Ο Edward με είχε αφήσει ελεύθερη. Θεώρησε πως χωρίς καθόλου πίεση θα του έλεγα τα πάντα από την στιγμή που ανοίχτηκα. Αλλά κανείς δεν του είπε πει πως δεν ήμουν έτοιμη. Ναι ήταν σπαστικό γι αυτόν και τους υπόλοιπους αλλά δεν μπορούσα να τους διηγηθώ ακόμη όλη αυτή τη φρίκη! Αρκετές φορές έκλαιγα μόνη μου όσο τα θυμόμουν. Ήθελα λίγο χώρο...μόνη μου!

Έφτασα στο νεκροταφείο. Διέσχισα τους τάφους σταματώντας μπροστά από έναν. Δάκρισα και γονάτισα νιώθοντας τα πόδια μου να καταρρέουν. 'Courtney Dilaurentis.' έλεγε η επιγραφή. Και απο πάνω είχε μια φωτογραφία της. Τι ειρωνεία που αυτό ήταν το μόνο σημείο που μπορούσα να είμαι κοντά της. Λέμε τώρα! Τίποτα δεν υπήρχε εκεί μέσα! "Γειά σου Courtney. Ελπίζω να έχεις βρει γαλήνη και...να περνάς καλύτερα από εμένα. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πολύ! Να πάρω εκδίκηση για σένα να κυνηγήσω και να σκοτώσω τον Liam και τους ομοίους του! Να βρω ξανά τους φίλους μου, να πάω σε ψυχολόγο και να φτιάξω τέλος πάντων την ζωή μου!" έκανα μια παύση για να πάρω μια κόφτη ανάσα ανάμεσα στους λιγμούς μου. "Πραγματικά προσπάθησα να τα κάνω όλα αυτά κι ας μην φαινόταν! Όμως δεν μπορώ να σκοτώνω κυνηγούς χωρίς να τον σκέφτομαι. Δεν μπορώ να ακούω την ψυχολόγο να μου λέει πόσο θα με βοηθήσει να αντιμετωπίσω ότι έχω αφήσει πίσω μου χωρίς να φοβάμαι να κοιτάξω πίσω μου! Δεν μπορώ ούτε να μιλήσω πια στους φίλους μου. Νιώθω χαμένη και μόνη! Κυρίως μόνη διότι παρόλο που όλοι θέλουν να με βοηθήσουν ή να ασχοληθούν μαζί μου, τους διώχνω μακριά μου. Και ναι το ξέρω και ναι το κάνω παρόλο που με πονάει εν τέλη!" σκούπισα τα δάκρια μου. "Προφανώς...είμαι μια μαζόχα που θέλει να κάνει κακό στον εαυτό της ποιος ξέρει; Ίσως και να μου αξίζει όλη αυτή η μοναξιά μετά από ότι έκανα! Θα μπορούσα να μιλούσα σε σένα αυτή τη στιγμή...όχι σε έναν άδειο τάφο!" πήρα μια βαθιά ανάσα χωρίς να μπορώ να σταματήσω να κλαίω. "Και ξέρεις τι είναι χειρότερο από όλα; Έχω πάρει την εκδίκηση μου το θυμάμαι σαν χθες! Το χαμόγελο στα χείλη μου τον Liam να πεθαίνει, τους κυνηγούς να καίγονται! Την συνεργασία μου με τον Phillip και όλα τα συναφή!
Ναι αλλά γιατί δεν νιώθω τίποτα καλό μου λες; Γιατί δεν χαίρομαι που με φοβούνται αυτοί που φοβόμουν; Μπορείς να καταλάβεις τι σκατα πάει λάθος με μένα; Αντί να χαίρομαι που έχω το πάνω χέρι, νιώθω μόνη! Νιώθω πως κουβαλάω ένα τεράστιο φορτίο με γυάλινα αντικείμενα που με το παραμικρό στραβοπάτημα θα πέσουν και σπάσουν! Δεν νιώθω χαρούμενη, ήρεμη, ευχαριστημένη!" σηκώθηκα σχεδόν εκτός ελέγχου.

"Και το μισώ! Με μισώ! Που πάντα θα το παίζω ότι όλα πάνε καλά και είμαι εντάξει ενώ δεν είμαι! Θέλω να μιλήσω στον Edward στον Klaus στον Elijah και στους υπόλοιπους αλλά κρύβομαι πίσω από την δικαιολογία 'όταν νιώσω έτοιμη'. Όχι! Απλά κομπλάρω.." φώναξα δακρίζοντας και κουλουριάστηκα βάζοντας τα χέρια στο κεφάλι μου. "Απλά κομπλάρω!!" μουρμούρισα και συνέχισα να κλαίω. Κάποιες σταγόνες βροχής μούσκεψαν τα ακροδαχτυλα μου. Κοίταξα τον ουρανό που είχε τυλιχθεί στα σύννεφα. Ξάπλωσα στο βρεγμένο γρασίδι δίπλα στον τάφο της Courtney ξεσπώντας σε ένα σιγανό κλάμα. "Μακάρι να ήσουν εδώ να μου έλεγες τι να κάνω...!" ευχήθηκα ψυθηριστά. Έκλεισα τα μάτια μου ακούγοντας τους μακρινούς κεραυνούς να πέφτουν στα βουνά.

Η επόμενη μέρα δεν άργησε να ξημερώσει. Οι ζεστές ακτίνες του ήλιου φώτιζαν το μουσκεμένο πρόσωπο μου. Άνοιξα ελαφρά τα μάτια μου και ανασηκώθηκα ελάχιστα. "Πλάκα μου κάνεις έχουμε και αστέγους εδώ;" άκουσα μια ανδρική φωνή. Κοίταξα έναν άντρα με στολή. Κρατούσε μια τσουγκράνα. "Τι κάνετε εδώ;" ρώτησα διώχνοντας βιαστικά μερικά φύλλα από τα μαλλιά μου. "Σαν τι σου φαίνεται να κάνω; Πρέπει να μαζέψω αυτά τα φύλλα μέχρι το μεσημέρι!" είπε διώχνοντας κάποια φύλλα. "Α!" έκανα και σηκώθηκα πηγαίνοντας προς την έξοδο. "Γιατί κοιμήθηκες εδώ;" ρώτησε περίεργος τελικά. "Είχα έρθει να επισκεφτώ μια φίλη και με συνεπήρε το συναίσθημα. Καλή συνέχεια." ευχήθηκα ψυχρά και έφυγα.

Έφτασα σε μια αποθήκη. Βγήκα από το αμάξι κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά καχύποπτη. "Καλά είμαι Phillip. Θα έρθω αργότερα από το σπίτι." είπα στο ακουστικό του τηλεφώνου καθώς προχωρούσα προς την αποθήκη. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. "Έχω έρθει να κάνω κάποιες δουλειές έξω από την πόλη. Θα τα πούμε μετά." είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Έκλεισα την πόρτα και προχώρησα μέσα στον τεράστιο και άδειο χώρο. Μόνο άδειος δεν ήταν. Εδώ κρυβόταν όλα μου τα όπλα που είχα καταφέρει να φτιάξω. Αλλά δεν είχα έρθει χωρίς τον Phillip για αυτό. Πλησίασα το ασανσέρ, μπήκα μέσα και πάτησα το χαμηλότερο κουμπί. Οι πόρτες έκλεισαν και κατέβηκα στον τελευταίο όροφο. Όταν βγήκα ένα τούνελ βρισκόταν μπροστά μου. Άναψα φωτιά μαγικά και προχώρησα στο βάθος.

Εκεί βρισκόταν μία σειρά από πόρτες. Για να περάσω έπρεπε να συμπληρώσω έναν κωδικό στο πληκτρολόγιο. "23/7/26" η ημερομηνία που σκότωσα την Courtney. Όλες οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και ένα κελί εμφανήστηκε μπροστά μου. Το πλησίασα ρίχνοντας φως στην μορφή. Ήταν αδύναμος και κολλημένος στον τοίχο σαν μικρό φοβισμένο παιδάκι. Το πρόσωπο του σκεπασμένο από τα καστανά ατημέλητα μαλλιά του. Έβγαλα μια σακούλα με λίγο αίμα από το μπουφάν μου. Την πέταξα μέσα στο κελι. Αμέσως την άρπαξε και ήπιε λυσσασμένα! Σιγά που θα του έδινα και κάθε μέρα αίμα! Δημιούργησα μια άλλη φωτιά στο πάτωμα και κάθισα δίπλα της. Τον κοίταξα. "Γειά σου Liam." είπα αποφασιστικά. Σύρθηκε σχεδόν κοντά μου όσο του επέτρεπαν οι αλυσίδες δηλαδή. Ζάρωσε τα μάτια του καθώς αντίκριζε το φως της φωτιάς. "Γιατί ήρθες;" ρώτησε με την αδύναμη βραχνιασμένη φωνή του.

"Για να σου πω πως δεν σε φοβάμαι πια. Μου πήρες τα πάντα αλλά σε εξολοθρεύσα!" απάντησα αυστηρά. Ξερόβηξε καθαρίζοντας τον λαιμό του. Πέταξε μπροστά μου την άδεια σακούλα με το αίμα. "Αν ήταν αλήθεια αυτό, θα με σκότωνες. Για κάτι άλλο είσαι εδώ.". "Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς! Ο θάνατος είναι πολύ καλός για σένα! Δεν σου άξιζε μετά από ότι έκανες! Αυτό σου αξίζει." τον διέκοψα και έκανα μια κίνηση να σηκωθώ. "Μπορεί να έχεις δίκιο. Αλλά και έτσι να είναι τα πράγματα, δεν θα σταματήσεις ποτέ να με φοβάσαι." είπε με μια σοβαρή φωνή και όρμησε καταπάνω μου με ένα κακιασμένο ύφος. Τραβήχτηκα μακριά του φοβισμένη έχοντας ξεχάσει πως δεν μπορούσε να μου κάνει τίποτα. Οι αλυσίδες τον τράβηξαν πίσω και εκείνος γελούσε με την νίκη του. Σηκώθηκα απογοητευμένη από τον εαυτό μου. "Ήταν λάθος αυτό. Η ψυχολόγος είναι λάθος που μου λέει πως πρέπει να αντιμετωπίσω τους φόβους μου!" μουρμούρισα φεύγοντας μακριά του.

"Στάσου!" με σταμάτησε. "Δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο!" τον αποθάρρυνα. "Κι όμως έχεις να μου πεις πολλά αφού δεν μπορείς να τα πεις σε κανέναν άλλο." απάντησε με νόημα. Τον κοίταξα έκπληκτη και τον πλησίασα. "Πως το ξέρεις;" ρώτησα. "Ήσουν έξι χρόνια φυλακισμένη μου. Κάτι ξέρω για σένα." αναφώνησε βήχοντας. Κάθισα κάτω. "Καλά! Τι θες να σου πω;" ρώτησα απρόθυμα. "Ό,τι σε πόνεσε πιο πολύ μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια. Ό,τι σε έκανε να με μισήσεις ακόμη περισσότερο-". "Δεν έχω όρεξη να μιλήσω για την Courtney. Ήμουν στον τάφο της χθες το βράδυ και δεν πήγε πολύ καλά αυτό.. επίσης γιατί με βοηθάς; Όσες φορές έχω έρθει μιλάμε ελάχιστα! Γιατί τέτοια ξαφνική αλλαγή;" απόρησα αυστηρά. "Ας πούμε πως προσπαθώ να αλλάξω για κάποιον." είπε σιγανά. Ήταν γελοίο που νόμιζε πως θα κέρδιζε ξανά την Jacqueline. "Δεν θα βγεις από εδώ μέσα Liam. Και να τα καταφέρεις, δεν θα κερδίσεις την Jacqueline. Την πλήγωσες πολύ από ότι έμαθα." τον αποθάρρυνα. Αναστέναξε. "Ναι το ξέρω..τέλος πάντων. Ας μιλήσουμε για το τι έγινε αφού πέθανε η Courtney. Ήσουν χειρότερα από ποτέ! Μέχρι και εγώ σε είχα ας πούμε σχεδόν λυπηθεί!" πρότεινε πρόθυμος να αλλάξει την κουβέντα. "Ναι..ήμουν χάλια!" συμφώνησα φέρνοντας στο μυαλό μου τις φρικτές αναμνήσεις.

     Ένας χρόνος πριν

Είχε περάσει λίγος καιρός μόνο. Ήμουν ξανά φυλακισμένη του Liam. Άκουγα και έβλεπα τα βασανιστήρια που έκανε αυτός και οι άλλοι κυνηγοί σε όλους τους αιρετικούς. Καθόμουν ήσυχη στο κελί μου κουλουριασμένη χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Αυτό όμως δεν τους σταμάτησε από το να με βασανίζουν καθημερινά. Δεν με ένοιαζε. Πίστευαν ότι είχα χάσει τα λόγια μου από την στεναχώρια. Αλλά δεν μιλούσα γιατί σχεδίαζα την απόδραση μου. Και αυτή τη φορά θα τα κατέστραφα όλα!

Με την Courtney είχαμε ανακαλύψει ένα ξόρκι το οποίο αποδυνάμωνε κάθε κυνηγό για μια μέρα! Έτσι θα μπορούσα να τους σκοτώσω όλους! Όμως δεν το είχαμε τελειοποιήσει και δεν ήμουν σίγουρη τι έπρεπε να κάνω. Το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρη, ήταν πως χρειαζόμουν αίμα! Ένα ποντίκι πέρασε τρέχοντας από μπροστά μου. Καθώς έτρεχε στις ακτίνες του ηλιοβασιλέματος το άρπαξα και το έφερα κοντά μου. Το δάγκωσα ρουφώντας το αίμα του. Ακούστηκε το τσιριχτό ουρλιαχτό του. Το αίμα του ήταν απαίσιο και γεμάτο μικρόβια αλλά το χρειαζόμουν. Πέταξα το πτώμα του μακριά και ξερόβηξα. Ο Harry στάθηκε έξω από το κελί μου. Κανένας κυνηγός δεν ήταν κοντά του. "Σήκω. Έχεις δουλειά." με πρόσταξε. Δεν απάντησα απλά τον κοίταξα ελάχιστα. Άνοιξε την πόρτα του κελιού τσαντισμένος. "Αχ έλεος! Απλά σήκω!" αναφώνησε ενοχλημένος και με τράβηξε κοντά του. Δεν μίλησα.

Πήγαμε στο δωμάτιο απομόνωσης. Ο Liam ήταν εκεί. Έκανε νόημα στον Harry να μας αφήσει μόνους. Αναστέναξα θλιμμένα και έπεσα στο πάτωμα. Με κοίταξε παραξενευμένος. Δάκρισα. "Τι έχεις;" ρώτησε αυστηρά. "Κατάθλιψη εσύ;" απάντησα σιγανά. Με ανασήκωσε βάζοντας ένα κολάρο στον λαιμό μου. Το έβαλε σε λειτουργία. Ηλεκτρική ενέργεια έκαψε τον λαιμό μου αλλά δεν φώναξα. Απλά αναστέναξα. Πονούσα πολύ. Αλλά όσο δραματικό και αν ακούγεται ο ψυχικός μου πόνος ήταν τεράστιος σε σχέση με ότι μου έκανε ο Liam και οι άλλοι. Και ήμουν στραμμένη στην εκδίκηση μου οπότε δεν με ένοιαζε τίποτα. Έβγαλε το κολάρο. "Γιατί δεν ουρλιάζεις; Δεν σε πονάει;" είπε παρατηρώντας το αίμα να ρέει από τον λαιμό μου. "Ναι." απάντησα χωρίς να τον κοιτάζω. "Τότε τι συμβαίνει;" ρώτησε περίεργος. "Απλά δεν μπορώ να φωνάξω. Καλύτερα για σένα!" απάντησα ειρωνικά. Με κοίταξε σκεπτικός. "Ακόμη την Courtney σκέφτεσαι έτσι δεν είναι." ρώτησε. Έγνεψα θετικά.

Έκανε έναν μορφασμό και ήρθε κοντά μου. "Καταλαβαίνω! Σκέφτεσαι πόσο την πλήγωσες που την πρόδωσες και την σκότωσες. Ναι ήταν απαίσιο το συναίσθημα σε καταλαβαίνω. Να ξέρεις πως σκότωσες κάποιον που αγαπάς και δεν μπαίνεις να κάνεις τίποτα για να τον φέρεις πίσω!" αναφώνησε κοροϊδευτικά. Αναστέναξα βουρκωμένη. "Αλλά μην ανησυχείς. Μεθαύριο τελειώνουν τα βάσανα σου." συνέχισε με κακία στο βλέμμα του. "Τι εννοείς;" ρώτησα σιγανά. "Α ναι σωστά! Δεν στο είπα. Μεθαύριο θα εκτελεστείς και θα βρεις την Courtney." δήλωσε αδιάφορα. Τι απαίσιος τρόπος! 'Η κατάλληλη ευκαιρία για να τα διαλύσω όλα!' σκέφτηκα. Ανασήκωσα και καλά αδιάφορα τους ώμους μου.

Τότε άνοιξε η πόρτα και ήρθαν μέσα δύο κυνηγοί. Τους πλησίασα. "Καλά! Ας είναι..." είπα και καλά απελπισμένη. Ο Liam διαπίστωσε πως όντως ήθελα να πεθάνω αλλά δεν τον ένοιαξε να το συνεχίσει. Οι κυνηγοί με κλείδωσαν στο κελί μου.

Λίγες ώρες αργότερα όλοι κοιμόντουσαν. Αλλά εγώ είχα στρωθεί στην δουλειά. Σχεδόν είχα ολοκληρώσει το ξόρκι που θα αποδυνάμωνε κάθε κυνηγό! Σχεδίασα έναν κύκλο από σκόνη. Κανονικά ήθελε αλάτι αλλά κι αυτό θα δούλευε λογικά. Δάγκωσα το αριστερό μου χέρι και άφησα το αίμα να στάξει πάνω στον κύκλο. Ευτιχώς όλη αυτή η διαδικασία χρειαζόταν μόνο την πρώτη φορά. Αν δούλευε το ξόρκι μετά θα ήταν πιο απλά τα πράγματα.

Άρπαξα έναν αρουραίο που περνούσε κοντά μου και τον καταβρόχθισα. Ήταν δυστυχώς η μόνη πηγή ενέργειας ώστε να πετύχω τον σκοπό μου. Άκουσα βήματα να πλησιάζουν. Αμέσως κουλουριάστηκα έχοντας γυρισμένη την πλάτη προς τα κάγκελα του κελιού. Τα βήματα κοντοστάθηκαν έξω από το κελί μου. "Δεν κοιμάσαι;" άκουσα την φωνή του Harry. "Δεν θέλω να σπαταλίσω τις τελευταίες μου ώρες στον ύπνο. Οι σκέψεις μου για της Courtney είναι πιο συναρπαστικές." απάντησα και καλά στενάχωρα. Άνοιξε την πόρτα του κελιού και μπήκε μέσα. Σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος του. Το ύφος του ήταν σοβαρό και δεν είχε κανέναν υποτιμητικό τόνο. Μόνο μία συμπάθεια προς το μέρος μου. 'Τι φάση;' αναρωτήθηκα. "Ώστε το έμαθες." διαπίστωσε. "Ωμα και σοβαρά όπως μου αρμόζει υποθέτω!" ειρωνεύτικα. Γέλασε αλλά όχι κοροϊδευτικά. Σχεδόν...γλυκά..'Έχει πάρει κάτι;' αναρωτήθηκα.

Ήρθε κοντά μου και στάθηκε μέσα στον κύκλο από σκόνη. 'Τέλεια!' αναφώνησα νοητά. Με κοίταξε σαν να ήταν μετανιωμένος για ότι είχε κάνει. "Ήθελα μόνο να σου ζητήσω συγγνώμη για ότι έκανα.." . "Έχεις πιει;" τον ρώτησα. "Ναι αλλά έχω την συνείδηση μου. Ξέρω τι λέω και το εννοώ. Δεν μπορώ να αλλάξω το μέλλον σου αλλά μπορώ να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα." απολογήθηκε χαμηλώνοντας το κεφάλι. 'Τι ναρκωτικά έχει πάρει;' αναρωτήθηκα περίεργη.

               Σήμερα

"Αλήθεια τι είχε πάρει o Harry και μου φερόταν με τόση καλοσύνη εκείνη την νύχτα;" ρώτησα τον Liam. "Αφού σκότωσες την Courtney ο Harry είχε σοκαριστεί με την αντίδραση σου. Του θύμησες εκείνον." είπε. "Εκείνον;" επανέλαβα με απορία. Αναστέναξε. "Ο Harry έχασε τους γονείς τους στα χέρια του. Ήταν ο βασικός λόγος που τον πήρα με το μέρος μου και τον μεγάλωσα. Αφού είδε αυτή τη κατάσταση με την Courtney, ήρθε να μιλήσουμε και μου είπε να σε ελευθερώσω. Πως δεν σου άξιζε όλο αυτό." ." Είχε και ένα δίκιο!" σχολίασα. "Μπορεί.." απάντησε. "Μετά τι έγινε;" ρώτησα περίεργη. "Αρνήθηκα να το κάνω επέμεινε αρκετά και τσακωθήκαμε..έφυγε από το δωμάτιο μου πήγε να πιει και πήγε σε σένα.."διηγήθηκε.

      Ένας χρόνος πριν

Πλησίασα τον Harry εμφανίζοντας ένα σαγηνευτικό βλέμμα. Ήμουν αρκετά κοντά του ώστε να ακούω τους έντονους παλμούς του. Και δεν ήταν από νεύρα ή από φόβο. Κοίταξα τα έκπληκτα αλλά και γεμάτα πόθο μάτια του. Ευτιχώς που είχα κάνει ένα ξόρκι πριν το οποίο απαγόρευε σε όποιον περνούσε να μας δει και να μας ακούσει. "Μπορείς να μου κάνεις ένα δώρο πριν με σκοτώσουν." είπα σιγανά αρθρώνοντας κάθε λέξη. Τον φίλησα. Ξαφνιάστηκε αλλά από ότι είδα από το χαμόγελο του, δεν ήθελε να το σταματήσω. "Αν είναι αυτές οι τελευταίες μου μέρες τουλάχιστον θέλω να περάσω καλά." συνέχισα αφήνοντας ένα πονηρό νόημα στην φωνή.

Τον κόλλησα στον τοίχο. Εξακολουθούσε να με κοιτάζει με έκπληξη αλλά και πόθο. 'Τον έχω στο τσεπάκι μου! Απλά θέλει λίγο ακόμη!' σκέφτηκα. Έβγαλα την μπλούζα μου και συνέχισα να τον φιλαω. Δεν μπορούσε να αντισταθεί πλέον. Ούτε να με κοιτάζει σαν εξωγήινη. Με έστρεψε απότομα προς την άλλη πλευρά και με κόλλησε στον τοίχο. Μπορούσα να νιώσω τόσο έντονα τα καυτά του χείλη να φιλούν τον λαιμό μου. Μπορούσα να νιώσω την καυτή ανάσα του νε με φιλάει με περισσότερο πάθος. Επίσης μπορούσα να δω πως ήταν παγιδευμένος μέσα στον κύκλο. Μετέτρεψα τα νύχια μου σε μικρές λεπίδες. Χάραξα μια πληγή στην παλάμη του. Έπιασα αμέσως το χέρι του ώστε το αίμα του να στάξει πάνω μου. Πάλι καλά που ήταν μεθυσμένος και δεν καταλάβανε τίποτα άλλο εκτός από το να με φιλάει. 'Αρκετά τον άφησα. Σε λίγο ξημερώνει.' σκέφτηκα. Τον σταμάτησα και τον φίλησα. Καθώς έκανα την κίνηση πρόλαβα να ψυθηρίσω στο αυτί του: "Seman evet!". Ένιωθα το ξόρκι να δουλεύει. Ο Harry παραπάτησε ζαλισμένος. Τον κοίταξα και καλά απορημένη. "Τι έπαθες;" ρώτησα. Κοίταξε παραξενευμένος το χέρι του. "Πως αιμοραγώ;" ρώτησε. Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Ποιος ξέρει;" ειρωνεύτικα. Τέντωσα το χέρι μου και τον κόλλησα στον τοίχο.

Με κοίταξε ανήσυχος. Είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τι γινόταν. Έσφιξα τις μπουνιές μου. Έσκυψε μπροστά από πόνο και έβγαλε μια κραυγή. Χαμογέλασα σατανικά. "Επιτέλους!" αναφώνησα. "Τι μου έχεις κάνει;" απαίτησε αναστατωμένος. "Τίποτα. Απλά για τις επόμενες ώρες θα είσαι αδύναμος. Αν ζήσεις μέχρι τότε.." απάντησα με νόημα. Με κοιτούσε με φόβο και απογοήτευση. Τόσο χαζός ήταν που πίστευε πως τον ήθελα! Έλεος! "Ο Liam είχε δίκιο. Είσαι ψυχοπαθής!". Τον πλησίασα και τον τράβηξα κοντά μου. Μύρισα το αίμα του. Έμοιαζε αρκετά ελκυστικό και το ήθελα. "Θα προτιμούσα την λέξη έξυπνη. Είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα." είπα ειρωνικά. "Δεν θα ξεφ-" τον δάγκωσα και επιτέλους σταμάτησε να μιλάει. Το αίμα του μου έδινε όλη την ενέργεια που χρειαζόμουν. Και ήταν αρκετά καλό!

Το σώμα του αποδυναμωθηκε εντελώς και έπεσε πάνω μου. Ήπια την τελευταία σταγόνα αίματος στον λαιμό του και τον πέταξα στο πάτωμα. Ένιωσα την φλόγα της λύτρωσης να δημιουργείται ξανά μέσα μου. Τα μάτια μου πήραν ξαφνικά ένα κόκκινο με κίτρινο χρώμα. Αισθάνθηκα πιο δυνατή. Σαν να είχε αυξηθεί η μαγεία μου! Τότε θυμήθηκα τι είχε πει η Courtney. 'Η μαγεία μου είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι για να γίνεις πανίσχυρη!' Αυτό ήταν! Ήμουν πανίσχυρη πια το ένιωθα! Και ο Liam δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι στα χείρα μου πια...

             Σήμερα

Η Aria, η Hanna και η Spencer περπατούσαν στην πόλη. Μιλούσαν για τις εμπειρίες τους σε αυτά τα έξι χρόνια που ήταν χωριστά. "Και δηλαδή ήταν τόσο ξινή;" ρώτησε η Spencer την Hanna. "Αχ ναι! Ήθελε να κάνω συνέχεια τις χαρές της και στον λίγο χρόνο που μου έμενε να σχεδιάζω και ρούχα!" αναφώνησε ενοχλημένη. "Και τι έκανες;" ρώτησε η Aria. "Την τρόμαξα λίγο με την ζωή της και την ψυχαναγκασα να κάνει ότι θέλω!" απάντησε περήφανη για τον εαυτό της. Η Spencer την κοιτούσε παραξενευμένη. "Ναι ξέρω πως δεν ήταν σωστό αλλά είχα εκνευριστεί!" δικαιολόγησε. "Hanna δεν έπρεπε όμως να της φερθείς έτσι. Δίκιο δεν έχω;" είπε στην Aria. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. "Εγώ πιστεύω πως καλά έκανε.". "Αλήθεια;" αναφώνησε έκπληκτη και αμέσως το βλέμμα της πήρε έναν εξεταστικό τόνο. "Ναι! Την ενοχλούσε και την εκδικήθηκε. Καλά έκανε!" είπε ήρεμα. Η Spencer εξακολουθούσε να την κοιτάζει έκπληκτη. Είχε καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά με την Aria απλά δεν μπορούσε να φανταστεί ακόμη τι!

Τότε κοίταξε το κινητό της. "Εμ πρέπει να φύγω..θα τα πούμε αργότερα." είπε βιαστικά και απομακρύνθηκε. "Δεν θα πηγαίναμε για καφέ; Που πας;" απόρησε η Hanna. "Θα πάμε το απόγευμα αλλά τώρα πρέπει να φύγω." είπε κάπως αγχωμένη και έφυγε. Η Hanna κοίταξε την Aria. "Είμαι η μόνη που δεν κρύβει τίποτα μετά από αυτά τα έξι χρόνια;" αναφώνησε ενοχλημένη. Της χαμογέλασε ήρεμα. "Δεν ξέρω! Πάμε να πιούμε καφέ; Έχω να σου πω νέα από το ταξίδι με τον Elijah;" είπε με ένα πονηρό βλέμμα. "Φύγαμε!" είπε με το ίδιο βλέμμα η Hanna.

H Spencer είχε φτάσει σε ένα στενό σοκάκι όπου κανείς δεν περνούσε. Περίμενε λίγα λεπτά όπου ήρθε ο Edward. "Τι ήταν αυτό που μου έστειλες;" ρώτησε ανήσυχη ελπίζοντας πως δεν θα ήταν αλήθεια. "Την είδα! Ξύπνησε και το έσκασε!" απάντησε. "Πως; Αφού ήταν σε κόμμα!" αναφώνησε με το ίδιο βλέμμα. "Δεν ξέρω Spencer! Προφανώς κάτι έκανε και κατάφερε να το σκάσει. Αλλά αν είναι εδώ τότε-". "Edward κοίτα!" είπε ανήσυχη καθώς έδειχνε μια φωτογραφία στο κινητό της. Μόλις κοίταξε το βλέμμα του άλλαξε! Φοβήθηκε! Η φωτογραφία έδειχνε την Hanna την Aria και την Addison να κάθονται σε ένα καφέ. "Πριν πόση ώρα την ανέβασε;" την ρώτησε. "Πριν δύο λεπτά.". "Έχουμε πρόβλημα! Αργά ή γρήγορα θα μας δει! Τι κάνουμε;" ρώτησε βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι. "Τίποτα. Θα φερθούμε φυσιολογικά. Σαν να μην έχει συμβεί απόλυτος τίποτα." πρότεινε. "Δεν γίνεται να προσπαθούμε! Θα μιλήσει σε κάποιον!" την αποθάρρυνε. "Δεν θα μιλήσει γιατί δεν την συμφέρει. Αν θυμάσαι καλά για κάποιον λόγο την ρίξαμε σε κόμμα." του υπενθύμισε. "Το θέμα είναι να μην μάθουν τίποτα η Alison και ο Damon." συνέχισε. "Η Alison είναι απασχολημένη με ότι έχει ζήσει οπότε δεν νομίζω να καταλάβει κάτι. Αλλά θα την έχω από κοντά." είπε ο Edward. "Τέλεια! Πήγαινε βρες την. Εγώ θα βρω τον Damon." είπε και χωρίστηκαν. Αυτό που είχαν κάνει ήταν φρικτό. Όμως ο λόγος τους ήταν ακόμη χειρότερος. Παρόλο που δεν μπορούσαν να μιλήσουν θα το έκαναν κάποια στιγμή. Γιατί ήταν μόνο η αρχή.

       Ένας χρόνος πριν

Είχε φτάσει η επόμενη μέρα. Το πτώμα του Harry ήταν μακριά από το κελί μου. Βασικά είχα λιώσει το σώμα του και είχα αφήσει μόνο το κεφάλι του. Θα ήταν πιο φρικιαστικό για τον Liam! Και όντως ήταν. Μόλις το είδε ο Liam σχεδόν τρόμαξε αλλά δεν το έδειξε! Είχε διατάξει όλους του κυνηγούς να κάνουν ανάκριση σε όλους μας και να βρουν ποιος το έκανε. Αλλά δεν θα τα κατάφεραν. Το σχέδιο μου είχε ξεκινήσει και κανένας δεν θα το χαλούσε!

Έφτασα και εγώ στο δωμάτιο απομόνωσης για την ανάκριση. Οι κυνηγοί με ανάγκασαν να καθίσω σε μια καρέκλα πίσω από ένα σιδερένιο τραπέζι. Λίγα λεπτά μετά ήρθε ο Liam. Με κοίταξε. Εγώ ήμουν στραμμένη προς το τραπέζι. "Έχει πει κάτι;" τον άκουσα να ρωτάει τους κυνηγούς που στεκόταν στην πόρτα. "Όχι. Κοιτάει την λάμπα πάνω από το τραπέζι αλλά δεν μιλάει." απάντησε ένας. "Θα την κάνω να μιλήσει!" μουρμούρισε. 'Θα θελες!' σκέφτηκα γελώντας νοητά. Ο Liam ήρθε κοντά μου έσυρε την καρέκλα κοντά του και κάθισε απέναντι μου. Έβαλε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και σταύρωσε τα δάχτυλα του.

Τον κοίταξα. "Υπάρχει κάτι που πρέπει να μου πεις;" ρώτησε αυστηρά. Σκέφτηκα να μην του το κάνω τόσο εύκολο. Ανασήκωσα τους ώμους μου και κοίταξα από την άλλη. Ξεφύσηξε κρατώντας την ψυχραιμία του. Μπορούσα να μυρίσω τον φόβο του! Προφανώς! Όταν κάποιος σκοτώνει τόσο εύκολα το δεξί του χέρι είναι λογικό να φοβάται. Να αναρωτιέται ποιος είναι και γιατί έκανε ότι έκανε! Και αυτό ήθελα να νιώσει! Τον φόβο. Και ναι το διασκέδαζα. Γι αυτό δεν θα μιλούσα πριν την εκτέλεση. "Ξέρεις τι έχει γίνει. Αν υπάρχει κάποια πιθανότητα να έχεις σχέση με αυτό τώρα είναι η ώρα να μιλήσεις." είπε και καλά συμβουλευτικά. "Δεν έχω κάτι να πω. Ναι ξέρω τι έγινε αλλά δεν ξέρω τίποτα παραπάνω." απάντησα σιγανά. Έβλεπα πως προσπαθούσε να συγκρατηθεί όσο τίποτα άλλο.

Πλάκα είχε! Να τον βλέπω να βασανίζεται για να βρει τον δολοφόνο του αγαπημένου του κυνηγού. Να απογοητευτεται και να εκνευρίζεσαι όταν δεν βρίσκει τίποτα! Πήρε μια βαθιά ανάσα. Πρόσεξα πως τα χέρια του ήταν νευρικά. Ανησυχούσε πολύ! Σχεδόν χαμογέλασα που τον έβλεπα έτσι αλλά συγκροτήθηκα. "Αν μιλήσεις θα κάνω τις τελευταίες σου ώρες πιο ευχάριστες." Γέλασα και κάθισα πίσω στην καρέκλα. Σταύρωσα τα χέρια μπροστά από το διάφραγμα μου. "Είναι ότι πιο γελοίο έχω ακούσει! Και να το είχα κάνει δεν θα στο έλεγα έτσι μόνο και μόνο για 'να περάσω ευχάριστα τις τελευταίες μου ώρες.". Πετάχτηκε από την καρέκλα του τσαντισμένος. "Αρκετά είπες!" τόνισε. Μα μου ήταν αδιάφορα τα λόγια του. Σηκώθηκα ήρεμη και πήγα προς τους κυνηγούς. Σταμάτησα και κοίταξα πίσω. "Δεν έχει σημασία τι λέω εγώ. Αύριο θα πεθάνω. Όμως ο δολοφόνος του Harry είναι ζωντανός και ίσως να έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ίσως και όχι!" είπα μυστηριώδης και έφυγα. Άκουσα τον Liam να ξεροκαταπίνει. Δεν το πίστευα τον είχα φοβίσει! Ήταν τόσο υπέροχο! Και η αυριανή μέρα έφτανε

Είχα φροντίσει να κρατήσω όλη μου την ενέργεια και να κοιμηθώ καλά ώστε να είμαι ξεκούραστη. Από τότε που ξανάρθα σχεδίαζα την εκδίκηση μου. Γυμναζόμουν κάθε βράδυ, έπινα αίμα ποντικιών, κατασκεύαζα ξόρκια, έμαθα όλα τα κατατόπια. Χθες στο δωμάτιο απομόνωσης καθώς Liam μιλούσε με τους κυνηγούς, κατάφερα να αφήσω μια μικρή βόμβα που θα ανατιναχτεί μόλις τελειώσω μαζί τους. Δύο κυνηγοί με πήραν από το κελί μου και με πήγαν σε ένα άλλο μεγάλο και όμορφο δωμάτιο. Μου έδωσαν κάτι πετσέτες και καθαρά. "Σε δέκα λεπτά να είσαι έξω." είπε μια. Έγνεψα καταφατικά και μπήκα στο μπάνιο.

Έβγαλα τα ρούχα μου μπήκα στην μπανιέρα και άνοιξα την βρύση. Το νερό ήταν αρκετά ζεστό. Έβαλα σαμπουάν στα μαλλιά και έκανα μασάζ. Αφού τελείωσα το μπάνιο φόρεσα τα ρούχα που μου έδωσαν ένα μαύρο παντελόνι με μια κόκκινη κοντομάνικη με ντεκολτέ μπλούζα. Στέγνωσα τα μαλλιά μου, πήρα την πρέσα και τα έκανα μπούκλες. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Επειτέλους έμοιαζα σαν ένα αξιοπρεπές άτομο ξανά! "Μπορείς να το κάνεις! Θυμήσου τα λόγια της!" ψυθήρισα πολύ σιγανά. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να συγκεντρώνομαι στην δύναμη μου. Έπρεπε να ξεκλειδώσω κάθε ίχνος της.

Βγήκα από το μπάνιο. "Αλήθεια θες να πεθάνεις έτσι;" με κοροϊδευψε η κυνηγός. Προφανώς υπέθεσε ότι θα έκανα κάποια επιθετική κίνηση αλλά δεν ήμουν τόσο χαζή. Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Μάλλον έχω κάποιο σκοπό να εκπληρώσω." είπα κοφτά και προχώρησα μαζί με την άλλη. Μου άρεσε να τους δίνω περίεργες απαντήσεις ώστε να βλέπω την απορία στα βλέμματα τους. Καθώς προχωρούσαμε προς τον χώρο της εκτέλεσης σκεφτόμουν πως θα έκανα την επίθεση. Αυτό που γνώριζα ήταν πως υπήρχε κάτι σαν σκηνή όπου εκεί o Liam αποκεφάλιζε τους αιρετικούς. Μπροστά είναι οι επόμενοι και γύρω οι κυνηγοί.

Όσες εκτελέσεις έχω δει είναι περίπου διακόσιοι. Με ένα χτύπημα δεν θα τους νικήσω. Αλλά θα προσπαθήσω να τους απομακρίνω ώστε να διώξω τους αιρετικούς από το τούνελ. Φτάσαμε στον χώρο της εκτέλεσης. Οι ακτίνες του ήλιου με τύφλωσαν. Κάλυψα το πρόσωπο μου με το χέρι μου μέχρι να δω την σκηνή τους αιρετικούς τον στρατό των κυνηγών και τον Liam να με περιμένει με κακιασμένο βλέμμα. Αναστέναξα. 'Πάμε!' με παρότρυνα.

Προχώρησα και ανέβηκα στην σκηνή. Ο Liam μου έκανε νόημα να πάω κοντά του. Οι κυνηγοί με έσπρωξαν προς το μέρος του και γονάτισα δίπλα του. Τουλάχιστον εξευτελιστικό! Αλλά δεν με πείραζε. Σε λίγο όλοι θα πέθαιναν! Ένιωθα την δύναμη μέσα μου να καίει τόσο έντονα! Σαν θηρίο που προσπαθούσε να βγει με μανία. Μια έκρηξη δύναμης θα ήταν αρκετή για να τους σκοτώσει όλους!

Ο Liam έβγαλε την ασημένια λεπίδα και κοίταξε το κοινό. "Σήμερα εκτελείται μια αιρετική που μόνο κακό έχει προσφέρει στον κόσμο..." τα χέρια μου άρχισαν να φλέγονται. Τα μάτια μου έπαιρναν σιγά σιγά ένα κόκκινο πιο σκούρο και θυμωμένο χρώμα από κάθε άλλη φορά! 'Θα γίνει χαμός!' σκέφτηκα. "...και νομίζεται μόνο για τον εαυτό της. Γι αυτό θα της δώσω το μάθημα που της αξίζει!" είπε έντονα. Χαμογέλασα ειρωνικά. Με κοίταξε. Σήκωσε απειλητικά την λεπίδα. "Έχεις να πεις κάτι τελευταίο;" ρώτησε με ύφος. Το θηρίο μέσα μου δεν αντεχε άλλο. Έπρεπε να βγει. "Ναι!" αναφώνησα. Σήκωσα αργά το κεφάλι μου και τον κοίταξα με μίσος. "Θα σας κάψω όλους!" γρύλισα. Και την στιγμή που είπα την φράση όλοι οι κυνηγοί ανατινάχθηκαν! Ο Liam προσπάθησε να με καρφώσει αλλά έπιασα την λεπίδα, την έστρεψα προς το μέρος του και τον κάρφωσα εγώ. Έπεσε κάτω ξαφνιασμένος. Γύρισα προς το πλήθος που με κοιτούσε με δέος. "Φύγετε πριν σας κάνω κακό άθελά μου!" φώναξα. Έτρεξαν προς την έξοδο. Ένωσα και τα δύο ήδη της μαγείας μου. Μέσα σε λίγα λεπτά το μέρος είχε γεμίσει με εκατοντάδες χιλιάδες κυνηγούς! Πέταξα ψηλά. Σήκωσα τα χέρια μου και πολλούς από αυτούς. Έλεγξα τα νεύρα τους κάνοντας τους να υποφέρουν. Ταυτόχρονα έκαιγα τους υπόλοιπους. Κάποιοι με κάρφωσαν. Φώναξα από πόνο και έπεσα κάτω.

Αμέσως σηκώθηκα φωνάζοντας και κοπάνησα την γη ανοίγοντας την στα δύο. Τότε ένα σιντριβάνι λάβας τους έλιωσε! Συνέχισα να σπάω τα νεύρα των άλλων. Οι κραυγές τους ήταν η λύτρωση μου! Και δεν θα σταματούσα εκεί! Πέταξα ξανά. Σήκωσα αργά τα χέρια μου ψηλά εμφανίζοντας μαύρη ομίχλη που τους κάλυψε όλους "Seman evet nekota ventus!" είπα και πέταξα όλη την ομίχλη πάνω τους. Αφού ήταν αδύναμοι πέταξα μαύρα κοράκια πάνω τους που άρχιζαν να τρώνε το δέρμα τους και μετά τα όργανα τους. Πήγα στην σκηνή.

Ένα κακιασμένο και λυτρωμένο μειδίαμα ήταν καρφωμένο στο πρόσωπο μου. Ο Liam δεν ήταν εκεί. Άκουσα τα βήματα του από πίσω μου. Προσπαθούσε να με καρφώσει. Έκανα ένα βήμα αριστερά και τον άφησα να τρέξει μέχρι την άλλη μεριά της σκηνής. Παράλληλα έβαλα φωτιά στο μέρος. Οι μισοί πέθαιναν από τα κοράκια και οι άλλοι από ασφυξία. Η απόλυτη ευχαρίστηση! Το ξόρκι μου είχε πιάσει και στον Liam. Έτρεχε από δω κι από κει ο καημένος να με πιάσει! Τι γελοίος! Είχα  κουραστεί να τον βλέπω να προσπαθεί άδικα. Τον έπιασα από τον γιακά και τον πέταξα κάτω. Αμέσως όρμησε να με σκοτώσει. "Εσύ...πονηρή...άχρηστη.." είπε λαχανιασμένος. "Πάρε μια ανάσα γιατί νομίζω ότι σκουριασες λιγάκι!" τον κορόιδεψα. Όσοι κυνηγοί ζούσαν μου επιτίθενταν αλλά τους σκότωνα πολύ εύκολα. Ο Liam είχε καταλάβει την δύναμη μου αλλά αρνιόταν να αποδεχτεί την ήτα του. Ήρθε ξανά κοντά μου. "Θα σε σκοτώσω!" είπε. Τον πέταξα κάτω και πήρα την λεπίδα του στα χέρια μου. Απομάκρυνα κάποιους κυνηγούς που έρχονταν για να τον βοηθήσουν. Αύξησα τον αριθμό των πτηνών και την φωτιά και τους παγίδευσα όλους σε έναν πύρινο κύκλο. Κεραυνοί έπεσαν κοντά μας και ο ουρανός σκοτείνιασε τόσο που που δεν καταλάβανε κανείς αν ήταν μέρα ή νύχτα.

"Είσαι τυφλός;" απάντησα στον Liam γελώντας. "Κοίτα γύρω σου! Νίκησα! Σκότωσα τον Harry και τώρα σκοτώνω όλη σου την ομάδα! Δεν θα κάνεις τίποτα πια! Ούτε σε μένα ούτε και σε κανέναν άλλο!" συνέχισα αποφασιστικά. Έστρεψα την λεπίδα κοντά του και την ακούμπησα στο στήθος του. Ένιωσα κάτι παράξενο. Κάτι πρωτόγνωρο από εκείνον. Οι παλμοί του ήταν αυξημένοι και τα χέρια του έτρεμαν. Τα μάτια του πλημμύριζαν από φόβο! Χάρηκα με αυτή την αντίδραση. Επειτέλους κατάλαβε τι είχε κάνει. "Αυτό είναι για την Courtney!" μούγκρισα και κάρφωσα την λεπίδα στην καρδιά του. Την έσπρωξα μέσα του. Πήρε κοφτές ανάσες με κοίταξε αδύναμα και έπεσε κάτω νεκρός. Το ίδιο και όλοι οι κυνηγοί μπροστά μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! "Είμαι ελεύθερη;" αναρωτήθηκα συνειδητοποιώντας τι είχα κάνει. Κοίταξα γύρω μου. Ήμουν μόνη μου και ήμουν νικήτρια! Φώναξα από την χαρά μου! "Είμαι ελεύθερη επιτέλους!" Ξάπλωσα στην σκηνή γύρω στα πτώματα γελώντας ανακουφισμένη για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Δεν θα ήμουν ποτέ η ίδια μετά από όλα όσα πέρασα το ήξερα. Αλλά θα ήμουν πιο δυνατή το μόνο σίγουρο.

             Σήμερα

"Ήταν έξυπνο το σχέδιο σου." σχολίασε ο Liam. "Ναι και αποτελεσματικό!" συμπλήρωσα. Σηκώθηκα όρθια. "Τέλος πάντων πρέπει να φύγω." συνέχισα απότομα και προχώρησα προς την έξοδο. "Alison ευχαριστώ που μου εμπιστευτικές την ιστορία σου. Καταλαβαίνω πόσα σου έχω κάνει και πόσο σε έχω πονέσει και-" τον κοίταξα "Δεν ξέρω γιατί προσπαθείς να αλλάξεις αλλά είναι αστείο. Τουλάχιστον για μένα." τον διέκοψα και έφυγα.

Ο Edward γυρνούσε σπίτι του μιλώντας στο τηλέφωνο. "Όχι δεν την βρήκα ακόμα Spencer! Έχει ταλέντο στο να εξαφανίζεται!" αναφώνησε αγχωμένος. "Καλά καλά θα την βρω πριν την βρει η άλλη!" συνέχισε και έκλεισε το τηλέφωνο. Προχώρησε κι άλλο καλώντας εμένα. 'Γειά! Εδώ Alison αφήστε μήνυμα!' ακούστηκε ο τηλεφωνητής μου. "Alison θέλω να βρεθούμε για να μιλήσουμε για κάτι άλλο. Πάρε με." είπε. Τότε άκουσε κάποια γέλια να τον πλησιάζουν. Ήταν η Hanna με την Aria και δεν ήταν μόνες τους. Μαζί τους ήταν η Addison. Αμέσως έκανε μια κίνηση να κρυφτεί αλλά τον είχαν προσέξει. "Γειά σου Edward!" είπε γεμάτη χαμόγελο η Addison. Τίποτα δεν είχε αλλάξει πάνω της. Μόνο τα μαλλιά της ήταν λίγο πιο κοντά και σγουρά. Τα χέρια του είχαν παγώσει το σώμα του σχεδόν έτρεμε από το άγχος. "Μπορείτε να πάτε λίγο πιο κάτω; Θα σας βρω σε λίγο." είπε ευγενικά στα κορίτσια και έφυγαν. Πλησίασε τον Edward. "Έχουμε πολλά να πούμε δεν νομίζεις;" είπε με ένα σίγουρο χαμόγελο. Ο Edward δεν αντέδρασε. Απλά ξεροκατάπιε έντονα.

Αυτό ήταν το κεφάλαιοοοοο!!!

Μάλλον δεν κρύβει μόνο η Alison μυστικά..

Τι λέτε να έχει γίνει με την Addison τον Edward και την Spencer;;

Θα προλάβουν η Alison και ο Damon να μάθουν την αλήθεια από τους αγαπημένους τους ή θα το προλάβει η Addison!!

......

Δεν λέω τίποτα!

Θα τα δείτε όλα σε επόμενα κεφάλαια!!

Φιλιααα <333