Met een huivering onderdrukkend loopt Elsa de afdelingskamer van Zwadderich binnen. Het is er gelukkig niet zo koud als dat het lijkt, maar Elsa vindt die slijmerige muren en groene sfeerverlichting maar niets. Ze is blij dat ze niet in Zwadderich zit. De leerlingen die op de groene en zwarte banken zitten, vallen stil als ze de nieuwkomers in het oog krijgen en Eugene springt op.

"Daar zijn jullie!" En met een zwaai van zijn toverstok, tovert hij een lange rol perkament tevoorschijn. Hij streept iets af en kijkt fronsend naar het stuk perkament. Hiccup werpt een blik opzij naar Astrid, vragend om meer uitleg.

"We wilden graag zeker weten of er niemand ergens is achtergebleven. Op die rol staan alle leerlingen van Zweinstein -,"

"En de enigste die we nu nog missen zijn Jack en Rapunzel," gaat Eugene verder. "Dus, weten jullie misschien waar ze zijn?" Maar dan krijgt hij de levende sneeuwman in het oog. "W-wat is dat?" vraagt hij verbaasd.

Elsa krijgt een brok in haar keel en ze wil wel antwoord geven op die vragen, maar ze kan niets uitbrengen.

"Dat is Olaf, Elsa heeft hem gemaakt. En Rapunzel komt zo snel mogelijk hierheen met behulp van een Viavia," antwoordt Hiccup dan aarzelend. Hij weet ook niet goed hoe hij het nieuws over Jack moet brengen, ergens kan hij nog steeds niet geloven dat hij weg is, verdronken is en nooit meer terug komt.

Astrid trekt een wenkbrauw op. "Met een Viavia? Hoe wil ze dat voor elkaar krijgen? Daarvoor moet je speciale toestemming hebben van het Ministerie van Toverkunst."

"Toestemming? Hoe weet jij dat?" vraagt Merida en Astrid rolt met haar ogen. "Mijn ouders werken bij het Ministerie. Ik ben al van jongs af aan doodgegooid met regels en alles. Maar wat deed Rapunzel überhaupt nog thuis?"

"Lang verhaal," zegt Elsa die eindelijk wat uit weet te brengen.

Eugene haalt zijn schouders op en strijkt met zijn hand door zijn bruine lokken. "We hebben de tijd," antwoordt hij dan.

"Nou, daar ben ik niet zo zeker van," begint Hiccup. "Moeten we niet proberen uit te vinden waar alle professors zijn gebleven, en wat we gaan doen om Gothel en Pitch te stoppen?"

Astrid lacht even kort. "Ha! Terwijl jullie leuk door de sneeuw aan het huppelen waren de hele dag, zijn wij daar al lang mee begonnen. James en Albus zijn hun Sluipwegwijzer aan 't halen."

"De Potters?" vraagt Hiccup verbaasd en Merida geeft hem een stomp. "Natuurlijk de Potters, zijn er nog anderen hier die James en Albus heten?"

"Nou, ik ken wel nog een James van Huffelpuf," zegt Hiccup terwijl hij even over zijn arm wrijft waar Merida hem zojuist had geraakt. Merida slaakt een zucht en snel ontduikt Hiccup haar volgende stomp.

Eugene gniffelt even zachtjes. "Nou kom, ga zitten en vertel het 'lange' verhaal," zegt hij wijzend op de lege plekken naast hem op de bank.

"Zijn ze niet bang dat ze gesnapt worden door Gothel of Pitch?" vraagt Hiccup, doelend op de Potters die nu met zijn tweeën door het lege kasteel heen zwerven.

"Ze zeiden dat ze zich daar niet druk om hoefde te maken op de terugweg. Iets met een onzichtbaarheidsmantel ofzo," antwoordt Astrid. Elsa neemt genoegen met dat antwoord en wil net naar de lege plek op de bank lopen als ze opeens begint te merken dat de sneeuwpop naast haar langzaam maar zeker kleiner wordt.

"Olaf!" roept ze geschrokken uit en de anderen richten hun blik op de sneeuwman. "Je smelt!"

Een giechel ontsnapt uit zijn mond terwijl hij de wortel die als neus moet functioneren wat rechter zet. "Dat maakt niet uit. Ik heb altijd al willen weten hoe het was om de warmte te voelen."

"Elsa, doe er iets aan," zegt Merida smekend die het niet over haar hart kan verkrijgen om de onschuldige sneeuwpop te laten smelten. Geschrokken schudt Elsa met haar hoofd en ze slaat haar handen ineen. Hierbinnen kan ze niet haar krachten loslaten! Ze heeft het nog te weinig onder controle, stel je voor dat er nu iets gebeurt. Nu, terwijl een heleboel leerlingen hier zitten. Astrid vist haar toverstaf uit haar gewaad en wijst die op Olaf die meteen stopt met giechelen. Die punt wijst nu wel heel erg dreigend naar hem toe...

"Nubes Nix," zegt ze en een sneeuwwolkje verschijnt boven Olaf's hoofd. Langzaam dwarrelen er vlokjes naar beneden en als Elsa iets dichterbij komt, voelt ze de temperatuur dalen.

"Wauw... Bedankt," zegt ze vanuit de grond van haar hart.

"Het lijkt wel alsof jullie telkens vergeten dat jullie kunnen toveren," grapt Astrid en Hiccup stottert iets onverstaanbaars. Alledrie komen ze namelijk niet uit een tovenaarsfamilie en als je elf jaar zonder magie heb gewerkt, dan wil je - zelfs na drie jaar - nog wel eens vergeten dat de oplossing zo gemakkelijk kan zijn als het zwaaien met een toverstok.

"Maar goed, Rapunzel was dus nog thuis?" begint Eugene met een lichte frons. "Ik weet zeker dat ik haar gisteren op het perron heb zien staan..."

"Dat klopt," zegt Elsa en ze loopt naar de lege plek naast Eugene. Als ze de kring rond kijkt, vangt ze een paar hazelbruine ogen op en haar adem stokt in haar keel. Emma... Jack's zusje is hier ook. Hiccup die naast Elsa zit, volgt haar blik en bevend laat hij zijn adem ontsnappen.

"Rustig aan, Elsa," zegt hij terwijl hij een hand op haar schouder legt als er weer tranen in Elsa's ogen schieten. Ze kan dit niet... Met een snik legt ze haar hoofd in haar handen en Hiccup wrijft troostend over haar rug.

"En nu gaan jullie vertellen wat er aan de hand is, want hier kan ik niet tegen," zegt Astrid ongeduldig en ze ploft neer op één van de leuningen van de bank.

"Elsa's oom en tante bleken de echte ouders van Rapunzel te zijn," steekt Hiccup snel van wal. "Gothel heeft haar jaren geleden ontvoerd voor haar haren?" En bij dit laatste kijkt hij even opzij naar Elsa, die knikt en diep inademt, haar hoofd weer opheffend.

"Dat klopt, ze had een soort geneeskracht in haar haren, dat werd getriggerd als ze een speciaal soort lied zong. Zoals Rapunzel het uitlegde; het begon dan goudkleurig op te gloeien en Gothel werd door het aanraken van haar haar, jaren jonger," gaat Elsa verder met een stem vol van ingehouden tranen.

Ongelovig staren de leerlingen in de afdelingskamer hun aan, maar dan haalt Eugene zijn schouders op. "Het zou wel verklaren waarom Gothel nu zo boos is."

Het is even stil, totdat de jonge meisjesstem van Emma de stilte verbreekt. "En Jack? Hij was bij jullie toch? Hij is altijd bij jullie..." Angstig staart ze Elsa recht aan en al snel slaat Elsa haar ogen neer. Ze kan die blik niet trotseren, ze voelt zich te schuldig. Jack's dood is haar schuld. Zij heeft dat gedaan, alleen maar omdat ze zichzelf zo liet gaan.

"Jack is..." begint Hiccup maar dan valt ook zijn stem weg. Als hij het nu hardop zei, dan is het echt waar. Dan is er geen weg terug en is Jack echt dood.

"Dood! Oké!? Jack is dood!" schreeuwt Elsa plots als de ondraaglijke stilte maar voortduurt en het schuldgevoel zich maar op haar schouders blijft stapelen. Ze springt op van de bank en met een schreeuw beseft ze dat ze nergens heen kan vluchten. Als ze nu wegloopt dan was er een kans dat ze Gothel of Pitch tegen kwam, die haar als een monster beschouwen.

"Nee. Elsa, dit keer ren je niet weg van je problemen," zegt Merida firm die ook opspringt van de bank en haar stevig bij haar schouders pakt.

"Jack is dood?" piept Emma met een verschrikte stem en langzaam draait Elsa haar betraande gezicht naar Jack's zusje. Ze bijt op haar lip en knikt dan met haar hoofd naar Emma. "Ja, Jack is dood," herhaalt ze op een schorre toon en iedereen kijkt haar geschokt aan.

"Hoe?" vraagt Eugene die als eerste weer een beetje bij zinnen is.

"Verdronken in het Zwarte Meer. Er was een wervelstorm en blijkbaar een wak, en... Jack moet er ingevallen zijn," legt Hiccup uit terwijl hij zijn blik vol verdriet en schuldgevoel op Emma gericht houdt. Heftig schudt ze met haar hoofd. "Nee, Jack is niet dood. Ik zou het gevoeld hebben," zegt ze koppig en snel veegt ze haar tranen weg, nogmaals schuddend met haar hoofd. "Hij is niet dood," herhaalt ze maar dan vallen haar handen slap op haar bovenbenen. Lijkbleek staart ze naar haar eigen handen, haar lippen vormen nog steeds de woorden 'Hij is niet dood', maar langzaamaan begint ze dat zelf niet meer te geloven. De tranen rollen over haar wangen en snel ontwijkt Elsa haar blik als ze die even hoopvol opricht. Die beweging zegt voor Emma genoeg en zonder zich in te houden begint ze te huilen over de dood van haar grote broer.

Astrid loopt snel naar haar toe en wurmt zich tussen Emma en een andere leerling in. Ze slaat haar armen troostend om Emma heen en wiegt haar zachtjes heen en weer terwijl ze sussende geluidjes maakt.

Dan begint de toegangsmuur opeens te bewegen en uit het niets verschijnen ineens de broers Potter.

"We zijn terug met de Sluipwegwijzer!" verklaart James, de oudste van de twee, op trotse toon. "Waarom al die verdrietige gezichten? Is er iemand dood?" grapt hij met een grinnik en hij uit een geluidje van pijn als hij een por in zijn zij krijgt van Albus. "Wat?" vraagt hij en Albus knikt in de richting van alle verdrietige en geschokte gezichten.

"O. Oooh," uit James die zich realiseert dat hij er niet echt naast zat met zijn schertsende opmerking.

"Wat is er gebeurd?" vraagt Albus.

"Jack is dood," zegt Eugene en Merida, Hiccup en Elsa beseffen nu dat het echt waar is. Jack is dood. Verdronken, en hij komt niet meer terug. Nooit niet.

-

A/N: Dus... Jack is dood. Of toch niet? Ik denk dat de meesten wel een antwoord weten op die vraag, maar de grote vraag is dan natuurlijk; blijven ze in hem geloven?