Λένε ότι κακώς έχει διαρρεύσει πως το κάρμα είναι ένα βαρύ φορτίο κατά το οποίο πληρώνουμε τα λάθη του χτες, ή ότι αποτελεί μία μεγάλη τιμωρία που εκφράζει την ατυχία κάποιου.

Το κάρμα, είναι η σχέση ανάμεσα στην αιτία αλλά και στο αποτέλεσμα και εκφράζει ότι κάθε πράξη είναι ένα αποτέλεσμα κάποιας συγκεκριμένης αιτίας του παρελθόντος, συγχρόνως όμως γίνεται και η αιτία των πράξεων που θα ακολουθήσουν στην πορεία του μέλλοντος.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, ήμουν πεπεισμένη πως επρόκειτο για κάποια πολύ κακόγουστη πλάκα.

<<Μα τι στο...>> μουρμουρίζω στον εαυτό μου και στην συνέχεια τρίβω τα μάτια μου αγανακτισμένη.

Όντας ήδη εξαντλημένη αποφασίζω να μην ασχοληθώ στιγμή παραπάνω και αφού παίρνω μια βαθιά ανάσα, κατευθύνομαι προς το σημείο που βρίσκεται ο Noah.

<<Noah!>> φωνάζω και εκείνος γυρνά κοιτάζοντάς με απορημένα. <<Φαίνεται πως κάποιος ή κάτι έσκασε τα λάστιχά μου. Θα σου ήταν εύκολο να με πας σπίτι;>> τρίβω νευρικά τον σβέρκο μου.

<<Φυσικά και θα σε πάω.>> γνέφει χαμογελώντας.

Μπαίνοντας στο όχημά του, φτιάχνω καλύτερα την φούστα μου και το βλέμμα μου πέφτει κατευθείαν στο παλιό κασετόφωνο που την συγκεκριμένη στιγμή φιλοξενεί μια κασέτα των The Doors. Λίγο πιο πέρα στο ταμπλό, βρίσκεται και η κασετίνα όπου φυλάει όλες τις υπόλοιπες πολύτιμες κασέτες του.

Ομολογώ πως αυτή πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον και δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να ρίξει μια ματιά στην συλλογή του. Το κλασικό αυτοκίνητο του Noah ήταν πραγματικά αντικείμενο θαυμασμού, αλλά παρ'όλα αυτά δεν μπορούσαν όλοι να εκτιμήσουν την αξία του.

<<Νυστάζεις;>> με ρωτά διαλύοντας το σύννεφο των σκέψεών μου περί του πόσο όμορφα είναι όλα εκεί.

<<Για να είμαι ειλικρινής, είμαι πτώμα.>> παραδέχομαι.

<<Κρίμα, γιατί έλεγα να περάσω απ'του Scott.>> ανασηκώνει τους ώμους του και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα, λες και είμαι μικρό παιδί.

<<Με βάζεις σε πειρασμό.>> χαχανίζω.

<<Ποιος λέει όχι στο παγωτό;>> το βλέμμα του συναντά το δικό μου.

<<Εντάξει, εντάξει με έπεισες.>> τελικά παραδίνομαι χωρίς ιδιαίτερη πίεση.

Στην συνέχεια γέρνω το κεφάλι μου στο παράθυρο και κλείνω να μάτια μου προσπαθώντας να συγκεντρωθώ στην γνώριμη μυρωδιά της βανίλιας και του σανδαλόξυλου, που κυριαρχεί στο αυτοκίνητο.

Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε σε ένα από τα στρογγυλά τραπέζια του μαγαζιού του ηλικιωμένου κυρίου Scott, απολαμβάνοντας τα χωνάκια μας.

Εκείνο το μέρος ήταν κάτι σαν το στέκι μας, καθώς εκεί καταφεύγαμε τις μέρες που η δουλειά ήταν ιδιαίτερα κουραστική, με την προσδοκία πως η αγαπημένη μας γεύση παγωτού θα ήταν ένα μέσο -ψυχικής κυρίως- ξεκούρασης.

<<Μιλάς με τους γονείς σου;>> με ρωτάει αποσπώντας την προσοχή μου από το φωτεινό σήμα που κρέμεται στον τοίχο.

<<Ναι...>> απαντάω διστακτικά, <<Δηλαδή, όχι και τόσο.>> παραδέχομαι και στηρίζω το κεφάλι μου στην παλάμη μου.

<<Δεν σκέφτεσαι να τους επισκεφτείς;>> τα καστανά του μάτια με κοιτούν ερωτηματικά.

<<Η Νέα Ορλεάνη μου πέφτει λίγο μακριά και τα οικονομικά μου δεν είναι τόσο καλά.>> ξεφυσάω και πίνω μια γουλιά από το νερό μου.

<<Καταλαβαίνω.>> πιέζει τα χείλη του σε μια γραμμή.

<<Ίσως επισκεφτώ τους δικούς μου στην Φλόριντα, στις γιορτές.>> πλέον χτυπά ρυθμικά τα δάχτυλά του στο ξύλινο τραπέζι.

Το μαγαζί είναι σχεδόν άδειο, πράγμα περίεργο μιας και η επισκεψιμότητά του φτάνει στα ύψη ανεξαρτήτως ώρας και μέρας.

<<Έχεις καιρό ακόμη.>> επιστρέφω στην συζήτηση.

<<Μάλλον έχουν καταφέρει να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για τα καλά.>> συνεχίζω έπειτα από μια μικρή παύση.

<<Ίσως εμείς είμαστε τρελοί, που τρώμε παγωτό τα ξημερώματα ενώ ο δολοφόνος καραδοκεί.>> γελάει αχνά και δεν μπορώ να μην κάνω το ίδιο.

Λίγη ώρα αργότερα, οι ροκ μπαλάντες πλημμυρίζουν το αυτοκίνητο κι εμείς βρισκόμαστε να τραγουδάμε, ξεχνώντας την κούραση.

Ο Noah ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός συνάδελφος. Η ξεχωριστή σχέση που είχαμε αναπτύξει με έκανε να νιώθω σαν να ήταν ο αδερφός που δεν είχα ποτέ. Πολλοί υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα, μα η σύνδεση ανάμεσά μας ήταν ξεχωριστή και απέβλεπε σε κάτι τελείως πέρα από το πονηρό.

Φτάνοντας έξω από το σπίτι μου, εκείνος χαμηλώνει την ένταση της μουσικής και μου χαμογελά.

<<Πραγματικά σε ευχαριστώ.>> κοιτάζω τα μάτια του.

<<Ευχαρίστησή μου.>> γνέφει κι εγώ σιγο-γελάω. <<Το θέμα είναι τι θα κάνουμε με το αυτοκίνητό σου.>> συνεχίζει και στην θύμηση αυτού, κλείνω τα μάτια μου για μερικά δευτερόλεπτα.

<<Αν θέλεις μπορώ να το κανονίσω εγώ.>> αποκρίνεται.

<<Αλήθεια μπορείς;>> ρωτάω.

<<Φυσικά. Κι αν δεν είναι έτοιμο μέχρι αύριο το βράδυ, τηλεφώνησέ μου να έρθω.>> λέει ήρεμα.

<<Είσαι τόσο καλός.>> μουρμουρίζω και τον αγκαλιάζω.

<<Καληνύχτα.>> ψιθυρίζει.

<<Καληνύχτα.>> επαναλαμβάνω τα λόγια του και έπειτα προχωρώ προς το σπίτι μου.

Αφού κλειδώνω γρήγορα την πόρτα, βγάζω τα τακούνια μου, που με έκαναν να υποφέρω όλη αυτήν την ώρα και στην συνέχεια αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες.

Καθώς φτάνω στο δωμάτιό μου, φοράω τις άνετες μαύρες πιτζάμες μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι εξαντλημένη. Πιάνω την εφημερίδα που βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο μου μονάχα για να ενημερωθώ για τις λεπτομέρειες περί του φόνου, γιατί αναμφισβήτητα, είχε αρχίσει να με επηρεάζει.

Το επόμενο ακριβώς λεπτό βρίσκομαι να μετανιώνω αυτήν μου την απόφαση, μιας και αυτό που βλέπουν τα μάτια μου με σοκάρει.

<<Έπειτα από έρευνα, απεδείχθη πως το σώμα άνηκε σε μια νεαρή κοπέλα, εικοσιένα ετών η οποία σύμφωνα με μαρτυρίες, βρισκόταν επανειλημμένως στο ίδιο σημείο κάθε βράδυ, τις μέρες πριν τον θάνατό της.>>
                             
  -------
hellooo:) καινούριο απαίσιο κεφάλαιο μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, ουαου. εκπλήσσομαι κι εγώ η ίδια. θα ήθελα να μου πείτε την γνώμη σας γιατί έτσι με βοηθάτε να συνεχίσω. εκτιμώ πολύ τα σχόλιά σας❤
ελπίζω να τα πούμε σύντομα:)