Josephine's POV

1 εβδομάδα μετά...

"Ναι, το καταλαβαίνω αλλά... Να σας πω κάτι, αυτό δεν είναι το στυλ που προσδίδει ο styling love. Έχετε την δει την δουλειά μας και οι επιλογές ποικίλουν. Έχουμε το οτιδήποτε που μπορεί να ζητήσει κάποιος. Λυπάμαι που δεν είστε ικανοποιημένη και ευχαρίστως να βοηθήσω να βρεθεί μια λύση, αλλά σας παρακαλώ να διατηρήσουμε ένα επίπεδο. Θέλετε να περάσετε αυτήν την εβδομάδα, ώστε α σας προτείνω νέες ιδέες; Ωραία, μια χαρά. Θα σας περάσω στην γραμματεία μου, για να συνεννοηθείτε για τις λεπτομέρειες. Καλή σας ημέρα και ευχαριστούμε που επιλέξατε τον οίκο μας" λέω ευγενικά σε μια από τις πελάτισσες μου και με το που ακούω τον ήχο που σηματοδοτεί τον τερματισμό της συνομιλίας, αφήνω το ακουστικό στην θέση του και απελευθερώνω μια ανάσα αγανάκτησης.

Η συγκεκριμένη, κάνει συνέχεια παράπονα. Κάθε φορά αναγκάζομαι να την καλέσω και να βρούμε μαζί μια καινούργια παραγγελία. Ευτυχώς, από τους λίγους πελάτες με τόσο περίεργη συμπεριφορά. Έχω μάθει να τους αντιμετωπίζω και να απαντώ αναλόγως την περίσταση. Για αυτό άλλωστε έφτασα ψηλά... Επειδή δεν άφησα ποτέ κανέναν να με ρίξει και δεν έπαψα στιγμή να πιστεύω στον εαυτό μου και σε αυτό που κάνω. Υπήρχαν πάντα αρνητικά σχόλια, μα ποτέ δεν έδωσα έμφαση σε αυτά. Έχω αυτοπεποίθηση για την δουλειά μου και κάθε μέρα, έρχομαι στο γραφείο, γεμάτη με καινούργιες ιδέες και όρεξη να τις εφαρμόσω στην πράξη. Σήμερα όμως... Αυτό δεν ισχύει, γιατί η διάθεση μου έχει φτάσει στα τάρταρα και δεν μπορώ να ανεχτώ κανέναν.

Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα το πρωΐ... Από τον Αλεξάντερ. Με ενημέρωσε πως μίλησε στον Κρις και ότι βρήκαν το κέντρο όπου θα γίνει η εξέταση DNA, σε δύο μέρες. Θα τον καλέσουν κάποια στιγμή για επιβεβαίωση του ραντεβού και τότε θα ξέρω με σιγουριά την ώρα. Θα πάμε και οι τρεις μαζί στην κλινική.

Αισθάνομαι πολύ άσχημα για όλη αυτήν την κατάσταση... Με στεναχωρεί που θα βάλω το παιδί μου σε αυτήν την διαδικασία. Είναι ένα μωρό ακόμα, με φοβίες και τον Αλεξάντερ, το έχει δει μόνο μια φορά. Δεν μπορώ να φανταστώ τι νιώθει για αυτόν. Ούτε πως θα είναι τα πράγματα, όταν του πω πως είναι ο πατέρας του. Και πέρα από αυτό... Πονάω και μόνο με την σκέψη ότι ο Αλεξάντερ δεν με πιστεύει. Νόμιζα πως μετά την... Συζήτηση που είχαμε τέλος πάντων, με είχε καταλάβει λίγο παραπάνω, μαζί και τους λόγους που πήρα αυτές τις αποφάσεις.

Ξέρω πως δεν έπρεπε να του κρύψω ποτέ το γεγονός ότι έχει έναν γιό... Αλλά έπρεπε να το κάνω. Δεν είχε επιλογή. Έτσι νόμιζα τότε τουλάχιστον. Στην αρχή, ήμασταν μόνες μας εγώ και η Λούνα. Δεν επικοινωνούσα με κανέναν, ούτε καν με τις φίλες μου. Χρειαζόμουν χρόνο... Και δύο μήνες μετά της εξαφάνιση μας... Κατάλαβα ότι είμαι έγκυος. Τρόμαξα. Πανικοβλήθηκα, δεν ήξερα τι να κάνω. Πάνω σε μια στιγμή φόβου, σκέφτηκα να το ρίξω, ενθυμούμενη την αδικοχαμένη Σιέννα μου... Μετάνιωσα σχεδόν αμέσως για αυτήν την σκέψη. Δεν είχα την δύναμη να αφαιρέσω μια ανθρώπινη ζωή. Το αγάπησα αυτό το μωρό και ήξερα ότι η κόρη που έχασα κάποτε, θα ήθελε να γεννηθεί αυτό το μωρό. Επιπλέον... Ήταν αίμα του Αλεξάντερ. Του άντρα που αγαπούσα. Και αυτό με κράτησε. Γιατί όσο τον μισούσα... Άλλο τόσο ήμουν χαρούμενη που θα κατάφερνα να γεννήσω το παιδί του.

Από τότε που γίναμε ζευγάρι με τον Αλεξάντερ μέχρι και σήμερα, δεν με ακούμπησε ερωτικά άλλος άντρας ξανά. Δεν μπορούσα να το επιτρέψω εγώ. Ο Αλεξάντερ... Είναι ο ένας και μοναδικός για εμένα. Είναι απαίσιο λοιπόν να ξέρω ότι δεν με πιστεύει. Που πίστεψε έστω και για ένα λεπτό ότι δεν του έμεινα πιστή... Γιατί ξέρω πως εκείνος το έκανε. Τρία χρόνια, αγνόησε όλες του τις ανάγκες, όπως και εγώ. Γιατί βαθιά μου, όπως και εκείνος... Είχα την ελπίδα ότι μια μέρα, θα είμαστε ξανά μαζί. Ότι θα κατάφερνα να τον συγχωρήσω και να προσπαθήσουμε να χτίσουμε ένα κοινό μέλλον ξανά. Τον αγαπώ ακόμα... Αυτό δεν άλλαξε ποτέ, όσο κι αν πάλευα να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο... Αλλά δεν μπορώ ρε γαμώτο να εξαλείψω τους φόβους μου... Για να επιστρέψω κοντά του.

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα, με ακούς;" η φωνή της Μαργαρίτας με βγάζει από τις σκέψεις μου, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα και στρέφω το βλέμμα μου στην πόρτα του γραφείου.

"Ναι Μαργαρίτα μου; Και σε παρακαλώ, μην στέκεσαι στην πόρτα. Πέρνα μέσα" την ενθαρρύνω να κάνει και διστάζει, αλλά τελικά κάνει μερικά βήματα προς τα εμπρός, πλησιάζοντας.

Σήμερα μου είπε για την αναπάντεχη συνάντηση της με τον Κρις... Και άθελα της, της ξέφυγε το ότι έχω έναν γιό, πάνω στον καυγά τους. Αναγκάστηκε να του αποκαλύψει τα πάντα. Φυσικά δεν της θύμωσα. Ήταν θέμα χρόνου να το μάθει ο αδερφός μου από τον Αλεξάντερ, μιας και ξέρω από την Άλις... Ότι έχουν έρθει πιο κοντά μεταξύ τους, από ότι ήταν πριν. Της το είπα και αυτό, αλλά ανησυχεί ακόμα. Η νευρικότητα της, είναι εμφανής πλέον. Με παρακάλεσε να μην την απολύσω κιόλας. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω, κι ας είχα θυμώσει μαζί της. Η Μαργαρίτα είναι άψογη στην δουλειά της και την εμπιστεύομαι. Άλλωστε, τα επαγγελματικά δεν πρέπει να εμπλέκονται με τα προσωπικά... Παρόλο που το έκανα εγώ κάποτε. Λάθος όπως αποδείχτηκε...

"Σε ευχαριστώ... Ήθελα να σου πω ότι θέλει να σε δει ένα κύριος. Περιμένει απ' έξω" μου απαντάει και παράξενεύομαι.

"Δεν έχω κάποιο ραντεβού νομίζω για σήμερα... Ποιός είναι;"

"Δεν γνωρίζω"

"Μήπως είχε ραντεβού και δεν το θυμάσαι;"

"Όχι Ζοζεφίνα. Η μνήμη μου έχει συγκρατήσει κάθε όνομα που πέρασε από αυτό το γραφείο. Αυτόν, δεν τον έχω ξαναδεί και υποθέτω ούτε και εσύ. Επιμένει παρόλα αυτά να σε δει. Μου είπε πως πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν θα φύγει αν δεν μιλήσετε" μου λέει και φρικάρω λίγο. Από το ύφος, αλλά και τα λόγια της.

Ποιός μπορεί να είναι αυτός ο άντρας, που να ζητάει έντονα να με δει χωρίς να τον ξέρω; Τι θέλει από εμένα; Για να λέει πως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, θα είναι πολύ σοβαρό. Ίσως να είναι και ένας πιθανός πελάτης, που αποφάσισε τελευταία στιγμή να κάνει παραγγελίες. Δεν θα είναι και ο πρώτος. Ας τον δεχτώ λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς, χρόνο έχω. Δεν θα κατέβω στα εργαστήρια σήμερα και έχω σκοπό να φύγω νωρίς, για να κάτσω με τον γιό μου και την αδερφή μου στο σπίτι.

"Πες του να περάσει. Και να καταγράψεις το όνομα του, όταν αποχωρήσει" της λέω και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά, βγαίνοντας έξω.

Την ίδια στιγμή, ένας άντρας περνάει το κατώφλι του γραφείου μου και με γοργό βήμα, φτάνει μπροστά από το έπιπλο. Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται και ένα ρίγος με διαπερνάει, καθώς προσπαθώ να θυμηθώ αν τον ξέρω από κάπου. Μα τα μαύρα μάτια του, που τόση ώρα με σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω, δεν φέρνουν κάποια ανάμνηση στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά, πρέπει να πω ότι είναι πολύ γοητευτικός εμφανισιακά και το ντύσιμο του με εντυπωσιάζει. Φοράει ένα καθημερινό, αντρικό κουστούμι, με σινιέ γυαλιστερά παπούτσια και τα μαλλιά του είναι όλα χτενισμένα προς τα πίσω. Πολύ επίσημος λοιπόν αυτός ο κύριος. Το βλέμμα του, ομοίως και αυτό σοβαρό και δεν μπορώ να διακρίνω κανένα συναίσθημα στην έκφραση του. Δεν απομακρύνει ότι για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια του από πάνω μου. Πρέπει να ξεκινήσω κάποια συζήτηση, γιατί έχει αρχίσει να με τρομάζει η στάση του.

"Γειά σας. Είμαι η Ζοζεφίνα Ράινχαρτ και εσείς..." αφήνω ένα ερωτηματικό να αιωρηθεί στον αέρα, τεντώνοντας το χέρι μου για να συστηθούμε.

"Έντουαρντ Γουΐλσον" μου απαντάει ψυχρά και ανταλλάζουμε μια βιαστική χειραψία.

"Σας παρακαλώ, καθίστε. Τόση ώρα είστε όρθιος" τον παροτρύνω να κάνει και δίχως να μου απαντήσει, σπρώχνει μια από τις καρέκλες απέναντι μου και βολεύεται σε αυτήν, ανεβάζοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο.

"Θα θέλατε κάτι να ζητήσω για να σας φέρουν;" τον ρωτάω και μου γνέφει αρνητικά.

Καμία αλλαγή στο ύφος του, μέχρι τώρα. Συμπεριφέρομαι ευγενικά, όπως κάνω πάντα άλλωστε, για να διευκολύνω την ελάφρυνση του κλίματος. Δεν δείχνει βέβαια κάποια προθυμία, ώστε να κάνει το ίδιο. Και το θέμα είναι πως η στάση του, δεν με αφήνει να καταλάβω τι σόι άνθρωπος. Δεν έχω βγάλει ούτε θετικά, αλλά ούτε και αρνητικά συμπεράσματα. Αν και ομολογώ πως η στάση του, με οδηγεί προς την δεύτερη επιλογή. Ας του δώσω καλύτερα λίγο χρόνο όμως. Μπορεί να μην νιώθει άνετα ακόμα.

"Καταρχάς, να σας πω πως χάρηκα για την γνωριμία-"

"Δεν θα έλεγα το ίδιο" με διακόπτει με αγένεια και δεν μπορώ να μην αισθανθώ προσβεβλημένη από την στάση του. Σίγουρα δεν αισθάνεται άβολα. Μάλλον θα σχηματίσω την χειρότερη άποψη και δεν μου αρέσει αυτό.

"Κύριε, σας παρακαλώ-" πάω να πάω, αλλά ξαφνικά σκάει στα γέλια και εγώ μένω να τον κοιτάζω άφωνη.

Δεν την περίμενα αυτήν την αντίδραση. Και τώρα, που τον βλέπω να γελάει τόσο έντονα, μου έχουν δημιουργηθεί ακόμα περισσότερα ερωτηματικά για το ποιός είναι. Η απρόσμενη εμφάνιση του, γίνεται πιο μυστήρια και η περιέργεια μου να μάθω περισσότερα για αυτόν, έχει αυξηθεί κατά πολύ. Όχι τίποτα άλλο, δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω κιόλας μετά από αυτό.

"Πω πω, χίλια συγγνώμη, αλλά δεν γινόταν να μην σπάσω λίγη πλάκα. Πάμε από την αρχή. Έντουαρντ Γουΐλσον. Χαίρομαι πολύ που επιτέλους σας γνωρίζω, κυρία Ράινχαρτ" μου λέει σε εύθυμο τόνο και σοκαρισμένη, απλώνω ξανά το χέρι μου και το πιάνει, κουνώντας το πάνω κάτω... Μόλις τον άκουσα να λέει;

"Με τρομάξατε προς στιγμήν... Τώρα που συστηθήκαμε κανονικά, πείτε μου τον λόγο της συνάντησης μας. Η γραμματέας μου, με ενημέρωσε ότι πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό και ότι δεν θα φεύγατε, αν δεν βλέπατε πρώτα"

"Ναι, η αλήθεια είναι πως είναι σοβαρό. Πρώτα από όλα, μπορώ να σας μιλάω στον ενικό; Δεν έχουμε και τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας, παρόλο που δείχνω για πενηντάρης μεσήλικας" αστειεύεται, παρασέρνοντας και εμένα μαζί του στο με γελάσω.

"Φυσικά... Έντουαρντ, σε ακούω" του λέω και χαμογελάω, για να δείξω πως όλα είναι καλά μεταξύ μας.

Είναι καλός χιουμορίστας πάντως. Έχει ταλέντο και συνμ υποκριτική. Κυριολεκτικά, αν συνέχιζε αυτήν την μικρή παράσταση έως το τέλος της συνάντησης μας, πολύ πιθανόν να τον πίστευα.

"Πρόκειται για έναν κοινό γνωστό μας. Για εσένα βέβαια... Είναι κάτι πολύ παραπάνω βέβαια" μου απαντάει και τον κοιτάζω παραξενεμένη.

Εδώ καλά καλά δεν ξέρω αυτόν, θα έχουμε και κοινούς γνωστούς; Τώρα μου έχει εξάψει την περιέργεια και αδημονώ να μάθω για ποιόν μιλάει.

"Επειδή βλέπω πως έχεις μπερδευτεί, και επειδή δεν μου αρέσει να μακρολογώ, θα σε διαφωτίσω αμέσως. Μιλάω για τον Αλεξάντερ Σέργουντ. Είμαι παλιός του φίλος"

Στο άκουσμα αυτού του ονόματος, το σώμα μου αδυνατεί να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση. Αυτές τις δύο μέρες που δεν το άκουγα, μπορώ να πω ότι κάπως είχε ηρεμήσει, κι ας έχουν συμβεί τόσα πολλά ανάμεσα μας. Τώρα έρχεται ένας ξένος και τον αναφέρει, κάνοντας την καρδιά μου να αναστατωθεί. Για ποιόν λόγο; Τι ήρθε να ζητήσει από εμένα; Σίγουρα ξέρει για εμάς, μιας και η σχέση μας ήταν γνωστή παγκοσμίως, αλλά να τον γνωρίζει προσωπικά; Από που και ως που είναι φίλοι από τα παλιά; Ο Αλεξάντερ θα μου το είχε πει υποθέτω. Εγώ γνώριζα πως είχε κόψει επαφή με φίλους από το σχολείο και το πανεπιστήμιο αργότερα. Από που μπορεί να γνωρίζονται... Εκτός κι αν.... Όχι, κάποιος θα μου κάνει πλάκα!

"Τι δουλειά κάνεις Έντουαρντ;" τον ρωτάω αποφασισμένη, χωρίς να είμαι σίγουρη αν θέλω να λάβω κάποια απάντηση... Ή καλύτερα, αν θα μου αρέσει η συγκεκριμένη που μπορεί να ακούσω μ

"Ξέχασα να το αναφέρω. Μπροστά σου, έχεις τον αρχηγό της αμερικανικής μαφίας" εκπλήσσομαι που το λέει σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο!

Αισθάνομαι το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου. Η ανάσα μου έχει κοπεί στα δύο και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά ενθυμούμενη τα δύο παιδιά στο σπίτι μου, παλεύω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Νιώθοντας διάφορες συσπάσεις να συμβαίνουν στο κορμί μου και σαν κάτι να με χτυπάει στα πόδια μου, πετάγομαι όρθια, χτυπώντας με δύναμη τις παλάμες μου στο τραπέζι. Η οργή που με διακατέχει αυτήν την στιγμή, είναι απερίγραπτη. Όλοι θα τρόμαζαν, έχοντας αντίκρυ ένα τόσο ισχυρό και σκληρό πρόσωπο. Εγώ όμως όχι. Όχι επειδή δεν φοβάμαι, μα γιατί έχω μια οικογένεια πίσω στο σπίτι και για να μπορέσω να την προστατεύσω, πρέπει να αντιμετωπίσω όλες τις απειλές.

Ήξερα ότι ο Αλεξάντερ θα είχε κάνει εχθρούς μέσα από αυτήν την ιστορία. Αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα, τρία χρόνια μετά τον χωρισμό μας, ότι θα γυρνούσαν να ταράξουν την ζωή μου. Για αυτόν ακριβώς δεν ήθελα να έχω καμία επαφή μαζί του! Δεν έπρεπε ποτέ να επιτρέψω να έρθει σε επαφή με τον Έντγκαρ και την Λούνα! Τώρα ένας Θεός ξέρει τι θα κάνουν αυτοί, για να πληγώσουν την οικογένεια μου! Μα δεν με ξέρουν καλά! Κανείς τους! Είμαι διατεθειμένη να δώσω και την ίδια μου την ζωή για χάρη τους!

"Εξαφανίσου από το γραφείο μου, από μόνος μου, πριν φωνάξω την ασφάλεια να το κάνει!" φωνάζω έξαλλη και αντί να κάνει κάποια επιθετική κίνηση, παραμένει στην θέση του, έχοντας πάρει ένα ανήσυχο ύφος, το οποίο με σοκάρει ακόμα πιο πολύ.

"Ηρέμησε. Δεν ήρθα εδώ για να σου κάνω κακό. Ούτε και σε ανθρώπους που αγαπάς. Θέλω μόνο να σου μιλήσω. Διάολε, γιατί όλοι πιστεύουν πως είμαστε απάνθρωποι εμείς οι αρχηγοί; Επιπλέον, έχω απ' έξω δικό μου άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να τα βάλει με ολόκληρη την φρουρά σου. Και δεν θες να την αγριέψεις" μου εξηγεί και τότε ένα γυναικείο πρόσωπο ξεπροβάλει από την πόρτα.

Σιγά σιγά, μπαίνει ολόκληρη μέσα και η παρουσία της είναι αισθητή στον χώρο. Έχει καστανά μαλλιά, τα οποία φτάνουν μέχρι την μέση της. Το στυλ της, μου αρέσει επίσης πολύ, καθώς φοράει ένα άσπρο πουκάμισο, με δύο ανοιγμένα κουμπιά προς τα πάνω. Από κάτω, έχει βάλει ένα μαύρο, κολλητό παντελόνι μέχρι τους αστραγάλους και το σύνολο της έχει ολοκληρωθεί από ένα ζευγάρι τακούνια, που μαντεύω ότι έχουν φτιαχτεί από δερματίνη. Για να προστατευτεί από το κρύο, έχει διαλέξει μια λεπτή καπαρντίνα. Όποια κι αν είναι, έχει γούστο.

"Όλα εντάξει αφεντικό;" τον ρωτάει και με αγριοκοιτάζει έντονα, μετά καταπράσινα σμαραγδένια μάτια της. Νομίζω πως αν μπορούσε, θα με σκότωνε και μόνο με το βλέμμα της.

"Ναι Αμάντα, μην ανησυχείς. Περίμενε στην θέση σου" της λέει σε γλυκό τόνο και αυτή με αργό ρυθμό, εξαφανίζεται, σαν να μην την είδα ποτέ. Οκ, το ύφος της με έκανε να πάρω πίσω τι κοπλιμέντο που σκέφτηκα πριν από λίγο.

"Τι θες από εμένα;" τον ρωτάω απότομα και ξεφυσάει.

"Όπως είπα, θέλω μόνο να μιλήσουμε. Με τον Αλεξάντερ, ξεκινήσαμε συνεργασία πριν κάποια χρόνια. Ήταν ο καλύτερος προμηθευτής όπλων που είχα ποτέ. Όμως χαθήκαμε με την πάροδο του χρόνου και για πολύ καιρό, δεν μάθαινα νέα του και εκείνος αντίστοιχα. Τρία χρόνια πριν, τον αναζήτησα. Έμαθα ότι βρισκόταν εκτός πλέον, μετά από ένα περιστατικό σχετικά με την γυναίκα που αγαπούσε. Ήξερα ότι ήσουν εσύ. Η ιστορία σας, Ζοζεφίνα, έχει γίνει διάσημη στον υπόκοσμο. Πολύ δυσαρεστήθηκαν με την αποχώρηση του, μα μετά από πολύ καιρό, έπαψαν να ασχολούνται. Εγώ παρόλα αυτά, τον χρειαζόμουν. Έτσι λοιπόν, τον κάλεσα για να συναντηθούμε, θέλοντας να τον βάλω ξανά στο παιχνίδι... Και εκεί μου είπε πως έχει ξεκόψει τελείως. Ξέρεις γιατί; Γιατί θέλει να είναι με την οικογένεια του. Μου ανέφερε κάθε λεπτομέρεια. Γιατί θέλει να είναι ξανά μαζί σου, Ζοζεφίνα" μου απαντάει και επιστρέφω στην θέση μου, ώστε να μην χάσω την ισορροπία μου και βρεθώ στο πάτωμα.

Το ίδιο μου είχε πει και ο Αλεξάντερ, μια εβδομάδα πριν, πάνω στον τσακωμό μας. Μου εξήγησε ότι δεν είχε καμία σχέση πλέον με τις παρανομίες αυτού του σκοτεινού κόσμου, αλλά δεν τον πίστεψα. Και γιατί να το κάνω τώρα; Πως ξέρω ότι αυτός ο άντρας απέναντι μου, δεν μου στήσει παγίδα;

"Δεν έχω κανέναν λόγο να σε πιστέψω. Κι αν μου λες ψέματα, για να μου κάνεις κακό στο τέλος; Και τι μου λες δηλαδή; Ακόμα κι αν ο Αλεξάντερ έχει αποκόψει, που ξέρω εγώ ότι δεν θα έχει εχθρούς να τον κυνηγήσουν στο μέλλον; Να είμαι μαζί του και να ζω διαρκώς μέσα στον φόβο για την ζωή όσων αγαπώ;"

"Μπορώ να σου εγγυηθώ εγώ ότι θα είστε απόλυτα ασφαλείς να ζήσετε τις ζωές ελεύθερα. Κανείς ποτέ δεν θα αγγίξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά σας. Θα σας προστατεύσω. Έχω τα μέσα να το κάνω. Δεν θα φοβάσαι για εσένα και τα παιδιά σου..." βλέπω ο Αλεξάντερ του είπε τα πάντα στα αλήθεια.

"Είναι κρίμα Ζοζεφίνα, να είστε χωριστά. Σε αγαπάει, δεν το βλέπεις; Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι και κανείς δεν σε κατηγορεί. Αλλά τον αγαπάς και εσύ, είμαι σίγουρος. Ξέρω την ιστορία σας και-"

"Δεν ξέρεις τίποτα, με ακούς;! Δεν έχεις ιδέα τι περάσαμε εγώ και ο Αλεξάντερ, για να γίνουμε ζευγάρι! Δεν ήσουν στις χαρές μας, όταν μάθαμε ότι είμαι έγκυος και αποφασίσαμε να παντρευτούμε! Δεν ξέρεις τι πέρασα μετά, που ο πατέρας μου... Σκότωσε την κόρη μου και άφησε την αδερφή μου παράλυτη, βασανιζοντας με, με φριχτούς τρόπους!!! Έχασα τα πάντα και όλα εξαιτίας της ανίκητης δίψας του Αλεξάντερ Σέργουντ για δύναμη!!! Έχω άδικο που δεν θέλω να είμαι με έναν τέτοιον άνθρωπο;;;!!!"

"Αν μιλούσαμε για έναν Αλεξάντερ πριν από χρόνια, τότε θα ήμουν με το μέρος σου. Αλλά ο Αλεξάντερ που σου λέω εγώ, είναι αυτός αφότου σε γνώρισε. Γιατί εσύ τον έστρωσες Ζοζεφίνα. Εσύ τον βοήθησες να καταλάβει πως τα πλούτη και η δύναμη, είναι μικρά και ασήμαντα μπροστά στον μεγαλύτερο θησαυρό... Την αγάπη και τον έρωτα. Και εσύ του τα προσφέρες αυτά, χωρίς να ζητήσεις αντάλλαγμα. Σε αντίθεση με όλες τις γυναίκες που πέρασαν από την ζωή του. Εσύ του χάρισες την ευτυχία, που δεν ήξερε ότι αναζητούσε. Ξεπέρασε τις ανασφάλειες του, επειδή εσύ μπήκες στην ζωή του και του έδειξες πως δεν είναι κακό να αγαπάς. Εσύ και τα παιδιά σας, είστε όλη του η ζωή. Σε καταλαβαίνω, Ζοζεφίνα. Ο καθένας θα το έκανε, γνωρίζοντας όλα αυτά που πέρασες. Αλλά είναι άδικο να τον διώχνεις από κοντά σου, τώρα που έχετε μια ακόμα ευκαιρία. Μην κλείνεις την πόρτα στην ευτυχία σου" μου απαντάει και απορώ που παραμένει τόσο ήρεμος, ενώ τα δικά μου νεύρα έχουν αγγίξει το κόκκινο.

Όσο τα λόγια του κολυμπούν ανάμεσα στις σκέψεις μου, τόσο περισσότερο βρίσκω δίκιο στα λόγια του. Αγαπώ τον Αλεξάντερ με όλη μου την καρδιά και νιώθω πως ο πόνος είναι μεγαλύτερος, από όταν συνέβησαν όλα αυτά. Στερώ όντως την ευτυχία από τον εαυτό μου άραγε; Είναι στα αλήθεια λάθος που, ενώ έρχεται ξανά κοντά με την αδερφή μου και προσπαθεί να φτιάξει μια σχέση με τον γιό, εγώ τον σπρώχνω, γιατί φοβάμαι; Με κάνει εγωΐστρια, αυτή η ανασφάλεια μου; Έκανα το σωστό... Που δεν τον πίστεψα;

"Γιατί μου τα λες όλα αυτά; Ο Αλεξάντερ σε έστειλε; Αυτά που με συμβούλεψες να κάνω... Βασίζονται σε δικές σου εμπειρίες;" τον ρωτάω και μου χαμογελάει.

"Ξέρεις, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που ανήκουν στον κόσμο της παρανομίας, δεν έχουν αισθήματα. Αλλά κάνουν. Ανήκουμε και εμείς στο ανθρώπινο είδος. Βιώνουμε κάθε μέρα τον δικό μας Γολγοθά και κανείς δεν ξέρει τον πόνο μας. Έχω περάσει πολλά στην ζωή μου. Αλλά κέρδισα, γιατί δεν άφησα τίποτα να με καταστρέψει ψυχολογικά. Έχω ζήσει, Ζοζεφίνα. Είμαι ευτυχισμένος. Και εγώ αγάπησα κάποτε τόσο βαθιά και αληθινά. Τον έρωτα της ζωής μου. Μαζί της, έκανα μια υπέροχη κόρη και έναν γιό. Είμαι γονιός και σε νιώθω. Τα ίδια θα έκανα στην θέση σου, σαν γονιός. Μα δεν είσαι μόνο αυτό. Είσαι και μια γυναίκα, που αξίζει να ζήσει επίσης. Και δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερο σύντροφο στο πλευρό σου, εκτός από τον Αλεξάντερ. Και όλα αυτά στα λέω... Γιατί ο Αλεξάντερ είναι ακόμα φίλος μου. Του χρωστάω πολλά πράγματα και πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να δώσετε μια ευκαιρία ακόμα στην σχέση σας. Αγαπιέστε, οπότε γιατί όχι;" μου λέει και κοκκινίζω, καθώς οι αναμνήσεις περνάνε μπροστά από τα μάτια μου, σαν ταινία μικροφίλμ.

Γαμώτο... Γιατί τα λόγια του χτυπούν τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή μου και κάνουν την καρδιά μου να χτυπήσει τόσο δυνατά, σκεπτόμενη τον Αλεξάντερ;

"Κοίτα..." σηκώνεται από την θέση του και με πλησιάζει, βάζοντας τα χέρια του στους ώμους μου "Δεν προσπαθώ να σου πω τι θα κάνεις. Δεν μου αρέσει να επιβάλλομαι, ούτε καν στην ομάδα μου. Πόσο μάλλον σε ανθρώπους που γνωρίζω πρώτη φορά. Θέλω με τα λόγια να σε κερδίσω, όπως βλέπεις. Απλά σου λέω να το σκεφτείς σοβαρά. Πρώτα από όλα, για το καλό σου και μετά της οικογένειας σου. Και εσύ το θες, απλά θεωρείς πως η κατάληξη θα είναι η ίδια. Θα σου το ξαναπώ, μην κλείνεις την πόρτα σε αυτούς που την χτυπάνε, γιατί θα σταματήσουν κάποια στιγμή και τότε θα μετανιώνεις... Αν και αμφιβάλω ότι ο Αλεξάντερ θα πάψει ποτέ. Μόνο διαλείμματα θα κάνει" λέει και μου ξεφεύγουν μερικά χαχανητά.

"Τώρα πρέπει να φύγω δυστυχώς, αλλά θα ήθελα να σε ξαναδώ κάποια στιγμή... Α, μπορείς να μου δώσεις ένα αυτόγραφο; Η κόρη μου σε θαυμάζει πολύ" με ρωτάει και γελάω, καθώς υπογράφω μια φωτογραφία που μου έδωσε.

"Πόσο είναι η κόρη σου;"

"Δεκαεννιά. Πιστεύω πως θα ήταν ένα τέλειο μοντέλο, γιατί είναι πανέμορφη... Κρίμα που της αρέσει να ασχολείται με μαχαίρια" απαντάει και σοκάρομαι, αλλά επιλέγω να το προσπεράσω. Δεν θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τις δουλειές της μαφίας.

Πριν φύγει, γυρνάει για τελευταία φορά προς το μέρος μου και με κοιτάζει στα μάτια.

"Από εδώ και πέρα, θα είστε κάτω από την προστασία μου. Ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις, να ξέρεις ότι κανένας από τον υπόκοσμο δεν θα σας κάνει κακό. Αλλιώς η Αμάντα θα τον κανονίσει. Αντίο, Ζοζεφίνα Ράινχαρτ" μου λέει και αποχωρεί από το δωμάτιο, με ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του.

Μου ορκίστηκε πως ο Αλεξάντερ έχει τελειώσει με όλα αυτά και ότι κανείς δεν πρόκειται να μας ενοχλήσει ξανά, για να μας πληγώσει. Και για κάποιον περίεργο λόγο... Αισθάνομαι ότι λέει την αλήθεια. Είδα την ειλικρίνεια στα μάτια και στο βλέμμα του, ενώ μου μιλούσε με απόλυτο σεβασμό. Δεν έχει καμία σχέση με τους αρχηγούς που μου περιγράφει η αδερφή μου τα βιβλία στο ίντερνετ που διαβάζει. Μου έμπνεε εμπιστοσύνη και όχι φόβο... Μπορώ όμως να πιστέψω στα λόγια του αρχηγού της αμερικανικής μαφίας;

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Μάζεψε όλα τα προσωπικά της αντικείμενα στην τσάντα ώμου που είχε ταιριάξει το πρωΐ με την ολόσωμη, άσπρη φόρμα της και αφότου ετοιμάστηκε, αποχώρησε από το γραφείο της. Ως σωστή κυρία που ήταν, σταμάτησε μπροστά από την θέση της γραμματέας της, για να την αποχαιρετήσει, προτού επιστρέψει σπίτι, ώστε με περάσει χρόνο με την αδερφή της και τον γιό της... Τουλάχιστον με τον Έντγκαρ, διότι η Λούνα πιθανόν έλειπε σε κάποια βόλτα με την παρέα της.

"Μαργαρίτα μου, εγώ φεύγω. Εσύ; Αν ναι, ας φύγουμε παρέα και σε πετάω εγώ στο σπίτι σου" ρώτησε την φίλη της, την οποία με τόση προθυμία πήρε στην εταιρεία πριν αρκετούς μήνες.

"Έχω ακόμα κάποιες εκκρεμότητες που πρέπει να ολοκληρώσω. Είναι και μερικά τηλεφωνήματα που πρέπει να γίνουν, οπότε θα αργήσω. Μην ανησυχείς, θα γυρίσω με ταξί. Πήγαινε τώρα" της απάντησε τρυφερά η κοκκινομάλλα γυναίκα και η Ζοζεφίνα πριν φύγει, την αγκάλιασε σφιχτά, σαν να ήταν η τελευταία φορά που κρατούσαν η μία την άλλη.

Έτσι έκαναν, γιατί μετά από όσα είχα συμβεί, ήθελαν να ζουν την κάθε στιγμή, σαν να είναι και η τελευταία τους.

Κατευθύνθηκε στο πάρκινγκ και στην συνέχεια, στην συνηθισμένη θέση που άφηνε κάθε μέρα το αυτοκίνητο, πίσω από το κτίριο που στεγάζει την εταιρεία της. Μπήκε μέσα ατό όχημα και βάζοντας το κλειδί στην μίζα, ξεκίνησε να οδηγάει. Όταν οι ρόδες κύλισαν για τα καλά στον κεντρικό δρόμο, άλλαξε τον λεβιέ ταχύτητας, αυξάνοντας την. Για καλή της τύχη, δεν είχε τόση κίνηση εκείνη την μέρα και έτσι, μπορούσε να κινηθεί ανάμεσα στα υπόλοιπα οχήματα με μεγαλύτερη ευελιξία.

Δεν μπορούμε να σταματήσει να σκέφτεται τα γεγονότα των προηγούμενων ωρών. Ο αρχηγός της αμερικανικής μαφίας, ο οποίος ακούει στο όνομα Έντουαρντ Γουΐλσον, την είχε επισκεφτεί στο γραφείο της σαν να ήταν ένας κανονικός πελάτης και της είχε μιλήσει για την σχέση της με τον Αλεξάντερ. Προσπαθούσε να την πείσει με κάθε τρόπο πως η επανένωση τους, θα ήταν το καλύτερο για τους δύο. Δεν θα υπέφεραν πλέον ψυχικά. Η Ζοζεφίνα βαθιά μέσα της το ήθελε αυτό. Όπως και ο Αλεξάντερ. Η διαφορά ήταν, πως εκείνος είχε εκφράσει την επιθυμία του. Ήταν η δική της η σειρά, για να κάνει το επόμενο βήμα.

Και είχε πολλούς λόγους. Αρχικά, τα λόγια του Έντουαρντ, είτε το ήθελε είτε όχι, είχαν χαραχθεί στην μνήμη της και κατά κάποιον τρόπο, την είχαν πείσει να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι αποφάσεις θα πάρει για το μέλλον της. Διάολε, αυτός ο άνθρωπος είχε καταφέρει να την πείσει! Επιπλέον, τον πίστεψε άθελα της, όταν άκουσε ότι θα τους προστατέψει από τους κινδύνους του υποκόσμου. Το να ξέρει ότι κανείς από εκεί δεν θα τους ενοχλούσε ξανά, ήταν τεράστια ανακούφιση. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να ζει για πάντα με τον φόβο, ειδικά από την στιγμή που το μυστικό είχε μαθευτεί και σε άλλα άτομα. Ήδη έτρεμε μήπως το ανακαλύψει ο έξω κόσμος και ο γιός χαθεί σε αυτήν την άβυσσο από μια τόσο νεαρή ηλικία. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν να συγχωρέσει τον άντρα που αγαπούσε και να πάνε ένα βήμα παρακάτω, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία στην σχέση τους. Όλα τα στοιχεία την οδηγούσαν εκεί. Η λύση σε όλα, ήταν μια... Και ήταν μια, γιατί και η ίδια ήθελε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, εφόσον της έλειπε η ζωή κοντά στον μεγάλο έρωτα της ζωής της.

Μα ακόμα φώλιαζε μέσα της η αμφιβολία και ο φόβος. Η Ζοζεφίνα κάποτε, δεν θα φοβόταν τόσο να πάρει ρίσκα. Δεν θα δείλιαζε να περπατήσει σε τεντωμένο σκηνή. Γιατί ήξερε πως ο Αλεξάντερ θα ήταν από κάτω να την πιάσει. Ήθελε και τώρα να το πιστέψει, για να μπορέσει να συνεχίσει την ζωή της μαζί του. Δυσκολευόταν όμως τόσο πολύ γαμώτο... Και δεν την αδικούσε και κανείς. Η πλάτη της, είχε σηκώσει πολλές προδοσίες και αυτή του Αλεξάντερ κάποτε, ήταν η τελειωτική. Ήταν δυνατόν να τον εμπιστευτεί ξανά να μαζέψει τα σπασμένα κομμάτια της ερωτευμένης ψυχής και μαζί να χτίσουν κάτι αληθινό, με θεμέλια την αλήθεια και την ειλικρίνεια;

Σκεπτόμενη όλα αυτά και φέρνοντας εικόνες στο μυαλό της από την κάποτε σχέση τούς, ούτε που κατάλαβε πότε βρέθηκε να μετακινείται στους διαδρόμους... Της παλιάς της γειτονιάς. Και όχι εκείνης που ζούσε, όταν ανακοίνωσαν δημόσια την σχέση τους με τον Αλεξάντερ, αλλά αυτής που μεγάλωσε για δέκα ολόκληρα χρόνια την μικρή της αδερφή. Εκείνη που είχε καταφέρει να βρει ένα σπίτι και να ζήσει, έστω και με τα απαραίτητα, μετά τον θάνατο της μητέρας και του πατριού της. Εκείνη που σε πολλά μαγαζιά είχε βρει δουλειά, μα την έδιωξαν από όλα. Και αυτό, επειδή οι εργοδότες του τότε, δεν ανέχτηκαν το γεγονός ότι η Ζοζεφίνα δεν ήθελε να δώσει τον εαυτό και το σώμα της έτσι στην ψύχρα, δίχως ίχνος αξιοπρέπειας και σεβασμού.

Τα θυμόταν όλα αυτά και γελούσε πια. Δεν ήταν εφιάλτες που την κρατούσαν ξύπνια, αλλά αναμνήσεις που της υπενθύμιζαν ότι χάρες αυτές, είχε καταφέρει να φτάσει εκεί που ήταν. Διότι αν τα πράγματα είχαν συμβεί διαφορετικά, τότε και η ζωή της θα είχε πάρει τελείως διαφορετική πορεία. Το ήξερε πως τίποτα από όσα είχα γίνει στην ζωή της, ακόμα και τα πιο άσχημα, δεν ήταν τυχαία. Αυτή η πεποίθηση είχε θαφτεί για πολύ καιρό, αλλά άρχιζε να αναδύεται ξανά στην επιφάνεια, δημιουργώντας αισιόδοξες σκέψεις και οι ελπίδες αναγεννούνταν. Όλα έπαιρναν τον δρόμο τους σιγά σιγά.

Αφησε το αμάξι σε ένα σημείο, από το οποίο ήξερε ότι δεν περνούσε πολύς κόσμος -μιας και δεν ήθελε να τραβήξει την προσοχή-, και φορώντας τα γυαλιά της, άρχισε να περπατάει στους δρόμους.

'Εδώ έζησα κάποτε. Αυτή η γειτονιά, ήταν και θα είναι πάντα το σπίτι μου. Χαίρομαι που έχω και από αυτήν κάποιες ωραίες στιγμές για να θυμάμαι' σκέφτηκε τριαντατετράχονη γυναίκα, καθώς παρατηρούσε τα κτίρια.

Ένα κύμα συγκίνησης τύλιξε την ψυχή της, αφού έβλεπε πόσο είχε αναβαθμιστεί η περιοχή. Οι πολυκατοικίες ήταν βαμμένες με πιο έντονα χρώματα, δεν έλειπα κομμάτια από τα πεζοδρόμια και το οδόστρωμα, η παιδική χαρά είχε τελειοποιηθεί και άκουγε τις φωνές των μικρών παιδιών, τα οποία έπαιζαν και περνούσαν καλά.. Μα αυτό που την χαραποίησε περισσότερο από όλα, ήταν ότι δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο να κοιμάται στον δρόμο ή να παρακαλάει έστω για μερικά σεντς τους περαστικούς, μήπως και μπορέσει να αγοράσει ένα κομμάτι ψωμί. Δεν έβλεπε δυστυχία και πόνο στα πρόσωπα κανενός. Αντιθέτως, όλοι έδειχναν ευτυχισμένοι και χορτασμένοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Είδε μια παρέα γυναικών να κάθεται σε ένα μπαλκόνι και από εκεί, το αυτί της μπορούσε να πιάσει μόνο τα γέλια τους και τις ευθύμες συζητήσεις τους. Πιο κάτω, πρόσεξε μια παρέα αγοριών που έκαναν ποδήλατο. Όταν ζούσαν εδώ με την αδερφή, πολύ λίγα ήταν τα παιδιά που είχαν ένα τόσο ωραίο απόκτημα στην κατοχή τους. Τώρα έβλεπε όλα τα άτομα αυτής της ηλικίας να το ευχαριστιούνται.

Το μάτι της έπεσε πάνω στους φτιαγμένους φράχτες και τους φροντισμένους κήπους, με τα πολύχρωμα παρτέρια, που έφτιαχναν ακανόνιστα σχήματα. Διέκρινε όλων των ειδών τα λουλούδια και οι μυρωδιές τους, εισχωρούσαν την μύτη της, αφήνοντας μια ωραία αίσθηση. Τα χρώμα πάνω στο ξύλο δεν ήταν πια ξεθωριασμένο. Ίσα ίσα, φαίνονταν φρεσκοβαμμένοι. Ιδιαίτερα αυτοί στις μονοκατοικίες... Δεν θυμόταν να υπήρχαν τόσες πολλές κάποτε.

Μπροστά της, απλωνόταν τώρα ο επίπεδος και διαμορφωμένος χώρος της περιοχής, όπου περιβαλλόταν από πάρα πολλά δέντρα -οι κάτοικοι ήθελαν να δώσουν έμφαση και στην χλωρίδα της περιοχής-, ένα σωρό μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο και στο κέντρο, ο δρόμος ολοστρόγγυλος, με τουλάχιστον πενήντα σταματημένα αμάξια. Η άλλοτε ήσυχη, κεντρική πλατεία, είχε μετατραπεί σε ένα πολυσύχναστο μέρος, στον οποίο δύσκολα έβρισκες κάπου να κάτσεις, είτε σε μαγαζί είτε στο πάρκο, αλλά για καλή της τύχη, εντόπισε μερικά άδεια παγκάκια στο βάθος, ανάμεσα σε κάτι κυπαρίσσια.

Σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω, έφερε την εικόνα του πως ήταν κάποτε η περιοχή και τα σύγκρινε. Η κατάσταση τώρα, ήταν σαφώς πολύ καλύτερη. Η ανάπτυξη του τόπου, ήταν ωφέλιμη για όλους. Υπήρχαν φυσικά και άλλα πράγματα που έπρεπε να γίνουν, μα αφού έκαναν όλοι το πρώτο βήμα, θα έρχονταν σιγά σιγά και τα επόμενα.

Αναρωτήθηκε πάντως... Αν σε όλο αυτό, είχε παίξει ρόλο το ντοκιμαντέρ της Sergud Studios. Αυτό που μια νύχτα με πανσέληνο, ο Αλεξάντερ και η ίδια αποφάσισαν ότι θα είναι και η επόμενη δουλειά της εταιρείας, μετά από την ταινία που τους έφερε κοντά. Ήξερε πως το είχε συνεχίσει μόνος του και μάλιστα, στους τίτλους τέλους, είχε προστεθεί και το δικό της όνομα. Το παρακολούθησαν με την Λούνα, με μεγάλη ευχαρίστηση. Ένα όνειρο είχε πραγματικά και η δική της πινελιά είχε μπει για τα καλά. Όχι μόνο στα ρούχα, αλλά άλλη διαδικασία, καθώς είχε χαρίσει την φωνή της σε κάποιες αφηγήσεις. Η Ζοζεφίνα είχε νιώσει πολύ περήφανη που είχε συμβάλει σε εκείνο το αριστούργημα, έστω και αν δεν ήταν πλέον μέλος της ομάδας, η οποία την αγαπούσε και λυπήθηκαν οι πάντες, όταν έμαθαν για την παραίτηση της. Ο καινούργιος στυλίστας ήταν καλός στην δουλειά του, μα ο χαρακτήρας δυσαρεστούσε όλους τους εργαζομένους. Δεν ήταν ένα και δύο τα παράπονα. Ο Αλεξάντερ αφορμή έψαχνε για να τον διώξει, αλλά έπρεπε πρώτα να βρει και τον αντικατάσταση του. Και φυσικά να τελειώσουν όλα τα πρότζεκτ.

Έχοντας πάρει έναν καφέ και ένα γλυκό στο χέρι της από το αγαπημένο της μαγαζί, το οποίο δεν είχε κλείσει με τα χρόνια, κατευθύνθηκε σε ένα παγκάκι και αφού βολεύτηκε σε αυτό, ξεκινησε να τρώει το γλυκό της και παρατηρώντας ταυτόχρονα τους περαστικούς, που άλλοι έτρεχαν στις δουλειές τους, τα παιδιά έκαναν βόλτα και μερικά ζευγαράκια... Ζούσαν τον έρωτα τους, αδιαφορώντας για τα επικριτικά βλέμματα. Ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά της... Ευχήθηκε να ήταν και ο Αλεξάντερ της μαζί, για να απολαύσουν παρέα αυτό το δροσερό απόγευμα, που σε καμιά ωρίτσα, θα άλλαζε σε νύχτα.

"Μήπως έχετε αναπτήρα;" άκουσε κάποιον να την ρωτάει και γύρισε το κεφάλι της από πίσω, για να δει ποιός της απεύθυνε τον λόγο.

Είδε έναν άντρα μέσης ηλικίας, τουλάχιστον είκοσι και κάτι χρόνια μεγαλύτερο της, με γκριζαρισμένα μαλλιά και ελάχιστες ρυτίδες στο πρόσωπο, να την κοιτάζει παρακλητικά, σαν να εξαρτιόταν η ζωή του από αυτό το τσιγάρο... Πέρασε από τον νου της εκείνη η στιγμή που είχε δει τον Αλεξάντερ να καπνίζει έξω από το σπίτι, μια εβδομάδα πριν και σούφρωσε τα χείλη της... Πόσο χρόνο είχαν ξοδέψει, μέχρι να καταφέρει να τον πείσει να κόψει αυτήν την κακιά συνήθεια. Είχε πετάξει αυτόν τον κόπο και την προσπάθεια στα σκουπίδια έτσι απλά;

"Δεν καπνίζω. Και νομίζω πως ούτε και εσείς θα έπρεπε. Μόνο καταστροφή φέρνει" του είπε τρυφερά και ο άντρας της χαμογελασε.

"Κάποτε είχα και εγώ την ίδια αντίληψη με εσάς. Μα μετά από πενηνταεννιά χρόνια ζωής... Από ένα σημείο και μετά, γίνεται κομμάτι σου. Το έχεις ανάγκη και χωρίς να το ξέρεις, έχεις εθιστεί σε αυτό, νιώθοντας πως είναι μια διέξοδο σε όλα τα προβλήματα που σε βασανίζουν" της εξήγησε και εκείνη, αντί για απάντηση, πήγε το κύπελο με το καφέ υγρό από δίπλα της και του έκανε χώρο για να κάτσει. Δεν ήξερε γιατί, αλλά από την στιγμή που εμφανίστηκε αυτός ο άντρας, μια οικειότητα κατέκλυσε την ατμόσφαιρα και σκέφτηκε ότι θα ήταν ευχάριστη παρέα, για όση ώρα θα βρισκόταν εκεί.

"Είστε σίγουρη ότι θέλετε την παρέα ενός γέρου σαν κι εμένα;" αστειεύτηκε και υπάκουσε στο νόημα που του έκανε, ρίχνοντας το τσιγάρο σε έναν κάδο δίπλα.

"Μια χαρά είστε. Ίσα ίσα, πολλές φορές οι άνθρωποι κοντά στην ηλικία μου, δεν κάνουν τόσο ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Με εσάς... Μπορεί να ακούσω και καμιά καλή ιστορία" του είπε και αυτός γέλασε.

"Δεν αφήνουμε τον πληθυντικό; Δεν μου αρέσει να μου μιλάνε με το σεις και με το σας, λες και είμαι κάποια μεγάλη προσωπικότητα"

"Χαχα, οκ. Ζοζεφίνα Ράινχαρτ. Χάρηκα για την γνωριμία" του είπε και τέντωσε το χέρι της προς το μέρος του.

"Χάρηκα για την γνωριμία, αν και το όνομα σας, δεν μου είναι παντελώς άγνωστο. Ραφ Νοσέρα, επίσης χάρηκα" της είπε στο ίδιο ύφος και αντάλλαξαν μια χειραψία.

Το όνομα του, την παραξένεψε. Δεν πρέπει να ήταν Αμερικανός. Τρία χρόνια, είχε συναναστραφεί με πολλούς και ενώ είχε ακούσει πάρα πολλά επίθετα, εκ των οποίων μερικά ήταν κοινά μεταξύ τους, το συγκεκριμένο δεν το είχε ακούσει ποτέ από το στόμα κανενός. Υπέθεσε ότι καταγόταν από κάποιον μεσογειακό λαό... Έπρεπε οπωσδήποτε να πάει ένα ταξίδι σε μια από αυτές τις χώρες, όταν λάμβανε τέλος και η δεύτερη εβδομάδα μόδας.

"Σου φαίνεται παράξενο το επίθετο μου ε; Το ξέρω. Πολλοί μου το έχουν πει. Αν πας ποτέ Ιταλία βέβαια, ίσως το ακούσεις από πολλά πρόσωπα. Συγκεκριμένα στο Μιλάνο, την πόλη της μόδας"

Μιλάνο... Μόνο μια φορά ταξίδεψε εκεί, για κάποιες υποχρεώσεις της δουλειάς. Αυστηρά για αυτόν τον λόγο. Έτσι, δεν είχε χρόνο να περιηγηθεί στους πλακόστρωτους της δρόμους της αγαπημένης πόλης, να επισκεφτεί το Ντουόμο, τον μεγαλύτερο καθεδρικό ναό της πόλης και ψωνίσει από τα εκατοντάδες καταστήματα ρούχων και είδη προσωπικής περιποίησης που κατακλύζουν την πόλη. Είχε σκοπό να ξαναπάει... Ίσως τελικά αυτός να ήταν και ο προορισμός της μετά την εβδομάδα μόδας!

"Το σκέφτηκα ότι μπορεί να είσαι Ιταλός. Υπέροχη χώρα. Δυστυχώς, δεν έχει τύχει να βρεθώ σε αυτήν για πάνω από μια φορά. Όμως έχω διαβάσει υπέροχα πράγματα για αυτόν τον τόπο. Δεν θα με χάλαγε να ζω εκεί" του είπε αισθάνθηκε το χέρι του στον ώμο της.

"Οι περισσότεροι που αγαπούν την Ιταλία, συνήθως έχουνε και κάποια ρίζα έστω. Έχεις συγγενείς εκεί;" την ρώτησε και ένιωσε το χρώμα να χάνεται από το πρόσωπο της, με μια χλωμάδα να παίρνει την θέση του.

Πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό... Συνειδητοποιούσε πως ήταν μισή Ιταλίδα, από την πλευρά του πατέρα της... Αυτός που τους εγκατέλειψε και τους άφησε να υποφέρουν στα χέρια του κτήνους, που είχε την ατυχία να αποκαλεί θείο της. Ακόμα την στοίχειωνε εκείνη η εικόνα, όταν τον είδε να αυτοκτονεί μπροστά στα μάτια της. Όχι επειδή τον αγαπούσε και της έλειπε το συγκεκριμένο πρόσωπο... Αλλά γιατί είναι άσχημο ένας άνθρωπος να γίνεται μάρτυρας ενός τέτοιου θεάματος. Να βλέπει κάποιον άλλον, να αφαιρεί την ζωή μέσα σε κλάσματα δευετερολέπτων και ύστερα να αντικρίζει την λίμνη αίματος που σχηματίζεται γύρω από το σώμα του. Να ξεψυχάει και ο άλλος απλά να παρατηρεί σιωπηλά, ανήμπορος να αντιδράσει... Όχι, ποτέ δεν θα ξεχνούσε. Ποτέ δεν θα έπαυε να είναι μια ανάμνηση, που θα την τρόμαζε. Αλλά με τον καιρό, αν ήταν τυχερή, μπορεί και να ξεθώριαζε... Αν είχε κοντά της άτομα που θα της χάριζαν στιγμές, πιο δυνατές για να αντέξουν στην ασταμάτητη συνέχεια του χρόνου.

"Ναι... Ο πατέρας μου ήταν Ιταλός. Αλλά δεν θέλω να μιλάω για αυτό..."

"Καταλαβαίνω... Με συγχωρείς, δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτος. Από ενδιαφέρον και μόνο ρώτησα" απολογήθηκε εγκάρδια ο Ραφ και η Ζοζεφίνα δεν του απάντησε, παρόλο που ήθελε να του πει πως δεν πειράζει κάτι ότι δεν έκανε τίποτα που να την έφερε σε δύσκολη θέση.

Κάτι την εμπόδιζε να μιλήσει όμως... Και ξαφνικά είδε τον λόγο! Γιατί μέσα της πονούσε! Ήθελε να φωνάξει, να ουρλιάξει, να εκφραστεί ελεύθερα! Μια λαίλαπα είχε ξεσπάσει μέσα της και για λίγο, ξέχασε εντελώς το γεγονός ότι βρισκόταν σε δημόσιο χώρο και ότι ένας τόσο καλοσυνάτος ανθρώπος καθόταν δίπλα της! Είχε ανάγκη επιτέλους να τα βγάλει έξω τον θυμό και την οργή της! Όχι όμως προς το πρόσωπο του Αλεξάντερ... Αλλά του πατέρα της!

"Ξέρεις κάτι, δεν αντέχω άλλο να κοροϊδεύω τον εαυτό μου! Μεγάλωσα, μα το παιδί μου μέσα μου παραπονιέται έντονα και θέλω για μια στιγμή, να φερθώ και εγώ ανώριμα, χωρίς να σκέφτομαι! Μισώ τον πατέρα μου! Μισώ το γεγονός ότι παράτησε εμένα και την μητέρα μου, χωρίς να νοιάζεται για το τι θα απογίνουμε! Δεν έζησα την παιδική ηλικία μου, επειδή ένα κτήνος μου την κατέστρεψε! Και ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ εκεί! Ποτέ... Ποτέ δεν με αγάπησε! Δεν... Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα όσα έζησα... Τα έζησα γιατί πολύ απλά αυτός δείλιασε και μας παράτησε! Τα πάντα θα ήταν διαφορετικά, αν ήταν στο πλευρό μου! Δεν... Δεν γνώρισα ποτέ την πατρική αγάπη! Ακόμα και τώρα, υποφέρω εξαιτίας των δυσκολιών και αυτός που που νοιάζεται!" φώναξε με όλη της την δύναμη και από τα μάτια της, απελευθερώθηκαν χείμαρροι δακρύων.

Δύο χέρια την πήραν από τους ώμους και την έκλεισαν στην αγκαλιά τους, ενώ το ένα από αυτά, την χάιδευε στα μαλλιά για να ηρεμήσει. Πράγμα, μιας και η Ζοζεφίνα το είχε πολύ ανάγκη όλο αυτό. Να κρατηθεί από κάποιον και να αισθανθεί ελεύθερη να είναι ο εαυτός της, δίχως τα φώτα της δημοσιότητας να της καταδιώκουν. Να άφησει τον πόνο να βγει έξω, χωρίς φόβο και ντροπή.

Μπορεί ο άνθρωπος που την παρηγορούσε να της ένας ξένος, αλλά ένιωσε οικειότητα μαζί του από το πρώτο λεπτό. Δεν είχε τον φόβο της κατάκρισης, ούτε των πάμπολλων ερωτήσεων. Μπορούσε αυτήν την μία φορά να είναι ο εαυτός της, εκείνο το μικρό κοριτσάκι που είχε όλα αυτά τα παράπονα και το βάρος του πόνου. Και το καλύτερο; Όλα αυτά προς ένα πρόσωπο, το οποίο μπορεί να μην ήξερε, αλλά της έμπνεε εμπιστοσύνη. Τόσα και τόσα είχε περάσει. Ήταν αρκετά ικανή πλέον να διακρίνω ποιός της έλεγε αλήθεια και ποιός ψέματα.

Μετά από μερικά λεπτά, απομακρύνθηκε και άρχισε να σκουπίζει τα μάτια της. Ξαφνικά ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τον Ραφ. Μπορεί να μην ντράπηκε, αλλά δεν γνώριζε πως αισθανόταν ο ίδιος κατά την διάρκεια όλου αυτού του σκηνικού και μετά. Δεν ήθελε με τίποτα να τον φέρει σε δύσκολη.

"Συγγνώμη... Δεν ξέρω πως, αλλά ήθελα επιτέλους να μιλήσω σε κάποιον. Κάποιον που δεν με ξέρει. Δεν με έχει ζήσει. Τότε θα μπορεί να δει πιο αντικειμενικά τα πράγματα και η άποψη του να με κατατοπίσει, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω πια. Νιώθω πως όποια απόφαση και αν πάρω... Θα είναι λάθος και θα πληγώσω όλους όσους αγαπώ" του είπε και αυτός, με τον αντίχειρα του απέτρεψε κι άλλα δάκρυα από το να κυλήσουν πάνω στα ήδη βρεγμένα μάγουλα της. Ήταν πλεονέκτημα τους το ότι δεν περνούσε κανείς εκείνη την στιγμή... Μπορούσαν να μιλήσουν άνετα.

"Δεν έχεις κανέναν λόγο να μου ζητάς συγγνώμη. Έκανες αυτό που αισθανόμουν. Αυτό που κρατούσες για... Καιρό στην ψυχούλα σου, τώρα θες να το μοιραστείς. Και εγώ θα σε ακούσω, αν το επιθυμείς" της επιβεβαίωσε τις σκέψεις και απελευθέρωσε μια ανάσα, ανακουφισμένη από την αντίδραση του.

Και έτσι, χωρίς προλόγους και μισόλογα, άρχισε να του εξιστορεί τα πάντα για την ζωή της. Όλη την ιστορία της, με αρχή, μέση και τέλος. Από τα απαίσια παιδικά της χρόνια, έως και σήμερα που δημιούργησε ένα μέρος, από το οποίο πηγάζει η μόδα. Η δική της μόδα και πως ακριβώς εκείνη την φαντάζεται. Δεν παρέλειψε ούτε μια λεπτομέρεια από την αφήγηση. Ο τόνος της σταθερός, μα οι εκφράσεις της άλλαζαν, ανάλογα με την περίοδο που διηγόταν στον άντρα δίπλα της.

Εκείνος την άκουγε σιωπηλά, χωρίς να την διακόψει ούτε μια φορά. Δεν ήθελε να χαλάσει την ειρμό της. Πρώτη φορά στην ζωή του, έβλεπε έναν άνθρωπο να ανοίγεται τόσο πολύ σε κάποιον άγνωστο, έχοντας έντονη την ανάγκη να ακουστεί. Α, και να 'ξερε η Ζοζεφίνα σε ποιόν τα έλεγε όλα αυτά... Τότε θα καταλάβαινε πόσο ράγιζε η καρδιά του να ακούει όλα αυτά τα πράγματα.

"Αχ Ζοζεφίνα, λυπάμαι πολύ για όσα πέρασες" της είπε όταν εκείνη τελείωσε και στο πρόσωπο της Ζοζεφίνας, διαγράφθηκε ένα αμυδρό χαμόγελο.

"Δεν σου τα είπα όλα αυτά για να με λυπηθείς. Δεν είναι μια ιστορία που μοιράζομαι με πολύ κόσμο. Μόνο τέσσερα άτομα την ξέρουν... Κάποτε ήταν πέντε, αλλά δεν θέλω να έχω καμία επαφή με αυτό το άτομο. Παραμένει αυτός ο αριθμός, γιατί τώρα γνωρίζεις και εσύ" του είπε και έστρεψε το βλέμμα της πάνω του, για να δει την αντίδραση του.

Διέκρινε τρυφερότητα και στοργή. Κάτι που είχε έβλεπε κάθε φορά στο πρόσωπο της μητέρας της και του πατριού της. Μια αγάπη, που μόνο κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα μπορούσαν να την νιώσουν προς κάποια άλλα, τα οποία ήταν όλη τους η ζωή και θα έκαναν τα πάντα εκείνα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τουλάχιστον έτσι ήταν το μοτίβο. Μα είναι γνωστό ότι το ανθρώπινο είδος, δεν ακολουθεί πάντα τα μοτίβα. Αυτό είναι καλό σε κάποιες περιπτώσεις, γιατί μόνο έτσι εξελίσσεται ο κόσμος, αλλά μπορεί να φέρει και καταστροφικά αποτελέσματα.

"Να υποθέσω μέσα σε αυτούς... Βρίσκεται και ο Αλεξάντερ;" την ρώτησε και αυτή του έγνεψε θετικά. Ο Αλεξάντερ, ο άντρας που αγάπησε με όλη της την καρδιά, ήταν ο άνθρωπος της και αυτό πιθανότατα να μην άλλαζε ποτέ. Βασικά, ποτέ δεν θα άλλαζε. Γιατί το ήξερε βαθιά μέσα της... Ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.

"Ναι... Και ξέρεις ποιό είναι το θέμα; Τον αγαπώ ακόμα σαν τρελή. Ο έρωτας έχει φουντώσει κι άλλο μέσα μου και εγώ... Δεν ξέρω πως να τιθασεύσω αυτήν την φλόγα, για να μην κάψει ότι απέμεινε γύρω μου"

"Έχεις σκεφτεί... Απλά να αφεθείς; Να συγχωρήσεις; Να δώσεις μια ευκαιρία στην αγάπη σας;"

"Ναι... Αλλά γιατί να το κάνω; Αξίζει να συγχωρούμε τους ανθρώπους τελικά;" η ερώτηση που έκανε, δεν πήγαινε τόσο προς τον Ραφ, αλλά αναρωτιόταν για τον ίδιο της τον εαυτό. Είχε κάθε λόγο να γυρίσει κοντά στον αγαπημένο της... Αλλά θα τα κατάφερναν;

"Είναι φυσιολογικός ο θυμός σου για εκείνον. Του έδωσες ό,τι πολυτιμότερο είχες κάποτε. Του πρόσφερες απλόχερα τον θησαυρό της ψυχής σου και μετά νόμιζες εκείνος τον πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων... Αλλά εγώ κατάλαβα ότι δεν το έκανε. Από τα λεγόμενα σου, κατάλαβα ότι είναι ένας άνθρωπος που πρώτη φορά στην ζωή του ερωτεύτηκα και αγάπησε και ότι απλά έκανε κάποια λάθη. Μεγάλη ναι. Και σε πλήγωσε και έχασες πολλά. Δεν έχεις άδικο να φοβάσαι, αλλά αυτός φταίει μόνο για τα ψέματα που σου είπε. Μα όλα τα άλλα..." έκανε μια μικρή παύση, δαγκώνοντας το κάτω χείλος του, και πήρε μια βαθιά ανάσα, για να μπορέσει να συνεχίσει. Μια δυσφορία το ξέρω κατέβαλε, αλλά δεν έπρεπε να σταματήσει τώρα.

"Δεν είναι δικό του λάθος. Η αλήθεια, βρίσκεται κάπου στην μέση. Εσύ φταις που του έκρυψες το γεγονός ότι είναι πατέρας. Δικαιολογημένα μεν, αλλά εσύ ή ίδια μου είπε πως δεν έπρεπε και έχεις δίκιο. Θα βρίσκατε μια λύση μαζί. Και για να σου απαντήσω στο ερώτημα σου, ναι αξίζει. Η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν, μεγαλώνει όμως το μέλλον! Παρελθόν... Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, γεμάτο αναμνήσεις, άλλοτε πικρές, άλλοτε γλυκές, άλλοτε γεμάτες μίσος και θυμό ο οποίος μας ακολουθεί στο σήμερα και που δε μας αφήνει να χαρούμε τη ζωή μας. Είναι διαφορετικό να μένεις μακριά από τον αγαπημένο σου επειδή εσύ η ίδια δεν θες, που αυτό δεν ισχύει από ότι κατάλαβα, και άλλο να σε κρατάει πίσω ο φόβος. Και το ότι συγχωρείς, δεν σημαίνει παράλληλα ότι ξεχνάς. Δεν είναι πίνακας η ζωή, να πάρεις ένα σφουγγάρι και απλά να σβήσεις κάθε ανάμνηση. Ειδικά εκείνες που σε πλήγωσαν. Θα θυμάσαι και αυτόν και τα σημάδια που σου χάρισε. Συγχωρείς, γιατί συνειδητοποιείς ότι ο πόνος και η πικρία που κρατάς μέσα σου, σε βαραίνουν και δεν τα χρειάζεσαι πλέον. Συγχωρείς, γιατί αναγνωρίζεις πως κι εσύ μπορεί να έχεις κάνει λάθη. Οπότε συγχωρώντας εκείνον, συγχωρείς και τον εαυτό σου για όλες τις λανθασμένες επιλογές που έκανες"

Είχε εντυπωσιαστεί. Από τα λόγια του, την ωριμότητα την οποία έκπεμπε μέσω αυτών, την σοφία με την οποία μπορούσε κάποιος να γαληνέψει την ψυχή του. Η Ζοζεφίνα, μετά από τόσα χρόνια, ένιωθε ότι κάποιος μιλούσε ρεαλιστικά. Αυτά που είπε, την άγγιξαν και χωρίς να το πάρει χαμπάρι, της έδωσαν την ελπίδα που αναζητούσε. Την σπρωξιά που χρειαζόταν, για να φτάσει στην σωστή απόφαση, της την είχαν δώσει.

"Να φανταστώ μιλάς μέσα από τις εμπειρίες σου" του είπε αυθόρμητα και εκείνος γέλασε.

"Έχεις δίκιο. Κάποτε και εγώ ερωτεύτηκα. Βαθιά και αληθινά. Ήταν η γυναίκα των ονείρων μου και το έμαθα από πολύ νεαρή ηλικία. Δυστυχώς όμως... Έκανα πολλά λάθη. Δεν πρόσεξα όσο έπρεπε τις καταστάσεις. Και μετά από χρόνια, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε ξανά μαζί και η ίδια με είχε συγχωρήσει... Εγώ έκανα πίσω, πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αν έμεναν έτσι όπως ήταν. Ότι θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι χωριστά. Μετά από αυτό... Δεν την είδα ξανά" μόλις το άκουσε αυτό, η Ζοζεφίνα είδε πόσο ταίριαζαν οι καταστάσεις τους.

Δεν θα άντεχε να μην ξαναδεί τον Αλεξάντερ στην ζωή της. Ήδη της ήταν δύσκολο...

"Για αυτό σου λέω. Συγχώρεση μικρή"

Και τότε το έκανε. Κοίταξε τον ουρανό και είδε μερικά άσπρα σύννεφα. Ήταν λίγα σήμερα και οι πιθανότητες να βρέξει ελάχιστες. Θυμάστε που κάποτε λέγαμε ότι τα σύννεφα γίνονται παρατηρητές των ανθρώπων και η διάθεση τους, επηρεάζει τον καιρό στο μέλλον; Προέβλεπε λιακάδα, γιατί ο ήλιος φαινόταν όλο και περισσότερο. Το πιο λαμπερό αστέρι, δέσποζε πάνω από την πόλη, δίνοντας αισιοδοξία στους κατοίκους και υπενθυμίζοντας τους πως πρέπει να χαμογελάνε και να ζουν, προτού αυτούς σβήσει, πηγαίνοντας μπροστά. Και η Ζοζεφίνα πλέον ήταν έτοιμη να το κάνει. Δεν ήταν πολύ αργά για να τρέξει στο μέρος που άρχισαν όλα και να τον βρει.

Σηκώθηκε όρθια και προτού φύγει, γύρισε προς το μέρος του Ραφ.

"Ευχαριστώ για την παρέα και την συζήτηση. Είχε πολύ ενδιαφέρον"

"Να σαι 'καλά Ζοζεφίνα. Και να κάνεις αυτό που νιώθεις από εδώ και πέρα. Α, τον καφέ σου μην ξεχάσεις"

"Κράτησε τον. Κερνάω εγώ. Έτσι κι αλλιώς, έχω αρκετή ενέργεια για αυτό που θέλω να κάνω. Καλή συνέχεια και ελπίζω να σε ξαναδώ!" του φώναξε και άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Ραφ γέλασε και πήρε το κύπελο στα χέρια του, ακουμπώντας το στα χείλη του, για να πιεί μια γερή γουλιά... Χμ, γλυκός όσο δεν πάει, με μια δόση κανέλας... Καπουτσίνο γλυκό. Ο παραδοσιακός καφές της Ιταλίας. Ο αγαπημένος της Ζοζεφίνας και δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει την μέρα της, χωρίς να πιεί έναν. Ομοίως και ο Ραφ, που σηκώθηκε και εκείνος για να φύγει, ενώ ταυτόχρονα συνέχισε να πίνει.

"Φαίνεται έχουμε τις ίδιες συνήθεις και γούστα... Κόρη μου" ψιθύρισε όσο πιο σιγανά μπορούσε, από τον φόβο του μήπως και τον ακούσει κανείς.

Μπήκε στο αμάξι του και ξεκίνησε να πάει στην δουλειά του. Το κοσμηματοπωλείο έπρεπε να είχε ανοίξει τουλάχιστον μισή ώρα πριν, αλλά χαλάλι. Τώρα όλα είχαν μπει στην τελικά ευθεία. Πολύ σύντομα, θα έβρισκε το θάρρος να πλησιάσει ξανά τα παιδιά του. Πλησίαζε ο καιρός... Που η οικογένεια Ράινχαρτ θα ενωνόταν ξανά.

[...]

Πέρασε την είσοδο του κτιρίου και ξαφνικά, χιλιάδες αναμνήσεις πλημμύρισαν το μυαλό της, καθώς βημάτιζε πάνω στα μαρμάρινα πατώματα. Ήξερε ότι πάντοτε τέτοια ώρα, βρισκόταν στο γραφείο του. Δεν γνώριζε βέβαια για την αλλαγή στον τρόπο ζωής του και ότι δεν παρευρισκόταν τα σαββατοκύριακα στην εταιρεία, αλλά ευτυχώς ο Αλεξάντερ, εκείνο το Σάββατο, είχε πάει στην εταιρεία, διότι είχε προκύψει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με την ταινία. Δεν είχε καμία όρεξη εκείνη την μέρα, αλλά αργότερα θα ευχαριστούσε την Θεό που τελικά πήγε, παρά την βαρεμάρα του.

Μερικοί εργαζόμενοι, την κοιτούσαν σοκαρισμένοι. Όλοι οι παλιοί την ήξεραν και δεν γινόταν να μην την πλησιάσουν, για να την χαιρετήσουν και να ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί της. Η συνεργασία τους κάποτε ήταν άψογη και τους έλειπε να δουλεύουν με αξιόλογα άτομα, σαν την ίδια. Η Ζοζεφίνα συγκινήθηκε από την αγάπη και την υποδοχή όλων. Τους είπε πως θα περνούσε ξανά σίγουρα για να έχουν παραπάνω χρόνο να τα πουν όλοι, σαν μια μεγάλη παρέα και να δει πως πάνε τα πράγματα. Έτσι ήλπιζε δηλαδή, γιατί δεν ήξερε αν ο Αλεξάντερ θα την δεχόταν πίσω, μετά από τόσους καυγάδες.

Μπήκε στον ανελκυστήρα και πάτησε το κουμπί για τον τελευταίο όροφο. Εδώ μέσα, ο Αλεξάντερ της είχε πει το πρώτο σε αγαπώ. Μια παρεξήγηση παραλίγο να διαλύσει την σχέση τους τότε, αλλά το άτομο που προσπάθησε να χωθεί ανάμεσα τους ήταν κάπου μακριά, άρα δεν θα τους δημιουργούσε άλλα προβλήματα. Όσο για το τι έγινε τότε, ο Αλεξάντερ την ημέρα της πρεμιέρας, της ζήτησε δημόσια μα είναι μαζί και εκείνη δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μόλις έφτασε, βγήκε έξω και άρχισε να περπατάει προς την μεγάλη πόρτα, με το σήμα της εταιρείας πάνω. Εδώ περπατούσε και την πρώτη φορά που βρέθηκε σε αυτό το κτίριο, όταν είχε την συνέντευξη με τον Αλεξάντερ. Το άγχος της τότε, ήταν εάν θα την προσλάβει ή αν θα την στείλει από εκεί που ήρθε, επειδή τότε δεν είχε τίποτα, πέρα από την αγάπη της για την μόδα και τα ρούχα, το ταλέντο και ένα πτυχίο ότι τελείωσε με τις σπουδές της. Τώρα το άγχος της ήταν... Αν θα ήθελε εκείνος να προσπαθήσουν και πάλι. Γιατί ήξερε πως τον είχε πληγώσει και εκείνη πολύ με την στάση, από όταν ειδώθηκαν ξανά. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο ήθελε να βρεθεί ξανά σε αυτήν την σχέση. Δεν θα είναι ήταν εύκολο... Μα εφόσον μπόρεσαν μια φορά να είναι μαζί, θα το κάνουν και τώρα.

Εξεπλάγειν όταν είδε τον Κρις να κάθεται σε ένα γραφείο και να γράφει σε κάτι χαρτιά... Της είχε λείψει πολύ ο μεγάλος της αδερφός, με τον οποίο είχαν επίσης να πουν πάρα πολλά. Κάποτε είχε έρθει δοκιμαστικά για έναν μήνα... Και τώρα είναι μόνιμο μέλος της Sergud Studios, ως γραμματέας του προέδρου. Μέσα της χάρηκε που παρέμεινε εκεί. Όχι μόνο επειδή είχε μια σταθερή δουλειά και ένα καλό εισόδημα, αλλά και επειδή ο Αλεξάντερ της δεν είχε προσλάβει κάποια γυναίκα... Και μόνο η σκέψη κάποιας άλλης να βρίσκεται τόσο κοντά του όσο έχει βρεθεί αυτή, μεγάλωνε την ζήλια.

Ήταν δικός της και ήταν δική του. Η υπόσχεση μου έδωσαν ο ένας στον άλλον τρία χρόνια πριν, ότι κανείς ποτέ δεν θα τους αγγίξει ξανά με τον τρόπο που άγγιζαν ο ένας τον άλλον. Σε κάποιους μπορεί να φαινόταν κάτι χαζό και ανούσιο, αλλά για αυτούς ήταν σημαντικό να μην σπάσει αυτός ο όρκος.

"Κρις;"

Τον είδε να απομακρύνει το βλέμμα του από την δουλειά. Όταν οι ματιές τους διασταυρώθηκαν, τα μάτια του γούρλωσαν, ενώ πετάχτηκε όρθιος από την θέση του.

"Ζοζεφίνα; Εσύ είσαι στα αλήθεια;" την ρώτησε σοκαρισμένος και εκείνη γέλασε.

Με βουρκωμένα μάτια, έφτασε κοντά της περπατώντας γοργά και τα χέρια του αυτόματα, την έκλεισε στην αγκαλιά του. Η Ζοζεφίνα ανταπέδωσε την κίνηση... Είχαν λείψει πολύ ο ένας τον άλλον. Ο Κρις ξέχασε για λίγο τα όσα είχα συμβεί σχετικά με τον ανιψιό του και επιγκεντρώθηκε μόνο στο ότι την έβλεπε ξανά, μετά από τόσα χρόνια. Ήθελε πίσω τις αδερφές του και μια από αυτές δεν τον έδιωχνε... Αυτό σήμαινε ότι και εκείνη ήθελε να τα βρουν και γίνουν πάλι η χαρούμενη οικογένεια που ήταν. Το αντιλαμβανόταν ότι αυτό θα έπαιρνε χρόνο. Η υπομονή ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει... Ευχόταν ότι σύντομα, θα τα έβρισκαν και με την Μαργαρίτα.

"Τόσος καιρός... Αδερφούλα μου, πως είσαι; Θέλω να μάθω τα πάντα για την ζωή σου. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, απλώς να μιλήσουμε" την παρακάλεσε και η Ζοζεφίνα σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλα του.

"Μην ανησυχείς, θα έρθει η στιγμή. Τώρα όμως, πρέπει να πάω στον Αλεξάντερ. Είναι μέσα έτσι;" τον ρώτησε και ένα αστραφτερό χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο του, καθώς της έγνεψε θετικά.

"Ναι είναι. Και μάλιστα..." πήγε στο γραφείο του και πήρε από έναν φάκελο με κάποια έγγραφα που είχε ετοιμάσει για να τα πάει στον Αλεξάντερ "Ορίστε. Τώρα έχεις μια δικαιολογία για να μπεις μέσα, μιας και διώχνει οποιονδήποτε τον αποσπά από την δουλειά. Εσένα όμως ξέρω ότι θα σε κρατήσει" ολοκλήρωσε την σκέψη του και κλείνοντας της το μάτι, επέστρεψε στις σημειώσεις του.

Η Ζοζεφίνα τον αποχαιρέτησε και έκανε μερικά βήματα ακόμα, ώσπου έφτασε έξω από τον προορισμό της. Χτύπησε το δάχτυλο της πάνω στην πόρτα και άκουσε την μπάσα φωνή του να δίνει άδεια για να περάσει. Το έκανε, χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Κρις, έφερες αυτά που σου ζήτησα;" τον άκουσε να ρωτάει, βλέποντας τον να φτιάχνει κάποια πράγματα στην βιβλιοθήκη.

"Ναι... Και με το παραπάνω" του απάντησε και ο Αλεξάντερ γύρισε προς το μέρος της, έκπληκτος που την έβλεπε εκεί. Τα βιβλία έπεσαν στον πάτωμα, κάνοντας έναν ήχο, ο οποίος πέρασε αδιάφορα και από τους δύο.

"Ζοζεφίνα; Τι κάνεις εδώ; Έγινε κάτι με τον Έντγκαρ ή την Λούνα;" την ρώτησε ανήσυχος, τρομάζοντας και μόνο στην ιδέα να συνέβη κάτι σε ένα από τα παιδιά του.

"Όχι όχι, μην ανησυχείς. Όλα είναι εντάξει. Στην πραγματικότητα.. Ήρθα για εσένα" ξεκίνησε να λέει να αυτοπεποίθηση. Ή τώρα ή ποτέ, έτσι είχε πει στον εαυτό της.

"Τι πράγμα;"

"Αλεξάντερ... Σε μίσησα όταν μου είπες ψέματα. Σε μίσησα για όλες τις στιγμές που με έκανες να γελάσω και μετά για τις φορές που με έκανες να κλάψω... Μα τώρα μισώ το γεγονός ότι δεν είσαι κοντά μου και το γεγονός ότι δεν μου μίλησες καθόλου... Μα περισσότερο μισώ το ότι δεν σε μισώ. Ούτε στο ελάχιστο. Καθόλου. Γιατί ποτέ δεν συνέβη κάτι τέτοιο πραγματικά. Ήμουν απλώς θυμωμένη μαζί σου. Πάρα πολύ. Αλλά τώρα ξέρω ότι ποτέ δεν έπαψες να με αγαπάς. Όπως και εγώ. Σε αγαπώ Αλεξάντερ. Σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Εσύ και τα παιδιά, είστε όλη μου η ζωή. Και εγώ με αυτά πάμε πακέτο, οπότε... Δεν μπορείς να είσαι μαζί τους, αν δεν είσαι και μαζί μου. Είναι πολύ αργά για αυτό; Συγγνώμη αν σε έσπρωξα μακριά, ενώ μέσα μου ήθελα να κλειστώ στην αγκαλιά σου. Το μόνο αληθινό σπίτι που είχα ποτέ μου. Σε αγαπώ Αλεξάντερ Σέργουντ" πήρε μια βαθιά ανάσα, καθώς τόση ώρα δεν είχε σταματήσει για να το κάνει.

Ο Αλεξάντερ την κοιτούσε άφωνος. Μέσα του, ένιωθε χιλιάδες πεταλούδες να φτερουγίζουν από ευτυχία. Η καρδιά του χτυπούσε τόσο γρήγορα, που νόμιζε ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί έξω. Αλλά δεν τον ένοιαζε, αφού της ανήκε ολοκληρωτικά. Μπορούσε να την πάρει και να κάνει ότι θέλει με εκείνη. Αν ήθελε να την λιώσει κάτω για να ξεσπάσει, ας το έκανε. Αν πάλι, επιθυμούσε να την πάρει στα χέρια της και της δώσει αγάπη... Αυτό κι αν είχε το ελεύθερο να κάνει. Είναι δυνατόν να την ρωτάει αν ήταν αργά για αυτούς; Θα περίμενε όσο χρειαζόταν! Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως θα δεχόταν κάθε μέρα απόρριψη, ώσπου η Ζοζεφίνα να άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο και να ζήσουν αυτόν τον έρωτα πάλι από την αρχή. Όχι πως έσβησε ποτέ. Απλά είχε εξελιχθεί σε αγάπη που θα κράταγε μέχρι τον θάνατο.

"Τι είναι πιο δυνατό μέσα μου; Ο θυμός των αναμνήσεων... Ή η αγάπη που αισθάνομαι, όταν κοιτάζω τα σοκολατί σου μάτια;" τον ρώτησε και πλησίαζε με γοργό βήμα προς το μέρος του, βλέποντας πως και αυτός έκανε το ίδιο.

Άφησε τα χέρια του να αγγίξουν το πρόσωπο της και έγειρε το κεφάλι της, για να απολαύσει το άγγιγμα του. Τώρα συνειδητοποιούσε στην καρδιά της... Πόσο πολύ το είχε ανάγκη αυτό, έστω και τόσα χρόνια μετά.

"Το... Το εννοείς;" ρώτησε και αυτός πίσω, ακουμπώντας το μέτωπο του πάνω στο δικό της και με την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα από ποτέ.

Η απάντηση της... Θα σήμαινε πάρα πολλά, όποια κι αν ήταν. Ήλπιζε όμως από τα χείλη της, σε μερικά δευτερόλεπτα θα έβγαινε το πολυπόθητο ναι. Το ναι, που θα του έδινε την συγχώρεση. Το ναι, που θα σηματοδοτούσε μια νέα αρχή για εκείνους. Αυτό το ναι, θα τον έκανε για άλλη μια φορά τον πιο ευτυχισμένο άντρα στον κόσμο. Θα τα κατάφερναν. Ήταν σίγουρος πλέον. Αφού μετά από τόσες άσχημες στιγμές και πόνο που βίωσαν, κατάφεραν να τα αφήσουν όλα πίσω και να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη τους, τότε ναι, δεν θα μπορούσε τίποτα να πάει στραβά.

"Ναι αγάπη μου, το εννοώ. Κουράστηκα να κλείνω την πόρτα σε ότι με κάνει ευτυχισμένη. Σε ότι με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή. Εσύ μου τα έδωσες και τα δύο. Τα θέλω ξανά, Αλεξάντερ. Θέλω την οικογένεια μου ξανά ενωμένη. Ας τα αφήσουμε όλα πίσω και ας κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Και όποιος έχει πρόβλημα μπορεί να πάει στο διάολο" του απάντησε και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άλλο, ο Αλεξάντερ σφράγισε τα χείλη τους σε ένα φιλί, σαν το πρώτο που τους είχε φέρει κοντά, τέσσερα χρόνια πριν.

Στην αρχή, ήταν και οι δύο φοβισμένοι και προσεκτικοί. Σαν μια λάθος κίνηση να γινόταν και τα πάντα θα κατέρρεαν γύρω τους. Αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά και οι γλώσσες τους χόρευαν τον δικό τους χορό, έχοντας γίνει ένα ξανά, το φιλί του δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Ακόρεστη η επιθυμία τους για παραπάνω. Ήθελαν να γευτούν ο ένας τον άλλον και αυτήν την φορά, δεν θα τους σταματούσε τίποτα. Τώρα όλα θα έπαιρναν τον δρόμο τους. Κανένας δεν θα τους εμπόδιζε τώρα από το να ζήσουν όπως τους άξιζε. Γιατί και οι δύο άξιζαν μια καλύτερη ζωή... Και μόνο αν ήταν μαζί, μπορούσαν να αισθανθούν ολοκληρωμένοι. Διότι μετά από αυτήν την εξομολόγηση, ήξεραν ότι δεν τους έλειπε τίποτα άλλο.

𝐰𝐡𝐞𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐯𝐢𝐬𝐢𝐨𝐧𝐬 𝐚𝐫𝐨𝐮𝐧𝐝 𝐲𝐨𝐮
𝐛𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐞𝐚𝐫𝐬 𝐭𝐨 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐞𝐲𝐞𝐬
𝐚𝐧𝐝 𝐚𝐥𝐥 𝐭𝐡𝐚𝐭 𝐬𝐮𝐫𝐫𝐨𝐮𝐧𝐝𝐬 𝐲𝐨𝐮
𝐚𝐫𝐞 𝐬𝐞𝐜𝐫𝐞𝐭𝐬 𝐚𝐧𝐝 𝐥𝐢𝐞𝐬
𝐢'𝐥𝐥 𝐛𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐬𝐭𝐫𝐞𝐧𝐠𝐭𝐡
𝐢'𝐥𝐥 𝐠𝐢𝐯𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐡𝐨𝐩𝐞
𝐤𝐞𝐞𝐩𝐢𝐧𝐠 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐟𝐚𝐢𝐭𝐡 𝐰𝐡𝐞𝐧 𝐢𝐭'𝐬 𝐠𝐨𝐧𝐞
𝐭𝐡𝐞 𝐨𝐧𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐬𝐡𝐨𝐮𝐥𝐝 𝐜𝐚𝐥𝐥
𝐰𝐚𝐬 𝐬𝐭𝐚𝐧𝐝𝐢𝐧𝐠 𝐡𝐞𝐫𝐞 𝐚𝐥𝐥 𝐚𝐥𝐨𝐧𝐠

Στεκόμενοι και οι δύο στα πόδια τους, χωρίς να αφήσουν ούτε για ένα λεπτό τον άλλον από τα χέρια του, την κόλλησε στον τοίχο, ο οποίος είχε φυλάξει τόσες αναμνήσεις. Τα μαλλιά κοντά, κατάξανθα μαλλιά της εφάπτονταν στο βαθύ μπλε χρώμα που ήταν βαμμένος. Ο Αλεξάντερ πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από το πάνω μέρος της φόρμας και έλυσε το σουτιέν της, αφήνοντας το να πέσει στο πάτωμα. Δεν δυσκολεύτηκε και πολύ άλλωστε, μιας και δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά σίγουρα όχι και η τελευταία τους.

Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί της, καθώς το άγγιγμα απλωνόταν παντού πάνω της, σταδιακά. Με αργές κινήσεις, που ήξερε ότι την βασάνιζαν και ότι αργότερα θα έπαιρνε το αίμα της πίσω, της αφαιρούσε το ρούχο. Κατέληξε και αυτό στο πάτωμα, αποκαλύπτοντας όλο το σώμα της. Έτσι που το είδε ο Αλεξάντερ, ένιωσε την φλόγα της ηδόνης και του πάθους να μεγαλώνει κι άλλο. Δεν θα έκανε για πολύ ακόμα υπομονή. Είχε ξεχάσει όλα τα θέματα που προέκυψαν και πλέον, όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη στην γυναίκα που αγαπούσε. Τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό εκείνη την στιγμή, πέρα από τον έρωτα της ζωής του.

Η Ζοζεφίνα ήθελε να τον δει και εκείνη κάτω από τα ρούχα. Οι ανάγκες της, την παρακινούσαν να κάνει αυθόρμητες κινήσεις, αφαιρώντας πρώτα το σακάκι του και σιγά σιγά τα υπόλοιπα. Το μέσα και το έξω της, ζητούσαν τα πάντα. Δεν ήθελε να σκεφτεί εκείνη την στιγμή και για την ώρα, άφησε όλα τα άλλα σε μια άκρη του μυαλού της και αποφάσισε να ζήσει το τώρα. Αγκάλιασε την λεκάνη του μετά πόδια και έμπλεξε τα δάχτυλα της στα μαλλιά του, κάτι που ήξερε ότι τον άναβε. Ήξεραν πολύ καλά τα κουμπιά του άλλου... Τι παραπάνω χρειάζονταν;

Ο Αλεξάντερ ένιωσε ακριβώς τα ίδια πράγματα και, υποβαστάζοντας της, την μετέφερε στην κρεβατοκάμαρα -που ο Αλεξάντερ για χρόνια κρατούσε την πόρτα κλειστή, μα όχι κλειδωμένη, γιατί ήλπιζε πως μια τέτοια στιγμή θα ερχόταν ξανά-, ακουμπώντας της στο κρεβάτι.

Εκεί μια φορά και έναν καιρό, έγιναν ένα για πρώτη φορά. Δεν πρόσφεραν απλά σαρκική ηδονή ο ένας στον άλλον, όπως κάποτε πίστευε ο Αλεξάντερ ότι είναι μόνο το σεξ, αλλά και τον έρωτα που κάθε φορά γεμίζει τα ζευγάρια, όταν η ερωτική πράξη φέρνει κοντά τα σώματα τους. Εδώ, είχαν περάσει μαζί άπειρα βράδια, λόγω δουλειάς υποτίθεται, τους πρώτους έξι μήνες που ήταν κρυφή η σχέση τους. Εδώ, έκαναν έρωτα ανάμεσα στα διαλείμματα της δουλειάς, γιατί απλά το ήθελαν. Πόσα μυστικά και στιγμές είχε μέσα του αυτός ο χώρος! Ήταν δικός τους... Ο Αλεξάντερ τότε υποσχέθηκε πως μόνο η Ζοζεφίνα θα έμπαινε μέσα, από εκεί και πέρα. Τήρησε τον λόγο του... Γιατί άλλαξε πραγματικά.

𝐚𝐧𝐝 𝐢 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐭𝐚𝐤𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐢𝐧 𝐦𝐲 𝐚𝐫𝐦𝐬
𝐚𝐧𝐝 𝐡𝐨𝐥𝐝 𝐲𝐨𝐮 𝐫𝐢𝐠𝐡𝐭 𝐰𝐡𝐞𝐫𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐛𝐞𝐥𝐨𝐧𝐠
𝐭𝐢𝐥𝐥 𝐭𝐡𝐞 𝐝𝐚𝐲 𝐦𝐲 𝐥𝐢𝐟𝐞 𝐢𝐬 𝐭𝐡𝐫𝐨𝐮𝐠𝐡
𝐭𝐡𝐢𝐬 𝐢 𝐩𝐫𝐨𝐦𝐢𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮
𝐭𝐡𝐢𝐬 𝐢 𝐩𝐫𝐨𝐦𝐢𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮

Ήταν σωστό; Ήταν λάθος η απόφαση που πήρε; Δεν το ήξερε και ειλικρινά, δεν την ένοιαζε να μάθει. Ήταν αυτό που ήθελε και ήξερε ότι θα έκανε χαρούμενα τα παιδιά της. Ήταν αυτό που ένιωθε. Αυτό που ποθούσε. Και η καρδιά ποτέ δεν κάνει λάθη. Εμείς νομίζουμε ότι δεν πρέπει να ερωτευόμαστε κάποιον ή κάποια, αλλά η καρδιά μόνο γνωρίζει την αλήθεια. Και για αυτό σε οδηγεί σε μονοπάτια, εντελώς άγνωστα, που λέγονται συναισθήματα. Όποια κι αν είναι η κατάληξη, είτε καλή είτε κακή, κάτι θα κερδίσεις. Μπορεί να είναι η ευτυχία σου ή ένα μάθημα πως πρέπει πάντα να προσέχεις που βαδίζεις... Γιατί δεν είναι σίγουρο ότι θα βγεις από αυτά τα μονοπάτια αλώβητεος.

Η Ζοζεφίνα και ο Αλεξάντερ, είχαν ακούσει για άλλη μια φορά αυτό που πράσταξε η καρδιά και μπήκαν πάλι στον ίδιο μονόδρομο. Απλά τώρα θα ήταν πιο προσεκτικοί και πάνω από όλα ειλικρινής ο ένας με τον άλλον. Βέβαια, κανείς δεν ήξερε ακόμα που θα κατέληγε, ούτε τα αγκάθια που θα αναγκάζονταν να πατήσουν ξανά ή τις διακλαδώσεις που θα έπρεπε να προσπεράσουν με κάθε τρόπο. Η αρχή για αυτό το νέο ξεκίνημα είχε ήδη γίνει. Το μόνο που έμενε ήταν να σταθούν πλάι πλάι και να περπατήσουν μαζί, ξεπερνώντας τις συμφορές...Και πιστέψτε με, ήταν πολλές.

Γειά σας όμορφα δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πάει πολύς καιρός!

Μια εβδομάδα για την ακρίβεια, αλλά υγεία😇

Επέστρεψα με καινούργιο κεφάλαιο, το οποίο βγήκε ΛΙΓΆΚΙ μεγαλούτσικο😅😅😅😅😅

Ξέρω ότι είχα πως δεν πρόκειται να ξαναβγεί τόσο μεγάλο, αλλά αυτήν την φορά... Βασικά δεν θα υποσχεθώ το ίδιο, γιατί κάθε φορά που το κάνω, βγαίνω εκτός ορίων🤓🤓🤓

Αλλά θα προσπαθήσω να μειώνω κάποια πράγματα και ίσως να βγάζω μη απαραίτητες λεπτομέρειες😁😁😁

Άξιζε παρόλα αυτά τον κόπο η αναμονή, έτσι;!

Το Josander είναι και πάλι μαζί🎉🎉🎉🎉🎉

Είδαμε ποιοί συνέβαλαν σε αυτό, οπότε αξίζει να τους δούμε λίγο παραπάνω, δεν νομίζετε;
😉😉😉😉😉

Είπα κάτι για αναποδιές, δεν είπα; Χεχεχε, νομίζω το έκανα!

Γιατί αγαπητοί αναγνώστες με ξέρετε πια, χωρίς δράμα, μυστικά, αποκαλύψεις και όλα τα σχετικά, δεν πάμε μπροστά😆🤣

Ετοιμαστείτε πάντως γιατί η πρώτη αποκάλυψη, έρχεται σε πολύ λίγα κεφάλαια... Και δεν έχω ιδέα τι αντιδράσεις θα αφήσει η βόμβα που θα ρίξω😊

Επιπλέον, ευχαριστώ για την βοήθεια που δέχτηκα από μια φίλη μου για να προσθέσω αυτό το τραγούδι στην σκηνή! Μου άρεσε πολύ και απλά σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να μπει!

Αυτά από εμένα!

Καλό βράδυ💖💖💖

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️