο της και τα σκληρά χαρακτηριστικά, όταν βλέπει ένα πρόσωπο το οποίο δεν συμπαθεί ιδιαίτερα. Και τυχαίνει να είμαι ένα από αυτά. Ίσως αυτό εξηγεί την τωρινή στάση που κρατάει απέναντι μου. Επιπλέον, το ύφος της και ο τρόπος που έχει στηθεί, δείχνουν πως είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βγάλει το όπλο από την ζώνη της -το πρόσεξα σχεδόν αμέσως, μιας και δεν έκανε κάποια προσπάθεια να το κρύψει-, και να πατήσει την σκανδάλη, ρίχνοντας μου κατευθείαν στην καρδιά. Απορώ πως και έχει συγκρατηθεί αυτό το λίγο χρονικό διάστημα που είμαστε μαζί. Έχει όμως και πολλά καλά... Τα οποία δεν είναι ώρα να αναφέρω.

Σταματάμε μπροστά από ένα κτίριο και αντί να την ανοίξει από το χερούλι, την κλοτσάει με δύναμη, σχεδόν ρίχνοντας της κάτω. Ύστερα στέκεται στην άκρη και κουνώντας το κεφάλι της, μου λέει ουσιαστικά να περάσω μέσα. Έκπληκτος και χωρίς να κάνω πολλές ερωτήσεις, υπακούω σιωπηλά. Όχι επειδή φοβάμαι, αλλά γιατί την ξέρω. Και ξέρω πως αν ήθελε να με σκοτώσει ή έστω να με τραυματίσει σοβαρά, θα το είχε κάνει ήδη. Η εντολή της είναι να φέρει εδώ και από όσο θυμάμαι, δεν παρέκκλινε ποτέ από τα λόγια του. Δεν νομίζω να έχει αλλάξει αυτό τόσα χρόνια μετά.

Φτάνουμε στο κέντρο ενός δωματίου και εκεί, βλέπω ένα μικρό, γυάλινο τραπέζι με δύο ποτήρια πάνω και... Ένα μπουκάλι κρασί;

"Αλεξάντερ Σέργουντ! Χρόνια και ζαμάνια!" ακούω την φωνή του παλιού μου φίλου και γυρνάω από την άλλη, αντικρίζοντας, όχι ένα νέο παιδί με φιλοδοξίες, αλλά έναν ώριμο στην όψη άντρα, ντυμένο με κουστούμι και μαύρα σινιέ παπούτσια. Έχει διατηρήσει τα κοντά, μαύρα μαλλιά του και τα επίσης μαύρα μάτια του, με κοιτάνε με συγκίνηση και ταυτόχρονα χαρά... Ομολογώ πως και εγώ αισθάνομαι ωραία, όταν βλέπω ανθρώπους από τα παλιά που ήμασταν φίλοι, ακόμα κι αν με τον συγκεκριμένο δεν θα επιθυμούσα να έχω επαφές...

"Έντουαρντ Γουΐλσον, πέρασε πολύς καιρός" του λέω πίσω και βρισκόμενος κοντά μου, κάνουμε μια αγκαλιά, χτυπώντας ο ένας φιλικά τον ώμο του άλλου.

"Δεν το πιστεύω. Άλεξ, δεν έχεις αλλάξει καθόλου. Ολόιδιος όπως κάποτε"

"Ούτε και εσύ. Νομίζω τα χρόνια σε έκαναν πιο όμορφο" αστειεύομαι και σκάμε στα γέλια.

"Και εσένα η γοητεία σου, δεν σε έχει εγκαταλείψει. Μου φαίνεται απίστευτο που σε βλέπω ξανά... Μισό, εγώ σε κάλεσε. Αλήθεια, γιατί σταματήσαμε να κάνουμε πατέρα;"

"Ε, πολλοί ήταν οι παράγοντες. Σπάνια είχαμε επαγγελματική συνεργασία, μετά άρχισε να αυξάνεται η δουλειά στην Sergud Studios και δεν είχα ελεύθερο χρόνο, ήθελες και εσύ να ασχοληθείς με την κόρη σου... Αλήθεια, η Νοβέμπερ τι κάνει;" τον ρωτάω από ενδιαφέρον και μου χαμογελάει.

"Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν θα την κάνουμε τώρα. Άλλωστε, έχουμε άλλα θέματα να πούμε και για αυτό σου ζήτησα να έρθεις" μου απαντάει... Ναι, δεν μου το ζήτησε ακριβώς. Το απαίτησε, αλλά με ευγενικό τρόπο... Όσο ευγενικά μπορεί να το ζητήσει ο αρχηγός της αμερικανικής μαφίας τέλος πάντων.

Πλησιάζει στο τραπέζι και σερβίρει στα δύο ποτήρια λίγο από το κόκκινο, οινοπνευματώδες ποτό. Απιθώνει το μπουκάλι πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του επίπλου και στην συνέχεια, παίρνει τα δύο ποτήρια στα χέρια του, προσφέροντας μου το ένα. Σκεπτόμενος, την κατάσταση μου, το παίρνω διστακτικά, φοβούμενος για την ζημιά που μπορεί να προκαλέσει. Βέβαια, ο γιατρός μου έχει πει πως μια φορά στο τόσο δεν θα κάνει κακό. Μα και πάλι. Τις τελευταίες μέρες, λόγω των γεγονότων και των κακών συνήθειων που δεν μπορώ να ξεπεράσω, έχω εθιστεί ξανά στην παρέα των τσιγάρων και πίνω δύο ποτήρια αλκοόλ τουλάχιστον την μέρα. Οπότε δεν νομίζω αυτή η μια φορά να με στείλει στον άλλο κόσμο.

Τον βλέπω που πίνει και αποφασίζω να ακολουθήσω το παράδειγμα του, γνωρίζοντας πως δεν θα είναι η τελευταία φορά...

"Παλιά έπρεπε να φέρουμε ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα, για να σε σταματήσει από το να πίνεις. Τι άλλαξε τώρα;" με ρωτάει, σαν καλός περίεργος φίλος που είναι και η άκρη του ματιού μου, πιάνει την Αμάντα, η οποία μας παρακολουθεί πολύ λίγα μέτρα μακριά.

"Άλλη στιγμή αυτά... Θέλω να μου πεις τον πραγματικό λόγο που με κάλεσες εδώ, Έντουαρντ. Χωρίς προλόγους αν γίνεται" του ζητάω και το ύφος του αλλάζει σε σκεπτικό, καθώς στηρίζετε με το ένα χέρι πάνω στο τραπέζι.

"Χμ... Ωραία. Με λίγα λόγια, Αλεξάντερ Σέργουντ, σε θέλω πίσω στην ομάδα μου. Και μάλιστα, ως τον βασικό μου προμηθευτή. Ότι βγάζεις, θέλω τουλάχιστον το πενήντα ή εξήντα της εκατό. Ή και το εβδομήντα, αναλόγως την περίσταση. Δέχεσαι Αλεξάντερ Σέργουντ;" με ρωτάει και δίχως να χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο, ανοίγω το στόμα μου να του απαντήσω.

"Άκου Έντουαρντ. Με μεγάλη ευχαρίστηση, σου λέω όχι. Και λυπάμαι αν σε δυσαρεστεί η απάντηση μου, αλλά ότι και να κάνεις, δεν επρόκειτο να αλλάξει. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος με τότε. Τα πάντα στην ζωή μου έχουν αλλάξει. Εγώ έχω αλλάξει. Αν με ρωτούσες τέσσερα χρόνια πριν, θα σου έλεγα ναι χωρίς να το σκεφτώ. Όμως τώρα έχω αποκόψει από αυτόν τον κόσμο. Δέχομαι ακόμα βέβαια κάποια απειλητικά τηλεφωνήματα, αλλά ως εκεί. Δεν μου ταιριάζει πλέον η παρανομία" αποκρίνομαι με σταθερότητα στην φωνή μου και πίνω κι άλλη γουλιά.

Από την έκφραση του, καταλαβαίνω πως δεν είναι χαρούμενος από αυτό που του είπα. Αλλά πρέπει να το δεχτεί. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω.

"Μάλιστα... Και περιμένεις εγώ απλά να σου πως είναι εντάξει; Έχεις καταλάβει σε ποιόν μιλάς έτσι; Το όχι δεν περιέχεται στο λεξιλόγιο των ανθρώπων της νύχτας, όπως εγώ και εσύ, Άλεξ"

"Το ξέρω, Έντουαρντ. Αλλά κάποτε πλήρωσα ακριβά για αυτές τις επιλογές που έκανα και δεν είμαι περήφανος για αυτό. Έχασα... Έχασα κάτι που είχε περισσότερη αξία για εμένα από τα λεφτά. Από το μαύρο χρήμα της νύχτας, όπως την αποκαλείς. Η οικογένεια μου... Διαλύθηκε. Και μπορεί τα πλούτη μου να έχουνε αυξηθεί, αλλά αν λείπουν τα άτομα που αγαπώ από την ζωή μου, τότε δεν την θέλω. Τι να την κάνω; Δεν έχει νόημα" αισθάνομαι ότι... Είναι από τις λίγες φορές που είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, αλλά και με τους γύρω μου. Όλο αυτό ξεκίνησε... Όταν η Ζοζεφίνα μπήκε στην ζωή μου και έβγαλε τον καλύτερη πτυχή μου στην επιφάνεια.

"Μιλάς για την Ζοζεφίνα Ράινχαρτ, έτσι δεν είναι;" με ρωτάει και του γνέφω θετικά.

"Εντουαρντ, γιατί είμαστε ακόμα εδώ είπαμε; Υποσχέθηκες πως δεν θα κρατούσε πάνω από είκοσι λεπτά ή συνάντηση σας. Εγώ πρέπει να ακούω τον κύριο εκατομμυριούχο από εδώ. Καλύτερα να πήγαινα να βασανίσω κανέναν στο υπόγειο. Τώρα που είπα υπόγειο, υπάρχει κανένα εδώ κοντά για να κάνω την δουλειά μου;" πετάει η Αμάντα, κάνοντας αισθητή την παρουσία της. Λες και ξεχάσαμε πως βρίσκεται εδώ.

"Αμάντα, ηρέμησε πρώτα από όλα! Σου υπόσχομαι πως σε λίγη ώρα, θα έχουμε φύγει. Και μετά σκότωσε και τον πρόεδρο εάν θες, αλλά μέχρι τότε να είσαι εδώ για μένα. Σε παρακαλώ, μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους και να πας να φέρεις το αμάξι με τον οδηγό; Δεν θα αργήσουμε" της λέει σε απαλό τόνο και αφού με αγριοκοιτάξει για ένα λίγο, αποχωρεί, αφήνοντας μας μόνους.

"Διεύρεσε στον τύπο ο χωρισμός σας.. Αλλά ποτέ ο λόγος. Ήταν για αυτό; Για το εμπόριο όπλων;"

"Ναι... Και όχι μόνο αυτό... Είναι και άλλα που συνέβησαν. Είναι μεγάλη ιστορίαφ" του απαντώ και βολεύομαι πάνω στο τραπέζι.

"Ενδιαφέρον... Για να ακούσω αυτήν την ιστορία" μου λέει και ξαφνιάζομαι.

"Σοβαρά θες να με ακούσεις;"

"Μίλα Άλεξ" αχ Έντουαρντ... Μπορεί να θες να δείχνεις ένας σκληρός αρχηγός κάποιες φορές... Αλλά ξέρω πως όσοι δεν είναι εχθροί σου, σε αγαπούν και σε θεωρούν σπουδαίο φίλο.

[...]

"Ο Αλεξάντερ Σέργουντ αγάπησε λοιπόν... Ώρα σου ήταν, δεν λέω. Και είσαι και πατέρας!"

"Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν θέλω να επιστρέψω; Την έχασα ήδη μια φορά. Τώρα έχω την ευκαιρία να επανορθώσω. Δεν θα την πετάξω στα σκουπίδια!" του λέω αποφασιστικά και ακουμπάω το ποτήρι με δύναμη στο τραπέζι

"Όσο παράξενο κι αν ακουστεί, σε καταλαβαίνω... Μην με κοιτάς έτσι! Αλήθεια λέω. Ξέρεις, πέρα από όλα αυτά, είμαι και εγώ άνθρωπος. Έχω ερωτευτεί και αγαπήσει. Και φυσικά απέκτησα μια κόρη που αγαπώ πολύ. Σε νιώθω λοιπόν από όλες τις απόψεις"

"Τότε καταλαβαίνεις τι σου λέω. Έντουαρντ... Αν περιμένεις να επιστρέψω, τότε κάνεις λάθος. Τέλος για εμένα. Θέλω να ξεχάσεις την όποια επαγγελματική συνεργασία μας" του ζητάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και μετά από λίγα λεπτά σιγής, που χαμογελάει.

"Πετάς τόσα χρήματα και τόση δύναμη μακριά για αυτήν την γυναίκα έτσι; Πρέπει να την αγαπάς πολύ"

"Δεν την αγαπώ πολύ... Την αγαπώ πιο πολύ και από την ίδια μου την ζωή. Είναι το άλλο μου μισό. Η αδερφή ψυχή μου. Ο έρωτας της ζωής μου. Η γυναίκα που με βοήθησε να ξεπεράσω τις ανασφάλειες μου. Κάποτε πέρασε τα πάνδεινα εξαιτίας μου... Δεν θα το επιτρέψω να συμβεί δεύτερη φορά" του λέω με όλη μου την ψυχή και μένουμε να κοιταζόμαστε.

Το ξέρω πως κάποτε είχε περάσει ακριβώς το ίδιο... Ο έρωτας δεν είναι μονοπόλειο ενός νομοταγή πολίτη. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να το. νιώσει και να τον αφήσει να γεμίσει την ψυχή του, να τον διεκδικήσει, να κάνει υποχωρήσεις για χάρη του... Μα κυρίως να τον ζήσει. Και εγώ αυτό το κατάλαβα, όταν η Ζοζεφίνα εισέβαλε στην ζωή μου και οι δυό μας, άθελα μας, μπλέξαμε στα δίχτυα του. Πιστεύαμε πως δεν μας άξιζε και παλέψαμε να ξεφύγουμε από αυτά, αλλά στο τέλος οι φοβίες έγιναν καπνός και καταλάβαμε πως είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Γιατί οι καρδιές μας... Χτυπούν και χτυπάνε σαν μία. Έστω και τώρα, που η Ζοζεφίνα δεν θέλει να δώσουμε μια ευκαιρία στην αγάπη μας.

"Εντάξει Αλεξάντερ. Δεν θα σε ενοχλήσω ξανά... Τουλάχιστον για αυτό το θέμα. Μου έλειψες όμως παλιόφιλε και δεν θέλω να χαθούμε. Βέβαια, δεν χρειάζεται να πεις πως στην Ζοζεφίνα... Όχι ακόμα τουλάχιστον. Δεν θα θέλαμε να τρομάξει" μου υπενθυμίζει ουσιαστικά να μην παρουσιάσω την αληθινή του ταυτότητα... Και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Αλλά γιατί έχω την εντύπωση πως έχει κάποιο δικό του σχέδιο;

"Και για να δεις πόσο καλός φίλος είμαι, θα φροντίσω να μην σε ενοχλήσει ποτέ ξανά κάποιος δικός μας. Πες πως έγινε ήδη. Θα φροντίσει η Αμάντα" συμπληρώνει και φρικάρω λίγο με την τελευταία του πρόταση, αλλά στο τέλος βάζουμε τα γέλια.

"Σε ευχαριστώ Έντουαρντ. Θα τα λέμε που και που, ναι"

"Χαίρομαι... Α, και επίσης, υπάρχει σίγουρα κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Θυμάσαι τότε που μου έσωσες την ζωή σε εκείνη την συνάντηση έτσι;" ξεχνιούνται αυτά;

Είχαμε βρεθεί εγώ, ο Έντουαρντ και ένας άλλος πελάτης για να συζητήσουμε κάποια θέματα, όταν ξαφνικά η ομάδα εκείνου μπήκε στον χώρο και άρχισε να πυροβολεί. Μια σφαίρα χτύπησε τον Έντουαρντ στο πόδι και η άλλη παραλίγο να τον πετύχει στην καρδιά... Αλλά τελευταία στιγμή μπήκα μπροστά και με χτύπησα απλά στον ώμο. Όσο γινόταν η συμπλοκή, κατάφερα να τον βγάλω από εκεί μέσα και πήγαμε σε ασφαλές μέρος, ώστε να γιατρευτεί η πληγή του και η δική μου επίσης... Όλα αυτά κρυφά από τα αδέρφια μου εννοείται.

"Συνήθως δεν μπορείς να ξεχάσεις την πρώτη σφαίρα που τρως... Οπότε ναι, θυμάμαι πολύ καθαρά εκείνη την μέρα" απαντώ και κάνει ένα βήμα μπροστά.

"Και εγώ, όπως βλέπεις. Ακόμα δεν σου έχω ξεπληρώσει... Και εγώ πάντα ανταποδίδω. Οπότε ένας λόγος παραπάνω να διατηρήσουμε επαφές. Άλεξ, χάρηκα που σε είδα και θα τα ξαναπούμε σύντομα... Περιμένεις να-"

"Ναι ναι, ξέρω. Περιμένω να φύγεις και λίγα λεπτά αργότερα, φεύγω και εγώ. Μου έμειναν και αυτά" του απαντώ με τέτοιο τρόπο, που αποτέλεσμα είναι να γελάσουμε ξανά.

Αφού απλχαιρετήσουμε ο ένας τον άλλο και αφήσω λίγο τον χρόνο να περάσει, βγαίνω από την αποθήκη, ώστε να επιστρέψω και εγώ στο δικό μου αμάξι και από εκεί στην εταιρεία. Έχω να συζητήσω με τον Κρις και το θέμα της κλινικής... Όπου θα γίνει η εξέταση DNA.

Δεν ξέρω πως να αισθανθώ για αυτήν την... Αναπάντεχη συνάντηση. Πίστευα πως δεν θα επικοινωνούσε ξανά μαζί μου. Βαθιά μέσα μου, και φυσικά χαίρομαι που το έκανε. Γιατί από την στιγμή που μου υποσχέθηκε ότι δεν θα με ενοχλήσει κάποιος από το κύκλωμα ξανά, τότε αυτό θα γίνει. Ο Έντουαρντ Γουίλσον μπορεί να είναι ο αρχηγός της αμερικανικής μαφίας... Μα όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει ευαισθησίες και προσέχει τους ανθρώπους που τον έχουν βοηθήσει... Και αυτό τον κάνει πιο ανθρώπινο.

[...]

Τελειώνω με τις τελευταίες λεπτομέρειες των γυρισμάτων της καινούργιας ταινία που ασχολείται παράλληλα η εταιρεία και κλειδώνω το συρτάρι. Ακουμπάω την πλάτη μου στην καρέκλα και απελευθερώνω μια ανάσα ανακούφισης.

Πρώτη φορά η Sergud Studios ανέλαβε δύο έργα και στην αρχή, τα είχε δει σκούρα. Δημιουργήθηκαν πολλά προβλήματα σχετικά με τα προγράμματα, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά γυρίσματα και τις ώρες που μπορούσαν οι ηθοποιοί να παρευρεθούν στους χώρους. Ευτυχώς βρίκαμε τα πατήματα μας και μετά από πολύωρες συζητήσεις, φτάναμε σε συμφέρουσες λύσεις. Υπολογίζω πως η σειρά θα έχει τελειώσει σε έξι μήνες περίπου. Όσο για την ταινία, η πρεμιέρα της θα πραγματοποιηθεί σε δύο μήνες, μια εβδομάδα πριν σταματήσει η λειτουργία της Sergud Studios για όλο το διάστημα των διακοπών.

Ακούω χτυπήματα στην πόρτα και δίνω την άδεια σε όποιον κι αν είναι, να περάσει. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Κρις.

"Αδερφούλη, τέλος και για σήμερα. Άντε, σήκω να πάμε σπίτια μας, γιατί νύσταξα" μου λέει και γελάω.

"Ναι θα φύγουμε. Αλλά θέλω πρώτα να συζητήσουμε κάτι. Και δεν αφορά την εταιρεία" του λέω και την ίδια στιγμή ανοίγει την καρέκλα απέναντι μου, βολεύοντας τον εαυτό του σε αυτήν.

"Και εγώ Αλεξάντερ-" πριν προβάλει να ολοκληρώσει, τον σταματώ.

"Θα μιλήσω πρώτα εγώ" επιμένω και γνέφει θετικά, περιμένοντας να ακούσει αυτά που έχω να του πω.

"Έμαθα κάποια πράγματα για την Ζοζεφίνα... Έχει έναν γιό. Και κατά ενενήντα εννιά της εκατό, είναι δικό μου παιδί" αποκρίνομαι, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, νομίζοντας πως τα μάτια του, θα έχουνε γουρλώσει από το σοκ και στην έκφραση του, θα διακρίνω εκατομμύρια ερωτηματικά.

Εκπλήσσομαι όμως... Που δεν συναντώ τίποτα από τα δύο. Αντιθέτως, δείχνει πολύ χαλαρός κςι το ύφος παραμένει το ίδιο με το οποίο μπήκε στο δωμάτιο λίγα λεπτά πριν. Λες και έχει ακούσει ξανά αυτό το νέο. Τίποτα από όσα του είπα... Δεν του έχει κάνει εντύπωση.

"Αυτό ακριβώς ήθελα να σου πω... Συνάντησα την Μαργαρίτα έξω από το Orphans Home. Τσακωθήκαμε κατά κάποιον τρόπο και άθελα της, της ξέφυγε αυτό. Προσπάθησε να το καλύψει, αλλά την πίεσα αρκετά και τελικά μου είπε τα πάντα. Δεν ήθελα να ανακατευτώ, μα το θεώρησα αρκετά σοβαρό. Έπρεπε να μάθεις... Πως είσαι ο πατέρας ενός μικρού αγοριού, που ονομάζεται Έντγκαρ" μου εξηγεί και από όλα αυτά που άκουσα, το μοναδικό που μου τραβάει λίγο παραπάνω την προσοχή... Είναι το όνομα της μεγάλης μου αδερφής.

Αναρωτιέμαι τι να κάνει η Μαργαρίτα... Από τότε που έφυγε, δεν έχουμε επικοινωνήσει ξανά. Προσπάθησα μια φορά να της στείλω μήνυμα και όχι μόνο δεν μου απάντησε, αλλά με μπλόκαρε κανονικά από παντού. Μέχρι και τον αριθμό μου. Το ξέρω πως είναι θυμωμένη μαζί μου... Αλλά μου έχει λείψει πάρα πολύ. Και είμαι σίγουρος πως αισθάνεται το ίδιο. Πόσο θα ήθελα να την δω. Για μια φορά έστω. Θέλω πίσω αυτό το ίδιο δέσιμο που είχαμε μεταξύ μας και μας έκανε κάτι παραπάνω από αδέρφια... Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι για πάντα. Έτσι λέγαμε στα νιάτα μας και παρόλο που μεγαλώσαμε, δεν έπαψε να ισχύει... Ίσως όμως παραθεωρούνταν δεδομένη, τουλάχιστον από την δική μου πλευρά.

"Η Μαργαρίτα... Πως είναι;" τον ρωτάω και ξεφυσάει.

"Καλά την είδα... Τουλάχιστον εξωτερικά. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω. Το θέμα είναι πως ήξερε για τον μικρό και δεν είπε τίποτα. Είχες κάθε δικαίωμα να μάθεις. Την Ζοζεφίνα μπορώ να την δικαιολογήσω, αλλά όχι και την Μαργαρίτα. Έχω θυμώσει πολύ μαζί της" μουρμουρίζει νευριασμένος και τον καταλαβαίνω, αλλά δεν υποστηρίζω αυτήν την άποψη.

Η Ζοζεφίνα, από την στιγμή που επέλεξε να μου κρύψει την αλήθεια, έπρεπε να διασφαλίσει πως και όλοι οι άλλοι που γνώριζαν να έκαναν το ίδιο. Ξέρω πόσο κοντά ήταν η Ζοζεφίνα με την Μαργαρίτα και η εμπιστοσύνη που έτρεφαν η μία για την άλλη, ήταν απερίγραπτη. Δεν απορώ που η αδερφή μου... Δεν μου είπε τίποτα τόσο καιρό.

"Από την στιγμή που κατανοώ την Ζοζεφίνα, κατανοώ και την αδερφή μας Κρις. Δεν είναι δύο ξεχωριστές περιπτώσεις" του εξηγώ και δείχνει να το καταλαβαίνει.

"Τώρα που το λες, δεν έχεις άδικο. Αλλά και πάλι, ήταν λάθος της Ζοζεφίνας εξαρχής-"

"Υπάρχει περίπτωση να ξέρει και η Άλις;" τον διακόπτω, αλλάζοντας θέμα, γιατί είναι πολύ πιθανόν να τσακωθούμε.

"Δεν γνωρίζω. Αλλά ακόμα και να ξέρει, δεν θέλω να την ανακατέψουμε. Να θυμάσαι πως και εκείνη κράτησε το μυστικό σου για το λέμφωμα χότζκιν. Οπότε δεν έχω σκοπό να της πω τίποτα. Μια κουβέντα μόνο θα της κάνω" μου λέει και συμφωνώ απόλυτα μαζί του.

Η Άλις μπορεί να είναι γενικά ένας ευαίσθητος χαρακτήρας, αλλά όταν της ζητήσεις να διαφυλάξει ένα μυστικό, είτε σημαντικό είτε ασήμαντο, τότε θα το κάνει. Γιατί είναι αληθινή φίλη. Πριν γίνει αυτή η παρεξήγηση μεταξύ εκείνης και του Κρις, με επισκεπτόταν συχνά και με βοηθούσε. Βέβαια, ξέρω πως ερχόταν κυρίως για να δει τον αδερφό μου, αλλά χαλάλι. Το άξιζαν και οι δύο. Κρίμα που χώρισαν... Αν και πιστεύω πως κάτι θα συμβεί και θα τα ξαναβρούν.

"Οκ. Εσύ ξέρεις. Μα άλλο θέλω να σου πω. Έχω μερικές αμφιβολίες πως το παιδί είναι δικό μου και... Θέλω να ψάξεις να βρεις την κλινική που θα πραγματοποιηθεί η εξέταση DNA" του λέω αυτό που ήθελα εξαρχής και μοιάζει παραξενεμένος.

"Όπα Αλεξάντερ. Εσύ τώρα το πας αλλού. Δηλαδή... Μιλάμε για την Ζοζεφίνα, είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι... Σύνελθε αδερφέ μου, για όνομα του Θεού!" φωνάζει και του νόημα να ηρεμήσει.

"Θέλω να είμαι σίγουρος, Κρις. Την ανάγκασα να μου πει την αλήθεια, οπότε δεν ξέρω αν την είπε ή απλώς ξεστόμισε αυτό που ήθελα να ακούσω. Μπορείς λοιπόν να μου κάνεις την χάρη; Θέλω να είναι έμπιστοι, για να μαθευτεί απολύτως τίποτα. Κανείς δεν πρέπει να ξέρει, το κατάλαβες;" τον ρωτάω με σοβαρό ύφος και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.

"Εντάξει, Αλεξάντερ. Όπως επιθυμείς. Αλλά σου ξαναλέω, είμαι αντίθετος με αυτήν σου την απόφαση. Σε τρεις ή τέσσερις μέρες, θα σου έχω έτοιμα τα πάντα, για να κλείσεις ένα ραντεβού. Πάμε τώρα;" με ρωτάει και αφού μαζέψω τα πράγματα μου, αποχωρούμε μαζί από την εταιρεία, πηγαίνοντας ο καθένας στο σπίτι του.

Είναι όντως λάθος η απόφαση που πήρα; Αγαπώ την Ζοζεφίνα και ξέρω πως την πλήγωσε. Μου είπε την αλήθεια. Έκανε τα πάντα, ώστε να με πείσει. Δεν είχε λόγο να μου πει άλλα ψέματα... Εγώ όμως γιατί συνεχίζω να έχω αμφιβολίες; Και μάλιστα για την γυναίκα που αγαπώ; Δεν θα έπρεπε να της έχω εμπιστοσύνη; Εκείνη δεν μου έχει σίγουρα...

Θεέ μου, γιατί είναι τόσο δύσκολο; Τα πάντα είναι πιο περίπλοκα τώρα, παρά τέσσερα χρόνια πριν. Τότε ξεκίνησε εκείνο το ταξίδι του έρωτα για εμένα πρώτη φορά και είχα την δυνατότητα να κάνω λάθη. Να δοκιμάσω πράγματα μαζί με την Ζοζεφίνα και να βρούμε λύσεις. Ήμασταν... Πραγματικά καλά και δεν φοβόμασταν. Τα πάντα ήταν όμορφα και δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα... Ποιόν κοροϊδεύω, από την αρχή το πρόβλημα ήταν τα δικά μου ψέματα! Εγώ δημιούργησα μια φούσκα, γεμίζοντας την αγαπημένη μου με υποσχέσεις ότι όλα θα είναι καλά και ότι δεν θα την πειράξει ποτέ κάποιος ξανά. Ύστερα, έγινε ότι έγινα και πληγωθήκαμε και οι δύο. Όλα συνέβησαν, ανεξαρτήτως το ποιός έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, επειδή ζούσαμε σε μια άλλη πραγματικότητα, την οποία έπλασα εγώ... Νομίζοντας πως άλλαξα.

Προσπαθώ να καταλάβω αν... Αν τελικά έχει δίκιο η Ζόζι μου. Αξίζει στα αλήθεια να σωθεί αυτή η σχέση; Αξίζει... Να δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία σε αυτό που είχαμε κάποτε, χωρίς όμως με ψέματα και μυστικά να ελέγχουν την ζωή μας;

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Βρίσκομαι στην Λευκάδα για τις διακοπές μου και περνάω υπέροχα! Οι θάλασσες εδώ είναι μαγευτικές🏝️⛱️😍

Εσείς πως τα περνάτε στις δικές σας διακοπές;

Ανυπομονώ να μάθω!

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ναι, ήρθα σε ξένο τόπο και ξαφνικά που ήρθε η όρεξη να γράψω! Δεν μου πήρε πολλές μέρες αυτήν την φορά😂

Αλλά άξιζε τον κόπο έτσι;!

Καταρχάς, θέλω να αφιερώσω αυτό το κεφάλαιο στην αγαπημένη μου ast3rakiii__wp, η οποία είχε την καλοσύνη να με βοηθήσει με το συγκεκριμένο!!!

Μου έκανε την τιμή και μου επέτρεψε να δανειστώ δύο χαρακτήρες από ένα βιβλίο της εδώ στην εφαρμογή, το οποίο προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου!!! Γενικά λατρεύω αυτήν την συγγραφέα😘😘😘

Αλεξία μου, θα πω περισσότερα όταν τελειώσει το βιβλίο, στις ευχαριστίες δηλαδή, για το πόσο σε εκτιμώ και σε έχω φίλη😂😂😜✌️😁😁😋❤️

Άσχετο ναι, αλλά υγεία🤣🤣🤣

Η Αμάντα και ο Έντουαρντ, ανήκουν στο βιβλίο <<Σκοτεινό Αστέρη>>, στο οποίο έχουν ήδη ανέβει δύο κεφάλαια και αναμένεται να έρθουν πολλά ακόμα! Είμαι σίγουρη πως η φίλη μου, δεν θα μας απογοητεύσει!

Όχι ότι το έχει κάνει ποτέ, απλά λέω😂😂😂

Πηγαίνετε να το διαβάσετε και θα καταλάβετε τι εννοώ😆 Εγώ είμαι εγγύηση σε αυτά που λέω😉

Αλεξία μου, ελπίζω να σου άρεσε η αποτύπωση των χαρακτήρων σου😁😁😁😋😋😋✨✨✨😎😎😎😚😚😚

Η δικιά σας γνώμη ποιά είναι;

Ο Έντουαρντ είπε κάτι για ανταπόδοση... Τι μπορεί να εννοεί με αυτό;
🤔🤔🤔

Θα γίνει όντως η εξέταση DNA τελικά;

Μήπως... Ήρθε η ώρα οι δύο πρωταγωνιστές να τα βρούνε;

Θα μάθουμε στο επόμενο!

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️