Λόρας pov

21 χρόνια πριν

Σέρνω τα πόδια μου προς το μπανιο και με ελάχιστη δύναμη καταφέρνω να σταθώ όρθια

Βλέπω το είδωλο μου στον καθρέφτη και τρομάζω είμαι κάτασπρη τα χείλη μου είναι μοβ και ξεραμένα

Τα μαλλιά μου έχουν πάρει ένα λευκό χρώμα και τα ματια μου έχουν μαύρους κύκλους

Φέρνω τα χέρια μου στην κοιλιά μου και την χαϊδεύω

Νιώθω το μωρό να κουνιέται και θέλω να λιποθυμήσω  ... Είναι πολύ δυνατή για να μείνει και άλλο μέσα μου

Άκουω τον Στιούαρτ να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν

« Λόρα τι κάνεις όρθια ?» είπε με βραχνή και σταθερή φωνή

Ξέρω ότι αυτό θα το τραβήξω για λίγο μόνο ακόμα και σε μερικές μέρες αφού γεννηθεί το μωρό θα με αφήσει να γυρίσω πίσω

Το πρόβλημα είναι ότι θα πρέπει να πάρω και το παιδί του μαζί μου ....

« ήθελα να πάω στο μπάνιο » είπα και με γοργά βήματα έκατσα πάλι στο κρεβάτι

Δεν πρόλαβε να πει κάτι γτ το μικρό αγοράκι με τα κάστανα μαλλιά και τα γκρί μάτια έκανε την εμφάνιση του μέσα στο δωμάτιο

Τις περισσότερες φορές με σώζει από την μανία του άθλιου Στιούαρτ και νιώθω ασφάλεια ...

Είναι πολύ δυνατός για δύο χρόνων παιδί ...

Μπορεί να είναι δύο αλλά λόγω των δυνάμεων του η ανάπλαση του είναι πολύ διαφορετική

Εκείνος τρέχει και πέφτει στην αγκαλιά μου

Και με τα πανέμορφα μάτια του κοιτάει τα δικά μου

« Λόρα ποτέ θα βγει το παιδάκι από την κοιλιά σου ? »

Είπε και έσκασε ένα πανέμορφο χαμόγελο .... Μπορεί να θέλει να την γνωρίσει αλλά στην πραγματικότητα θέλει να μείνει όσο τον δυνατόν πιο πολύ καιρό μέσα μου για να μην χρειαστεί να με αφήσει....

Φοβάται για αυτόν και για την αδερφούλα του.....

« Σύντομα νεαρέ μου » είπε με αυστηρή φωνή και ο μικρός άλλαξε έκφραση και σβήστηκε το χαμόγελο από τα χείλη του

Γύρισε σε εμένα όλο χαρά αφού κατάλαβα ότι είχε κάποια ιδέα

« Λόρα ? Μπορώ να διαλέξω εγώ το όνομα της ? » μόλις το λέει ένα χαμόγελο εσκασε στο πρόσωπο μου και ήθελα να τον φάω είναι από τα πιο όμορφα παιδιά που έχω δει

Με μεγάλη καρδια... Περίεργο αν σκεφτεις πως έχει μεγαλώσει

Κοιτάω τον Στιούαρτ και με νόημα συμφωνεί

« φυσικά έχεις σκεφτεί κάτι ? » μόλις του το είπα αυτό έπεσε ξανά στην αγκαλιά μου και φώναξε με όλη του την δύναμη

Αφού σηκώθηκε από το κρεβάτι

« Αλέξις θα την πούμε Αλεξίς » ειπε και έφυγε φωνάζοντας το όνομα αυτό ....

Φίλιππος pov

Πιάνω την Αλέξις στα χέρια μου και την ξαπλώνω στο κρεβάτι

Οι άλλοι δύο έχουν πάθει φρίκη εγώ προσπαθώ να καταλάβω τι τής  συμβαίνει

Κοιτάω την χλόη η οποία σαν να φαίνεται ότι ξέρει τι είναι αλλά να μην μπορείς να κάνει κάτι

« τι σκατα συμβαίνει χλόη ? » ουρλιάξα και εκείνη ξύπνησε από τον άβυσσο της

Το ύφος της αλλάζει και γίνεται πιο σοβαρό

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με κοιτάει στα μάτια

« είναι κάποια ανάμνηση , είναι λόγω κάποιας επιπλοκής ούτε αυτός ξέρει »

« και πως σταματάει ?» είπα εξίσου έντονα με πριν

« δεν μπορούμε πρέπει να την αφήσουμε έτσι » δεν υπήρχε περίπτωση για κάτι τέτοιο είναι ήδη δέκα λεπτά έτσι

Βλέπω ότι από το χέρι της πετάγονται σπίθες και οι κεραυνοί έξω από την έπαυλη κάνουν πάρτι

Νιώθω πως θα πέσει το σπίτι και τότε μου έρχεται μια ιδέα

Φυσικά είναι επικίνδυνη μπορεί και να με καταλάβει αλλά δεν με νοιάζει έτσι και αλλιώς θα μάθει την αλήθεια κάποια στιγμή

Πιάνω τα χέρια της και ακούω την χλόη να μου λέει να μην το κάνω... αδιάφορω

Και νιώθω τα μάτια μου να αλλάζουν χρώμα

Ο ηλεκτρισμός διαπερνάει το κορμί μου και να γίνεται ένα με της Αλέξις

Τα παράθυρα ανοίγουν από τον πολύ αέρα

Και δευτερόλεπτα αργότερα τα κατακιτρινα μάτια της Αλέξις ανοίγουν διάπλατα και εγώ σηκώνομαι από πάνω της

Οι αστραπές εξαφανίζονται μαζί και ο αέρας

Η Αλέξις πετάγεται από το κρεβάτι με κοιτάζει συγχυσμένη

Ανοίγει το στόμα της να μιλήσει αλλά δεν το κάνει

Πέφτει στην αγκαλιά μου και αρχίζει να κλαίει με λυγμούς

Όλοι μένουμε άφωνοι κανείς δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει ...

Με κοιτάει στα μάτια και συνεχίζει ....