🥀~Zazdrość ~🥀

Perspektywa Aidena

Kiedy zaparkowałem na podjeździe zobaczyłem Brandona, który patrzył przez okno z lekkim uśmiechem. Pokręciłem głową na to wszystko. Był naprawdę taki sam jak promyczek.

Jak na zawołanie szatynka otworzyła drzwi i ruszyła do domu. Nie wiem czemu ale poczułem lekką zazdrość. Wiem, że to jeb ojciec, ale myślałem, że cieszyła się na nasz wyjazd.

Zabrałem nasze torby z bagażnika i ruszyłem za nią. Kiedy tylko przekroczyłem próg salonu ujrzałem, jak Ray zaczyna rozmawiać z ojciec i co chwila się śmiali. Zgrzytałem zębami, bo zaczynało mi się to nie podobać. Cieszę się, że ma z nim tak dobre reakcje, ale bez przesady. Zachowują się tak jak by mnie nie było.

Odłożyłem z hukiem torby, a Ci nawet nie zwrócili na mnie uwagi. Było to dla już za wiele, przez co wybuchłem.

— Nie przeszkadzajcie sobie! — wrzasnąłem i ruszyłem do swojego gabinetu.

Zatrzasnąłem za sobą drzwi i usiadłem na fotelu. Wyciągnąłem szklankę whisky i nalałem sobie. Musiałem choć na chwilę zapomnieć o szatynce. Nie wiedziałem co we wstąpiło. Może znów demony przeszłości dały o sobie przypomnieć?

Po kilku minutach usłyszałem ciche pukanie, a po chwili w drzwiach stanęła Ray. Miała spuszczoną głowę i nie podobało mi się. Wiem byłem beznadziejny. Nie chciałem jej zranić.

— Aiden, przepraszam, ja po prostu...

— Nie to ja przepraszam. Nie wiem co we mnie wstąpiło. To wszystko co się stało wcześniej... Nie umiem tego wymazać z pamięci.
Szatynka zbliżyła się do mnie i kucnęła obok mnie.

— Musisz jej wybaczyć — szepnęła, a ja na początku nie wiedziałem o co chodzi. Dopiero później zrozumiałem, że ma na myśli Odri.

— Nigdy jej tego nie wybaczę — powiedziałem pewnie — Gdyby nie ona wiele rzeczy się nie wydarzyło.

— Do puki będziesz mieć to w sobie, nie zrobisz kroku na przód. Będzie cały czas siedzieć a twojej głowie, aż zacznie Cię niszczyć. Byłeś na jej grobie? — zapytała cichutko, łapiąc za moje dłonie.

Pokręciłem głową i zacząłem przyglądać się im. Idealnie do siebie pasowały. Jej drobne i moje które obiły nie jedną twarz.

— Nie dam rady tam iść nie...

— Pójdę tam z tobą. Będę twoim oparciem jak ty moim. Każdy ma swoje lęki jednak jeśli jesteśmy razem to dany radę ze wszystkim. Kocham Cię i zawsze będę obok Ciebie.
Naprawdę się cieszyłem, że ją miałem.

Po tych słowach wziąłem ja w ramiona i pocałowałem w czoło. Była moim wszystkim. Niesamowite było to, że z jak małej Ray wyrosła tak silna i dzielna kobieta.

Bo w życiu chociaż mamy pod górkę, to tam gdzieś czeka na nas osoba, która zawsze nas wyciągnie z ciemności lub nada właściwy kierunek. Moim była szatynka....

**********
Witajcie kochani
Kolejna część dla was. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Przepraszam za błędy. Bardzo bardzo dziękuje za czytanie i dawanie gwiazdeczek ❤️