🥀~Psycholog~🥀

Perspektywa Jareda

  Byłem zły na tego doktorka, co on sobie myślał, na pewno nie odejdę teraz od Maise. Jak mogłem to wszystko robi i nie zauważać, jaką jest świetną dziewczyną. Przymknąłem na chwilę oczy, po czym je otworzyłem i Spojrzałem na dziewczynę. Wyglądała, jakby się zaczęła wahać. Straszne było widzieć w jej oczach obojętność i rezygnację.

— Niech zostaną — wyszeptała, a ja odetchnęłam z ulgą. Może jeszcze jest nie wszystko stracone.

— W porządku, za niedługo dostaniesz wypis że szpitala, ale chciałbym, żebyś dzisiaj porozmawiała z Panią psycholog, jeśli czegoś nie będziesz chciała mówić to jej powiedz. Pacjenci sobie ją chwalą — po tych słowach wyszedł z sali.

— I co teraz będziemy żyć jak rodzeństwo? To przez ciebie przyszedł mój były, gdyby nie ty, nie musiałabym się znowu bać — warknęła Maise, a ja jej nie poznawałem.

— Robiłem ci to wszystko, bo byłem zazdrosny, wiem nie powinienem cie tak traktować, ale nie cofnę czasu, mogę tylko naprawić błędy — wyjaśnił, a w oczach dziewczyny dostrzegłem błysk.

— Jestem zmęczona — wyszeptała i znów położyła się bokiem do nas. — Powinniście wrócić do domu.

— Nie zostawimy ciebie tutaj — wyznałem, a Maise już nic nie odpowiedziała. Spojrzałem na mojego przyjaciela, który miał zbolały wzrok.

— Rozmawiałem z policją, podobno go już szukają, ale nie jestem pewny, czy możemy im ufać. Ja bym wynajął prywatnego detektywa — powiedział nagle Mason, a ja kiwnąłem głową.

— A co on może zrobić? Niby znajdzie wszystkie brudy, ale wiesz... Jeśli będzie chciał przesłuchiwać dziewczynę, nie sądzę, że Maise będzie w stanie. Widzisz jak się zachowuje, do tego dochodzi wpisy w jej dzienniku — powiedziałem cicho, żeby nie obudzić dziewczyny.

Masona kiwnął głową, po czym wyszedł, żeby zadzwonić. Ja natomiast przyglądałem się dziewczynie, czy nie śni jej się żaden koszmar, żeby w razie czego interweniować.

— Oj, miałam porozmawiać z Maise, ale widzę, że śpi — usłyszałem, a później spojrzałem na Panią psycholog.

— Była zmęczona, ale dobrze, że Pani jest. Mogę się o coś spytać? — zapytałem, a kobieta kiwnęła głową. Miała może tak około trzydziestu lat. — Co mogę zrobić, żeby odzyskać Zaufanie, nawet jak zrobiłem coś złego?

— Zaufanie jest jak szklanka. Kiedy się ją rozbije, chociaż ją posklejasz nie będzie taka taka sama. Musisz pracować i pokazywać każdego dnia, że Ci zależy. To nie będzie proste i przed tobą długa droga.

Po tych słowach odeszła. Musiałem to zrobić, jednak czułem, że zanim wejdę na górę będę się wiele razy potykać. Na szczęście w szkole podobno plotki zaczynały ucichać, jednak czy znów nie pojawią się nowe, gdy ludzie dowiedzą się co chciała zrobić Maise? Przetarłem twarz dłońmi. Nie mogłem tak myśleć w przyszłość. Najważniejsze było tu i teraz.

Już wiedziałem co robić...

**********************
Witajcie kochani
Kolejny rozdział dla was. Mam nadzieję że wam się spodoba. Przepraszam za błędy. Bardzo bardzo dziękuję za czytanie i dawanie gwiazdeczek ❤️