Ο κρύος φθινοπωρινός άνεμος χτυπά ανελέητα το πρόσωπό μου, μέχρι την στιγμή που εισέρχομαι στο μαγαζί με τους δίσκους και τις κασέτες.

<<Σε τι οφείλω αυτήν την επίσκεψη;>>

Νιώθω το βλέμμα του Joe, ο οποίος κάθεται πίσω από τον πάγκο του ταμείου, να εξετάζει κάθε εκατοστό του κορμιού μου καθώς φυσάει επιδεικτικά τον καπνό του τσιγάρου του.

<<Σκεφτόμουν να αγοράσω ένα φόρεμα βασικά.>> τον ειρωνεύομαι και εκείνος χαμογελά ψεύτικα.

<<Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν όντως μου την πέφτεις...>> σχολιάζει ενώ ρουφάει μια τζούρα, <<Αλλά μην ανησυχείς, θα το καταλάβω. Είμαι κοντά.>> συνεχίζει ενώ ταυτόχρονα φυσάει τον καπνό.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου ως ένδειξη αγανάκτησης και στην συνέχεια πλησιάζω τα σταντ με τις κασέτες.

Ακούω τα βήματά του και νιώθω να με πλησιάζει. Στρέφω το κεφάλι μου προς το μέρος του και την αμέσως επόμενη στιγμή βρίσκομαι να παρατηρώ τον μαύρο κρίκο στο χείλος του και τις απαλές μπούκλες των μαλλιών του.

<<Τι ψάχνεις σήμερα;>> ρωτάει κι εγώ γλείφω τα χείλη μου.

<<Θέλω μια κασέτα για τον Noah, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποια.>> μουρμουρίζω.

<<Α ναι, για τον φλώρο.>> γελάει αχνά.

<<Σκάσε.>> του επιτίθομαι και εκείνος φυσάει τον καπνό του μπροστά στο πρόσωπό μου.

<<Τι λες να του πάρεις τις Spice girls;>> συνεχίζει να με κοροϊδεύει.

<<Joe σταμάτα.>> τον προειδοποιώ.

<<Α ναι ξέχασα, οι αγαπημένοι του είναι οι Backstreet boys.>> γελάει κι εγώ τον χτυπάω στο στήθος.

<<Δεν χρειάζομαι την βοήθεια σου, φύγε.>> προσπαθώ να τον σπρώξω αφού έχω αρπάξει το μισο-τελειωμένο τσιγάρο από το χέρι του.

<<Καλά αλλά μου χρωστάς.>> δείχνει με το δάχτυλό του προς το μέρος μου και έπειτα κατευθύνεται ξανά προς τον πάγκο.

Βάζω το τσιγάρο στα χείλη μου και τραβάω μερικές τζούρες καθώς κάνω την αναζήτησή μου για μια κασέτα των Nirvana.

Έπειτα από μερική ώρα, πλησιάζω τον πάγκο όπου βρίσκω τον Joe να πίνει από ένα μπουκάλι ουίσκι και να σχεδιάζει πάνω σε ένα χαρτί. Τα μακριά μαλλιά του στέκονταν εμπόδιο στο να παρατηρήσω αυτό που σχεδίαζε με τόση προσήλωση.

<<Τελείωσες;>> τα πράσινα μάτια του με κοιτούν και γυαλίζουν μέσα στην σκοτεινή ατμόσφαιρα του μαγαζιού.

<<Έτσι νομίζω.>> κουνάω το κεφάλι μου και σπρώχνω την κασέτα προς το μέρος του.

<<Πόσο κάνει;>> ρωτάω και εκείνος χαμογελάει.

<<Δώρο από μένα.>> ψιθυρίζει.

<<Πες.>> μουρμουρίζω βαριεστημένα.

<<Μόλις τελειώσεις την δουλειά, πέρνα από 'δω.>> με κοιτάζει ενώ στηρίζει τους αγκώνες του στον ξύλινο πάγκο.

<<Κυκλοφορεί ένας δολοφόνος στην περιοχή μας, δεν σκοπεύω να βγω έξω τόσο αργά.>> του υπενθυμίζω.

Αρχίζει να γελάει αρκετά δυνατά κι εγώ περπατάω γρήγορα προς την έξοδο, εκνευρισμένη από την συμπεριφορά του.

Αυτό θα ήταν το δώρο μου προς τον Noah προκειμένου να τον ευχαριστήσω που με εξυπηρετούσε με το αυτοκίνητό του τις τελευταίες μέρες.

Πριν καν το καταλάβω βρίσκομαι έξω από το Six. Μπορώ να διακρίνω από τα παράθυρα πως είναι για άλλη μια φορά γεμάτο από κόσμο.

Προσπερνάω μερικά τραπέζια στα οποία οι πελάτες παίζουν χαρτιά και πλησιάζω τον Noah ο οποίος καταγράφει μια παραγγελία.

<<Αυτό είναι δικό σου.>> ψιθυρίζω και βάζω την κασέτα μέσα στην τσέπη της ποδιάς του.

Τα μάτια του με κοιτούν και έπειτα πιάνει το αντικείμενο που του προσέφερα τόσο χύμα και το παρατηρεί χαμογελώντας.

<<Σε ευχαριστώ ρε χαζό.>> με αγκαλιάζει κι εγώ χαμογελάω πλατιά.

Οι φωνές των πελατών υπερέχουν της όμορφης μελωδίας της ηλεκτρικής κιθάρας που ακούγεται σχεδόν αχνά από τα παλιά ηχεία.

Το επόμενο ακριβώς λεπτό βρίσκομαι στην αποθήκη ψάχνοντας μια σφουγγαρίστρα καθώς το καθήκον με καλούσε να καθαρίσω την κόλα που χύθηκε στο πάτωμα.

<<Μάλλον είναι πολύ δύσκολο παιχνίδι.>> σχολιάζω ενώ έχω φτάσει στο τραπέζι όπου την τελευταία ώρα η ατμόσφαιρα είναι πολύ φορτισμένη.

Υψώνω το βλέμμα μου μονάχα για να αντικρίσω ένα ζευγάρι καστανά μάτια τα οποία κρύβονται από μερικές τούφες μελαχρινών μαλλιών.

Ο άντρας αυτός κρατά μερικά φύλλα από μια μπλε τράπουλα και με κοιτάει εξεταστικά ενώ τινάζει την γόπα του στο τασάκι.

<<Συγγνώμη. Ήταν κάτι που δεν μπορέσαμε να ελέγξουμε.>> απολογείται προφανώς για την ακαταστασία που προκάλεσε το παιχνίδι τους.

Πέρα από την απόπειρα δικαιολόγησης του εαυτού του με δήθεν ευγενή τρόπο, η αύρα του έμοιαζε παράξενη. Σχεδόν εξέπεμπε ένα κύμα απωθητικής ενέργειας.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα αγνοώντας τον συγκεκριμένο πελάτη και επιστρέφω στην αποθήκη προκειμένου να αφήσω την σφουγγαρίστρα.

Λίγο πριν το τέλος της βάρδιάς μου βρίσκομαι να καταγράφω μια ακόμη παραγγελία, μα η προσοχή μου αποσπάται όταν διακρίνω έξω από το παράθυρο τις απαλές μπούκλες του Joe.

  -------
λυπάμαι που άργησα τόσο να ενημερώσω. αυτό το κεφάλαιο προοριζόταν να ανέβει πιο πριν, αλλά δεν αξιώθηκα ποτέ να το συνεχίσω:/
αν υπάρχουν ακόμη άτομα που διαβάζουν αυτήν την ιστορία, ευχαριστώ για την υπομονή σας:)