Josephine's POV

20 χρόνια πριν...

Φέρνω τα πόδια μου κοντά στο πιγούνι μου και τα αγκαλίαζω, κλείνοντας το στόμα μου όσο πιο σφιχτά μπορώ. Δεν πρέπει να ακούγεται ούτε η ανάσα μου.. Αλλιώς θα χάσω στο κρυφτό... Και αυτός θα με βρει.

Οι κραυγές τις μαμάκας μου έχουν σταματήσει να ακούγονται. Μάλλον αυτή... Δεν κατάφερε να κρυφτεί καλά. Την χτύπησα πολύ άσχημα αυτή την φορά; Τι της έκανε; Γιατί... Γιατί δεν την ακούω πια;

Παίζουμε συχνά αυτό το παιχνίδι. Αν δεν κρυφτούμε καλά εγώ και η μαμά... Μας βάζει τιμωρία. Δεν είναι η ίδια κάθε φορά για την μανούλα μου. Εμένα συνήθως, χρησιμοποιεί μια ζώνη... Για να μου μάθει να παίζω καλύτερα.

"Ζοζεφίνα... Ζοζεφίνα που είσαι;" τον ακούω να ρωτάει, με την μπάσα φωνή του να διαπερνάει τα αυτιά μου. Πάνε να μου ξεφύγουν μερικοί λυγμοί και δαγκώνω με δύναμη την γλώσσα μου, μέχρι που αισθάνομαι το κόκκινο υγρό να κυλάει έξω από το στόμα μου. Δεν πρέπει να χάσω αυτήν την φορά... Δεν θέλω να χάσω αυτήν την φορά...

Μέσα από την χαραμάδα, τον βλέπω να ανοίγει τα ντουλάπια της κουζίνας ένα ένα, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην κρυψώνα μου. Φοβάμαι... Όχι τόσο για εμένα, αλλά για την μαμά μου. Είναι καλά; Θα έρθει να με βρει... Πριν από αυτόν;

"Μακάρι να έχεις κρυφτεί καλά... Αλλιώς θα σου κάνω πράγματα που δεν θέλω..."

Μια έντονη, απαίσια μυρωδιά φτάνει στα ρουθούνια μου και κάτι υγρό με γαργαλάει στις πατούσες. Κοιτάζω προς τα εκεί και αντικρίζω τα τσίσα μου να έχουνε σχηματίσει μια μικρή λιμνούλα. Ούτε και ξέρω πόσες ώρες είμαι εδώ, περιμένοντας της μαμάκα μου να έρθει να με σώσει.

"Κάτι μυρίζω... Ζοζεφίνα, πάλι κατούρησες στην κουζίνα μου;!"

Ήρθε η ώρα... Για την τιμωρία μου. Εύχομαι τουλάχιστον να είναι η τελευταία φορά.

"Αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο!!! Ψηλά τα χέρια!!!" ακούω κάποιον να φωνάζει και μαζεύομαι περισσότερο στην κρυψώνα μου, χωρίς να βγάζω άχνα.

"Πρέπει να βρω την κόρη μου!"

"Και τι ζώνη γιατί την κρατάς;! Πέτα την κάτω και ψηλά τα χέρια!" φωνάζει μια γυναικεία φωνή και ακούω ένα μπαμ. Βλέπω ένα σώμα να πέφτει κάτω και βγάζω ένα ουρλιαχτό.

Κάποιος ανοίγει την ντουλάπα και μπροστά μου, εμφανίζονται δύο αστυνομικοί.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει η γυναίκα ανήσυχη και της γνέφω καταφατικά, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη. Τεντώνει το χέρι της και εγώ, με το δικό μου να τρέμει, το πιάνω και με βοηθάει να βγω έξω από το ντουλάπι.

"Δεν θα σε ενοχλήσει ξανά" μου λέει τρυφερά ο άντρας και δύο άλλοι αστυνομικοί, κρατώντας τον μπαμπά μου στα χέρια τους, προχωράνε προς την είσοδο.

"Μπορεί να με τραυμάτισαν... Όμως μια μέρα, θα επιστρέφω στην ζωή σου και θα σε τιμωρίσω που δεν κρύφτηκες καλά παλιόπαιδο! Εσύ και η πουτάνα η μάνα σου θα πληρώσετε!" μου φωνάζει και νιώθω το αίμα μου, να ανεβαίνει στο κεφάλι!

"Μπορείς να λες ότι θες σε εμένα, αλλά μην τολμήσεις να πεις κάτι κακό για την μαμά μου ξανά!" φωνάζω πίσω και βάζω τα κλάματα. Η γυναίκα αστυνόμος βάζει τα χέρια της στους ώμους μου και προσπαθεί να με ηρεμήσει.

"Ζοζεφίνα! Ζοζεφίνα!"

Γυρνάω προς την πόρτα της κουζίνας και βλέπω την μαμά μου να μπαίνει μέσα. Τρέχω στην αγκαλιά της και αυτή με σφίγγει πάνω, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου με τρυφερότητα.

"Μανούλα μου! Σε τιμώρησε άσχημα;!" την ρωτάω κλαίγοντας και αυτή με φιλάει στο μέτωπο, κοιτώντας με στα μάτια.

"Το σημαντικό είναι, πως δεν θα το κάνει ξανά πάνω σου. Αυτός ο άνθρωπος θα μπει φυλακή... Και εμείς θα φύγουμε από το Σαν Φρανσίσκο" μου λέει γλυκά και την αγκαλίαζω ξανά.

"Που θα πάμε μαμάκα;"

"Θυμάσαι που μου έλεγες πως θες να δεις την πόλη τον αστέρων; Εκεί θα πάμε. Θα μείνουμε τις πρώτες μέρες, με την Νατάσα και τους γονείς της"

Αρχίζω να χοροπηδάω πάνω κάτω ενθουσιασμένη, που επιτέλους θα δω την πόλη τον διάσημων από κοντά και που επιτέλους, αυτός ο εφιάλτης τελείωσε. Τώρα με την μαμάκα μου, θα πάμε στο Λος Άντζελες για ένα νέο ξεκίνημα. Και ποιός ξέρει, ίσως μια μέρα, να γνωρίσω κάποιον διάσημο, που θα τον ξέρει όλος ο κόσμος!

Τώρα...

"Πάντα ήθελα να φάω σοκολάτα γάλακτος!" φωνάζει η αδερφή μου και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, μου λένε ευχαριστώ.

"Συγχαρητήρια Ζοζεφίνα! Στην υγειά σου!" μου λένε όλοι μαζί και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας.

Η Λούνα, αφού της είπα πως πήρα την δουλειά, διέδωσε σε όλους όσους ζουν γύρω από την αυλή τα νέα και όλοι έσπευσαν να το γιορτάσουν μαζί μας. Έφεραν φαγητά από τα σπίτια τους και έχουμε στήσει κανονικό γλέντι εδώ. Με μουσική και χορό.

"Ήμουν σίγουρη πως θα τα κατάφερνες αγάπη μου!" μου φωνάζει η κυρία Σοφία και κάνουμε μια αγκαλιά.

"Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Σοφία. Σημάνει πολλά για εμένα η στήριξη όλων σας" λέω χαμογελαστή και βλέπω την Νατάσα να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου.

"ΤΟ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ;! ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΚΟΛΛΗΤΟΥΛΑ!!!" φωνάζει έντονα, πηδόντας στην αγκαλιά μου.

"Σε ευχαριστώ Νατάσα... Για όλα. Σου χρωστάω"

"Μην το ξαναπείς αυτό. Θα έκανα τα πάντα για εσένα και το ξέρεις" μου απαντά πίσω και εγώ, χαμογελώντας της, της προσφέρω ένα ποτήρι κρασί.

"Τώρα θα σε βλέπω κάθε μέρα! Δεν θα ξεκολλάμε!"

Συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό της. Αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο. Όμως, ίσως είναι καλύτερα να κρατάω μια πισινή. Ναι μεν με προσέλαβε, αλλά μπορεί κάλλιστα κάποια στιγμή να με διώξει αν το επιθυμεί. Οπότε, νομίζω πως πρέπει να επιστρέψω στην πραγματικότητα.

"Έλα βρε Ζοζεφίνα, προς τι τα μούτρα; Βρήκες δουλειά! Θα έπρεπε να πετάς από την χαρά σου!"

"Το έκανα Νατ. Όμως... Αυτό δεν σημαίνει πως με τον ίδιο τρόπο που την πήρα, μπορώ και να την χάσω. Πρέπει να μείνω σταθερή και να μην καβαλήσω το καλάμι"

"Αυτό σίγουρα δεν θα γίνει. Είσαι πολύ καλός άνθρωπος Ζοζεφίνα. Το χρήμα, όσο ανάγκη και αν το είχες, δεν ήταν ποτέ η βάση της ευτυχίας σου. Δεν θα σε αλλάξει το ξέρω" λέει και μου αρέσει που σκέφτεται έτσι για εμένα. Ξέρω πως τίποτα δεν μπορεί να με αλλάξει, όμως με κάνει να χαρούμενη να ξέρω πως οι δικοί μου άνθρωποι πιστεύουν σε εμένα.

Ανεβαίνουμε λίγα από τα σκαλιά, που οδηγούν στην ταράτσα και καθόμαστε στην μέση, έχοντας για θέα όλη την αυλή.

"Για πες... Πως ήταν η συνέντευξη με τον Σέργουντ; Πήγε καλά;"

"Μια χαρά"

"Και για πες! Πως είναι από κοντά;" με ρωτάει και νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται και να απλώνεται μια ζεστασιά σε όλο μου το κορμί, και μόνο στην σκέψη του. Χωρίς καν να είμαι όρθια, τα πόδια μου τρέμουν και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, καθώς θυμάμαι τις στιγμές που ήμασταν οι δύο μας το πρωΐ. Όταν με κοιτούσες, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και το άγγιγμα του, μου το έκανε να δύσκολο να αναπνεύσω.

"Μόλις κοκκίνισες! Ζοζεφίνα, σου αρέσει;!"

Τι;! Πάει καλά;! Τι με ρωτάει τώρα;!

"Νατάσα, σήμερα τον γνώρισα! Πότε να προλάβω;! Εξάλλου, είναι το αφεντικό μου και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ρισκάρω την θέση μου, ακόμα καλά καλά δεν την πήρα" της λέω, πίνοντας μια γουλιά από το κρασί μου.

"Ζοζεφίνα... Όχι τέτοια σε εμένα. Σε ξέρω απ' έξω και ανακατωτά"

"Τώρα εσύ θα μου το παίξεις ειδική στις σχέσεις;"

"Από εσένα, είμαι περισσότερο! Τριάντα χρονών γυναίκα και έχεις κάνει μόνο μια σχέση"

"Ξέρεις πως αναζητώ σταθερότητα. Όλοι όσοι έχω συναντήσει, δεν θέλουν κάτι τέτοιο ακόμα από την ζωή τους"

Σηκώνει τα χέρια ψηλά, ως ένδειξη παράδοσης και συνεχίζουμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα, καθώς με ενημερώνει και για την νέα ταινία που θα ετοιμάσει η Sergud Studios.

Από ότι έχω καταλάβει, με περιμένει σκληρή δουλειά. Τίποτα δεν θα είναι εύκολο και τίποτα δεν θα μου χαριστεί. Μα όπως είπα, θα αποδείξω πως είμαι το ίδιο ικανή με κάποια που έχει... Προϋπηρεσία. Η ανάγκη μου να το κάνω... Είναι πολύ μεγάλη. Ειδικά προς το πρόσωπο του Σέργουντ.

"Θυμάμαι τότε, που με την μητέρα σου βρεθήκατε ξαφνικά έξω από την πόρτα μας. Ήταν τόσο καλές φίλες, που η δική μου δέχτηκε αμέσως να σας φιλοξενήσουμε"

"Και εγώ τις θυμάμαι αυτές τις μέρες. Κάθε βράδυ, sleepover στο δωμάτιο της άλλης" της λέω και γελάμε, με τις αναμνήσεις μας από τότε που συγκατοικούσαμε να επιστρέφουν. Ήταν... Από τις πραγματικά όμορφες μέρες της παιδικής μου ηλικίας.

"Η κυρία Ιουλιέτα θα ήταν πολύ περήφανη για εσένα. Και θα χαιρόταν να ξέρει πως βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά από εκείνο το τέρας" μου λέει και οι μυς μου σφίγγονται.

"Ναι... Είχαμε έρθει από την άλλη μεριά της Καλιφόρνιας. Δεν άντεχε να ζει στην ίδια πόλη με αυτόν, όσο και αν γνώριζε πως ήταν στην φυλακή" Είναι κάποια πράγματα, που όσο και αν επιθυμείς να τα ξεχάσεις, ο εγκέφαλος σου τα ανασύρει από μόνος του. Είναι περίεργο αυτό. Οι όμορφες αναμνήσεις πολλές φορές χάνονται, μα οι άσχημες μένουν.

"Όμως μετά... Μια χαρά τα πέρασε η μαμά σου στο Λος Αντζελες" μου λέει με νόημα και την χτυπάω παιχνιδιάρικα στον ώμο.

Κοιτάζω την Λούνα, η οποία παίζει μαζί με τα άλλα παιδιά και γελάει με την ψυχή της. Όταν γεννήθηκε... Ήμουν πανευτυχής. Πάντα ήθελα να έχω ένα αδερφάκι. Αγόρι, κορίτσι δνε με ένοιαζε. Απλά... Για να προσφέρω αγάπη.

"Οι γονείς μας, φρόντισαν για εμένα με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα.. Θα κάνω το ίδιο και για την Λούνα, πάση θυσία" της λέω και με κοιτάζει με περηφάνια.

"Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είχαν έναν άνθρωπο σαν και εσένα κοντά τους. Φέρνεις φως στις ζωές των άλλων και προσφέρεις τα πάντα για να τους κάνεις ευτυχισμένους"

Αυτά μου λέει πάντα. Και δεν είναι η μοναδική. Οι περισσότεροι γνωστή μου, με χαρακτηρίζουν σαν άγγελο σωτήριας. Άγγελος... Με την μορφή Ζοζεφίνας.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε; Ελπίζω καλά☺️

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Σκέφτηκα πως θα ήταν δίκαιο να δούμε και κάτι από το παρελθόν Ζοζεφίνας μας😗

Σας άρεσε;

Βέβαια, όπως και με τον Αλεξάντερ, δεν είναι τα μοναδικά που θα δούμε. Θα αποκαλύψουν πολλά, όπως θα αποκαλυφθούν και πολλά, τα οποία... Δεν τα γνωρίζουν όταν καν αυτοί🤫

Τώρα το αν θα είναι καλά😇 ή κακά😈, θα το μάθουμε στην πορεία!

Μέχρι το επόμενο...

Peace✌️