Οι πρώτες χρυσαφένιες ακτίνες ακτίνες του ήλιου φώτισαν της οροφές των σπιτιών της πόλης. Μια ησυχία επικρατούσε στους δρόμους. Ήταν η ησυχία πριν το ξέσπασμα των ανθρώπων που έκαναν βόλτες ανήσυχοι ή χαλαροί ανάμεσα στους δρόμους. Οι ακτίνες του ήλιου φώτισαν ένα μεγάλο γυάλινο παράθυρο έξω από ένα υπνοδωμάτιο δωμάτιο του σπιτιού του Liam. Η Jacqueline πήρε μια απότομη εισπνοή και ανασηκώθηκε. Βρισκόταν σε ένα διπλό κρεβάτι με μαλακό στρώμα. Πρόσεξε πως το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν ήταν αρκετά ευρύχωρο. Απέναντι της υπήρχαν δύο άσπροι καναπέδες, δύο πολυθρόνες και ένα ξύλινο τραπεζάκι στην μέση. Δεξιά της υπήρχε ένα μεγάλο ξύλινο γραφεία με μια μαύρη πολυθρόνα με ροαδάκια. Ξαφνικά πρόσεξε τον Liam που βρισκόταν κοντά της. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρώτησε ξαφνιασμένη. Την πλησίασε. "Εγώ σε έφερα εδώ. Χθες βράδυ. Αυτό είναι το σπίτι μου." εξήγησε ήρεμα και κάθισε κοντά της. "Γιατί με έφερες εδώ;" ρώτησε απορημένη. "Επειδή η Alison έκαψε το σπίτι του Klaus στο οποίο βρίσκουν και δεν μπορούσα να σε βλέπω μαχαιρωμένη. Επίσης θεώρησα πως θα έχεις καλύτερη κατάληξη εδώ από σε σχέση με αυτήν που θα είχες αν παρέμενες στα χέρια του αδελφού σου." είπε με ένα φιλικό χαμόγελο. Η Jacqueline δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο της καλοσύνης του προς εκείνη. Όμως ένα μέρος του εαυτού της ήξερε πως ο Liam έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια για εκείνη ίσως και κάτι παραπάνω. Τον κοίταξε στα μάτια. "Δεν έχω τι να πω!...." είπε έκπληκτη. "Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Ήθελα να σε πάρω μακριά του." απάντησε φιλικά. "Αν χρειαστείς κάτι να ξέρεις πως όλοι οι κυνηγοί είναι στην διάθεση σου." συνέχισε. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και προχώρησε προς την έξοδο. "Θα πρέπει να φύγω για κάποιες δουλειές. Όμως θα επιστρέψω σύντομα. Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να μείνεις εδώ όπου μπορώ να σε προστατέψω οποιαδήποτε στιγμή." είπε με ευγένεια και ανησυχία στην φωνή του. Κοίταξε ελάχιστα την Jacqueline και πλησίασε την έξοδο. "Liam!" είπε εκείνη κοιτάζοντας τον. Την κοίταξε. "Σε ευχαριστώ." είπε ήρεμα. Της χαμογέλασε ελάχιστα και έφυγε κλείνοντας την πόρτα. Η Jacqueline γύρισε προς την αντίθετη πλευρά χαμογελώντας ελαφρώς πονηρά. Ηταν σίγουρη πλέον πως ο Liam ένιωθε κάτι πολύ δυνατό γι αυτήν. Ίσως κάτι περίπλοκο αλλά ήταν ένα έντονο αίσθημα που δεν μπορούσε να κρύψει μέσα του. Κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ώστε να προστατέψει άτομα που αγαπάει. Γι αυτό αποφάσισε να μείνει κοντά στον Liam για την ώρα θέλοντας να γιγαντώσει αυτό το συναίσθημα μέσα του.

Εκείνη την στιγμή η Freya άνοιξε τα μάτια της. Κοίταξε το θολό από καπνούς τοπίο γύρω της. Βρισκόταν πάνω σε κάποια κομμάτια τσιμέντου που είχαν στάχτη πάνω τους. Κοίταξε μπροστά της το καμμένο σπίτι του Klaus. Σηκώθηκε με ελάχιστη δυσκολία και έψαξε τους υπόλοιπους. "Freya!" ακούστηκε η ανακουφισμένη φωνή της Amelia. Ετρεξε κοντά της και την αγκάλιασε σφιχτά. "Ευτιχώς είσαι καλά!" είπε έντονα. Η Freya την κοίταξε ανήσυχη. "Βρήκες κάποιον από τους άλλους;" ρώτησε. "Μόνο την Hanna με τον Stefan και τους είπα να πάνε στο σπίτι τους. Δεν ξέρω που είναι οι υπόλοιποι." απάντησε. "Δεν πειράζει θα τους βρούμε." είπε με μια αισιόδοξη φωνή η Freya. Έκλεισε τα μάτια της και συγκεντρώθηκε στην δύναμη της. "Teŕėnous berėnika trėtoum vęrta." μουρμούρισε. Αμέσως όλα τα καμένα αντικείμενα γύρω τους υψώθηκαν ψηλά και έδειξαν που βρισκόταν ο καθένας. Η Amelia έσφιξε τα δάχτυλα των χεριών της πίνοντας τον καθένα με τις δυνάμεις της και τους έφερε όλους κοντά τους. Έσκυψε κοντά τους. "Fermèndous." μουρμούρισε. Αμέσως όλοι άνοιξαν τα μάτια τους. Ανασηκωθήκαν απορημένοι. "Τι έγινε;" ρώτησε η Spencer. "H Alison έκαψε το σπίτι και εξαφανίστηκε μαζί με τον Klaus και την Caroline." εξήγησε η Freya. "Που είναι ο Stefan;" ρώτησε ο Damon. "Στο σπίτι σας με την Hanna. Ήταν πολύ αδύναμος όποτε την συμβούλεψα να τον πάει στο σπίτι ώστε να πάρει δυνάμεις." είπε σοβαρά η Amelia. "Α ωραία! Καλά έκανες." συμφώνησε ο Damon βήχοντας αίμα στον αγκώνα του. "Damon....κόλλησες!" διαπίστωσε έντρομη η Spencer. "Χρειαζόμαστε το αίμα του Niklaus! Είναι η μόνη θεραπεία!" είπε ο Elijah. "Δεν υπάρχει περίπτωση να μας το δώσει χωρίς κάποιο αντάλλαγμα!" απάντησε έντονα η Adeline. "Θα βρούμε κάποιο τρόπο να τον θεραπεύσουμε! Σίγουρα!" είπε τρομερά ανήσυχη η Spencer. Ο Elijah κοίταξε τριγύρω ανήσυχος. Σαν να έλειπε κάποιος. "Που είναι η Aria;" ρώτησε κρυφά φοβισμένος. Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους διαπιστώνοντας πως η Aria είχε εξαφανιστεί! "Την είδες;" ρώτησε η Freya την Amelia. "Όχι! Νόμιζα πως ήταν μαζί με τους υπόλοιπους." απάντησε ειλικρινά. "Πρέπει να κάνετε ένα ξόρκι εντοπισμού ώστε να την βρείτε." είπε ελαφρώς αδύναμα ο Damon βήχοντας αίμα στον αριστερό του αγκώνα. Η Spencer ξεφύσηξε ανήσυχη. "Θα σε πάω στο σπίτι. Αν βρείτε την Aria πείτε μας." είπε σοβαρά και πήρε τον Damon μαζί της.

Εν το μεταξύ εγώ μόλις είχα γυρίσει από ένα ξέφρενο πάρτι σε κλαμπ στο οποίο είχα πάει αφού έκαψα το σπίτι του Klaus. Αλλά δεν ήμουν μόνη. Μαζί μου ήταν ένας ψηλός όμορφος άντρας με καστανά κοντά μαλλιά κια μελλί μάτια. Είχα αποφασίσει να είναι αυτός το χθεσινό μου παιχνίδι. Μπήκαμε στο σπίτι καθώς φιλιόμασταν. Τον κόλλησα στον τοίχο. Τα ζεστά του χέρια χαΐδευαν την μέση μου και πλησίαζαν τους γλουτούς μου. Σταμάτησα να τον φιλάω και τον κοίταξα με ένα κακιασμένο βλέμμα. Τα μάτια μου πήραν ένα σκούρο κόκκινο με μαύρο χρώμα, φλέβες εμφανίστηκαν από κάτω τους και οι κινόδοντες ξεπρόβαλαν από τα ούλα μου. Ο άντρας με κοίταξε φοβισμένος. "Μην φωνάξεις! Διασκέδασε το!" τον ψυχανάγκασα και δαγκωσα την δεξιά πλευρά του λαιμού του. Ένα πλατύ χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του καθώς έπινα το γλυκό κόκκινο σιρόπι. Τότε ένιωσε το σώμα του να αποδυναμώνεται. "Έχει πλάκα αλλά μπορείς να σταματήσεις; Ζαλίζομαι!" είπε γελώντας. Αγνόησα τα λόγια του και συνέχισα να πίνω τον γευστικότατο κόκκινο χυμό που δρόσιζε τον ουρανίσκο μου! Είχα πιει σχεδόν όλο το αίμα του! Τον κοίταξα στα μάτια. Πρόσεξα πως ήταν χλωμός και αδύναμος. "Δεν είσαι αδύναμος. Είσαι μια χαρά." τον ψυχανάγκασα. "Έχεις δίκιο!" συμφώνησε χαμογελώντας. Ένα πονηρό μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό μου. Τον τράβηξα απότομα και τον φίλησα. Εκείνος έμπλεξε τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού στα μαλλιά μου. Άκουσα τον Edward να ξεροκαταπίνει δείχνοντας πως ήταν ενοχλημένος από αυτό που έβλεπε. Κοίταξα τσαντισμένη την Victoria που βρισκόταν δίπλα του. "Και μόλις έχασες την ευκαιρία σου να πάρεις την Namiria." είπα ανέκφραστα και έσπασα τον λαιμό του άντρα με το αριστερό μου χέρι. Ο Edward με πλησίασε. "Έκανε ότι της ζήτησες και θα πάρει την Namiria." είπε σχεδόν απαιτητικά. 'Ποιός νομίζεις ότι είσαι αγάπη μου;!' σκέφτηκα με ειρωνεία και τα μάτια μου έκαναν έναν κύκλο. "Alison φτάνει πια! Πήρες την εκδίκηση σου από τον Klaus! Αλλά πρέπει να σταματήσεις αλλιώς-". "Ναι ξέρω τι θα γίνει Edward! Θα ζω μια αιωνιότητα μέσα στην ενοχή! Γίνεσαι όλο πιο κουραστηκός κάθε φορά που μου το επισημαίνεις!" είπα εριστικά θέλοντας να τον σταματήσω. Κοίταξα την Victoria. "Θα σου δώσω την Namiria...αν κάνεις κάτι ακόμη για μένα." είπα πονηρά. Ένα κρυφό βλέμμα φόβου εμφανήστηκε στο πρόσωπό της κάτι μου με χαροποίησε σχεδόν. Ο Edward με κοίταξε αυστηρά. "Ξέχνα το! Θα κάνω εγώ ότι θέλεις όχι εκείνη!" είπε θέλοντας να την προστατέψει. "Όχι δεν μπορείς. Βλέπεις κάναμε μια συμφωνία με την αδελφούλα σου. Θα της έδινα την Namiria αφού θα έκανε κάποια πράγματα για μένα." είπα πονηρά. "Αθέτησες ήδη μια φορά την συμφωνία ελευθερόνοντας τον Edward και έτσι κυνδίνεψες να χάσεις την Namiria. Δεν νομίζω πως θα έπρεπε να το ρισκάρεις ξανά....Σου προσέφερα μια δεύτερη ευκαιρία. Θα έπρεπε να με προσκυνάς!" είπα με μια σκοτεινή κακιασμένη φωνή που την γέμισε με τρόμο. "Και εγώ σου λέω πως δεν θα το κάνει!" απάντησε εκνευρισμένος ο Edward. "Θα το κάνω!" είπε έντονα η Victoria. Κοίταξα με ένα βλέμμα νίκης τον Edward. "Έλεγες κάτι;" ειρωνεύτικα. Εκείνος την κοίταξε ανήσυχα και αυστηρά. "Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις!" την αποθάρρυνε. "Η Alison έχει δίκιο Edward. Δεν μπορώ να αθετήσω ξανά την συμφωνία." είπε αποφασιστικά. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό μου πιστεύοντας πως θα υπάκουγιε σε κάθε εντολή μου. "Χαίρομαι που πήρες την σωστή απόφαση. Έλα να σου δείξω τι πρέπει να κάνεις." είπα σοβαρά και προχώρησα. Με ακολούθησε κοιτάζοντας ελάχιστα τον Edward ο οποίος είχε ένα βλέμμα απορίας στο πρόσωπό του. Γύρισε από την άλλη πλευρά, ήρθε δίπλα μου και φύγαμε.

Την ίδια στιγμή η Aria άνοιξε τα μάτια της. Κοίταξε τριγύρω ξαφνιασμένη αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Ο χώρος στον οποίο βρισκόταν ήταν ολοσκότεινος και μικρός! Κατάλαβε πως αυτός ο χώρος ήταν ένα ξύλινο κουτί. Προσπάθησε να βγει όμως τα χέρια της ήταν δεμένα με κολλητική ταινία το ίδιο και τα πόδια της. Έκανε ένα ξόρκι ώστε να ελευθερωθεί όμως δεν τα κατάφερε. Ήταν πολύ αδύναμη. Άκουσε ένα αμάξι να την πλησιάζει. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" φώναξε φοβισμένη. Τότε ένα μαχαίρι καρφώθηκε στις σχισμές του ξύλινου κουτιού κοντά στο πρόσωπό της. Πλησίασε τα χέρια κοντά του και έτριψε την κολλητική ταινία με το μαχαίρι μέχρι που την έσκισε! Έκλεισε τα μάτια της και μουρμούρισε ένα ξόρκι. Η ταινία στα πόδια της έλιωσε. Τότε το κουτί άνοιξε. Η Aria έμεινε αμίλητη, τρομαγμένη. Ένας κουκουλοφόρος την τράβηξε απότομα και την πέταξε στο πέτρινο πάτωμα. Πρόσεξε πως βρισκόταν σε ένα παλιό γκαράζ αυτοκινήτου με ελάχιστο φως. Ο κουκουλοφόρος έτρεξε κοντά της με σκοπό να την πιάσει. "Motis!" φώναξε έντρομη τεντώνοντας το αριστερό της χέρι μπροστά. Ο κουκουλοφορς έπεσε πάνω στον απέναντι τοίχο και ύστερα στο πάτωμα. Η Aria ετρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ψάχνοντας την έξοδο. Ο κουκουλοφόρος έβγαλε ένα όπλο από την τσέπη της μαύρης του ζακέτας και πυροβόλησε. Ακούστηκε ο απότομα δυνατός ήχος της σφαίρας που καρφώθηκε στον δεξιό αστράγαλο της Aria. Έβγαλε μια κραυγή πόνου και συνέχισε να τρέχει με μεγάλη δυσκολία. Έφτασε μπροστά από μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Προσπάθησε να την ανοίξει και παράλληλα κοιτούσε πίσω της τρομοκρατημένη τον κουκουλοφόρο που την πλησίαζε απειλητικά. Η Aria χτύπησε, κλώτσισε την πόρτα αλλά δεν κατάφερε να την ανοίξει. Έκανε τέσσερα βήματα οπισθοχώρησης, πήρε φόρα και έτρεξε προς την πόρτα πέφτοντας πάνω της με δύναμη. Ταυτόχρονα είπε κοφτά ένα ξόρκι που κατάφερε να την ανοίξει. Μπροστά της βρίσκονταν ένα σκοτεινό μικρό ανηφορικό τούνελ. Καταλαβαίνοντας πως ήταν η μόνη διαφυγή της ετρεξε μέσα στο τούνελ. Άκουσε τους δυνατούς πυροβολισμούς του όπλου να πέφτουν πίσω της. Κοίταξε στιγμιαία πίσω της και τότε παραπάτησε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα και έπεσε στο πάτωμα. Η σφαίρα είχε εισχωρήσει αρκετά μέσα στο δέρμα της κάτι που της απαγόρευε να σηκωθεί και να συνεχίσει να τρέχει. Όμως ήξερε πολύ καλά πως δεν έπρεπε να μείνει εκεί. Έτσι σύρθηκε με όλη της την δύναμη βλέποντας μια έξοδο μπροστά της. Όσο πλησιαζε την έξοδο ένιωθε μια βαθιά ανακούφιση μέσα της πιστεύοντας πως θα ξέφευγε απο τα χέρια του κουκουλοφόρου. Όμως έκανε λάθος. Ξαφνικά τα μαύρα γάντια του την άρπαξαν από τον λαιμό και την πέταξαν στον απέναντι τοίχο. Χτύπησε με δύναμη πάνω στο χέρι της. Πόνεσε τόσο πολύ που νόμιζε πως το είχε σπάσει! Ο κουκουλοφόρος την πλησίασε απειλητικά. "Incediamōs!" φώναξε κατατρομαγμένη αλλά δεν έγινε τίποτα. Ήταν τόσο αδύναμη που δεν κατάφερε να δημιουργήσει ούτε μια φλόγα! Ο κουκουλοφόρος την έπιασε τόσο σφιχτά από τον λαιμό που σχεδόν δεν μπορούσε να αναπνεύσει! Την πέταξε στο πάτωμα και την ακινητοποίησε. Έβγαλε ένα μαχαίρι από την τσέπη του και έσκυψε κοντά της. Εκείνη προσπάθησε να τον χτυπήσει όμως ήταν μάταιο. Δάκρια τρόμου κύλισαν από τα μάτια της. "Όχι!....σε παρακαλώ!" ψελλισε τρομοκρατημένη. Όμως ο απόλυτος τρόμος της δεν συγκίνησε τον κουκουλοφόρο. Έσκυσε ελάχιστα την μπλούζα της μέχρι να φανεί το στέρνο της. "Αφησε με! Άφησε με!" φώναξε και τον κλώτσισε με όλη της στην δύναμη στα πόδια. Αλλά ήταν αργά. Ο κουκουλοφόρος είχε αρχίσει να χαράζει το δέρμα της. Κάρφωσε το μαχαίρι μέσα της και συνέχισε να την χαράζει φτιάχνοντας ένα συγκεκριμένο σχήμα. "ΑΑΑΑΑ!!!" ούρλιαξε η Aria από τον αφόρητο πόνο που της προκαλούσε. Ο κουκουλοφόρος έσπρωξε το μαχαίρι πιο βαθιά μέσα της μέχρι που ένα δυνατό πλάσμα ξεχύθηκε πάνω του δαγκώνοντας τον. Προσπάθησε να το αποκρούσει όμως ήταν πολύ δυνατό. Αφού κατάλαβε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το σταματήσει εξαφανήστηκε μυστηριωδός. Το πλάσμα στράφηκε αμέσως προς την Aria και την πλησίασε. Εκείνη είδε πως ήταν ένας μεγαλόσωμος λύκος με ανοιχτό καφέ τρίχωμα και κίτρινα λαμπερά μάτια. Έκλαψε ελάχιστα ως ένδειξη συμπόνιας βλέποντας το καρφωμένο μαχαίρι στο σώμα της. "Δεν πειράζει...είμαι καλά.." ψυθήρισε αδύναμα. Ο λύκος κοίταξε παρατηριτικά γύρω του. Πρόσεξε πως υπήρχαν κάποια φύλλα πεσμένα στην άκρη του τούνελ. Ετρεξε γρήγορα, μάζεψε μερικά με το στόμα του και επέστρεψε κοντά στην Aria. Την κοίταξε ελάχιστα στα μάτια με γαλήνη. Σαν να της έλεγε πως όλα θα πάνε καλά. Έπειτα δάγκωσε την λαβή το μαχαιριού με το στόμα του και το ξερίζωσε από μέσα της. Εκείνη έβγαλε μια δυνατή κραυγή πόνου αλλά και ανακούφισης. Ο λύκος πέταξε αμέσως το μαχαίρι μακριά της και τοποθέτησε με τρομερή προσοχή κάποια φύλλα πάνω της ώστε να σταματήσει προσωρινά η αιμορραγία της. Ύστερα πήγε από πίσω της και έσπρωξε τον σβέρκο της με την μουσούδα του ώστε να την βοηθήσει να ανασηκωθεί. Λύγισε τα πόδια του δείχνοντας της πως ήθελε να ανέβει στην πλάτη του. Εκείνη κατάλαβε και σύρθηκε μέχρι να ακουμπήσει στην απαλή πλάτη του λυκανθρώπου. Τότε σηκώθηκε ξανά και προχώρησε προς την έξοδο με την Aria στην πλάτη του.

Λίγες ώρες αργότερα άνοιξε τα μάτια της. Ηταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι με μαλακό στρώμα. Πρόσεξε πως η πληγή στο στέρνο της ήταν καλυμμένη από μια άσπρη γάζα. Ανασηκωθηκε και κοίταξε το χώρο γύρω της. Βρισκόταν σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι.
Αριστερά της υπήρχε ένα γραφείο που είχε βιβλία πάνω του και μια ξύλινη καρέκλα μπροστά του. Δεξιά της υπήρχε ένα φωτιστικό και η εξώπορτα. "Ευτιχώς ξύπνησες." ακούστηκε μια βελούδινη αντρική με αγγλική χρειά φωνή. Γύρισε και κοίταξε το άτομο από πίσω της. Ήταν ψηλός, λεπτός με σκούρα καστανά κοντά μαλλιά, γαλάζια μάτια. Φορούσε μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια, άσπρη κοντομάνικη μπλούζα και ένα μαύρο τζιν μπουφάν.

Την πλησίασε και κάθισε δίπλα της. "Ποιός είσαι;" ρώτησε περίεργη αλλά και κάπως γοητευμένη από αυτό που έβλεπε μπροστά της. Την κοίταξε ελάχιστα αλλά δεν της απάντησε. "Πως ήξερες..που ήμουν;" ρώτησε απορημένη. "Δεν το ήξερα. Ημουν έτοιμος να μεταμορφωθώ ξανά σε άνθρωπο μέχρι που άκουσα τα ουρλιαχτά σου. Ακολούθησα τον ήχο και σε είδα." εξήγησε χαμογελώντας. "Α!" έκανε δείχνοντας πως κατάλαβε αυτό που της εξήγησε. "Ευχαριστώ." συνέχισε ήρεμη. Εκείνος της χαμογέλασε πλατιά. "Aria!" ακούστηκε η ανήσυχη φωνή του Elijah. Γύρισε προς το παράθυρο του σπιτιού και κοίταξε τον Elijah, την Freya, την Adeline και την Amelia που πλησίαζαν το σπιτάκι. Όταν γύρισε προς το μέρος του μυστηριώδους αγοριού εκείνος είχε εξαφανιστεί! Η ξύλινη πόρτα έσπασε και μπήκε τρέχοντας μέσα ο Elijah πλησιάζοντας την τρομερά ανήσυχος. Κοίταξε την καλυμμένη πληγή στο στέρνο της. "Τι σου συνέβη;!" ρώτησε ξαφνιασμένος. "Μια χαρά είμαι. Χάρις τον.....δεν έμαθα ποτέ το όνομα του." είπε μπερδεμένη. Ο Elijah την βοήθησε να σηκωθεί και πήραν τον δρόμο της επιστροφής.

Το μεσημέρι η Hanna βρισκόταν στο σπίτι των Salvatore φροντίζοντας τον Stefan ο οποίος ήταν ξαπλωμένος στο μαλακό διπλό κρεβάτι του δωματίου του. Ήταν αρκετά αδύναμος λόγο του ιού που μόλυνε τον οργανισμό του. Η Hanna τοποθέτησε με ευλάβεια μια βρεγμένη πετσέτα στο μέτωπο του θέλοντας να τον δροσίσει. "Πως νιώθεις;" τον ρώτησε. "Χάλια! Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτός ο ιός αλλά ξέρω πως δεν θα έχει καλή κατάληξη." είπε και έβηξε αίμα στον αριστερό του αγκώνα. Τον κοίταξε φοβισμένη για την τραγική κατάσταση της υγείας του. Όμως προσπάθησε να κρύψει γρήγορα αυτό το συναίσθημα θέλοντας να φανεί αισιόδοξη μπροστά του. "Μην γίνεσαι μίζερος! Θα θεραπευτείς!" είπε με ελάχιστη ένταση στην φωνή της. "Αλήθεια το πιστεύεις αυτό;" ρώτησε με ειρωνεία. "Επειδή βλέπω πως χειροτερεύω καθημερινά! Δεν υπάρχει σωτηρία Hanna! Από την στιγμή που το αίμα του Klaus είναι η μόνη θεραπεία είμαστε χαμένοι!"συνέχισε με ένταση και απογοήτευση στην φωνή του. Η Hanna τον κοίταξε με κρυφή ανησυχία. "Που είναι ο Stefan που γνωρίζω; Ο αισιόδοξος, ο καλοπροαίρετος...αυτός που έλεγε πως πάντα υπάρχει ένας τρόπος για να φτιάξουν όλα;! Γιατί κρύβεις τον ευατό σου πίσω από αυτό το ψεύτικο προσωπείο;" ρώτησε. "Ίσως και να έχεις δίκιο. Από την στιγμή που ο Klaus είναι η μόνη θεραπεία θα είναι σίγουρα δύσκολο να θεραπευτείς...αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τα παρατήσεις επειδή αλλιώς θα χάσεις για πάντα και τότε το ταξίδι θα είναι μονόπλευρο χωρίς στροφές." είπε σοβαρά και κοίταξε τα μελλι μάτια του όπου ήταν καρφωμένα πάνω στα χείλη της. "Stefan αν μου έμαθε κάτι όλη αυτή η....υπερφυσική ζωή που ζω είναι να μην τα παρατάω ποτέ. Ακόμη και στις στιγμές που πιστεύεις πως δεν υπάρχει λύση κάνεις λάθος! Πάντα υπάρχει ένας τρόπος διαφυγής ή επιβίωσης φτάνει να τον βρεις....Και αν πρέπει να ικετεύσω τον Klaus για να πάρω το αίμα του θα το κάνω. Αν πρέπει να τον πολεμήσω θα δώσω και την ζωή μου προκυμένου να πετύχω αυτό που θέλω. Όμως δεν θα κάτσω εδώ να σε βλέπω να αργοπεθαίνεις και να μιζερεύεις!" συνέχισε αποφασισμένη. Ο Stefan την κοιτούσε εκστασιασμένος από τα αισιόδοξα και δυναμικά λόγια της! "Ουαου! Έχεις δίκιο!" αναφώνησε εντυπωσιασμένος. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και τον κοίταξε στα μάτια. "Θα πάρω το αίμα του Klaus ακόμη κι αν χρειαστεί να βασανιστώ με τον χειρότερο τρόπο." είπε αποφασισμένη και πλησίασε την έξοδο. "Hanna περίμενε!" την σταμάτησε ο Stefan βήχοντας αίμα στον αριστερό του αγκώνα. Τον κοίταξε απορημένη. Σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι,πλησίασε την μεγάλη ξύλινη τουλίπα του και την άνοιξε. Χώρισε τις ξύλινες κρεμάστρες μεταξύ τους μέχρι που αντίκρισε έναν τοίχο. Πήρε φόρα, του έχωσε μια μπουνιά και τον έσπασε. Μέσα βρίσκονταν διάφορα μαύρα ξύλα όπως αυτά που μπορούσαν να σκοτώσουν τους αρχέγονος, ασημένιες λεπίδες σαν αυτές που μπορούσαν να τους κοιμόσουν για αρκετό καιρό, τόξα με ξύλινα και σιδερένια βέλη και πολύ ερολύνη. Η Hanna κοιτούσε έκπληκτη αυτό το κρυφό ραφάκι. Ύστερα κοίταξε τον Stefan. "Πως τα σύλλεξες όλα αυτά;" ρώτησε ξαφνιασμένη. "Απαιτούσε χρόνο αλλά τα κατάφερα. Αυτά είναι όλα τα όπλα που θα χρειαστείς για να αντιμετωπίσεις τον Klaus" εξήγησε. Η Hanna πήρε ένα μαύρο σακίδιο που βρισκόταν λίγο πιο δίπλα της, το άνοιξε και έβαλε μέσα αρκετά από τα όπλα αφήνοντας λίγα μέσα στο ραφάκι. Αφού τελείωσε έκλεισε το φερμουάρ της τσάντας και κοίταξε τον Stefan. "Ευχαριστώ." είπε με ένα χαμόγελο. "Σε παρακαλώ πρόσεχε!" είπε με μια τρομερά ανήσυχη φωνή και πλησίασε το κρεβάτι. "Θα προσέχω." υποσχέθηκε έριξε μια κλέφτη μάτια πάνω του και έφυγε από το δωμάτιο.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να παίρνει αυτό το χρυσαφένιο με πορτοκαλί απογευματινό χρώμα του που δήλωνε το τέλος της ημέρας. Ο ουρανός είχε γεμίσει με μια πανδαισία μπλε και μοβ χρωμάτων. Η Jacqueline θαύμαζε αυτό το ρομαντικό τοπίο μέσα από την μεγάλη γυάλινη τζαμαρία του παραθύρου του δωματίου της. Ακούστηκε ένα ελαφρύ τρίξιμο στην πόρτα που δήλωνε πως κάποιος έμπενε μέσα. Ήταν ο Liam. Μόλις την είδε να κοιτάζει χαμένη στις σκέψεις της τον απογευματινό ουρανό ένα πλατύ χαμόγελο ξεχύθηκε στα χείλη του. Την πλησίασε. "Με άκουσες τελικά!" είπε έκπληκτος. Τον κοίταξε. "Ναι είχες δίκιο! Δεν θα είχα καλύτερη κατάληξη στα χέρια του Klaus." απάντησε σοβαρά. Κοίταξε τον μαγευτικό ουρανό μαζί της. "Είναι όμορφη εικόνα. Γαλήνια." σχολίασε. "Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί μου;" τον ρώτησε η Jacqueline. Την κοίταξε παραξενευμένος. "Τι εννοείς;" ρώτησε. "Μισείς την οικογένεια μου! Τον Elijah γιατί σε χρησιμοποίησε για να σώσει την Liana και τον Klaus γιατί τον θεωρείς αιρετικό. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί προσπαθείς να είσαι τόσο καλός μαζί μου." είπε με απορία στην φωνή της. Όμως ήξερε πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο ο Liam ήταν καλός μαζί της. Έβλεπε πως είχε συναισθήματα για εκείνη αλλά ήθελε να δείξει μια περίεργα. "Σωστά αυτά που λες. Η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ τα αδέλφια σου. Αλλά εσύ δεν είσαι έτσι. Είσαι διαφορετική. Έχεις καλή καρδιά και νοιάζεσαι για τους φίλους και την οικογένειά σου." είπε με έναν ήρεμο και γλυκό τόνο στην φωνή του. "Και η Alison είναι έτσι. Αλλά την μισείς." απάντησε απότομα. Ο Liam έκανε έναν μομφασμό. "Η Alison είναι αιρετική. Όσο καλή και αν είναι δεν πρέπει να μείνει στον κόσμο μας. Είναι πολύ επικίνδυνη." είπε σοβαρά. "Και αν κάνεις λάθος; Αν είναι η σωτηρία αυτού του κόσμου και όχι η καταστροφή του;" ρώτησε θέλοντας να του αλλάξει γνώμη. Την πλησίασε ακόμη περισσότερο. "Μπορείς να το αποδείξεις αυτό; Επειδή εγώ το μόνο που βλέπω από την Alison είναι η καταστροφή την οποία έχει σπύρει. Όταν σκότωσε την οικογένεια της, όταν εγκατέλειψε τα συναισθήματα της και προσπάθησε να κατακτήσει τον κόσμο! Όταν συνεργάστηκε με την Liana και τώρα που εγκατέλειψε ξανά τα συναισθήματα της και κανένας δεν ξέρει τι θελει να κάνει!" είπε με ένταση στην φωνή του κοιτάζοντας τα γαλάζια της μάτια. "Ξέρεις όμως τον λόγο που εγκατέλειψε ξανά τα συναισθήματα της; Δεν ήταν για να ικανοποιήσει κανένα προσωπικό της συμφέρον. Το έκανε για τους φίλους της! Επειδή τους αγαπάει και ήθελε να τους προστατέψει! Και θα τα επαναφέρει όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή...Αν δεν μπορείς να την καταλάβεις δεν πειράζει. Απλώς προσπάθησε να δεις αυτή την κοπέλα σαν έναν κανονικό άνθρωπο. Επειδή είναι απόγονος της Liana δεν σημαίνει πως έχει τον ίδιο χαρακτήρα με εκείνη!" είπε με ένταση στην φωνή της. Τα λόγια της έδειχναν την μεγάλη συμπάθεια της προς το άτομο μου. Ο Liam ξεφύσηξε ενοχλημένος από την υποστήριξη της. "Απλώς σου λέω να της δώσεις μια ευκαιρία!...Για μένα!" είπε με μια σιγανή φωνή. Ο Liam την κοίταξε. "Μόνο για σένα θα το κάνω." επισήμανε. Ένα ευχαριστημένο χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό της Jacqueline. "Ευχαριστώ." είπε ήρεμα. Ο Liam της ανταπόδωσε το χαμόγελο και απομακρύνθηκε από κοντά της βγαίνοντας από το δωμάτιο.

Ταυτόχρονα εγώ ετοίμαζα την επόμενη επίθεση μου στον Klaus. Ο στρατός μου είχε μεγαλώσει κάτι που με γέμιζε με σιγουριά. Αλλά δεν έπρεπε να υποτιμήσω τον Klaus. Το σχέδιο έπρεπε να ήταν διαμορφωμένο έτσι ώστε ο Klaus να μην έβρισκε κανέναν τρόπο σωτηρίας. Κοιτούσα το κολιέ της Cassandra στον λαιμό μου. Τότε ένιωσα κάτι παράξενο από μέσα του. Σαν να προσπαθούσε να μεταδώσει κάποιο μήνυμα. Το έβγαλα από τον λαιμό μου και το ακούμπησα σε ένα μαύρο τραπεζάκι. Ύστερα έβγαλα το μαύρο βιβλίο με τα ξόρκια από την τσάντα μου το άνοιξα και το ακούμπησα πάνω στο τραπεζάκι. Ξεφύλισα τις σελίδες ψάχνοντας ένα ξόρκι για να καταλάβω το μήνυμα που προσπαθούσε να μεταδώσει το κολιέ. Αφού το βρήκα έφερα κάποια κεριά δίπλα μου, πήρα το κολιέ στα χέρια μου και έκλεισα τα μάτια μου. "Sahæros senåtis erøso saehå." μουρμούρισα με μια βαθιά σκοτεινή φωνή. Ξαφνικά ένιωσα ένα μαύρο παράξενο κολλώδες υγρό να ρέει στα χέρια μου. "Sahæros senåtis erøso saehå." μουρμούρισα ξανά με την ίδια βαθιά σκοτεινή φωνή. Εμφανίστηκαν κάποιες εικόνες μπροστά μου. Σαν στιγμές του παρελθόντος της Cassandra. Είδα πως ο Edward κατάφερε να την βάλει σε αυτόν τον κόσμο φυλακών με την βοήθεια των αρχαίων μαγισσών. Είδα πως έψαχνε απεγνωσμένα να βγει από εκεί μαζί με τον Colden. Και ξαφνικά....είδα κάτι που με εξέπληξε! Είδα την Raven η οποία ήταν στον κόσμο φυλακών μαζί με τον Colden! Έμαθα πως είχαν βρει τον τρόπο να επιστρέψουν στον κόσμο μας και είχαν ξεκινήσει την διαδικασία επιστροφής τους. Το κολιέ είχε θερμανθεί τόσο πολύ από το ξόρκι που έκαιγε τις παλάμες μου! Το πέταξα μακριά μου και άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Ένα πονηρό βλέμμα εμφανήστηκε στο πρόσωπό μου. Ήξερα τον κατάλληλο τρόπο να πάρω την εκδίκηση μου από τον Klaus. Και αυτό θα συνέβαινε μόνο εάν έκανα ένα μικρό σαμποτάζ στην αγαπημένη του κόρη! Πλησίασα το τραπέζι, πήρα ένα άσπρο πανί και καθάρισα τα χέρια μου από το μαύρο υγρό. Ξεφύλλισα το μαύρο βιβλίο με τα ξόρκια ψάχνοντας ένα ξόρκι για να σταματήσω την επιστροφή τους. Όμως δεν βρήκα τίποτα! Έπρεπε να ψάξω αυτό το ξόρκι αλλιώς δεν θα μπορούσα να πάρω την εκδίκηση μου.

Έφυγα από το σπίτι και βγήκα στον δρόμο. Έψαξα σε αρκετά μαγαζιά με μάγισσες τις οποίες γνώριζα όμως καμία δεν ήξερε ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό ξόρκι. Τσαντισμένη από την αποτυχία μου πήγα σε ένα μπαρ του Horrland λίγο πιο μικρό από αυτό που είχε ανατινάξει η Liana. Μέσα υπήρχαν διάφορα ξύλινα τραπεζάκια σκορπισμένα μεταξύ τους και ξύλινες καρέκλες μπροστά τους. Δεξιά μου υπήρχε μια μεγάλη γυάλινη φωτισμένη κάβα με όλων των ειδών τα ποτά και μπροστά της υπήρχε μια μπάρα σε χρώμα σκούρο καφέ. Πλησίασα την μπάρα και κάθισα σε ένα απο τα μαύρα σιδερένια σκαμπό που είχαν δερμάτινα μαξιλαράκια. Ο ήλιος είχε δύσει και κόσμος έμπαινε συνεχώς στο μπαρ. Με πλησίασε ένας νεαρός άντρας με μαύρα κοντά μαλλιά και πράσινα μάτια. "Τι θα θέλατε;" με ρώτησε. Τον κοίταξα επίμονα. "Ενα ποτήρι μπέρμπον." είπα. 'Γιατί να μην το κάνω λίγο πιο γευστικό;' σκέφτηκα με μια πονηρή νοητή φωνή. "Και βάλε λίγες σταγόνες από το αίμα σου χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν." τον πρόσταξα ψυχαναγκάζοντας τον. Έγνεψε καταφατικά και απομακρύνθηκε από κοντά μου. Γύρισα προς την αντίθετη πλευρά και κοίταξα τον κόσμο μέσα στο μπαρ. Τότε είδα μια γνωστή αντιπαθητική μορφή να κάθεται δίπλα μου. Ήταν ο Liam. Προσπαθούσε να φανεί απαρατήρητος όμως τον κατάλαβα αλλά δεν του έδωσα σημασία. Ο νεαρός έφερε το ουίσκι μου. "Ορίστε." μου το προσέφερε χαμογελαστός. Πρόσεξα πως υπήρχε μια γρατζουνιά στο χέρι του. Κατάλαβα πως έβαλε αίμα στο ουίσκι μου. Τον κοίταξα στα μάτια. "Φύγε και ξέχνα ότι σου είπα." τον ψυχανάγκασα και έφυγε. Ήπια λίγο από το γευστικότατο γλυκό ουίσκι. "Σε τι οφείλω αυτήν την τιμή;" ειρωνεύτικα καθώς κοιτούσα τον Liam. Το βλέμμα του συναντήθηκε με το δικό μου. "Ας πούμε πως προσπαθώ να αποδιξω κάτι σε κάποιον." απάντησε με ένα ψεύτικο χαμόγελο ανοχής. Ήπια λίγο ακόμη ουίσκι. "Και από πότε νοιάζεσαι για τον κόσμο; Εσύ δεν θέλεις να τους σκοτώσεις όλους;" ρώτησα αδιάφορα. Έκανε έναν μομφασμό προσπαθώντας με δυσκολία να με ανεχτεί. "Θέλω να σκοτώνω μόνο αυτούς που αποτελούν απειλή για τον κόσμο.-". "Άσε με να μαντέψω! Είμαι και εγώ μια από αυτούς!..Έχεις πει τόσες φορές αυτήν την φράση που το έχω εμπεδώσει πλέον." τον διέκοψα με ειρωνεία και συνέχισα να πίνω ουίσκι. Με πλησίασε απρόθυμα. "Γιατί να μην....κάνουμε μια νέα αρχή;" ρώτησε χωρίς να θέλει να εκφράσει αυτές τις λέξεις. Τον κοίταξα και γέλασα κοροϊδευτικά. "'Να κάνουμε μια νέα αρχή;' Νέος τρόπος δολοφονίας είναι αυτός;!...Συγγνώμη αλλά δεν με ενδιαφέρει." απάντησα με έναν εριστικό και συγχρόνος κοροϊδευτικό τόνο στην φωνή μου. Έπιασε απότομα το χέρι μου. Αμέσως ένιωσα ένα μεγάλο μέρος της δύναμης μου να με εγκαταλείπει για την ώρα. Προσπάθησα να τραβήξω το χέρι μου μακριά από το δικό του όμως δεν τα κατάφερα. Με κοίταξε φανερά εκνευρισμένος στα μάτια. "Άκουσε με Alison! Βλέπεις πως προσπαθώ πάρα πολύ να κάνω μια νέα αρχή μαζί σου ακόμη κι αν ξέρω ήδη πως είσαι μια χαμένη υπόθεση! Θα πρότεινα να μην μου πας κόντρα αν θες να ζήσεις!" με απείλησε. "Τότε γιατί πιέζεσαι τόσο πολύ αφού δεν θέλεις;" ρώτησα απότομα. Δεν μου απάντησε. Γύρισε ελάχιστα το κεφάλι του από την άλλη πλευρά και απομάκρυνε το χέρι του από το δικό μου. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που έκανε όλη αυτήν την ανούσια προσπάθεια. Δεν ήταν γιατί ήθελε να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Ήταν επειδή κάποιος άλλος τον είχε πείσει να το κάνει. Ή κάποια άλλη! Ένα πονηρό ύφος εμφανήστηκε στο πρόσωπό μου. "Επειδή το κάνεις για κάποια άλλη!" αναφώνησα έκπληκτη συνεχίζοντας την πρόταση μου. "Ποιά είναι η άτυχη;" ρώτησα με ένα πονηρό παιχνιδιάρικο βλέμμα. Ξεφύσηξε τσαντισμένος. "Θα είναι πιο δύσκολο από ότι περίμενα.." μουρμούρισε σιγανά. Το βλέμμα μου σοβάρεψε ακούγοντας την πρόταση του. "Θέλεις να κάνουμε μια νέα αρχή; Πολύ καλά λοιπόν!...Βρες μου έναν τρόπο να επικοινωνήσω με τις αρχαίες μάγισσες." είπα απαιτητικά. Έκανε έναν μομφασμό και με κοίταξε στα μάτια. "Γλυκιά μου δεν μπορείς απλά να 'επικοινωνήσεις' με τις αρχαίες μάγισσες! Πρέπει να υπάρχει ένας σοβαρός λόγος." είπε σοβαρά. "Πίστεψε με, υπάρχει." είπα. Ένα ελάχιστα παραξενευμένο βλέμμα εμφανήστηκε στο πρόσωπό του κάτι που έκρυψε αμέσως. "Χμ!" έκανε. "Και τι θα πάρω ως αντάλλαγμα;" ρώτησε. "Εσύ δεν είπες πριν πως πρέπει να κάναμε μια νέα αρχή; Οι φιλικές χάρες δεν απαιτούν αντάλλαγμα." είπα με μια ελαφρώς πονηρή φωνή. Ανασκουμπώθηκε απότομα μόλις άκουσε την πρόταση μου. Δεν με ήθελε για φίλη του ούτε καν για σύμμαχο του! Ήθελε απλώς να κάνει το χατίρι της Jacqueline μόνο και μόνο για να μην την απογοητεύσει. Αλλά δεν με ένοιαζε. Το μόνο που ήθελα ήταν η βοήθεια του ώστε να επικοινωνήσω με τις αρχαίες μάγισσες και μετά θα τον σταματούσα μια για πάντα με αυτό το αποτελεσματικό ξόρκι που είχα χρησιμοποιήσει στον James. "Και αν επικοινωνήσεις με τις αρχαίες μάγισσες τι θα κάνεις ακριβώς;" ρώτησε επίμονα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ήπια το υπόλοιπο ουίσκι. "Θα εκδικηθώ τον Klaus γι αυτό που με ανάγκασε να κάνω." είπα αδιάφορα. Αν είχα συναισθήματα μόνο για εκείνη την στιγμή θα ένιωθα μίσος και λύπη για τον Klaus. Αλλά δεν ένιωθα κάτι οπότε τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει από αυτό που θα του έκανα! "Και πως θα σε βοηθήσουν οι αρχαίες μάγισσες σε αυτό;" ρώτησε θέλοντας να μάθει περισσότερες πληροφορίες. "Δεν θα κάψω τον κόσμο Liam!" αναφώνησα ενοχλημένη. "Απλώς έχω βρει κάτι που για να δουλέψει χρειάζεται την βοήθεια τον αρχαίων μαγισσών! Εξάλλου αν ήθελα να καταστρέψω τον κόσμο θα ήσουν το τελευταίο άτομο που θα το μάθαινε!" είπα με ένταση στην φωνή μου. Με κοίταξε ανακριτικά δυσκολεύοντας να πείσει τον ευατό του να με πιστέψει. "Ωραία! Θα σε βοηθήσω να μιλήσεις στα πνεύματα των αρχαίων μαγισσών." απάντησε σοβαρά και σηκώθηκε από την θέση του. Σηκώθηκα και εγώ και τον κοίταξα με ένα ευχαριστημένο χαμόγελο. "Liam να ξέρεις αυτή είναι η αρχή μιας καλής φιλίας! Να είσαι σίγουρος!" είπα με μια πονηρή φωνή. "Και εσύ το ίδιο Alison." είπε με μια ήρεμη φιλική και χαρούμενη φωνή. Τον κοίταξα ελάχιστα και έφυγα με αστραπιαία ταχύτητα ξέροντας πως θα με βοηθούσε. "Και εσύ το ίδιο..." επανέλαβε με μια σκοτεινή διαβολική και γεμάτη μίσος για μένα φωνή που δήλωνε πως σχεδίαζε κάτι σκοτεινό!

Την επόμενη μέρα η Aria ξύπνησε. Πρόσεξε πως βρισκόταν στο σπίτι των Mikaelson. Είδε πως η πληγή στο στέρνο της είχε θεραπευτεί και η σφαίρα στον αστράγαλο της είχε εξαφανιστεί. Άνοιξε η άσπρη ξύλινη πόρτα του δωματίου και μπήκε μέσα ο Elijah. Την πλησίασε με ένα ήρεμο μειδίαμα. "Πως νιώθεις;" την ρώτησε. "Μια χαρά. Ευχαριστώ." απάντησε και του χαμογέλασε ελάχιστα. "Τι σου συνέβη;" ρώτησε περίεργος ο Elijah. Η Aria πήρε μια βαθιά ανάσα και ανακάλεσε στην μνήμη της τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας. "Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από την προχθεσινή βραδιά είναι την Alison να με ρίχνει με τις δυνάμεις της πάνω στον Damon. Μετά όλα έσβησαν....Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν δεμένη σε ένα μικρό σκοτεινό κουτί. Κατάφερα να λυθώ και ξαφνικά ένας κουκουλοφόρος ντυμένος στα μαύρα άνοιξε το κουτί. Τον έδιωξα μακριά με τις δυνάμεις μου, βγήκα έξω από το κουτί και άρχισα να τρέχω ψάχνοντας μαι έξοδο." διηγήθηκε. O Elijah πρόσεξε τον τρόμο στα μάτια της καθώς έλεγε την ιστορία. Η Aria ξεροκατάπιε και συνέχισε. "Ο κουκουλοφόρος έβγαλε ένα όπλο από την τσέπη του και πριν να το καταλάβω με είχε πυροβολήσει στον αστράγαλο..Συνέχισα να τρέχω μέχρι που βρήκα μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Την άνοιξα με δυσκολία και έτρεξα μέσα στο τούνελ που βρισκόταν μπροστά μου!...Παράλληλα κοιτούσα συνέχεια πίσω μου από φόβο μην εμφανιστεί ο κουκουλοφόρος και εκείνη την στιγμή παραπάτησα πάνω σε μια πέτρα και έπεσα στο πάτωμα..." είπε μπλέκοντας τα χέρια της μεταξύ τους. Κοίταξε τον Elijah συγκρατώντας τον απόλυτο τρόμο που εμφανιζόταν στα μάτια της. "...Όμως ο κουκουλοφόρος με πλησίασε γρήγορα. Με έπιασε με γύρισε ανάσκελα κοντά του και κάρφωσε ένα μαχαίρι στο στέρνο μου χαράζοντας κάτι συγκεκριμένο. Αν δεν είχε εμφανιστεί αυτός ο λυκάνθρωπος, θα ήμουν νεκρή τώρα!" συνέχισε την πρόταση της. Τα μάτια της είχαν γουρλώσει από τον τρόμο της και δάκρια καλούσαν ασυναίσθητα στα μάγουλα της. Ο Elijah την κοιτούσε ξαφνιασμένος. Την αγκάλιασε σφιχτά και χαΐδεψε απαλά το κεφάλι της. "Λυπάμαι πολύ για αυτό που πέρασες." είπε με μια ήρεμη φωνή συμπόνιας. Η Aria έκλεισε τα μάτια της και δάκρισε ελάχιστα στην αγκαλιά του χωρίς να θέλει να την δει. Έφυγε από κοντά του και κοίταξε τα εκενρυσμένα και αποφασιστικά μάτια του. "Αν τολμήσει να σε ξαναπειράξει θα τον θάψω ζωντανό." είπε σοβαρά. "Δεν χρειάζεται να σκοτώσεις για μένα Elijah." είπε ευγενικά. Έμπλεξε το αριστερό του χέρι στα κυματιστά καστανά μαλλιά της και τα χαΐδεψε απαλά. "Δεν είπα πως χρειάζεται...Θέλω να το κάνω....Θέλω να σε προστατέψω και θα το κάνω με κάθε κόστος." υποσχέθηκε. Τα μάτια του πετούσαν σπίθες έρωτα που καρφώνονταν στα δικά της. Προσπαθούσε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της όμως ήταν ακατόρθωτο. Το ίδιο και εκείνη! Είχε χαθεί μέσα στα μυστηριώδης και γεμάτα έρωτα καστανά μάτια του. Τον πλησίασε τόσο πολύ μέχρι που ελάχιστη απόσταση τους χώριζε. "Σε ευχαριστώ." ψυθήρισε κοιτάζοντας τα μάτια του. Εκείνος την πλησίασε ακόμη περισσότερο μέχρι που τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της. Η Aria συνέχισε το φιλί τους. Και οι δύο έκλεισαν τα μάτια τους απολαμβάνοντας την μοναδική στιγμή ανάμεσα τους. Ο ρυθμικός χτύπος της ξύλινης πόρτας τους ανάγκασε να απομακρυνθούν. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η Freya. Η Aria και ο Elijah κοίταζαν ξαφνιασμένοι ο ένας τον άλλο. Σαν να ήταν συνεργοί σε ένα έγκλημα το οποίο ούτε ίδιοι δεν είχαν καταλάβει. Ήταν το έγκλημα της αγάπης αυτό που τους δημιουργούσε όλη αυτήν την αντίδραση τους ξαφνιάσματος και της ελάχιστης ενοχής. Η Freya τους πλησίασε. "Έγινε κάτι; Δείχνετε σαν να κάνατε κάτι άσχημο." υπέθεσε παραξενευμένη. Η Aria ανασκουμπώθηκε και έφτιαξε βιαστικά τα μαλλιά της. "Όχι! Όλα είναι μια χαρά." απάντησε χαμογελαστή κοιτάζοντας την Freya. Της ανταπόδωσε το χαμόγελο. "Χαίρομαι που το ακούω αυτό από εσένα. Πως νιώθεις;" είπε με ενδιαφέρον. "Μια χαρά. Ευχαριστώ για την φροντίδα." απάντησε ήρεμα. Η Freya κοίταξε τον Elijah. "Εκείνον πρέπει τα ευχαριστήσεις. Αυτός τα έκανε όλα." είπε. Η Aria χαμογέλασε ελάχιστα στον Elijah και κοίταξε την Freya ξανά. "Ήρθα να σου πω πως έχεις κάποιες επισκέψεις." συνέχισε. "Α εντάξει. Έρχομαι." απάντησε πρόθυμα η Aria και βγήκε από το δωμάτιο μαζί με την Freya. Έξω βρισκόταν η Spencer και η Addison. Μόλις την είδαν ένα βλέμμα ανακούφισης ήρθε στα πρόσωπα τους. "Αχ θεέ μου! Ευτιχώς είσαι καλά!" αναφώνησε ανακουφισμένη και ελάχιστα συγκινημένη η Addison. Έτρεξε κοντά της και την αγκάλιασε σφιχτά. Το ίδιο και η Spencer. "Που ήσουν;" ρώτησε απορημένη η Addison. "Θα σου εξηγήσω αργότερα." υποσχέθηκε η Aria. Κοίταξε την Spencer. "Δείχνεις τρομερά ανήσυχη. Τι συνέβη;" είπε απορημένη. Η Spencer ξεροκατάπιε. "Ο Damon....κόλλησε και η Hanna έχει πάει να πάρει το αίμα του Klaus. Την είδα να φεύγει από το σπίτι με όπλα. Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και γεμάτο μίσος! Προσπάθησα να την σταματήσω αλλά έσπασε τον λαιμό μου και εξαφανήστηκε! Ανησυχώ πολύ!" εξήγησε η Spencer. Η Aria έπιασε το αριστερό της χέρι χαιδεύοντας το. "Μην ανησυχείς. Θα την βρούμε και θα θεραπεύσουμε τον Damon και τον Stefan." είπε ήρεμα. "Πως;" ρώτησε η Addison. Καθώς η Aria κοιτούσε προς το μέρος της πρόσεξε πως πίσω της μέσα στις σκιές ανάμεσα σε δύο τοίχους βρισκόταν αυτός ο όμορφος και γοητευτικός λυκάνθρωπος που την έσωσε. Την κοίταξε με ένα σοβαρό και εξεταστικό βλέμμα που εκείνη δυσκολευόταν να κατανοήσει. "Aria; Όλα καλά;" ρώτησε η Addison. Όμως εκείνη δεν της απάντησε. Είχε απορροφηθεί να κοιτάζει αυτόν τον νεαρό που την παραξένευε αλλά και την γοήτευε ταυτόχρονα. "Aria!!!" φώναξε η Spencer. Εκείνη ανοιγόκλεισε γρήγορα τα βλέφαρα των ματιών της. Κοίταξε το ίδιο σημείο. Όμως ο νεαρός λυκάνθρωπος δεν ήταν πουθενά. Έτριψε μπερδεμένη τα μάτια της προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Αλλά ήταν μάταιο για την ώρα τουλάχιστον. Η Spencer κατάλαβε την προσήλωση της σε εκείνο το σημείο και κοίταξε και εκείνη. "Τι το ιδιαίτερο υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους;" την ρώτησε με μια ανεπαίσθητη ειρωνεία. Η Aria την κοίταξε. "Τίποτα! Απλώς νόμιζα πως είδα κάποιον...γνωστό μου!" είπε με ένα ψεύτικο ήρεμο χαμόγελο. "Προτείνω να κάνουμε ένα ξόρκι εντοπισμού ώστε να βρούμε την Hanna και μετά να πάρουμε λίγο από το αίμα του Klaus." συνέχισε. "Ναι αλλά θα θέλει σίγουρα κάποιο αντάλλαγμα." απάντησε η Adsison. "Θα το διαπραγματευτώ εγώ μαζί του." πρότεινε ο Elijah πλησιάζοντας τα κορίτσια. "Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα. Την τελευταία φορά που ακολουθήσαμε ένα τέτοιο σχέδιο τα πράγματα δεν είχαν καλή εξέλιξη." τον αποθάρρυνε η Addison. "Και τι προτείνεις; Να μην κάνουμε τίποτα;"ρώτησε έντονα η Freya. "Δυστυχώς είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε." απάντησε σοβαρά. Όλοι την κοίταξαν έκπληκτοι. "Αποκλείεται! Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε κάτι τέτοιο!" αρνήθηκε η Aria. "Σκέψου το σαν προετοιμασία Aria! Θα δεχτούμε να δώσουμε κάτι ως αντάλλαγμα στον Klaus παίρνοντας λίγη ποσότητα από το αίμα του και μοιράζοντας την όχι μόνο στον Damon καο στον Stefan αλλά σε όλους μας ώστε να αποκτήσουμε κάτι που να μπορεί να νικήσει αυτόν τον θανατηφόρο ιό! Αφού βεβαιώσουμε πως όλοι έχουν πάρει αυτήν την μικρή ποσότητα τότε θα τον σταματήσουμε οριστικά!" είπε σοβαρά η Addison. Η έκπληξη στο βλέμμα όλων δεν ήταν η ίδια με πριν. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. "Αυτό είναι ένα αποτελεσματικό σχέδιο! Μπράβο Addison!" την επιβράβευσε η Spencer. Την χαμογέλασε με ένα φιλικό αθώο χαμόγελο. "Ευχαριστώ. Πάμε να βρούμε την Hanna για να ξεκινήσει το σχέδιο " απάντησε εύθυμα.

Εν το μεταξύ εγώ με την βοήθεια του Liam είχα βρει το ξόρκι που θα έφερνε κοντά μου την Raven και τον Colden. Ήταν ένα δυσεύρετο ξόρκι όμως η εκτέλεση του ήταν αρκετά εύκολη. Πήρα κάποια κεριά και τα τοποθέτησα γύρω μου σχηματίζοντας έναν κύκλο. "Fersěnis mōctous." μουρμούρισα με μια σκοτεινή βαθιά φωνή. Αμέσως οι φλόγες των κεριών άναψαν απότομα και τα μάτια μου πήραν ένα έντονο σκούρο κόκκινο χρώμα. Ο Liam ήταν κοντά μου κοιτάζοντας με σοβαρός. "Fersěnis mōctous!!" είπα με περισσότερη ένταση στην φωνή μου. Φύσηξε δυνατός καυτός αέρας και ένα εκτυφλωτικό φως κάλυψε όλο το δωμάτιο. Άκουσα κάποια βήματα να πλησιάζουν. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από τα μάτια μου για να μπορέσω να διακρίνω τα άτομα που πλησίασαν. Το φως εξαφανήστηκε και μπροστά μου βρισκόταν η Raven και ο Colden. Αν είχα συναισθήματα θα χαιρόμουν που η Raven ήταν ζωντανή. Όμως τώρα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να την χρησιμοποιήσω για να πάρω την εκδίκηση μου από τον Klaus. Κοίταξε παραξενευμένη γύρο της. "Τι έγινε; Προσπαθούσαμε να βγούμε από εκεί και....". Σταμάτησε καθώς με κοιτούσε. Ένα βλέμμα χαράς εμφανίστηκε στο πρόσωπο της καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί. Ετρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε σφιχτά συγκινημένη. "Πόσο χαίρομαι που επέστρεψα στον πραγματικό κόσμο!" αναφώνησε χαρούμενη. Σιχάθηκα την στιγμή και απομακρύνθηκα από κοντά της γρήγορα. "Ουάου! Μετά από τριανταεφτά ολόκληρα χρόνια επέστρεψα!" ψυθήρισε ενθουσιασμένος ο Colden. Κοίταξε τριγύρω του παρατηριτικά. "Δεν έχουν αλλάξει και πολλά!" είπε. Ο Liam τον κοίταξε ελάχιστα με ένα σοβαρό βλέμμα. Τον πλησίασε. "Ώστε εσύ είσαι ο αδελφός της Cassandra. Έχω ακούσει πολλά για εσάς τους δύο." είπε σοβαρά. "Και εσύ είσαι...;" ρώτησε ο Colden. "Αυτός που χρωστάτε την ελευθερία σας. Με λένε Liam Cullen." απάντησε. Ένα βλέμμα φόβου κάλυψε το πρόσωπο του Colden. "Ο πρώτος κυνηγός;!" ρώτησε σαστισμένος. "Ακριβώς!" συμφώνησε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Όταν δεις την αδελφή σου πες της να προσέχει τις κινήσεις της. Δεν θα θέλατε να βρεθείτε στην λίστα με τους εχθρούς μου. Ρώτα και την Alison." συνέχισε με μια σκοτεινή διαβολική φωνή και εξαφανήστηκε. O Colden ξεροκατάπιε φοβισμένος. Όχι για τον εαυτό του αλλά για την Cassandra. Από την στιγμή που ήταν αιρετική ο Colden γνώριζε πολύ καλά πως θα κυνδίνευε στα χέρια του Liam. Κοίταξε τριγύρω του ψάχνοντας την. Δεν την είδε πουθενά. Σαν να μην είχε βγει από τον κόσμο φυλακών. "Που είσαι Cassandra;" μουρμούρισε περίεργος. "Alison πες μου τι έγινε όσο έλειπα." με παρακάλεσε η Raven. Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα αδιάφορα. "Τίποτα ιδιαίτερο. Ο αγαπημένος σου μπαμπάκας εγκατέλειψε τα συναισθήματα του νομίζοντας πως εσύ και η Caroline ήσασταν νεκρές. Κατέρριψε την άλλη πλευρά και έχει 'δημιουργήσει' έναν ιό από τον οποίο μπορούν να αρρωστήσουν όλοι." είπα σοβαρά. Η Raven είχε ξαφνιαστεί τόσο πολύ που δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη! "Γιατί;" κατάφερε να ψελλίσει τελικά. "Επειδή δεν άντεξε τον πόνο. Raven. Και προτίμησε να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο." απάντησα αναστενάζοντας. Έκανα έναν κύκλο γύρω της παίρνοντας ένα σκοτεινό βλέμμα. "Αλλά θα το σταματήσω αυτό και εσύ θα με βοηθήσεις!" είπα πονηρά. Τέντωσα τα βλέφαρα των ματιών μου και κόλλησα την Raven στον τοίχο απέναντι μου. Ο Colden με πλησίασε τρέχοντας προσπαθώντας να με απομακρύνει όμως γύρισα απότομα προς το μέρος του και τον κόλλησα στον τοίχο. "Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε η Raven. Την πλησίασα ελάχιστα. "Επειδή ο μπάσταρδος ο πατέρας σου με ανάγκασε να κάνω κατί το οποίο θα με στοιχειώνει για πάντα! Του αξίζει λοιπόν να τον εκδικηθώ!" απάντησα με μια χρειά οργής στην φωνή μου χωρίς να νιώθω κάτι τέτοιο. Σήκωσα την Raven και τον Colden με τις δυνάμεις μου, τους πέταξα σε ένα στενό απομονωμένο δωμάτιο και έσπασα τους λαιμού τους. Τέλος έκανα ένα ξόρκι στο δωμάτιο που απαγόρευε την πρόσβαση στην μαγεία.

Σχεδόν χαρούμενη με την προσωρινή μου νίκη βγήκα έξω και προχώρησα στον δρόμο. Τότε η μεγάλη καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε και οι δείκτες του ρολογιού στο αριστερό μου χέρι έδειξαν τον αριθμό εννιά. Το μισοφέγγαρο φαινόταν ολοκάθαρα πάνω στον μπλε σκούρο ουρανό. Ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι φυσηξε και παρέσυρε ελάχιστα τα μαλλιά μου. Έστρειψα σε ένα μεγάλο σοκάκι κατευθινόμενη προς ένα μπαρ. Ξαφνικά άκουσα οργισμένες φωνές ανθρώπων να στριγκλίζουν σαν ενοχλητικές μύγιες στα αυτιά μου. Κοίταξα το πλήθος των ατόμων που δημιουργούσαν αυτήν την φασαρία. Αποφάσισα να τους αγνοήσω και να συνεχίσω ανενόχλητα την βόλτα μου. Λίγο πιο κάτω βρισκόταν κάποιοι άλλοι ανθρώπινοι οι οποίοι ήταν ετοιμοθάνατοι λόγο του ιού. Πέρασα δίπλα από έναν άνδρα. Ανασηκώθηκε ελάχιστα με μεγάλη δυσκολία και με κοίταξε στα μάτια. "Βοήθησε.....με....." ικέτευσε. Τον κοίταξα αδιάφορα. "Με μεγάλη μου χαρά." απάντησα ειρωνεία. Έστρειψα τον καρπό του δεξιού μου χέρι απότομα προς τα αριστερά και ο σβέρκος του έσπασε. Τον κοίταξα ελάχιστα και συνέχισα να περπατάω μέχρι που άκουσα μια βροντερή φωνή να φωνάζει. "Alison!". Γύρισα και κοίταξα το άτομο πίσω μου. Ήταν ο Klaus. Το βλέμμα του ήταν φανερά τσαντισμένο χωρίς όμως να νιώθει θυμό. Με πλησίασε απειλητικά. "Που είναι η Jacqueline;" ρώτησε με μια χρειά οργής. "Γιατί να με νοιάζει που βρίσκεται η Jacqueline;" ρώτησα αδιάφορα. Τότε με μια απότομη κίνηση του αριστερού του χεριού με πέταξε πάνω σε ένα μαύρο αυτοκίνητο. Με πλησίασε με αστραπιαία. "Θα έπρεπε να σε είχα σκοτώσει αλλά για να μην το κάνω πες μου που στον διάολο είναι η Jacqueline!!!" απαίτησε φωνάζοντας. Σηκώθηκα, έπιασα ένα σίδερο με τις δυνάμεις που και το πέταξα προς το μέρος του. "Δεν έχω ιδέα που είναι και ούτε που με νοιάζει!" απάντησα έντονα. O Klaus πέταξε ένα πωρωμένο σίδερο  προς το μέρος που. Το απέφυγα στρίβοντας ελάχιστα αριστερά. Πριν προλάβω να κάνω κάποιο ξόρκι ξόρκι χέρι που Klaus έσφιγγε τον λαιμό μου με τόση δύναμη που δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Προσπάθησα να κάνω ένα ξόρκι ώστε να κάψω το χέρι του και σχεδόν τα κατάφερα! Ξαφνικά εμφανήστηκε ο Edward σπρώχνοντας τον Klaus μακριά μου. Τον παρατήρησα. Το δέρμα του ήταν χλωμό! Σαν να μην είχε εμφανιστεί ποτέ στον ήλιο και είχε κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια του. Αμέσως υπέθεσα πως είχε κολλήσει από τον ιό. Το ίδιο και ο Klaus. Όμως η δύναμη του δεν είχε μειωθεί και έδειχνε να έχει ενέργεια. Εγώ και ο Klaus τον κοιτούσαμε παραξενευμένοι. "Μην την αγγίξεις ξανά!" πρόσταξε βροντερά ο Edward τον Klaus. "Εσύ έχεις κολλήσει!....γιατί δεν υποφέρεις...γιατί δεν είσαι αδύναμος;!" αναρωτήθηκε ο Klaus. O Edward δεν του απάντησε. Δεν ήξερε την απάντηση στην ερώτηση του και δεν τον ενδιέφερε να την μάθει για τώρα! Το μόνο που ήθελε ήταν να με προστατέψει. Μπήκε μπροστά μου. "Εμ..δεν πιστεύεις πως θα τον νικούσα καλύτερα εγώ επειδή έχω μαγεία;" ρώτησα με ελάχιστη ειρωνεία στην φωνή μου. Με κοίταξε ελάχιστα. "Και μην ξεχνάς πως είμαι κυνηγός." μου υπενθύμισε με ένα σοβαρό βλέμμα. Κοίταξε έντονα τον Klaus. Τότε το κεφάλι του άρχισε να βουίζει τόσο έντονα που δεν μπορούσε να σταθεί από τον αφόρητο πόνο. Εκμεταλλεύτηκα εκείνη την στιγμή κάνοντας του ένα ξόρκι με το οποίο θα έλεγχα τι αίμα του. Αφού το τελείωσα σήκωσα ελάχιστα το δεξί μου χέρι και λύγισα τα δάχτυλα μου. Ο Klaus ένιωσε το αίμα του να πιέζεται, να στεγνώνει. Ένιωσε μια ζαλάδα. Προχώρησα μπροστά από τον Edward κοιτάζοντας επίμονα τον Klaus με ένα διαβολικό σκοτεινό και κακιασμένο βλέμμα. Έκανα ένα άλλο ξόρκι και τα κόκαλα του Klaus άρχισαν να σπάνε. Άκουγα τις κραυγές του σαν μελωδία στα αυτιά μου! Ένιωθα λύτρωση για όλα όσα μου είχε κάνει και σχεδόν χαιρόμουν γι αυτό! Τα μάτια μου πήραν ένα έντονο κόκκινο σκούρο χρώμα. Λύγισα τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού κοιτάζοντας τον επίμονα. Υψώθηκε ψηλά. Πέταξα και τον πλησίασα. Τον κοίταξα με ένα ηγετικό βλέμμα. "Θα σε σκοτώσω!" μούγκρισε ανάμεσα στους πόνους του. "Πως θα το κάνεις αυτό;" ειρωνεύτικα. Τέντωσα το χέρι μου και τον πέταξα πάνω σε έναν τοίχο μιας πολυκατοικίας. "Alison σταμάτα! Αρκετά!" άκουσα την φωνή του Edward. Όμως τον αγνόησα. Η ανάγκη μου για εκδίκηση ήταν τεράστια και που με ανάγκασε να συνεχίσω να πλησιάζω τον Klaus απειλητικά. "Alison!" φώναξε ξανά με περισσότερη ένταση. Άκουσα τον έντονο ρυθμικό βηματισμό του που δήλωνε πως με πλησίαζε. Έφερα τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπο μου και τα τέντωσα απότομα δημιουργώντας ένα πύρινο τοίχος που σταμάτησε τον Edward. Πλησοασα ακόμη περισσότερο τον Klaus. Με κοιτούσε ελάχιστα ξαφνιασμένος αλλά περισσότερο τσαντισμένος ξέροντας πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να με νικήσει! "Τώρα μπορώ επειτέλους να τελειώσω αυτό που άρχισα!" είπα με μια σατανική σκοτεινή φωνή. Έφερα τα χέρια μου στο σημείο των πλευρών μου και έσφιξα ελάχιστα τις μπουνιές μου. Μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό και δυνατός κύρος αέρας φύσηξε. Όλα τα αυτοκίνητα που βρισκόταν στους δρόμους ήρθαν προς το μέρος μου, αποσυναρμολογήθηκαν και στράφηκαν απειλητικά προς τον Klaus ο οποίος υπέφερε από τους φρικτούς πόνους που του είχα δημιουργήσει. "Έχεις καμιά τελευταία λέξη;" ρώτησα με ένα πονηρό αλλά και αδιάφορο βλέμμα. Τότε έπιασε ένα κομμάτι σκουριασμένου σίδερου όπου βρισκόταν στον δρόμο και το πέταξε προς το μέρος μου. Το έπιασα απότομα με το αριστερό μου χέρι πριν με χτυπήσει. Έσφιξα την μπουνιά μου πάνω του και το έλιωσα! Πλησίασα τον Klaus τσαντισμένη. Φωτιές άναψαν γύρω μου και αέρας φύσηξε τα μαλλιά μου. Σε κάθε μου βήμα μικρές σπίθες φλόγας ξεπετάγονταν από την τσιμεντένια καυτή άσφαλτο. "ALISON!" ακούστηκαν οι τέλεια συγχωρεμένες φωνές της Spencer, της Amelia και της Freya. Κοίταξα ελάχιστα εκείνο το σημείο όπου ακούστηκαν αυτές οι φωνές. Είδα το πλήθος της φατρίας να με πλησιάζει τρέχοντας. Τέντωσα απότομα το αριστερό μου χέρι προς το μέρος τους διώχνοντας τους μακριά με τις δυνάμεις μου. Ο Klaus είχε καταφέρει να σηκωθεί με τρομερή δυσκολία και έκανε βήματα οπισθοχώρησης. Έριξα κάποια αιχμηρά αντικείμενα πάνω του. Όμως τα απέφυγε. "Πας να κάνεις ένα τεράστιο λάθος!...Αν με σκοτώσεις μετά θα έχεις τύψεις για πάντα! Δεν νομίζω πως θα το άντεχες αυτό." είπε αδύναμα προσπαθώντας ανώφελο να με πείσει να σταματήσω. "Το ξέρω! Γι αυτό όταν σε σκοτώσω θα σβήσω κάθε ανάμνηση που έχω από εσένα. Και δεν θα νιώθω καμία ενοχή!" απάντησα σοβαρά. Το βλέμμα του φάνηκε πως είχε ξαφνιαστεί. Προφανώς δεν εννοούσα όσα έλεγα. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να τον σκοτώσω ούτε να σβήσω από την μνήμη μου τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Ήθελα απλώς να τον αναγκάσω να νιώσει κατι ώστε να καταλάβει πόσο άσχημα φερόταν σε όλους μας ενώ ήμασταν δίπλα του. Τον κόλλησα σε έναν τοίχο με τις δωμάτια μου. Πήγα προς το μέρος του. Κοίταξα τα γαλάζια του μάτια. Είδα τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται μέσα τους! Αν είχα συναισθήματα θα τρόμαζα με τον εαυτό μου! Το βλέμμα που είχε τυλιχθεί από ένα βαθύ σκοτάδι που εκδηλωνόταν σιγά σιγά. Κάρφωσα ένα σίδερο στο στομάχι του Klaus. Έβγαλε μια κραυγή πόνου. "Να ξέρεις πως η κόρη σου είναι ζωντανή." ψυθήρισα στο αριστερό του αυτί πριν τρυπήσω την καρδιά του με ένα μαύρο ξύλο. Με κοίταξε ξαφνιασμένος αλλά και δύσπιστος. "Τι;" ρώτησε. Όμως δεν του απάντησα. Ήθελα να τον αφήσω απορημένο και μπερδεμένο. Πήγα να καρφώσω το ξύλο στην καρδιά του αλλά ξαφνικά ένιωσα κάτι μυτερό να τρυπάει την πλάτη μου. Ο Klaus εκμεταλλεύτικε εκείνη την στιγμή αρπάζοντας το ξύλο από το χέρια μου. Απομακρύνθηκε αστραπιαία από κοντά μου. Ένιωσα αδύναμη. Η μυτερή ατσάλινη λεπίδα τρυπούσε το σώμα μου. Γονάτισα προσπαθώντας να την ξεριζώσω από μέσα μου. Είδα την Victoria δίπλα μου. Κατάλαβα πως εκείνη με είχε μαχαιρώσει. Η αλήθεια ήταν πως δεν περίμενα μια τόσο έξυπνη κίνηση από κάποια τόσο αθώοα όσο εκείνη. Αλλά έκανα λάθος. Έσκυψε κοντά μου και με κοίταξε με ένα βλέμμα μίσους. "Αυτό ήταν για τις απειλές σου! Σκύλα!" ψυθήρισε οργισμένη και εξαφανήστηκε με αστραπιαία ταχύτητα. Έβηξα στην προσπάθεια μου να ξεριζώσω αυτό το ενοχλητικό μαχαίρι από το σώμα μου. Είδα το πύρινο τείχος να πέφτει και τα ξόρκια μου να λύνονται! Συγκεντρώθηκα στην δύναμη μου προσπαθώντας να λιώσω την λεπίδα. Και τα κατάφερα! Το ενοχλητικό ατσάλι έλιωσε μέσα μου κια εξαφανήστηκε. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω μου. Ο Klaus δεν ήταν πουθενά! Το ίδιο και ο Edward! "Εμένα ψάχνεις;" άκουσα την πονηρή φωνή του Klaus που στεκόταν ακριβώς από πίσω μου. Γύρισα και τον κοίταξα. Είχε καταφέρει να αιχμαλωτίσει τον Edward και κρατούσε μια σπάνια λεπίδα στο δεξί του χέρι. "Αυτή η λεπίδα μπορεί να σκοτώσει έναν κυνηγό! Είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο και σημαντικό αντικείμενο....Δεν νομίζω πως θα ήθελες να πεθάνει τόσο άδικα το αγόρι σου!" είπε με ένα απειλητικό βλέμμα. Ο Edward δεν μπορούσε να ξεφύγει. Έμοιαζε σαν ο Klaus να του είχε δώσει μεγάλη ποσότητα ερολύνης! "Μπλοφάρεις! Δεν θα το κάνεις! Τα λες όλα αυτά μόνο και μόνο για να με αναγκάσεις να επαναφέρω τα συναισθήματα μου!...Αλλά δεν θα πέσω στην ανόητη παγίδα σου." απάντησα με ένα πονηρό ύφος. Όμως μέσα μου ένιωθα μια ανάγκη να τρέξω κοντά στον Edward και να τον ελευθερώσω! Διότι μέσα μου γνώριζα πως το όπλο το οποίο κρατούσε στο χέρι του ήταν αληθινό! Ο Klaus έκανε έναν μομφασμό. "Είσαι σίγουρη γι αυτό; Αν το κάνω θα χάσεις για πάντα τον έρωτα της ζωής σου!" είπε κοροϊδευτικά και πονηρά. Ξεροκατάπια χωρίς να ξέρω τον λόγο. Κάτι μέσα που έλεγε να παρακαλέσω τον Klaus να μην τον σκοτώσει. Όμως δεν μπορούσα να υποκύψω σε αυτήν την αδυναμία! "Δεν θα το κάνεις! Μπλοφάρεις!" επανέλαβα. Όμως η φωνή μου είχε περισσότερο φόβο πάρα σιγουριά και ο Klaus το είχε καταλάβει. Με κοίταξε με ένα πονηρό μειδίαμα και κάρφωσε την λεπίδα στον Edward. "ΟΧΙ!" ούρλιαξα από τρόμο! Ένιωσα μια βόμβα συναισθημάτων να με καταλαμβάνει! Ένιωσα χαρά θυμό μίσος άγχος στεναχώρια αλλά πιο πολύ φόβο! Όχι για μένα αλλά για τον Edward. O Klaus τον πέταξε μακριά. Ετρεξα αμέσως κοντά του. Γονάτισα δίπλα του. Τα μάτια του ήταν μισάνοιχτα και το δέρμα του ήταν χλωμό και είχε αρχίσει να πετρώνει! Δάκρυα λύπης και ενοχής κύλισαν στα μάγουλα μου βλέποντας τον! Έπιασα την λεπίδα προσπαθώντας να την βγάλω. Το παγωμένο του χέρι με σταμάτησε. "Όχι.." ψελλησε αδύναμα. "Μα θα σε σκοτώσει!" παραπονέθηκα κλαίγοντας. "Δεν θα με σκοτώσει...Αν την βγάλεις θα με σκοτώσει!" ψυθήρισε αδύναμα. Έβλεπα το δέρμα του να πετρώνει! Δεν άντεχα! Δεν μπορούσα να τον χάσω! "Συγγνώμη...εγώ φταίω για όλα!" κλαψούρισα νιώθοντας ενοχή για ότι του συνέβη. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου με τα κρύα του ακροδάχτυλα. "Δεν φταις...μην το-". Πρόσεξε κάτι να πλησιάζει από πίσω μου. "Alison τρέξε!" είπε με όση περισσότερη ένταση μπορούσε. "Τι; Γιατί;" ρώτησα μπερδεμένη. "Τρέξε!" με πρόσταξε αυστηρά. Τα χέρια του με απομάκρυνν από κοντά του. Δεν ήθελα να τον αφήσω εκεί μόνο του! "Τι κάνεις; Θέλω να σε βοηθήσω!" είπα έντονα. "Θα με βοήθησες...εάν φύγεις τώρα!" είπε ανήσυχος συνεχίζοντας να με σπρώχνει. Κατάλαβα πως έπρεπε να υπακούσω στην εντολή του. Έκανα ένα ξόρκι προστασίας γύρω του, τον κοίταξα ανήσυχη και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μέχρι που ένιωσα κάτι μεγάλο να με πλακώνει. Άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου. Δεν έβλεπα τίποτα. Μόνο ένα απόλυτο σκοτάδι! Πρόσεξα πως ήμουν καρφωμένη από μια ντουζίνα σίδερα! Κάτι που με ζαλιζε και με αποδυνάμωνε Άκουσα κάποιες φωνές να λένε κάτι. Προσπάθησα να ακούσω καλύτερα όμως ήμουν τόσο αδύναμη που έπεσα κάτω και τότε όλα έσβησαν....

Στο μεταξύ η κυρία Fields μόλις είχε τελειώσει το βραδινό της πότισμα των λουλουδιών του κήπου της. Μπήκε μέσα στο σπίτι της κλείνοντας την ξύλινη πόρτα της. Πήγε προς την κουζίνα και ξεκίνησε να φτιάχνει το βραδινό της. Τότε ακούστηκε ένας παράξενος ήχος από το σαλόνι. Σαν να περνούσε κάποιος. Ο κυρία Fields πήγε προς το σαλόνι παρατηρώντας εξεταστικά τον χώρο. Αυτός ο ήχος ακούστηκε ξανά! Πιο έντονα αυτήν την φορά. "Ποιές είναι εκεί;" ρώτησε ελάχιστα φοβισμένη. Άκουσε τον δυαντο κρότο κάποιων γυαλιών που έσπασαν στο ξύλινο πάτωμα. Κοίταξε το σημείο όπου ακούστηκε αυτός ο ήχος. Πρόσεξε πως η κορνίζα με την Emily είχε πέσει στο πάτωμα. Την πλησίασε αμέσως,έσκυψε και την σήκωσε. Το μικρό γυάλινο τζαμάκι που κρατούσε την φωτογραφία της κόρης της μέσα στην κορνίζα είχε σπάσει. Η κυρία Fields παρατήρησε πως πάνω στην κορνίζα υπήρχε το γαλάζιο κολιέ της Cassandra με την ασημένια λεπτή αλυσίδα. Ένα ρίγος τρόμου την διαπέρασε στην ιδέα γιατί βρισκόταν από το κολιέ στο σπίτι της! "Alison σταμάτα! Δεν είσαι η-". "Περίεργο! Με φώναζαν με πολλά ψευδώνυμα. Τρελή, ψυχοπαθείς, σκύλα...αλλά κανένας δεν με είχε πει ποτέ Alison!" ακούστηκε η σκοτεινή ελάχιστα βαθιά βελούδινη φωνή της Cassandra. Η κυρία Fields πάγωσε από τον τρόμο της καταλαβαίνοντας πως η αδελφή της ήταν κοντά της! Ο χειρότερος εφιάλτης της! Γύρισε αργά και κοίταξε την Cassandra που ήταν κρυμμένη ανάμεσα σε δύο τοίχους. Ένα κίτρινο φως φώτιζε ελάχιστα το πρόσωπο της μετατρέποντας την πιο τρομακτική. "Cassandra.." ψελλησε κατατρομαγμένη η κυρία Fields. Εκείνη βγήκε από την κρυψώνα της και την πλησίασε με ένα σατανικό σκοτεινό αλλά και τρελό βλέμμα. "Γειά σου αδελφούλα! Βλέπω μεγάλωσες." είπε με διαβολική φωνή που έδειχνε πως είχε πολύ σκοτεινά σχέδια στο μυαλό της.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!
Πως σας φάνηκε; ☺

Γράψτε εαν θέλετε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Αυτά από εμένα 😊

Φιλάκιααααα!!😘❤❤❤