Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα απότομα. Κοίταξα τριγύρω. Το μέρος έμοιαζε με αρχαίο ναό. Είχε παντού μαρμάρινους κίονες και δάδες με αναμένα κεριά. Το φως του ήλιου αχνοφαινόταν μέσα από το ξύλινο μισοσπασμένο ταβάνι. Ένιωσα έναν φρικτό πόνο στον λαιμό μου. Το δάγκωμα του Klaus είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα και όσο περνούσε η ώρα γινόταν χειρότερο. "Σε λίγο θα αρχίσουν οι παραισθήσεις αν δεν σε έχω σκοτώσει μέχρι τότε."  είπε σατανικά ο Klaus. "Klaus, ο Mikle μας έφερε εδώ για κάποιο λόγο. Δεν πρέπει να τσακωθούμε αν θέλουμε να βγούμε από εδώ μέσα. Δεν πρέπει να συμβεί αυτό!" είπα με ένα βλέμμα που προσπαθούσε να τον πείσει. Με πλησίασε. "Το μόνο πράγμα που θα συμβεί είμαι εγώ που θα καρφώσω αυτό εδώ το σίδερο στην καρδιά σου και μετά ο Mikle θα είναι παρελθόν." είπε με οργή. "Τι εννοείς;" ρώτησα παραξενευμένη. "Εσύ έκανες το ξόρκι για να φέρεις τον Mikle πίσω στην ζωή. Αν πεθάνεις το ξόρκι θα λυθεί και ο Mikle θα είναι νεκρός για πάντα!". "Μπορώ απλά να τον σκοτώσω!" είπα έντονα. "Ναι αλλά δεν θα τιμωρηθείς έτσι." είπε με κακία και πέταξε ένα κομμάτι σίδερο προς το μέρος μου. Το απέφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ο Klaus βρήκε κάποια σκουριαμένα κόμματα από σίδερο, τα άναψε στις δάδες με τα κεριά και άρχισε να τα πετάει προς το μέρος μου. Έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα και συνέχεια κοιτούσα πίσω μου για να μπορέσω να αποφύγω τα πυρωμένα  σίδερα που ερχόντουσαν καταπάνω μου. Άκουσα την βροντερή φωνή του Klaus."Μπορείς να τρέξεις αλλά δεν μπορείς να κρυφτείς από μένα Alison! Όπου και να πας θα σε βρω....και θα σε σκοτώσω!" είπε με κακία. Συνέχισα να τρέχω ώσπου κάτι με έκανε να σταματήσω απότομα. Κοίταξα το σώμα μου. Το δάγκωμα είχε καλύψει σχεδόν όλο μου το δέρμα. Η πληγή ήταν τεράστια και δεν σταματούσε. Ακούστηκε η φωνή της Marlissa."Ξέρω ότι πονάει αλλά σου αξίζει αδελφούλα." είπε σατανικά. "Τι κάνεις εδώ; Σε σκότωσα!" είπα προσπαθώντας να διακρίνω την μορφή της. Όλα είχαν θολώσει και έκανα αρκετή προσπάθεια για να καταλάβω το άτομο που μου μιλούσε. Τότε ένα βέλος καρφώθηκε στην πλάτη μου. "Αν μας σκότωσες τότε γιατί είμαστε εδώ;" άκουσα την φωνή του Ted. "Μάλλον είσαι και εσύ νεκρή." είπε ο Alfred. Τότε ένα νέφος σκέπασε το σημείο που βρισκόμουν. Γονάτισα εξαντλιμένη. Κοίταξα δεξιά και αριστερά. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να καταλάβω ότι η Marlissa, ο Ted και ο Alfred με πλησίαζαν απελπιστικά. "Φύγετε....Είστε νεκροί..... Βλέπω παραισθήσεις." είπα αδύναμα. Ο Ted  έσκυψε κοντά μου. "Αν βλέπεις παραισθήσεις πως μπορώ να κάνω αυτό;" είπε ειρωνικά και κάρφωσε ένα κομμάτι σίδερο στον λαιμό μου. Ένιωσα το σίδερο να μπαίνει μέσα στον λαιμό μου και να σκίζει το λαρύγγι μου. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει έπιασα το σίδερο και το πέταξα μακριά. Πήρα λίγες βαθιές ανάσες και τότε αισθάνθηκα κάτι παράξενο. Ακούμπησα τα χέρια μου στο πάτωμα και τότε εμφανίστηκε ένα αστέρι πεντάλφα. "Φύγετε μακριά μου!" τους πρόσταξα. Με αγνόησαν και συνέχισαν να πλησιάζουν με τα όπλα τους. Ένιωσα μια σκοτεινή ενέργεια να βγαίνει από τα άκρα των δαχτύλων μου. Πέταξα αυτή τη δύναμη ψηλά. Το ταβάνι έσπασε σε χίλια κομμάτια και όλα έπεσαν πάνω τους. "Alison." ακούστηκε η ήρεμη φωνή του Elijah. Σηκώθηκα  απότομα, γύρισα προς το μέρος του και τον κοίταξα. "Μείνε μακριά μου Elijah!" είπα τρομαγμένη και το αστέρι πεντάλφα που βρισκόταν στο πάτωμα τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο Elijah με πλησίασε. "Alison χαλάρωσε. Εγώ είμαι. Ο Elijah." είπε και έκανε άλλο ένα βήμα προς το μέρος μου. "Είπα μείνε μακριά μου!" τον πρόσταξα. "Ξέρω ότι έχεις χάσει τον έλεγχο αλλά μπορείς να το παλέψεις και ξέρω ότι θα τα καταφέρεις. Έλα." είπε γλυκά και άπλωσε το χέρι του. Οι φλόγες που με κύκλωναν έσβησαν και με δισταγμό πλησίασα τον Elijah. Έπιασα το χέρι του. "Είσαι παγωμένη!" είπε τρομαγμένος. Άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου και έπεσα στην αγκαλιά του. "Πρέπει να βρούμε τον Klaus. Είναι ο μόνος που μπορεί να σε θεραπεύσει....Αλλά αν δεν το κάνει;" είπε με έναν παράξενο τόνο στην φωνή του που με έκανε να υποψιαστώ πως αυτός στον οποίο μιλούσα δεν ήταν ο Elijah. "Elijah....πρέπει να τον πείσεις...." ψελλησα αδύναμα και έβηξα στον αγκώνα του αριστερού χεριού μου. "Ηρέμισε. Όλα θα πάνε καλά." είπε με έναν ήρεμο ήχο που έκρυβε ειρωνεία μέσα του. Μου χαΐδεψε απαλά το κεφάλι και έκλεισα τα μάτια μου. Τότε ένιωσα την κίνηση των χεριών του που προσπαθούσαν να καρφώσουν κάτι σε εμένα. Έτσι άνοιξα απότομα τα μάτια μου, έπιασα το σίδερο και έσπρωξα τον Klaus στον τοίχο. "Μπορεί να έχω παραισθήσεις και να βλέπω άλλα πράγματα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να σε καταλάβω Klaus. Εγώ και εσύ είμαστε το ίδιο πράγμα! Κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε αυτό που θέλουμε." είπα εκνευρισμένη και πέταξα το κομμάτι σίδερο στα πλευρά του Klaus.

   Έτρεξα γρήγορα αλλά ήμουν εντελώς εξαντλιμένη. Σταμάτησα μπροστά από μία γιγάντια πόρτα. Ήταν ξύλινη και είχε χαραγμένα κάποια ανάγλυφα πάνω της. Την άνοιξα. Ύπήρχαν κάποιες σκάλες που οδηγούσαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Πήρα μια δάδα για να μπορέσω να βλέπω και κατέβηκα τις σκάλες. Προχώρησα στο δωμάτιο. Δεξιά και αριστερά υπήρχαν κάποιες παράξενες τοιχογραφίες. Δεν τις είχα ξαναδεί ποτέ σε κανένα βιβλίο ιστορίας. Μια από αυτές μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ήταν σκαλισμένα κάποια ανθρωπάκια  σε κύκλο και ένα ήταν στην μέση. Αυτό έκανε μια κίνηση και έδινε δύναμη στα άλλα ανθρωπάκια. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ακούστηκε μια φωνή από το βάθος του δωματίου. Πλησίασα και είδα την Addison που ήταν αλυσοδεμένη και γεμάτη με αίμα. 'Υπέροχα....' σκέφτηκα με ειρωνεία. "A-Alison; Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησε τρομαγμένη. "Πληρώνω για τα λάθη μου εσύ;" είπα ειρωνικά. "Κάποιος με άρπαξε, με εδεσε και με έφερε εδώ. Οι δυνάμεις μου δεν του έκαναν τίποτα!" είπε ταραγμένη. Γονάτισα στο πάτωμα και έβηξα. "Ωχ θεέ μου! Τι είναι αυτή η πληγή που έχει καλύψει το σώμα σου;" ρώτησε και καλά τρομαγμένη. Αλλά ακόμα δεν με έπειθε το ψεύτικο υφάκι της. Μπορεί να είχε πείσει τους πάντες ότι ήταν καλή αλλά ποτέ δεν θα έπειθε εμένα. Την κοίταξα αδιάφορα. "Ο Klaus με δάγκωσε...." είπα αδύναμα. "Ναι αλλά το δάγκωμα του κάνει κακό μόνο στα βαμπίρ εκτός εάν.......όχι! Δεν είσαι νεκρή!" είπε ξαφνιασμένη. "Είμαι κατά μία έννοια.." είπα. "Λύσε με. Μπορώ να σε βοηθησω." είπε αποφασιστηκά. "Και να ήθελα δεν μπορώ. Οι αλυσίδες έχουν ερωλύνη πάνω τους." είπα και κοίταξα από την άλλη πλευρά. "Alison σε παρακαλώ λύσε με. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι! Δεν σου αξίζει!" είπε με ένα βλέμμα γεμάτο έγνοια. "Και πως δεν ξέρω ότι δεν είσαι ο Klaus ή ο Mikle; Δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι αληθινό ή παρέσθηση." είπα. "Alison εγώ είμαι! Σε παρακαλώ πίστεψε με!" είπε με μια αθώα φωνή. Σηκώθηκα με όση δύναμη μπορούσα και την κοίταξα. "Συγγνώμη αλλά δεν έχω χρόνο να κάτσω να ασχοληθώ με ανούσιες κουβεντούλες.  Πρέπει να βρω τον Mikle και να τον σκοτώσω." είπα με σοβαρο βλέμμα και έφυγα. Καθώς προχωρούσα στον διάδρομο του κτιρίου άκουσα κάτι παράξενο. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Υπήρχε ένας καθρέφτης που πάνω του ήταν γραμμένο κάτι με κόκκινο κραγιόν. Τον πλησίασα και ξαφνιάστηκα! Έγραφε: 'Είμαι παντού και σε λίγο εσύ δεν θα είσαι πουθενά. Έρχεται η ώρα σου σκύλα.
                                    -Α'
Δεν είναι δυνατόν! Ήταν το ίδιο μήνυμα που είχε γράψει στον καθρέφτη του σπιτιού μου. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τύμπανο. Ένιωθα το σώμα μου να τρέμει και τα χέρια μου να παγώνουν. Τότε πρόσεξα έναν μαύρο κουκουλοφόρο που  στεκόταν από πίσω μου. Τον κοίταξα τρομαγμένη. "Οχι! Δεν είσαι αληθινή!  Τίποτα από αυτό δεν είναι αληθινό! Βλέπω παραισθήσεις!" ψελλησα φοβισμένη. Με πλησίασε, έβγαλε ένα όπλο από την τσέπη της και με σημάδεψε. Θυμήθηκα όλα τα μηνύματα που μου έστελνε η 'Α'. Θυμήθηκα τον τρόμο που μου προκαλούσαν! Ήμουν αδύναμη. Ναι. Ήμουν αδύναμη να της αντισταθώ ως άνθρωπος γιατί το παιχνίδι της ήταν καλύτερο από το δικό μου. Αλλά αυτή τη φορά είχα το κατάλληλο χαρτί για να την σκοτώσω και να βάλω ένα τέλος σε αυτή τη χρόνια αγωνία μου. Η κουκουλοφόρος πάτησε την σκανδάλη. Είδα την ατσάλινη σφαίρα να έρχεται προς το μέρος μου. Άπλωσα γρήγορα το χέρι μου και την έπιασα. Η 'Α' έκανε ένα βήμα πίσω. "Τι; Νόμιζες ότι θα με σκότωνε αυτή η σφαίρα;" ρώτησα ειρωνικά. Την πλησίασα. "Δεν ξέρω αν είσαι η 'Α' ή οποιοσδήποτε άλλος ηλίθιος που θέλει να με σκοτώσει αλλά έχω ένα μήνυμα για σένα και για τους υπόλοιπους βλάκιες με τους οποίους συνεργάζεσαι. Το παιχνίδι αλλάζει και θα γίνει πλέον με τους δικούς μου κανόνες." είπα με κακό ύφος, έβγαλα την κουκούλα από την 'Α' και την δάγκωσα στον λαιμό. Ακούστηκε το ουρλιαχτό της. Ενα ουρλιαχτό γεμάτο τρόμο και απόγνωση. Το αίμα της μου έδωσε λίγη ενέργεια. Αφού τελείωσα μαζί της, την πέταξα στον τοίχο. "Εσύ και η ανόητη συμμορία σου με καταδιώκετε πολύ καιρό. Αυτό αλλάζει από σήμερα." είπα πιο αποφασισμένη από ποτέ. Πράγματι αυτή τη φορά ένιωθα αρκετά δυνατή για να αντισταθώ σε όποιον ή όποια  με απειλήσει ως 'Α'. Άκουσα τον Klaus να φωνάζει. Φώναζε από πόνο. Έσπευσα γρήγορα προς την κατεύθυνση που άκουσα την φωνή του. Μπηκα σε ένα φωτεινό δωμάτιο. Ο Klaus βρισκόταν στην μέση του. Ήταν αλυσοδεμένος και είχε πληγές στο σώμα του. Κρύφτηκα πίσω από την πόρτα και περίμενα. Τότε εμφανίστηκε ο Mikle. Κάρφωσε ένα κομμάτι ξύλο στα πλευρά του Klaus. Ήταν ένα μαύρο παράξενο ξύλο και το πιο παράξενο ήταν ότι ο Klaus πονούσε φρικτά με αυτό. "Στο είχα πει ότι δεν σου αξίζει η ζωή γιε μου." είπε με κακία. "Δεν περίμενα κάτι παραπάνω από εσένα. Το μόνο που ήθελες πάντα ήταν να με δεις νεκρό! Κάνε ότι είναι να κάνεις λοιπόν αλλα να ξέρεις ότι ακόμα και νεκρός θα βρω ένα τρόπο να σε στοιχειώσω και να σε κάνω να νιώσεις όλα αυτά που ένιωσα εγώ με εσένα!" είπε μια οργισμένη φωνή που προσπαθούσε να κρύψει την θλίψη του. "Είσαι ένας μπάσταρδος! Μια αηδία! Γιατί να νοιαστώ για σένα;". "Δεν είναι δικό λάθος που ειμαι μπάσταρδος! Όμως εσύ πότε δεν προσπάθησες να με πλησιάσεις! Ποτέ δεν ήθελες να με πλησιάσεις! Υπήρξαν φορές που το μόνο πράγμα που έπρεπε να κάνεις ήταν να φερθείς σαν πατέρας μου και αντί γι αυτό με εξευτέλιζες και με χτυπούσες! Θέλω τουλάχιστον να μάθω τον λόγο!" είπε προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του. Τα λόγια του με έκαναν να τον λυπηθώ. Ήξερα ότι δεν είχε καλές σχέσεις με τον πατέρα και ότι του είχε κάνει πολλά άλλα ο τρόπος με τον οποίον τα παρουσίαζε ο Klaus έμοιαζε σαν να συνέβαιναν αυτή τη στιγμή! Ο Mikle δεν είπε τίποτα. Κοίταξε τον Klaus με μίσος, έβγαλε με δύναμη το μαύρο ξύλο από το στομάχι του και πριν το καρφώσει στην καρδιά του τον σταμάτησα δημιουργώντας έναν φρικτό πόνο στο σώμα του με τις δυνάμεις μου. Ο Klaus με κοίταξε έκπληκτος. "Νόμιζα ότι έχασες τις δυνάμεις σου όταν έγινες βαμπίρ." είπε ο Mikle προσπαθώντας να αντισταθεί στον πόνο. "Μάλλον έκανες λάθος." του απάντησα ειρωνικά και πλησίασα τον Klaus. "Δεν μπορείς να τον ελευθερώσεις. Αν σπάσεις τις αλυσίδες θα μπει μια τεράστια ποσότητα ερωλύνης μέσα του που θα τον αποδυναμώσει εντελώς και τότε θα τον σκοτώσω." είπε σατανικά ο Mike. Παρατήρησα τις αλυσίδες και γύρισα προς τον Mikle. "Έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Συγνώμη Klaus." είπα με ένα σοβαρό βλέμμα. Ο Mikle με πλησίασε. "Έχω μια μάγισσα στο υπόγειο που μπορεί να θεραπεύσει αυτή πληγή. Θα σε κάνει άνθρωπο ξανά." είπε ήρεμα. "Αλήθεια μπορεί να το κάνει αυτό;" ρώτησα και καλά ενθουσιασμένη. "Φυσικά και μπορεί. Υπό έναν όρο. Θα πρέπει να δουλεύεις για μένα από δω και πέρα." είπε σοβαρά. Έκανα πως σκεφτόμουν την πρόταση του. "Συμφωνώ." είπα και ο Mikle προχώρησε προς την έξοδο. Κοντοστάθηκα για λίγο. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε με αυστηρό βλέμμα. Τον κοίταξα και του όρμησα. Το αίμα του ειχε ερωλύνη αλλά προσπάθησα να αντέξω στο όξυνο υγρό που έμπαινε στο σώμα μου. Αφού ήπια αρκετό από το αίμα του τον έριξα κάτω και πήγα προς τον Klaus. "Καλή κίνηση αλλά γιατί δεν τον σκότωσες;" με ρώτησε. "Αυτό το αφήνω σε εσένα." είπα καθώς έλυνα τις αλυσίδες που τον κρατούσαν αιχμάλωτο. "Από ότι φαίνεται ο Mikle δεν ήταν και τόσο έξυπνος. Η ερωλύνη που θα έμπαινε στο σώμα σου ήταν συνδεδεμένη με αυτόν για κάποιο λόγο.". Έλυσα τις αλυσίδες. "Ναι αλλά κάποια μάγισσα τον βοήθησε να κάνει αυτό το δέσιμο.". "Σωστά. Η Addison δεν ήταν και πολύ καλή στο ξόρκι της." είπα πονηρά. "Η Addison είναι εδώ;" ρώτησε περίεργος. "Ναι. Είναι αλυσοδεμένη στο υπόγειο αλλα πιστεύω ότι βοηθάει τον Mikle. Τέλος πάντων. Πάμε πίσω. Δεν θέλω να περάσω τις τελευταίες μου ώρες εδώ." είπα ήρεμα και προχώρησα. "Alison." είπε διστακτικά ο Klaus. "Τι;" ρώτησα. "Μου έσωσες την ζωή παρόλο που είσαι αδύναμη λόγο του δαγκώματος....Ευχαριστώ." είπε και χαμογέλασε. Του ανταπόδωσα το χαμόγελο ώσπου ένιωσα τα πόδια μου να καταρρέουν και σοριάστηκα στο πάτωμα. Δεν μπορούσα ούτε το μικρό δαχτυλάκι του χεριού μου να σηκώσω. Ο Klaus ήρθε κοντά μου. "Μάλλον δεν θα πεθάνω στο Horrland. Δεν πειράζει." είπα ψύχρεμα αλλά και αδύναμα. Ο Klaus συνέχιζε να με κοιτάζει σιωπηλός. "Klaus. Λυπάμαι πολύ για ότι σου έκανε ο πατέρας σου. Δεν σου άξιζε.". "Και πως ξέρεις τι μου αξίζει;" ρώτησε. "Επειδή σε ξέρω. Βλέπω ότι είσαι μια πληγωμένη ψυχή που κάνει τα πάντα για να μην το δουν οι άλλοι επειδή φοβάσαι πως θα σε θεωρήσουν αδύναμο. Αλλά είσαι το πιο δυνατό άτομο που ξέρω....Και οι άνθρωποι με μια τέτοια ψυχή είναι αγαθοί ακόμα και αν φαίνονται οι χειρότεροι." είπα εξαντλημένα. Άρχισα να αισθάνομαι βαριά την αναπνοή μου και σιγά σιγά έκλεινα τα μάτια μου. "Alison;.......Δεν θέλω να σε χάσω! " άκουσα την ανήσυχη φωνή του Klaus. Ακούμπησε την μέση μου και με έφερε κοντά του. Δάγκωσε το χέρι του και το έβαλε στο στόμα του. "Πιες." είπε ήρεμα. Άρχισα να πίνω το αίμα του και εκείνος μου χαΐδεψε απαλά το κεφάλι. "Ευχαριστώ." του ψυθήρισα και χαλάρωσα στην αγκαλιά του.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤