Satomis' pov

Jk:οχι.....κάνε με όμως να καταλάβω.....κάνε με να καταλάβω Satomi...

Είπε με την βαριά του φωνή να γεμίζει την λιγοστή απόσταση που υπήρχε ανάμεσα στα χείλη μας

Μου είχε μιλήσει ο Kaito για αυτόν όμως δεν τον περίμενα έτσι.

Ήξερα πως είχε δυναμισμό και πως ήταν ο καλύτερος οδηγός αγώνων αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση μαζί του.

Ανοιγοκλεισα τα μάτια μου μερικές φορές αποσπώντας την προσοχή του ενώ το επόμενο δευτερόλεπτο τον έσπρωξα βάζοντας όλη μου την δύναμη στο γυμνό στήθος του.

Εκείνος άφησε το καπό του αμαξιού κάνοντας έτσι το σώμα του να πέσει ολοκληρωτικά πάνω μου ενώ με το πλέον ελεύθερο άκρο του έπιασε και τα δύο μου χέρια τοποθετόντας τα πάνω από το κεφάλι μου χτυπώντας τα με δύναμη στο κόκκινο μέταλλο.

Jk:δεν θα ξεφύγεις τόσο γρήγορα Satomi...

Είπε για ακόμη μια φορά με αποτέλεσμα το ευδιάκριτο μήλο στον ζωγραφισμένο με μαύρο μελάνι λαιμό του να κινηθεί.

Τα χείλη του βρίσκονταν για ακόμη μια φορά κοντά στα δικά μου όσο κάθε μέρος του κορμιού του ακουμπούσε το δικό μου

St: Jéon φύγε....σήκω από πάνω μου...

Φώναξα με εκείνον να σχηματίζει ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.

Jk: τι και αν δεν το κάνω...

Απάντησε πονηρά αφήνοντας έναν μικρό ήχο γέλιου στον αέρα.

St:σήκω τώρα..

Απαίτησα με την φωνή μου στο τέλος να σπάει ελαφρά δημιουργώντας έναν κόμπο στον λαιμό μου.

Εκείνος ανασηκώθηκε ελαφρά αμέσως ακουμπώντας τους αγκώνες του δίπλα μου κοιτάζοντας τα μάτια μου με τα μαύρα δικά του.

Jk: Satomi..

Ψυθιρισε αφήνοντας μια μικρή ανάσα να ξεφύγει από τα χείλη του

Σήκωσε το χέρι του κάνοντας μια προσπάθεια να αγγίξει το πιγούνι μου όμως εγώ το γύρισα  προς την αντίθετη κατεύθυνση αποφεύγοντας το άγγιγμα του .

Έκανε μια προσπάθεια να σηκωθεί βάζοντας τις παλάμες του εκατέρωθεν του προσώπου μου πιέζοντας το καπό για να σηκώσει το σώμα του.

Όσο σήκωνε τον εαυτό του έκανα και εγώ μια προσπάθεια να σηκωθώ εξίσου με αποτέλεσμα να είμαστε για ακόμη μια φορά αρκετά κοντά.

Τα χέρια του γλίστρησαν απότομα κάνοντας τα δύο σώματα να ενωθούν και παλι.

Το ένα του χέρι βρέθηκε πίσω από το κρανίο μου αποτρέποντας την σύγκρουση του με το μέταλο του καπό ενώ ο αγκώνας του χτύπησε με δύναμη δίπλα από τα πλευρά μου.

Τα χέρια μου βρέθηκαν στο στήθος του αγγίζοντας το ζεστό δέρμα του όσο εκείνος έκλεισε τα μάτια του από τον πόνο.

St: Jéon απλά σήκω... ούτε αυτό δεν μπορεις να κάνεις...

Φώναξα με τα μάτια του να ανοίγουν αυτόματα και το σαγόνι του να κλειδώνει κάνοντας το πρόσωπο του να αγριεψει.

Σηκώθηκε από πάνω μου αργά με εμένα να νιώθω κάθε εκατοστό του κορμιού του να κινείται πάνω μου.

Ανατριχιασα με τα μάτια μου να είναι πλέον υγρά και σηκώθηκα απότομα από το καπό κοιτάζοντας τον ουρανό προσπαθώντας να σταματήσω τα δάκρυα που απειλούσαν να βγουν από τα βλέφαρα μου.

Η πλάτη μου ήταν γυρισμένη σε εκείνον όσο οι ανάσες μου γίνονταν όλο και πιο ανήσυχες.

Γύρισα απότομα προς το μέρος του ανοίγοντας την πόρτα του αμαξιού μου.

St: καλήνυχτα Jéon...

Του είπα πριν ακουστεί ο ήχος του αυτοκινήτου.

Άλλαξα ταχύτητα και εξαφανίσθηκα από το σκοτεινό μέρος μπαίνοντας στον δρόμο με τα πυκνά δέντρα.

~

Έφτασα έξω από το σπίτι του Yonui.

Βγήκα από το αμάξι και έφτασα γρήγορα μπροστά από την πόρτα του.

Σκούπισα ελαφρά τα δακρυσμένα μάτια μου και χτύπησα ήρεμα την πόρτα.

Τα φώτα ήταν κλειστά ενώ δεν υπήρχε κανένα σημείο ζωής άλλωστε ήταν αρκετά νωρίς το πρωί..

Γύρισα την πλάτη μου για να φύγω γεμίζοντας τα μάτια μου ξανά με δάκρυα όμως ο ήχος των κλειδιών να γυρίζουν στην μεταλλική εγκοπή της πόρτας με έκανε να κοιτάξω και πάλι πίσω

St:Yonui...

Ψυθηρισα με τα δάκρυα να τρέχουν πλέον στο λευκό πρόσωπο μου

Yn: Satomi... πέρνα μέσα...

Μου απάντησε ανήσυχα τρίβοντας τα μάτια του καθώς με τράβηξε προς το εσωτερικό του σπιτιού.

Μπήκαμε στο μικρό κτήριο με εκείνον να με ωθεί προς το σαλόνι.

Με έβαλε να κάτσω στον λευκό καναπέ και εκείνος στάθηκε δίπλα μου

Δεν μπορούσα να ηρεμήσω.

Τα μάτια μου είχαν κοκκινίσει αρκετά δίνοντας στην ίριδα μου ένα ανοικτό πράσινο χρώμα ενώ οι ανάσες μου ήταν πλέον ανύπαρκτες.

Yn: Satomi κοίταξε με ..

Μου είπε ο φίλος μου χωρίς φυσικά να με αγγίξει.

Ήξερε πως αν το έκανε αυτή την στιγμή όλα θα γίνονταν χειρότερα.

Τα μάτια μου κοίταξαν το πρόσωπο του όσο τα χείλη του προσπαθούσαν να μου μιλήσουν.

Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα από ότι μου έλεγε.

Σηκώθηκα απότομα από το λευκό έπιπλο τρέχοντας με βαριά βήματα προς το παράθυρο.

Άνοιξα το τζαμί βγαίνοντας στο μικρό στολισμένο με λευκά άνθη μπαλκόνι.

Έπεσα κυριολεκτικά πάνω στα κάγκελα.

Η ένταση με την οποία προσγειώθηκα πάνω στο σίδερο ήταν μεγάλη κάνοντας τα μαλλιά μου να γυρίσουν ολοκληρωτικά.

Εσκυψα προς τα κάτω με τα χέρια μου να κρατούν γερά τα μαύρα κάγκελα.

Το κεφάλι μου βρισκόταν σχεδόν πεσμένο κάτω όσο εγώ προσπαθούσα να ελέγξω τις ανάσες μου.

Ένιωσα μια σκιά πίσω μου και δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν ο Yonui.

Τα χέρια του άγγιξαν ελαφρά τα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να τα περιορίσει όμως δεν ήταν η σωστή στιγμή για μια τέτοια κίνηση

Τα γόνατα μου λύγισαν φέρνοντας την μορφή μου σε δυνατή επαφή με το κρύο μάρμαρο του μπαλκονιού.

Τα χέρια μου πίεζαν έντονα τα σιδερένια κάγκελα όσο οι λυγμοι μου στόλιζαν την ησυχία της περιοχής.

St:όχι τα μαλλιά όχι...σε παρακαλώ..

Φώναξα αναμεσα στο χάος που επικρατούσε στο κεφάλι μου προστατεύοντας τον κρανίο μου με τα χέρια μου.

Yn:εντάξει εντάξει...ηρέμησε..

Απάντησε ήσυχα χαμηλώνοντας την στάση του προς το μέρος μου.

Έκατσε ακριβώς δίπλα μου στο μάρμαρο μπεκοντας τα πόδια του.

Yn: Satomi...πάμε μέσα ..

Είπε ύστερα από λίγο με τους λυγμούς
μου να έχουν μειωθεί αρκετά.

Τα πρησμένα μάτια μου έπεσαν πάνω στα δικά του όσο το κεφάλι μου εγνεψε θετικά.

Σηκώθηκε πρώτος τινάζοντας τον εαυτό του ενώ ύστερα από λίγο μου προσέφερε το χέρι του

Κοίταξα την όρθια μορφή του τρίβοντας τα αρκετά κόκκινα μάτια μου.

St:θα το κάνω μόνη μου... ευχαριστώ...

Απάντησα προσπαθώντας να σηκωθώ.

Μπήκαμε και πάλι στο σαλόνι με εμένα να πέφτω κυριολεκτικά πάνω στον καναπέ.

Yn:τι έγινε...

Ρώτησε ο φίλος μου όντας καθισμένος στην απέναντι πολυθρόνα ζητώντας δικαίως μεν εξηγήσεις

St: είναι πολλά αλλά το κυριότερο είναι ο Jéon...

Του απάντησα ψυθηριζοντας χωρίς δυνάμεις για περαιτέρω συζητήσεις.

Yn:τι συνέβη...με αγχωνεις..

Συνέχισε με εμένα να είμαι ένα βήμα πριν βυθιστω στον ύπνο.

St:με ακούμπησε, με φίλησε και εγώ απλώς δεν...δεν...

Προσπάθησα να πω νιώθοντας για άλλη μια φορά τον κόμπο στον λαιμό μου.

Yn: ενταξει εντάξει κατάλαβα μην πιέζεσαι..

Με καθησυχασε ο Yonui και εγώ άφησα μια ανάσα ανακούφισης.

St: συγνώμη για την αναστάτωση αλλά δεν είχα που αλλού να πάω... ξέρεις-

Yn:γνωρίζω την κατάσταση...κάτσε εδώ όσο θέλεις..πάω να σου φέρω λίγο νερό..

Jks'pov

Έφτασα στο κτήριο της ομάδας

Η πρώτη μέρα του τουρνουά είχε σίγουρα τελειώσει.

Άνοιξα το γκαράζ μπαίνοντας γρήγορα μέσα και αφού παρκαρα το αμάξι μου άνοιξα την πόρτα προς στην μεγάλη αίθουσα.

Ήξερα πως έπρεπε να δώσω εξηγήσεις στα παιδιά.

Έκατσα στον καναπέ απλώνοντας την ιδρωμενη μορφή μου πάνω του περιμένοντας την ανάκριση.

Οι μορφές των δύο νέων δεν αργησαν να φανούν στην εσωτερική σιδερένια γυριστή σκάλα της "λέσχης".

Πλησίασαν τον σώμα μου όσο τα καπάκια των ματιών μου ήταν κλειστά.

Tae: τι έγινε και έφυγες έτσι...

Ρώτησε με εμένα να ξεφυσαω κουρασμένα.

El:άκου να σου πω σε έχω σαν αδελφό μου δεν γίνεται να με τρομάζεις έτσι το κατάλαβες...

Φώναξε πιάνοντας με από τον δερμάτινο γιακά μου κάνοντας με να ανασηκωθω ελαφρά

Ele:όλη η αρένα μιλούσε για εσένα και εκείνη την κοπέλα...την αδελφή του Kaito...για αυτό πες μου πού στο διάολο ήσουν...

Είπε έντονα με τα σχιστά μάτια της να τρυπούν την μορφή μου

Jk:μαζί της ήμουν... εντάξει Ele...

Ρώτησα ειρωνικά και εκείνη με άφησε πετώντας με πίσω στον καναπέ με δύναμη.

Ele: νόμιζα θα σε χάναμε όπως τον Kaito...μην ξαναφύγεις έτσι...

Φώναξε για άλλη μια φορά ενώ έφυγε τρέχοντας προς το δωμάτιο της .

Το βλέμμα μου γύρισε τον φίλο μου όσο τα χέρια μου άρχισαν να κάνουν ένα ελαφρύ μασάζ στο κρανίο μου.

Tae:έχει δίκιο... ανησυχούσαμε όλο το βράδι...δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στον αγώνα από την στιγμή που έφυγες και μετά.

Jk: συγνώμη αλλά έγιναν πολλά θα σας εξηγήσω αύριο...

Του απάντησα ανεβαίνοντας γοργά την σκάλα.

Μπήκα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο με τα μαύρα έπιπλα.

Άνοιξα την πόρτα του μπάνιου εμφανίζοντας τον χαμηλό φωτισμό του χώρου που σε συνδιασμό με το μαύρο πλακάκι δημιουργούσε μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα για εμένα.

Έβγαλα τα δερμάτινα ρούχα μου μένοντας γυμνός πλέον από υφάσματα.

Τοποθέτησα τον εαυτό μου πίσω από το θόλο τζαμί της ντουζιέρας και άνοιξα αμέσως το νερό.

Εκείνο με την σειρά του δεν άργησε να κυλήσει στο γυμνασμενο σώμα μου.

Τα χέρια μου κόλλησαν στον μαρμαρένιο τοίχο στηρίζοντας την μορφή μου όσο το υγρό στοιχείο έπεφτε πάνω στους καλοσχηματισμένους μύες τόσο των χεριών μου όσο και του υπόλοιπου κορμιού μου.

Ύστερα από λίγο βγήκα από τον γεμάτο υδρατμούς χώρο τυλίγοντας την μέση μου με μια εξίσου σκούρη πετσέτα.

Έφτασα κοντά στην ντουλάπα πιάνοντας στα χέρια μου μια μαύρη φόρμα και μια  μελανη κολλητή μπλούζα.

Φόρεσα τα ρούχα μου ενώ το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν ήδη πεσμένος στα μαλακά σεντόνια του κρεβατιού μου.

Γύρισα το σώμα μου ξαπλώνοντας καλύτερα ενώ τοποθέτησα τα μάτια μου πίσω από τον αυχένα μου κάνοντας τους μύες των μπράτσων μου να πεταχτούν ελαφρά προς τα έξω

Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου η ομολογουμένως καυτή μορφή της.

Η Satomi....τόσο δυναμική μα και τόσο ευάλωτη επίσης.

Πλησίασα το ξύλινο κομοδίνο πιάνοντας το μικρο σημείωμα της στα χέρια μου

«ΚΑΙΤΟ»

Έγραφε με το όνομα του να είναι υπογραμμισμένο με μια κόκκινη γραμμή.

Τι και εάν....

Άναψα τα κόκκινα Led φώτα του δωματίου εμφανίζοντας έτσι έναν αριθμό τηλεφώνου στο κάτω μέρος του χαρτιού.

Μα ποσο έξυπνο....πόσο ευρηματικό μυαλό έχει αυτή η κοπέλα..

Έβγαλα το κινητό μου μέσα από την τσέπη της φόρμας μου και πληκτρολογησα τον αριθμό της.

"Χαιρετήστε τον χρήστη Satomi"

Εμφανίστηκε στην σκοτεινή οθόνη και εγώ έκλεισα τα μάτια μου σκεπτόμενος το επόμενο μου βήμα

Δεν ήταν καλά πριν έφυγε αρκετά αναστατωμένη.

Τι και εάν ο Μarko την βρήκε στον δρόμο

Θα στείλω...δεν γαμιεται.

Άνοιξα την συσκευή και πληκτρολογησα γρήγορα με τα άκρα μου να παίρνουν φωτιά πατώντας πάνω στην κρύα οθόνη.

«Που είσαι?»

Έγραψα περιμένοντας μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ

«Satomi?»

Έγραψα και παλι όμως κανένα στίγμα ζωής δεν σημειώθηκε.

«Satomi απλα απαντησε μου. Που βρίσκεσαι?»

Ρώτησα για τελευταία φορά πριν πετάξω το κινητό δίπλα μου στα σκούρα σεντόνια.

Έκλεισα τα μάτια μου πιέζοντας τους κροτάφους μου με τα δάκτυλα κάνοντας ελαφρές κυκλικές κινήσεις μέχρι που ένας ήχος μηνύματος με έκανε να ανασηκωσω την μορφή μου

«Γειτονια Waiko, πρώτο γκρι κτήριο»

_______________________________

ΑΡΚΕΤΈΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ ΓΙΑ ΒΡΆΔΙ

ΚΟΊΤΑΤΟΝΕ ΜΕ ΤΑ ΜΠΆΝΙΑ ΤΟΥ

ΕΛΑ Ο ΥΟΝUΙ

Αν σας άρεσε πατήστε 🌟

Vanilla