Satomis'pov

Βρίσκομαι κάτω από το πλέον έτοιμο και τελευταίο αμάξι για σήμερα όσο εκείνος περιφέρεται στον χώρο με τα ελαστικά.

St:άντε Jéon ώρα να πηγαίνεις...

Φώναξα όντας ακόμη κάτω από τα καλώδια και τα βαριά βήματα του ακούστηκαν, κατευθυνόταν προς το μέρος μου.

Jk:δεν κατάλαβες Yuriken...μαζί θα φύγουμε..

Αντήχησε η φωνή του και εγώ άφησα μια ανάσα αγανάκτησης να ξεφύγει από τα χείλη μου

Βγήκα κάτω από το αμάξι και σήκωσα την μορφη μου έτσι ώστε να τον αντικρυσω.

St: ευχαριστώ για το φαγητό Jéon αλλά συγνώμη που θα σου το χαλάσω... φεύγω μόνη.

Ύψωσα την φωνή μου ελαφρά και εκείνος στήριξε το σώμα του πάνω στο καπο του αυτοκινήτου που με απασχολούσε για ώρες.

Jk:όχι...ή μάλλον...

Απάντησε σχετικά γρήγορα και σηκώθηκε από το καπό προσεγγίζοντας το σώμα μου.

Έφτασε ακριβώς μπροστά μου με το δέρμα του όμως να μην αγγίζει το δικό μου.

Jk:φύγε μόνη...όπως κάνεις πάντα..

Μου είπε ελαφρώς έντονα με την ανάσα του να πέφτει στο πρόσωπο μου

Το κεφάλι μου σηκώθηκε όντας ακριβώς μπροστά στο θυμωμένο δικό του

St: αλήθεια Jéon...είσαι τόσο εύκολος...

Ρώτησα με ειρωνικό τόνο και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του άρχισαν να σκληραίνουν.

St:δεν το νομίζω...

Συνέχισα χτυπώντας ελαφρά και ρυθμικά το πάνω μέρος του κεφαλιού του.

St:όπως και να έχει φεύγω τώρα...

Τον ενημέρωσα κατευθυνόμενη προς το μικρό ειδικό δωμάτιο αλλαγής ρούχων.

Έβγαλα την εργασιακή μου φόρμα και έφτιαξα ελαφρά τα μαλλιά μου όσο τίναζα τα χέρια μου καθαρίζοντας τα από το παχύρευστο μαύρο υγρό.

Βγήκα και πάλι στο κεντρικό δωμάτιο και αφού έπιασα το κινητό και τα κλειδιά μου άνοιξα την μικρή πόρτα.

St:έλα Jéon έκλεισε το μαγαζί κουνήσου...

Φώναξα έτσι ώστε να ακούσει και εκείνος μόλις με άκουσε έτρεξε προς την έξοδο τραβοντας το δερμάτινο γιλέκο του από την σιδερένια καρέκλα.

Βγήκαμε από το παλιό συνεργείο και εγώ κλείδωσα την βαριά λευκή σιδερένια πόρτα.

Πλησίασε την μαύρη μηχανή και έπιασε το ματ εξίσου μαύρο κράνος στα χέρια του ,εγώ έφτασα κοντά στο κόκκινο αμάξι μου και άνοιξα την μεταλλική πόρτα.

St:μην τολμήσεις να με ακολουθήσεις...

Φώναξα έντονα με εκείνον να τοποθετεί το προστατευτικό κράνος πάνω από το κεφάλι του

St:και κλείσε το δερμάτινο σου...μην μας κρυώσεις μεσα καλοκαιριού κουτάβι...

Συνέχισα αλλάζοντας ριζικά κατάσταση εφόσον τα λόγια μου βγήκαν χαρούμενα και με μια δόση τσαχπινιας.

Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο μου τοποθετώντας τα κλειδιά στην ειδική εσοχή μέχρι που η μηχανή άναψε.

Έβγαλα το χειρόφρενο και έφυγα με μεγάλη ταχύτητα στον μεγάλο κεντρικό πλέον δρόμο.

Έπρεπε να φτάσω στο υπόγειο γκαράζ όσο πιο γρήγορα γινόταν, ίσως ο Marko είχε ήδη φτάσει εκεί.

~

Έκανα μια απότομη κατηφορική στροφή τοποθετώντας το αμαξι μέσα στην αρχή του υπόγειου.

Προχώρησα ευθεία χαμηλώνοντας ταχύτητα με τα μάτια μου να σκαναρουν όλο τον χώρο για τυχόν παρουσία του Ισπανού άνδρα.

Ο χώρος ήταν τεράστιος και εκείνος θα μπορούσε να είχε κρυφτεί οπουδήποτε.

Γύριζα μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του γκαράζ όμως εκείνος ήταν άφαντος.

Έφτασα και πάλι μπροστά από την είσοδο και έσβησα την μηχανή του αυτοκινήτου μου χαμηλώνοντας ακόμη περισσότερο τον φωτισμό εφόσον οι προβολείς του αμαξιού έκλεισαν επίσης.

Ξάπλωσα αναπαυτικά στο δερμάτινο κάθισμα και έκλεισα τα μάτια μου περιμένοντας υπομονετικά την άφιξη του.

~

Ανασηκώθηκα από την καρέκλα του αυτοκινήτου μου χαμηλώνοντας την μουσική που έπαιζε ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή ένας ήχος ακούστηκε.

Μονάχα ένα φως έπεσε στους γριζους τοίχους του γκαράζ ενώ μια μηχανή μπήκε μέσα στον χώρο.

Το κίτρινο όχημα στάθμευσε ακριβώς δίπλα από το κόκκινο αμάξι μου με τον οδηγό της να βγάζει αργά το προστατευτικό κάλυμμα της κεφαλής του

Μερικές ξανθές τούφες έπεσαν τριγύρω όσο το κεφάλι του ατόμου κινούσε τον αυχένα του έτσι ώστε όλη η ποσότητα μαλλιού να πέσει.

Άνοιξα την πόρτα του αμαξιού και βγήκα έξω πλησιάζοντας το κίτρινο μηχανάκι.

St:τι κάνεις εσύ εδώ...που είναι ο Marko

:Δεν ξέρει πως ήρθα και δεν έχει αρκετό μυαλό για να καταλάβει πως δούλευε αυτό...

Είπε γρήγορα εμφανίζοντας το κοκκίνο χαρτί που είχα τοποθετήσει ανάμεσα στα δόντια του Marko εκείνη την μέρα του τουρνουά.

Η τοποθεσία που είχα γράψει ήταν ξεκάθαρη πάνω στο άλλοτε μονόχρωμο χαρτί.

St:η αδελφούλα του μάλλον είναι εξυπνότερη..

: Valena... Valena Rénalez..

Σύστησε τον εαυτό της εμφανίζοντας ολόκληρο το όνομα της

Vl:το χαρτί ήταν περίπλοκο...δεν θα έβρισκε ποτέ τρόπο να μάθει το μέρος...

Συνέχισε διπλώνοντας το μαύρο-κόκκινο πλέον χαρτί με τα δάκτυλα της

St:ενώ εσυ είσαι πιο πολυμήχανη cariño..(γλυκιά μου)

Την ρώτησα γελοντας ειρωνικά και εκείνη ανταπέδωσε τον μορφασμό.

Vl: φυσικά...εκείνος δεν θα έβρισκε ποτέ πως θα έπρεπε να περάσει το χαρτί με αναπτήρα έτσι ώστε να εμφανιστούν τα γράμματα και συνεπώς η τοποθεσία..

Ανέλυσε όλη την διαδικασία με την οποία δούλευε το κομμάτι επεξεργασμένου υλικού και αφού το έβαλε πάλι στην τσέπη της κοίταξε ξανά το πρόσωπο μου

Vl:και τώρα τι..

Ρώτησε μέχρι που ένας ακόμα ήχος ακούστηκε πίσω μου

Ένα ακόμη φως έλαμψε στον χώρο και μια ακόμη μηχανή εισήχθη στο μεγάλο υπόγειο γκαράζ.

Τα μάτια μου κοίταξαν εξεταστικά το δίκυκλο και τα δάκτυλα μου πίεσαν δυνατά το δέρμα πάνω από τους κροτάφους μου.

Ο ήχος σταμάτησε να ακούγεται όσο ο οδηγός της δεύτερης μηχανής άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μας

St:σου εξήγησα πως-

Jk: σταματά και απλά πες μου τι δουλειά έχεις εσυ με αυτη εδώ...

Φώναξε εξαγριωμένος μπροστά στο πρόσωπο μου με την στάση του να είναι απαράδεκτη.

St:τι πρόβλημα έχεις εσύ πάλι...δεν ελέγχεις την ζωή μου

Απαντησα εξίσου έξαλλη με τα μάτια μου να παίρνουν ένα πιο ανοιχτό πράσινο χρώμα λόγω της έντασης.

Τα δικά του μάτια έκλεισαν όσο εκείνος προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του.

Τα χέρια του ήταν δεμένα κάτω από το στήθος του όσο οι γωνίες του προσώπου του πετάγονταν έντονα

St:όταν σου μιλάω θα με κοιτάζεις...το κατάλαβες...

Φώναξα για ακόμη μια φορά και τα μάτια του υπάκουσαν το αίτημα μου

Ήταν κατάμαυρα, βαθειά, σκοτεινά χωρίς κανένα ίχνος πονηριάς όπως είχε άλλοτε.

Δεν έλαμπαν, είχαν χάσει την ζωντάνια τους η οποία πλέον είχα αντικατασταθεί από το απόλυτο σκοτάδι.

St: Jéon...

Ψυθηρισα προσπαθώντας να κεντρίσω το ενδιαφέρον του και ίσως να τον επαναφέρω στην φυσιολογική του κατάσταση όμως αυτό ήταν αδύνατον.

Τα χέρια μου σηκώθηκαν προς τα πάνω με τις παλάμες μου να στερεώνονται στα-καλυμμένα από το δερμάτινο γιλέκο- μπράτσα του.

Jk:τι κάνεις εσύ με αυτή εδώ...

Ρώτησε προσπαθώντας να κρατήσει πίσω όλη του την ένταση.

St: μπορείς μια-

Jk:Satomi..δεν θα το ξαναπώ..

Ακούστηκε ακόμη πιο έντονα η φωνή του και η ξανθιά κοπέλα κάθησε καλύτερα πάνω στο όχημα της.

St: Jéon... μπορεις να με εμπιστευτείς μια φορά..ζητάω μόνο μια

Του απάντησα ήρεμα και εκείνος αφού κοίταξε την κοπέλα πίσω μου γύρισε το βλέμμα του πάλι πάνω μου

Jk:Αν -

St:σκάσε Jéon τώρα με εμπιστεύτηκες...

Έκοψα τις σκέψεις του γρήγορα γυρνώντας πάλι το σώμα μου προς την Ισπανίδα κοπέλα.

Vl:γιατί καλεσες τον αδελφό μου εδώ..

Ρώτησε εκείνη με τις ξανθές της τούφες να περιτριγυρίζουν το πρόσωπο της.

St:ήθελα να του κάνω μια πρόταση αλλά τώρα εφόσον ήρθες εσύ θα την επαναπροσαρμοσω στα μέτρα σου.

Την ενημέρωσα και εκείνη με κοίταξε απορώντας για ότι επρόκειτο να ακούσει.

St:ένας αγώνας cariño...ένας νικητής...οποίος νικήσει παίρνει ότι θέλει από τον άλλον..

Vl: οτιδήποτε..

Ρώτησε και εγώ της εγνεψα θετικά προσφέροντας το χέρι μου προς το μέρος της.

Τα ζεστά άκρα της άγγιξαν το δέρμα μου και το έσφιξαν δηλώνοντας την αρχή της συμφωνίας.

Ένα χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο μου με το μυαλό μου να έχει ήδη σχηματίσει την σωστή ευχή μου προς την κοπέλα.

Το γυμνασμενο σώμα μου γύρισε προς την μεριά του μαυρομαλλη νεαρού Κορεάτη ο οποίος παρακολουθούσε σιωπηλά την συζήτηση μας.

St:το παίρνω αυτό...

Ανακοίνωσα τραβοντας τα γυαλιστερά μέταλλα που βρίσκονταν μπλεγμένα ανάμεσα από τα δάκτυλα του

Jk: Satomi Τι-

Φώναξε με εμένα να τρέχω προς το μαύρο μηχανάκι.

Με μια μεγάλη κίνηση πέρασα το πόδι μου γύρω από την κορμοστασιά των σκούρων μετάλλων τοποθετώντας το σώμα μου πάνω στο μαλακό κάθισμα.

Jk:δεν στην δίνω...δεν σου ανήκει ,κατέβα...

Είπε χαμένος μπροστά μου όσο εγώ τοποθετούσα τα γυαλιστερά κλειδιά στην βαθειά εσοχή.

St:κάνε πέρα Jéon...ούτε εσένα σου ανήκει..

Φώναξα και εκείνος σταμάτησε να δείχνει τόσο χαμένος και νευριασμένος

St: ...γδυσου..

Του είπα απότομα και εκείνος με κοίταξε απορημένα.

Jk: είσαι σοβαρή..

Ρώτησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του και τα χέρια μου τράβηξαν τον γιακά του δερμάτινου γιλέκου του φέρνοντας το πρόσωπο του κοντα στο δικό μου

St:κάνε αυτό που σου λέω Jéon και άσε τις ερωτήσεις...δεν έχω σκοπό να σπαταλήσω όλο το βράδι μου για τις ντροπες σου .

Απάντησα νευριασμένα και εκείνος έβγαλε το  δερμάτινο πανωφόρι του όσο εγώ το έπιασα κατευθείαν στα χέρια μου.

Τα δάκτυλα του βρέθηκαν στις άκρες της μπλούζας του ανεβάζοντας το λευκό ύφασμα προς τα πάνω εμφανίζοντας τους χαμηλούς κοιλιακούς του.

St: φτάνει Jéon το πανωφόρι χρειαζομουν..

Είπα και εκείνος άφησε το ύφασμα πάνω του ενώ με κοίταξε απορημένα όσο εγώ περνούσα το μαύρο δέρμα πάνω από τους ώμους μου.

Jk:γιατί το κάνεις όλο αυτό ...

Ρώτησε μιλώντας σε χαμηλή ένταση και εγώ τοποθέτησα το κράνος πάνω από το κεφάλι μου

St:δεν θα με καταλάβεις...φύγε τώρα..

Απάντησα κλείνοντας το φιμε προστατευτικό τζάμι του κράνους.

Έφτασα δίπλα στην Valena και αφού κανονίσαμε τον αριθμό των γύρων πήραμε θέση στην αρχή του υπόγειου.

Η φωνή του Jéon ακούστηκε δυνατά και τα δύο οχήματα ξεκίνησαν τον αγώνα.

Περνούσαμε ανάμεσα από τις γκρίζες κολόνες του υπόγειου χωρίς να έχουμε καλό φωτισμό.

Τα δύο οχήματα απείχαν λιγοστή απόσταση με εμάς να προσπαθούμε να πάρουμε προβάδισμα.

Εκείνη έστριψε απότομα φεύγοντας απο το οπτικό μου πεδίο.

Ήταν η μόνη λύση για να την χάσω , ήξερε τι έκανε.

Πάτησα πάνω σε μια ράμπα σηκώνοντας την μαύρη μηχανή αρκετά ψηλά έτσι ώστε να μπορέσω να την εντοπίσω όμως εκείνη βρέθηκε δια μαγείας ακριβώς μπροστά μου

Γύρισα ελαφρά τον μοχλό ανεβάζοντας ταχύτητα και έφτασα αρκετά κοντά της όμως είχε ορατό προβάδισμα.
Είχε μείνει ένας γύρος και εγώ όφειλα να νικήσω.

Πίεσα ακόμη περισσότερο τον μοχλό για  το γκάζι και βρέθηκα λίγα μέτρα μπροστά της.

Είχε αρκετό σκοτάδι όμως οι προβολείς των οχημάτων δήλωναν την ακριβή μας θέση.

Έπρεπε να νικήσω, ήταν η μόνη πιθανότητα να μάθω ότι ήθελα.

Έσβησα τον προβολέα της μηχανής με την όραση μου να πέφτει κατακόρυφα.

Έπρεπε να χάσει το στίγμα μου έτσι ώστε να μπορέσω να την κερδίσω.

Πάτησα το γκάζι κάνοντας την μαύρη μηχανή να πάρω μια αρκετά επικίνδυνη τροχιά που σε συνδιασμό με την μειωμένη όραση γινόταν ακόμη πιο ριψοκίνδυνη.

Ήταν ακριβώς από πίσω μου όμως το φως της δεν μπορούσε να φτάσει μέχρι τη μαύρη μηχανή μου έτσι ώστε να με εντοπίσει.

Τερμάτισα πρώτη με τον Jéon να βαδίζει γρήγορα προς το μέρος μας.

Έβγαλα το κράνος μου όπως άλλωστε και εκείνη και κατέβηκα από το δίκυκλο

Vl:ήταν ένας καλός αγώνας...και τώρα απλά πες μου τι θες...

Είπε εκείνη μπαίνοντας κατευθείαν στο βασικό μας θέμα

Χαμογέλασα πονηρά με τον Jéon να με κοιτάει περιμένοντας εξίσου την "ευχή" μου

St:Kaito Yuriken...θέλω να μάθω τον δολοφόνο του και εσύ θα με βοηθήσεις σε αυτό cariño...

_________________________________

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΌ ΚΑΙΡΌ ΗΡΘΕ ΚΕΦΆΛΑΙΟ

ΚΟΊΤΑ ΕΔΩ ΚΑΜΏΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΟΚ ΚΑΙ ΤΗΣ SATOMI

Αν σάς άρεσε πατήστε 🌟

Vanilla