{CHAPTER THIRTY - ONE: THE GUN LEFT HIS ROSE}

Ivy's POV

The funeral. The last destination. The people in blacks and whites. They're all suffocating. It feels like killing myself while watching everything goes slowly. I looked at my wristwatch. I still got thirty minutes before I leave Alexander's side. I still got more time.

And I hope its still enough.

Lumapit ako sa may kuhanan ng tubig at uminom ng isang baso. I need to refresh myself. Kanina pa ako umiiyak. Mga dalawang oras na rin so bale dalawang oras na ring umaagos yung mga luha ko. Damn! Hindi kaya ako madehydrate nito? 

Naramdaman ko ang paglapit sakin ni Kuya Chad at inalok ako ng isang pack ng Lemon Square Cheesecake. See? Nahihilo na nga ako, mas pinahilo pa ako nitong pagkain na toh. Lemon Square Cheesecake pero bilog? Oo na lang tayo. Ayan tuloy, mas sumasakit pa ang ulo ko. Shemay. 

Nakangiti ako iyong tinanggap mula kay Kuya at agad binuksan at tsaka kinagatan. Favorite ko naman toh kahit bilog sya pero Lemon Square ang pangalan. 

"Are you feeling well? Gusto mo na bang mauna dun sa---" 

Inilingan ko kaagad si Kuya Chad. I want to be with Alexander inside his last thirty minutes here with me.

"Sasabayan ko na lang kayo Kuya hanggang s-sa simenteryo. I--I...would like to be with Alexander before he go w-with God." Papahina ang boses ko at narinig ko pang nababasag na ito. I cant help but to cry. Hindi ko magawang gawing solid yung boses ko after crying for two hours. I took a deep breath bago pinigilan ang mga nagbabadyang luha na muling tumulo sa aking mga mata. 

"If...If that's what you want then we'll let you." 

Nakangiting umalis si Kuya Chad pagkatapos akong halikan sa noo at muling nakihalubilo sa iba pang mga tao na bumisita sa huling araw ni Alexander. I was guessing kung gaano karami rin kaya ang mga dumalaw this past five days sa funeral. Maybe, yung mga taong natulungan ni Alexander nung buhay pa sya ay nakadalaw na. Sayang nga lang at wala ako nung mga panahon na yun kasi nagmumukmok pa ako mag-isa sa bahay. 

Tahimik akong bumalik sa kabaong at tinitigan ang mukha ni Alexander. Alam kong nakikiramdam rin sila Tita Francine kung maiiyak ba ulit ako or what pero hindi na. Nginitian ko lang sya in his very peaceful sleep. No one can wake him up there anymore, and that is very very bad. Inayos ko yung mga bulaklak sa gilid nya while not wiping the smile off my face. Sa loob ng sampung minuto, gusto kong makita ni Alexander na nakangiti ako at masaya before leaving his side. Masakit, yes but I can't do anything. Mas mabuti pa yung tanggapin na lang ang katotohanan kesa mabuhay sa isang malaking kasinungalingan.

Naramdaman ko ang pagkalabit sakin ni Ghil. 

"Gianna, he needs to go now." 

Tinanguan ko sya and the funeral boys started to fix the surroundings. I snatched my bag from the table beside Tita Vanessa and I wore my dark shades. Pulang pula na ang mga mata ko kakaiyak, nakakahiya naman kung may makakita pa sa simenteryo ng hitsura ko.

Hindi ko na hininhtay na makita pang ipasok si Alexander sa loob ng kotse ng punenarya instead, sumakay na ako sa kotse na dinala nila Kuya Chad at namahinga sa back seat. I put my earphones on. Ayoko ng makarinig pa ng ibang ingay bukod sa mga nakakarelax na kanta sa aking playlist. The best way to immunize yourself is by listening with your own music. 

Minutes later, umandar na ang sasakyan. Hindi ko na rin namalayan na sumakay sina Tito Aljiand sa loob ng kotse. I was preoccupied. I saw the funeral car in front of the car where I'm in and we're following it hanggang sa makarating sa simenteryo. Hindi rin naging mabagal ang lakad ng sasakyan dahil maulan pa at wala ng naglalakad na nakasunod. We're all inside our own cars. Sila Cairo and his gang, unbelievably, they are with us. Sabi ni Mama, limang araw silang present sa funeral. I was so touched with it. My enemies became my friends and guess what, I found them trustworthy.

Nakarating kami sa lugar ng ligtas. Ako ang pinakahuling bumaba ng kotse at nakabukas na rin ang kabaong malapit sa malaking hukay sa simenteryo. The people opened their own black umbrellas at pinayungan naman ako ni Tita Francine. I was crying, again but I covered my mouth with a hanky. Nakakahiya naman kasi dahil sobrang lakas ng hagulgol ko eh baka mawala yung mga tao.

All people here were crying. 

I can feel the sadness around the atmosphere. The loneliness. The act of being alone. It was killing us slowly. Yung iba namang mga tao, nakisabay rin sa hagulgol ko. 

May mga naglilintanya sa tabi ko, Alexander's friends maybe, and they were all crying about their memories with him. I felt so sad. Guilting-guilty ako. Ganun na ba talaga ako nagkasala? Is it really my fault after all? Ako ba...ako ba talaga ang pumatay kay Alexander? No. Please say no.

It made me stop to think.

I'm so sorry. Siguro ako nga ang dahilan ng lahat. I didn't mean to do it after all. Alexander's death is not part of my plan, and will never be. I walked up to the corpse. This is going to be the last look. Yes, this is going to be the very last.

Hinawakan ko ang salamin ng kabaong with my shaky hands. 

"I-I'm so...sorry..." I started. "I didn't mean t-to do it. I am so...sorry. I-I hope y-you'll..be able to--to forgive me. P-please...wait for me there. I w-will come back...promise, h-hintayin mo ako. W-ait for me." I stopped.

I took a deep breath. I think I was ready for my most important message. I smiled. I smiled even though it hurts.

"I-I love you...Alexander Mercedes."

Naramdaman ko na lang na inilayo ako ni Tito Aljiand sa mga tao at sinimulan ng ilubog ang kabaong sa malalim na hukay. Kitang-kita ng dalawang mata ko kung paano nangyari lahat. Kung paano sya tinabunan ng lupa. Kung paano sya nawala. Kung paano nya ako iwan. Kung paano gumuho ang mundo ko. Kung paano nawala ang taong mahal ko.

I've witnessed everything with my two eyes.

And this is how the gun left his rose.